epikouris

back

HOFNER PRESIDENT BLONDE-1958 EAST GERMANY Επιδιορθωμένη από τον Κώστα Κοτζαμπόπουλο πριν μετακομίσει στη Χίο.

Ποιοι; Δεν βαριέσαι, καλοδεχούμενοι όποιοι και να είναι. Για ρώτα τους αν τρώνε σουτζουκάκια και αν προφταίνω να τα ετοιμάσω...............

Καμία αντίρρηση στο να διαγραφεί η ανάρτησή μου φίλε μου. Δεν νομίζω όμως οτι πρόκειται περί εμπρηστικού κειμένου μιας και δεν προσβάλλει κάποιον που θρησκεύεται όπως θρησκεύεται. Τέλος πάντων, καμία αντίρρηση στη διαγραφή. Καλή καρδιά να έχουμε και να μην πονάμε (ιδιαίτερα στα αυτιά).

Προσπαθώ να ξεπεράσω μία άκρως ενοχλητική και επίπονη ωτίτιδα που με έχει τελείως αποσυντονίσει, ώστε να καταθέσω και εγώ την άποψή μου. Ένα τα πρώτα πράγματα που αυτο-διδάσκεται ο άνθρωπος όταν γεννιέται είναι ο φόβος ο οποίος στη συνέχεια εμπλουτίζεται από τις κοινωνικές συνθήκες και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις που κληρονομεί ή ασπάζεται το κάθε μέλος μιας οποιασδήποτε κοινωνίας. Ο φόβος έχει πολλές προεκτάσεις αλλά η κύρια αιτία του είναι η αγωνία για το "μετά" αν αυτό υπάρχει. Προσωπικά πιστεύω πως δεν υπάρχει και πως όλο το οικοδόμημα του "μετά" είναι ένα οικοδόμημα κατασκευασμένο από τον ίδιο τον άνθρωπο που επιχειρεί να αντιμετωπίσει όχι μόνο το φόβο του θανάτου (του δικού του προσωπικού τέλους) αλλά και της περιέργειας-αγωνίας για την ίδια τη φύση του θανάτου. Ο πρωταρχικός λοιπόν φόβος ξεκινάει από την ιδέα του θανάτου, του προσωπικού μας θανάτου. Όλα τα παραπάνω μπορεί κανείς να τα βρει πολύ πιο αναλυτικά διατυπωμένα στο τελευταίο βιβλίο του IRVING YALOM "Staring at the Sun" που έχει εκδοθεί και στην Ελλάδα από τις εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ αλλά με τον αρχικό του τίτλο: "Στον Κήπο του Επίκουρου". Ο συγγραφέας είχε έρθει και στην Ελλάδα και μάλιστα δέχτηκε έναν καταιγισμό ερωτήσεων σχετικά με το φόβο για τον θάνατο. Ο Yalom πιστεύει (αν και δεν το ξεκαθαρίζει σε απόλυτο βαθμό) πως ο φόβος δεν είναι έμφυτος και πως δημιουργείται από τις κοινωνικές δομές. Συνεχίζει κατηγοριοποιώντας το φόβο σε "υπο-φόβους" δηλώνοντας όμως πως η πηγή όλων των "υπο-φόβων" είναι αυτός του θανάτου. Στο βιβλίο του περιγράφει συνεδρίες με ασθενείς του και με έντεχνες ερωτήσεις που τους κάνει τους οδηγεί στο να παραδεχτούν πως όλες οι επιμέρους φοβίες τους (υπο-φόβοι) προέρχονται από το φόβο του θανάτου. Τον συγκεκριμένο λοιπόν φόβο έρχονται να "καταπραΰνουν" οι θρησκείες που υπόσχονται ζωή μετά το θάνατο (κυρίως οι 3 Αβρααμικές). Το "καταπραϋντικό" όμως που προσφέρουν έχει πολύ σοβαρά ανταλλάγματα. Σ' αυτό ακριβώς το σημείο γεννιέται η έννοια της "αμαρτίας". Με άλλα λόγια, μέσα από το φόβο το κάθε θρησκευτικο-πολιτικό "ιερατείο" χαλιναγωγεί και γαλουχεί πλήθη και ολόκληρες γενιές. Προτείνονται λοιπόν διάφορα μοντέλα πειθαναγκασμού και υποτακτικής συμπεριφοράς που μετατρέπουν ένα ελευθέρως σκεπτόμενο ον σε πειθήνιο όργανο, σε υπήκοο δηλαδή που ετυμολογικά παραπέμπει στο άτομο που προθύμως εκτελεί τις εντολές που δέχεται (ακούει). Με τον τρόπο αυτόν μπορεί η κάθε θρησκευτικο-πολιτική ομάδα να ασκεί εξουσία και φυσικά να εκμεταλλεύεται τις φοβικές πλέον μάζες. Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσει κανείς αυτό το φαινόμενο είναι μέσα από τον Ορθό Λόγο. Ο Ορθός όμως Λόγος δεν μπορεί να υπάρξει εάν πριν δεν υπάρχει παιδεία που νομοτελειακά συνδέεται με την διάθεση για αμφισβήτηση και γνώση. Η γέννηση της φιλοσοφίας. Ίσως αυτό ανιχνεύει και εντοπίζει τη διαφορά μεταξύ παιδείας και εκπαίδευσης. Προς το παρόν δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω. Πάω λοιπόν για το mesulid μου προσδοκώντας να διαβάσω τις τοποθετήσεις σας. ΥΓ: Ωραίο θέμα Terry.

