epikouris

Όχι Κώστα, Δεν σε παρεξηγώ καθόλου. Μου αρέσει που όλοι σας έχετε μέσα σας ζωντάνια και ενέργεια. Όσο για τα χωρατά σας, σ' αυτή τη γη δεν γεννηθήκαμε; Επόμενο είναι όλοι μας να κουβαλάμε τον Αριστοφάνη μέσα μας που παρεπιπτόντως είναι και πολύ μα πάρα πολύ επίκαιρος! Φίλε Sonic X, δεν διαφωνώ μαζί σου. Θα πρέπει όμως να δεχτείς πως είναι κομμάτι δύσκολο να τα μουτζώσεις όλα. Ο τύπος που περιγράφω ήταν τότε στα 49-50 του. Ήταν αξιοπρεπέστατος και πολύ καλός στις συναλλαγές του. Με προπλήρωνε για κάτι αρθράκια που μετέφραζα τότε.........Ας είναι καλά.

Δεν πρέπει να ήμουν πάνω από 22 χρονών τότε, φοιτητής τότε σ’ένα πανεπιστήμιο του Αμερικάνικου Νότου. Κατά τη διάρκεια του spring break, είχα αποφασίσει να πεταχτώ μέχρι το Chicago για να δω ένα μύθο του μπλουζ της παιδικής μου ηλικίας, τον Buddy Guy. Νοικιάσαμε λοιπόν ένα αυτοκίνητο με κάτι συμμαθητές μου και ξεκινήσαμε παρέα. Μας έπιασε όμως μια πολύ δυνατή βροχή λίγο έξω από ένα μικρό χωριό , το Effingham και αποφασίσαμε να βρούμε ένα κατάλυμα για βγάλουμε τη νύχτα. Βρήκαμε ένα βρώμικο πανδοχείο όπου σταματούσαν φορτηγατζήδες για να ξαποστάσουν από τα μακρινά τους ταξίδια. Με τους δικούς μου δεν είχα επικοινωνήσει για βδομάδες και γνώριζα πόσο θα ανησυχούσαν, ειδικά ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου. Έτσι λοιπόν, αναζήτησα ένα τηλέφωνο για το κοινό και το βρήκα μέσα στο διάδρομο του μικρού και βρώμικου πανδοχείου. Πάνω ακριβώς από το τηλέφωνο βρισκόταν μία μικρή ανακοίνωση γραμμένη με το χέρι πάνω σ’ ένα πολύ ταλαιπωρημένο κομμάτι χαρτί λεκιασμένο εμφανώς από μπύρα. Έγραφε λοιπόν: «Αυτό που ζεις δεν είναι πρόβα. Είναι η ίδια η ζωή. Μην τη χάσεις» Αυτό το μικρό κομμάτι χαρτί με κυνηγάει σαν φάντασμα από τότε. Πόσοι στ’ αλήθεια από μας δεν εξαργυρώνουμε τη ζωή μας με κάποιο μελλοντικό όνειρο θεωρώντας ότι αυτό που ζούμε είναι μία πρόβα; Το μελλοντικό αυτό όνειρο όμως δεν έρχεται ποτέ. Έχουμε εκπαιδεύσει τους εαυτούς μας στην τέχνη της αναβλητικότητας. Πάντοτε αυτό-κοροϊδευόμαστε λέγοντας πως «όταν θα τελειώσω αυτή τη δύσκολη δουλειά», «όταν θα ξοφλήσω το τάδε χρέος», «όταν μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά μου», «τότε θα...............................................» Τα χρέη εξοφλούνται και στη θέση τους έρχονται νέα, οι δουλειές ολοκληρώνονται, τα παιδιά μεγαλώνουν αλλά εμείς ποτέ δεν κάνουμε αυτό που υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας εξακολουθώντας να τον ξεγελάμε με την φοβία, την ατολμία, την έλλειψη τσαμπουκά που έχουμε για τη ζωή τη πραγματική. Πρώτος δηλώνω ότι έχω τελειοποιήσει την τέχνη του να παίζω κρυφτούλι με τις επιθυμίες μου και να ξεγελάω με περισσή αναβλητικότητα τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτήν μου την τέχνη της αναβλητικότητας, φαντάζομαι πως τη μοιράζομαι με πολλά εκατομμύρια συμπολίτες μου. Λέω λοιπόν στον εαυτό μου: «Μόλις τελειώσει και η φετινή δύσκολη χρονιά, θα ψαχτώ περισσότερο με τις κιθάρες μου, θα πάω για ψάρεμα με 2-3 παλιόφιλους, θα τελειώσω το διάβασμα κάποιων βιβλίων που πριν χρόνια είχα ξεκινήσει, θα βουτήξω την οικογένεια και θα χαθούμε σε κανένα ψαρονήσι για καμιά βδομάδα.» Τίποτα απ’ αυτά δεν κάνω. Μόνο υποσχέσεις απέναντι στις δικές μου, κατά δικές μου επιθυμίες είμαι. Μάλιστα, για να είμαι και πιο αποτελεσματικός στην κοροϊδία που πατάω απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό, αρχίζω τα μακρόπνοα σχέδια, φτιάχνω χρονοδιαγράμματα και πλάνα για το μέλλον. Τίποτα όμως δεν υλοποιείται. Τίποτα δεν παίρνει σάρκα και οστά. Πεπειραμένος τεχνίτης της ύψιστης τέχνης της αναβλητικότητας κατάντησα. Τα αφήνω όλα για το αύριο. Όμως το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Δεν είμαι όμως ο μόνος. Συνάντησα πολλούς ανθρώπους που ήθελαν να γράψουν ένα βιβλίο, να μάθουν ένα μουσικό όργανο ή να πάνε ένα ταξίδι μακρινό. Στο τέλος όμως έκαναν αυτό που συστηματικά κάνω και εγώ. ΤΙΠΟΤΑ! Η ζωή που ζούμε δεν είναι πρόβα για μία καλύτερη ζωή. Είναι η ίδια η ζωή. Ας πάψουμε λοιπόν να τη θεωρούμε ως πρόβα, ως κάτι που θα αλλάξει στο μέλλον. Αυτό είναι. Δεν υπάρχει τρόπος να μας πει κανείς εγγυημένα για το μετά. Το «μετά» δεν μας αφορά. Μπορεί και να υπάρχει, μπορεί και να μην υπάρχει. Αν υπάρχει όμως, εμείς δεν θα υπάρχουμε τουλάχιστον όπως υπάρχουμε σήμερα για να μπορέσουμε να το αντιληφθούμε. Οι Αμερικανοί έχουν μία υπέροχη έκφραση που εμείς οι σοβαρότεροι Ευρωπαίοι δεν κατανοούμε: “HAVE A NICE DAY” λένε σε όποιο μέρος και αν πας στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Υπέροχη έκφραση, γεμάτη πραγματικό νόημα γιατί μας επαναφέρει στην πραγματικότητα και μας θυμίζει πως αυτό που ζούμε δεν είναι τελικά η πρόβα ενός θεατρικού έργου που θα παιχτεί μετά. Είναι το ίδιο το έργο. Έτσι λοιπόν, όπου σταθείς και όπου βρεθείς, αυτή τη φράση ακούς πάντοτε στην Αμερική. Την ακούς σε μαγαζιά, σε παρέες, σε σχολεία, σε συναδελφικές συναντήσεις ακόμα και σε επιχειρηματικές συμφωνίες. Όταν ξεκίνησα το δασκαλίκι, δούλευα παράλληλα και σαν μεταφραστής. Είχα λοιπόν γνωρίσει ένα διευθυντικό στέλεχος μια πολύ μεγάλης Αθηναϊκής εφημερίδας. Έβγαζε πολλά χρήματα, είχε υψηλή κοινωνική θέση, πολλές και σημαντικές γνωριμίες με τον πολιτικό κόσμο και ένα πανάκριβο σπορ αυτοκίνητο. Κάποια στιγμή μου είπε: «Νεαρέ, φεύγω. Τα παρατάω όλα γιατί εδώ δεν ζω σαν άνθρωπος. Άγχος, αγωνία, κοινωνικές υποχρεώσεις, ελάχιστος ελεύθερος χρόνος και πολύ λίγο χρόνος για μένα, για να κάνω το κέφι μου βρε αδερφέ!». Το είπε και το έκανε. Βρέθηκε σε ένα μικρό νησί και έγινε εκδότης μιας εβδομαδιαίας μικρής, τοπικής εφημερίδας. Αλλάξαμε μερικά τηλέφωνα αλλά μετά χαθήκαμε. Μου έλεγε πόσο ωραία περνούσε. Πόσο απολάμβανε την αύρα της θάλασσας, τα τσίπουρα που έπινε με τους ψαράδες και το βραδινό του ύπνο. Στην αρχή τον θεώρησα τρελό που άφησε μια τόσο μεγάλη θέση γεμάτη χρήμα, δύναμη και εξουσία. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί έκανε κάτι τέτοιο. Τα χρόνια πέρασαν και ομολογώ πώς τώρα πια καταλαβαίνω τη σημασία αυτής του της απόφασης. Στην επαρχία, είχε πολύ ελεύθερο χρόνο να απολαύσει τη ζωή του, να χαρεί τη φύση, να ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος. Να φάει φαγητό που ο ίδιος είχε το χρόνο να μαγειρέψει, να περπατήσει δίπλα στη θάλασσα και να γευτεί όχι την αλμύρα της αύρας αλλά τη γλύκα του αλατιού της ζωής. Σταμάτησε να θεωρεί τη ζωή σαν πρόβα και αποφάσισε να τη ζήσει κανονικά, να τη ρουφήξει γουλιά-γουλιά, να την αισθανθεί στο πετσί του. Αν κάποιος λοιπόν πιο τολμηρός από μένα θελήσει να ξεκινήσει να ζει, ας το κάνει τώρα γιατί ακόμα και τώρα να ξεκινήσει είναι πολύ αργότερα απ’ ότι νομίζει. Να είστε όλοι καλά και.........HAVE A NICE DAY.

