sfaku

Ρώτα στην isystem (πρώην systemgraph). Είναι εξουσιοδοτημένοι apple service providers. Για αυτή την εργασία χρέωναν αν θυμάμαι 100 ή λίγο παραπάνω για το δικό μου iMac (μιδ 2011). Πάντως γενικά ξέρουν τι κάνουν.

Ενδιαφέρον το θέμα και οι απόψεις. Ως bedroom player που έχω όμως περάσει και από σχήματα, νομίζω ότι μπορώ να συνεισφέρω μερικά σέντια, χρήσιμα κυρίως για όσους κάνουν μουσική (υπνο)δωματίου. Θα συνόψιζα το ζητούμενο στη φράση "ακούω-ρυθμίζω-προσαρμόζομαι γρήγορα". Ο άνθρωπος είναι προσαρμοστικό ζώο, και αυτό ισχύει και για τις τέχνες του. Πρέπει να προσαρμοζόμαστε γρήγορα στο εκάστοτε μουσικό περιβάλλον. Άλλο το σπίτι και άλλο η πρόβα. Άλλο η πρόβα και άλλο η ηχογράφηση. Δεν είναι ανάγκη να κουβαλάμε τους ήχους του σπιτιού στο στούντιο, ούτε το ανάποδο. Πρέπει να ξέρουμε καλά τα μηχανήματά μας ώστε να κάνουμε το (αναπόφευκτο) tweaking πιο γρήγορα και αποτελεσματικά, ώστε να έχουμε τον ήχο που θέλουμε σε κάθε περίπτωση. Να περνάμε από έναν ατμοσφαιρικό ήχο που μας εμπνέει να συνθέσουμε στο σπίτι μας, σε έναν πιο στριφνό ήχο που κόβει στη μίξη στην πρόβα (εδώ θα πω μόνο μια λέξη: μεσαία). Προσωπικά με βοηθάει πολύ το looper να αποκτώ συναίσθηση του πώς γίνεται πιο σωστά το layering. Το looper με βάζει σε κατάσταση προσομοίωσης των συνθηκών πρόβας. Καταλαβαίνω καλύτερα τι κόβει στη μίξη και τι όχι, και έτσι γίνομαι καλύτερος στη διαδικασία "ακούω-ρυθμίζω-προσαρμόζομαι γρήγορα". Ο ήχος μας δεν μπορεί να είναι παγιωμένος. Λόγω ψυχοακουστικής και μόνο, ο σημερινός γαμάτος ήχος μπορεί να σου ακούγεται χάλια αύριο. Επομένως καταλήγουμε και πάλι στο "ακούω-ρυθμίζω-προσαρμόζομαι γρήγορα".

Κι εγώ. Επίσης θα μπορούσα να είμαι μαζί της γενικότερα. Δεν πρόκειται για απλή βιντεοσκόπηση αλλά για ειδικά διαμορφωμένο χώρο με γυαλί μιας κατεύθυνσης, όπου οι μουσικοί είναι τρόπον τινά εκθέματα. Δεν νομίζω ότι έχει ξαναγίνει κάτι ανάλογο, ως προς το σκεπτικό τουλάχιστον.

Όλη η ηχογράφηση αντιμετωπίζεται σαν ένα ζωντανό art installation σε ειδικά διαμορφωμένο στούντιο. Παράξενη ιδέα ε; Αλλά και πολύ δημιουργική. Και τι δεν θα έδινα για να το δω αυτό. Είναι όμως sold out. Στοίχιζε 15 ευρώ. Περισσότερα εδώ: http://pitchfork.com/news/57935-pj-harvey-is-recording-her-new-album-in-public-and-you-can-watch/ http://www.theguardian.com/music/2015/jan/16/pj-harvey-somerset-house-recording-in-progress

Δεν ξέρω αν έχει προταθεί ήδη, αλλά το Best Offer του Τορνατόρε είναι μια πολύ καλή, κλασική ταινία, με σούπερ ερμηνείες, ωραίο στόρι με μυστήριο, συνδυάζει το κατανοητό με τον κινηματογράφο υψηλού επιπέδου. Αυτό και το 12 χρόνια σκλάβος είναι από τις ταινίες που με εντυπωσίασαν πρόσφατα. http://www.imdb.com/title/tt1924396/?ref_=nm_flmg_dr_3

Α, συμφωνώ πλήρως για τα οφέλη. Όταν λέω ότι έχω αραιώσει τη συχνότητα, εννοώ ότι παλιά χτύπαγα ένα clean install κάθε χρόνο. Τώρα πια κάθε 2-3.