Σωστά, πολύ σωστά όσα λες. Και σχετίζονται και με το παρακάτω. Κάποιοι θα ξενυχτήσουν μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής................. http://www.tovima.gr/world/article/?aid=401456

Ευχαριστώ Terry, Νίκο για τα καλά σας λόγια. Συνοψίζοντας ένα pdf από τον Κορνήλιο Καστοριάδη. Αν δεν κάνω λάθος, το είχε δημοσιεύσει η Ελευθεροτυπία. Ο Κορνήλιος καταγράφει, περιγράφει και απομυθοποιεί τι άλλο; Τους Εθνικούς μας μύθους. Να είσαστε όλοι σας καλά. Χαίρομαι πάρα πολύ που το θέμα αντιμετωπίστηκε κόσμια και με μεγάλη ευπρέπεια. Να πούμε και ένα ευχαριστώ στον Γιάννη (yameth) που μας φιλοξενεί. ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ_ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ-ΟΙ_ΜΥΘΟΙ_ΤΗΣ_ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ_ΜΑΣ.pdf

Βεβαίως και έτσι είναι. Η αρχαιο-λαγνεία δεν διαφέρει σε τίποτα από κάποιον ζηλωτή φανατικά θρησκευόμενο που θεωρεί πως η θρησκεία του, το δόγμα του, τα "ιερά" του βιβλία πρέπει με το στανιό να επιβληθούν και στους άλλους. Αν σε κάτι παραδέχομαι τον αρχαίο κόσμο είναι η αίσθηση του μέτρου. Και προχωρώ ένα ακόμα βήμα. Ναι, και στην αρχαιότητα υπήρχαν σαλτιμπάγκοι, εκμεταλλευτές και δεισιδαίμονες. Το παρακάτω το πιστοποιεί, όσο σκληρό και αν είναι. Απλά, στη περίπτωση του Συκουτρή και του Λιαντίνη, επιτρέψτε μου να έχω την αίσθηση οτι κουμάνταραν τη ζωή τους σε απόλυτο βαθμό πράγμα που τους έκανε να βλέπουν το θάνατο από μία διαφορετική οπτική την οποία είτε δεν αντιλαμβανόμαστε είτε δεν αποδεχόμαστε.

