sfaku

Ωραιότατο και με ωραίο στίχο. Θα πρόσθετα και Waits και Dylan. Σε κάθε περίπτωση οι επιρροές είναι ωραία ζυμωμένες, δεν πρόκειται περί ρηχής μίμησης αλλά περί αφομοίωσης, που είναι και το καλλιτεχνικό ζητούμενο. Τελικά το έβαλες το bit crusher Πετράν ;D ;D

Έχω έναν Ghia κεφάλι. Στο σπίτι δεν μπορώ να τον ανοίξω πάνω από το 9:30 η ώρα με τίποτε ενώ ανοίγω τον (επίσης δυνατό) Koch Studiotone στο 10 ή ακόμη και στο 11 όταν λείπουν οι γείτονες. Ο Ghia είναι κατά τη γνώμη μου πολύ δυνατός για σπίτι (δεν είναι μόνο θέμα έντασης αλλά και του voicing του ενισχυτή). Για πρόβα ο Ghia είναι επαρκέστατος όπως και για μικρά live, σε μεγάλους χώρους θα μπει ούτως ή άλλως μικρόφωνο. Δεν έχω ακούσει τον M12 αλλά νομίζω ότι θα είναι επαρκέστατος για όλες τις χρήσεις. Αν κρίνω από τα 18 watt του Ghia και τα 12 θα φτάνουν μια χαρά (εξάλλου όλοι λένε ότι έχει αβέρτα headroom).

Εμένα το πρώτο βίντεο νομίζω ήταν M. Jackson με το σόλο του Beat it που τότε το κοιτάζαμε με πεσμένα σαγόνια στο Μουσικόραμα, αλλά από τα πρώτα σόλο που θυμάμαι να με ενθουσιάζουν ήταν το Out in the fields και τα σόλο του R. Rhodes τα οποία δυστυχώς δεν είχαμε την πολυτέλεια να δούμε σε βίντεο στις αρχές των '80s. Μάλιστα τη φάτσα του Rhodes τη γνώρισα στη youtube εποχή... Α κι εσύ καρντάσι είσαι... ;D Μια και το έφερε η κουβέντα δεν το θεωρώ τόσο άστοχη παράθεση. Πάντοτε με ενθουσίαζαν οι κιθαρίστες που έπαιζαν μελωδικά και με ομαδικό πνεύμα και ας υπολείπονταν σε βιρτουοζισμό. Ενδεικτικά αναφέρω τα αγαπημένα δίδυμα Wilton-De Garmo (κάθε νότα είχε νόημα, συγκεκριμένο αναγνωρίσιμο ύφος), τους Fates Warning (που τους είδα live στην Άντζελα στην Πατησίων και μου είχε πέσει και η ανω σιαγώνα), τους Murray-Smith (πρώτη αγάπη), τους Schenker-Jabbs και το δίδυμο των Helloween. Όλοι αυτοί στάθηκαν εξίσου σοβαρός (και πιο σοβαρός) λόγος για να μάθω κιθάρα, σε σχέση πάντοτε με τους μεγάλους βιρτουόζους της αρχής των '80s. Βέβαια δεν ακούω πια τέτοια πράγματα παρά μόνο για λόγους αναμνήσεων.

Thx!

Αν κατάλαβα καλά μεταξύ 44.1 και 48 ακούς κάποια διαφορά προφανώς, αρκετή ώστε να αξίζει τη μετατροπή από 48 σε 44.1; Και μια άλλη απορία, ποιοι είναι κορυφαίοι sample rate converters;

Αυτές οι διακρίσεις για το καταρχήν δεν ισχύουν πλέον. Καταρχήν πλέον σημαίνει και τα δύο: α) κατά βάση, κατ' ουσία (μετάφραση του γαλλικού en principe) β) στην αρχή (ό,τι παλιά το κατ' αρχάς). Το κατ' αρχάς θεωρείται πλέον πολύ λόγιο. http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/search.html?lq=%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AE%CE%BD&dq=