Πρόσφατα κι εγώ την έχω γλιτώσει την επανεγκατάσταση τρεις φορές. Αν και ήμουν πάντοτε φανατικός του clean install, δεν έχω πια καιρό να τα περνάω όλα από την αρχή, ειδικά στα βοηθητικά μηχανήματα που έχουν περάσει από τα χέρια μου. Μια φορά τα xp και άλλες δύο φορές τα 7 επέζησαν της αλλαγής μητρικής και επεξεργαστή. Μόλις μπήκα στα windows, πέταξα τους παλιούς drivers, πέρασα τους drivers της νέας μητρικής, και όλα μια χαρά. Ένα clean install θα έτρεχε πιο smoothly, αλλά είπαμε, θέλει χρόνο. Αν θυμάμαι καλά, σε κάποιες περιπτώσεις χρειάστηκε να μπω από safe mode ή recovery για να μπορέσουν τα windows να ξεπεράσουν το στάδιο της μπλε οθόνης κατά τη φόρτωση του λειτουργικού. Ακριβώς. Αν μάλιστα έχεις τη δυνατότητα να τα έχεις όχι απλώς σε άλλο partition αλλά σε χωριστό δίσκο, έχεις και ταχύτερη προσπέλαση.

Ναι αλλά γύρισα νωρίς, γιατί έφυγα χωρίς να χειροκροτήσω. Κατουριόταν το μωρό ;D

Ενδιαφέρον το θέμα. Εδώ υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις. 1) Αυτός που φεύγει είναι όντως φιλότεχνος και δεν ενθουσιάστηκε από την παράσταση. 2) Το παιδί του κατουριέται. 3) Δεν άρεσε η παράσταση στο παιδί του και αυτό έχει αρχίσει να γκρινιάζει (και ο ίδιος/α δεν μπορεί ταυτόχρονα να επιβάλλει όρια στο παιδί). 4) Είναι Ελληνάρας χωρίς σεβασμό για τη διαδικασία της τέχνης. Οι πιθανότητες αυξάνουν από πάνω προς τα κάτω. Οι τόσο ευαίσθητοι φιλότεχνοι -και με τόσο ισχυρή άποψη που να τους κάνει να φύγουν στο μέσον παράστασης- είναι ισχνή μειοψηφία, σε κάθε περίπτωση λιγότεροι από τα παιδιά που κατουριούνται στο τέλος της. ;D Μου 'χει τύχει βέβαια με το γιο μου να φύγουμε στην τελευταία σκηνή έργου για να μη τα κάνει πάνω του (πριν την παράσταση πείτε όχι στο αίτημα "μπαμπά να πιω έναν χυμό;") αλλά σίγουρα όλοι αυτοί δεν πάνε για κατούρημα. Υπάρχει και η άλλη άποψη. Κάθεσαι 5 λεπτά στο κάθισμά σου, φεύγουν οι Ούννοι και μετά την κάνεις με χαλαρά πηδηματάκια και χωρίς στριμωξίδι. Τα 5 λεπτά περνούν ευχάριστα συζητώντας με το παιδί σου για την παράσταση. Ψώνια σαφώς υπάρχουν, αλλά το να χειροκροτάμε στο τέλος μιας παράστασης, όσο και αν φαίνεται κοινωνική σύμβαση κάποιων δήθεν φιλότεχνων αστών κλπ κλπ, είναι καλή συνήθεια. Ιδίως όταν έχουμε παιδιά δίπλα μας, τους διδάσκει την έννοια της εκτίμησης για τη δουλειά του άλλου, στην προκείμενη περίπτωση την τέχνη. Ταυτόχρονα τους μεταδίδει έναν ενθουσιασμό για αυτήν. Προσωπικά μου αρέσει να κάθομαι και στα credits στον κινηματογράφο (χωρίς να χειροκροτώ βέβαια ;D ). Νιώθω ότι λειτουργούν σαν ένα 5λεπτο αποσυμπίεσης και θεωρώ επίσης αδιανόητο να κόβεις ένα έργο (όπως κάνουν τα κανάλια μας, πλην των συνδρομητικών) ή να ανάβεις τα φώτα αμέσως (όπως γίνεται στο σινεμά) για να φύγει σβέλτα το πόπολο και να αυξηθούν 1,2% οι πωλήσεις ποπκόρν. Αλήθεια το 'χω απορία, στο εξωτερικό τα κανάλια πετσοκόβουν έτσι τις ταινίες όπως εδώ; Και οι σινεμάδες ανοίγουν τα φώτα αμέσως μετά την τελευταία σκηνή του έργου;

