npap

όχι τα αυτιά του (όπως και τα δικά μου και των υπολοίπων που ακούνε Laurel) θα μοιάζουν έτσι...

εσείς τι ακούτε; Yanny ή Laurel;

ενώ συμφωνώ κατά βάση με τους φίλους μου, να ξεκαθαρίσω κάτι που μπορεί να μην φάνηκε άμεσα από τα συμφραζόμενά μου παραπάν'... ΔΕΝ είμαι ΠΟΤΕ το ίδιο "αυστηρός" όταν ηχογραφώ ακουστικά με το όταν ηχογραφώ ηλεκτρικά όργανα... πχ πιστεύω ότι κατά κανόνα σε μια ακουστική κιθάρα πρέπει να εξαντλούμε τις δυνατότητες ως προς την τεχνοτροπία, την χωροθεσία και την εναλλαγή των μικροφώνων που διαθέτουμε και το δυνατόν καλύτερο αποτέλεσμα να ηχογραφούμε, αλλά στην ηλεκτρική (στο πέραν των ανάλογων κινήσεων) είμαι πιο χαλαρός γιατί ειδικά αν χρησιμοποιηθεί ένα μόνο mic very close, με την ορθολογική χρήση ενός "καλούτσικου" παραμετρικού eq θα χ3στεί η φοράδα στ΄αλώνι του στουδίου... και ακόμα καλύτερα όταν η χρήση του αντικαταστήσει απλά το (επίσης κατά κανόνα) φτωχό πλην τίμιο βιαστή της φάσης eq του ενισχυτή μας... ΥΓ. αλήθεια έχεις σκεφτεί το (αγαπημένο μου όταν υπάρχει χρόνος και διάθεση) re-amping;...

έκλαψα (αν και δεν κοιμάμαι σχεδόν ποτέ πριν τα ξημερώματα)... περιεκτικά επί του θέματος που έθεσες... έχουμε δυο οπτικές... η μία λέει (εν είδει "κανόνα") ότι δεν πειράζουμε ελαφρά τη καρδία με eq το συχνοτικό περιεχόμενο της πηγής που ηχογραφούμε αν δεν είμαστε σίγουροι τι θα συναντήσουμε στα επόμενα στάδια της επεξεργασίας του σήματος που θα καταγραφεί... και επειδή σπάνια ξέρουμε, είμαστε προσεκτικοί πριν πάρουμε μια ανάλογη απόφαση γιατί τα αποτελέσματα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι μη αναστρέψιμα... αν πχ ελαττώσουμε ή κόψουμε κάποιες συχνότητες, αυτές αν θεωρήσουμε για τον οποιοδήποτε λόγο ότι μας "λείπουν" αργότερα στην μίξη, το έχουμε χάσει το τρένο και συνήθως αναγκαζόμαστε σε περιττή επανεγγραφή (σε αντιδιαστολή με ένα από τα μεγαλύτερα δώρα της ψηφιακής εποχής στην εργονομία που είναι οι δυνατότητες non-destructive)... για να μην μιλήσουμε και για τα ενδεχόμενα φασικά artifacts αν το παρακάνουμε καθότι οι συχνοτικές επεμβάσεις με τα τυπικά eq δεν γίνονται μόνο σε επίπεδο έντασης αλλά και χρόνου... θα μου πεις σιγά ξαναγράφω άμα λάχει, εγώ δεν βαριέμαι... σωστός but... στην μουσική εκτέλεση πολλές φορές οι "στιγμές" είναι "μαγικές" και δεν αναπαράγονται κατά παραγγελία... τώρα οι παραγωγοί που αναφέρεις φαντάζομαι ότι ναι μεν χρησιμοποιούν το eq ως "σμίλη" για να φέρουν τον live ήχο του session μουσικού μικρομετρικά σε σημείο που θα τον ικανοποιεί πλήρως ώστε να αποδώσει καλλιτεχνικά το μέγιστο κατά την ηχογράφηση, αλλά η εν γένει εμπειρία τους αλλά και η γνώση του κάθε project (μέσω sound checks και tests ή την ύπαρξη πετυχημένων πρώην ανάλογων παραγωγών στο παρελθόν με τα συγκεκριμένα settings και εκτελεστές) καθώς και το πλήθος ποιοτικού εξοπλισμού που έχουν στην διάθεσή τους, ελαχιστοποιεί τις δυσάρεστες εκπλήξεις σε δεύτερο και τρίτο χρόνο... η άλλη οπτική τώρα μας λέει ότι, αφού εντρυφήσουμε στους "κανόνες" πολλές φορές για να γίνουμε ιδιαίτερα δημιουργικοί πρέπει να τολμάμε να εξερευνούμε τις εξαιρέσεις σε αυτούς (ή στην καλύτερη να τις εφευρίσκουμε γιατί όχι)... με φειδώ πάντα βέβαια κι όχι αυτοσκοπό γιατί το γνωστόν "ο κανόνας της ηχοληψίας είναι ότι δεν έχει κανόνες" όταν αναπαράγεται απαίδευτα καθίσταται απλή σοφιστεία... φυσικά και υπάρχουν κανόνες, ειδικά όταν ο στόχος είναι "προκαθορισμένος"... εν κατακλείδι (γιατί το "περιεκτικά" το κανα πάλι σεντόνι), παρότι προσωπικά σπάνια χρησιμοποιώ eq πριν (ακόμα και στο mix είμαι του after comp για να έχω τον πλήρη έλεγχο στο "τι έρχεται") λάβε τα παραπάνω (όπως και αυτά που ανέφερε ο Μάνος κι ο Νίκος) υπόψη σου και "έβγα έξω και πομπέψου κι έμπα μέσα και πορέψου"...

