Πίνακας συμμετοχής

πιτσιρικάς δεν έπινα σε συναυλίες, αλλά και μεγαλύτερος δεν με έπιανε το ποτό στην σκηνή... το ίδιο και σε μαγαζιά αλλά τον πρώτο καιρό μέχρι να αρχίσουν να φεύγουν αυτόματα τα χέρια... ε στην πορεία της σαιζόν που η βαρεμάρα δεν ικανοποιούταν ούτε όταν έπαιζα ναυμαχία με τον αρμονίστα, ούτε καν όταν διάβαζα Λούκι Λουκ από το αναλόγιο, έκανα λίγο κεφαλάκι (σεμνά μη φανταστείτε) αλλά ίσως λόγω και του μη ιδιαίτερα απαιτητικού παικτικά είδους η απόδοση ήταν "φιξαρισμένη"... βέβαια ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση στα όσα χρόνια υπηρέτησα το άθλημα, ήταν ότι οι παθολογικά αλκοολικοί που γνώρισα και συνεργάστηκα, απλά δεν μπορούσαν καν να παίξουν ή να τραγουδήσουν νηφάλιοι... ανεξαιρέτως... μάλιστα πριν πολλά χρόνια είχα μείνει σύξυλος με παλιό γνωστό τραγουδιστή που μου ήρθε στο studio με τον παραγωγό του λιώμα και εκεί που στήνω μικρόφωνα, βουτάει τη βάση κατεβάζει στο ύψος μιας καρέκλας, σωριάζεται χύμα σε αυτή, ανάβει τσιγαριλίκι, με στέλνει βρίζοντας στο control και λέει μια κι έξω το άσμα και φεύγει παραπατώντας χωρίς καν να χαιρετήσει... ακόμα ψάχνω να βρω ψεγάδι στην ερμηνεία του... πως στο διάολο το κανε τι να σας πω... το κακό που νομίζω δεν αναφέρθηκε, είναι ότι (από ότι ξέρω) στους πραγματικά εθισμένους ουσιαστικά το "πραγματικό" sober δεν "υπάρχει" δημιουργικά (πλην "αποτοξινωμένης" περιόδου)... και ΔΥΣΤΥΧΩΣ (φαντάζομαι) τα προβλήματα στην σκηνή, έρχονταν κάθε που για τον οποιοδήποτε λόγο "στράβωνε" άσχημα το "φτιάξιμο" ή απλά ξεπέρναγαν ένα "όριο" λειτουργικότητας... ΥΓ. τέλη 80ς για κάποιο καιρό παίρνω σβάρνα τα σκυλάδικα... ωραία εμπειρία πραγματικά που ποτέ δεν μετάνοιωσα, αλλά τότε τουλάχιστον (τώρα δεν ξέρω), κάθε βράδυ ερχόταν στο πάλκο ένα μπουκάλι ουίσκι(?) για την "ορχήστρα" μάρκας Wohnny Jalker ή κάτι παρόμοιο ανάλογα το καταγώγιο... μέχρι τότε δεν έπινα καθόλου "σκατς" ο δικός σου... αλλά ανάγκα και οι μουσικοί πείθονται και αφού συνήθισα το αρχικό κάψιμο στα συκώτια μου, έπινα ένα δυο ποτηράκια... ακολούθως στο κυριλέ πιάνο μπαρ που πιάνω δουλειά, πρώτο βράδυ πρόβας ζητάω από τον μαιτρ ένα ουίσκι (τρομάρα μου)... μου φέρνει ο άνθρωπος ένα κανονικό Johnny Walker... τι το θελε?... μου φάνηκε σαν πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό μπροστά στην μπόμπα που με είχαν συνηθίσει... βάζω λοιπόν τις φωνές ότι με "έριξε", αλλά αυτός (και όλοι οι παρόντες) δεν θα ξεχάσουν ποτέ το γέλιο που ρίξανε... όπως κι εγώ την ντροπή μου όταν κατάλαβα την μλκ μου...

Απλες,μικρες και αγαπημενες οι παρακατω εισαγωγες:

Μύθοι του Αισώπου τα "θετικά" του πιωματος που αναφέρονται παραπάνω. Όπως ΟΛΑ τα πράγματα στη ζωή τα οποία απαιτούν δεξιότητα, τεχνική και σκέψη και η οργανοπαιξια είναι ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ καλύτερη όταν είσαι 100% sober & aware . Ακόμα και οι γνωστοί αλκοολικοί,πρεζακιδες, ναρκομανείς μουσικοί που έγιναν θρύλοι έπαιζαν ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ καλύτερα όταν ήταν sober.

