Πίνακας συμμετοχής

Κατάθεση ψυχής πραγματικά.. Έχουν γραφτεί και από τους υπόλοιπους πολύ ωραία πράγματα, με τα οποία συμφωνώ απόλυτα και δεν έχει νόημα να επαναλάβω. Θα σταθώ σε κάτι,μιας και μένω αισίως 6 χρόνια έξω.. Αφού δεν έχεις ισχυρό δεσμό με τις ρίζες σου ή μεγάλο κοινωνικό κύκλο, γνωρίζεις να κάνεις πράγματα που αποτελούν "διεθνή γλώσσα",έχεις C2 και δεν σου ταιριάζουν οι Ελληνίδες,μήπως να σκεφτείς το εξωτερικό; Όσο αφορά τις γυναίκες,αν το πρόβλημα είναι η ιδιοσυγκρασία της μέσης Ελληνίδας, στην Αθήνα έχεις πολλούς τρόπους να γνωρίσεις γυναίκες από παντού. Υπάρχουν στέκια και τρόποι.

Δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο, τα έχεις όλα.

Είναι αυτό που λένε ότι μεσα στο αστείο και στην πλάκα κρύβεται όλη η αλήθεια ;)

Έχω την εντύπωση ότι ο άνθρωπος με τη μοναδική λάμψη,δεν έκανε πλάκα

Το πρώτο που κάνεις, είναι να τυπώσεις αυτό το post και να βρεις έναν καλό ψυχοθεραπευτή. Μην με πάρεις στραβά, έχω περάσει από εκεί που είσαι, και σε καταλαβαίνω. Ο ψυχοθεραπευτής δεν είναι μόνο για "προβληματικούς" ανθρώπους, είναι για να βοηθάει να βρεις τις λύσεις σου εσύ, μέσα σου, ακούγοντας και κατανοώντας τον εαυτό σου. Είναι πολλά και τεράστια τα θέματα που ανοίγεις, και μακάρι να είχα χρόνο να τα συζητούσαμε από κοντά, ένα ένα. Θα έπαιρνε μήνες. Για αρχή θα πω μόνο ότι το αντιμετωπίζεις λάθος κατά την γνώμη μου. Είσαι "ευλογημένος", και λειτουργείς σαν "καταραμένος". Πόσους ανθρώπους ξέρεις που να έχουν αυτή την εσωτερική φωτιά για γνώση και δημιουργία? Από τα σαρβάιβορ στα μπάτσελορ είναι οι περισσότεροι. Το θέμα είναι να το βάλεις να δουλέψει για σένα, αντί να γίνεσαι έρμαιό του. Δεν είναι εύκολο, πάρε παράδειγμα την ζωή πολλών μεγάλων καλλιτεχνών, ζωγράφων, μουσικών, κλπ, πολλοί δεν τα κατάφεραν να την ελέγξουν και ξέφυγαν. Αλλά αυτό το κίνητρο για δημιουργία, εκτός από σπάνιο, είναι ευλογία και κατάρα μαζί. Πρέπει να βρεις τρόπο να το διαχειριστείς, γι' αυτό σου πρότεινα ψυχοθεραπευτή, όχι γιατί αντιμετωπίζεις κάποιο πρόβλημα. Ένα άλλο θέμα είναι αυτό της προσωπικής ζωής, παρέας, σχέσης, κλπ, που επηρεάζει και επηρεάζεται από το εσωτερικό κυνήγι σου για γνώσεις και δημιουργία. Όταν όλα αυτά όμως επικαλύπτονται με τον μανδύα του περφεξιονισμού (το έχω σε υπερβολικό βαθμό κι εγώ), τότε τα πράγματα γίνονται πιο πολύπλοκα. Θα έλεγα λοιπόν να ψάξεις τον εαυτό σου εσωτερικά με την βοήθεια κάποιου έμπιστου (πολύ δύσκολο να βρεις, το ξέρω) ειδικού στον τομέα. Θα ανακαλύψεις απίστευτα πράγματα εκεί μέσα (στον εαυτό σου), που δεν τα φανταζόσουν καν, τα οποία θα σου δώσουν κατεύθυνση. Την δική σου κατεύθυνση. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να βοηθήσω περισσότερο από τα όσα χαζά έγραψα. EDIT: Μυρίζομαι επίσης, ότι όταν κατανοήσεις τον μηχανισμό λειτουργίας κάποιου αντικειμένου που θέλεις να μάθεις, "βαριέσαι" (δεν βρίσκεις νόημα στο) να το τελειοποιήσεις, φτάνει που κατάλαβες πώς δουλεύει. "Για να γίνω master δεν υπάρχει περίπτωση, οπότε ..." και κατά κάποιον τρόπο σε κουράζει μετά. Φυσικά μπορεί να είμαι εντελώς λάθος.

Συνοπτική, αλλά υπεραρκετή περιγραφή.

Πολυ ωραιο το rattler. Καθαριζει εξαιρετικα, και επισης δουλευει εξαιρετικα και με το gain στο 2-3. Κορυφαιο.

