sfaku

Δεν έχεις άδικο ότι για να βάλει κάποιος Linux πρέπει να έχει ζωηρό ενδιαφέρον για τους ΗΥ. Βέβαια η δυσκολία της εγκατάστασης δεν είναι μονοπώλιο του open source. Κατά καιρούς η Microsoft έχει βγάλει εφιαλτικά λειτουργικά (βλ. Millenium και Vista). Το MacOsX πάλι είναι γαμάτο (όχι όμως trouble-free) και συνδυάζεται με πολύ ακριβά μηχανήματα. Όλα αυτά στοιχίζουν. Ενώ το linux ένας πιεσμένος οικονομικά χρήστης με ένα παλιό pc μπορεί να το χρησιμοποιεί δωρεάν. Σίγουρα το open source έχει ακόμη δρόμο, αλλά έχει κάνει και αρκετό δρόμο. Και μην ξεχνάμε "παραφυάδες" του όπως το Android. Δεν ήξερα ότι η 13 είναι φιλική (κάηκα με την 12). Είναι και εύκολη στην εγκατάσταση; Γιατί βαριέμαι να ξανακάνω 10 απόπειρες ;D Πάντως το σύνδρομο του πληροφορικάριου που περιγράφεις πιστεύω ότι είναι ένας σημαντικός παράγοντας που αν χαλιναγωγηθεί κάπως θα κάνει πολύ πιο φιλικό και διεισδυτικό το Linux. Νομίζω ότι αυτό ποικίλλει ανάλογα με την περίπτωση. Εγώ με εμπειρία 3 advanced εγκαταστάσεων ήδη, ταλαιπωρήθηκα πολύ στην 12 και αφού κατάφερα να την περάσω ήταν πιο buggy και από τα παντελόνια των χορευτών break-dance στα βίντεο κλιπ των '80s ;D ;D

Ο συγκεκριμένος πάσχει από ένα σπάνιο σύνδρομο αυτό της παρεστιγμένης σπαζοφρένειας. Όποιος το έχει δεν μπορεί να παίξει κάτω από 64ο (παρεστιγμένο). Η πάθηση οφείλεται στο ότι μικρός κατάπιε τον μετρονόμο ανοιχτό στα 212 bpm. Μόνη θεραπεία η παύση (το κουμπάκι στο βίντεο). ;D

Ακριβώς αυτό. Δεν είναι πυρηνική φυσική. ??? Τι ακριβώς είναι τόσο δυσνόητο; Με τίποτε δεν επιβαρύνεται ο αγοραστής του noiz. Στις πωλήσεις όποιος θέλει να πουλήσει κάτι, και εφόσον έχει στοιχειώδη εμπορική αντίληψη, θα βάλει ένα λογικό τίμημα. Αν μάλιστα προσπαθεί να πουλήσει σε δύο τελείως διαφορετικές αγορές (άλλο νόμισμα, άλλες τιμές, άλλη προσφορά/ζήτηση του προς πώληση αγαθού, μεταφορικά κλπ) θα βάλει το τίμημα που είναι λογικό σε κάθε αγορά ξεχωριστά, και όχι μια κοινή τιμή σε όλες τις αγορές επειδή το απαιτούμε εμείς εδώ. Έτσι κάνουν pricing και πολυεθνικές εταιρείες, πόσο μάλλον ιδιώτες. Τώρα αν υποθέσουμε ότι πουλάω στο ebay και δη στην Αμερική, έχοντας σκληρότερο νόμισμα, έχοντας να ανταγωνιστώ την παγκόσμια αγορά, θέλοντας πιθανότατα να δελεάσω αγοραστές να με εμπιστευτούν λόγω του ότι έχω μηδενικές/ελάχιστες συναλλαγές, θέλοντας πιθανόν να ανοίξω αυτό το κανάλι πώλησης για το μέλλον και για να αποκτήσω καλά ratings (όπως πολύ σωστά επισημαίνει και o Dreamdancer), τότε μπορεί να θέσω ένα διαφορετικό τίμημα, πιο χαμηλό σε σχέση με την εδώ τιμή εκκίνησης. Τι ακριβώς κάνει τον εν λόγω πωλητή λαμόγιο και γιατί πρέπει να πουλάει 364 ευρώ και στο νόιζ; Τίμιους πωλητές ψάχνουμε ή χαζούς; Όσο για τα μεταφορικά, αν είμαι αγοραστής από ΗΠΑ, το θέμα είναι τελικά πόσα ντόλαρζ θα βγκάλω από τσhέπη μου. Αν φτάσω στα 600 ντόλαρζ λοιπόν το ποσό είναι του μπιγκ και δεν πάει πιο πάνω, κοζ άι ειν γκόνα μπάι. Εντ χι έιν γκόνα σελ, γουιτς χι γουόντς του. ΣΗΜΕΙΩΤΕΟΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΓΕΛΙΑ. ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΗΝ ΕΧΩ ΔΕΙ. Απλώς νομίζω ότι παρασυρόμαστε σε εύκολα συμπεράσματα και χαρακτηρισμούς, χωρίς στοιχεία, έχοντας αποκλείσει πολύ λογικές πιθανότητες.