Δεν το κατάλαβες..........Εγώ μαζί με τον φίλο Pkole θα βοηθήσουμε κάτι χωριάτικες σαλάτες, κάτι μεζεδάκια και τυροκαυτερές και τίποτα κοψίδια να....................αυτοκτονήσουν. Αν θες έλα. Πλάκα, πλάκα, δεν θα ήταν και άσχημη ιδέα ένα φιλοσοφικό τσιμπούσι δίπλα στη θάλασσα. Το Στέλιο το Μπεκρή να μου βρείτε...........

Να ευχαριστήσω όλους τους συμμετέχοντες για τη σοβαρότητα αλλά συνάμα και την κοσμιότητα που επέδειξαν μέχρι τώρα σχετικά με την παρούσα ανάρτηση. Mε τον trolley ωστόσο θα διαφωνήσω σχετικά με το αν το ζήτημα της αυτοκτονίας είναι γελοίο ή όχι. Φαντάζομαι πως δεν εννοούσε γελοίο τον Συκουτρή μιας και ο Συκουτρής έχει προσφέρει πολλά αξιόλογα πράγματα στα Ελληνικά Γράμματα. Η θεώρηση της ζωής και του θανάτου είναι ένα θέμα καθαρά υποκειμενικό εξαρτώμενο από την κοσμοθέαση του κάθε ανθρώπου, τον τρόπο που προσεγγίζει την έννοια του θανάτου αν θέλετε. Σαν Επικούρειος, είμαι σαφώς κατά της αυτοκτονίας και υπέρ του ΕΥ ΖΗΝ και του ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ. Δεν θα μπορούσα όμως να πετάξω στα σκουπίδια τη θεώρηση που είχε για το θάνατο ο Συκουτρής, Ο Περικλής Γιαννόπουλος, ο Λιαντίνης αλλά και ένας από τους πρώτους διδάξαντες αυτής της προσέγγισης, ο Εμπεδοκλής ο Ακραγαντίνος που βούτηξε στο ηφαίστειο της Αίτνα. Αυτό που χρίζει κατ' εμέ μια βαθύτερη εξέταση είναι ο λεγόμενος "ηρωϊκός θάνατος" που επέλεξαν οι παραπάνω μνημονευθέντες. Θέμα για πολλές κουβέντες και μάλλον δύσκολο να συζητηθεί πληκτρολογώντας και εξ αποστάσεως. Θα συμφωνήσω επίσης και με τον pkole που προτείνει μία φιλοσοφικού τύπου συνάντηση και ιδιαίτερα κοντά στη θάλασσα, (στην ΠΕΙΡΑΪΚΗ πρότεινε αν δεν κάνω λάθος). Δυστυχώς όμως δεν γνωρίζω προσωπικά τον Στέλιο τον Μπεκρή για να τον καλέσουμε να έρθει και αυτός. Όποιος τον γνωρίζει, ας τον ειδοποιήσει αν και εφόσον πραγματωθεί η εκ του pkole προτεινόμενη συνάντηση. Μέχρι όμως να υλοποιηθεί αυτή σκέψη, δια στόματος Δημήτρη Λιαντίνη, μία προσέγγιση του θέματος του θανάτου και ειδικότερα του "ηρωϊκού".

Δεν είπα οτι είναι απλά. Θέλει πολύ (εσωτερικό) ψάξιμο η ιστορία του Συκουτρή αλλά και του Λιαντίνη. Πως μου ήρθε τώρα. Μεταφράζω ένα σύγγραμμα ενός Αμερικανού πρώην καθηγητή μου, συνταξιούχου τώρα (GEORGE T.MENAKE) που έχει σχέση με τις μορφές της σύγχρονης Ελληνικής διανόησης (μέσα όσοι ανέφερα αλλά και μερικοί διαφωτιστές). Για τον Συκουτρή γνώριζα ελάχιστα, αλλά ψάχνοντας ανακαλύπτω πολλά και αξιόλογα πράγματα. Ο George έχει γράψει και ένα καταπληκτικό βιβλίο το: "THREE TRADITIONS OF GREEK POLITICAL THOUGHT-PLATO IN DIALOGUE". Εξαιρετικό πόνημα. Θα σου στείλω το άρθρο του να το διαβάσεις. Πάντως με πιάνει το παράπονο. Κρίμα δεν είναι να ασχολούνται οι "έξω" με τη σύγχρονη Ελληνική διανόηση και οι "μέσα" να την αγνοούν; ΥΓ: Σε πεθύμησα. Πέρνα για καφέ.

