Πίνακας συμμετοχής

Σίγουρα κάποιος θα ήθελε να τους δει με πιο "original" σύνθεση, αλλά και έτσι θα κουνήσουν τα... τσιμέντα. Αυτό που ζήσαμε στο Ολυμπιακό στάδιο με τους AC/DC ήταν εμπειρία ζωής.

Αυτές τις φτηνές τις έχω πάρει και εγώ.Εντελως μάπα.

Τις έχω δοκιμάσει. Σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να κάνεις καινούργιο nut. Για επιδιόρθωση θέλει ιώβεια υπομονή με πενιχρά αποτελέσματα, ειδικά με τα ψιλά files που λυγίσουν συνέχεια, όπως και να τα πιάσεις. Άσε που τα συγκεκριμένα δεν έχουν φτιαχτεί για nut files αλλά είναι εργαλεία καθαρισμού ακροφυσίων συγκόλλησης. https://www.ebay.com/sch/i.html?_from=R40&_trksid=m570.l1313&_nkw=welding+nozzle+tip+cleaners&_sacat=0&icep_id=114&ipn=icep&toolid=20004&campid=5338192354&mkevt=1&mkcid=1&mkrid=711-53200-19255-0&ufes_redirect=true

Όπως σου ξαναέγραψα, θεωρώ ότι χωρις το jazzmaster tremolo δεν ειναι jazzmaster. Αλλα αμα εισαι αναμεσα σε αυτες τις 3, τότε σιγουρα Seafoam Green.

Χωρίς να θέλω να μειώσω αυτό που βιώνεις, όταν μπαίνουν στη μέση θέματα υγείας, επιβίωσης, κλπ, στοχασμοί όπως αυτοί που αναφέρεις πάνε στο πίσω κάθισμα. Είχα περάσει κι εγώ τέτοιες περιόδους, ειδικά με τη μουσική, αλλά μετά απέκτησα απτά προβλήματα και συνήλθα. Τριαντάρης δεν είσαι; Καλά να είσαι και έχεις ακόμα 30-40 χρόνια μουσικής μπροστά σου. Μπορεί να μη γίνεις Τσαϊκόφσκι ή... Ζίμμερ, αλλά σίγουρα μπορείς να ικανοποιήσεις ρεαλιστικές φιλοδοξίες και να νιώθεις γεμάτος μέσα από αυτό που κάνεις.

Ψήφισα Dakota red αλλά θα προτιμούσα γενικότερα shell pink. Το έχω δει στην αντίστοιχη telecaster και μου φάνηκε εξαιρετικό. Είναι βέβαια αρκετά ιδιαίτερο χρώμα. Η συγκεκριμένη Ηarley Βenton έχει ελαφρώς μικρότερο σώμα σε σχέση με τις Fender/Squier και είναι μία καλή επιλογή αν προτιμάς σταθερή γέφυρα. Κλασική Jazzmaster όντως δεν είναι.

Όταν θα καταλάβεις ότι ο πραγματικός σκοπός της ζωής είναι να γίνεις Άγιος ολα όσα σε απασχολούν θα πάψουν να έχουν σημασία.

Καλημέρα, από το λίγο που άκουσα στο Y.T. έχουν και πάρα πολύ ωραία ηχητική παλέτα .Dinosaur Jr και παρόμοια στιλ τα καλύπτει ικανοποιητικά.

Musicland Nut File Set Set Λίμες για τον Πάνω Καβαλάρη (nut) Κιθάρας, Μπάσου, Μπουζουκιού, Βιολιού και Όλων των Εγχόρδων

Να κάνω σχέση με τη DUA LIPA.