Άντε να πω και γω το κάτι τις μου σε αυτό το deathmatch. θα το πιάσω από αλλού. Καμιά κιθάρα που έχω παίξει (παίξει, όχι ακούσει στο youtube) δεν ήταν ίδια με καμία άλλη. Ακόμη και ολόιδια μοντέλα -δοκιμάζοντας σε μαγαζιά για να πάρω το καλύτερο κομμάτι- είχαν από πολύ ανεπαίσθητες ως σημαντικές διαφορές. Δεν ξέρω αν η διαφορά οφείλεται σε ξύλα και δεν με ενδιαφέρει. Ξέρω όμως ότι η διαφορά ακριβώς επειδή είναι ζήτημα καθαρά προσωπικής υποκειμενικής εκτίμησης: α) δεν καταγράφεται επιστημονικά β) δεν γίνεται αντιληπτή αν δεν παίξεις ο ίδιος τη ρημαδοκιθάρα, γιατί οι διαφορές που μας ενδιαφέρουν δεν είναι άλλες από αυτές που μας δίνει η αίσθηση της κιθάρας όταν παίζουμε. Διαφορετικά αν κρίνουμε από βίδεα, δεν είμαστε μουσικοί αλλά ακροατές. Ο κιθαρίστας ενδιαφέρεται για το πώς παίζει η κιθάρα και όχι για το πώς ακούγεται ηχογραφημένη ούτε για την ομορφιά της κυματομορφής της. Κάθε όργανο είναι μοναδικό κομμάτι παρά τις όποιες διαφορές. Ακόμη. Στις αρκετές κιθάρες που έχω παίξει κατά 99% επιβεβαιωνόταν η διαφορά τιμής. Ποτέ δεν μου έχει τύχει μια κιθάρα των 300 ευρώ να παίζει καλύτερα από μια κιθάρα των 2500 ευρώ. Ακόμη και μια εξαιρετική γιαπωνέζα που έχω, παίζει πολύ καλά, καλύτερα από το 95% των αντίστοιχων γιαπωνέζων, αλλά όχι καλύτερα από την αντίστοιχη AVRI. Αν ψάξει κανείς όλο το στοκ του Τόμαν και του Musicstore μπορεί να βρει και καμία εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, αλλά ο κανόνας υπάρχει. Από τις κιθάρες που έχω, μπορώ να πω με σιγουριά ότι οι ακριβές δικαιολογούν την τιμή τους, οι μεσαίας τιμής επίσης και οι φτηνές επίσης. Μπορώ επίσης να πω ότι με μια φτηνη κιθάρα και με πολύ καλή τεχνική μπορείς να έρθεις εξαιρετικά κοντά σε αποτελέσματα σε σχέση με αυτά μιας ακριβής, μπορείς επίσης να βρίσκεις μια φτηνή κιθάρα πολύ εμπνευστική, μπορείς επίσης να βγάλεις άριστο ήχο από αυτήν, αυτά νομίζω δεν τα αρνείται κανείς, αλλά ένα πιο καλοστημένο όργανο, με πιο καλά χαρακτηριστικά και ανώτερη ποιότητα κατασκευής δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Για αυτό και όσοι μπορούν (π.χ. επαγγελματίες) τα πληρώνουν. Βέβαια υπάρχουν και επαγγελματίες που παίζουν με φτηνά όργανα, αλλά όχι μόνο με τέτοια. Συμφωνώ με πάρα πολλά άλλα σχόλια για τις τεχνικές πλευρές του ζητήγματος αλλά είπα να προσθέσω μια άλλη οπτική.

Καλό συνθάκι - αλλά μοιάζει να έχει πρόβλημα στη γείωση.

Τώρα που είπες πορδή, να 'μαι κι εγώ. Άλλο ένα νήμα για κσύλα φτάνει στις 14 σελίδες. Τελικά το θέμα είναι αιώνιο σουκσέ. Και η επανάληπση μύτηρ πάσεις μαθύσεως. Μια και αφορμή του σχολίου μου ήτο το πέρδεσθαι, έκλαπσα στα γέλια με το σχόλιο του Όντιο για το smoke on the water.

Πάντως χαίρομαι που δημιούργησε συζήτηση αυτό το θεματάκι (το έριξα και Σάββατο βράδυ και πίστευα ότι θα περάσει ντούκου) αλλά τελικά η ιδέα του Γουίλσον αποδείχτηκε επαρκώς προβοκατόρικη για να προκαλέσει κουβέντα.