Δεν εχω δοκιμασει ποτε γνησιο RAT. Αλλα ομαδα που κερδιζει δεν αλλαζει… https://www.jampedals.com/rattler/

Ο Μίκης Θεοδωράκης γεννήθηκε στη Χίο. Η καταγωγή του πατέρα του, Γιώργη Θεοδωράκη, Μπιζανομάχου, ήταν από τον Γαλατά Χανίων και της μητέρας του, Ασπασίας Πουλάκη, από τον Τσεσμέ της Μικράς Ασίας. Οι γονείς του συναντήθηκαν στη Μικρά Ασία, λίγο πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τα παιδικά του χρόνια ο Μίκης Θεοδωράκης τα πέρασε σε διάφορες πόλεις της ελληνικής επαρχίας, όπως τη Μυτιλήνη, τα Γιάννενα, το Αργοστόλι, τον Πύργο Ηλείας, την Πάτρα, και κυρίως στην Τρίπολη Αρκαδίας, λόγω των συχνών μεταθέσεων του δημοσίου υπαλλήλου πατέρα του. Στην Τρίπολη, μόλις 17 ετών, δίνει την πρώτη του συναυλία παρουσιάζοντας το έργο του «Κασσιανή» και παίρνει μέρος στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Στη μεγάλη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 1943 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από τους Ιταλούς και βασανίζεται. Διαφεύγει στην Αθήνα, όπου οργανώνεται στον ΕΛΑΣ και εκτελεί χρέη διαφωτιστή στον Πέμπτο Τομέα της ΕΠΟΝ, ενώ αγωνίζεται και σαν διμοιρίτης της Μεταξωτής διμοιρίας του 1ου τάγματος της Νέας Σμύρνης κατά τα Δεκεμβριανά. Συγχρόνως σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Το 1950 αποφοιτά από το Ωδείο με δίπλωμα στην αρμονία. Το 1954 μεταναστεύει με κρατική υποτροφία στο Παρίσι, όπου εγγράφεται στο Conservatoire και σπουδάζει με τον Ολιβιέ Μεσιάν, για σύντομο χρονικό διάστημα, μουσική ανάλυση, καθώς επίσης και διεύθυνση ορχήστρας με τον Εζέν Μπιγκό. Συνθέτει μουσική για το μπαλέτο της Λουντμίλα Τσέρινα, το Κόβεντ Γκάρντεν, το Μπαλέτο της Στουτγκάρδης και επίσης για τον κινηματογράφο. Το 1957 του απονέμεται το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ της Μόσχας από τον Σοστακόβιτς για το έργο του Suite No 1 για πιάνο και ορχήστρα. Συγχρόνως συνθέτει πολλά έργα συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου. Ως πολιτικός υπήρξε υπουργός και τέσσερις φορές εκλεγμένος βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου με το ΚΚΕ και τη ΝΔ, ενώ παράλληλα ήταν ακτιβιστής τιμημένος με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν το 1983. Είχε ασχοληθεί με όλα τα είδη της μουσικής, ενώ είχε συνθέσει τον ίσως πιο αναγνωρίσιμο ελληνικό ρυθμό διεθνώς, το συρτάκι «Ζορμπάς» (1964), βασισμένο σε παραδοσιακή κρητική μουσική. Επίσης έχει ασχοληθεί με την κλασική μουσική γράφοντας συμφωνίες, ορατόρια, μπαλέτα, όπερες και μουσική δωματίου. «Αν δεν είχα βιώσει αυτά που βίωσα, δεν θα είχα γράψει αυτή τη μουσική. Η μουσική για εμένα ποτέ δεν υπήρξε αυτοσκοπός, είναι κάτι το βιωματικό», έλεγε. Πηγή: iefimerida.gr

πριν λιγες ημερες..burger home made..και το ψωμακι χειροποιητο..

Εχω κάνει πολλά ταξίδια. Δουλειά κι αναψυχή. Αν έχω να θυμάμαι ένα, ήταν την πρώτη φορά που τόλμησα να κατέβω στον Πειραιά χωρίς παρέα με τη μοτοσυκλέτα και μπήκα στο πρώτο καράβι που πήγαινε Κυκλάδες. Κατέβηκα στο πρώτο νησί που δεν ήξερα. Έμεινα μόνος την πρώτη μέρα. Την τρίτη μέρα επέστρεψα Αθήνα για να παω στο ραντεβού που είχα απο πριν στην Ομόνοια με μοτοπαρέα για ταξίδι, για να τους πω πως δεν θα πάω... γιατι είχα ανακαλύψει ένα άλλο κόσμο στο νησί που σίγουρα με παρέα αποκλείεται να συνέβαινε. Πολύ πριν τα κινητά εποχή. Κι επέστρεψα για άλλες δυο βδομάδες. Ισχύει αυτό που λέει ο ντοτόρε, να τα'χεις καλά με τον εαυτό σου και να προσθέσω, πως έχεις δείξει πως περνάς καλά με τον εαυτό σου στο σπίτι που άλλοι φρικάρουν και μόνο στην ιδέα. Έχεις κερδίσει τον μισό αγώνα.

Η κοπελιά είναι η δασκάλα στο μπάσο στην τάξη της κόρης μου στο Artez. Τόσο που άρχισα να σκέφτομαι να πάρει minor στο μπάσο...

Μόλις παρέλαβα φέτα (Ρούσκας) και ντομάτες από Άγιο Γεώργιο Τυμφρηστού (Ευρυτανία).