Φαίνεται αντιφατικό αλλά δεν είναι. Κάθε φορά που απορρίπτουμε κάτι, χάνουμε ενδεχομένως ευκαιρίες για πνευματική ηδονή. Για αυτό καλό είναι να μην απορρίπτουμε με τη μία. Μερικά ακούσματα (ή θεάματα, φαγητά κλπ) θέλουν πειθαρχία στην αρχή για να μας γίνει πιο αντιληπτή η γοητεία τους. Υπάχουν δίσκοι που λατρεύω αλλά χρειάστηκαν αρκετές ακροάσεις. Αν τους είχα πετάξει μετά την πρώτη ακρόαση σήμερα δεν θα τους λάτρευα. Υπάρχουν επίσης δίσκοι που μετά τις 4-5 φορές τα έχουν πει όλα και δεν τους ξανακούμε ποτέ, γιατί είναι ρηχοί. Γενικά το γούστο δεν είναι κάτι τόσο στατικό και προκαθορισμένο. Δεν είναι κάτι έξω από εμάς. Υπόκειται και στην εξάσκηση και στην καλλιέργεια (ακόμη και στη διάθεση της στιγμής). Ισχύει για όλα σχεδόν: φαγητό, μουσική, ταινίες, θέατρο κλπ κλπ. Επίσης το γούστο αλλάζει με τα χρόνια και καλό είναι να επανερχόμαστε σε πράγματα που απορρίπταμε πριν από πολύ καιρό. Το δικό μου ζήτημα είναι η τζαζ. Δεν έχω συνδεθεί ακόμη με το είδος. Δεν του έχω διαθέσει όμως και πολύ χρόνο, γιατί έχω άλλες δικές μου εμμονές. Θα το κάνω κάποια στιγμή.

Γαμάτο!

Το λαμπατέρ όμως φοράει EL84;

Πολλά από τα προαναφερόμενα είναι εξαιρετικά. Δεν έχω παίξει αλλά βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα -από τις γιουτουμπικές παρουσιάσεις- το Spring Theory (Subdecay) και το Splash MkII (Crazy Tubes, είναι και ελληνικής βοσκής).

Στο αρχικό ερώτισμα: Έχω μηχανή νεσπρέσο αλλά δεν μου αρέσουν οι περισσότερες γεύσεις της. Θα έλεγα ότι όλες έχουν μια "κουβέρτα" φαρμακίλας, παρότι 1-2 είναι συμπαθείς. Έχω δοκιμάσει μπόλικες μεθόδους χρήσης άλλου καφέ συμβατού με τη νεσπρεσιέρα. Γέμισμα παλιάς κάψουλας, γέμισμα επαναγεμιζόμενης κάψουλας, αρκετές μάρκες με συμβατές κάψουλες. Καμία δεν με ικανοποίησε και οι περισσότερες (ιδίως οι πατέντες) ζορίζουν εμφανώς τη μηχανή. Η πρώτη μάρκα από εναλλακτικές κάψουλες που λειτούργησε αρκετά σωστά είναι η Dowe Egberts αλλά βρίσκω τον καφέ τον ίδιο μάλλον άχρωμο/άοσμο (σε γενικές γραμμές κακές ιδιότητες για καφέ, θα έλεγα). Πίνεται πάντως. Πρόσφατα όμως δοκίμασα μια αρκετά σπάνια μάρκα που λέγεται Vergnano και συνήθως θα τη βρείτε σε μερακλίδικα cafe. Οι κάψουλες της Vergnano (πωλούνται και online αλλά εγώ τις παίρνω από cafe στη γκετονία μου) λειτουργούν πολύ ικανοποιητικά (όχι 100% όπως οι αυθεντικές αλλά καλύτερα από τις άλλες και στο επίπεδο των Egberts) αλλά ο καφές δεν συγκρίνεται νομίζω, είναι πραγματικά πολύ πιο γευστικός, τόσο που κάνει κάτι δύστροπους ψευτογκουρμέδες σαν την αφεντιά μου να κόψουν τη γκρίνια. Αφτί είναι η ταπινεί μου γνόμι. Τιμές: 0,39 /καψούλι αλλά online τις είδα και 0,35. Υ.Γ.: Αν έχετε διάθεση πειραματισμών, να ξέρετε ότι όλες οι εναλλακτικές μάρκες ζορίζουν τη μηχανή, από ανεπαίσθητα (π.χ. Dowe Egberts, Vergnano) μέχρι πολύ, οπότε πάρτε το ρίσκο σας οικειοθελώς. Αν μιαν ωραίαν πρωίαν αντί για καφέ βγει καπνός (παρότι δεν έχετε ανάψει ακόμη το πρωινό τσιγάρο) δεν θα φταίω εγώ αλλά ο ακόλαστος εθισμός σας στην καφεΐνη. Άιντε καλά εκχυλίσματα, κι από το πεζοδρόμιο, ε;