Δεν εκπλήσσομαι, είναι κάτι που γενικότερα είναι γνωστό. Από την άλλη δεν βλέπω την αξία αυτής της διαπίστωσης στο συγκεκριμένο ζήτημα. Εδώ καταρχήν δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Δεν πρόκειται για κάτι που δεν είναι μελωδία και χρειάζεται να μεσολαβήσει το μυαλό μας να το προσλάβει ως τέτοιο. Υπάρχει σαφώς μελωδική γραμμή, ελαφρώς χαοτική, αλλά με νότες αρκετά αναγνωρίσιμες ώστε κάποιο γερό αυτί να μπορεί να τις κατονομάσει και επίσης αρκετά κουρδισμένες ώστε να αντιστοιχούν σε γνωστές κλίμακες. Υπάρχει ακόμη σοβαρότατο ενδεχόμενο αυτό να είναι ένα παιχνίδι ηχητικής επεξεργασίας που έχει γίνει εντελώς επίτηδες ώστε όντως να μοιάζει με παιδικές χορωδίες. Αν τυχόν δοθούν εδώ προεκτάσεις θα είναι τελείως δευτερογενείς/κατά συναγωγή: αφού μέσα στο τραγούδι των γρύλλων υπάρχουν παιδικές χορωδίες και αββαεία του Ουεστμίνστερ, τότε υπάρχει ένα βαθύτερο νόημα στη δημιουργία, άρα υπάρχει κάποιος που δίνει το νόημα, άρα υπάρχει θεός. Αυτό δεν είναι τόσο εγκεφαλική διεργασία όσο πολιτισμική, η τάση δηλαδή να επιβεβαιωθούν πίστεις και πεποιθήσεις. Αν μπορούσα να σκεφτώ μια αναλογία με αυτό το παιγνιώδες δημιούργημα (του οποίου η αξία κατ' εμέ έγκειται ακριβώς στην καλλιτεχνική/παιγνιώδη του διάσταση) θα ήταν να μελετάει κάποιος στο μικροσκόπιο τη δομή ενός π.χ. μύκητα και να ανακαλύψει με υπερμεγέθυνση ότι η δομή ακολουθεί ένα μοτίβο που μοιάζει πολύ με το σχέδιο από το φόρεμα της κόρης του. Θα επρόκειτο για μια σύμπτωση εντυπωσιακή για πολλούς, ενώ κάθε προσπάθεια να αποδειχθεί ότι δεν πρόκειται για σύμπτωση θα οδηγούσε στο αστείο συμπέρασμα ότι η ανώτερη κοσμική δύναμη είναι ο Αργαλειός ή ο Μέγας Υφαντής (όχι αυτός με τα ζαμπά και τα προσούτα). Νομίζω όμως ότι το ενδιαφέρον και το αξιοπερίεργο μιας μεγάλης σύμπτωσης πάντοτε συγκινούσε κάποιους. Κατά τα άλλα, ο Trolley έθιξε μια πολύ σημαντική παράμετρο. Αν δεν απατώμαι το 1992 daw με δυνατότητες επιβράδυνσης τόσο μεγάλης δεν πρέπει να υπήρχαν. Επομένως το πιθανότερο είναι να χρησιμοποιήθηκε κάποιο μπομπινόφωνο, με άγνωστο σε μένα τουλάχιστον τι αλλαγές μπορεί να επιφέρει στον ήχο η χρήση αυτού του μέσου έναντι της ψηφιακής επιβράδυνσης, δεδομένου ότι υπεισέρχονται παράγοντες όπως μηχανικές τριβές, wow/flutter κλπ. Πάντως όσο το συζητάμε (και όσο βλέπω τη σχετικη συζήτηση στο ιντερνέτ) σκέφτομαι σοβαρά (δυστυχώς ο Γουίλσον δεν ζει οπότε είναι αδύνατον να το επιβεβαιώσουμε) ότι όλο αυτό ήταν ένα δημιουργικό παιχνίδι με σκοπό το τσίγκλισμα του ακροατή. Πιθανόν ο τύπος να ήταν ολίγοντι φαρσέρ, και αν ήταν εδώ γύρω μπορεί να μειδιούσε με την κουβέντα που προκάλεσε η δουλειά του.

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. Το ενδεχόμενο να επιβράδυνε με μαγνητοταινία είναι εξαιρετικά μεγάλο, αφού νομίζω η ηχογράφηση είναι του '92.

Ιδού το υποτιθέμενο ψεύτικο testimonial του Waits το οποίο είναι δικό του: http://dailybruin.com/2002/12/01/woyzeck-to-run-at-freud-playho/ Εδώ ένας τύπος που πέτυχε τη χροιά των ηχογραφήσεων του Wilson (και όχι Robson όπως είπα παραπάνω ;D ) αλλά χωρίς διακυμάνσεις τόνου, είναι μια νότα συνεχόμενη. https://soundcloud.com/vcfxrecordings/crickets Και ένας άλλος που πειραματίστηκε με διάφορες ταχύτητες: Κάπου βρήκα έναν τύπο που ισχυριζόταν ότι επανα-επιτάχυνε την ηχογράφηση του Wilson και το αποτέλεσμα θύμιζε αρκετά γρύλλο αλλά είχε και κάτι το τεχνητό. Δυστυχώς δεν το βρίσκω.