τα αναλογικά συστήματα ήχου έχουν εκ φύσης αρκετά μικρότερη δυναμική περιοχή από τα ψηφιακά... τώρα κατά κανόνα και οι Audio Saturation Simulators πλέον της πρόσθεσης αρμονικών συμπιέζουν και σε ένα βαθμό το σήμα όπου εφαρμόζονται (ιδιαίτερα οι tape sim)... μπορούν λοιπόν άνετα (με φειδώ στο drive όπως παραπάνω στην περίπτωση του MGs) να χρησιμοποιηθούν ως compressors έως ένα βαθμό, με μόνο "κακό" την έλλειψη επί τούτου παραμετροποίησης (που όμως έτσι κι αλλιώς σε ανάλογες καταστάσεις δεν θα λείψει ιδιαίτερα)... τα αποτελέσματα κάποιες φορές όμως είναι ιδιαίτερα ευάκουστα και αν ο στόχος επιτυγχάνεται είναι μια πρακτική που πρέπει να της αξίζει μια ευκαιρία στους πειραματισμούς μας και σε αυτόν τον ρόλο... προσωπικά είχα χρησιμοποιήσει αρκετές φορές το Kramer Master Tape "τοιουτοτρόπως"...

αγαπημένε μου συνγέροντα (), αν επιθυμεί μόνο το "απόλυτο ηχογραφημένο δέσιμο δύο ή περισσότερων οργάνων" σε συγκεκριμένα σημεία του timeline, γιατί να "παιδεύεται" πια να το πετύχει με παραμετροποίηση κάποιου gate και τα ενδεχόμενα artifacts του (πχ "φάγωμα" μέρους της φράσης με το attack) και να μην το κάνει πλέον με συσχετισμένες μικροεπεμβάσεις χρονικές και χειρουργικά fades απ ευθείας πάνω στις κυματομορφές των οργάνων που τον ενδιαφέρουν, ώστε να έχει "τέλεια" αποτελέσματα σύμφωνα με τις "ακριβείς" επιθυμίες του χωρίς να περιορίζεται από τις πεπερασμένες δυνατότητες του gate μηχανισμού; ρωτάω γιατί o Alex βάζει και reference το οποίο είναι ήδη πολλαπλά επεξεργασμένο και δυναμικά, γεγονός που συντελεί δραστικά στο τελικό αποτέλεσμα που επιθυμεί να αναπαράγει... πολλές φορές όταν μιλάμε για ήχο χανόμαστε εύκολα στην "μετάφραση" προσπαθώντας να περιγράψουμε το τι θέλουμε από την μία και το πως θα το πετύχουμε από την άλλη...