Σαν νέος δε με άγγιζε καθόλου, μεγαλώνοντας η μουσική του έγινε κάτι σαν παράδοση γύρω μας τα βιώματα που είχαν οι πατεράδες μας και οι παππούδες για κάποιους τελείως διαφορετικά από τα δικά μας γι αυτό και έμειναν ανεξίτηλα σε αυτά τα τραγούδια ειναι ο ογκόλιθος της μουσικής μας θα παραμείνει αθάνατος απο τα τραγούδια του θα ξεχωρίσω αυτά που τραγούδησε ο Μπιθικώτσης

Όπου και να πας, ότι και να έχεις και να είσαι το θέμα είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Αν πάψεις να αγαπάς τον εαυτό σου τίποτα δεν θα σε ευχαριστεί,τίποτα δεν θα κάνεις και ότι έχεις θα αρχίσεις να το χάνεις, χάνοντας τον στο τέλος και αυτόν.

Συμφωνούσες-διαφωνούσες μαζί του για κάποια,τί σημασία έχει... Σημασία έχει το έργο,που ήταν (όχι πάντα) σπουδαίο. Παραθέτω κάτι, που έχει πει ο Χατζιδάκις: «Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ένας ποταμός σπανίων μελωδιών που έχει βαθιές τις ρίζες του στον αραβικό χώρο κι όχι μόνο στην Κρήτη. Από την Κρήτη πήρε την επική μεγαλοστομία και λεβεντιά που σφραγίζει τους ρυθμούς του. Απ’ τα νησιά του Αιγαίου τη χάρη του και τη λεπτεπίλεπτη δεξιοτεχνία του. Κι από τη βόρεια Ελλάδα τους βαθείς αναστεναγμούς της μουσικής του. Οσοι θέλησαν να τον μιμηθούν το μόνο που κατάφεραν ήταν να φτιάξουν μια μονότονη μπροσούρα που προκαλούσε αθεράπευτη πλήξη και ανία στον ακροατή. Η επανάσταση χωρίς ταλέντο είναι για να κοιμάσαι ασφαλώς κι όχι για να λιθοβολείς". Η νύχτα έφτασε,τα παράθυρα κλείσαν... Η νύχτα έπεσε,οι δρόμοι χαθήκαν...

Επειδή η πραγματικότητα εδώ είναι κωμικοτραγική και περιγράφεται όπως το έκανε ο δόκτορ, τα πράγματα είναι τόσο απλά αλλά και δύσκολα. Θα πω όμως δυο λόγια στον αέρα, έτσι γιατί τα σκέφτομαι καιρό. Ολοι μου οι αγγλοσάξωνες συμμαθητές και φίλοι το πρώτο που ήθελαν να κάνουν μετα το σχολείο ήταν να γυρίσουν τον κόσμο. Κι όχι γιατι είχανε λεφτά, αυτά δεν τα δίνουν οι γονείς σε ενήλικες όπως Ελλάδα, αλλά με όποιο τρόπο μπορούσαν. Δουλεύοντας εδω κι εκεί, ταξιδεύοντας με τρένο ή όποιο μέσο θα μπορούσαν να πληρώσουν απο τις οικονομίες τους, backpacking. ΟΚ δεν θα μείνεις σε πεντάστερα ξενοδοχεία σίγουρα και δεν θα σερβίρουν πρωινό αλλά μην ξεχνάς πως δεν έχει ξαναυπάρξει τέτοια άνεση και ευκαιρία να ταξιδέψεις στις πιο αναπτυγμένες χώρες του κόσμου, που ευτυχώς βρίσκονται στην ΕΕ και να έχεις την ελευθερία να μείνεις όσο θέλεις ή και να δοκιμάσεις ν' αρχίσεις μια νέα ζωή εκεί. Δεν μ' αρέσει εκεί, πάω παραδίπλα! Ακούγεται Οδύσσεια αλλά δεν είναι και σίγουρα όσο ταξιδέψει κι αντέξει κανείς, καλό είναι. Δεν ξέρεις τι κέρδος είναι. Ανοίγουν τα μάτια, μαθαίνεις την διαφορετικότητα και ακόμα κι αν επιστρέψεις, ξέρεις το γιατί. Εγω το έκανα αλλά όχι όσο θα' θελα δυστυχώς, ήταν κι άλλες εποχές και δύσκολα ταξίδευες ελεύθερα. Ήθελες προετοιμασίες, προξενεία, πρόγραμμα. Αλλά δεν είναι και στο πετσί μας αυτή η κουλτούρα του κοσμοπολίτη, ταξιδευτή. Αν αρχίσεις τα πως θα συνεννοούμαι, που θα μείνω, τι θα κάνουν οι φίλοι μου πίσω, μάλλον έχεις ήδη βολευτεί και ξέρεις που ανήκεις. Με όλες τις συνέπειες. Θετικές και αρνητικές. Είναι ήδη μια απόφαση. Τα λέω για να τ' ακούω και σε παρακαλώ να μην τα πάρεις τις μετρητοίς. Εδώ δεν έπεισα τον γιό μου...

Πίσω από τις λέξεις, κρύβεται ο..... Χαχαχαχαχαχα

Άφησε τεράστιο έργο πίσω του, και θα τον θυμούνται εκατομμύρια, οπότε δε θα πεθάνει ποτέ.