Είναι φαίνεται ένα από τα καπρίτσια της ιστορίας να εξαφανίζει στα σκοτεινά νερά της λήθης, μυαλά τρανά με γνώση αστέρευτη που με περίσσιο ζήλο σκόρπισαν σ’ όσους η τύχη βόηθησε μαθητές τους να γίνουν. Μιλάμε για κρίση, για οικονομική κρίση, για δύσκολους καιρούς. Η κρίση ξεκινά από τη έλλειψη γνώσης της υπόστασής μας. Δεν ξέρουμε που πάμε, που μας πάνε και ποιοι είναι αυτοί. Πέρα από τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Κώστα Αξελό, τον Δημήτρη Λιαντίνη, υπάρχει ακόμα ένας πολύ μεγάλος άνθρωπος του πνεύματος που αγανακτισμένος από τις κλίκες και τα αλισβερίσια στην απονομή των πανεπιστημιακών εδρών, σιχάθηκε και είπε να φύγει. Έφυγε ηρωϊκά και με ελευθεροπρέπεια βουτώντας από την Ακροκόρινθο. Και το όνομα αυτού, ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ. Μεγάλος φιλόλογος, μεγάλος δάσκαλος. Διεκδίκησε 2 φορές της Έδρα της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας. Τη πρώτη φορά οι κλίκες τον απέρριψαν έτσι στα μουγκά. Την δεύτερη του το είπαν στα ίσα με μπόλικη ξετσιπωσιά: "Γνωρίζομεν ότι είσθε ο κράτιστος των φιλολόγων τους οποίους παρήγαγεν η Ελλάς μετά τον Κοραή, αλλά δε θα γίνετε καθηγητής διότι δεν είσθε ιδικός μας"! Αυτά μας φάγανε. Οι «δικοί» μας. Μας έφαγε το «εμείς» που δεν θα γίνει ποτέ «εσείς». Όποιοι λοιπόν φίλοι θέλουν να ψάξουν λίγο περισσότερο τον Ιωάννη Συκουτρή, αυτό το μεγάλο φιλόλογο και δάσκαλο, μερικές σημειώσεις που σταχυολόγησα από το διαδίκτυο. Ίσως τελικά να ψάχνουμε σε λάθος μονοπάτια. Ίσως τελικά η πάλη των τάξεων να μην υπάρχει όπως εμείς τη νομίζουμε. Ούτε και η διαμάχη μεταξύ διαφόρων «ιδεολογούντων» και «ιδεολογημένων». Η πάλη είναι μεταξύ των ελάχιστων ενάρετων ανθρώπων και πολλών χυδαίων. ΥΓ: Γνωρίζω πως αυτό το post δεν θα κρατήσει πολύ. Ίσως δεν ενδιαφέρει και τόσο. Απ’ την άλλη όμως και ένα άτομο να το διαβάσει και να ψάξει λιγάκι το Συκουτρή, κάτι θα είναι. Την καλημέρα μου. Συκουτρής_Ιωάννης.pdf