είχαμε μια κουβεντούλα με την φίλη Ναταλία Ρασούλη στο fου bου για έναν άσχετο πιανίστα που της είχαν στείλει να την συνοδέψει σε μια εμφάνιση της και θυμήθηκα μια αρπαχτή προ αμνημονεύτων σε επαρχιακή μπουάτ που μας την κάνει τελευταία στιγμή το μπουζούκι και μας στέλνουν έναν ντόπιο να τον αντικαταστήσει και χωρίς χρόνο για πρόβα (στο μπαρ στα όρθια βγάλαμε πρόγραμμα "αυτό το έχεις?" οκ! κλπ)... και ήρθε η ώρα να ανέβουμε... που σε πονεί και που σε σφάζει... η λεωφόρος με τις πράσινες το διάβα του και ούτε μία σωστή εισαγωγή ο κερατάς (καλά για "απαντήσεις" ούτε ερώτηση)... φίσκα το μαγαζί, ντρεπόμουν τον κόσμο και μου ερχόταν να τον σκοτώσω, αλλά με βλέπανε και απλά τον κλώτσαγα στην ζούλα... πάλι καλά που είχαμε καλές φωνές και απλά φύγαμε νύχτα πριν μας δείρουν... έχετε ανάλογες εμπειρίες συνεργασίας με "καλαμπόρτζους" μουσικούς (όχι σώνει και καλά σε live)?... και φυσικά δεν λέμε για μη βιρτουόζους ή απλά μέτριους... ΥΓ ο εν λόγω πρέπει να ήταν ο μοναδικός "μπουζουξής" άνω των 5 ετών παγκοσμίως, που παίζει λάθος την Ευδοκία...

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός (αυτό δα έλειπε) και έχει τις αντοχές και τα σύνορα του σε όλα του. Νομίζω καλά τα είπαν ο Φάνης (Πνοή) και ο Σπύρος (Δέλτα) αλλά και κάποιοι ακόμα. Στην τελική όλα είναι επιλογές (ηθελημένες η αθέλητες) και καλό είναι να μην είμαστε απόλυτοι στην κρίση μας αλλά και να σεβόμαστε την όποια στάση ζωής. Στο κάτω κάτω, για καλλιτέχνες μιλάμε, κάλλιστα μπορούμε να μην τους ακούμε η να μην πληρώνουμε για τις συναυλίες και τους δίσκους τους. Σε σχέση με το αρχικό ερώτημα του νήματος, έχω παίξει με ανθρώπους σε όλο το φάσμα (ντίρλα-λεμονάδα) κι έχω περάσει κι ο ίδιος απο κεί... Δεν υπάρχει σαφής απάντηση, είναι τόσο πολλά εκείνα που επηρεάζουν προς τη μία η την άλλη κατεύθυνση. Θέλω να προσθέσω μία παράμετρο... Οι έμπειροι -και καλοί, συνεπείς- μουσικοί με πολλά χιλιόμετρα επί πάλκου, ένα απο τα πράγματα που εξελίσσουν με τα χρόνια, είναι (ούτως ειπείν) το διαρκές ανέβασμα του επιπέδου του "αυτόματου πιλότου" τους. Καλλιεργούν κι ενδυναμώνουν την ικανότητα να ανεβάζουν τον πήχυ στο κατώτατο του σημείο, άσχετα με το που μπορεί να βρίσκεται το ανώτατο, με αποτέλεσμα πως ανεξάρτητα απο προβλήματα (πιώμα, συνθήκες κλπ.) να κατορθώνουν να μην μεταδίδουν στον ακροατή πως τα πράγματα βγήκαν εκτός ελέγχου. Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια σε πρόβα, έλεγα στα παιδιά της μπάντας οτι πρέπει να προσπαθήσουμε στην χειρότερη μας μέρα και στιγμή (ανεξάρτητα απο αιτίες) να ακουγόμαστε αξιοπρεπώς. ΥΓ. Λάκη, τι εκτελεσάρα του Dark Night ήταν αυτή; Δεν τόχα πάρει χαμπάρι κι έπαθα πλάκα, σ' ευχαριστώ!

