epikouris

Παρεξήγηση (το μέγα πρόβλημα όλων των fora). Αναφερόμουν στο γεγονός οτι πολλοί καλλιτέχνες επιστρέφουν στο μπλουζ στον απόηχο της καριέρας τους έχοντας υπηρετήσει άλλα μουσικά ιδιώματα. Αυτό πίστευα πως θα σε θύμωνε και όχι το κείμενο του Trolley το οποίο είναι όντως εξαιρετικό και to the point.

Διάβασα την ανάλυση του Trolley και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με όλα όσα επισημαίνει. Η δική μου αίσθηση πάντως είναι (τώρα θα θυμώσει ο Ανέστης) πως πάρα πολύ καλλιτέχνες όταν ολοκληρώσουν το μουσικό ιδίωμα που πιστά έχουν υπηρετήσει, στο τέλος επιστρέφουν στη ρίζα. Πολλά τέτοια παραδείγματα. Ένα από αυτά.

Εκτός από το Blues που δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ μόδα. Ας με συγχωρέσετε για το off topic αλλά..................

David Peel - Lower East Side (1970)

Κρύβαμε το χαρτζιλίκι και τρέχαμε Μοναστηράκι στο 7+7, στη Τζίνα, στο τζαζ ροκ κλπ για να αγοράσουμε δίσκους. Στη συνέχεια τους γράφαμε σε κασέτες και τις δίναμε σε φίλους. David Peel - Lower East Side (1970)

Μία πολύ καλή αρχή. Είδες τι κάνουν οι "κακές¨παρέες;

Σωστά. Στις μέρες μας ακόμα και τα "καμάκια" τα εισάγουμε.

Όλοι μας λίγο πολύ, έχουμε κάνει κάποιες λεκτικές γκάφες στη ζωή μας, έχουμε πει κάτι το οποίο στη συνέχεια εκλήφθηκε ως κάτι άλλο και μέχρι να δοθούν οι απαραίτητες διευκρινήσεις, νιώσαμε την ανάγκη να ανοίξει η γη να μας καταπιεί. Ας γελάσουμε λοιπόν λίγο, αφηγούμενοι ο καθένας ξεχωριστά, ένα τέτοιο γεγονός, μια τέτοια περιπέτεια. Ας ξεκινήσω λοιπόν με ένα τέτοιο συμβάν που αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια, ακόμα δεν μπορώ να το διώξω από το μυαλό μου. Όπως ξέρουν πολύ από εδώ, είμαι ένας ταλαίπωρος δάσκαλος της Αγγλικής Γλώσσας με ένα μικρό συνοικιακό φροντιστήριο. Αυτό το λέω γιατί έχει σημασία σε σχέση με το συμβάν που θα περιγράψω. Πριν κάποια χρόνια επισκεπτόμενος τον ωρυλά μου στην Αθήνα, αντίκρισα αρκετό κόσμο, κυρίως ηλικιωμένους να περιμένουν. Ανάμεσά τους και ένα ζευγάρι γύρω στα 45 που μου φάνηκε πως με κοιτούσε επίμονα. Τον κύριο δεν τον γνώριζα, η σύζυγος όμως φαινόταν φυσιογνωμικά οικεία. Υπέθεσα λοιπόν οτι ίσως να ήταν οι γονείς κάποιου μαθητή μου. Βημάτισα προς το ζευγάρι χαμογελώντας και όταν τους πλησίασα είπα στην κυρία: "Συγνώμη, μήπως είσαστε η μητέρα κάποιου από τα παιδιά μου;" Πριν πάρω χαμπάρι τι ακριβώς είχα πει, παρατήρησα πως όλος ο κόσμος στην αίθουσα αναμονής είχε σκάσει στα γέλια. Οι περισσότερο ευγενικοί μάλιστα έσπευσαν να βγουν έξω για να γελάσουν με μεγαλύτερη ελευθερία. Όταν κατάλαβα τι ακριβώς είχα πει, επιχείρησα να διευκρινίσω τι ακριβώς εννοούσα. Μπέρδεψα όμως τα λόγια μου και έκανα τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Τελικά, ούτε μητέρα μαθητή μου ήταν η κυρία, ούτε και θυμάμαι αν την γνώριζα από κάποιο άλλο κοινωνικό γεγονός.