Φίλε μου, επιτυχία να έχεις στις εξετάσεις σου. Η λέξη "καλή" είναι αδόκιμη όταν συνοδεύει την επιτυχία μιας και "κακή επιτυχία" δεν υπάρχει. Χαλάρωσε. Θα είναι μια μέρα όπως όλες οι άλλες. Θα είναι ένας διαγωνισμός όπως όλοι η άλλοι που μέχρι τώρα έχεις γράψει. Να είσαι ήρεμος και συγκεντρωμένος. Δεν χρειάζεται να ξενυχτάς, να διαβάζεις σημειώσεις, να ρωτάς φίλους και γνωστούς να ψυχανεμιστούν διάφορα πιθανά θέματα. Μακριά από χημικά και διάφορα placebo που οι δάσκαλοί σου πιθανόν να σε συμβουλεύουν να χρησιμοποιήσεις. Είναι μια μέρα όπως όλες οι άλλες που, πίστεψέ με, δεν θα σου καθορίσει τη ζωή. Ηρεμία, κέφι και αυτοσυγκέντρωση. Θα δεις που όλα θα πάνε καλά. Το βιβλίο της ζωής κάθε ανθρώπου έχει πολλές σελίδες. Οι πανελλήνιες δεν είναι ούτε καν μία παράγραφος σε κάποια από αυτές τις σελίδες. Προχώρα μπροστά λοιπόν.

Όχι ρε παιδιά. Ο Θανάσης, ο άνθρωπός μας ΔΕΝ έφυγε. Ο χρόνος μετράει αλλιώς για πρόσωπα τόσο χαρισματικά όπως ο Θανάσης Βέγγος. Τον κουβαλάμε μέσα μας. Τον κουβαλάει μέσα της η κάθε μας προσπάθεια να δούμε τη ζωή διαφορετικά, μέσα από τα μάτια ενός αγνού, αξιοπρεπούς, τίμιου, εργατικού ανθρώπου της πραγματικής τέχνης, της τέχνης που όντως "ποιεί" τα ήθη και δεν τα "παραποιεί". Ο καλός μας άνθρωπος είναι εδώ. Εδώ μένει. Εδώ θα μένει. Δεν μπορεί άλλωστε να κάνει και αλλιώς γιατί πρέπει και οι νεότερες γενιές να τον γνωρίσουν.

Μπράβο σε όλα τα παιδιά του ΝΟΙΖ που συμμετέχουν σ' αυτή τη συζήτηση. ΜΕ χαρά βλέπω πως πολλοί από εσάς έχετε ψαχτεί και γνωρίζετε το πως και το πότε ξεκίνησε η παρακμή. Η ιστορία και η ιστορική γνώση είναι κοφτερό λεπίδι αλλά συνάμα και εργαλείο σκέψης και προβληματισμού. Όσοι επιχειρούν να τη βιάσουν, να την ανακατασκευάσουν σύμφωνα με τα γούστα τους, την βλέπουν σε ανύποπτο χρόνο ξαφνικά μπροστά τους να κονιορτοποιεί κάθε "διασκευαστική" τους απόπειρα. Ξέρω πως οι καιροί είναι δύσκολοι και πως τα φράγκα δεν περισσεύουν. Κάντε όμως έναν κόπο. Πάρτε 2 βιβλιαράκια στερώντας από τον εαυτό σας ένα φτηνό πετάλι ή 2-3 σετ χορδές. 1. ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ -ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΥΜΠΕΡΙΔΗΣ 2. ΤΑ ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ -ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Και τα δύο είναι από τις εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ (με την οποία εννοείται δεν έχω καμία απολύτως σχέση). Μέσα θα βρείτε μια πολύ πλούσια βιβλιογραφική εξιστόρηση για το τι έχει συμβεί. Εκεί θα βρείτε πράγματα που κάποιοι φρόντισαν και φροντίζουν να κρύψουν. Θα κάνετε στον εαυτό σας μεγάλη χάρη όταν με το καλό τα διαβάσετε. Πουλάνε ήδη πολύ και αυτό είναι θετικό σημάδι γιατί σημαίνει πως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που σκέπτονται και αναζητούν ιστορικές αλήθειες. Εκεί θα βρείτε τι σημαίνει κοτζαμπάσης και προεστός, ποιοι και γιατί κυνήγησαν τον γέρο του Μωριά, το πρώτο δάνειο που πήραμε από τους Άγγλους και ποιοι το καρπώθηκαν (πέρυσι το ξοφλήσαμε) κλπ. Καλή ανάγνωση σε όσους το τολμήσουν.