Το Open Source είναι -θεωρητικά- πολύ κοντά στη φιλοσοφία μου. Στην πράξη η υλοποίηση αφήνει ανάμικτα συναισθήματα (γενικά θετικού προσήμου πάντως). Χρησιμοποιώ ubuntu από την 9 σε dual boot. Μέχρι και την 11 δεν είχα κανένα πρόβλημα. Βέβαια οι εγκαταστάσεις ήταν σχετικά απαιτητικές αλλά με τη βοήθεια του google και λίγη επιμονή, σε 1-2 μέρες ολοκληρώνονταν (στην περίπτωση που προέκυπτε κάποιο μικροπρόβλημα). Υπάρχουν περιφερειακά που θέλουν αρκετό διάβασμα και googling για να δουλέψουν σωστά. Κάποιες παράμετροι χρηστικότητας είναι μελετημένες, άλλες όχι και τόσο, αν και αναγνωρίζω ότι έχουν γίνει άλματα προς αυτή την κατεύθυνση. Πάντως χωρίς command line, κάποιες ρυθμίσεις δεν γίνονται μέσω γραφικού περιβάλλοντος (αν και θεωρητικά υποστηρίζονται από το gui). Π.χ. ρύθμιση κάρτας δικτύου. Συνολικά η εμπειρία ήταν θετική (σίγουρα όμως advanced επιπέδου) μέχρι και το 11. Το ubuntu 12.04 όμως με απογοήτευσε. Μεγάλη δυσκολία εγκατάστασης τόσο σε pc όσο και σε mac. Το πάλευα επί μέρες με άπειρο διάβασμα και αφού τελικά εγκαταστάθηκε, ήταν πολλά τα προβλήματα, μέχρι που σε 2 εβδομάδες η εγκατάσταση τα 'παιξε τελείως. Μέτρια εντύπωση συνολικά αποκόμισα και από την υπηρεσία ubuntu1 την οποία χρησιμοποιώ από το λανσάρισμά της. Δεν είμαι προγραμματιστής αλλά είμαι έμπειρος και προχωρημένος χρήστης (και επίσης πολύ επίμονος ;D ) για αυτό θεωρώ -με βάση τις δυσκολίες που αντιμετώπισα- ότι οι open source δουλειές έχουν δρόμο να διανύσουν για να γίνουν τόσο φιλικές στον μέσο χρήστη όσο τα εμπορικά πακέτα. Η διάδοσή τους νομίζω ότι εξαρτάται ακριβώς από αυτή τη φιλικότητα.

Τόσο παρακατιανή είναι η μετάφραση; ;D Νομίζω ότι πάσχει αρκετά αυτός ο τομές ακόμη και σε εμπορικά προγράμματα.

Δεν έχω άποψη για τη συγκεκριμένη αγγελία αλλά η λογική στην οποία τη στηρίζεις είναι εξαρχής λάθος. Η τιμή του ebay δεν μεταφράζεται σε ευρώ χωρίς τα μεταφορικά. Για να απολαύσεις τιμές και νόμισμα ΗΠΑ πρέπει να είσαι στις ΗΠΑ. edit: τώρα κατάλαβα την περίπτωση. Το ίδιο για το νόμισμα ισχύει και αντιστρόφως. Άσε που στην Αμερική τα parts είναι φτηνότερα και όχι επιβαρυμένα με ΦΠΑ όπως εδώ. Επιπλέον ο αγοραστής θα επιβαρυνθεί και με μεταφορικά. Δεν μου φαίνεται παράξενη η διαφορά τιμής, εφόσον θέλει να έχει ρεαλιστικές πιθανότητες πώλησης. Και εν πάσει περιπτώσει τα στοιχεία σου είναι πολύ ελλιπή για να είσαι τόσο σίγουρος ότι πρόκειται για λαμογιά. Όσο για την τιμή 600 ευρώ για partcaster, ελλέιψει άλλων στοιχίων, καταρχήν δεν είναι και τόσο εξωπραγματική.