Μια καλη αρχη ειναι να εκτιμήσεις πρωτα ολα οσα έχεις ήδη ζησει ,οσα ήδη έχεις καταφέρει, όσα ήδη έχεις αποκτήσει. Από εκεί και πέρα με το παρελθον μην ασχολεισαι και ιδιαίτερα (στο στυλ "επρεπε να κανω κατι και δεν το εκανα") εκτος φυσικά από τις αναμνήσεις που πρέπει να κρατας μια και αυτες ΕΙΝΑΙ η ζωη σου (και οι καλες και οι κακες μα σιγουρα οι καλές ειναι οι σημαντικοτερες), μετα από αυτο απλα ΖΗΣΕ..με ΠΟΛΥ δουλειά (σε ολα τα επιπεδα) και ακόμα περισσοτερη ψυχραιμια.

Αυτό που εξετάζαμε είναι το εξής: αν δικαιούται κάποιος (που θέλει να είναι αντικειμενικός και ποζάρει σαν τέτοιος) να αποκαθηλώνει ονόματα όπως Rolling Stones ή David Bowie, ενόσω υπάρχει πανθομολογούμενη και ανιχνεύσιμη γραμμή επιρροών ανάμεσα σε τέτοιους και σε άλλους που ο ίδιος θεωρεί μεγάλους (όπως οι DP στην περίπτωση του Waterfall). Και ναι μεν, δεν υπάρχει κάποια προφανής επιρροή ανάμεσα στους Stones και τους DP (ποτέ δεν ξέρεις βέβαια, εδώ είπε τον Bowie ιδιοφυία, ο Έμερσον που είχε αρκετή τεχνική να παίζει τα τραγούδια του Bowie με το ένα δάκτυλο, αν ήθελε), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν προϋπήρξαν ή ότι δεν ήταν παρόντες στην ίδια περίοδο και στην ίδια σκηνή (με την ευρεία έννοια) ή ότι οι Stones δεν επηρρέασαν αυτούς που επηρρέασαν τους DP. Όσον αφορά στη γενικοτερη αμφισβήτηση του RnR ως κάτι που εκλάπη από αγνούς και άδολους ρυθμ ανδ μπλουζμεν που (προφανώς) πέθαναν στη ψάθα, ή το αν το "Love Me Do" είναι σημαντικό τραγούδι... εγώ προσωπικά δεν επιτρέπω στον εαυτό μου τέτοιες συζητήσεις γιατί δεν έχω τις απαραίτητες ιστορικές γνώσεις. Ο Γιάννης Πετρίδης πάντως, άλλα μας λέει εδώ και δεκαετίες για την αξία των Beatles / Stones και μάλλον κάτι ξέρει παραπάνω από εμάς. Θα συμπληρώσω ότι ειδικά αν ήμουν μουσικός σε σοβαρή βάση, θα πρόσεχα ακόμη περισσότερο πριν αποκαθηλώσω (μέσα μου, εννοώ) οποιονδήποτε, διότι στη συγκεκριμένη χώρα μας υπάρχει διαρκές πρόβλημα κατανόησης και αφομοίωσης επιρροών, και αυτό φαίνεται στις μουσικές μας, στο σινεμά μας, στο θέατρό μας, τη ζωγραφική μας κλπ.

Ναι, αλλωστε είναι λογικό κάποιος, που δεν τα βρήκε με τον εαυτό του, να ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη. Το αναμενόμενο είναι, από μια ηλικία και μετά, να τα βρεις...αλλά δεν συμβαίνει πάντα.