Κυρίες και κύριοι, ο κάψωνας πέρασε, και σήμερα είναι μια δροσερή μέρα. Για να δούμε όμως ποιός "κάηκε" πιο πολύ από το heat, που χθες το βράδυ τελείωσε. ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ "HEAT" fusiongtr Pat Travers Band - Heat In The Street Sandra - In The Heat Of The Night Graham Parker and The Rumour - The Heat In Harlem Boney M. - Take the Heat off Me Yngwie Malmsteen – Angel In Heat vagelism Glenn Frey - The Heat Is On Peter gabriel - The rhythm of the heat Ray Charles - In the Heat of the Night Dynamite - Turn Up The Heat The Clash - Cool Under Heat Bandages - Hot Hot Heat Madonna - White Heat David Bowie - Heat Ella Fitzgerald - Steam Heat Massive Attack - Heat Miser Gloria Estefan - Heat Kelly Clarkson - Heat Rebel_Of_South Asia - Heat Of The Moment Diamond Head - In The Heat Of The Night Jethro Tull - Heat P. Collins - Heat on the Street Talking Heads - Born Under Punches (The Heat Goes On) yameth Bryan Adams - Heat Of The Night VangelisV Chris Isaak - In the Heat of the Jungle The Supremes - (Love Is Like A) Heatwave Laura Branigan - When The Heat Hits The Street The Power Station - Some Like It Hot And The Heat Is On Dmx - Heat Linda Ronstadt - Heat Wave The Roots Feat. Talib Kweli - Rolling With Heat The Jam - Heat Wave The Allman Brothers Band - The Heat Is One Asia - The Heat Goes On Peter Gabriel - The Rhythm Of The Heat 1_4_5 Alive AC/DC - Heatseeker gvour Kenny Wayne Shepherd - Heat Of The Sun mpamps Jamiroquai - Canned Heat The Black Keys - Just A Little Heat The Velvet Underground - White Light/White Heat mitsosgroove the Last Drive - Heatwave '88 Allah-Las - Strange Heat (δεν μετράει "κάηκε") The Bones of J.R. Jones - The Heat (έχει ξαναμπει -1 πόντος) The Kokomo Kings - Heatwave Konstantinos Dritsas Jean Beauvoir - Feel The Heat manosko H.E.A.T - Feel the HEAT Van Stephenson - Fist Full Of Heat Noel Gallagher's High Flying Birds - In The Heat Of The Moment Gotthard - Here Comes The Heat Nikos Aravanis THE BLUE VAN - White Heat The Bones Of J.R. Jones - The Heat rockhead Eminem - Heat Flotzen King Crimson - Thela Hun Ginjeet (Heat in the Jungle) Πιο πολύ ζεστάθηκε ο vagelism με 12 "heats" και 2ος ο VangelisV με 11 "ζιέστες". Την τρίτη θέση μοιράζονται ο Rebel_Of_South με την αφεντιά μου, με 5 "ζέστες" έκαστος. Όσοι είχαν παίξει τα αντίστοιχα δίδυμα, φορκάστ, κλπ, να περάσουν απ' το ταμείο να πληρωθούν. Ευχαριστούμε όλο το κόσμο για την συμμετοχή του, και ευχόμαστε όχι άλλους κάψωνες (γιατί μ' αυτή την ζέστη δεν μπορούσα ούτε να μετρήσω τα κομμάτια). Εκ της διαχειρίσεως του παιχνιδιού

"Ο κόσμος μου δίνει cd κάθε βράδυ και δεν τα ακούω, δεν έχω χρόνο, προσπαθώ να μελετήσω άλλη μουσική. Ο τρόπος που βρίσκω άλλους μουσικούς, είναι ακούγοντας τους να παίζουν ή φίλοι μου που ξέρω ότι μπορούν να παίξουν καλά, μου λένε, αυτός ο τύπος είναι καλός. Έτσι η δικτύωση μεταξύ άλλων μουσικών είναι ο τρόπος να γνωριστείς και να γίνεις γνωστός. Νομίζω ότι ξέρουμε πότε ακούμε κάποιον που μας αρέσει και με ποιον θέλουμε να παίξουμε." - John Scoffield Δεν ξέρω αν έχει χρησιμεύσει το Noiz στο παραπάνω, αλλά ο στόχος στην τελευταία εκδοχή του, αυτός είναι. Networking μεταξύ μουσικών. Κάθε προφίλ μέλους είναι εν δυνάμει ένα μικρό βιογραφικό μουσικού που μπορεί να αναζητηθεί και να δικτυωθεί.

Συμβαίνει συχνά σε άτομα που παίζουν μόνοι. Ξέρουν τις μελωδίες αλλά δεν τις υποστηρίζουν ρυθμικά γιατί δεν χρησιμοποίησαν μετρονόμο και άρα δεν υπάρχει σημείο αναφοράς στο μέτρο. Παίζει ο πατέρας μου τρίχορδο μπουζούκι και έχει τεράστιο ρεπερτόριο που το τραγουδάει κιόλας πολύ ωραία. Εχει πρόβλημα όμως όταν συνοδεύεται απο κιθάρα. Τα μέτρα δεν... βγαίνουν και κόβονται που και που μεταξύ στίχων. Η κιθάρα πρέπει να ακολουθεί και μόνο ένας πολύ έξυπνος ξάδερφος που έχει εμπειρία δεν το χάνει και απλά χαμογελάει. Η παρέα όμως περνάει μια χαρά.