1) θα το λεγα "σωστότερα" να περιορίσεις δυναμικά ένα φάσμα, με το τεράστιο πλεονέκτημα απέναντι σε ένα στατικό eq, την επέμβαση μόνο όταν χρειάζεται (μέσω του threshold που του έχουμε προκαθορίσει)... ουσιαστικά ένα ΜΒ είναι ένα σύνολο compressors με επιπρόσθετα κάποια χαρακτηριστικά ενός eq... βέβαια ιδανικά θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις ένα Dynamic EQ με εν δυνάμει πιο transparent αποτελέσματα και χειρουργικές δυνατότητες, αλλά δεν στο πρότεινα γιατί τα καλά είναι μάλλον ακριβά και το κυριότερο χρειάζονται μια σχετικά μεγάλη εμπειρία για να μην πελαγώσεις και τα κάνεις χειρότερα από ότι πας να διορθώσεις... όχι ότι τα ΜΒ δεν θέλουν προσοχή στην χρήση αλλά πχ τα προκαθορισμένα crossfade τους ανάμεσα στις συχνοτικές περιοχές, δεν επηρεάζουν ιδιαίτερα το amplitude, απαιτώντας απλά προσοχή στις υπερβολές στην συμπίεση... οπότε αν "ακούς" ικανοποιητικά δεν κάνεις εύκολα "πατατιές" ... 2) εμ και με το δίκιο σου με το "/" που εν τη ρήμη του γραπτού λόγου αμέλησα να προσθέσω... M/S tool λοιπόν ή για την πλήρη τάξη των πραγμάτων Mid/Side tool... ένα πολύ καλό και δωρεάν που έχω προτείνει και στο παρελθόν είναι το Voxengo MSED.... 3) όλα τα καλά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως "glue"... είναι απλά θέμα ρύθμισης παραμέτρων για να πετύχουμε σε κάθε περίπτωση που το επιθυμούμε μια "ομογενοποίηση" διαφορετικών σημάτων... εν γένει και εδώ σε οδηγεί ο στόχος στις ιδανικές παραμέτρους, αλλά αν και μισώ (όπως ξέρουν χρόνια εδώ) τους "μπούσουλες", λογικά στο Ratio δεν θα ξεπεράσεις το 2, θα κινηθείς σε αργό Attack και μέτριο προς γρήγορο Release και το compression που θα επιδιώξεις με την ρύθμιση του Threshold θάναι 1-2db... εννοείται ότι αυτά είναι "τιμές εκκίνησης" και ότι στο τέλος με το output δεν θα ξεχάσεις να επαναφέρεις την ένταση στα πρότερα επίπεδα...

- χρησιμοποίησε έναν καλό multiband compressor (που να ξέρεις τα χούγια του) σε κάθε τρακ που σε ενδιαφέρει... - κάνε solo σε όλα την χαμηλή περιοχή και βρες στο καθένα το συχνοτικό εύρος στο οποίο αλληλοεπικαλύπτεται με τα υπόλοιπα... - κομπρεσάρισε ακούγοντας τμηματικά και συνολικά ανάλογα με Α/Β στα solo πλησιάζοντας με το αυτί τον στόχο σου... - σε όλη την διαδικασία ένα παραμετρικό eq με analyzer και από ένα MS tool θα κάνουν την δουλειά πιο εύκολη... - τέλος ένας "ελαφρύς" glue compressor μπορεί ενδεχομένως να βοηθήσει στο τελικό χτένισμα ομογενοποιώντας το αποτέλεσμα στο όλον... αν κατάλαβα καλά τι ακριβώς θες να πετύχεις αυτή θα ήταν η πρακτική που προσωπικά θα σκεφτόμουν να ακολουθήσω αρχικά... τώρα στην πορεία "ακούγοντας" το που θα με έβγαζε ο πειραματισμός και τι άλλο μπορεί να έκανα τι να σε πω...

εγώ πάλι θα πρότεινα σε όλους τους μη έμπειρους να κάνουν μια μίξη τους μία φορά όπως την έκαναν μέχρι τώρα και άλλη μία όπως ΑΚΡΙΒΩΣ προτείνει ο τύπος... τα συγκριτικά συμπεράσματα από την τριβή τους με την διαδικασία θα τους είναι πολύ χρήσιμα... τώρα η RMS είναι μια καθαρά "μαθηματική" προσέγγιση ως προς τον μέσο όρο και χρήσιμη ακόμα ως τέτοια στο mix αλλά η LUFS είναι η σύγχρονη τελική ματιά μετά την συνθηκολόγηση και την κατάπαυση πυρός (εν πολλοίς) στα πεδία μάχης του loudness war στο mastering, για τον απλούστατο λόγο ότι λαμβάνει επιπλέον υπόψη της και την ανθρώπινη αντίληψη της έντασης...