Να το διορθώσω; Όλοι οι επαγγελματίες που συνάντησα στη μέχρι τώρα ζωή μου, ενοχλούνται από τους χασομέρηδες που διεκδικούν χρόνο, προσοχή, στοργή, προδέρμ, λες και τους τα έταξε ο μαιευτήρας στη γέννα. Ο πρώτος που μου φέρθηκε έτσι ήταν ο Λήτης (αυτός με την Ιζόλδη) όπου είχα πάει με τους άλλους της μπάντας που είχαμε και του εξηγούσα αναλυτικά για ποιο λόγο δεν έφταναν τα χρήματά μας να αγοράσουμε κάτι που πούλαγε. Στο τέλος μου λέει "Ρε φίλε, εγώ τι φταίω;". Ευλογημένη στιγμή, πήρα χαμπάρι περί τίνος πρόκειται. Οι επαγγελματίες, παρ'ότι μερικές φορές έχουν καταλήξει να είναι τέτοιοι ακουσίως, δηλαδή η Ζωή (όχι η πολιτευόμενη) τους οδήγησε εκεί, γουστάρουν και να διδάσκουν και να διδάσκονται, αλλά αυτή η άνιση σχέση που έρχεται ο άλλος στο (όποιο) στούντιο και ρωτάει πράγματα που έχουν σα στόχο να κάνουν πλιάτσικο πάνω σε γνώσεις που εννίοτε μαζεύτηκαν σε σαράντα χρόνια... όχι, αυτό δεν τους αρέσει και σφυρίζουν αδιάφορα. Τώρα, τα φόρουμ (γενικώς) παίζουν με την ιδέα ότι μέσα σε αυτά θα βρει κανείς επαγγελματικές συμβουλές ΔΩΡΕΑΝ, είναι ένα "τυράκι". Μερικές, σπανιότατες, φορές συμβαίνει (βλέπε npap) αλλά όχι τόσο συχνά ώστε να δικαιολογείται η προσδοκία. Κατά 99,9%, στα φόρουμ θα βρει κανείς τη γνώμη ερασιτεχνών. Άμα την θέλει, καλώς.

Εγω συνθηως θα γραψω τη διαφωνια μου, α) μηπως και την ψαξει ο συνομιλητης και καταλαβει το λαθος του, β) μηπως και με κανει ο συνομιλητης και την ψαξω και καταλαβω το λαθος μου.

Εγώ αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ. Δεν κάνουμε κανέναν διαγωνισμό εδώ. Γράφουμε σε ένα forum....την άποψη μας, Οι απόψεις καταγράφονται και κρίνονται από όποιους τις διαβάζουν. Όλα τα άλλα είναι περιττά. Μπορεί π.χ εγώ να διαφωνήσω με εσένα σε ένα θέμα. Ε και τι έγινε; Πρέπει να "μαλώσουμε" ή να φύγω ή να φύγεις; Τι είμαστε 5 χρονών;

Προτείνω το βιβλίο "Οι περιοχές των σφαλμάτων σας" του Wayne Dyer. Βασικά να θυμάσαι ότι θυσιάσες (όπως όλοι οι άνθρωποι) κάποια πράγματα/ εναλλακτικές καταστάσεις για να καταφέρεις να είσαι εδώ, όποτε να μην σκέφτεσαι "τι θα γινόταν αν..". Εν τέλει ειμαστε οι επιλογές και τα βιώματά μας.

Καλησπέρα! Είμαι ο Θοδωρής και (δεν) είμαι καλά. Παίζω κιθάρα και πριν ένα χρόνο έμπλεξα με κάτι παλικαράδες απο Εσθονία, Ουγγαρία και έναν Κρητικό και κάναμε μια μπάντα. Λεγόμαστε Asomata. Το ύφος είναι rock με στοιχεία απο grunge, alternative και αρκετά άλλα πράγματα. Στίχος αγγλικός καθώς τραγουδάει ο Εσθονός! Love letters, death threats κλπ: https://www.facebook.com/asomata.band https://www.instagram.com/asomata.official https://youtube.com/@asomata.official https://asomata.bandcamp.com To EP μας: Αν σας άρεσε λιγάκι, ελάτε σε κανα Liveaki. Αν σας άρεσε πολύ, είμαστε όλοι μας ζουρλοί!

Όντως οι φθηνές είναι μάπα αλλά με αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου και μετά από κάποια μαθήματα Ζεν, έγω έχω καταφέρει να κόψω δυο τρία nuts με δαύτες, κυρίως επειδή βαριέμαι αδιανόητα να παραγγείλω αξιοπρεπείς StewMac από Ισπανία.

