dionisissab

Τον δίσκο των Ciccada τον είχα ακούσει πριν από καιρό. Στο jazz festival της πάτρας (16-17-18/Ιουνίου) παρουσιάστηκαν τη δεύτερη μέρα. Μπορώ να πω ότι με απογοήτευσαν σφόδρα. Ο ήχος που έβγαζαν (και όχι αυτός που έβγαζε ο ηχολήπτης) ήταν πολύ κακός. Α-γκρουβάριστα κομμάτια (αν εξαιρέσεις 2-3 που ηταν διασκευές). Επίσης, ο πλουραλισμός οργάνων είναι ωραίος όταν δεν ξεπερνιούνται τα όρια: με ένα πιάνο, τρία πλήκτρα απ' τη μία πλευρά και άλλα δύο απ' την άλλη νομίζω ότι υπερβάλουν οι κύριοι. Λαμπρή εξαίρεση ήταν το παιδί που έπαιζε τσέλο. Ο μόνος που έδωσε την ψυχή του. Είναι η απόδειξη και η τρανή εφαρμογή αυτού που λέμε: τα γκρουπ ό,τι και να σού έχει παίξει στο στούντιο αν στο live σέρνεται, δεν αξίζει.

Προσωπικά, θα συμφωνήσω με την εκτίμηση του yameth. Έχω την αίσθηση ότι με πρόσθετα τεχνικά μέσα η προσωπική πινελιά του εκάστοτε drummer έχει τάσεις διαφυγής... Εντελώς προσωπική εκτίμηση: όσες φορές έχω γράψει τύμπανα επιθυμώ να μένει ατόφιο το οιοδήποτε ηχόχρωμα που έχω δώσει στο κομμάτι. Σαφώς, παίζει ρόλο το είδος μουσικής (παίζω δεινοσαυρίλες που λέει και ο λαός) και οι ιδιοτροπίες του καθενός drummer΄(είμαι πολύ ;D) αλλά γνώμη μου είναι να ακούω τύμπανα που έχουν ξύλο, στεφάνι, κόπανο στην κάσα, μπακέτες ξύλινες και τα λοιπά. Κατά τα άλλα, αξιόλογη η διαδικασία μίξης των τυμπάνων. Όπως ανέφερε και ο octapus θα ήταν ωραίο να παρέθετες όλα τα βήματα πιο αναλυτικά.

Ας μην μένουμε προσκολλημένοι σε λεπτομέρειες. Καλό θα ήταν να είχαμε ένα απ' αυτά τα snares αλλά αν τα θέλαμε με σκοπό να βγάλουμε την ΗΧΑΡΑ που βγάζει ο Steve, λυπάμαι αλλά δε θα γίνει (σχεδόν) ποτέ. Δουλειά, μελέτη, ιδρώτας, πόνος... Μόνο έτσι αν πετύχεις τίποτα. Προσπάθησε με τα δικά σου μέσα/όργανα (έστω και λίγα) να φτάσεις στο πικ της απόδοσης και μετά ζήτησε το παραπάνω.

Ακριβώς! Το δικό μου "studio set" γράφει. Ένα χιλιάρικο το είχα πάρει τότε.

Ο Θανάσης δείχνει (και με την κυκλοφορία του "Ελάχιστου" αλλά και με τα Lives του) ότι είναι απ' τους (πολύ) λίγους καλλιτέχνες που δεν φοβάται να δοκιμάσει πολλά πράγματα σε μια περιοδεία ή στο στούντιο. Παρακολουθώ πολλά χρόνια τη δισκογραφία του. Οι παρουσίες μου σε lives του (μόνο τα τελευταία 2 χρόνια) ξεπερνούν τις 14. Ποτέ δε θα τον βαρεθώ όμως. Κάθε συναυλία του είναι μια ευκαιρία να ζήσω εκστατικές στιγμές, τέτοιες που μόνο ο ίδιος μπορεί να προσφέρει. Για το σχήμα που τον συνοδεύει τα τελευταία χρόνια, τι να πω;! Μόνο για τον Σωτήρη Ντούβα θα αναφερθώ (ναι! το δάσκαλό μου) που θεωρώ ότι συγκαταλέγεται άνετα στην τριάδα των καλύτερων νέων drummers αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. (ίσως και στη διάδα)