Νομίζω ότι πρέπει να διαχωρίζεται το νόμιμο από το ηθικό (παρότι γνωρίζω επιφανείς πολιτικούς που θα διαφωνούσαν). Προφανώς είναι νόμιμο να αλλάξει γνώμη ο πωλητής noiz, ιδίως αφού δεν υπάρχει κάποια επίσημη μορφή διαπραγμάτευσης, με γραπτές προσφορές, δεσμεύσεις και τα ρέστα (φαντάζομαι Λάκη ότι οι σχετικές διατάξεις τέτοιες διαπραγματεύσεις αφορούν και όχι αυτές των αγγελιών). Από την άλλη, οι σωστοί (και ανθρώπινοι) τρόποι επιβάλλουν μια καλή εξήγηση έστω και με ένα SMS (για τους μη επικοινωνιακούς). "Σόρι φίλως, δεν μπόρεσα γιατί έτσι / γιουβέτσι". Οι καλοί τρόποι είναι δωρεάν και προσφέρουν χαρά στον συνάνθρωπο. ILLEGAL DISCLAIMER: Μιλάω πάντοτε σε θεωρητικό πλαίσιο και όχι για τη συγκεκριμένη "καταγγελία", διότι όπως έχω εκφράσει επανειλημμένα σε τέτοια νήματα, με ενοχλεί το τηλεδικείο συγκεκριμένων συναλασσόμενων χωρίς αντίλογο του "κατηγορουμένου" και με αυθαίρετες ερμηνείες που βασίζονται σε συναισθηματικές αντιδράσεις ή και στην προσωπική εντύπωση του καθενός μας για το τι είναι δίκαιο (με την άγραφη ή τη γραπτή έννοια). Όπως θα θυμόμαστε, σε κάποια από τα σχετικά θέματα έχει παρουσιαστεί τελικά ο "κατηγορούμενος", και η εικόνα της "υπόθεσης" έχει αλλάξει άρδην. Διακρίνω πάντως μια τάση κάποιων συναλασσόμενων προς την ευθιξία -και όχι πάντοτε δικαιολογημένα.

+1 Όπως είπε ο φίλτατος, τα fuzz έχουν τις ιδιορρυθμίες τους. Ιδίως αν τους βάλεις πριν ένα πετάλι που έχει buffered bypass. Κάποια fuzz ενδέχεται να συμπεριφερθούν ανεπιθύμητα σε ένα τέτοιο σενάριο. Πάντως το morley έχει buffer όπως λέει το manual. Άρα δεν είναι true bypass (buffer =αντίθετο του bypass). Στην περίπτωσή σου όμως δεν σε ενδιαφέρει αν είναι true bypass. Γιατί, θυμίζω, το true bypass ή buffer bypass μάς ενδιαφέρει μόνο όταν το πετάλι είναι κλειστό (bypass). Εσύ όμως το έχεις μονίμως ανοιχτό και σκοπεύεις να το βάλεις πριν από το fuzz. Λόγω του ότι είναι ανοιχτό, το morley θα συμπεριφέρεται στο σήμα όπως και ένα buffered πετάλι (σημείωση: όλα τα πετάλια όταν είναι ανοιχτά ισοδυναμούν με buffered πετάλι, δεν είναι ιδιορρυθμία του morley αυτό). Καλύτερη λύση λοιπόν είναι να δοκιμάσεις. Αν σου ακούγεται καλά δεν έχεις πρόβλημα. Αν όμως επηρεάζεται το fuzz, τότε βάλε πρώτο στην αλυσίδα το fuzz και αμέσως μετά το volume. Δεν πρόκειται για καμιά ριζοσπαστική πρόταση: πολλοί βάζουν τα fuzz τους εντελώς πρώτα στην αλυσίδα. Σημειωτέον ότι αν το κουρδιστήρι σου έχει επίσης buffer, τότε πρέπει να μπει και αυτό μετά το fuzz. Αλλιώς η μόνη λύση είναι να μπει ένα πετάλι AB στην αρχή της αλυσίδας σου για να παίρνει χωριστό δικό του σήμα το κουρδιστήρι. Και πάλι βέβαια θα χρειαστεί δοκιμή για να δεις αν αλλοιώνεται ο ήχος του fuzz.