Δεν ξέρω κατά πόσο συμφωνώ με τις τοποθετήσεις σας. Βιαζόμαστε να χαρακτηρίσουμε άτομα σαν απατεώνες τη στιγμή που δεν ξέρουμε πρώτα αν είναι: 1) Χαζοί 2) Κοινωνικά δυσπροσάρμοστοι 3) Κλινικές περιπτώσεις 4) Τσιγκούνηδες 5) Άσχετοι που αγόρασαν κάτι πανάκριβα και νομίζουν ότι αυτή είναι η τιμή 6) κλπ κλπ Όλα τα παραπάνω, παρότι δεν είναι χαρακτηριστικά ενός καλού πωλητή/αγοραστή δεν σημαίνουν -σώνει και καλά- πρόθεση εξαπάτησης. Ας μην ξεφωνίζουμε αγνώστους με ενδείξεις και εντυπώσεις, και μάλιστα πενιχρές. Η αγένεια και η ασυνέπεια από την άλλη μεριά είναι σαφέστατα αξεπέραστο πρόβλημα. Αγοραστής που μου κλείνει ραντεβού και ούτε καν εμφανίζεται ούτε τηλεφωνεί, κλείνοντάς με στο σπίτι ένα απόγευμα, είναι σαφέστατα απαράδεκτος. Ας μην ξεχνάμε επίσης την ευθύνη του αγοραστή. Έχω κάνει λάθος αγορές και εκτός από τον πωλητή έφταιγα κι εγώ. Κυρίως εγώ. Πρέπει να ενημερωνόμαστε για αυτά που αγοράζουμε. Δεν μπορώ να διανοηθώ την πνευματική τεμπελιά κάποιου που θα έδινε 600 ευρώ για ένα sampler από τα '80s χωρίς να χρησιμοποιήσει προηγουμένως το google ή και το εργαλείο που λέγεται κοινότητα του noiz. Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιος θα έδινε σήμερα 600 ευρώ χωρίς να είναι σίγουρος 100% για την αγορά του. Τέλος θα ήθελα να σχολιάσω ότι συμφωνώ με αυτό: Αλλά όμως: μου έχει τύχει να προτείνω, πάντοτε γραπτά, σύντομα και με τον ευγενικότερο τρόπο, μια χαμηλότερη τιμή, και μετά από μερικές η συναλλαγή πραγματοποιήθηκε. Όντως η αρχική του πωλητή ήταν πολύ ψηλή, στα 80% της τιμής λιανικής, επομένως το όχι παζάρια δεν στέκει πάντοτε με όρους πραγματικότητας. Το σημαντικότερο είναι μετά τη συναλλαγή όλοι να είναι ευτυχείς και με καλές εντυπώσεις, όχι η σχολαστική τήρηση άγραφων κανόνων. Με ευγένεια όλα γίνονται. Παρομοίως θα διευκρίνιζα: το έχω αναγράψει αρκετές φορές σε αγγελίες μου αλλά τελικά κάποιες από τις προτάσεις ανταλλαγής ήταν όντως ενδιαφέρουσες και στην τελική δεν έπαθα τίποτε που διάβασα ένα τηλεγραφικό ευγενικό μήνυμα με μια άλλη πρόταση. Εφόσον η πρόταση γίνεται διακριτικά και όχι φορτικά, για μένα δεν υπάρχει πρόβλημα. Η αναγραφή του "όχι ανταλλαγές" είναι χρήσιμη γιατί διώχνει κάποιους ασόβαρους αγοραστές, δεν είναι κανόνας στις πλάκες του Μωυσή. Για μένα χειρότεροι πωλητές είναι οι αγενείς, αυτοί που δεν σε ενημερώνουν προκαταβολικά για ελαττώματα, αυτοί που σκόπιμα πάνε να σε εξαπατήσουν και φαίνεται (αυτό το κρίνω κυρίως από την επαφή μαζί τους και όχι από την αγγελία). Δεν περιμένω από τον καθένα να αφιερώνει 45 λεπτά για να γράψει τις αγγελίες του με πλήρεις περιγραφές. Επίσης δεν έχουν όλοι 2 ώρες να ψάχνουν όλες τις αγγελίες ενός προϊόντος ούτε την εμπορική αντίληψη για να ορίσουν μια σωστή τιμή. Εγώ έχω το ψώνιο μου, οπότε το κάνω εις βάρος του πενιχρού ελεύθερου χρόνου μου. Άλλοι όμως δεν προλαβαίνουν να πέρδονται. Για μένα η βασική προϋπόθεση είναι ένας ευγενικός, λογικός και καλοπροαίρετος πωλητής. Αυτό το κρίνω όμως με πιο εκτεταμένη επαφή (μέιλ, τηλέφωνο) για να έχω μεγαλύτερο δείγμα του πώς φέρεται και πώς λειτουργεί. Μου έχουν τύχει παιδιά που παρά κάποια -συνήθως αυθαίρετη- αρνητική εντύπωση στην αρχή, ήταν τελικά πολύ εντάξει σε όλα. Δεν κάνω συναλλαγή χωρίς να υπάρξει κάποια επαφή και στα ακριβά αντικείμενα οπωσδήποτε κάνω αρκετές επαφές προτού προχωρήσω, ιδίως αν είναι από απόσταση. Τέλος η αγοραπωλησία είναι μια πράξη επικοινωνίας και για να γίνει σωστά πρέπει να υπάρχει διάθεση επικοινωνίας. Η λογική θέλω να πουλήσω αλλά δεν θέλω και πολλά πολλά κατά τη γνώμη μου είναι και αναποτελεσματική και ανεπιθύμητη. Επομένως θα συνόψιζα σαν ζητούμενο για τους μεν πωλητές: ευγένεια, συνέπεια, καλές εξηγήσεις, κοινή λογική, διάθεση επικοινωνίας. Για τους δε αγοραστές: τα ίδια με παραπάνω, προσοχή, ενημέρωση, υγιή επιφυλακτικότητα.

Παίρνοντας πάσα από την αναφορά στον Κατσαρό, να ένα απόσπασμα από μια συνέντευξή του όπου εντοπίζει σύνδεση εκκλησιαστικής μουσικής και ρεμπέτικου: Παίζετε μόνο κιθάρα; -«Ναι, αυτό είναι τ' όργανό μου». Που μάθατε τους δρόμους και τους ρυθμούς του ρεμπέτικου; -«Να ξέρεις πως το πραγματικό μου επώνυμο είναι Θεολογίτης. Η οικογένειά μου είναι πολύ θρήσκοι. Από μικρός πήγαινα στην εκκλησία και κρατούσα το «ίσο» στους ψάλτες. Τα εκκλησιαστικά τροπάρια είναι η βάση. Πάντα ρωτούσα τους ψάλτες. Το βαρύ ρεμπέτικο είναι μια ψαλμωδία. Ένας μανές, ένα μινόρε, ένα ματζόρε. Αυτά τα ξέρανε οι καλλιτέχνες που παίζανε βυζαντινή καλλιτέχνες. Οι καλύτεροι Έλληνες μουσικοί είχαν μεταναστεύσει εκεί, για το χρήμα. Το καλύτερο ούτι της Αμερικής ήταν ο Αχιλλέας Πούλος. Ήταν μικρασιάτης. Απ' αυτόν έμαθα πολλά». Σημείωση: δεν υποννοώ καταγωγή του ρεμπέτικου από τη βυζαντινή μουσική αλλά για το πώς η εκκλησιαστική μουσική λειτούργησε για κάποιους σαν υπόστρωμα για να αφομοιώσουν το ρεμπέτικο.