Γιατί ψέματα είναι? Εγώ το έχω πιάσει το νόημα της ελληνικής ζωής χρόνια τώρα και παράλληλα δηλώνω και συνθέτης, μποξέρ, είμαι συνδικαλιστής άρα άτρωτος , μόνο ο ΕΝΦΙΑ μας τα χαλάει. Τα καλύτερα (ΤΟ ΕΦΆΠΑΞ) έρχεται. Και θα σας πω και κάτι που μου έλεγε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου. Να κάνεις παρέα με πλούσιους. Άμα κάνεις παρέα με φτωχούς, στο τέλος θα γίνεις κι εσύ φτωχός Και ένας άλλος μου είχε πει κάτι σοφό αλλά δεν το τηρησα και τελικά είναι λάθος. Πριν την παντρευτείς αφού σε θέλουν να τους βάλεις να στα γράψουν πρώτα τα πεθερικά τα σπίτια . Έτσι θα σε σέβονται περισσότερο, δεν θα τολμούν να κουνηθουν. χαχαχαχαχαχαχα.

Ευτυχώς που έχουμε και σένα που δίνεις μια πιο πλακατζίδικη άποψη γιατί πολλή κατάθλιψη έπεσε :P Ήμουν δημόσιος υπάλληλος για ένα χρόνο, ποτέ ξανά! Αν και όντως ο ελεύθερος χρόνος που είχα ήταν... απροσδιόριστα μεγάλος... Επίσης αν περίμενα από το ελάντα, ζήτω που καήκαμε... Το κατάλαβα αυτό που έγραψες, απλά εδώ παίζουν 2 προβλήματα. Το 1ο είναι ο χρόνος το οποίο το έθεσα στο κεντρικό κείμενο. Δε με πολυπαίρνει χρονικά να δουλεύω + να εξελίσομαι για να αλλάξω καριέρα + να κάνω έξτρα πράγματα (εδώ έρχεται η υπέρβαση που αναφέρθηκε πριν). Για να γίνει αυτή η υπέρβαση θα πρέπει να είναι κάτι που το απολαμβάνω, ειδάλλως θα είμαι μια μαυρίλα όπου και αν πάω - το χω δοκιμάσει, έχει γίνει, δε τα βγάω από το μυαλό μου. Γι'αυτό και πιστεύω ότι μια μπάντα θα μπορούσε να μου δώσει και το κοινωνικό κομμάτι, και το δημιουργικό. Θα πρέπει να το ψάξω καλύτερα και πιο σοβαρά... Ε τότε συμφωνούμε για τις ρίζες που ανέφερες, απλά για μένα ο τόπος είναι δευτερεύων. Για Αμέρικα το χω σκεφτεί πολλές φορές, μοιάζει η βέλτιστη επιλογή - αν και πρέπει και εκεί να είσαι πολύ τυχερός, ειδικά αν ξεκινάς από το μηδέν. Βέβαια για να μείνεις μόνιμα πρέπει να έχεις είτε εργατική visa (που και αυτή δε την παίρνεις εύκολα), είτε κάποιον συγγενή ...είτε να παντρευτείς μέσα στο διάστημα της τουριστικής visa Δεν με νοιάζει να είμαι όλη μέρα σπίτι. Ίσα ίσα σαν εσωστρεφές άτομο νιώθω πιο άνετα στο χώρο μου, με τα δικά μου άτομα. Δε βρίσκω ιδιαίτερο νόημα ή απόλαυση στις μεγάλες κοινωνικές αναμπουμπούλες. Κι αυτό κάνει το κοινωνικό μου πρόβλημα μεγαλύτερο δυστυχώς.

Harilatron, Συμφωνώ με την ανάλυσή σου με μία μόνο ένσταση: Οι πολύ χαμηλές συχνότητες είναι σχεδόν πανκατευθυντικές και ειδικά σε μικρούς χώρους και σε χώρους με υψηλό χρόνο αντήχησης δεν ακολουθούν την αρχή "γωνία πρόσπτωσης=γωνία ανάκλασης". Έτσι δίνοντας κλίση στην καμπίνα σε τέτοιους χώρους (που συν τοις αλλοις δεν έχουν μελετηθεί ακουστικά) αλλάζουμε την αρχική κατεύθυνση και μοιράζουμε διαφορετικά τις ανακλάσεις μόνο των αρμονικών ή της περιοχής του μπάσου από μία συχνότητα και πάνω. Εκτιμώ ότι στη χαμηλή περιοχή του οργάνου το πρόβλημα της ανομοιομορφίας στις εντάσεις θα συνεχίσει να υπάρχει μετά την κλίση της καμπίνας. Πιθανό, όμως να έχουν αλλάξει λίγο οι θέσεις των μεγίστων και ελαχίστων, και να έχει καθαρίσει λίγο ο ήχος (αν έχουμε πετύχει καλύτερη κατανομή των αρμονικών στο χώρο).

Το καλύτερο θέμα τελευταία στο noiz. Μέχρι να το διαβάσω, νόμιζα πως κάτι μου συμβαίνει και εδώ και καιρό ακουμπάω τα όργανα στη χάση και στη φέξη, από εκεί που για 4 δεκαετίες δεν μπορούσα ούτε μέρα χωρίς. Τώρα που είδα πως είμαστε πολλοί, αναθάρρησα και ξαναξεκίνησα δειλά δειλά. Εύχομαι να ξαναγυρίσει σύντομα η παλιά εποχή, καλές μουσικές σε όλους.