Πριν δεν με άφηνε να ανεβάσω screenshot. Το επισυνάπτω τώρα.

A, ΟΚ. Εγώ ο τρελαμένος φαντάστηκα ότι σπλιτάρεις το σήμα σε άλλη αλυσίδα με το pog και κάποιο εφέ πχ. μπόλικο βάθος, και ότι παράλληλα υπήρχε και άλλη αλυσίδα με καθαρό σήμα. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητο να πάει σε χωριστούς ενισχυτές, υπάρχουν και πετάλια που "σουμάρουν" (π.χ. Pigtronix keymaster, νομίζω και το line selector της Boss και άλλα). Το σπλιτάρισμα θα το χρησιμοποούσα ακριβώς για να προσθέσω όσο εφέ θέλω μόνο στο σήμα του pog και να το κάνω να ακούγεται σαν ambient "πλάτη", διαφορετικά μπορείς κάλλιστα να χρησιμοποιήσεις το mix του πεταλιού.

Καταρχήν μεγειές! Να πω στα θετικά ότι είναι αισθητά πιο ελαφρύ, δηλαδή φορτώνει πιο γρήγορα, προφανώς λοιπόν υπάρχει ξαλαφρωμένο back end. Στο front end τώρα (εμφάνιση δηλαδή), χρειάζεται... καλοκούρδισμα (finetuning). Συγκεκριμένα θα συμφωνήσω ότι τα λινκ δεν πρέπει να είναι υπογραμμισμένα, μειώνεται εμφανώς η αναγνωσιμότητά τους (επίσης προτιμώ και αισθητικά να είναι λίγο πιο heavy η γραμματοσειρά παρά υπογραμμισμένη, γιατί όλες αυτές οι γραμμούλες μαζεμένες δημιουργούν περισσότερο θόρυβο για το μάτι, αισθητικά και χρηστικά). Έπειτα υπάρχει ένα θέμα με τη σκουρόχρωμη φάσα με τη φωτογραφική σύνθεση. Η ίδια η σύνθεση αυτή δεν είναι άσχημη ιδέα, μου αρέσει. Επειδή όμως δουλεύω σε μεγάλη οθόνη και ανάλυση και με τα παράθυρα πάντοτε maximized ή σχεδόν maximized παρατήρησα κάτι που δεν ξέρω αν βλέπετε εσείς αλλά εμένα με ενοχλεί οπτικά: η φωτογραφική σύνθεση κόβεται πάνω δεξιά και αφήνει άσχημο κενό. Νομίζω ότι σε όλες τις αναλύσεις η φωτογραφική φάσα πρέπει να διατρέχει την οθόνη σε όλη την πάνω μεριά της και το κομμάτι του φόρουμ (ας το πούμε κεντρικό section) να είναι πάντοτε κεντραρισμένο. Ίσως να δείχνει καλύτερα σε άλλες αναλύσεις, πάντως σε ανάλυση 2560Χ1440 δείχνει έτσι κομμένο. Με μια πρώτη ματιά αυτά.

Η δική μου απορία είναι, άμα η κιθάρα παίζει hammond, μήπως ο πληκτράς θέλει κι αυτός ένα πετάλι για να παίζει κιθάρα; :P Με άλλα λόγια, ποιο το νόημα; Πάρε έναν πληκτρά να ησυχάσεις. Εντάξει καταλαβαίνω ότι κάποιοι για διάφορους πρακτικούς λόγους το βρίσκουν χρήσιμο, και ένας παραπάνω συνεργάτης δεν είναι απλή υπόθεση. Απλώς νομίζω ότι δεν προσφέρει και πολλά στη δημιουργικότητα του οργάνου ένα τέτοιο πετάλι, ούτε στην ανατρεπτική κληρονομιά της ehx η οποία δεν μας έχει συνηθίσει σε πετάλια πρακτικού προσανατολισμού. Συμπληρώνοντας τον φίλτατο ez θα έλεγα ότι η ηλεκτρική κιθάρα χάνει την αυθυπαρξία της όταν μιμείται. Αντίθετα όταν φτιάχνει ήχους στα όρια του εξερευνημένου και μετά από αυτά, φτάνει σε νέες ηχητικές περιοχές, τελείως δικές της, αφού κανένα άλλο όργανο δεν μπορεί να τις προσεγγίσει. Εκεί νομίζω ότι βρίσκεται η ομορφιά αυτού του οργάνου, στην τεράστια ποικιλία νέων ήχων που μπορεί να δημιουργήσει (και για μένα είναι πιο ενδιαφέροντες ακόμη και από τη στάνταρ παλέτα της). Δέχομαι βέβαια ότι αυτή είναι μια προσέγγιση πιο πειραματική, δεν σκέφτονται όλοι έτσι. Tamtam αυτό που περιγράφεις με το pog2 το κάνεις σπλιτάροντας το σήμα σου ή λουπάρεις τα μέρη ενός από τα δύο;