Πρόκειται για φιλοσοφική συζήτηση από αρχαιοτάτων χρόνων χωρίς να έχει κανείς καταλήξει σε μια γενική αλήθεια -και νομίζω έτσι καρότσι θα πάει το πράγμα στον αιώνα τον άπαντα, οπότε θα πω απλώς μια προσωπική γνώμη. Νομίζω ότι υπάρχει πολλή και καλή τέχνη που δεν χρειάζεται μάνιουαλ, είναι σχετικά εύληπτη χωρίς να υστερεί ποιοτικά και αρκεί για να χορτάσει και να ψυχαγωγήσει την πλειοψηφία των ανθρώπων. Π.χ. οι ταινίες του Χίτσκοκ πληρούν τα κριτήρια της υψηλής τέχνης, είναι κλασικές για το είδος, ευρηματικότατες για την εποχή τους και γενικά εύληπτες. Το ίδιο ισχύει για μεγάλο μερός της μουσικής των Beatles, τα βιβλία του Καζαντζάκη κλπ κλπ. Θα ήμουν πανευτυχής αν οι συμπατριώτες μου είχαν διαβάσει 2-3 βιβλία Καζαντζάκη (ή αντίστοιχα) και ας μην διαβάσουν ποτέ Καστοριάδη. Και αν έβλεπαν Χίτσκοκ ή Κακογιάννη αντί για dancing with the starz (the what??? ;D ) . Και ας μη δουν ποτέ Μπέργκμαν. Αν τώρα θέλει κανείς να πέσει στην πιο βαθιά κουλτούρα νομίζω ότι θα το ευχαριστηθεί περισσότερο αν το κάνει με τους όρους της, δηλαδή έχοντας μια πιο εγκεφαλική και εκλεπτυσμένη προσέγγιση της τέχνης. Το να πέσουμε στην κουλτούρα δεν είναι απαραίτητο για την ανθρώπινη ευτυχία ούτε μας κάνει σώνει και καλά καλύτερους. Αρκετά τα παραδείγματα παραμορφωμένων καθαρμάτων ή αντιπαθέστατων. Εμένα απλώς μου αρέσει γιατί μου προσθέτει επιλογές. Μου τη σπάει ας πούμε που δεν ακούω πολύ τζαζ, γιατί σκέφτομαι: μήπως κάτι χάνω; Μήπως υπάρχει σε αυτή τη μουσική μια κρυμμένη απόλαυση την οποία αγνοώ; Αν λοιπόν κατέληγα ότι είναι καλό να δοκιμάσει κανείς να κουράσει λίγο το πνεύμα του με πχιο πχοιοτικά πράγματα, θα το έκανα μόνο υπό το πρίσμα της φιλομάθειας και της υγιούς πνευματικής ανησυχίας και περιέργειας, στοιχεία που τα θεωρώ καλά. Τέλος, μην κοιτάς εδώ που το επίπεδο συζήτησης είναι πολύ υψηλό (για να καταλάβεις σκέφτομαι να παραγγείλω ανάκλιντρο ;D ). Πιστεύω ότι η κουλτούρα απορρίπτεται από πολλούς συμπολίτες μας λόγω απελπιστικής ελληναριάς. Έλα μωρέ ποιος είναι ο τάδε; Τον ξέρει η μάνα του; Και λοιπές αμορφωσιές και "όσα δεν φτάνει η αλεπού". Αυτά μου θυμίζουν ένα οικογενειακό μας ανέκδοτο με το οποίο θα κλείσω. Στη γειτονιά του πατρικού μου έχουμε μια οδό Σεφέρη. Πήρε αυτό το όνομα διότι όταν ανοίχτηκε ο δρόμος, ο Σεφέρης μόλις είχε πάρει το Νόμπελ. Ο πατέρας μου, που ανακατευόταν τότε εθελοντικά με το πνευματικό κέντρο του δήμου, έκανε τη σχετική πρόταση. Μετά από λίγες εβδομάδες εμφανίστηκε ένας γείτονας -ζήτημα να είχε βγάλει δημοτικό, μακαρίτης πλέον- ο οποίος διαμαρτυρήθηκε γιατί ονομάστηκε ο δρόμος Σεφέρη. Στηρίχτηκε δε σε ακλόνητη επιχειρηματολογία: ποιος είναι αυτός ο Σεφέρης; Έχει κάνει τίποτε για τη γειτονιά; Αυτό συνεχίζεται από στίφη Ελλήνων που δεν έχουν όμως το ελαφρυντικό της αγραμματοσύνης. Είναι ο αντίποδας της υπερκουλτούρας, εξίσου ενοχλητικός, μόνο που έχει πολύ πιο πλατιά εκπροσώπηση. ;)