Κακή διατύπωση από μέρους μου, συμφωνώ και για τα μέρη και για τους ανθρώπους. Το μέρος που γεννήθηκες/μεγάλωσες και οι συγγενείς είναι κάτι που δε διάλεξες. Το μέρος που ζεις σαν ενήλικας και οι φίλοι σου είναι επιλογές σου, αυτό εννοούσα όταν είπα ότι είναι σημαντικές οι ρίζες. Τις φτιάχνεις εσύ με τις επιλογές σου και πρέπει να βελτιώνουν τη ζωή σου αλλιώς κάτι κάνεις λάθος. Δίνω πολύ σημασία όχι μόνο στο σπίτι αλλά και στο μέρος που ζω γιατί εκεί είναι η καθημερινότητα μου και αν δεν είναι καλή επηρεάζει τη ψυχολογία μου. Απ' τη στιγμή που δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να ταξιδεύω συνέχεια (αυτό θα έκανα αν δεν έπρεπε να δουλεύω για τα προς το ζην) η καθημερινότητα μου περιστρέφεται στο μέρος που ζω και τον κοινωνικό μου περίγυρο. Έχει αξία μια καλύτερη ζωή? Γι' αυτό το λόγο θα μετακομίσεις αν το βλέπεις μόνιμα αλλιώς πας κάπου για συγκεκριμένο χρόνο γιατί έχεις βρει μια πολύ κερδοφόρα δουλειά με σκοπό να ξαναγυρίσεις. Γενικώς οι μετακομίσεις είναι κουραστικές, ειδικά στο εξωτερικό γι' αυτό είναι προτιμότερο να τις κάνεις σε νεαρή ηλικία. Όσο για τη γλώσσα στο ίδιο δίλημμα ήμουν κι εγώ προ οικονομικής κρίσης (αρχές/μέσα 2000) και δυστυχώς δεν το τόλμησα. Αγγλία δε θα πήγαινα μόνο και μόνο για τον καιρό, Αυστραλία ή Ν. Ζηλανδία είχα βάλει στόχο όταν ήταν ευκολότερο τότε, πολλά άλλαξαν με τη παγκόσμια οικονομική κρίση και το σχεδόν κλείσιμο των συνόρων. Απ' ότι καταλαβαίνω πάντως για να αναφέρεις την Αγγλία δεν έχεις σκέψεις για εκτός Ευρώπης γιατί αγγλικά μιλάνε και σε ΗΠΑ - Καναδά, εκεί είναι καλύτερα για μουσική καριέρα αν επιβιώσεις από τον πολύ μεγαλύτερο ανταγωνισμό. Οι διεθνείς μετακομίσεις, ειδικά εκτός ΕΕ, έχουν πάμπολες δυσκολίες αν θες να είσαι νόμιμος, αξίζουν αν το θέλεις πραγματικά και το έχεις πάρει απόφαση ότι η ζωή σου εδώ τελειώσε και θες να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό. Αν όμως είσαι σπίτι όλη μέρα, σε όποιο μέρος και να είναι αυτό, δεν έχει ιδιαίτερο νόημα για μένα. Η όποια δουλειά δε πρέπει να γίνεται η ζωή μας και το να μαθαίνεις κάτι νέο πρέπει να έχει όρια. Αν κάποιον τον γεμίζει να μελετάει 15 ώρες την ημέρα ας το κάνει, εγώ δε μπορούσα ποτέ να το κάνω, ακόμα και τη κιθάρα. Προσπαθώ να έχω ισορροπία στη ζωή μου και να μην αφήνω τα πάθη μου να μετατρέπονται σε εξαρτήσεις. Γι' αυτό και πρότεινα δραστηριότητες εκτός σπιτιού αλλά αν έχεις ήδη ενδιαφέροντα όπως είπες ασχολήσου με αυτά. Αυτό που προτείνω είναι να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν απλά γιατί σου αρέσουν, δε χρειάζεται να έχουν σχέση με δουλειά/καριέρα και το κέρδος. Ούτε να είσαι ο καλύτερος χρειάζεται, αν θες να μάθεις ένα νέο όργανο κάντο για να περάσεις καλά, να παίξεις με δυο ανθρώπους και να το ευχαριστηθείς. Η μουσική ούτε ανταγωνισμός είναι ούτε ποτέ θα φτάσεις στο τέλος, όσα πτυχία και να αποκτήσει κάποιος πάντα θα υπάρχει κάτι νέο να μάθει.

Κάνε τα χαρτιά σου γισ το ΔΗΜΌΣΙΟ για καμιά θέση αορίστου , αξιοποίησε τον ελεύθερο χρόνο σου να γραφτείς σε ένα κόμμα και να κάνεις γνωριμίες και αγώνα για να βγει κάποιος "δικός σου" και αυτός μετά σαν δικός του θα σου ανοίξει και άλλες πόρτες και εκεί μπορείς να προωθήσεις τα ταλέντα σου που αδιαμφισβητητα έχεις πολλά πέραν της μουσικής. Με networking θα προωθηθεις ως συνθέτης. Γυναίκες βρίσκεις εύκολα, σε όσες ποιο πολλές την πέσεις τόσο πιο πολλές θα βγάλεις, είναι στατιστικό το θέμα, όποια βλέπεις και σου αρέσει να της την πέφτεις, την πιο ωραία για εσένα. Λίγο προσοχή στην εμφάνιση γιστι η πρώτη εντύπωση μετράει, τα μετράνε αυτά αυτές Και αν είσαι πολύ τυχερός και βρεις μια ΔΗΜΌΣΙΟ ΥΠΆΛΛΗΛΟ με μια άλφα περιουσία εκμεταλλευσιμη που δεν είναι πιεστικη και εκτιμά την δημιουργικότητα σου και σε αφήνει είσαι αρχηγός. Απλά έχε υπόψη σου πως μετα τη γέννα οι περισσότερες αλλάζουν Και κράτα αποστάσεις με τα πεθερικά, όχι πολλά πολλά Εντο Ελλαντα φίλε μου, ζει με τα δανεικά των Ευρωπαίων και θα μας τσακισουν πιο πολύ, δεν είδαμε τίποτα ακόμα Προσαρμόζεις τα όνειρα σου στην ελληνική πραγματικότητα και θα τα καταφέρεις να βρεις την ισορροπία