μα γι αυτό ακριβώς το αναφέρω... γιατί με ξένισε καθώς παρότι υποτίθεται ότι αυτό το ιδιαίτερο "χρώμα" έψαχνε τόσα χρόνια, εν μια νυκτί τον κέρδισε (και) η transparency του GD... άβυσσος η ψυχή του ακροατή και αυτό θέλει να πει και η ιστορία μου... κυρίως θέμα "ψυχής" είναι και όχι κάθετης αντικειμενικότητας που έτσι κι αλλιώς τα αυτιά σε συνδυασμό με την αναξιόπιστη αποκωδικοποίηση των ερεθισμάτων από την ευμετάβλητη διάθεση του εγκεφάλου, δεν την προσφέρουν κατά κανόνα...

προσωπικά δεν έχω να προσθέσω κάτι μια και οι φίλοι μας έχουν με καλύψει σε όσα θα σου έλεγα κι εγώ περί αναλογικού μύθου (επί του ρεαλιστικού πρακτέου κι όχι της ρομαντικής θεωρείας)... θα σου πω όμως μια μικρή (χαρακτηριστική ανάμεσα σε πολλές παρόμοιες που έχω ζήσει εδώ και δεκαετίες) αληθινή ιστορία... ένας παλιός φίλος από την πάλαι ποτέ φάση hi end-ισμού της ζωής μου που ζει στην Αυστραλία, καθότι και μουσικός είχε την "τρέλα" (περνούσε κατά πολύ την απλή επιθυμία) να στήσει ένα πλήρως αναλογικό home studio... έτσι παράλληλα με ατέλειωτες συζητήσεις μας και αναζητήσεις σε αγγελίες ανά τον κόσμο μάζευε παλιό καλό hardware σε όλα τα στάδια της παραγωγικής διαδικασίας... έτσι πριν δυο χρόνια αποκτώντας σε πολύ καλή κατάσταση και μία AMEK Big, έκλεισε σαν άνδρας (έρωτας η μικρή) και μου δήλωσε επιτέλους ευτυχής... πέρυσι το καλοκαίρι ήρθε για διακοπές στην Ελλάδα και αντί να πιούμε καφέ σε καμιά παραλία μου έκανε παρέα σε ένα πρόχειρο project που έτυχε να κάνω με μόνο εξοπλισμό μια φτωχή πλην τίμια ψηφιακή Midas M32R Live και επικουρικά έναν Grace Design M101... μην στα πολυλογώ φέτος με πήρε να μου ανακοινώσει ότι πούλησε τον περισσότερο εξοπλισμό του και απέκτησε αυτά τα δύο (τον grace μάλιστα δεν κατάλαβα και γιατί μιας και είχε ήδη καλύτερους pre) και είναι πλέον "πιο" ευτυχισμένος... στην ερώτησή μου που ακολούθησε την έκπληξή μου η απάντηση είναι ότι ποτέ δεν φανταζόταν ότι με ένα 3χίλιαρο θα μπορούσε να ικανοποιηθεί και στο work feel και στον ήχο και μάλιστα με τέτοια άνεση στην εργονομία (το πόσα είχε δώσει μέχρι τότε για να κάνει το κέφι του δεν θες να το μάθεις και την συγκριτικά μαζοχιστική εργονομία ήδη την γνωρίζεις)... τέλος πάντων μην με παρεξηγήσεις... δεν θέλω να σου πω τίποτα άλλο εκτός του ότι είμαι υποψιασμένος από τα λεγόμενά σου ότι δεν έχεις εξετάσει ενδελεχώς τις εναλλακτικές ως προς την υλοποίηση του "ονείρου" σου... μπορεί και να κάνω λάθος αλλά αν όχι μπορώ να σου υπογράψω κι εγώ με την σειρά μου ότι ΑΝ δεν σκοπεύεις να καταλήξεις να κάνεις master σε ένα αξιόλογο open reel και μετά να ακούς τις παραγωγές σου σε αυτό ή αν δεν επενδύσεις σε έναν hi end AD/DA, κατά κανόνα και λαμβάνοντας όλες τις παραμέτρους ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ να επενδύσεις σε υβριδικούς πειραματισμούς, αν δεν είσαι ήδη έτοιμος να δώσεις μια περιουσία... την οποία βέβαια αν έχεις, εμένα και σε κανένα εδώ δεν μας πέφτει λόγος...

