gmoukou

αν και δεν είναι κάτι καινούριο στο χώρο της συνθεσης (και όχι λόγω ζαππα) εχει όντως παρα παρα πολύ ενδιαφέρον αλλά εγκυμονεί τον κίνδυνο να γίνει “αβαν γκαρντ” η μουσική αν δε χρησιμοποιηθούν με φειδω. (βέβαια απτην άλλη θα μου πεις έχει να κάνει με το τι στοχεύεις σαν αποτέλεσμα) εγω στα nested tuplets πειραματίστηκα παρα πολύ μέσω daw (cubase) όπου σου λύνει τα χέρια και ανοίγει τις πόρτες διάπλατα για τρέλα αποτελέσματα που στο χαρτί θα δυσκολευόμουν πολύ να υλοποιήσω.

“in the end what makes the black page so difficult is not so different from what makes all music difficult. its about putting in the work and not everyone is willing to do that.” ακριβώς αυτό.

wow...

Eruption tabs inside every issue!!! Χαχαχχαχα

Αμα το όργανο διατηρεί τις ηχοχρωματικες, αισθητικές (ως προς το παίξιμο) και δυναμικές του αξίες δε βλέπω γιατί όχι. Να χωράει η κιθάρα σε τσάντα πλάτης; Ευλογία! (κάπου εδώ ένας πιανίστας βρίζει και καταριέται)

έχουν ξεφυγει...

Πωπω μπράβο βρε μάγκες! Φανταστικοι!!!! Ευχομαι κ εις ανώτερα και να σας δούμε και λαιβ πουθενά!

Για την ηλικία της παντως τη λες και ωραία γκομενα

Πωπω τα λέει ΟΛΑ μέσα ο τύπος. Σεμινάριο.

Πάνω σ’αυτο το θέμα εχει μιλησει και ο John Schneider (και φυσικά πολλοί άλλοι) ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει βγαλει ένα κα-τα-πλη-κτι-κό βιβλίο (the contemporary guitar) στο οποίο αναλύει σε τεράστιο βάθος τη κιθάρα εν γενει. Ο εν λόγω κύριος ασχολείται τα τελευταία χρονια με τη microtonal μουσική. Παρακατω ένα από τα τρία μέρη μιας ομιλίας του πάνω στο θέμα κουρδισματος και συγκερασμού της μουσικής.

Τι ΕΚΑΒ....tα παιδιά να σου φορέσουν το λευκό ρουχαλάκι που δένει πίσω πρέπει μετά απο αυτό! Φανταστικός (ο Koch). Πηγαίο ειλικρινές παίξιμο, ανάλογο του χαρακτήρα του, και όχι άστοχες προσπάθειες φθηνού εντυπωσιασμού. Πολύ το φχαριστήθηκα! Νταξει και ο Smith καλούλης ήταν

Γιατί όμως 4; Ποια είναι η φυσική πίσω απο αυτό; Είναι αυτό που είναι ο dim ή κάτι βαθύτερο; Δηλώνω παντελώς άσχετος επι του θέματος, απλά μου φαίνεται ενδιαφέρον και θα ήθελα να μάθω κάτι γύρω απο αυτό μιας και προέκυψε.

Να ένα βίντεο που θα ταίριαζε γάντι στο νήμα “παίζετε καλύτερα όταν πίνετε;” Στο 3:23 το “τι στον *****ο παίζουν αυτοί εδω” βλέμμα του Zappa απλά priceless.

Καλά οι άνθρωποι (αυτοι γενικά που κάνουν αυτό το συγκεκριμένο πραγμα, σε αυτό το επίπεδο) δεν υπάρχουν. Φανταστικοι! Και μιλαμε ότι ξεπερνάει το αμιγώς μουσικό event αυτή η performance. Αυτό το βίντεο μου θύμισε την ταινία Drumline γύρω από αυτού του είδους μπάντες. Ευχάριστη, ειδικά για τους κρουστούς, και σχετικά ελαφριά χωρίς πολλές σάλτσες.

Το έναυσμα μου για να πιάσω ηλεκτρική κιθάρα στα 13-14 μου ήταν το smoke on the water. Το έναυσμα όμως για να πιάσω την κλασική ήταν αυτό:

Ε ναι! +1

@Αετός μας έχεις καταστρέψει!! Εντάξει τι να λέμε όμως, ζωή να έχει ο άνθρωπος να παίζει τους παπάδες του να εμπνέει κόσμο!

ω ναί.

Με αφορμή τον μακαρίτη Joao Gilberto είπα να θυμηθώ μερικά απο τα παλιά καλά εκείνης της περιοχής. Alfredo da Rocha Vianna Jr. aka Pixinguinha (1897-1973) Ένας απο τους σημαντικότερους συνθέτες της Βραζιλίας του οποίου η συνεισφορά καθιέρωσε σε μεγάλο βαθμό μουσικά τη κατεύθυνση και τα χαρακτηριστικά της χώρας. Γεννημένος στο Rio de Janeiro ξεκίνησε στα 11 του παίζοντας το παραδοσιακό τους 4χορδο κιθαρόνι και εξελίχθηκε σε multi-instrumentalist (όπως λέει o κάθε τυχάρπαστος που παίζει 2 όργανα στις ημέρες μας...Ouch) καταλήγοντας να μπορεί να σταθεί σε θέση τραγουδιστή, κρουστού, φλαουτίστα (όπως ο πατέρας του), σαξοφωνίστα, συνθέτη, ενορχηστρωτή, μαέστρου. Ήταν ο άνθρωπος που έδωσε μια νέα, προς τη λόγια πλευρά, πνοή στο μουσικό είδος choro ενσωματώνοντας του νέα στοιχεία όπως jazz αρμονίες και Αφρο-Βραζιλιάνικους, όπως και οι ρίζες του, ρυθμούς. Μεγάλοι Βραζιλιάνοι μουσικοι όπως Villa-Lobos, Nazareth, Mignone, Gnattali, προσκυνούσαν το ποιόν του και συνεργάστηκε με τους πλέον κορυφαίους κιθαρίστες Joao Pernambuco, Laurindo Almeida και Baden Powell του οποίου τελευταίου μάλιστα ήταν μέντορας. Το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου υπογράφεται με τη πολύ συγκινητική στιγμή όπου 200.000+ άνθρωποι μαζεύτηκαν στην κηδεία του και τραγούδησαν το πιο διάσημο τραγούδι του, Carinhoso, ως φόρο τιμής. Το παρατσούκλι Pixinguinha του κόλλησε απο μικρός που τον φωνάζανε Pizindim (καλό παιδί). Στο σύνδεσμο παρακάτω ο τρισμέγιστος Γαλλο-Τυνήσιος Roland Dyens παίζει σε δική του μετεγγραφή για κλασική κιθάρα το Carinhoso. https://www.veojam.com/watch/1381941183

έτσι, ένεκα της ημέρας

πω ρε φίλε.... το "σύμπραξη κορυφής" είναι λίγο νομίζω...