Alex θα σου γράψω κάτι ακόμα, που για μένα είναι "ευαγγέλιο". Έχει να κάνει με την αντίληψη των Τολτέκων (μιας νομαδικής φυλής της κεντρικής Αμερικής πριν τους Μάγιας που πια εξαφανίστηκε), και την καθοδήγηση από δάσκαλο σε μαθητή. "- Μπροστά σου, ανοίγονται πολλοί δρόμοι. Εσύ πρέπει να ακολουθήσεις το μονοπάτι που έχει καρδιά. Είναι δύσκολο να αποφασίσεις ποιο είναι αυτό, αλλά μόλις το βρεις, να το ακολουθήσεις χωρίς ποτέ να κοιτάξεις πίσω. Στον δρόμο σου θα βρίσκεις συνέχεια άλλα μονοπάτια που διασταυρώνονται με το δικό σου. Μονοπάτια όμορφα, θα θέλεις να τα ακολουθήσεις, αλλά μην το κάνεις, γιατί θα χάσεις τον δρόμο σου. Να μπαίνεις να τα βλέπεις, να παίρνεις ότι καλό έχουν να σου δώσουν, αλλά πάντα να ξαναγυρίζεις στο δικό σου μονοπάτι. - Και πώς θα καταλάβω αν κάποιο μονοπάτι έχει καρδιά? - Θα το νιώσεις. Δεν υπάρχει ένα μονοπάτι με καρδιά για όλους, για κάθε έναν υπάρχει το δικό του μονοπάτι με καρδιά, πρέπει να βρεις το δικό σου. Το δύσκολο είναι να το βρεις. Όταν το βρεις όμως, πρέπει να το πάρεις μέχρι το τέρμα, γιατί μόνο αυτό το μονοπάτι που έχει καρδιά για σένα, θα σε πάει εκεί που θέλεις." Αυτό ισχύει για τα πάντα, από δουλειά, σχέσεις, χόμπι, μέχρι ....

Μεγάλη κουβέντα ανοίξατε, ωραία αλλά και στενάχωρη. Κι εγώ ανήκω σε εκείνους που περίμεναν ότι ο υποχρεωτικός εγκλεισμός θα τους "έστρωνε" να γράψουν. Η πραγματικότητα με διέψευσε. Σκόρπια riffs εδώ κι εκεί, κάνα jamάρισμα με backing tracks και αυτό ήταν για τον τελευταίο 1.5 χρόνο. Η μεγάλη συνειδητοποίηση ήταν τώρα που έφυγα για Ολλανδία μόνο με ένα laptop μέχρι να έρθουν τα πράγματα με τη μεταφορική. Περίμενα ότι αυτές τις 2 βδομάδες θα τη ζητήσω την κιθάρα μου, ότι θα μου λείψει. Δυστυχώς πάλι διαψεύσθηκα. Ίσως είναι και το στρες που είχα με όλα όσα έπρεπε να γίνουν, με τα έντονα συναισθήματα που βίωσα φεύγοντας, αλλά ήταν μεγάλη σφαλιάρα ότι πέρασαν 2 βδομάδες και δεν πέρασε καν απ'το μυαλό μου. Σήμερα ήρθαν τα πράγματα και ούτε καν κόλλησα το μπράτσο με το σώμα. Σκεφτόμουν εδώ και λίγο καιρό να κάνω ένα διάλειμμα από την κιθάρα, εννοώντας κυρίως τα μαθήματα. Είναι άλλο να γρατζουνάς πού και πού επειδή σου ήρθε και άλλο επειδή έχεις ύλη να βγάλεις. Ίσως ασχοληθώ λίγο με άλλα πράγματα στη μουσική, θέλω να δω και τι vibe θα μου βγάλει η πόλη που ήρθα, τι ανθρώπους θα συναναστραφώ, τι θα νιώσω εδώ. Θέλω να νιώσω κάτι για να δημιουργήσω, αλλιώς προτιμώ να παίζω όποτε μου κάνει κέφι.

Σας ευχαριστούμε, κυριοι!! Live εκδοχή, δυστυχώς, δεν προβλέπεται. Εγώ Κρήτη, ο Αραβανης Πάτρα. Μονο εάν του βρούμε καμία καλή Κρητικοπούλα....