@Grey @MGs @fusionakis και λοιποί Κρητικοί, καιρός είναι να κανονίσουμε καμία μάζωξη, να γνωριστούμε από κοντά. Εαν ειναι και ο @Alex Raptakis στην παρέα, ακόμα καλύτερα….

Το φυστικι το φυστικι

Χμμμ... πόσα θες να μας τρελάνεις κ. συνήγορε! Μετά από αυτό νομίζω ότι ήρθε η ώρα να σου αφιερώσω το ακόλουθο

Εν τω μεταξύ πάντα ήθελα μια gibson style U-Harp, οπότε πάμε εδώ; https://www.thomann.de/gr/timberline_guitars_t60hgpc_harp_guitar.htm?glp=1&gad_source=1&gclid=Cj0KCQiAw6yuBhDrARIsACf94RW95ufdpZ6Akbw7lvA_InmcdmHyqplFKlZ8qTbJPdOH7tXMZDJUh4AaAk-6EALw_wcB

Το seafoam green είναι και τι δικό μου αγαπημένο. Παραθέτω φώτο από την κρεβατομαμαρά μου. Υ.Γ. Οκ τα παντζούρια δεν τα αλλάζω....αλλά σεντόνια αλλάζω συχνά. Έχω 3 ίδια σετ

Όταν σε οποιαδήποτε multiple choice ερώτηση, υφίσταται απάντηση seafoam green, αυτήν επιλέγουμε τέλος. Δε χρειάζεται καν να διαβάσουμε την ερώτηση.

Χωρίς να διαβάσω τους φίλους από επάνω (για να μην επηρεαστώ) λέω: ΟΧΙ την κόκκινη. Παραπέμπει σε άλλα πράγματα, είναι πιο στρατ, όχι. ΙΣΩΣ την σανμπέρστ. Βέβαια μου θυμίζει κάτι ΈΚΟ και κάτι κιθάρες που έχει ο ... Βουτσας αλλά χμ εντάξει, είναι κάτι κλασικό (και καλό και κακό αυτό). ΝΑΙ στην ΣΕΡΦ όμορφη πρασινη-σαπουνί. Πάμε τώρα να δούμε τι θα βγάλει το POLL .Ψηφίζω και τα λέμε.

Update γιατι τώρα το παρατήρησα. Δεν εχουν και το rhythm κύκλωμα της Jazzmaster... Αυτό που για πολλούς είναι πονοκέφαλος αλλά χαρακτηριστικό αυτής της κιθάρας.

Κοίταξε @Alex Raptakis, το σκατοκέφαλό μας κρατάει υποχρεωτικά και το ρόλο του αφηγητή στην ταινία στην οποία παίζει ο καθένας μας, στη ζωή μας. Δεν ζούμε για λογαριασμό του αφηγητή στο κεφάλι μας όμως. Και μάλιστα νομίζω ότι το μέγιστο βήμα προς μια ουσιαστική ενηλικίωση είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι είναι πολύ πιθανόν η δική σου ταινία να μην είναι ντε και καλά ένα blockbuster αντάξιο του σπικάζ ενός Morgan Freeman ή ενός Joe Pesci. Απογοητευτικό; Πιθανώς, στο πλαίσιο του "αχ, πού ‘σαι, νιότη, πού δειχνες πως θα γινόμουν άλλος". Μήπως όμως είναι και μιας μορφής λύτρωση να συνειδητοποιείς ότι οι αποσκευές σου δεν είναι δα και τόσο βαριές; Ότι είσαι απλά ένας εχέφρων χλιμίτζουρας σε έναν ωκεανό από χλιμίτζουρες; (το εχέφρονες ελέγχεται) Πώς με επηρεάζει λοιπόν η ιδέα ότι δε θα βιώσω ποτέ κάτι που θα ήθελα; Μπορώ να σου πω πώς με επηρεάζει η ιδέα ότι βίωσα κάτι, πολλά κάτι, που δεν ήθελα. Σχεδόν πάντα όταν ξυπνούσα ανακάλυπτα πως έχω επιτρέψει σε πολλές "λεπτομέρειες" να διαμορφώσουν μια δυσμενή κατάσταση που θέλει δουλειά για να αλλάξει. Γι' αυτό, όπως ήδη ορθώς γράφτηκε, συνέχισε να δουλεύεις. Κράτα και το κεφάλι σηκωμένο και α) φτιάχνε το δίκτυό σου, είναι βαρύτερο απ' το πιο βαρύ βιογραφικό, β) ρίχνε καμιά ματιά για την Ευκαιρία. Μπορεί να εμφανιστεί ανά πάσα στιγμή αλλά συνήθως είναι παράθυρο που κλείνει γρήγορα. Έχω φτάσει να πιστεύω ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι το ριζικό του. Έχεις κουραστεί να τρως φάπες, για παράδειγμα; Ε ίσως το πιο αναγκαίο πρώτο βήμα να είναι να τα βάλεις κάτω και να αναρωτηθείς μπας και η όλη στάση σου δημιούργησε τις προϋποθέσεις για καρπαζώνεσαι. Και αν τέλοσπάντων όλα τα παραπάνω είναι αβάσιμα ή μπελαλίδικα, πάρε ένα καινούριο πολυεφέ/πλήκτρο/audio interface/μπάσο και πες μας πώς πήγε. Ή έστω το Dawn Of The Fifth Era από Mors Principium Est, που γαμάει.

