dionisissab

+1. Έχω παίξει με την Catalina. Παρ' ότι έχω Yamaha YD (εδώ και 10 χρόνια - πρώτη αγάπη και παντοτινή) , όσες φορές στο ωδείο μού δίνεται η ευκαιρία να παίξω δεν την αφήνω. Άσε που μερικές φορές προδίδω την αγάπη μου για τα Yamaha σε ... κερατάδικο βαθμό. ;D Πολύ ωραίο σετ με ευρύ φάσμα κουρδίσματος και ήχων αναλογικά με το μεγεθός της. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα.

Αν ακούσεις και το Were here because were here θα καταλάβεις την "στροφή" που έχουν κάνει στον ήχο τους συνολικά. Αυτή η στροφή συνεχίζεται σε ομαλή κλίση και στο Weather Systems. Προσωπικά, τον θεωρώ πολύ καλό δίσκο δεδομένων όλων των καταστάσεων και ΑΝΑΜΕΝΩ να τους δω σε live (βλ. Fuzz το '08) Για τους γνώστες 8)

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ των Anathema, Weather Systems. Ένα μικρό δείγμα μπορείτε να δείτε εδώ στην ανάρτηση που έκαναν οι ίδιοι οι Anathema ( http://www.rocking.gr/news/Akouste_allo_ena_kommati_apo_tin_anamenomeni_kukloforia_twn_Anathema/12228/ ) Ακούγοντάς το μια-δύο φορές, δεν μπορώ ααρά να συμφωνήσω στα λεγόμενα του Steven Wilson που ανέλαβε τα της μίξης: "definitely among the best albums I've ever had the pleasure to work on" Ακούω γνώμες

Είναι ένα πολύ ευχάριστο άλμπουμ στην ακρόαση. Πολύ "εύπεπτες" (με την καλή έννοια) μελωδίες και φωνητικές γραμμές. Η ποπ αποχρωση που σού αφήνει στο τέλος είναι η απόδειξη ότι δεν είναι απαραίτητο να κάνεις συνέχεια το ίδιο και το ίδιο για να πετύχεις κάτι καλό. Να προσθέσω ότι και μεταξύ τους (Neal Morse solo career) έχουν γράψει καταπληκτικά άλμπουμς (?, Sola Scriptura με Paul Gilbert μέσα και άγιος ο θεός).

Σε παραδέχομαι Superfunk. Είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Το groove δεν το έχουμε ρε γαμώτο. Βλέπω εκεί έξω τα gospelάκια τα μικρά και τρελαίνομαι. Είναι καθαρά θέμα κουλτούρας και του τι μαθαίνεις από μικρός.

Με κάλυψε πλήρως. Αυτά ακριβώς ήθελα να σού πω και εγώ. Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι.

Για το τονισμένο συμφωνώ και επαυξάνω. Απλά ήθελα να σταθώ στο ότι ο Chapin διέδωσε ευτύτατα την τεχνική αυτή δίδοντάς της έναν απλό και εύκολο τρόπο μελέτης (ή τουλάχιστον έναν τρόπο που μοιάζει να είναι εύκολος ;D). Αλλά ναι, συμφωνώ: το ότι μελετάς moeller δεν είναι κάτι ξεχωριστό. Με τα accents και τις δυναμικές γενικά, αναπτύσεις αυτή την τεχνική από μόνος σου και ασυναίσθητα.

Μια μικρή διόρθωση: ο ΜΕΓΑΛΟΣ και ΠΑΤΕΡΑΣ της moeller technique είναι ο Jim Chapin. Εδώ τον βλέπεις με έναν μαθητή του. ;)

Εν τω μεταξύ τα παληκάρια δεν το έχουν και τόσο. Τεχνικά κυρίως. Άσε που το τέμπο που το παίζουν είναι πολύ χαμηλό.