Θα έλεγα μια "amplified" εκδοχή του εαυτού σου. Όλα τα χαρακτηριστικά της ιδιοσυγκρασίας σου είναι ενισχυμένα.

Δεν ξέρω αν οι Pink Floyd, οι Beatles, oi Jefferson Airplane, ο MIke Oldfield ή εκατοντάδες άλλοι, θα είχαν κάνει τη μουσική που έκαναν σε αλμπουμς όπως το Dark Side of the Moon, Meddle, White album κ.λπ. χωρίς την επίδραση των ναρκωτικών. Υποψιάζομαι βάσιμα πως όχι. Η προσωπική μου εμπειρία, έχει να κάνει με το εξής: υπάρχει ένα σημείο ισσοροπίας ανάμεσα στο να είσαι σε ευεξία και στο να είσαι τύφλα (αν μιλήσουμε για αλκοόλ λόγου χάρη). Σαν το ρητό των αρχαίων ημών προγόνων που έλεγαν ότι "παν μέτρον άριστον". Το σημείο λοιπόν, που είσαι στο τσακίρ και κεφάρεις - δεν έχει καμία σχέση με το να γίνεις τύφλα και να παραπατάς επί σκηνής. Στο σημείο αυτό λοιπόν, πιστεύω ότι ναι, είμαι πιο χαλαρός, ενδεχομένως πιο απελευθερωμένος στη σκηνή (λιγότερες αναστολές), δεν έχω άγχος, είμαι πιο χαρωπός ως προσωπικοτητα, γελάω πολύ, και πιο cool (με την έννοια ότι "στα αρχίδια μου"). Αυτό για μένα μπορεί να σημαίνει ότι έχω πιει δυο μπίρες ή τρεις. Όχι περισσότερο. *Στις δυο μεγάλες μπίρες, ελέγχεσαι σοβαρά από τα αλκοτέστ πλέον. Σημαντικό όμως είναι ότι αυτό ΔΕΝ αποτελεί κανόνα. Διότι ποικίλλει για κάθε άνθρωπο. Το αλκοόλ βγάζει τον πραγματικό εαυτό σου (όπως πολλά άλλα παραισθησιογόνα επίσης), τις φοβίες σου ενδεχομενα, τα κόμπλεξ σου κλπ. Ετσι, κάποιος που πίνει μπορεί να γίνει αφόρητος μαλάκας, εριστικός, ή να σφιγμένος και επιθετικός -σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει σε άλλους ανθρώπους. Και φυσικά, αυτό ισχύει και ειδικά σε ό,τι αφορά τη μουσική performance. Το αλκοόλ -ή όποια άλλη ουσία, ΔΕΝ σε κάνει καλύτερο μουσικό (παρά τα παραδείγματα των Pink Floyd και λοιπών που προανάφερα), αν δεν είσαι ΉΔΗ καλός μουσικός ή προσωπικότητα. Θα έχετε διαπιστώσει ότι πολλοί όταν πίνουν γίνονται ελλεινοί, άλλοι όμως σε αγκαλιάζουν και αγαπούν όλο τον κόσμο. Το ίδιο ισχύει και με τη μουσική: αν δεν είσαι ήδη καλός μουσικός, να γνωρίζεις το υλικό σου και το όργανό που παίζεις, αν δεν έχεις δημιουργική φαντασία και κάποιες ποιότητες από μόνος σου σαν άνθρωπος και σαν μουσικός, καμία ουσία δεν θα στις βγάλει. Συνεπώς, καλύτερα να μελετάει και να δημιουργεί κανείς, παρά να το τσούζει! Γίνε καλός και όλα τα άλλα έρχονται. Γνώμη μου.

Αναφέρω ένα αστείο περιστατικό,που μου είχε πεί ο Πατέρας μου. Είχαν έναν αρμονίστα,ο οποίος κοπάναγε, καμιά εικοσαριά ποτήρια ουίσκι, τη βραδιά.Εκεί λοιπόν που έπαιζε η ορχήστρα ένα τσιφτετέλι,παίζει σόλο το μπουζούκι,σόλο το βιολί και του λένε "Δικό σου Μάκη"ο Μάκης κόκκαλο,ξυπνάει κι αρχίζει να παίζει αυτό!