Το οτι είσαι τρανός μουσικός είναι γεγονός που κανείς δεν αμφισβητεί. Το οτι είσαι ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος με ιδιαίτερες ευαισθησίες είναι επίσης φανερό γιατί δηλώνει τα πολύ σπάνια και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σου. Το κομμάτι μου άρεσε πολύ και μάλιστα το συνδύασα με την ιστορία που περιέγραψες κατανοώντας πλήρως τα συναισθήματά σου ως συνάδελφος εκπαιδευτικός και του λόγου μου. Ένα ιδιαίτερο κομμάτι από έναν πολύ ιδιαίτερο και χαρισματικό άνθρωπο. ΥΓ: Ελπίζω να τα πούμε και πριν από την εκδήλωση στο νησί της χαλβαδόπιττας.

Λόγια Σοφά. Σ' ευχαριστώ πολύ φίλε.

Παναγιώτη, είμαι από τους λίγους που πιστεύουν πως το μαγείρεμα είναι αντρική υπόθεση και μάλιστα σε σημείο να έχω δημιουργήσει κόμπλεξ κατωτερότητας στο έταιρό μου ενάμιση.

Ας οργανώσει ο Yameth μία μάζωξη και αναλαμβάνω τα μαγειρέματα (ρίχνω πρόταση). Όλο ξεροσφύρι μπυροποσίες;

ΒΑΛΣΑΜΟ! Άντε, έχεις αργήσει Λιάκο! Ξεκινάω σουτζουκάκια και αρνάκι στο φούρνο με δεντρολίβανο.