Το κομμάτι το έχω ακούσει πολλές φορές, πολύ ωραία και η νέα εκτέλεση. Η ακουστική κιθάρα σαν βάση είναι αναμενόμενο να δίνει πολύ δόκιμα αποτελέσματα, αφού είναι κάτι σαν επιστροφή στις ρίζες του ευρύτερου φολκ ιδιώματος που αποτελεί σημαντική αναφορά σας. Εσείς επιπλέον "κεντήσατε" ωραιότατα πάνω στον ακουστικό καμβά, όπως μας έχετε συνηθίσει!

Η αλήθεια είναι ότι μιλάω περισσότερο για εμάς τους Έλληνες. Πάντως και το Βερολίνο δεν είναι ο ευρωπαϊκός ΜΟ, και επίσης ο μέσος Ευρωπαίος μπορεί να μην ενοχλείται από το gay pride αλλά δεν σημαίνει ότι πήγε και ότι είδε κιόλας. Για τους μέινστριμ Ευρωπαίους είναι μια εικόνα ας πούμε προβοκατόρικη. Για τους Έλληνες στην καλύτερη περίπτωση θα έλεγα ενοχλητική. Γενικό και τελικό σχόλιο: με συγχωρείτε που δεν πείθομαι περί απομόνωσης της αισθητικής πλευράς του ζητήματος. Δηλαδή δεν νιώσατε το παραμικρό παραμικρό τσίγκλισμα στο θέαμα της Κοντσίτας; Δεν σας άρεσε έτσι απλά και αδιάφορα όπως λέτε "δεν μ' αρέσουν τα γιουβαρλάκια"- και λήγει η συζήτηση; Σας ενόχλησε όπως σας ενοχλούν τα φλύαρα σόλο, οι μακροσκελείς μονόλογοι στο θέατρο, οι ροζ παγιέτες στα μπολερό και το κυπαρισί στα κάγκελα του Αβραμόπουλου; Απομονώσατε χειρουργικά την αισθητική από το υπόλοιπο ζήτημα χωρίς καθόλου παράπλευρο ιστό; Έχω απαντήσει ήδη. Δεν έχει καμία σημασία αν μου άρεσε ή δεν μου άρεσε. Ουδείς άνευ κολλημάτων. Το θέμα είναι πώς τα διαχειρίζεται κανείς. Σε αυτή την κουβέντα αποδίδεται (στρεβλά κατ' εμέ) τεράστια σημασία στο "γούστο", γιατί ακριβώς δεν μπορούμε να βγάλουμε τον εαυτό μας και το τσίγκλισμα έξω από την εξίσωση. Σημασία έχει αν αναγνωρίζουμε απερίφραστα ότι είναι μια έγκυρη συμμετοχή και νίκη. Και ναι, είναι. Και ναι, λίγοι είχαν μια απάντηση χωρίς ναι μεν αλλά. Δεν είναι τόσο φοβερό να παραδεχτούμε ότι σε οριακά ζητήματα όπως αυτό, νιώθουμε μια κάποια σύγχυση, δεν έχουμε κατασταλάξει, κλωτσάμε λίγο βρε αδερφέ. Ο άνθρωπος γίνεται σταδιακά πιο ανεκτικός αλλά πάντοτε υπάρχει ένα νέο όριο. Εντάξει, συνηθίσαμε τα μαλλιά στους άντρες αλλά όχι να τα βάφουν πράσινα. Εντάξει ένα σκουλαρίκι στο αυτί αλλά όχι και piercing στον αφαλό... Εντάξει ένα μενάζ α τρουά αλλά όχι και μενάζ α κατόρζ... Εντάξει οι γκέι αλλά όχι και μια τρανς με μούσια να κερδίζει τη γυροβύζιον.