Μόνιτορ, ακουστικά και τρίχες Κατσαρες. Αν είσαι ΘΕΟΣ ηχογραφείς χωρίς καν να ακούς τον... εαυτό σου Και είσαι και ντυμένος στην πένα όχι σαν κάτι γιΟυφτους Frank Sinatra was famous for recording right in front of the band or orchestra. He didn't use headphones. He stood there and sang while the band played.

Αν είχες πάει ζωΖμενος με φυσεκλικια και αντάρτικο αμπεχΩνο θα σε κερναΓε και φιΑλη με ξηροκαρπια Εγώ είχα πάει με ένα ρολόι VOSTOK με τον Στάλιν πάνω σε ένα Τ34 και μου έδωσε ελευθέρας για ένα έτος.

Αυτό το Νταλαροειδές ο Άντερσον. Η υπόλοιπη μπαντα μια χαρά είναι

Θα επαναλάβω αυτό που έγραψα σαν σχόλιο και στο ίδιο το βίντεο... Συμφωνώ με κάποιες από τις επιλογές του Beato, και απλά προσωπικά δεν μπορώ χωρίς αυτά (με πρόλαβε για το "Dust In The Wind" ο Spyros Delta): Αρχίζει στο 1:04, και λατρεύτηκε στην ακουστική του βερσιόν περισσότερο από την ηλεκτρική... Δεν μου λένε τίποτα σαν μπάντα, αλλά πολύ χαρακτηριστικό intro, και όμορφα ενορχηστρωμένο.

κ εμενα η γνωμη μου ειναι οτι παιζουμε πολυ καλυτερα καθαροι παρα εχοντας πιει πανω απο τα ορια(τα ορια του ο καθενας τα γνωριζει).τωρα οι περιπτωσεις του τυπου keith moon(ο οποιος ειχε λυποθυμησει αρκετες φορες στη σκηνη),amy whinehouse κτλ,κτλ δεν νομιζω οτι επιναν επειδη ηταν καλλιτεχνες..τα αιτια ηταν μαλλον ψυχολογικα-παθολογικα...και υπαλληλοι της ΔΟΥ ανω παναγιας να ηταν..παλι το ιδιο τελος θα ειχαν..αλλοι rock stars παλι λυγισαν στο βαρος του αποτομου πλουτου-δοξας(peter green αν δεν κανω λαθος,που κατεστρεψε τα παντα) αλλα και στο οτι τη ζωη τους την καθοριζαν μανατζαραιοι(τι θα κανει,που θα παει,που θα γελασει κτλ,κτλ,κτλ)..στα καθ'ημας τωρα...στην περιπτωση ενος ημιερασιτεχνη-ημιεπαγγελματια μουσικου που παιζει ενα-δυο Σ-Κ το μηνα και πιθανον βιοποριζεται απο μια αλλη δουλεια,θα ελεγα οτι μαλλον απαγορευεται το αλκοολ αν θεωρησουμε οτι την επομενη μερα πρεπει να ξυπνησει να παει στη δουλεια του..τελος ο επαγγελματιας οδηγος αγωνων,ο επαγγελματιας σπριντερ,ο επαγγελματιας μπασκετμπολιστας δεν παει ποτε στον αγωνα μεθυσμενος....γιατι λοιπον πρεπει να παει ο επαγγελματιας μουσικος;;;

Αγαπημένο για όποιον θέλει να τολμήσει εδώ έχει κανα δυό για αρχή

εσείς οφτό, αυτοί :

σαν τον γνωστό κιθαρίστα θρύλο στα πανηγύρια με την 335, που παίζει όλο το κομμάτι σε ένα φυσικό λα μινόρε κι όταν του κάνει παρατήρηση ο συνάδελφός του να αλλάξει κάνα ακόρντο απαντάει: - σιγά ρε μην κουραστώ... έτσι κι αλλιώς, πάλι από δω θα περάσετε!...

Μπλουζίστας ο μπαμπάς!

"Ο κόσμος μου δίνει cd κάθε βράδυ και δεν τα ακούω, δεν έχω χρόνο, προσπαθώ να μελετήσω άλλη μουσική. Ο τρόπος που βρίσκω άλλους μουσικούς, είναι ακούγοντας τους να παίζουν ή φίλοι μου που ξέρω ότι μπορούν να παίξουν καλά, μου λένε, αυτός ο τύπος είναι καλός. Έτσι η δικτύωση μεταξύ άλλων μουσικών είναι ο τρόπος να γνωριστείς και να γίνεις γνωστός. Νομίζω ότι ξέρουμε πότε ακούμε κάποιον που μας αρέσει και με ποιον θέλουμε να παίξουμε." Δεν ξέρω αν έχει χρησιμεύσει το Noiz στο παραπάνω, αλλά ο στόχος στην τελευταία εκδοχή του, αυτός είναι. Networking μεταξύ μουσικών. Κάθε προφίλ μέλους είναι εν δυνάμει ένα μικρό βιογραφικό μουσικού που μπορεί να αναζητηθεί και να δικτυωθεί.