Ευτυχώς που υπάρχουν στις τάξεις μας και μέλη με σώας τας φρένας αγαπητέ κ. συνήγορε. Και οι δύο είναι εξαιρετικές επιλογές - ιδιαίτερα η Andy Timmons μου αρέσει πολύ.

Για κάποιο λόγο ποτέ δε μου έκατσε το Sea Foam Green σε poly finish. Παραξενιά είναι βέβαια, αλλά μου κάνει τόσο vintage και 50s, που δεν μπορώ να το βλέπω σε πολυουρεθάνη. Το sunburst συμφωνώ ότι είναι χρώμα που δεν μπορεί να κάνεις λάθος. Από την άλλη αν ήξερα ότι θα πάρω την κιθάρα που ποζάρει στη φώτο, θα έπαιρνα την κόκκινη με την πιο σκούρα ταστιέρα γιατί η φωτογραφημένη sunburst έχει ανοιχτόχρωμη καφε ταστιέρα που για μένα αισθητικά είναι τρελό no-go area.

Καμία διακωμώδηση αγαπητέ. Έκφραση πάγιας θέσης

Που είναι η έδρα της εταιρίας κοιτάμε

Μια τετοια ... https://reverb.com/en-gr/item/76332651-ibanez-andy-timmons-at-10-p-sb ή μια τέτοια... https://smart.noiz.gr/details.php?id=554870

Και εγώ αλλη μια θέλω να παρω, αλλά η επόμενη συνεδρίαση του ΔΣ είναι τέλη απρίλη (στη γιορτή μου)

Μια από τις 3 θα την πάρω....δεν υπάρχει αμφιβολία επ ' αυτού Πέρασε από το ΔΣ η απόφαση.