Καταρχήν ο darangatang είναι αυτός που ισχυρίζεται ότι ο Tom Waits είναι ο Tom Waites, κάτι που δεν ισχύει αφού υπάρχει καταγεγραμμένη αναφορά του Waits χωρίς e στο πόνημα. Δηλαδή μάλλον το έχει παραπάρει ζεστά να καταρρίψει το όλο πράγμα. Κατά δεύτερον, υπάρχουν πολλές ηχογραφήσεις γρύλλων που έγιναν προσπαθώντας να αναπαραγάγουν το ίδιο αποτέλεσμα, τις βρήκα όλες στα λινκ που έχετε ποστάρει σε παλιότερα ποστ σας σε αυτό το θέμα, ιδίως στου Ray. Είναι προφανές ότι ο darangatang ο οποίος είναι λίγο biased προεκιμένου να κάνει mythbusting διάλεξε το σενάριο της χειρότερης βαλίτσας (worst case scenario) αφού άλλοι κατάφεραν πολύ πιο παραπλήσιο αποτέλεσμα. Αυτό που δεν κατάφερε κανείς ήταν πολλές εναλλασσόμενες νότες, εκεί υπάρχουν σαφείς υποψίες ότι έγινε αυτό ακριβώς που περιγράφει παραπάνω ο harilatron, δηλαδή χρήση πολλαπλών τονικοτήτων μετά από time stretching ενός ή περισσότερων δειγμάτων. Πάντως είναι πολύ πιθανό ο Robson να έκανε δειγματοληψία σε πολύ περισσότερα τραγούδια γρύλλων. Φαντάζομαι ότι όλοι οι γρύλλοι δεν θα τραγουδούν σε fix συχνότητα χειμώνα-καλοκαίρι. Λογικά θα υπάρχουν διακυμάνσεις. Και δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο σε ένα λιβάδι με 5.000 γρύλλους κατακαλόκαιρο να υπάρχει πολύ μεγαλύτερους πλούτος συχνοτήτων. Υ.Γ.: Πρέπει να ομολογήσω ότι γέλασα με το τέλος στο δείγμα του darangatang Υ.Γ. 2: Ρε συ Οκτάποδα, δεν περίμενα την ένσταση για την ύπαρξη θεού και κανονικοτήτων. Αφενός γιατί κανείς -στο εδώ νήμα τουλάχιστον- δεν έσπευσε να αναφωνήσει: α, υπάρχει θεός. Καμία εντυπωσιακή αρμονία, οπτική, ακουστική, οσφρητική κλπ, από τις πολλές που υπάρχουν στη φύση, δεν αποτελεί απόδειξη για την ύπαρξη θεού. Ωστόσο η αρμονία είναι συχνά απόδειξη της ομορφιάς αυτής καθαυτής.

Το πόσταρα γιατί το θεωρούσα μια ενδιαφέρουσα σύμπτωση βέβαια, και όχι επειδή αποτελεί απόδειξη ύπαρξης αγγέλων, θεών ή χορωδιών. Πιο πολύ κάτι σε μεγαλείο της φύσης θα μου ενέπνεε. Το βρήκα επίσης πολύ ενδιαφέρον μουσικά, έχει μια αίσθηση πειραματικής μουσικής, είναι κάτι σαν ευχάριστος θόρυβος. Βέβαια υπάρχουν άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να δουν οπουδήποτε αποδείξεις ύπαρξης του θείου, αυτοί είναι βέβαιο ότι δεν πείθονται από τα επιχειρήματα των σκεπτικιστών, όσο σωστά και να είναι. Κατά τα άλλα, παρά τη σοβαρή πιθανότητα να έχει γίνει editing, το αποτέλεσμα δεν παύει να είναι σε κάποιο βαθμό αληθινό και εντυπωσιακό. Ίσως για αυτό οι κριτικές είναι κάπως μετριασμένες.

Υπάρχει κάποιος σκεπτικισμός γύρω από το "πείραμα" από ό,τι βλέπω και στο 2ο λινκ. Μοιάζει πολύ πιθανόν να έχει πειραχτεί η τονικότητα ώστε να ακούγεται μια κουρδισμένη μελωδία άρα μάλλον δεν ισχύει ο ισχυρισμός ότι δεν έγινε κανενός είδους τροποποίηση. Ωστόσο μεταξύ των σκεπτικιστών βρήκα κάποιους που ισχυρίζονται διάφορα που φτάνουν στο άλλο άκρο, όπως π.χ. ότι δεν το σχολίασε ο Tom Waits αλλά κάποιος Tom Waites. Αυτό δεν ισχύει βέβαια, η δήλωση του Waits υπάρχει εδώ: http://www.npr.org/blogs/allsongs/2008/05/an_interview_with_tom_waits_by.html Ακόμη και αν το δείγμα έχει υποστεί μεγαλύτερη παρέμβαση από όσο διαφημίζεται, παραμένει ένα εντυπωσιακό ηχητικά αποτέλεσμα, πολύ δημιουργικό. Πιθανόν δεν έχει επιστημονική αξία αλλά σίγουρα έχει καλλιτεχνικό ενδιαφέρον.