Τι να κάνουμε. Το ποτό ειναι ωραίο. Και το τσιγάρο ωραίο είναι. Και ο Μπακλαβάς ωραίος είναι......και όλα αυτά κάνουν κακό.

Χαλάλι τους τα λεφτα. Ας πιουν ένα χυμό στην υγειά μας

Εγώ σεβομαι απόλυτα την επιλογή της Ευμη και της καθε Ευμη. Δεν έχουν όλοι ονειρο ζωής να καμουν οικογεια και παιδια ....να γινουν και παππουδες...και να πληρωνουν λογαριασμους μεχρι να πεθάνουν. Εδωσε ό,τι ειχε να δωσει...μπορει να εδινε και άλλα , μπορει και οχι αλλα ηταν ΕΠΙΛΟΓΗ της.

Αν δεν εισαι αυτοκαταστροφικός δεν μπορείς να είσαι ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ .&- Τωρα νταξ, αν παίζεις διασκευές τα ΣΚ, μην πινεις καλλιτερα .

Δεν μπορει να λειπει αυτο και αυτο Και για παρτη μου στα honored to be mentioned αυτο

Εμένα πάντα με βοηθάει, καταστέλλει τις άμυνες της αμφιβολίας και λύνονται χέρια, σώμα και μυαλό. Λειτουργεί κυρίως ως κατευναστικό του άγχους, του τρακ και του φόβου. Αποδεδειγμενα, sober, παίζω χειρότερα. Αλλά μη φανταστούμε πιώμα. Μιλάμε για επίπεδα 2 μικρές μπυρες πριν και μία κατά τη διάρκεια (συνήθως 2μιση ώρες). Μπορώ και χωρίς, αλλά όσες φορές έτυχε, έπρεπε να καταβάλλω διπλάσια προσπάθεια για να ανταπεξέλθω. Επίσης, ως μη επαγγελματίας/ημιερασιτέχνης, παίζω για να περνάω καλά, οπότε κάνω ό,τι θα έκανα αν έβγαινα έξω. Πίνω 2 ποτά. Το ότι οι θρυλικές μπάντες έπαιζαν υπό επήρρεια ουσιών και "είχαν έμπνευση επειδή έπαιρναν καλά πράγματα" φυσικά ανήκει στη σφαίρα του αστικού μύθου. Θεωρώ κι εγώ ότι όταν έπρεπε να κάνουν δουλειά (recording, performing) ήταν αρκούντως sober. Aπλά αυτό το αρκούντως είναι διαφορετικό για τον καθένα. Ο Keith Moοn μπορεί να χρειαζόταν 1 μπουκάλι vodka για να έρθει σε κατάσταση πνευματικής εγρήγορσης. Αν έχω φτάσει σε επίπεδο "ζάλης" από το αλκοόλ, τότε δεν βγαίνει το πράμα. Έρχεται φθορά πνευματική και πολύ σύντομα σωματική. Είναι δεδομένο ότι παίζω χειρότερα. Ο καθένας έχει το κατώφλι του.

Αυτοι στο -30 χορευουν ετσι μπας και ζεσταθουν. Αυτοι στο +40 χορευουν ετσι για να χωνεψουν το οφτο, ωστε να φανε κι αλλο. Σημαντικη διαφορα κουλτουρας.

Πολλά τέτοια " βλαβερά" είναι ωραία δυστυχώς

Εγω το παθαίνω με τα γλυκά. Ξέρω ότι με παχαίνουν...αλλα το αποδέχομαι και ενδίδω (τον χειμώνα)

δεν επαιξε ο Νpap..θα μας ειχε ριξει στα αυτια

Δεν νομίζω ότι είναι τόσο λογική αυτή η διεργασία, όσο περιγράφεις.