Άντε να πάρω και μια-δυό γνώμες από τη ΝΟΙΖική μας γειτονιά. Ο 8χρονος γιόκας μου ο Βαγγέλης είναι ξετρελαμένος με τα μπλουζ. Ναι εγώ φταίω, το παραδέχομαι, έχει δίκιο η σύζυγος που σχεδόν σε καθημερινή βάση μου λέει πως τον έκανα σαν τα μούτρα μου. Ο μικρός αντιμετώπισε στα 2,5 χρόνια του ένα σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά του (η νόσος του Kawasaki) αλλά αντιμετωπίστηκε επιτυχώς με συνεχή βέβαια παρακολούθηση. Η άθληση δεν απαγορεύτηκε από τους γιατρούς, η κουραστική γυμναστική και ο πρωταθλητισμός όμως δεν συνιστώνται. Τον έριξα στη μουσική και ευτυχώς μου έκατσε. Ο μικρός είναι ξετρελαμένος με τις ηλεκτρικές. Του αρέσει να πειραματίζεται διαρκώς, να δοκιμάζει καινούργιους ήχους και να προσπαθεί να παίξει μπλουζ. Εδώ και 2 χρόνια φοιτά σε ωδείο για κιθάρα, μάλιστα την Παρασκευή δίνει τις εξετάσεις του για τη 2η χρονιά. Του αρέσει το ωδείο, αγαπά πολύ το εξαιρετικό του δάσκαλο, αλλά κάπου έχει αρχίσει να βαριέται να παίζει αυτά τα παιδικά κομμάτια που και αυτά ακόμα προτιμά να τα παίζει με ηλεκτρική. Το πράγμα ίσως γίνει περισσότερο ζόρικο του χρόνου που θα αρχίσει και η θεωρία. Ο δάσκαλος αναγνωρίζει σ’ αυτόν αντίληψη και ικανότητα αλλά ο μικρός έχει θέμα. Θέλει να παίξει μπλουζ, θέλει να παίξει boogie. Όταν γυρνάω στο σπίτι, με περιμένει στις σκάλες για να μου παίξει αυτό που «ανακάλυψε» μόνος του πάνω στη κιθάρα. Ονειρεύεται πως μια μέρα ο «κύριος Ηλίας ο Ζάϊκος», ο "κύριος Νίκος ο Ντουνούσης" (έτσι αναφέρεται σ' αυτούς τους πολύ εκλεκτούς φίλους), θα του δείξουν τον τρόπο να γίνει σαν και αυτούς μιας και είναι τα ινδάλματά του. Η μεγαλύτερη χαρά της ζωής του είναι όταν τον πήρα στο Vinilion μαζί μου και ο Νίκος ο Ντουνούσης του κρέμασε τη κιθάρα του. Νύσταζε και κάθισε σχεδόν μέχρι το τέλος. Το ίδιο και με τους WIRE, τους CARGO και τα αδερφάκια μου τους TRAP . Τελευταία έχει κυριολεκτικά λιώσει το CD των Tubescreamers. To ακούει καθημερινά και χτυπιέται μ’ αυτό ο μπαγάσας. Και εδώ μπαίνει το δίλημμα. Σκέφτομαι να τον συνεχίσω στο ωδείο αλλά αναρωτιέμαι μήπως παράλληλα θα πρέπει να αναζητήσω κάποιο μπλουζά κιθαροδάσκαλο να του κάνει κάποια επιπρόσθετα μαθήματα μιας και εγώ είμαι κουλός και παντελώς άσχετος με μουσική γνώση. Βλέπετε, η μπλουζομάνα Θεσσαλονίκη μας πέφτει κάπως μακριά. Θέλω λοιπόν την άποψη των φίλων εδώ. Φοβάμαι μήπως η πολύ θεωρία τον κουράσει και προτιμήσει να αυτοδιδαχθεί (έχει κάτι τέτοιες τάσεις τελευταία). Ποστάρω και μερικές φωτό ελπίζοντας πως δεν θα παρεξηγηθώ.Σαν τρελαμένος μπλουζοπατέρας, νιώθω περηφάνια που κατάφερα να του μπολιάσω τα δικά μου ακούσματα, τη δική μου τρέλα, τη δική μου αγάπη για το μπλουζ που δεν είναι μονάχα ένα μουσικό είδος αλλά και ένας τρόπος ζωής (προσωπική άποψη). Να συνεχίσουμε λοιπόν το ωδείο και τα μαθήματα κλασσικής κιθάρας; Να κάνουμε παράλληλα και μπλουζοκιθαρο-μαθήματα; Να κάνουμε μόνο το δεύτερο; Ακούω με προσοχή τις απόψεις σας. Σας ευχαριστώ όλους εκ των προτέρων son.pdf

Δεν ξέρω από που είναι εμπνευσμένη, πάντως μέχρι να ψοφήσει αυτή η μικρή σμέρνα μας έβγαλε τον αδόξαστο. Έκανε βέβαια καλή σούπα.

Δυστυχώς Ανέστη μου, όλου του μήνα είναι. Τώρα που φτιάξανε το λιμάνι, πάνε κάτι Κ@λόγριες από τις 7 το πρωί μέσα και φεύγουν κατά τις 2. Όχι μόνο διώχνουν τα ψάρια αλλά πέρυσι (κατά λάθος) έπιασα και μία από το μαγιώ με το πολυάγκιστρο (κυνήγαγα σάλπες και κέφαλους) και μόνο που δε φώναξε το λιμενικό ενώ κανονικά θα έπρεπε να με ευχαριστήσει που μετά από τόοοοοσα χρόνια είδε χαρά στα σκέλια της. Πάντως για φέτος, μιας και θα έρθει ο Κωστάκης, θα γεμίσει η περιοχή αφρόψαρα.