Σε μια αναζήτηση που έκανα δεν είδα να το έχει ποστάρει κάποιος. https://soundcloud.com/acornavi/robert-wilson-crickets-audio Πρόκειται για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ηχογράφηση κάποιου τύπου ονόματι Jim Wilson. Ακούγονται γρύλλοι που τραγουδούν. Με μια ιδιαιτερότητα: υπάρχουν δύο κανάλια. Στο ένα οι γρύλλοι ακούγονται σε κανονική ταχύτητα. Στο άλλο το ίδιο τραγούδι των γρύλλων αναπαράγεται σε πολύ αργή ταχύτητα. Το αποτέλεσμα υποβλητικό. Και ένα σχόλιο του Tom Waits για αυτό το πείραμα του Jim Wilson: "Wilson, he's always playing with time. I heard a recording recently of crickets slowed way down. It sounds like a choir, it sounds like angel music. Something sparkling, celestial with full harmony and bass parts - you wouldn't believe it. It's like a sweeping chorus of heaven, and it's just slowed down, they didn't manipulate the tape at all. So I think when Wilson slows people down, it gives you a chance to watch them moving through space. And there's something to be said for slowing down the world."

Βγήκε κατά λάθος δοθβλε ποστ ;D

Welcome to marketing! Δεν είναι κλεψιά. Είναι άλλη μια τεχνητή καταναλωτική ανάγκη αλλά αυτά που ισχυρίζονται για τα ελαιόλαδά τους ισχύουν (συγκεκριμένα αρώματα/γκουρμέ ιδιότητες και εξαιρετικά χαμηλές οξύτητες). Τώρα αν χρειάζεται κάποιος στη ζωή του ελληνικό ελαιόλαδο με αρωματικές επιγεύσεις και οξύτητα κάτω από το 1/10 του νόμιμου όριου... νομίζω ότι είναι στο γενικότερο πνεύμα των καταναλωτικών επιλογών του κόσμου μας, κάποιες από τις οποίες είναι εξαιρετικά πολυτελείς και πρακτικά αχρείαστες, αλλά υπάρχουν χιλιάδες τέτοιες και συχνά είναι απολαυστικές. Σχετικό: πρόσφατα αγόρασα, offline σε μαγαζί, ένα μικρό μπουκαλάκι λάδι ελιάς αρωματισμένο με λάδι τρούφας (το γνωστό πανάκριβο μανιτάρι). Είναι ακριβό αλλά και πολύ δυνατό σε άρωμα: με 30 σταγόνες πάνω σε ισάριθμες μπουκιές καλό χωριάτικο ψωμί, έφτιαξα κάτι μεζεδάκια στις γιορτές που συνιστούσαν γαστριμαργική απόλαυση επιπέδου ακριβού εστιατορίου. Έχω ήδη κάνει απόσβεση και το μπουκάλι είναι 97% γεμάτο. (Πολύ έξυπνο προϊόν και για εξαγωγή πρέπει να πω). Με άλλα λόγια το ακριβό είναι σχετικό μερικές φορές. Το τόσο ακριβό λάδι δεν είναι το ιδανικό για να φτιάξεις φασολάκια.