Σωστά. Μεγάλη μορφή ο Roy Buchanan. Μου άρεσε επίσης και ο Danny Gatton. Και οι δύο με πολύ άδοξο τέλος.

Να καταθέσω και μια απορία αν και ψιλιάζομαι την απάντηση: Γιατί άραγε ο Rory δεν έγινε ποτέ διάσημος στην Αμερική και έγινε ο Clapton και ο Page; Από τους τρεις προτιμώ το Rory με κλειστά μάτια.

Με την ευκαιρία ανάγνωσης ενός εξαιρετικού βιβλίου με τίτλο Connected (κυκλοφορεί και στα Ελληνικά ως "Συνδεδεμένοι") επιτρέψτε μου να εκφράσω κάποιες σκέψεις που αφορούν και την ποιότητα των ανθρώπων που γνώρισα μέσα από το NOIZ. Χωρίς καμία απολύτως ρατσιστική διάθεση, η αίσθησή μου είναι πως οι περισσότεροι μετέχοντες στο συγκεκριμένο δίκτυο είναι πολλά κλικ πάνω από το μέσο όρο της κοινωνίας μας από πλευράς επιπέδου κοινωνικής μόρφωσης, συμπεριφοράς και κατανόησης της έννοιας του ανθρωπισμού. Θα παραθέσω μία σειρά ανθρώπων που προσωπικά γνώρισα εδώ στο NOIZ μέσα από αγορές μουσικών οργάνων όχι για να του κάνω διαφήμιση αλλά για να καταδείξω πως ο παράγοντας άνθρωπος, η μόνη μας ίσως ελπίδα μπροστά στον άκρατα επελαύνοντα ατομικισμό και κατακερματισμό της υπόστασής μας, εξακολουθεί να υπάρχει. 1. Jusmin. O καλός μου φίλος ο Παύλος ο Ξένος. Εξαίρετος μουσικός, εξαίρετος άνθρωπος με πολλές ευαισθησίες. Χαίρομαι που με τιμά με τη φιλία του. 2. The Genious Loci: Τι να πω για το Βασίλη. Ατόφια Ελληνική ψυχή με όλη την ανθρωπιστική της διάσταση. Πολύ δυνατός στο λόγο, γραπτό και προφορικό. Άνθρωπος πραγματικός και με πάρα πολλές γνώσεις. Τιμή μου που σε γνώρισα Βασίλη. 3. David Gilmour: O Μιχάλης. Ειλικρινέστατος, τίμιος και πολύ σωστός φίλος. 4. Έξαρχος: Δεν έλαχε να μιλήσουμε πολύ όμως η ειλικρίνεια και το ήθος του είναι εμφανέστατα. 5. Marillion : Ο Γιώργης. Εξαιρετικός άνθρωπος με πολλές ευαισθησίες και…………….Αιγαλεώτης. 6. Μανώλης Χναράκης: Δεν έτυχε να τον γνωρίσω από κοντά, όμως το ενδιαφέρον που έδειξε για ένα πρόβλημα που αντιμετώπισα με έναν ενισχυτή, τα απανωτά του τηλέφωνα και το ενδιαφέρον του καταδεικνύουν τον πλούσιο ψυχικό του κόσμο αλλά και τον ανθρωπισμό του. 7. Βαγγέλης (δεν συγκράτησα επώνυμο): Τον γνώρισα από την αγορά μιας πεταλιέρας Boss για το γιό μου. Εξαιρετική ψυχή. 8. Spyroid: Ο Γρηγόρης. Παιδί ευαίσθητο με πλούσιο συναισθηματικό κόσμο. Εμείς λοιπόν οι έστω λιγοστοί, όντας «συνδεδεμένοι» μέσω του ΝΟΙZ, είμαστε οι μόνιμοι κάτοικοι