Νομίζω ότι αυτό που προσπαθούν να πουλήσουν είναι ότι έχουν φτιάξει τους ενισχυτές έτοιμους απο το ράφι με αυτά που συνήθως οι μουσικοί έκαναν με μόντες στους Hot Rod και τους απλούς Ri. Δηλαδή έχουν βάλει παντού celestion, εχουν προσπαθήσει να μειώσουν το βάρος (δεν ξέρω τι πέτυχαν σε αυτό βέβαια), και εχουν κανει βελτιώσεις στο κυκλωμα για καλύτερη απόδοση. Πάντως εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια όλη η παγκόσμια επαγγελματική μουσική σκηνή με τους απλούς HR και Ri έπαιζε και παίζει και όλα μια χαρά. Ο δε HR deluxe είναι μάλλον ο πιο μοσχοπουλημένος ενισχυτής και όλα τα backline έχουν 3-4. Σε όποια συναυλία πας, τον βλέπεις. Επαγγελματικός ενισχυτής είναι ενα εργαλείο που σου λύνει τα χέρια σε όλες τις συνθήκες και αυτό για τους περισσότερους σημαίνει: 1) Εύκολη μεταφορά με καλο ήχο. Δηλαδή μάλλον combo, 12'' και φυσικά με χαμηλά επίπεδα θορύβου. 2) Μικρό βάρος (όσο γίνεται). 3) Ικανη ισχύς με power scaling. Έτσι ώστε αν σήμερα παίζεις στην Ίντριγκα και αύριο στο θέατρο βραχων να έχεις επιλογή. 4) Καλή ποιότητα κατασκευής ώστε να μην αγχώνεσαι για το αν θα μείνεις απο ενισχυτή Σάββατο βράδυ. Ή θα τον ανακατασκευάσεις μετά απο κάποια χρόνια. Τώρα αν και προσωπικά δεν το θεωρώ απαραίτητο, βλέπω ότι η αγορά επιμενει σε build in reverb + tremolo άρα μάλλον ζητιέται.

Αναφέρεις κάτι πολύ γενικό οπότε αναγκαστικά θα σου απαντήσω γενικά. Όλα αυτά που σε προβληματίζουν και εν γένει η ανθρώπινη φύση έχουν μελετηθεί και μελετώνται πολλά χρόνια τώρα με τη φιλοσοφία. Επίσης το θέμα των σκέψεων και γιατί ο εγκέφαλος μας λειτουργεί όπως λειτουργεί έχει αναλυθεί από τη ψυχολογία και την ψυχιατρική. Σου προτείνω το κανάλι του Konstantinos Charantiniotis στο youtube και το site https://www.ow.gr/ στο section της ψυχολογίας. Θα σου αναφέρω ένα από τα βασικά πράγματα του ανθρώπινου εγκεφάλου: Δεν του αρέσουν οι αλλαγές, προτιμά τη συνήθεια και θέλει να χρησιμοποιεί ελάχιστη προσπάθεια οπότε αν δεις αυτα που σου προτείνω η πρώτη σου αντίδραση πιθανότατα θα είναι "λένε/ γράφουν μαλακίες", "αυτά που λένε είναι δύσκολο να γίνουν" κ.α., ε, εδώ πρέπει να αναγνωρίσεις ότι είναι ο εγκέφαλος σου που σε σταματάει. Θέλει κόπο να του αλλάξεις τις ρυθμίσεις να τον επαναπρογραμματίσεις. Στην περίπτωση σου έχει συνηθίσει να κάνεις αυτές τις σκέψεις, πάει εκεί όταν αγχώνεται γιατί νιώθει οικεία, ξέρει τι θα βρει εκεί. Πάει στα σίγουρα. Τέλος, να θυμίσω ότι ο άνθρωπος υπάρχει στη γη 195.000 χρόνια, όμως είναι στην "έξυπνη" φάση του τα τελευταία 3.000 χρόνια (αναλογικά 1,5% του χρόνου που υπάρχουμε σαν είδος) αυτό σημαίνει ότι έχουμε κατάλοιπα αυτοματισμών στο σώμα και τον εγκέφαλο μας από πολύ παλιά που μας επηρεάζουν. Άρα πρέπει να τα αναγνωρίσουμε και να τα αλλάξουμε. Το θετικό είναι ότι μπορείς να αλλάξεις τη ζωή σου. Σίγουρα.

Δεν ειναι στο bundle το προβλημα. Στο sunburst ειναι! Δε μου αρεσει όπως είναι βαμένο και δειχνει ασχημα το basswood απο μέσα. Παρε ενα solid χρώμα να μη βλεπεις το ξύλο. Ο λάκκος είναι ότι μάλλον όλοι έτσι σκέφτονται και τους μένουν πίσω όλες οι sunburst.