Το ότι το κάνετε δεν συνιστά δικαίωση, ιδίως όταν το υπό αμφιβήτηση θέμα είναι ότι δεν κάνετε μόνο αυτό αλλά ότι παρεισφρέουν υποσυνείδητα και οι καθιερωμένες απόψεις για την ταυτότητα του φύλου. Πρόκειται περί μαθηματικής τρίπλας και το καταλαβαίνεις νομίζω ;) Δεν είναι έγκυρο το παράδειγμα. Το μακρύ μαλλί εδώ και 40 χρόνια θεωρείται απειροελάχιστη/μηδενική απόκλιση από την ανδρική ταυτότητα. Επομένως το φορτίο που έχει και η φόρτιση που προκαλεί ως θέαμα είναι μηδενικά, μπροστά σε κοτζάμ τρανσέξουαλ με μούσι. Ρατσισμός απέναντι σε άνδρες με μαλλιά θα θύμιζε περισσότερο μιούζικαλ του Δαλιανίδη παρά τη σημερινή κοινωνία. Άρα θα ήταν όντως παράλογο να την πεις ρατσίστρια σε ένα θέμα που δεν υπάρχει διακύβευμα ρατσισμού. _______ Γενικό σχόλιο:το ρεζουμέ πάντως αυτής της συζήτησης είναι ότι το εν λόγω θέαμα σοκάρει. Οι διαχωρισμοί περί αισθητικής, καλλιτεχνίας κλπ μοιάζουν να προσπαθούν να καλύψουν την αμηχανία μας απέναντι σε αυτό που μας σοκάρει και έρχεται σε κόντρα με τις εν γένει φιλελεύθερες ιδέες μας. Κοινώς η Θέκλα έπαιξε με τα όριά μας (και κέρδισε κιόλας).

Χάρη και Οκτάποδα, δεν νομίζω ότι η αισθητική μπορεί να απομονωθεί από το υπόλοιπο θέμα με τρόπο εργαστηριακό. Νιώθουμε καταβάθος ότι αν αποδεχτούμε (έστω και αισθητικά) αυτή την ακραία απόκλιση από τη νόρμα που λέγεται Κοντσίτα, τότε είναι σαν να καταρρέει το αξιακό σύστημα με το οποίο μεγαλώσαμε, επομένως απειλείται και η δική μας ταυτότητα. Εξάλλου γενικότερα η αισθητική δεν είναι ένα φαινόμενο μεμονωμένο αλλά διαμορφώνεται πάντοτε από το πλαίσιο της κοινωνίας και του αποδεκτού. Αυτό είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο. Πολλοί γκέι δυστυχούν λιγότερο ή περισσότερο από το γεγονός ότι ξεφεύγουν από τα κοινωνικά στάνταρ του φύλου. Οι ενοχές για την ταυτότητά τους πολλές φορές είναι βασανιστικές, οδηγούν σε καταθλίψεις, καταχρήσεις κλπ. Το τι είναι φυσιολογικό είναι ένα μεγάλο ντιμπέιτ, νομίζω όμως ότι κάθε άνθρωπος έχει συναίσθηση του αν αποκλίνει και σε ποιο βαθμό από τις νόρμες. Η Κοντσίτα αποκλίνει πολύ περισσότερο από έναν απλό γκέι. Σίγουρα η Κοντσίτα είναι μια περσόνα η οποία έχει σκοπό και να τρολάρει, αλλά και είναι δύσκολο να διακρίνουμε αν κοροϊδεύει το τρανσέξουαλ κιτς ή το ενστερνίζεται. Μάλλον κάνει και τα δύο ταυτόχρονα, για να περάσει ένα μήνυμα. Πάντως αποδέχομαι δεν σημαίνει μου αρέσει. Ούτε εμένα μου αρέσει οπτικά. Αν σκεφτώ όμως ότι έχει κάνει ένα επιτυχημένο τρολάρισμα για να περάσει ένα μήνυμα ανεκτικότητας, τότε μπορεί να αρχίσει να μου αρέσει η ιδέα της. Δεν θεωρώ το μου αρέσει/δεν μου αρέσει σημαντικό παράγοντα σε θέματα κοινωνικά. Δεν κρίνουμε την Κοντσίτα σαν να ήταν ο Πικάσο ή οι Πινκ Φλόιντ, αλλά ως εικόνα που σοκάρει σε σχέση με τα καθιερωμένα όρια του φύλου. Είναι δηλαδή ένα θέμα καθαρά κοινωνικό και η αισθητική είναι απλώς μια πτυχή του θέματος και όχι αυτό καθαυτό το θέμα.