ήταν κάτι που το έζησα έντονα στην περίοδο 1982-1983 όταν ήμουν στην ορχήστρα της λέσχης αξιωματικών στην 110ΠΜ στη Λάρισα. Η ορχήστρα θεωρούνταν επί 10ετίες ό,τι καλύτερο υπήρχε εκείνη την εποχή καθώς διοικούνταν από έναν εξαιρετικά δραστήριο αξιωματικό (στα χρόνια μου σμήναρχο) τον αείμνηστο Κ. Λιονή που έμεινε γνωστός σε όλους τους σμηνίτες και αξιωματικούς ως "θείος". Ο θείος, εκτός του ότι κατείχε τρεις ταυτόχρονα θέσεις (ΜΑΦΚ, Θέρετρα Σκοτίνας και Λ.Α.110ΠΜ είχε το προσόν να παίρνει τηλέφωνο τον εκάστοτε αρχηγό και να του λέει "θέλω τον τάδε στην ορχήστρα τώρα" Συνήθως οι προτάσεις για "μεταγραφές" γίνονταν από τους ίδιους τους μουσικούς που γνωρίζαμε ποιός και πού υπηρετεί και τι χρειαζόμασταν, αλλά συχνά οποιοσδήποτε που νόμιζε ότι ο γνωστός του ήταν "μουσικός" ειδοποιούσε τον θείο και την άλλη μέρα ο υποψήφιος ερχόταν για audition. Εκείνο τον καιρό λοιπόν είδαμε πολλά αστέρια. Που έρχονταν ξέροντας την εισαγωγή από το smoke on the water ή την αρχή της φραγκοσυριανής ήθελαν μια θέση στην ορχήστρα. Φυσικά ο θείος έσκαγε μύτη σε δυό ώρες μας ρώταγε ξερά "κάνει ρε αυτός?" και αυτό ήταν. Μια φορά είχαμε μείνει από κλαρίνο. Το κλαρίνο ήταν απαραίτητο, όπως και τα δημοτικά. Μας στέλνουν λοιπόν έναν σμηνία με τις καλύτερες προδιαγραφές. Πέμπτη μεσημέρι, όταν ήταν αργά πλέον για δοκιμές και ήδη το βράδυ παίζαμε στη λέσχη Υπαξιωματικών. Τον στριμώχνουμε στη ρεσεψιόν, βγάζει το κλαρίνο και παίζει γενικά και μονοκοπανιά όλα τα θέματα, ενώ αντίστοιχα τραγούδαγε με ενδιαφέρουσα φωνή. Οπότε ήσυχοι κανονίζουμε για το βράδυ. Ξεκινάει το πρόγραμμα με τα ελαφρά, μοντέρνα, λαϊκά σύγχρονα, κλασικά και ...πάμε στα δημοτικά. Ε...να μην μπορεί να μπεί με τίποτα. Μα με τίποτα. Να μπαίνει ένα ή δυό όγδοα μετά ή ακόμα και στην άρση και να μας πετάει συνέχεια έξω, αυτά στα 4άρια και 8άρια. Δε συζητάμε τι γίνονταν στα 9άρια και 7άρια. Ο κόσμος δεν μπορούσε να πιάσει βήμα και γρήγορα τον κάναμε στην άκρη και ο αρμονίστας έβαλε έναν κλαρινοήχο στο σύνθι και συνεχίσαμε. Φυσικά το ίδιο έγινε όταν πήγε να πεί το παπάκι που πάει στην ποταμιά που βγήκε κάτι σαν πρώϊμη έκδοση απ τα καγκέλια... Πολύ λίγοι κατάλαβαν τι συνέβη, αλλά εμάς μας έκοψε κρύος ιδρώτας... εδώ κάτι από τα λίγα που υπάρχουν στο διαδίκτυο για την ορχήστρα https://www.eleftheria.gr/πολιτισμός/item/48157-.html

Είχα πάει σε μια συναυλία Weckl. O άνθρωπος, και δικαίωμα του, ζήτησε από τα μπροστινά τραπέζια να μην καπνίζουν γιατί τον ενοχλούσε. Ξανα λέω σεβαστό. Εγώ δεν καθόμουν μπροστά. Παρ΄όλα αυτά επειδή είχα σκοπό να καπνίσω....έφυγα. Πληρωσα εισιτήριο ,και εφυγα. Δεν ήθελα refund. Απλά αν ηταν να μην καπνίσω θα πηγαινα γυμναστήριο. Έκτοτε δεν πηγα σε συναυλία , και δεν ξανα άκουσα Weckl ....oύτε στο σπίτι μου Μπορεί για κάποιους όλα αυτά που λέω να είναι μπουρδες. Σεβαστό επίσης. In my books, μουσική χωρις τσιγαρο και ποτό δεν λέει τίποτα. Και οι προπονησεις μου καθημερινα περιέχουν 7 km τρέξιμο... ..

καλά χεστ τον beato που δεν έβαλε καν στην εικοσάδα το dust in the wind αλλά εσείς 3 σελίδες και να μου έχετε ξεχάσει την λυρική τελειότητα του ή του ή του εδιτ ----------------------------------------------------------------- καθώς φαίνεται γράφαμε παράλληλα με τον αγαπητό fusionakis....