Θα πατάω Γκιμπσον μετά

@Shelter Το "συμφωνώ" πάει και για τα δύο που είπες- και για το τρέμολο και για το χρώμα. @LK Εσένα τώρα τι (άλλο) να σου πω... Απλά με προβληματίζει η μελλοντική (στερητική) κατάσταση που θα βιώσεις, όταν θα θες να πατήσεις το κουμπί, αλλά δεν θα έχει μείνει τίποτα άλλο ΗΒ να αγοράσεις

Καλά είπαμε και LesPaul χωρίς μαόνι δεν είναι les paul.... και σε λίγο θα πάρω και την κανονική Korina

Πράσινο. Έχεις άλλο πράσινο?

Έτσι νόμιζα και εγώ, ότι αυτές θα κάνουν έστω και λίγο δουλειά αλλά ΔΕΝ... Άλλοι κόβουν filler gauges (ούτε και αυτο...) Δυστυχως για λίμες για nut πρέπει «να τα σκάσεις».

Επαγγελματικοί πλέον,με την έννοια του να κάνεις gig και να βγάλεις χρήματα, είναι σχεδον όλοι οι ενισχυτές, παλιά υπήρχαν οι practice amps που ήταν φθηνοί (και χαλια) και μόνο για σπίτι, ενώ πλέον μπορείς να βγάλεις μικρό λάιβ με έναν σημερινό practice amp με την έννοια ότι και τα λάιβ πλέον δεν γίνονται σε επαγγελματικές καθαρά σκηνές όπως παλιά αλλά σε μικρότερα μαγαζιά με αυτοσχέδιο stage κτλ κτλ... Όπως ένα φθηνό pc μπορεί να είναι επαγγελματικό ακόμα και αν στα χαρτιά δεν είναι ένα ένα high end pc (εφόσον μπορείς και με αυτό να κάνεις την δουλειά σου) Τώρα αν μιλάμε για ακόμη πιο επαγγελματικές καταστάσεις, πχ να νοικιάζεις ήχο σε μεγάλα και μικρά ονόματα, εκεί το επαγγελματικό θεωρείται το backline που συνήθως περιμένεις τα κλασσικά (Μάρσαλ κατοσταρηδες, hot rod deluxe, vox ac30 κτλ κτλ, τίποτε το "εξωτικό" δηλαδή). Τώρα στην ερώτηση σου γιατί ο re issue μεξικάνικος να κάνει τα διπλά από έναν απλό μεξικάνικο, δεν ξέρω... Ίσως είναι θέμα κατασκευής (point to point)?

EMS KB1, από τη γνωστή εταιρεία EMS. Μόνο ένα κατασκευάστηκε και ανήκε στον Steve Howe, τον κιθαρίστα των YES.

Η προσπάθεια κατανόησης των μεγεθών και χαρακτηριστικών του φυσικού κόσμου αποτελεί το μεγαλύτερο χτύπημα στην ανθρώπινη ματαιοδοξία.Τα συναισθήματα που περιγράφεις είναι αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της ματαιοδοξίας...Και αυτό ισχύει για όλους μας εννοείται,όχι μόνο για σένα. Οι σκέψεις που αναφέρθηκαν από άλλους φίλους περί αντιπαραβολής δυσκολότερων καταστάσεων(π.χ. θέματα υγείας) είναι μεν απόλυτα σωστές αλλά δεν δουλεύουν ποτέ επειδή αφορούν μια υπόθεση και όχι κάτι χειροπιαστό.Για αυτό και όταν μαθαίνουμε κάτι δυσάρεστο το "την υγειά μας να 'χουμε και τίποτα άλλο" κρατάει λιγότερο κι από τραγούδι Punk. Η δική μου πρόταση είναι δυσκολότερης κλίμακας και μεγαλύτερης απαίτησης αλλά,πίστεψε με,σε βάζει στο σωστό δρόμο...Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα φτάσεις σίγουρα και στον τελικό προορισμό.

Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσω πως το δικό μου θέμα προσωπικά δεν είναι μουσικής φύσης, όπως εικάζουν οι @John Goumis @BillTrantos @Shelter, ίσως και όλοι οι υπόλοιποι. Δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες για το δικό μου προβλημα, δεν περιμένω να μου το λύσει μαγικά κάποιος έτσι κι αλλιώς. Τη μουσική τη βάζω μέσα γιατί μιας και το Noiz είναι μουσικό forum, κάποιοι μπορεί να έχουν παρόμοια συναισθήματα όπως πχ να κάνουν ένα παγκόσμιο tour, να ήθελαν να παίξουν live με έναν μεγάλο καλλιτέχνη που δεν είναι πλέον εν ζωή, ή να πάρουν ένα ακριβό όργανο που δεν τους το επέτρεψε ποτέ η τσέπη τους. Ή όπως λέει και ο μέγας @cos_dr, να είχε σχέση με τη Dua Lipa, ξέρω γω; Πιο πολύ με ενδιαφέρει ο τρόπος σκέψης γύρω από αυτό το θέμα. Ο @Grey πχ μίλησε για κοσμολογία. Είναι μεγάλο το φάσμα βέβαια αλλά θα ήθελα να μάθω που το πάει. @gkourmoul1 Δικό μου λάθος ο τρόπος που το έθεσα, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήθελα να δώσω την εικόνα ότι μετανιώνω για το παρελθόν, ούτε με αυτό που λέει ο @Superfunk περί των "έπρεπε". Από την άλλη δυσκολεύομαι να το θέσω ακριβώς με λόγια αυτό που έχω στο μυαλό μου. Midlife crisis δε θα το λεγα σίγουρα, γιατί αυτό που νιώθω είναι κάτι που μου συμβαίνει όσο πίσω και να γυρίσω στο χρόνο. Μου άρεσε η απάντησή σου @trolley, με τη μόνη διαφορά ότι μου είναι πρακτικά αδύνατο να σταματίσω αυτές τις σκέψεις, ειδικά όσο περνάει ο καιρός. Ο τρόπος που το αναφέρω στον ψυχολόγο μου είναι ότι φαντάζει σαν να έχω 2 εγκεφάλους, όπου ο δεύτερος το μόνο που κάνει είναι να μου υπενθυμίζει αυτό που με προβληματίζει. Δεν σταματάει ποτέ, πο-τε. Έχω μάθει να ζω με αυτό αλλά δεν παύει να με ρίχνει αρκετές φορές και να βγαίνει προς τα έξω, ειδικά το τελευταίο 4μηνο. Ξαναλέω, το θέμα δεν το άνοιξα για να βρω λύση στο πρόβλημά μου, αλλά για να δω πώς εσείς, μεγαλύτεροι ή μικρότεροι μπορεί να έχετε διαχειριστεί κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν (ή και στο παρόν φυσικά).

Γενικά, είμαι της απόψης ότι πρέπει να μη μετανιώνουμε για τις πράξης και τις επιλογές του παρελθόντος. Ο,τι κάναμε κάναμε και καλώς το κάναμε. Δεν μπορεί να αλλάξει κάτι, άρα καλό είναι να είμαστε πλήρως συμφιλιωμένοι με το χθες. Το παρελθόν μας κάνει σοφότερους και μας δίνει έναν μπούσουλα για να διαχειριστούμε το αύριο. Στο χέρι σου είναι το τι θα κανείς στο μέλλον. Όλα είναι πιθανά και να ξέρεις ότι δεν υπάρχει ταβάνι. Βάλε στόχους, προσηλώσου σε συτούς και θα πραγματοποιηθούν. Για τίποτα δεν είναι αργά.

Μάλιστα: https://www.tangerinedreammusic.com/en/community/faq_detail.asp?id=55&tit="Eat+more+s…%2C+100.000+flies+can’t+be+wrong%2C"+was+the+headline+in+the+Melody+Maker+review+of+your+unexpected+hit+release+Pheadra+in+the+UK+in+May+1975.+Did+this+upset+you%3F