επί της ουσίας θα εκφέρω μικρή ένσταση σχολιάζοντας ότι με τον ίδιο τρόπο κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι μουσική δεν είναι μόνο το Köln Concert αλλά και τα απλά ρυθμικά παλαμάκια. Δίκιο θα έχει, αλλά.... Σε ένα τέτοιο δυσδιάκριτο πλαίσιο, εύκολα χαρακτηρίζεται καινοτομία η παραγγελία frozen yogurt μέσω διαδικτύου, την ώρα που κάποιοι “κατεβάζουν παπάδες” για την υλοποίηση ενός ειδικού σένσορα, ενός αλγορίθμου, ενός νέου υλικού κλπ Είχα αρκετά συγκεκριμένα παραδείγματα υπόψη μου. Το ενα ήταν η εταρεία Φερέοικος που έχει πάρει βραβείο entrepreneurship. Την ξεκίνησαν δύο αδερφές (κανονικά κορίτσα εννοώ ε ;D ) από την Κόρινθο με αντικείμενο την εκτροφή σαλιγκαριών. Αυτές εξελίχτηκαν ιδανικά διότι σκέφτηκαν πραγματικά καινοτομικά (εισαγωγή μιας καλλιέργειας που ουσιαστικά δεν υπήρχε στην Ελλάδα με τεράστια διεθνή ζήτηση και μεγάλες εξαγωγικές δυνατότητες) και συνεχίζουν σε όλη την πορεία να το εξελίσσουν το πράγμα, αφού παρέχουν -με μεγάλη επιτυχία- συμβουλευτική και τεχνογνωσία σε άλλους επίδοξους καλλιεργητές επιβλέποντας όλη τη διαδικασία και θέτοντας τα ποιοτικά στάνταρ -τα οποία είναι αυστηρότατα. Επίσης ξεκίνησαν και μεταποίηση/τυποποίηση. Το αποτέλεσμα είναι τρελοί ρυθμοί ανάπτυξης, εξαγωγές, άνοιγμα ενός ολόκληρου κλάδου ο οποίος δεν έχει κορεστεί και όσο υπάρχουν αυτές οι σοβαρές προδιαγραφές που θέτει ο φερέοικος, δεν θα κορεστεί. Οι συγκεκριμένες κοπέλες (άσχετες με τις επιχειρήσεις μέχρι τότε) θεωρούνται ο ορισμός της βέλτιστης πρακτικής στον τομέα του rural area entrepreneurhip, που θεωρείται πού σημαντικός γιατί καταλαβαίνουμε όλοι ότι δεν μπορούμε να γίνουμε και silicon valley σε μια μέρα. Άλλη περίπτωση που ξέρω είναι 1-2 retailers που πουλούν ελαιόλαδο και σχετικά προϊόντα online σε εξαιρετικά ψηλές τιμές. Κάνουν δηλαδή το γνωστό κόλπο των Ιταλών (που έπαιρναν το ελαιόλαδό μας, το έκαναν rebranding σαν ιταλικό και το πουλούσαν 30 δολ. τα 50 ml στην Αμερική) απλά χωρίς τους Ιταλούς ;) . Έχουν εξαιρετικά αποτελέσματα και μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης. Με άλλα λόγια, υπάρχουν καινοτομικά μοντέλα που μπορεί να βασίζονται σε παραδοσιακές δραστηριότητες αλλά ξεφεύγουν πολύ από τα όριά τους αξιοποιώντας νέα όπλα (ίντερνετ κλπ). Ακόμη υπάρχουν ελληνικά τουριστικά πόρταλ με επέκταση σε πολλές χώρες και θεαματικούς τζίρους. Δεν θεωρώ τα γιαούρτια καινοτομία στην Ελλάδα, αλλά μάλλον μόδα, αν και στο εξωτερικό τα γιαούρτια μας κάνουν θραύση (μόνο οι εξαγωγές της ΦΑΓΕ στις ΗΠΑ είναι περίπου 2 δισ. δολάρια, δηλαδή η συγκεκριμένη εταιρεία εξάγει περίπου μέγεθος 1% του ΑΕΠ σε μια μόνο αγορά). Έχουμε πολλά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα ακόμη και στο πεδίο των παραδοσιακών προϊόντων μας (συγκαταλέγω εδώ τον τουρισμό) αλλά δεν έχει υπάρξει εδώ και 40 χρόνια καμία στρατηγική, μόνο διάφοροι μεμονωμένοι "πεφωτισμένοι". Έχω βέβαια και μια απορία: εδώ και 5 χρόνια που μας αλλάζουν τα φώτα μοντέλο, γιατί δεν έχει ληφθεί μισό μέτρο που να ενθαρρύνει την τολμηρή επιχειρηματικότητα, συντηρώντας μια κατάσταση που επιτρέπει να ανθίσουν μόνο αυτοί που μπορούν να ανθίσουν και στην έρημο, δηλαδή οι λιγοστές εξαιρέσεις που μένουν ανεπηρέαστες από το οικονομικό κλίμα;

Γι αυτό σε εκτιμώ ρε sfaku. ;) Αμοιβαίως :) ;)

Αγαπητέ Γιάμεθ, Κάποιες διευκρινίσεις και λίγη (αυτο)κριτική. Είναι βασικό να διαβάζουμε τον άλλον χωρίς προκαταλήψεις αλλιώς προσθέτουμε στα γραφόμενά του διάφορα που μας οδηγούν στο "άντε από εδώ κι εσύ κι ο γρύλλος σου". Δεν θα με ακούσεις να αναμασάω αριστερά κλισέ για τις επιχειρήσεις γιατί έχω σφαιρική άποψη για αυτές την οποία απέκτησα εκ των ένδον. Νομίζω ότι υπέθετες ότι μιλώ για το θέμα με γενικευμένη απέχθεια, το οποίο δεν ίσχυε. Κριτικό πνεύμα προσπάθησα να επιδείξω, όχι άρνηση. Ακόμη, ίσως η κουβέντα παρατράβηξε και έδωσε την εντύπωση ότι έμμεσα σε μεμφόμαστε ότι πόσταρες κάποια μεγάλη κοτσάνα. Δεν ήταν στις προθέσεις μου αυτό ούτε οι επιφυλάξεις μου για το περιεχόμενο πρέπει να μεταφράζονται σαν μομφή για όποιον εμπνέεται από αυτό. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα (και περί συζητήσεως όρεξη). Νομίζω ότι πόσταρες μια ενδιαφέρουσα αφορμή για συζήτηση και θα μπορούσε να έχει αυτή πιο δημιουργικές διεξόδους. Αντ' αυτού αναλωθήκαμε ο καθείς να αποδείξουμε λάθος πράγματα νομίζω.