Ωραίος! ;D Ναι, υποθέτω ότι υπάρχει ένα εύλογο εύρος λόγω του κοινού θεματικού άξονα. Εξαιρέσεις όπως ο σχιζοφρενής θεατής που φεύγει από το σινεμά νομίζοντας ότι ο Τζέιμς Μποντ είναι ομιλούν τραπεζικό ομόλογο, είναι μάλλον ακραίες. Ο σχετικισμός δεν μπορεί να είναι απόλυτος γιατί αυτοαναιρείται Η σχετικιστική ή καλύτερα αναστοχαστική τοποθέτηση δεν αποσκοπεί -έτσι το βλέπω εγώ- στην ακύρωση κάθε προσπάθειας προσπέλασης της πραγματικότητας. Εισάγει όμως την έννοια της πολυπλοκότητας και της πολυσυνθετότητας της πραγματικότητας, που είναι πολύ σημαντική. Ακυρώνει τις γενικεύσεις, τις γενικολογίες, τις απολυτοσύνες που βασίζονται στην προσπάθεια να κάνουμε τη γνώμη μας κανόνα. Θες να αντιληφθείς τα φαινόμενα, σου λέει; Σήκωσε τα μανίκια, το πράγμα έχει δουλειά. Και προσπαθεί να φωτίσει το πράγμα από πολλές πλευρές. Τώρα, για το αν έχει αποτύχει ο δημιουργός στο σκοπό του. Δεν θα πρέπει να ξέρουμε τον σκοπό του; Αν κάνεις κοινωνικό/πολιτικοποιημένο τραγούδι, η στόχευση μπορεί να είναι σχετικά εμφανής (παρά ταύτα οι στίχοι του Αγγελάκα π.χ. είναι συχνά αρκετά ανοιχτοί σε ερμηνείες). Αν όμως ζωγραφίζεις κυβιστικά θέματα, ποια είναι η στόχευση (αφήνοντας κατά μέρος αφορισμούς ότι καθένας με ένα πινέλο που πιτσιλάει θα γινόταν Πόλοκ και θα έβγαζε 300.000 ανά πίνακα); Πώς να την ξέρουμε σε τέχνες που δεν χρησιμοποιούν λόγο; Αλλά και ο δημιουργός να μας την αποκαλύψει. Άραγε ξέρει και ο ίδιος πάντοτε με απόλυτη σαφήνεια τις ίδιες τις προθέσεις του; Πολλές φορές δεν δρα ενστικτωδώς ή και ενορατικά; Αυτό που παρατηρώ πάντως από συνεντεύξεις είναι ότι οι δημιουργοί συνήθως δεν θέλουν να μιλάνε για τις στοχεύσεις τους για να μην καπελώσουν το θεατή ή γιατί θεωρούν ότι πρέπει να ερωτηθεί το έργο ;D και όχι οι ίδιοι κλπ.

Δεν πρόκειται περί πολιτικής ορθότητας αλλά περί δύο διαφορετικών θεμάτων. Η δεξιοτεχνία δεν ήταν ποτέ εκτός μουσικής. Άσχετο που της γίνεται κατάχρηση σε βαθμό ακατάσχετης φλυαρίας και σαπουνόφουσκας. Ούτε οι συγκρίσεις ήταν ποτέ εκτός μουσικής. Αυτό που είναι εκτός μουσικής είναι η μετρησιμότητα και η προσπάθεια αντικειμενικοποίησης. Οι διαγωνισμοί δεξιοτεχνίας που αναφέρεις δεν ήταν επιστημονικοί αλλά βασίζονταν στο perception του ποιος είναι καλύτερος τεχνικά/εκφραστικά/αυτοσχεδιαστικά (πολλαπλές παράμετροι σε σχέση με το ποιος κάνει καλύτερο alternate picking). Το πεδίο που επέτρεπε τέτοιες συγκρίσεις ήταν το ανεξερεύνητο -ακόμη- του είδους bebop. Κάποιοι είχαν κατακτήσει μεγαλύτερες "περιοχές" από άλλους. Γιατί τώρα δεν γίνονται τέτοιες κόντρες; πιθανόν και για κοινωνικούς λόγους αλλά και διότι όλοι οι καλοί τζαζίστες είναι από ένα επίπεδο και πάνω, στο οποίο οι συγκρίσεις δεν έχουν νόημα. Σίγουρα η τεχνική δεινότητα είναι συγκρίσιμη όταν υπάρχουν διαφορές, εσύ π.χ. έχεις αδιαμφισβήτητα καλύτερη τεχνική από μένα, ακόμη και ο Πολύφημος (μετά την επίσκεψη του Οδυσσέα ;D ) θα το διαπίστωνε εύκολα. Αλλά όταν μιλάμε για συγκρίσεις μεταξύ βιρτουόζων με επαρκέστατο έλεγχο των τεχνικών μέσων, και μάλιστα από τη δισκογραφία τους, τότε δεν μπορούμε να ξέρουμε (και τελικά, θέλουμε; ;) ).