Καθηγητής πληροφορικής και υπολογιστικών συστημάτων ΑΡΝΕΙΤΑΙ να βάλει θερμοαγώγιμη πάστα στον επεξεργαστή!!!! ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Eμένα παλι η 1η καραντινα μου τα εσκασε τελειως αλλιως. Πηρα εργαλεια κηπου και αρχισα να φυτευω, σκαλιζω, κλαδευω Μουσικά, μελετουσα αλλα με πολυ χαλαρους ρυθμους. Στη 2η καραντινα βαρεθηκα τον κηπο αλλα μετα απο οοοσα ειχαμε περασει ειχα ερεθισματα να σκαρωσω μερικα κομματια. Ειμαι απ τους τυχερους που εδω και κανα μηνα εχω gigs (στη Ροδο που μενω) αν και βλεποντας τα κρουσματα, πολυ φοβαμαι οτι παλι θα απαγορευτουν τα gigs. Δε θα ξεχασω τις πρωτες νοτες πανω στο παταρι μετα απο τοσο μεγαλο διαστημα αποχης. Ευχομαι σε ολους να το (ξανα)νιωσουν αυτο το συντομοτερο δυνατο. Κρατατε γερα!

Δεν μου έχουν τύχει ανάλογες περιπτώσεις. Η εποχή που μεγάλωσα ήταν εκείνη που το να ακολουθήσεις καριέρα μουσικού ήταν σαν να τα σπας με τις οικογενειακές και πατροπαράδοτες συνήθειες. Επρεπε να τα ξεχάσεις όλα και να ζήσεις με 50 δραχμές στην τσέπη. Λίγοι τα κατάφεραν τότε. Το "έπαιξα" μουσικός παράλληλα με το γυμνάσιο και το πανεπιστήμιο. Από ζώδιο ή απο γονίδιο είχα μια τελειομανία που συνήθως δεν μπορεί να λειτουργήσει σε πάνω από ένα επίπεδο. Ετσι όταν έπρεπε να διαλέξω μεταξύ της σιγουριάς μιας πανεπιστημιακής καριέρας από το να κουβαλάω κιθάρες και ενισχυτές και να ξενυχτάω στο σταθμό του ΟΣΕ, διάλεξα το πρώτο. Αυτό μου έσκασε το συννεφάκι του ονείρου πρόωρα, αλλά από την άλλη δεν κατέστρεψε την εικόνα της μουσικής με την κατοπινή ρουτίνα του ξενυχτάδικου και του σεσιονάδικου και του ψαξίματος για ...date....όταν γέμισε η αγορά από μουζικάντηδες του ανατολικού μπλοκ. Οι φίλοι μου και συνοδοιπόροι μου ζορίστηκαν, κουράστηκαν, ξενύχτησαν, τα χάλασαν με τις οικογένειές τους, τους λείπουν τα ένσημα. Αντίστοιχα όσοι κρατήσαμε την μουσική σαν χόμπυ τουλάχιστον δεν την μισήσαμε (αυτήν ή τον εαυτό μας για την απόφασή του). Τώρα πλέον με τελειωμένη την επαγγελματική καριέρα μπορώ να αφοσιωθώ με τη μουσική χωρίς αναστολές. Κοντολογίς, καλά τα όνειρα, αλλά εδώ που ζούμε είναι σημαντική η επιβίωση. Και είναι δύσκολο να επιβιώσεις με αυτό που αγαπάς. Συνήθως ένα από τα δυό θα την πληρώσει. Σαν συμβουλή θα έδινα ...εξσφάλισε τα προς το ζην. Προσπάθησε να εντάξεις το όνειρο έστω πλαγίως και σίγουρα κοινοποίησέ το, είτε δια ζώσης είτε με τις σύγχρονες πρακτικές. Κανείς δεν θα γίνει γνωστός όντας ερημίτης και ακοινώνητος. Ακόμα και σήμερα που μπορεί να έχεις 100000 ακόλουθους πρέπει να σε δούν 5 μάτια που ξέρουν. Συνεπώς βγες απ το καβούκι σου. Επίσης....τρέξε από τα 18, από τα 25, από τα 30....μέχρι τα 45. Ό,τι φτιάξεις μέχρι τότε θα το φτιάξεις. Μετά...ζήσε και λίγο για σένα. Γιατί τελειώνει ο χρόνος...

Είπαν πολύ ωραία πράγματα τα παιδιά παραπάνω και θέλουν σκέψη και στόχο. Είσαι ταλαντούχος και εργατικός και θα καταλήξεις όταν έρθει η ώρα αλλά και όχι απαραίτητα. Εγω έχω αλλάξει 4 διαφορετικές καριέρες και είμαι έτοιμος για 5η. Έχω να σου πω δυο πράγματα μόνο. Ταξίδεψε όσο μπορείς. Θα μάθεις πολλά, θα πάρεις ιδέες, θα γνωρίσεις κόσμο ευκολότερα. Αν δεν ήσουν single, αυτές θα ήταν πιθανώς εσωτερικές αναζητήσεις και ίσως πολυτέλειες. Δες τι έχεις. Την ελευθερία να κάνεις τα πάντα. Το μόνο που εμποδίζει την πραγματοποίησή αυτής της ελευθερίας, είναι η δική σου προσκόλληση στο ποιος είσαι.