Επειδή κάτι πήρε το μάτι μου για ψάρεμα στη Σύρο, πάρτε μία γεύση. Μανιακός στο άθλημα. Περυσινή σοδειά. Από μπαρμπούνια μέχρι σμέρνες στο λιμάνι.

+1000 O Γιώργος είναι πάνω απ' όλα άνθρωπος.

Πονάει αυτό το θεματάκι. Μεγάλοι δεξιοτέχνες της κιθάρας που έλαμψαν τη δεκαετία του 60-70 και μετά απλά χάθηκαν. Αρκετοί έφυγαν από τη ζωή. Άλλοι χάθηκαν και ζουν ανήμποροι να βιοποριστούν, ξεχασμένοι, πικραμένοι, ενίοτε και μετανιωμένοι για τις επιλογές τους. Νομίζω πως ήρθε η ώρα όχι μόνο να τους θυμηθούμε και να τους τιμήσουμε αλλά και να πληροφορήσουμε τις νέες γενιές για την ύπαρξη αυτών τον ανθρώπων. Ξεκινώ με ένα πολύ μεγάλο και σπουδαίο. Θοδωρής Παπαντίνας (Terry Papadinas). http://www.polytropon.gr/new_polytropon/htmls/record.php?id=147 "Η ανεξάρτητη ελληνική ροκ σκηνή του '70 συνάντησε, στο πρόσωπο του Θόδωρου (Τέρρυ) Παπαντίνα, έναν από τους πρώτους της ήρωες. Χαρισματικός κιθαρίστας με ιδιαίτερο ήχο και στιλ, ξεχώρισε σαν αυθεντικός εκφραστής της ροκ κουλτούρας. Μεγαλωμένος στη Νέα Υόρκη, επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη για να γίνει μέλος και πρωταγωνιστής σε ιστορικά συγκροτήματα όπως οι Μακεδονομάχοι και η Εταιρία καλλιτεχνών με τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Ηχογράφησε για μερικούς από τους σπουδαιότερους έλληνες συνθέτες και κυκλοφόρησε δύο προσωπικούς δίσκους, υπογράφοντας, σαν στιχουργός και συνθέτης, με τα συγκροτήματα Bicycle και Τ4 Trouble. Ταλαντούχος και γοητευτικός, έγινε ίνδαλμα και φορέας της ροκ υποκουλτούρας όπου συχνά ενυπάρχουν η αντίδραση και η αυτοκαταστροφή. Σήμερα 56 χρονών , απομονωμένος και περιθωριοποιημένος, αποκαλύπτει, σε συγκλονιστικές εκ βαθέων εξομολογήσεις μπροστά στην κάμερα, μια ψυχική πραγματικότητα που αντανακλά ένα κοινωνικό φαινόμενο. Η αφήγηση μιας ζωής που υπάκουσε στις αξίες της ροκ μυθολογίας.Ένα μουσικό ταξίδι μέσα απ' τα τραγούδια ενός μοναδικού καλλιτέχνη. Χωρίς καμία νοσταλγική διάθεση, η μουσική του Παπαντίνα ηχεί άγρια, τρυφερή και δονητική To cd περιέχει, μέσα σε άλλα, σπάνιες ηχογραφήσεις με την Εταιρία καλλιτεχνών και τον Παύλο Σιδηρόπουλος όπως και 2 δυσέρευτα τραγούδια των Bicycle. Tα τραγούδια του εκφράζουν τη σκληρή, συχνά μοναχική πορεία ενός αυθεντικού ροκ καλλιτέχνη..." T for Trouble and the Self Admiration Society (Trailer)