Εν αρχή... Το 1935 οι Άγγλοι επιτελείς της Columbia Grammophone Company αποφάσισαν να δημιουργήσουν το πρώτο στούντιο ηχογραφήσεων στην Ελλάδα, δίπλα στο εργοστάσιο που είχαν ήδη χτίσει στη Ριζούπολη. Τεχνικό διευθυντή τοποθέτησαν τον Ευάγγελο Αρεταίο. Ήταν ο πρώτος Έλληνας μηχανικός που είχε σπουδάσει ηχοληψία στην Αγγλία, συνεπώς δικαιωματικά οι Άγγλοι του ανέθεσαν στα μέσα του 1936 την ευθύνη του έργου, μαζί με ξένους τεχνικούς που είχαν έρθει από το Λονδίνο. Το στούντιο χτίστηκε στην άκρη του οικοπέδου της Columbia και λειτούργησε έως το 1963, οπότε θεωρήθηκε πλέον παρωχημένο και ανεπαρκές. Έτσι κατασκευάστηκαν δύο καινούργια στούντιο σε ένα διπλανό οικόπεδο. Με το που τελείωσαν οι εργασίες στο πρώτο αυτό στούντιο, ο Ευάγγελος Αρεταίος τηλεφώνησε στον πατέρα του Μάκη Μάτσα. Ο ενθουσιασμός για την πρώτη ηχογράφηση... Στο τηλεφώνημα του είπε: - Μίνω επιτέλους το στούντιο είναι έτοιμο. Συνδέσαμε και τα τελευταία καλώδια της αίθουσας και του κοντρόλ, είμαστε πανέτοιμοι και ανυπομονούμε να διαπιστώσουμε το αποτέλεσμα. Θα ήθελα αν μπορείς να μας φέρεις στο στούντιο ένα συγκρότημα για να κάνουμε την πρώτη δοκιμαστική ηχογράφηση, ακόμα και σήμερα, αν γίνεται. Εκείνο το μεσημέρι, κατά σύμπτωση, στο γραφείο του Μίνου ήταν ο Ζόζεφ Κορίνθιος, πρωτοπόρος της χαβάγιας στην Ελλάδα. Η χαβάγια είναι ένα είδος κιθάρας που χρησιμοποιείται στη Χαβάη, στον Ειρηνικό. Βρισκόταν μαζί με τρεις συνεργάτες του και είχαν φέρει κάτι καινούργια τραγούδια. Μόλις έλαβε το τηλεφώνημα από τον Αρεταίο, ο Μίνως ενθουσιάστηκε και δεν μπορούσε να πιστέψει την αρχή που γινόταν. Είχε τόση περιέργεια για να πατήσει το πόδι του στο πρώτο ελληνικό στούντιο που είχε δημιουργηθεί. Άρπαξε τον Ζόζεφ και τους τρεις συνεργάτες του και χωρίς να τους ενημερώσει, τους ζήτησε να τον συνοδέψουν για μια πολύ σημαντική υπόθεση στο υπό κατασκευή στούντιο. Είπε μάλιστα στον τότε πρωτοεμφανιζόμενο τραγουδιστή Νίκο Γούναρη να έρθει να τους συναντήσει εκεί. Τους αποκάλυψε τον σκοπό της επίσκεψης τους μόλις περνούσαν την πύλη του εργοστασίου. Η έκπληξη και η χαρά που θα έκαναν ποδαρικό και θα εγκαινίαζαν το καινούργιο στούντιο ήταν πολύ μεγάλες. Μετά από μια σύντομη ξενάγηση στο στούντιο ο Ζόζεφ Κορίνθιος, οι μουσικοί του και ο Νίκος Γούναρης πήραν θέσεις μπροστά στα μικρόφωνα για να διαπιστωθεί από τον Αρεταίο και τους Άγγλους τεχνικούς η αξιοπιστία του καινούργιου επιτεύγματος. Το πρώτο τραγούδι... Το πρώτο τραγούδι ηχογραφήθηκε στο άψε-σβήσε. Όταν οι τεχνικοί άκουσαν το ηχητικό αποτέλεσμα, τα πρόσωπα τους γρήγορα φωτίστηκαν, άρχισαν τα χειροκροτήματα και οι σαμπάνιες συμπλήρωσαν το γιορτινό γεγονός. Δεν ήταν άλλο από το κλασικό και περίφημο πια "Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι" (ή αλλιώς, το "Κοκοράκι"). Η μαρτυρία αυτή προέρχεται από την αφήγηση του Μίνου. Ωστόσο, τα ιστορικά δεδομένα δεν την επιβεβαιώνουν. Σήμερα το τραγούδι αυτό εμφανίζεται και ηχογραφείται με τον Νίκο Γούναρη πολύ μεταγενέστερα, το 1939 και μάλιστα στην Columbia. Είτε λόγω της ανωριμότητας του νεαρού τότε Νίκου Γούναρη το “Κοκοράκι” ηχογραφήθηκε, αλλά δεν εκδόθηκε ποτέ σε δίσκους. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι ηχογραφήθηκε και εκδόθηκε, αλλά ο κατάλογος και τα αρχεία όπου περιλήφθηκε χάθηκαν μαζί με χιλιάδες άλλα αρχεία της δισκογραφίας, κατά τη διάρκεια της επίταξης και των καταστροφών του εργοστασίου από τους Γερμανούς. Μετά από χρόνια φαίνεται ότι λόγω επιτυχίας του τραγουδιού, ο Νίκος Γούναρης το επανέλαβε στην καινούρια του εταιρεία, την Columbia και αυτό το μεταγενέστερο αρχείο διασώθηκε. Έτσι η δεύτερη αυτή εκτέλεση μπορεί να εμφανίζεται σήμερα ως πρώτη και μοναδική. Είναι ένα γεγονός για το οποίο δεν υπάρχει σήμερα άλλη απάντηση πέρα από την έντονη ανάμνηση του Μάκη Μάτσα, από τη διήγηση του Μίνου Μάτσα, την οποία πολλές φορές είχε επιβεβαιώσει και ο ίδιος ο συνθέτης, ο Ζόζεφ Κορίνθιος. Το 1987 το ίδιο τραγούδι ο Μάκης Μάτσας έμελλε να το ηχογραφήσει ξανά και μάλιστα όχι μόνος του. Περιλαμβάνεται στη δουλειά του Διονύση Σαββόπουλου με τίτλο “Ζήτω το ελληνικό τραγούδι”. Στην ηχογράφηση αυτή ο Μάκης Μάτσας ήταν μαζί με έναν άλλο Μίνωα, τον γιο του. ______ ΠΗΓΗ ______