Σωστά όσα λες Κώστα. Πήγαινε όμως πολύ πιο πίσω. Στους Κουντουριώτηδες, τους Κωλέτηδες, στους Μαυροκορδάτους, στους Μαυρομιχαλαίους κλπ Το πράγμα δεν είναι καινούργιο. Λίγοι γνωρίζουν πως ο Μιαούλης έκαψε τον Ελληνικό στόλο μετά την απελευθέρωση όταν ο Καποδίστριας αρνήθηκε να δώσει ειδικά προνόμια στους Υδραίους. Σαφώς και τα εργοστάσια φτιάχτηκαν στα αστικά κέντρα και γεννήθηκε η αστυφιλία. Δεν διαφωνώ σ' αυτό. Και για να το κλείσουμε (γιατί θα τα συζητήσουμε και από κοντά ίσως και απόψε αν έρθεις στο Μήτσο στο Γκάζι), το 1821 έγιναν δύο επαναστάσεις. Η μία ήταν για διώξουμε τον Τούρκο. Η δεύτερη για να διώξουμε τους κοτζαμπάσηδες. Η πρώτη πέτυχε. Η δεύτερη απέτυχε οικτρά.

Συμφωνώ με όλους σας και κυρίως με τις επισημάνσεις του theoctapus. Κώστα αδερφέ μου, δεν ξέρεις πόσο πικραίνομαι όταν ακούω 14χρονους-17χρονους μαθητές μου και κυρίως κορίτσια να μου λένε πως όταν θα "μεγαλώσουν" θα γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι για να "αράξουν". Αυτό με συνθλίβει κυριολεκτικά γιατί από τα νέα παιδιά κανείς περιμένει όνειρα, οράματα, όρεξη και διάθεση για να παλέψουν τη ζωή. Δεν είναι λοιπόν ρατσισμός αλλά μια προσωπική μάχη που δίνει ο κάθε σωστός πολίτης απέναντι σε ένα σύστημα που χτίστηκε από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους και μετά για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες φάρες και συγκεκριμένα συμφέροντα. Δίκιο έχεις. Δεν είναι ιστορία 20-30 χρόνων αλλά πολλών περισσότερων. "ΤΑ ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ" που λέει και ο Δ. Παναγόπουλος στο βιβλίο του.

Περισσότερο εύχρηστος για εκτυπώσεις μιας και είναι σε WORD και με μερικά typos διορθωμένα. ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ_ΠΑΝΩ_ΣΤΗΝ_ΑΓΓΛΙΚΗ_ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ.zip

Αργά είναι. Γι' αυτό είπα και καληνύχτα. Με τις ευλογίες μου. Με την ευκαιρία, πιστεύω πως αν και έχουμε πολλούς δημόσιους υπαλλήλους, μας λείπουν ακόμα μερικές ειδικότητες. ΘΑ προτείνω μερικές και συμπληρώστε τις υπόλοιπες εσείς αν θέλετε: 1) Σιτιστής περιστεριών πλατείας Συντάγματος 2) Υπεύθυνος ταράτσας 3) Διοικητής Ασανσέρ 4)χειριστής ανεμιστήρα και airconditioning 5)καταμετρητής πτυέλων

Δύσ-κολα τα πράγματα. Μπορεί και τρίσ-κολα. Πάντως όπως και να έχει το θέμα είναι άμεσα συνδεδεμένο με το δεύτερο συνθετικό της λέξης.