Πάντως έπιασα το νήμα από τη μέση για να δω κι εγώ επιτέλους ποιος είναι ο καλύτερος Έλληνας κιθαρίστας και έπεσα στα βίδεα του ΜακΛάφλιν και του Πάκο και του Μάλμστιν και σκέφτηκα μήπως κάποιος βαρεμένος έψαξε το γενεαλογικό τους δέντρο και βρήκε ότι έχουν και αυτοί απώτερες ελληνικές ρίζες (όπως όλα άλλωστε και ιδίως τα ένδοξά μας ελαιόδεντρα, πεύκα και πουρνάρια). Απήλαυσα βέβαια άλλο ένα αυτονόητο του Καταρράκτου. Νομίζω ότι κερδίζει από Φλεβάρη το βραβείο Noiz "Διαφωνώ απολύτως ότι είμαι απόλυτος" 2014. Ο μόνος τρόπος (ή μάλλον απόπειρα) οριοθέτησης μετρήσιμων κριτηρίων για την τεχνική δεινότητα θα ήταν να βάλουμε δύο παίκτες να παίξουν ακριβώς το ίδιο πανδύσκολο μουσικό θέμα, δίπλα δίπλα, με έναν μαέστρο να προσπαθεί να επιβάλλει πανομοιότυπες συνθήκες εκτέλεσης και ερμηνείας. Θα ήταν πολύ αστεία βέβαια η απόπειρα και θα ήταν δύσκολο να πάρουμε αυτόγραφο από τον Ραλφ Μάτσιο ανάμεσα σε στίφη από 45άρες που τον γούσταραν όταν ήταν 8χρονες. Ο Βάι ευτυχώς ήταν από τότε άγνωστος στο ευρύ ποιοτικό κοινό. Κατά τα άλλα δεν μπορούμε να ξέρουμε αν το δεξί του ΜακΛάφλιν βρωμίζει γιατί χέστηκε για το θέμα ή αν όντως είναι πιο σλόπι από του Μάλμστιν. Η δισκογραφία δεν κατοχυρώνει τίποτε. Η δισκογραφία έχει σκοπό τη δημιουργία και όχι το διαγωνισμό. Ως δημιουργία περνάει από το ζεύγος αυτιών εκάστου ημών προσωπικά -και έχει αποδειχτεί ότι διαφέρουμε και στο πώς ακούμε, αλλά και ίδια να ακούγαμε δεν έχουμε όλοι τον ίδιο εγκέφαλο, γιατί δεν έχουμε τα ίδια βιώματα. Αλλά πώς να το κάνουμε, σκοπός της μουσικής δημιουργίας είναι να δείξει επιλογές που κάνει ελεύθερα ο δημιουργός από μια τεράστια γκάμα εκφραστικών και τεχνικών μέσων, και όχι αν μπορεί να επιτευχθεί η απόλυτη εξάντλήσή των μέσων αυτών ...όπως προσπαθούν μερικοί χαζογκλέρ τύπου Μπάτιο, τσιρκολάνοι πλήρως αδιάφοροι ακόμη και στους φαν του είδους. Το ότι ο δημιουργός δεν εξάντλησε τα μέσα του και δεν επέδειξε τα τεχνικά του όρια δεν αποτελεί καμία απόδειξη ότι αν ήθελε δεν θα μπορούσε να επιδείξει ή και να επεκτείνει αυτά τα όρια. Εξάλλου μιλάμε για τέρατα τεχνικής και μουσικής αντίληψης που σε μέρες ή εβδομάδες προσθέτουν νέες τεχνικές στην παλέτα τους, εφόσον το θελήσουν -έλα όμως που δεν θέλουν να παίξουν κάτι άλλο από αυτό που παίζουν. ;D Αυτό μου θύμισε το άλλο μεγάλο ρητό: το μέταλ είναι παιδική ασθένεια. ;D Ευτυχώς οι ιώσεις περνάνε και μετά συνήθως αφήνουν ανοσία. Βέβαια υπάρχουν και ανοσοκατεσταλμένοι που για θεραπεία λαμβάνουν καθημερινά μαλμστίνη (προτεινόμενη δοσολογία 32ml παρεστιγμένα @2520bpm).