του Επικούρειου Κήπου, του κήπου που ο παππούς μας ο Επίκουρος δημιούργησε ώστε οι άνθρωποι ελεύθερα να εκφράζονται, να ανταλλάσουν απόψεις και να δημιουργούν ισχυρούς δεσμούς ανθρωπιάς, φιλίας, ανεκτικότητας και κατανόησης. Δεν χρειάζεται να μιλήσω για τον Ηλία το Ζάϊκο που με τιμά με τη φιλία του εδώ και καιρό (πριν ανακαλύψω το NOIZ). Τον μνημονεύω για έναν και μόνο λόγο. Ο Ηλίας κουβαλάει όχι μόνο μουσικές αλλά και πάμπολλες ψυχο-κοινωνικού περιεχομένου εμπειρίες που θα ήταν καλό με το γνωστό του γλαφυρό και αφηγηματικό τρόπο να μοιραστεί εδώ στο ΝΟΙΖ κυρίως με τα νέα παιδιά που πραγματικά αγαπούν τη μουσική. Το ίδιο ισχύει και για το Λευτέρη το Μπέσιο, και τα άλλα παιδιά των Small Blues Trap που με τιμά με τη φιλία του και τη συνεργασία τους. Ας συνεχίσουμε λοιπόν να είμαστε Connected. Ας συνεχίσει και το NOIZ να λειτουργεί ως κήπος του Επίκουρου όπου άνθρωποι με προβληματισμό συζητούν για τη μουσική που αγαπούν και όχι μόνο. Καλημέρα σε όλους σας.

Μπράβο ρε συ Κώστα. Αυτός ήτανε. Τι έγινε αυτή η (μαύρη) ψυχή; Είχα ακούσει πως πήγε Αμερική, μετά άνοιξε σχολη δημοσιογραφίας αλλά δεν του έκατσε γιατί τότε που όλα άρχισαν να ασπρίζουν αυτός παρέμενε πεισματάρικα μαύρος.

Την ίδια μέρα αν θυμάμαι καλά, ο Rory εμφανίστηκε σε ένα από τα δύο κρατικά κανάλια (μόνο 2 είχαμε τότε) και μάλιστα ο παρουσιαστής ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος με άσπρα μαλιά και μπαρμπέτες αν δεν απατώμαι τον έλεγαν Οικονόμου. Θυμάμαι πως στην είσοδο ένα συμμαθητή μου που μοίραζε φυλλάδια κατά της Coca-Cola που ήτανε και σπόνσορας της εκδήλωσης. Για τους ΜΑΤατζήδες ούτε λόγος. Τι τρέξιμο ρίξαμε τότε............... Απίστευτο κυνήγι. Είχαμε και μιά παλαβιάρα ξαδέρφη μου μαζί με μια φιλενάδα της. Η μία είχε χάσει την άλλη μέσα στον πανικό και το βρωμόξυλο που έπεφτε. Η θεία μου έκανε πάνω από μήνα για να μου ξαναμιλήσει για τα μέρη που τράβαγα τη κόρη της. Θα ρίξω και μια πρόταση. Πριν από καιρό είχαμε κανονίσει με κάτι φίλους μία επίσκεψη στο Ballyshanon και το Cork, τα λημέρια του Rory. Ναυάγησε. Ίσως ο πιο έμπειρος superfunk να κανονίσει κάτι και με τίποτα Noizάδες παλιόγερους σαν και μένα τώρα στα 48 μου, να το τολμήσουμε. Καλό θα ήταν να αφήναμε λίγα λουλούδια στον τάφο ενός πολύ μεγάλου μουσικού αλλά και ανθρώπου. Προσφέρομαι να βοηθήσω όσο μπορώ.