Ύστερα από πολλές ακροάσεις του δίσκου, θεωρώ ότι είναι ίσως ένα απ' τα πιο έξυπνα και καλοστημένα άλμπουμ τους. Ο Akerfeldt με τα καθαρά αναδεικνύει την πλούσια και εξαιρετική του φωνή, ο Wiberg στάνταρ θα λείψει απ' την μπάντα (αλλά ας μη μιλάμε αν δε δούμε τι γίνεται με τον καινούργιο), ο Axenrot ζωγραφίζει στα τύμπανα (γραμμένα με τον παλιό όμορφο απλό τρόπο) και οι υπόλοιποι στα ψιλά στάνταρ που έθεσαν απ' το Watershed. Ένας εντελώς διαφορετικός δίσκος απ' τους προηγούμενος (ηχητικά) αλλά τόσο κοντινός παράλληλα. Οι Opeth (και κυρίως ο Mikael) δείχνουν(-ει) ότι δεν φοβούνται να δοκιμάσουν διαφορετικές προσεγγίσεις στον ήχο τους. Η δε συμμετοχή του Alex Acuna (ναι! αυτού του τυπάκου που έπαιζε στα cd's των Weather Report) και του φλάουτου οδηγούν ευθεία σε ένα πολύ ώριμο και classic rock album. (jethro tull rulez) Ποιος είπε ότι τα 70's πέθαναν;!! ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ

Ξεχάσαμε τον Nick Di Virgilio (main frontman των Spock's Beard ύστερα απ' τη φυγή του Neal Morse) Υπάρχουν ένα σωρό drummers που κάνουν δεύτερες και τρίτες φωνές, ενίοτε λένε και κανα κομμάτι, αλλά δεν τους ποστάρω για ευνόητους λόγους. Και κάτι τελευταίο (το λέω με πολύ αγάπη): δεν χρειάζεται να είσαι 50-60 χρονών για να ξέρεις ότι ο Robert Wyatt έπαιζε τύμπανα στους Soft machine και ότι τραγουδούσε κιόλας. Αυτή η λογική "είμαι μεγάλος και οφείλω να σε μάθω εσένα μικρέ" καλό είναι να αποφεύγεται. Είμαι βέβαιος ότι σαν μικρός υπάρχουν πολλά πράγματα που γνωρίζω και δεν ξέρει καν ο εκάστοτε 50χρονος ή 60χρονος γιατί απλά δεν έτυχε να τα μάθει. Όμοια υπάρχουν πολλά που δεν ξέρω ούτε εγώ ο νεότερος. Φιλικά όλα αυτά.

Για τον Messalion και τα άλλα παιδιά από Πάτρα, θέλω να καταγγείλω επίσημα ( ;D) το κλείσιμο του An Studio (Καραϊσκάκη και Αράτου - δίπλα απ' το σύνδεσμο της Original ;D) που το είχε ο Αρίστος. Είναι (ήταν δηλαδή) ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΤΟΥΝΤΙΟ της Πάτρας (πριν ανοίξει το δικό του ο Σάκης ο Μπάστας). Το παιδί που το είχε ήταν πολυ εξυπηρετικός, χαμογελαστός συνέχεια, μας έφτιαχνε τον καλύτερο ήχο, κάναμε ένα σωρό ηχογραφήσεις στις πρόβες μας. Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί μάθαμε, με το γκρουπ που είχα τότε, να παίζουμε σωστά. Όσον αφορά τα υπόλοιπα στούντιο, προς το παρόν τη βγάζουμε στο Δίηχο (25ης μαρτίου). Και φυσικά με το Music Station γελάει ο κόσμος. Παρατημένο στούντιο. Δυστυχώς. Όσο εξυπηρετικά είναι τα παιδιά στο μαγαζί, άλλο τόσο έχουν παρατήσει αυτό το πολύ όμορφο στούντιο που έχουν. Κρίμα.