Είδες την παρτιτούρα; Εντάξει δεν είναι τραγικά δύσκολο αλλά είναι καλό challenge! 8)

Χθες πηγαίνοντας για το καθιερωμένο μάθημα στο ωδείο ο δάσκαλός μου μού έδωσε αυτό εδώ το challenge και αυτή την ευκαιρία να μελετήσω σε φάση drum duet. Το κομμάτι (πολύ μελωδικό κατά τη γνώμη μου) είναι αυτό: Το βρήκαμε σε pdf μορφή και σας την παραθέτω. Νομίζω είναι μια καλή εξάσκηση για όλους μας να δοκιμάσουμε είτε την πάνω γραμμή είτε την κάτω. Η πάνω γραμμή αφορά το δεξιό ταμπούρο στο βίντεο (το πιο ψηλό τονικά) και η κάτω το δεύτερο που είναι πιο χαμηλά κουρδισμένο. Στο τέλος της πρώτης σελίδας-αρχή δεύτερης υπάρχει σόλο του 1ου ταμπούρου ενώ το δεύτερο παίζει το ίδιο πράγμα που βρίσκεται στις επαναλήψεις. Όμοια και στο μέτρο 30 όπου το πρώτο ταμπούρο παίζει ρούλο συνεχόμενο και το δεύτερο σολάρει. Ακούω γνώμες. :) 2_Esedisimos.pdf

Εξήγησέ μας τι βρίσκεις απαράδεκτο, πρώτα απ' όλα. Κατά δεύτερον, με ένα τέτοιο cd που έβγαλαν η άποψή μου είναι ότι σέβονται με το παραπάνω τους οπαδούς τους και τους δίνουν έναν εκπληκτικό δίσκο. Ένα γκρουπ που επί πολλά χρόνια βγάζει τα ίδια πράγματα (δε μιλάω για τους opeth αλλά για άλλα σχήματα) δεν νομίζω να βρίσκει κάτι ουσιώδες σ' αυτό που κάνει. Ο σκοπός είναι να πειραματίζεσαι και να αλλάζεις πράγματα ακόμα και αν δεν αρέσει αυτό σε μέρος των οπαδών σου. Και οι Opeth το κάνουν σε πολύ καλό βαθμό αυτό. (όπως και ο Steven Wilson, οι Pain of Salvation, οι Beardfish και τόσα άλλα γκρουπ) Σέβομαι την διαφορετική άποψή σου, αλλά καλό θα ήταν να την επιχειρηματολογήσεις περαιτέρω.

Απόλυτα σωστό. Αυτό νομίζω είναι το κλου της ιστορίας με το διπέταλο. Ίδιας μορφής εξάσκηση, ίδια δουλειά (φυσικά στο αδύναμο πόδι είναι λογικό να γίνεται λίγο περισσότερη) και ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ αποτελέσματα. Έχω σταματήσει την ενασχόληση με το διπέταλο εδώ και 2 χρόνια (για διάφορους λόγους) αλλά βλέπω την ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΗ δουλειά που έχει γίνει, στο παίξιμο του hi-hat. Όσο και αν φαίνονται διαφορετικά πράγματα, νομίζω ότι η δουλειά που γίνεται στο πόδι (και ειδικά στο αδύναμο που σε φυσιολογικές συνθήκες παίζει στο hi-hat) έχει αντίκτυπο στο όλο παίξιμο του drummer. Και διατυπωμένο αλλιώς: η δουλειά που κάνει κάποιος στο διπέταλο βοηθάει το πόδι που παίζει hi-hat να δυναμώσει και να μετράει πιο καλά και πιο σταθερά (είτε στο hi-hat είτε στο διπέταλο). Όλα παίζουν ρόλο εν τέλει και όλα βοηθούν... τα πάντα :)

Έχω ένα τέτοιο σετ. Το είχα αγοράσει απ το Νάκα το 2002 1000 ευρώ. Αργότερα όταν το είδα στο Θωμά είχε περίπου στα 700 με 800 ευρώ.

Έχεις δίκιο για το θέμα της αναπαραγωγής. Παρ' όλα αυτά, το πικ απ μου είναι αρκετά καλά ρυθμισμένο. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω παίζοντας σ' αυτό βινύλιο κομμένα πριν έρθει ο Παπαδόπουλος ;D Εντάξει. Πέρα απ' την πλάκα, οι παράγοντες που καθορίζουν τη "ζεστασιά" που ανέφερα δεν είναι 2-3, ούτε το ζήτημα έγκειται σε αυστηρή μαθηματική λογική (του στυλ: "Α, δεν είναι από Αμερική; Πέτα το." "Α, δεν είναι ψαγμένο, ρίχτο στα σκουπίδια") Όλα έχουν να κάνουν με το αυτί και την ακουστική εμπειρία που έχει αυτό.