Μία από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής μου. Φαντάζομαι αρκετά παληκάρια της ηλικίας μου που ήταν μέσα στο γήπεδο της ΑΕΚ να θυμούνται το μεγάλο Rory Gallagher. Έχω δει αρκετές φορές τους υπόλοιπους της θρυλικής εκείνης μπάντας τους NINE BELOW ZERO αλλά, πως να το κάνουμε, δεν είναι το ίδιο. Ας συνεχίσει κάποιος φίλος τη κουβέντα που θα ήταν και ένα καλό ερέθισμα για μουσικά ψαξίματα για τους νεότερους φίλους. http://www.greektube.org/content/view/67824/2/

Δεν αποκλείεται φίλε pan12. Πάντως το ίδιο κείμενο είχε δημοσιευτεί και στην "Ελευθεροτυπία". Λευτέρη, γίγαντα τι γίνεται; Αφύπνιση φίλε μου. Αφύπνιση. Να ξαναζωντανέψουμε και πάλι τα νεκρά μας κύτταρα. Να αναστήσουμε ξανά την Υπατία, να λουστούμε με τον Ήλιο της γνώσης των προγόνων μας, να ξαναζωντανέψουμε την αγάπη μας για το ωραίο και το ενάρετο. Τα τελευταία χρόνια, από τότε που ξαναγίναμε κράτος, η ιστορία μας παίζει άσχημα παιχνίδια. Γεννά από ανάγκη πολλούς χυδαίους, ανιέρους και πουλημένους, αυτούς που μπροστά στην ρευστότητα των καιρών, υποστέλλουν τη σημαία της αρετής για να υψώσουν τη σημαία του αιώνιου κόμματος (όποιο και αν είναι). Γεννιόνται και λίγοι ενάρετοι που παλεύουν ενάντια στα διαχρονικά καθάρματα της ιστορίας μας. Αυτούς τους λίγους όμως, η ιστορία τους γεννά από καπρίτσιο............ Αυτοί οι λίγοι λοιπόν, είναι αυτοί που αντικρύζουν το φως της γνώσης προσπαθώντας να το μεταλαμπαδεύσουν και στους υπόλοιπους. Εμείς όμως αυτούς τους λίγους (όπως τον Καστοριάδη) τους καταδικάζουμε στην αφάνεια που γεννά η μιζέρια μας. Αυτό ακριβώς έλεγε και ο Πλάτων στο μύθο του σπηλαίου:

Φίλε Skanjos είναι από το βιβλίο "Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ." -ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΥΨΙΛΟΝ Πάρε και την ομιλία:

Αφήνω ένα διαχρονικής αξίας σχόλιο ενός πολύ μεγάλου Έλληνα φιλόσοφου, του Κορνήλιου Καστοριάδη για σχολιασμό. Ίσως μας βοηθήσει τα εντοπίσουμε τα αίτια της παρακμής μας. "Τέλος έρχομαι στο σύγχρονο ελληνικό δράμα. Τα κεντρικά στοιχεία του ελληνικού δράματος είναι, από τη μια μεριά, η τριπλή αναφορά που περιέχει για μας η παράδοση: Αναφορά στους αρχαίους Έλληνες, αναφορά στο Βυζάντιο, αναφορά στη λαϊκή ζωή και κουλτούρα, όπως αυτή δημιουργήθηκε στους τελευταίους αιώνες του Βυζαντίου και κάτω από την Τουρκοκρατία. Από την άλλη μεριά, η αντιφατική και, θα μπορούσε να πει κανείς, ψυχοπαθολογική σχέση μας με τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό, που περιπλέκεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι ο πολιτισμός αυτός έχει μπει εδώ και δεκαετίες σε μια φάση έντονης κρίσης και υποβόσκουσας αποσύνθεσης. Η διπλή και ταυτόχρονη αναφορά στην αρχαία Ελλάδα και στο Βυζάντιο, που αποτέλεσε το επίσημο «πιστεύω» του νεοελληνικού κράτους και του πολιτιστικού κατεστημένου της χώρας οδήγησε και οδηγεί σε αδιέξοδο, κατά πρώτο και κύριο λόγο διότι οι δυο αυθεντίες που επικαλείται βρίσκονται σε διαμετρική αντίθεση μεταξύ τους. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι πολιτισμός ελευθερίας και αυτονομίας, που εκφράζεται στο πολιτικό επίπεδο στην πολιτεία ελεύθερων πολιτών που συλλογικά αυτοκυβερνώνται και στο πνευματικό επίπεδο με την ακατάπαυστη επαναστατική ανανέωση και αναζήτηση. Ο βυζαντινός πολιτισμός είναι πολιτισμός θεοκρατικής ετερονομίας, αυτοκρατορικού αυταρχισμού και πνευματικού δογματισμού. Στο Βυζάντιο δεν υπάρχουν πολίτες, αλλά υπήκοοι του αυτοκράτορα, ούτε στοχαστές, μόνο σχολιαστές ιερών κειμένων. Η προσπάθεια συνδυασμού και συμφιλίωσής τους δεν μπορούσε παρά να νεκρώσει κάθε δημιουργική προσπάθεια και να οδηγήσει σε ένα στείρο σχολαστικισμό, όπως αυτός που χαρακτήριζε το πνευματικό κατεστημένο της χώρας επί ενάμιση σχεδόν αιώνα μετά την ανεξαρτησία και που επαναλάμβανε τα χειρότερα μιμητικά στοιχεία του Βυζαντίου. Καθ’ όσο ξέρω, είμαστε ο μόνος λαός με μεγάλο πολιτιστικό παρελθόν που πρόσφερε στον κόσμο το γελοίο και θλιβερό θέαμα προσπάθειας τεχνητής επαναφοράς της γλώσσας που μιλιόταν πριν από 25 αιώνες. Ούτε οι Ιταλοί προσπάθησαν να ξαναζωντανέψουν τα λατινικά, ούτε οι Ινδοί τα σανσκριτικά. Και είναι εξίσου χαρακτηριστικό ότι ενώ η Δυτική Ευρώπη, στους δυο περασμένους αιώνες γέννησε δεκάδες λαμπρούς ελληνιστές, μόνο τρία ονόματα έχουμε που μπορούν να σταθούν αχνά στο ίδιο επίπεδο με αυτούς: Τον Κοραή, τον Βερναρδάκη και τον Συκουτρή -τον οποίο Συκουτρή οδήγησε χαρακτηριστικά σε αυτοκτονία ο φθόνος και το μίσος των κηφήνων του εν Αθήνησι Πανεπιστημίου. Περηφανευόμαστε ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων, αλλά για να μάθουμε τι έλεγαν και τι ήταν οι αρχαίοι πρέπει να προσφύγουμε σε ξένες εκδόσεις και σε ξένες μελέτες. Αυτή η ίδια στάση έκανε ασφαλώς επίσης αδύνατη τη γονιμοποίηση της λαϊκής παράδοσης και τη μεταφορά της στο χώρο της έντεχνης παιδείας, με εμφατική εξαίρεση την ποίηση. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο τεράστιος μουσικός πλούτος της λαϊκής μουσικής σε μελωδίες, ρυθμούς, κλίμακες και όργανα έμεινε νεκρός στα χέρια των νεοελλήνων συνθετών, όπως έμεινε άχρηστος και ο αρχιτεκτονικός και διακοσμητικός πλούτος της λαϊκής παράδοσης".

Μόλις βάλω το βύσμα, ξεκινάει ο θόρυβος. Ειναι δε ανυπόφορος. Εκνευριστικά ανυπόφορος. Δεν νομίζω πάντως να έχει κάποιο πρόβλημα. Οπουδήποτε αλλού πλην του σπιτιού παίζει μια χαρά. Αναρωτιέμαι μήπως θα μπορούσα να "ξεριζώσω" το DSP. Δεν γνωρίζω πολλά και δεν ξέρω αυτό αν γίνεται. Πάντως με έχει εκνευρίσει αφάνταστα.