Ακριβώς! Το resume είναι αυτό που ανέφερε ο Βαγγέλης στο τέλος. Ήθελα μόνο μια ερώτηση: είναι ορθόδοξο/πρακτικό (βάλτε όποια άλλη λέξη θέλετε δίπλα - αποφεύγω το σωστό για ευνόητους λόγους) να χρησιμοποιήσεις ένα studio set σε lives/πρόβες κ.λπ; ή η κατασκευή του είναι αποκλειστικά για στούντιο;

Συγχαρητήρια. Έχεις κάνει καλή δουλειά. Με όρεξη και μεράκι. Σε καλό να σού βγει. Περιμένουμε και νέες μίξεις. Κάνε τίποτα με soundtracks γνωστά. όπως εδώ ;D

Εκπληκτική παρατήρηση. O Steve Smith είναι ένας απ' τους drummers που με ώθησε σε πιο jazz/funk παιξίματα και φυσικά ο ηθικός αυτουργός της πλήρης μεταστροφής μου σε άλλα μουσικά είδη. Το DVD που έκανε "Drum Legacy Standing on the shoulders of giants" είναι ένα πρότυπο εκμάθησης. Επίσης το DVD "Drumset Tech-History of the US beat" του 2003 βραβεύτηκε ως ένα απ' τα καλύτερα εκπαιδευτικά DVD και κατά τη γνώμη μου είναι εκπληκτικό. Σαν drummer αρκεί να δείτε/ακούσετε (όσοι δεν το έχετε κάνει ακόμα) Vital Information με Frank Gambale και δε συμμαζεύεται!

Αναμένουμε part 2 και part 3. Μια λεπτομέρεια Μιχάλη: τι κάμερα χρησιμοποιείς; Δε θα σπαταλίσω χρόνο για ν' αναφέρω τα προφανή. Ας είμαστε λίγο λακωνικοί.

Παιδιά δεν είναι το ίδιο σετ σε καμία περίπτωση. για εξετάστε το καλύτερα. Edit: τώρα είδα ότι το ανέφερε ο mike.

Δεν είναι τόσο δύσκολος συνδυασμός αγαπητέ BlackScorpio. Ουσιαστικά παίζει αυτά τα δέκατα έκτα στο hi-hat αρχικά μόνα τους και μετά απλά ανοίγει το hi-hat στο πρώτο δέκατο έκτο τονίζοντάς το παράλληλα. Με το ride που λες, το patern είναι σχετικά απλό. Παίζει το ίδιο πράγμα ακριβώς απλά αντί για το δεξί χέρι στο hi-hat, το έχει στο ride. Δοκίμασέ το και θα δεις πόσο απλό στην πράξη είναι.

Ξέρει κανείς πώς μετατρέπω το αρχείο guitar pro σε mp3 για να το ανεβάσω εδώ; έχω 5-6 transcriptions που έχω κάνει αλλά δεν μπορώ να τα ανεβάσω