Επειδή τώρα το είδα, ελπίζω να το δεις για αυτό στο στέλνω και σε πμ. Το θέμα που ανοίγεις είναι τεράστιο και βαριά κουλτούρα αλλά δεν είμα τελείως αρχάριος σε αυτά ;D. Σου γνωστοποιώ δια της παρούσης ;D ότι έχω δει το 1992 την 4ωρη γαλλική ταινιά ;D Ωραία Καβγατζού με θέμα ακριβώς αυτό. Επί 4 ώρες ένας κορυφαίος ζωγράφος αναζητά το μεγάλο αριστούργημα προσπαθώντας να απαθανατίσει μια γυμνή γκομενάρα (από τις πρώτες ταινίες της Εμανουέλ Μπεάρ και το ότι ποζάριζε συνέχεια γυμνή ήταν σημαντικό κίνητρο για να δεις ένα αργό 4ωρο). Στο τέλος φτιάχνει το αριστούργημά του αλλά, λες και πιστεύει ότι το έργο τέχνης δεν χρειάζεται κοινό (ίσως εννοεί αυτό, εγώ έτσι το είδα), το κρύβει χτίζοντάς το σε έναν τοίχο. Σημειωτέον η ταινία είναι διασκευή μυθιστορήματος του Μπαλζάκ. Τι πιστεύω επ' αυτού; Το μήνυμα ενός έργου τέχνης μπορεί να νοηθεί σαν κάτι αυθύπαρκτο, σαν μια ανεπίδοτη πρόθεση, η οποία μπορεί κάλλιστα να κρυφτεί σε έναν τοίχο χωρίς κανείς να μπορεί να αρνηθεί στον δημιουργό ότι υπήρξε. Το έργο τέχνης μπορεί να νοηθεί σαν αυτοσκοπός, σαν σπιρτόσπιτο που καλύτερα να καεί παρά να το δουν οι άλλοι. Αλλά: είναι πολύ πειστική η νεότερη θεωρητική προσέγγιση η οποία λέει ότι εφόσον το μήνυμα επιδοθεί τότε αναδημιουργείται σε τόσες εκδοχές όσες και οι ακροατές. Η θεωρία έχει προβλέψει για τη διάκριση ανάμεσα στην πρόθεση του δημιουργού (στην οποία αποδίδει τον κάπως ξύλινο όρο προθετικότητα) και την πρόσληψη του μηνύματος. Η προθετικότητα μπορεί ίσως να θεωρηθεί αυθύπαρκτη αλλά σε κάθε ανοικτό σύστημα όπως ένα έργο τέχνης, εφόσον ζητηθούν ερμηνείες, αυτές θα είναι τουλάχιστον ν+1. Και νομίζω ότι αν ξεφύγουμε από τις ασκήσεις επί χάρτου και μιλήσουμε πρακτικά, το να κρατάς μέσα σου τη δημιουργία είναι ίσως μια μορφή ικανοποίησης, αλλά λίγο μαζοχιστική και αυτιστική, αγγίζοντας την αυτο-ικανοποίηση, και αυτό δεν το λέω κριτικά και αλλά αυτοκριτικά διότι -καλώς ή κακώς- τα τελευταία (αρκετά) χρόνια είμαι σε φάση εσωστρέφειας.

Επειδή ίσως στο παραπάνω σχόλιό μου δεν είναι απολύτως σαφές και για να το συνδέσω με το κεντρικό θέμα πιο ξεκάθαρα με την έννοια της σαφήνειας που έθεσε ο φίλτατος ΛΚ. Κάθε πράξη επικοινωνίας (τέτοια είναι και η τέχνη) είναι αμφίδρομη και περιλαμβάνει δύο σκέλη: πομπό και δέκτη. Παίζω μουσική, ακούς μουσική. Ζωγραφίζω πίνακα, παρατηρείς πίνακα. Φτιάχνω ταινία, βλέπεις ταινία. Υπάρχει η πρόθεσή μου να περάσω ένα μήνυμα, αλλά υπάρχει και ο αποδέκτης του ο οποίος μπορεί να έχει (ή μπορεί και να μην) τη διάθεση, δυνατότητα κλπ να το προσέξει / κατανοήσει. Οπότε η σαφήνεια δεν είναι θέμα μόνο του δημιουργού/αποστολέα. Είναι και του αποδέκτη/παραλήπτη και δεν ορίζεται με τον ίδιο τρόπο για όλους μας αφού κάποιοι έχουμε ίσως παρόμοιες προσλάμβανουσες αλλά όχι τις ίδιες. Στις θεωρίες ανάλυσης τέχνης τις τελευταίες δεκαετίες έχει τονιστεί πολύ (και νομίζω σωστά) ο ρόλος του αποδέκτη του μηνύματος (αναγνώστη, ακροατή, θεατή κοκ) ο οποίος περνάει το έργο μέσα από το δικό του πρίσμα και επομένως το ανα-δημιουργεί, συμμετέχει στη δημιουργία προσθέτοντας τη δική του οπτική.

Να προσθέσω εδώ σε αυτή την ωραία τοποθέτηση, ότι αντίστοιχα πολύπλοκο είναι να ορίσουμε τι είναι ακροατής. Κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλον. Πολυάριθμοι παράγοντες αλληλεπιδρούν προκειμένου να επιλέξουμε ακούσματα, πολιτισμικοί, πνευματικοί, ψυχολογικοί, μιντιακοί. Μερικές φορές τα κλισέ σπάνε: αμόρφωτοι ακούνε jazz και δόκτωρες ακούνε Παναγίδι. Δεν είναι μόνο η πρόθεση του καλλιτέχνη αλλά και η αποδοχή του έργου του που δυσκολευόμαστε να καθορίσουμε, αφού εξαρτάται από μεμονωμένα άτομα και όχι μάζες. Βέβαια όσο και αν η φράση "μέσος ακροατής" καταγγέλεται σαν κενή νοήματος, το promotion -αλλά και άλλες κοινές συνθήκες- έχουν πετύχει σε μεγάλο βαθμό μια ομογενοποίηση του μέινστριμ (δηλαδή του μη μερακλήδικου) κοινού, τέτοια που αρχίζει να δίνει υπόσταση σε αυτό τον καταρχήν τζούφιο όρο. Κατά τα άλλα ο μπαξές έχει τα πάντα, και από δημιουργούς και από ακροατές. Και πρέπει να έχει νομίζω. Ο μερακλής ακροατής όμως μπορεί να το ρίξει και στη βαθιά κουλτούρα αλλά μπορεί να εκτιμήσει κάτι απλό αλλά συγκλονιστικό, όπως επίσης μπορεί να αφεθεί ελεύθερος καμιά φορά και με το επιφανειακό (αν και στο βάθος ποτέ δεν το εκτιμά, απλώς κάνει χαβαλέ).