Ολίγον έγκυος δεν υπάρχει. Ή αποδέχεσαι κάποιον όπως αυτός θέλει να είναι ή όχι. Η Κοντσίτα δεν είναι γκέι, είναι διεμφυλική (τρανσέξουαλ). Προφανώς δεν έχεις πρόβλημα με τους γκέι αλλά έχεις με τη δεύτερη κατηγορία. Αυτό όμως στη βάση του είναι δυστυχώς ρατσιστικός τρόπος σκέψης, χωρίς να σημαίνει ότι εσύ ο ίδιος είσαι ρατσιστής. Δεν γνωριζόμαστε και δεν μπορώ να το ισχυριστώ ούτε και θέλω. Δεν είναι προσβλητική η διάθεσή μου. Καλό είναι να καταλάβουμε ότι όλοι κουβαλάμε ψήγματα ενός τρόπου σκέψης εχθρικού προς το διαφορετικό. Μην ξεχνάμε σε ποια χώρα μεγαλώσαμε, με ποια παιδεία και με ποια κοινή γνώμη και λογική. Μη νομίζεις ότι εγώ που τώρα φαίνομαι άνετος με το θέμα, δεν είχα ίδια και χειρότερα κολλήματα κάποτε, ή ότι έχω απαλλαγεί πλήρως από αυτά. Αντίθετα αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι η σκέψη πρέπει να επικρατεί απέναντι σε αρχές που άλλοι μας εμφύσησαν, όσο και αν η εικόνα του άλλου μας φαίνεται γελοία, απεχθής, αποκρουστική, πες το όπως θες. Αν είχαμε γεννηθεί σε μια άλλη πιο ελεύθερη κοινωνία, δεν θα μας απασχολούσε αν η Κοντσίτα έχει μούσι. Δεν υπάρχει καμία φυσική, φυσιοκρατική ή βιολογική απέχθεια προς την εικόνα μιας τρανς, πέρα από το γεγονός ότι έτσι έχουμε εκπαιδευτεί να πιστεύουμε. Στην ελληνική αρχαιότητα -και σε πολλούς πολιτισμούς- δεν ήταν αξιοκατάκριτο ένας άντρας να εμφανίζεται εκθηλυσμένος. Υπάρχουν αγάλματα του κοτζάμ άντρακλα Ηρακλή με γυναικεία πέπλα, μούσι και πλήρη λοιπό εξοπλισμό. Θυμίζω ότι ο Ηρακλής ήταν ένας ημίθεος. Μια ιερή φιγούρα που κανείς δεν θα τολμούσε να διαπομπεύσει. Γιατί υπήρχε στην αρχαιότητα μεγαλύτερη ελευθερία στον καθορισμό της ταυτότητας; Γιατί οι αρχαίοι δεν είχαν (ούτε εμφυσούσαν στα παιδιά τους) τα δικά μας στερεότυπα για το φύλο, την αντρική ταυτότητα, την ομοφυλοφιλία. Προφανώς είχαν δικά τους στερεότυπα σε άλλα θέματα, ουδείς αναμάρτητος. Αντίστοιχα υπήρξαν στην ιστορία (και υπάρχουν ακόμη) πολλές κουλτούρες με ανοχή ή και αποδοχή αυτών των ταυτοτήτων. Όπως και να 'χει, ή θα δεχτούμε ότι κάποιοι πολιτισμοί είναι ανώμαλοι (ξέρουμε τι πόρτες ανοίγουν τέτοιες θεωρήσεις) ή θα αναλογιστούμε μήπως η ταυτότητα φύλου (και άλλες μορφές ταυτότητας) καθορίζονται από τις γενικότερες αξίες του πολιτισμού που τις γεννά και για αυτό δεν είναι σταθερές στο πέρασμα των αιώνων αλλά αλλάζουν/εξελίσσονται συνεχώς. Επομένως αυτό που παίρνουμε τόσο στα σοβαρά (το τι εστί άντρας και αρρενωπός) είναι μια σε μεγάλο βαθμό κοινωνικά καθορισμένη ιδέα, με βάση την οποία δυστυχώς οι κοινωνίες μας περνούν ψυχές από τη μηχανή του κιμά. Δεν είναι καλύτερο να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, με τη διαμεσολάβηση του όπλου που λέγεται σκέψη;