Ακριβώς Βαγγελη και Χάρη. Αν και μικρός ακόμα (24 χρονών - παίζω 8 χρόνια) έχω σταματήσει την αγορά εξοπλισμού εδώ και 2 χρόνια λόγω αυτού ακριβώς που είπε στο Χάρη ο αξιοσέβαστος Νίκος Καπηλίδης. Και φυσικά το έχω συζητήσει με αρκετούς μουσικούς αυτό. Ο Γιώτης ο Κιουρτσόγλου μού είχε πει μια μεγάλη αλήθεια: λογικό είναι με το που ξεκινάς να παίζεις είτε ντραμς, είτε μπάσο, είτε κιθάρα (καλά οι κιθαρίστες το έχουν αυτό πάντα ;D) να θες να παίρνεις συνέχεια και να γεμίζεις με άχρηστα πράγματα τον εξοπλισμό σου. Θα καταλάβεις την αξία της μουσικής και της έκφρασης αυτής, μειώνοντας τον εξοπλισμό σου σταδιακά, με σκοπό να παίζεις με τα βασικά. Και φυσικά έπιασα τον εαυτό μου πριν από 2.5 χρόνια να μην μπορεί να παίξει με τα βασικά. Πίσω λοιπόν στη βάση. Να οργανωθώ απ' την αρχή, να συγκεντρωθώ στο στόχο μου, να καταλάβω ότι τα τύμπανα δεν είναι διαγωνισμός ποιος έχει τα περισσότερα πιατίνια, τύμπανα και λοιπά. Αν μπορείς να παίζεις με τα απολύτως απαραίτητα, είσαι στο σωστό δρόμο. Αν όχι, o σκοπός έχει χαθεί. Όμορφο θέμα Βαγγέλη. Ας μάθουμε να παίζουμε και μετά δε θα μας πειράζουν ούτε τα 0.0001 παραπάνω db που έχουν τα coated απ' τα ambassador δέρματα ούτε ότι το hi-hat μου δεν ακούγεται σαν του Steve Gadd. Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι ακόμα και το σετ του Gadd ή οποιουδήποτε GOD ( ;D ;D) να πάρουμε δεν πρόκειται να γίνουμε σαν αυτόν . -

Παλαιότερα δεν μπορούσα να το εντάξω αυτό το ... αργά στην καθημερινότητά μου. Όλες τις ασκήσεις τις έβλεπα γρήγορα. Προς το τέλος της χρονιάς στο ωδείο μαζευόμασταν όλοι οι μαθητές και μαζί με τον καθηγητή συζητούσαμε τι κάναμε όλη τη χρονιά, τι έμαθε ο καθένας, σε τι προόδεψε, σε τι έμεινε πίσω κ.λπ. (αυτό που λέγαμε απολογισμό της χρονιάς). και ενώ λοιπόν, εγώ έπαιζα τον μάγκα ότι έπαιζα καλά τις φράσεις (των 3, των 5 και των 7) και μάλιστα σε γρήγορη ταχύτητα (γιατί μόνο σε γρήγορο τέμπο τις είχα μάθει) μού λέει σε κάποια φάση ο καθηγητής: "κάτσε διονύση στο σετ και παίξε μας τις ασκησούλες αυτές σ' αυτό το τέμπο (στο 55). Διονύσης -----> :o :o Εννοείται ότι δεν μπόρεσα να βγάλω ούτε μισή άσκηση. Μ' αυτόν τον τρόπο μού έδωσε να καταλάβω ότι η κατανόηση μιας άσκησης δεν έγκειται στο πόσο γρήγορα μπορείς να την παίξεις, αλλά σε πόσο μεγάλο εύρος τέμπο μπορείς να την παίξεις. προφανώς μού έπεσαν τα μούτρα και από τότε (πάνε 5 χρόνια), οτιδήποτε και αν μελετάω (ακόμα και αν ξέρω ότι μπορώ να το παίξω γρήγορα) το ξεκινάω αργά για να μού μπει μέσα στο μυαλό. Βαγγέλη πολύ όμορφα το είπες "Στα 20 bpm, ο εγκεφαλος προλαβαινει να σκεφτει αλλα και να στειλει τις σωστες πληροφοριες στα σωστα μελη. Προλαβαινει επισης να διασπασει, να κατανοησει και να χωνεψει όπως ακριβως μας λεει ο γιατρος ότι οταν τρωμε, πρεπει να μαθουμε να μασαμε αργα". Πρόσφατα κοιτούσα κάποιες βοηθητικές ασκήσεις στο syncopation. Παλαιότερα τις έπαιζα στο 120 τουλάχιστον. παίζοντάς τες ξανά σε χαμηλότερο τέμπο παρατήρησα τη διαφορά τους και κατενόησα τι διαφορετικό προσεγγίζουν. Κάθε άσκηση έχει ένα σκοπό και αυτός ο σκοπός είναι διαφορετικός στις άλλες ασκήσεις.