Ενδιαφέρον όπως πάντοτε και με έντονες αγγλικές αναφορές, οι οποίες σε μένα τουλάστιχον απηχούν από ύστερους Kinks και art rock μέχρι Julian Cope. Τον τελευταίο μου θύμισε αρκετά και η παραγωγή αλλά και η γενικότερη άποψη, ιδίως σε κάτι διαβατικές νότες που φλερτάρουν ωραία με το παράλογο και πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα (ενώ παίζεις στο γήπεδο της χαζοπόπ και κερδάς 0-3).

Στα περισσότερα POD η τροφοδοσία είναι AC και όχι DC επομένως δεν κάνει για την πλειοψηφία των πεταλιών. Αλλά και DC να είναι πρέπει να τσεκάρεις τις πολικότητες.

Υπάρχει σίγουρα και εμπορική μουσική μαζικής παραγωγής που βασίζεται στο promotion, αλλά υπάρχουν και σπουδαίοι δημιουργοί στην ποπ κουλτούρα που απλώς πετυχαίνουν να κάνουν τόσο καλή μουσική που αρέσει σε όλους. Πολλές φορές μάλιστα τυχαίνει αυτή η μουσική να είναι και πολύ υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου, βλ. π.χ. τις ώριμες δουλειές των Beatles και υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα.

Για να προσθέσω μια άλλη διάσταση στην κουβέντα, θεωρώ ότι δεν κάνουν ακριβώς ή απλώς εμπορική μουσική. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό το είδος δεν πουλάει, ίσα ίσα ξεσκίζεται να το κάνει, απλώς είναι το πιο εύκολο είδος για να κάνεις τη γνωστή κακή εμπορική μουσική (τη χειρότερη ίσως που υπάρχει: μπλιμπλίκια). Αυτοί -αδιάφορο πόσο πούλησαν- είναι ακριβώς στον αντίποδα. Όσο και αν τα τεχνοκρατικά κολλήματα των μουσικών δεν το επιτρέπουν, αυτός ο δίσκος κρύβει απίστευτη δουλειά, έμπνευση και καλλιτεχνική αναζήτηση από πίσω. Φυσικά είναι εμπορικότατοι, αλλά είναι και καλλιτεχνάρες, και ενώ το πρώτο είναι κοινό, το δεύτερο δεν είναι.

Εγώ πάλι έχω να κάνω μια αφιέρωση

Α, όχι δεν ακούω bit crusher ούτε φωνές ;D , αναφέρομαι σε κάποια χιουμοριστική εξαγγελία του Πέτρου ότι θα βάλει bit crusher σε κάποιο κομμάτι. Ήταν προ αιώνων και υποθέτω ότι μόνο εγώ τη θυμάμαι (ίδιον της γερουσίας ;D ) Πέραν αυτής της φιλολογικής αναφοράς, τώρα που έχω πιο πολύ χρόνο για σχολιασμό, ήθελα και εγώ να πω ότι η ενορχήστρωση και η παραγωγή είναι εξαιρετικές. Σε κάποια μικρά σημεία ακούγονται κάτι πινελιές Ribot-esque στις κιθάρες (λίγο detuned θα τις έλεγα) που ταιριάζουν στο ιδίωμα και προσθέτουν αέρα. Έχω την υποψία, από το ύφος του συγκεκριμένου κομματιού, ότι θα προσφέρεται για ξεσάλωμα στο λάιβ, στην επόμενη ευκαιρία θα το επιβεβαιώσω ;)

Αν είσαι Αθήνα μπορούμε να το κανονίσουμε, είμαι πολύ στο τρέξιμο αυτό τον καιρό (τι πρωτότυπο) αλλά κάτι θα βρούμε, στείλε αν θες πμ με στοιχεία.

Δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι κιθάρες με τις οποίες η Fender έκανε το μεγάλο comeback και πέταξε από πάνω της τη ρετσινιά της εποχής CBS ήταν πολύ καινοτόμες, και μιλώ για τη σειρά plus με τους σένσορες, το δίβιδο τρέμολο και το nut στα τέλη του '80. Μπορεί οι σένσορες να θεωρούνται πλέον τσάμπα γκατζετιά αλλά στην εποχή τους εξυπηρέτησαν άριστα την ανάγκη για φρέσκο προϊόν που ανανεώνει την εικόνα της μάρκας και ταιριάζει και με τις απαιτήσεις των καιρών. Μετά βέβαια, χάρη στην ανανεωμένη εικόνα, μπόρεσε και επανήλθε με επιτυχία στο vintage όπου είναι η φυσική της έδρα. Κατά τα άλλα η Squier με το iOS και τιμή κάπου 200 δολάρια αν δεν απατώμαι, σίγουρα θα πάει καλά. Εδώ που τα λέμε πρόκειται για την εταιρεία που έχει αντιγραφεί αλύπητα. Σύμφωνοι, κάποιες προσπάθειες να μπει σε άλλα χωράφια δεν είναι και πολύ πετυχημένες, αν και μερικές έχουν δώσει πολύ ωραία (και άσημα) μοντέλα όπως οι semi-hollow της.

Μάλλον έχεις δίκιο, σίγουρα πάντως το iOS μοντέλο θα είχε κάπως καλύτερη τύχη αν η Fender δεν είχε την αυτοκτονική ιδέα να κυκλοφορεί και μια πάμφθηνη squier με iOS connectivity.

Είδα κάπου λιανική 749 για την έκδοση iOS, να υποθέσω ότι είναι μεξικάνα;