Εντάξει η απόκλιση ήταν σχετικά μικρή. Και πρέπει να έχεις ακούσει πολλούς δίσκους (αναλογικούς και ψηφιακούς) για να το καταλάβεις. Προσωπικά, βρήκα ελάχιστες διαφορές. Μία απ' αυτές ήταν η ζεστασιά του ήχου που σού προσφέρει η αναλογική δουλειά.

Στο 99,99999%. ;D

Έγραψες αρχηγέ! Γελάω ακόμα με την σύγκριση! ;D ;D Εντάξει, ένας άνθρωπος σαν ΤΟ Γιώργο ΤΟ Νταλάρα είναι δεδομένο ότι στα τόσα χρόνια καριέρας του έχει κάνει εκπληκτικά πράγματα και εκπληκτικές συνεργασίες. Από εκεί και πέρα, περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα (ή μανιταρόπιτα :P)

Για το πρώτο πιθανότητα 0.1% Για το δεύτερο: 0.001% Για το τρίτο: 0.00001% (δηλ. δύο τάξεις μεγέθους διαφορά) Γενικά πάντως, επειδή και με το δικό μου συγκρότημα κόψαμε πρόσφατα βινύλιο, ακούγοντάς το κατάλαβα χτυπητές διαφορές με το cd, τις οποίες όμως ένας 'απλός' ακροατής δεν μπορεί να αναλογισθεί. Διιαφορά στον ήχο υπάρχει. Αναλόγως με την ποιότητα της ηχογράφησης και του mastering, έχεις μικρη ή μεγάλη απόκλιση στον ήχο.

Τι λες ρε;; Φορμουλα 1 δεν βλέπεις; εκεί τρέχουν πιο γρήγορα και απ' το θείο σου και απ' το νουνό μου ;D 8)

Σιγά την καριέρα. Ndugu Chancler σας λέει κάτι; Michael Jackson Bobby Hutcherson Miles Davis Herbie Hancock George Duke George Benson Carlos Santana Harold Johnson Lary Nash Willie Bobo Joe Henderson Airto Moreira Eric Clapton John Lee Hooker Tina Turner και μερικούς χιλιάδες ακόμα... ;)

Χειρότερος δεν παίζει να υπάρχει. :P

Αυτό ακριβώς ήθελα να πω νωρίτερα. Με πρόλαβες φίλε :) Παίζει μεγάλη σημασία και το είδος και ο ίδιος ο παίκτης αλλά και ... η υπομονή σου. :P 8)

Παραθέτω την τροποποιημένη (διορθωμένη) παρτιτούρα του κομματιού (ευχαριστώ τον kapdrums) Locked_in_a_basementR.pdf

Προφανώς ψήφισα για φυσικό σετ (άσχετο: μού αρέσει περισσότερο η έκφραση 'φυσικό σετ' απ' το 'ακουστικό' που συνηθίζετε να λέγεται. :D Το φυσικό σετ έχει όλα τα πλεονεκτήματα που γνωρίζεις καλά σαν παραγωγός/ηχολήπτης. Αυτό που γνωρίζω πολύ καλά από εμπειρίες που μού περιγράφουν φίλοι μου και συνάδελφοι σου είναι ότι χρειάζεται σ' ένα στούντιο και ένα ηλεκτρονικό σετ για να αποφύγεις "ερασιτέχνες" παίκτες οι οποίοι θα σού βγάλουν το λάδι μέχρι να βγάλουν ήχο της προκοπής. Τούς "πετάς" στην TD-9 και τελείωσες... :P Πέρα απ' την πλάκα, συμφωνώ με την άποψη του December. Πάρε ένα καλό φυσικό σετ και ένα ηλεκτρονικό πιο φθηνό. Να είσαι καλυμένος από παντού. Καλημέρα! (αν και κάπως αργά) ;D