Τα εχει και τα δυο στη λιστα του ο Beato και μαλιστα το Stairway ειναι στο Νο 1. Δεν τρεχει ομως,δεν κακο να ακους ξανα ωραια πραγματα.

Παιδια, πολλα απο αυτα που βαζετε ηταν στη λιστα του Beato. Ο θεματοθετης ζητησε προτασεις με αλλα intros

Radiohead - Paranoid Android

Σιγα μην κανομεν και τζοκινγκ πριν το γκιγκ Θα χει πλάκα να μην δεν έπινε και ο Σινάτρας

Κλισέ... Η ιστορία είναι είναι γεμάτη από μη αυτοκαταστροφικους καλλιτέχνες. Το γεγονός ότι υπήρχαν και αυτοκαταστροφικοι δεν σημαίνει ότι σώνει καλά πρέπει να αρχίσουμε να πηδάμε και στους γκρεμούς για να μας πούνε και καλλιτέχνες ΠΑΝΩ στη σκηνή ΔΕΝ πίνουμε, στο σπίτι μας η μετά κάνουμε ότι θέλουμε αλλά το να λεμε σοβαρά ότι ένας μουσικός παίζει ...καλύτερα όταν είναι μεθυσμένος είναι μύθος και φύση αδύνατο.

Mετά απο 30+ χρονια στο Ροκ -Metal και εχοντας δοκιμασει οτι μεγαφωνο υπάρχει θα σου συνιστουσα κι εγω καποια καμπινα του Θωμα με τα μεγαφωνα που σου προτειναν οι παραπανω φίλοι.... ΑΛΛΑ Αν θες ΗΧΟ αχρωματιστο(όλα αυτα τα Celestion χρωματιζουν το τελικο αποτελεσμα του ενισχυτη σου, αλλο με μεσαια, αλλο με πριμα, αλλο με ολα μαζι κτλ κτλ) , ογκο σαν καμπινα 4Χ12 απο ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ μεγάφωνο τοτε η επιλογη αυτη ειναι μονοδρομος... https://www.thomann.de/gr/ev_evm_12l_classic_8_ohm.htm?ref=search_prv_5 ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ!!!! Δωμάτιο σούπερ, λάιβ ακομα πιο τούμπανο!!!!! Θα με θυμηθεις..... Υ.Γ στις αγγελιες του νοιζ παιζουν στα 100-120 αλλα πιστεψε με δεν θα το μετανοιωσεις ποτέ οτι κεφάλι κι αν κουμπωσεις πανω του.....Εγω του βαζω 100ρια Marshall και Κουρμπη και παιζει σαν FULL STACK..

Στα 133e με 1x12 " Celestion Vintage 30 14 κιλα 46 πλατος x 47 υψος x 30 βαθος cm https://www.thomann.de/gr/harley_benton_g112_vintage.htm Σκετο το μεγαφωνο του, κοστιζει αγορα 125e Αν μπορεις να ανεβεις στα 205e με 2x12 Celestion Vintage 30, θα εισαι σουπερ απο ογκο. 25 κιλα 74 πλατος x 52 υψος x 30 βαθος cm https://www.thomann.de/gr/harley_benton_g212_vintage.htm Η ορθια 2x12 εχει λιγο πιο ακριβα (249e) 24 κιλα 50 πλατος x 66 υψος x 36/30 βαθος (angled) cm https://www.thomann.de/gr/harley_benton_g212_vintage_vertical.htm

Δεν υπάρχουν "πράγματα" που ΔΕΝ απαιτούν να είσαι alert. Σκέψου ας πούμε να παίζεις ντραμς στους "απλούς" Ramones και να πρέπει να παίζεις με μηχανική ακρίβεια για δύο ώρες συνέχεια όγδοα η κιθάρα μόνο downstrokes στα 160-200 bpm, και να είσαι πιωμενος.... Απλά δεν γίνεται.

Εγώ θα ρωτούσα πρώτα, τι θα πει "λιγάκι παραπάνω". Θα πει να είσαι τύφλα και να μην βλέπεις μπροστά σου, ή θα πει απλά να χαλαρώσεις και να μην σε πιάσει κόψιμο στην σκηνή? Εγώ πάντως (κιθαρίστας ήμουνα), όποτε έπαιξα live, έπινα τον άμπακο και δεν καταλάβαινα Χριστό από το άγχος και την ένταση. Σαν να μην είχα πιεί τίποτα ήταν, μόνο ίδρωνα σαν μουλάρι!

Από το 4:50 και μετά