Πάνο και Νίκε το κομμάτι σούπερ και πολύ ενδιαφέρουσα η συνεργασία και αμφίδρομα θετική... σίγουρα έχει μέλλον και περιθώρια για δημιουργικές συνισταμένες με καλλιτεχνικές υπεραξίες... τώρα για την μίξη μια συμβουλή με αγάπη... σταματάς να ακούς το κομμάτι το κλείνεις σε ένα βαρελι JD (πετάς τάπες ή όχι αδιάφορο, ανάλογα τα κέφια) και το ανοίγεις μετά από κάποιο διάστημα... βδομάδα; μήνα; όσο πιο μεγάλο τόσο καλύτερα... το ακούς με καθαρό μυαλό και βλέπεις πεντακάθαρα τα τρωτά του σημεία τα οποία και διορθώνεις εύκολα πλέον σε μια νέα μίξη... δεν έχει σημασία αν θα συμπέσουν οι αλλαγές με τις εύστοχες παρατηρήσεις των φίλων μας εδώ (καλό βέβαια είναι να τις έχεις υπόψη στην άκρη του μυαλού σου επανεξετάζοντας το υλικό)... το σίγουρο είναι ότι το αποτέλεσμα θα ναι πιο κοντά σε αυτό που εσύ πραγματικά επιθυμείς ασχέτως τεχνικών λεπτομερειών... ΠΟΤΕ δεν μιξάρουμε στο καπάκι σε γραμμική συνέχεια με την παραγωγική διαδικασία (εκτός αν αναλάβει την μίξη άλλος που δεν είναι επηρεασμένος θυμικά από αυτήν)... my 1,99 cents...

εκτός του ότι είναι απ τα χειρότερα που έχω ακούσει ποτέ, τα έχει γράψει και ο ίδιος... ούτε ο Chuk Norris δεν θα το κατάφερνε...

πολύ ωραίο για το είδος του... πρέπει να αρχίσεις να πειραματίζεσαι λίγο περισσότερο με το EQ (πχ με τα high pass ειδικά στα pad) για να "ξελασπώσει" λίγο η παραγωγή μεσοχαμηλά...

είμαι περήφανος δι εσέ υιέ μου...