Τε λέτε ρε; ;D Το παιδί πριν μάθει να λέει το όνομά του πρέπει να παίζει μουσική :P :P Να σάς ζήσει ρε παιδιά. (πω πω ζηλεύω... θέλω και εγώ)

Απ' τους πιο γουστόζικους drummers. Πόσο λατρευω αυτά τα backbeat χτυπήματά του!!

Θα έχει πάντως πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το πόσο θα συνεισφέρει συνθετικά ή στιχουργικά ο Mangini στους Theater. όπως γνωρίζουμε ιστορικά λίγοι τεχνηκαράδες/ποζεράδες/παικταράδες και όλα τα -άδες είχαν συνθετική ευφυία (βλ. petrucci, moore, de garmo). Οι περισσότεροι απ' αυτούς τους κολεγιάδες τα έβρισκαν σκούρα στη σύνθεση και στην πρωτοπορία ακόμα και από κάτι παιδαρέλια που ήξεραν να βαράνε 3-4 νότες αλλά είχαν έξυπνες συνθέσεις (βλ. μετάλικα τη δεκαετία του 80). Είδομεν... Μακάρι να ανταπεξέλθει ο Mangini.

Όσο μεταξύ σοβαρού και αστείου να το λέει το παληκάρι, είναι το λιγότερο υπερβολικό. δεν νομίζω ότι έχει δόση αλήθειας τούτο ούτε 2%. whatever... Παικταράς ο Mangini, ό,τι πρέπει γι' αυτό που ζητούσαν οι Theater. Ανυπομονώ για το live τους τον αύγουστο.

Βέβαια ο τρισμέγιστος mark zonder. Άσε Nordic! τον είδα (ευτυχώς) με τους Fates Warning πέρσυ το μάρτιο στο fuzz. Πιο μετρημένος drummer

πωπω...τι κομματαρα ειναι η αγρύπνια :P : ;D

Παναγία βόηθα!! Ε ρε πρωί πρωί τι πάθαμε! πραγματικό τέρας. όσον αφορά τα μεγέθη των πιατινιών, προσκυνώ απλά.

Είναι εκπληκτικό το πόσο δύναμη αποκτά ένας άνθρωπος (και εσωτερικά και εξωτερικά) ενώ έχει γεννηθεί με κάποια ανωμαλία ή κάποιο χρόνιο πρόβλημα. Αυτό το βλέπουμε απ' τις επιτυχίες και τα επιτεύγματα ανθρώπων που είχαν "κάτι λιγότερο". Φαίνεται όμως και είναι ηλίου φαεινότερο ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι πρότυπα της ανθρώπινης δύναμης και των αντοχών της ανθρώπινης ύπαρξης. θυμάμαι τις κουβέντες της μακαρίτισας της γιαγιάς μου: "να θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή ότι οι άνθρωποι που έχουν κάποιο χρόνιο πρόβλημα είτε σωματικό είτε ψυχικό είτε πνευματικό, έχουν πολλές φορές περισσότερες δυνάμεις απ' τον φυσιολογικό άνθρωπο και πετυχαίνουν εκπληκτικότερα πράγματα απ' τους κοινούς θνητούς". Στο συγκεκριμένο βίντεο, κάθε άλλο παρά κουλός είναι ο τυπάς. Ωραίο γκρουβ, ωραία κίνηση, ωραίος ήχος.