Η κουβέντα δεν είναι πολιτική τουλάχιστον με τη σημερινή έννοια της λέξης. Απλές διαπιστώσεις γίνονται. Ότι η χώρα αυτή έχει μάθει να εκτρέφει στρατιές χαραμοφάηδων δημοσίων υπαλλήλων είναι γεγονός. Ότι ένα σημαντικό μέρος από αυτούς "τα παίρνουν" εις βάρος των φορολογουμένων πολιτών είναι επίσης γεγονός. Ότι κατασκευάστηκε (γενετικά) η φυλή των δημοσίων υπαλλήλων με σκοπό να "παράγει" ψήφους είναι επίσης γεγονός (δεν είναι πολιτική έκφραση). Οτι εγκαταλείφθηκε η ύπαιθρος ώστε ωρε μανουλαμ' να ρθουμε στην Αθήνα και να "αράξουμε" στο δημόσιο (εκεί έχουμε τη δημιουργία της φυλής των Αθναίων όχι των Αθηναίων) είναι επίσης γεγονός. Σκοπός τα ψηφαλάκια. Έτσι η κάθε καραβλαχάρα χώθηκε στο δημόσιο και μετά τη στρούγκα και το "βουκολικό" μου έμαθε και τα ARMANI και τα GUCCI. Ποιος να παράγει και τι; Ποιος να διαμαρτυρηθεί και γιατί; 2/3 είναι τεμπέληδες του δημοσίου. "Κεκτημένα" σου λέει. Βολεμένοι όλοι τους. Τολμά κανένας να τους πειράξει; Κανένας. Δύο είδη επιχειρήσεων ευδοκιμούν στην Ελλάδα: Οι δουλειές με το δημόσιο (όλοι τρώνε καλά) και οι "ιερές" business.Ειδικά οι τελευταίες ούτε φόρους δεν πληρώνουν γιατί είναι πολύ απλά "ιερές". Καληνύχτα σε όλους μας

Δεν θέλω ευχαριστίες αδερφέ. Υγεία να έχουμε και να πορευόμαστε. Πότε θα έρθεις για καφέ; Κανόνισε με το Γιώργη και το Βασίλη να τα πούμε τώρα τις γιορτές.

Ο Roy ήταν μία από σημαντικότερες μορφές του μπλουζ και όχι μόνο. Έχω διαβάσει αρκετά γύρω από το παίξιμό του και νομίζω πως έχει τη δική του σχολή. Αυτό που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο είναι ο θάνατός του. Αποδόθηκε σε αυτοκτονία μέσα στο κελί της φυλακής. Τον είχαν "μαζέψει" το προηγούμενο βράδυ επειδή "αλήτευε" στο δρόμο πιωμένος. Η γυναίκα του όμως εξακολουθεί να επιμένει πως τον καθάρισαν γιατί ο λαιμός του βρέθηκε "πατημένο" από μπότες. Η υπόθεση εκκρεμεί ακόμα. Πάντως όπως και να έχει, ο Roy έφυγε πολύ πρόωρα όπως και ο κολλητός του, ο άλλος μεγάλος master of the telecaster, ο Danny Gatton. Σ' ευχαριστούμε Λιάκο. Ένα tribute στον Roy με τους Wire θα το σκεφτόσουνα;

Βρε Βασίλη αδερφέ, Εσύ παίζεις και με σκουπόξυλο, στο είδος των μαγνητών θα κόλλαγες; Έχω λιώσει το CD σας ρε φίλε. Είσαι πολύ μεγάλος παιχταράς. Να είσαστε καλά όλοι σας στη μπάντα.

Πιθανόν να περάσω από τη Πανόρμου μετά να σε δω να βγάζεις τα ζόρια επί σκηνής. Θα ναι και ο Επικούρης ο Κουνελόκαρδος για να τα (ξανα)π(ι)ούμε. Ναι, ωρέ Κώστα, θα φροντίσω να είμαι. Το κουνητό σου ανοιχτό μη χάσω τα κουνέλια στο δρόμο. Θα φέρω και μια κόπια απ' τους "ΟΡΘΙΟΥΣ" που βγήκαν σήμερα για τους φίλους. Μετά θα έρθεις θες δες θες στο Blues γιατί σου έχω μαζέψει κάτι κουνέλες (2) που σε περιμένουν. Να είσαι φρόνιμος όμως και να έχεις μπόλικα καρότα μαζί σου.