Yπάρχει μία αξιόλογη σελίδα για τους φίλους που δεν πρόλαβαν το Ρόρυ εν ζωή: http://www.roryon.com/ Θέλω επίσης να ρωτήσω τους συν-γέροντες σαν και μένα για μία ιστορία που υποτίθεται πως διαδραματίστηκε την ημέρα που ο Ρόρυ έπαιξε στο γήπεδο της ΑΕΚ. Φήμες λένε πως συναντήθηκε με τον Έλληνα κιθαρίστα θρύλο της εποχής το Τζίμι Βατικιώτη και πως ενθουσιάστηκε από το παίξιμό του. Θέλω λοιπόν να ρωτήσω αν αυτό ισχύει και αν κάποιος γνωρίζει τι απέγινε ο Βατικιώτης.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά όσο τα χρόνια περνούν, τόσο περισσότερο θαυμάζω αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, μουσικό, τραγουδιστή, κιθαρίστα, στιχουργό, all around bluesman που λέγεται Rory Gallagher. Ο Ροράκος, δεν τα κατάφερε στην Αμερική. Δεν πήρε τη φήμη και τη δόξα που δικαιωματικά άξιζε και εκεί. Εμείς τον λατρέψαμε και όσοι είχαμε και τη χαρά να το δούμε στο γήπεδο της ΑΕΚ, τον κουβαλάμε για πάντα μέσα μας. Καλό τριήμερο σε όλους.

Οι στίχοι είναι πνευματική σου ιδιοκτησία και σαφώς σου ανήκουν όλα τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτή εκτός αν έχεις υπογράψει κάποιο χαρτί για εκχώρηση πνευματικών δικαιωμάτων. Το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι ζητήσεις από κάποιον αρμόδιο φορέα (πχ Εθνική Βιβλιοθήκη) να σου κατοχυρώσει τα δικαιώματά σου. Αν πρόκειται για βιβλίο, τους στέλνεις 3 αντίγραφα και σου δίνουν ένα ειδικό αριθμό το γνωστό ISBN. Ξεκίνα από εκεί. Πάρε κάποια τηλέφωνα και μίλα και με κάποιον δικηγόρο. Νομίζω πως ο δικός μας ο LΚ θα σε συμβουλέψει κατάλληλα. Φαίνεται πολύ αξιόλογο παιδί. Στείλτου ένα πμ

Σε παρακαλώ! ΟΧΙ, μην το κάνεις. Δεν έκανα τίποτα το σπουδαίο. Για οτι χρειάζεστε από πλευράς διόρθωσης σε Αγγλικούς στίχους, είμαι εδώ. Προχωράτε και να ακούτε μονάχα την καρδιά σας (και τα μπλουζ που κρύβει μέσα της).

Μου άρεσε πάρα πολύ. Ιδιαίτερα η φωνή. Ας με συγχωρήσουνε οι δημιουργοί, παρακάτω μια στιχουργική απόπειρα πάνω στις δικές τους πατημασιές. Μπράβο παιδιά! Since you left me everything turned black and grey It seems that I ‘m chasing shadows since there is no other way… Holding our old photographs my eyes get full of tears. Old memories do come alive after all those years. I can’t let them fly away, ‘cause they bring you near ! when I travel in the past. I shut my eyes and I remember the good times we had that will be around forever… In my poor broken heart It’s a bittersweet sensation. a hopeless dream and that is all, When I open my eyes I still face the wall. What really hurts me most is that I can’t travel back in time and while I’m at my whipping post only those photographs are mine.

Το παρακάτω μου ήρθε από το Δημήτρη Ιωάννου, εκλεκτό φίλο και μπασίστα-τραγουδιστή των BLUES CARGO. Συνεπώς, δεν γνωρίζω αν πρόκειται για κείμενο που κυκλοφοράει στο ιντερνέτ και είναι κατασκευασμένο ή απλά κάτι το αυθεντικό. Όπως και να έχει όμως, το βρήκα εξαιρετικά ρεαλιστικό ως προς τον τρόπο που προσεγγίζει τη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα και ιδιαίτερα την παιδεία. Δικό σας για σχόλια: ************** Γράμμα_ενός_Φιλανδού_μαθητή_προς_ένα_φίλο_του_Έλληνα.pdf