Φυσικά και του έγραψαν το κείμενο (και το γράφω αυτό χωρίς τη δική σου ειρωνεία). Mεγάλοι corporate leaders και killers όπως ο εν λόγω έχουν φτάσει σε αυτές τις θέσεις επειδή έχουν μάθει να αναγνωρίζουν τα ταλέντα των άλλων και να εκχωρούν ευθύνες και αρμοδιότητες σε άτομα ικανότερα από αυτούς σε ειδικούς τομείς. At last the voice of reason. Delegation το λένε το ρημάδι. Delegation. Ακριβώς. Και μαζί πέφτει και το σχετικό γυάλισμα-στρογγύλεμα απόψεων το οποίο αποσκοπεί αφενός στο να δώσει μια εικόνα ανάλογη των προσδοκιών που έχει ο θεατής για μια τέτοια φιγούρα και αφετέρου στο να μη θίξει κανέναν και τίποτε, που είναι βασική μέριμνα κάθε επικοινωνιολόγου. Όχι δεν θα τον αγνοήσουμε επειδή του γράψαν τον λόγο άλλοι και πουθενά δεν το ισχυρίστηκα (ρε παιδιά αφού μπαίνετε στον κόπο να κάνουμε τόσο λεπτολογικές συζητήσεις παρακαλώ διαβάζετε αντιστοίχως λεπτολογικά αφού όλοι καταλήξατε στο ίδιο λάθος συμπέρασμα, ότι τον λέμε πιόνι και ψεκασμένο επειδή του γράφουν τον λόγο). Λέω να αγνοήσουμε αυτό το 3λεπτο γιατί είναι τρίλεπτο, γενικόλογο, καρακλισέ και στρογγυλεμένο, ένα επικοινωνιακό προϊόν που εξυπηρετεί στόχους της google και όχι την αλήθεια καθαυτή. Είναι βέβαιο ότι αν ο Σμιντ ερχόταν εδώ σε ένα εργαστήρι σεμιναριακού τύπου και μιλούσε λιγότερο στημένα (έχω παρακολουθήσει μεγάλους ξένους επιχειρηματίες σε τέτοιο mode) σίγουρα θα είχε πολύτιμες συμβουλές να δώσει, αλλά δεν είναι αυτές σε αυτό το τρίλεπτο. Αγαπητέ με κολακεύετε αλλά τα τριπλά ούμλαουτ είναι κέρτεσι του μίστερ Σμιντ. Συμφωνώ (και με τα αποπάνω)

Οντρεπρενούερς περικαλώ, οντρεπρενέουερς... Διαθέτουμε πολλούς κοντομηνάρες είναι η αλήθεια.

Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα. ::) Λοιπόν το ξαναείδα προσεκτικά. Όχι μόνο είναι κειμενογραφημένος ο λόγος (κάτι που με συγχωρείς ένας κειμενογράφος-φιλόλογος το αναγνωρίζει από 3 χιλιόμετρα) αλλά έχει περάσει και από πρόβες με image maker για αυτό και κάνει τις κατάλληλες γκριμάτσες-χειρονομίες, για να το αποδώσει πιο εκφραστικά, στα κατάλληλα σημεία. Αυτού του βεληνεκούς προσωπικότητες το ξαναλέω δεν βγαίνουν στο μικρόφωνο να τα πουν έτσι. Είμαστε αφελείς αν το πιστεύουμε. ::) Το ότι έχουν επιτελείο δεν σημαίνει ότι δεν εγκρίνουν το περιεχόμενο αυτοί. Πουθενά δεν το είπα αυτό. ::) Όμως το περιεχόμενο διαμορφώνεται και με βάση τι θέλει να περάσει η γκουγκλ στο κοινό με βάση τις δικές τις στρατηγικές και σκοπιμότητες. Και σε κάθε περίπτωση αποκλείεται ο κύριος γκουγκλ να χάσει δύο μέρες για να κάνει την κειμενογραφία μόνος του (he's too busy for that) ή για να τα λέει 50 ώρες στο γύρισμα μέχρι να βγει ένα καλό μοντάζ. Αυτά τα προβλήματα που καταθέτεις είναι και κατανοητά και γνωστά. Η κριτική μου είναι ότι ο κος Γκουγκλ λέει απλώς ευχολόγια. Δηλαδή θυμίζει τις εκθέσεις δημοτικού για τον πόλεμο όπου όλοι οι μαθητές καταλήγουν "για αυτό είναι καλό να σταματήσουμε τον πόλεμο και να έχουμε ειρήνη, ευημερία και αγάπη σε όλο τον κόσμο". Το entrepreneurship και το innovation όχι μόνο δεν είναι ανακάλυψη του κ. Σμιντ αλλά είναι και στις ντιρεκτίβες της ΕΕ εδώ και αρκετά χρόνια, σε σχέδια δράσης που προσπαθούν να περάσουν αυτές τις ιδέες προς τα κάτω (όχι ιδιαίτερα επιτυχώς γιατί το ταλέντο δεν διδάσκεται). Απλώς το να έχεις entrepreneurship (με άλλα λόγια ταλαντούχους καινοτόμους επιχειρηματίες) είναι κάτι που δεν γίνεται με μαγικό ραβδί. Όλοι το θέλουμε, δεν γίνεται με ευχές ούτε με προτάσεις δύο αράδων. Αυτό που αποτελεί ευθύνη μας οπωσδήποτε είναι να μην πνίγουμε αυτούς που έχουν αυτό το ταλέντο και εκεί υπάρχει περιθώριο για συζήτηση αλλά δυστυχώς θα είναι πολύ μεγάλη και θα αγγίξει θέματα εσπρέσο. Η κριτική που έκανα στο συγκεκριμένο θέμα είναι ότι η αμερικάνικη εμπειρία ούτε μεταφέρεται ούτε αναπαράγεται γιατί οι αμερικάνικες συνθήκες ευνοούν 100% το entrepreneurship. Το success story του κ. Σμιντ έγινε σε αυτές τις πολύ ιδανικές συνθήκες και στην καλύτερη δυνατή συγκυρία για αυτόν (την οποία αναμφίβολα αξιοποίησε ιδιοφυώς και με πολύ μακρόπνοη στρατηγική η οποία δικαιώνεται μέχρι τούδε), αλλά δεν το έκανε ξεκομμένος από αυτό το περιβάλλον. Η νοοτροπία του να μη φοβάσαι να αποτύχεις είναι μια καθαρά αμερικάνικη νοοτροπία και η μεταφορά της στην Ευρώπη δεν γίνεται δια της χειρουργικής μεθόδου, είναι θέμα κουλτούρας και βιωμάτων. Τέλος για το τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα η συζήτηση είναι ατέρμονη αλλά έχουν ενδιαφέρον κάποια στοιχεία: Οι πιο πετυχημένες περιπτώσεις entrepreneurship στην Ελλάδα (επειδή έχω παρακολυθήσει πολύ το literature του χώρου) με τεράστια ανάπτυξη και βραβεία είναι σχετικές με α) αγροτικό τομέα και μεταποίηση (παραγωγή και επεξεργασία σαλιγκαριών) β) πωλήσεις μέσω ίντερνετ (ακριβό βιολογικό ελαιόλαδο και γκουρμέ προϊόντα ελιάς), γ) τουριστικά πόρταλ. Άρα δεν πρέπει να είμαστε ισοπεδωτικά απαισιόδοξοι, υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες σε αυτούς τους "παραδοσιακούς" τομείς για καινοτόμα επιχειρηματικότητα. Καινοτομία μπορεί να είναι το επιχειρηματικό μοντέλο, δεν είναι απαραίτητο να είναι αυτό καθ'αυτό το αντικείμενο (υψηλή τεχνολογία κλπ). Επίσης διάβαζα προχθές ότι είμαστε 5οι στην ΕΕ σε απόλυτο αριθμό προϊόντων με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης. όχι άσχημα για μια χώρα με το 2% της ευρωπαϊκής οικονομίας. Just (greek) food for thought. Σίγουρα η κάθε χώρα πρέπει να έχει τη δική της στρατηγική και για την περίπτωση της Ελλάδας αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρει τα δικά της niches και είναι βέβαιο ότι υπάρχουν αλλά εδώ και δεκαετίες δεν έχουν γίνει σοβαρές προσπάθειες να ανευρεθούν, όχι μόνο επειδή οι αγρότες προτιμούσαν τα καφενεία και τις επιδοτήσεις, αλλά και γιατί ο πρωθυπουργός προ 15ετίας πανηγύριζε στις κάμερες για τη μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα που βασίζεται μόνο στον τριτογενή τομέα. Και όλοι τότε τον θεωρούσαν μέγα μεταρρυθμιστή. Δεν λέω περισσότερα, όπως ξέρετε οι περισσότεροι δεν συμμετέχω στην εσπρέσο.