Δοκίμασα τον ενισχυτή σε όλα τα δωμάτια πλην τουαλέτας. Έβγαλα το ασύρματο μοντεμ αλλά δυστυχώς τα ίδια. Τα πάντα δοκίμασα πλην του να λουστώ με Ultrex. Δεν νομίζω φίλε Στέργιε να γίνεται κάτι. Θα τον αφήσω να υπάρχει στο μικρό μου φροντιστήριο. Πάντως σ' ευχαριστώ. Να είσαι καλά φίλε.

Έλα ωρε Bill. To βιβλίο θα αραχνιάσει. Πέρνα και τώρα αν θες. Για τον ενισχυτή ο ηλεκτρονικός μου είπε πως δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Να αλλάξω σπίτι δε γίνεται γιατί θα πρέπει να χωρίσω (κομμάτι δύσκολο, έχω συνηθίσει τα συζυγικά μπλουζ εδώ και 20 χρόνια, έπειτα δεν ευνοούν και οι εποχές........). Αν θες να τον δεις πέρνα μια βόλτα από το φροντ να πάρεις και το βιβλίο.

Αγαπητοί φίλοι, Τα φώτα σας. Έχω έναν Fender Princeton 65 DSP του κουτιού. Στον Κορυδαλλό που μένω (ακόμα απέξω από τις φυλακές) ο ενισχυτής βγάζει έναν περίεργο βόμβο εξαιρετικά ισχυρό και επαναλαμβανόμενο. Πήγα σε φίλο ηλεκτρονικό και τον δοκιμάσαμε. Στο εργαστήρι του δεν πσρουσίασε κανένα πρόβλημα. Τον έφερα στο μικρό μου φροντιστήριο στο Αιγάλεω και παίζει μια χαρά. Τον ξαναπήγα στον Κορυδαλλό (είπαμε απέξω) και πάλι τα ίδια με το βόμβο. Ο φίλος ηλεκτρονικός μου είπε πως το πρόβλημα είναι το DSP και προφανώς κάποια σήματα που παρεμβάλονται από τις φυλακές. Επειδή θα ήθελα να έχω αυτόν τον ενισχυτή στο σπίτι, υπάρχει κάποιος τρόπος ώστε να παρακαμφθεί το πρόβλημα; Τι ακριβώς είναι αυτό το DSP και απο τι "ενοχλείται" το αναθεματισμένο; Είμαι παντελώς άσχετος από ηλεκτρονικά (και πολλά άλλα πράγματα) και θα ακούσω με προσοχή κάθε σας συμβουλή. Σας ευχαριστώ όλους σας Δημήτρης

Σε ευχαριστώ φίλε elavd. Όχι δεν κάνω promo του βιβλίου μέσα από τις σελίδες αυτές. Απλά ήθελα να τονίσω γιατί μου αρέσει ο συγκεκριμένος ενισχυτής και πόσο πολύ ο ήχος του με εκφράζει σε σχέση πάντα με την αγαπημένη μου μουσική. Όσο για το "καλές πωλήσεις", αν και το βιβλίο πουλάει αρκετά καλά, εγώ δεν βάζω τίποτα στην τσέπη. Έτσι γίνεται με τους πρωτάρηδες ερασιτέχνες γραφιάδες. ΝΑ είσαι καλά πάντως και σε ευχαριστώ πάρα πολύ.

Φίλοι, Έχω έναν FEnder Deluxe λάμπα και μέχρι χτες το βράδυ ήμουν εξαιρετικά ευτυχισμένος για τον ήχο του σε σχέση με τις ελάχιστες κιθαριστικές μου γνώσεις. Χτες όμως, καθώς έπαιζα, άρχισε να μουφιάζει μέχρι που έσβησε τελείως. Δεν πάιρνει ρεύμα. Το μηχάνημα δεν έχει δουλέψει πάνω από 10 ώρες. Που να τον πάω και τι μπορεί να φταίει; Λατρεύω τα μπλουζ μέχρι που έγραψα και βιβλίο για αυτά το ΓΙΑ ΟΛΑ ΕΦΤΑΙΓΕ ΤΟ ΜΠΛΟΥΖ. Όποιος το γκουγκλίσει θα το δει. Ευχαριστώ θερμά Δημήτρης Επικούρης