Οι προβληματισμοί που περιγράφεις φίλε Άλεξ είναι τα θέματα που βασανίζουν εκατομμύρια άλλους ανθρώπους κοντά στην ηλικία σου (και όχι μόνο). Όσοι δεν είχαν προδιαγεγραμμένη πορεία μετά τις σπουδές ή/και οικογένεια με περιουσία, πέρασαν από το στάδια που περιγράφεις. Προσωπικά θαυμάζω το θάρρος σου να φύγεις από τον τόπο σου και να εγκατασταθείς σε μια ξένη πόλη που μπορεί, σε σχέση με την επαρχία, να έχει μια αύρα ελευθερίας και υπερπροσφοράς ευκαιριών σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας, αλλά σε άλλα θέματα είναι αμείλικτη. Επίσης σε θαυμάζω που κατάφερες και πήρες το πτυχίο παρόλο που το αντικείμενο ήταν κάτι που δε σε τραβάει. Προσωπικά ξεκίνησα πεντακόσιες σπουδές και δεν τελείωσα τίποτα για αυτόν ακριβώς το λόγο. Από τα λεγόμενά σου, έχεις μια εξαιρετικά χρήσιμη ικανότητα: προσωπική πειθαρχία. Χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι ενδεχομένως, ήδη είσαι εξοπλισμένος με το 50% τουλάχιστον των εφοδίων που χρειάζονται ώστε ο δρόμος που τελικά θα βρεθείς να είναι ευκολότερος. Στα πρακτικά τώρα: Η σύνθεση ορχηστρικής μουσικής δεν πληρώνει τίποτα. Χρειάζεται κανείς πολλά χρόνια στο χώρο, πολλές γνωριμίες, ειδικές κοινωνικές ικανότητες και πολλή τύχη για να βρεθεί να βγάζει τουλάχιστον τα προς το ζην από αυτό. Δε λέω ότι δεν έχεις τις παραπάνω ικανότητες αλλά κατά 99,9%, ακόμα κι αν τις έχεις, δε θα δεις στο balance σου ποσά που να πληρώνουν λογαριασμούς, πριν περάσει πολύς καιρός ενεργού απασχόλησης με το αντικείμενο. Και είμαι ιδιαίτερα (πιθανότατα υπερβολικά) αισιόδοξος ως προς τις εκτιμήσεις μου. Οπότε οι άμεσες ανάγκες σου έχουν προτεραιότητα κι αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστείς τη δουλειά που σου προσέφεραν ή κάποια άλλη για τα πάγια έξοδά σου. Αν έχεις ρεύμα, νερό, τηλέφωνο και φαΐ, μπορείς να αφιερώνεις όλο τον ελεύθερο χρόνο σου σε ό,τι σε ευχαριστεί και ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει το πάθος για τη μουσική. Ως προς τα υπόλοιπα και προσωπικά που σε απασχολούν, χωρίς να σε γνωρίζω, πιστεύω ότι θα έρθουν σιγά σιγά. Η Αθήνα είναι μια άγρια πόλη για ανθρώπους που δεν έχουν ρίζες εδώ και εγκαταστάθηκαν "μεγάλοι". Ειδικά για ανθρώπους με καλλιτεχνική ψυχή που συχνά συμβαδίζει με εσωστρέφεια. Παρόλα αυτά οι χώροι, φυσικοί και μη, που θα βρεθείς, θα σε "ανακατέψουν" με πολύ κόσμο και θα βρεις αυτό που σου ταιριάζει. Αυτά που ψάχνεις είναι εκεί, απλά θέλουν παραπάνω αναζήτηση και υπομονή λόγω έντονου "θορύβου" από τον μεγάλο πληθυσμό.

Η βέλτιστη λύση είναι εκείνη που σε αφήνει ικανοποιημενο και ευτυχισμένο. Δεν μπορείς να είσαι ο καλύτερος στα πάντα. Ήδη, με το να κυνηγάς το καλύτερο σε ότι κανείς, ξεφεύγεις από τον μ.ο. και ξεχωρίζεις. Σταμάτα να κυνηγάς τα πάντα. Διάλεξε μια τέχνη να σου βγάζει χρήμα, ώστε να μπορείς να ασχολείσαι, ελεύθερα, με 2-3 αλλά χόμπυ που θα σε γεμίζουν. Είναι ευλογία οι τόσες δεξιότητες, αλλά μη τρελαίνεσαι διότι η ζωή είναι υπερβολικά μικρή, και πρέπει να τη χαίρεσαι περισσότερο. Όλα τα άλλα είναι μάταια. Κάνε το αυτό που σε γεμίζει, και σταμάτα εκεί στο τέλος της ημέρας. Μην κυνηγάς το απόλυτο στα πάντα. Σχετικά με την μπάντα, με τις γνώσεις που έχεις, θα εκπλαγεις με το τι μπορείς να κάνεις. Μπορείς να κάνεις τη μεγάλη διαφορά, σε οποιοδήποτε όργανο, καθώς είσαι μερακλής. Δεν χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος στο όργανο. Χρειάζεται, μόνο, να μπορείς να είσαι team player και δημιουργικός. Ακόμα και οι βασικές γνώσεις σε πάνε 3 σκαλιά παρακάτω. Είχα και εγώ το ίδιο θέμα. Δεν ξεχώριζα πουθενά. Ήμουν μετρθος/καλός σε ο,τι με ενδιαφερε, αλλά σχεδον πουθενά ο καλύτερος. Εν τέλει, ανακάλυψα ότι κατάφερνα πάντα να φτάνω τον στόχο μου. Δεν τον έβαζα στην κορυφή, αλλά σε ένα υψηλό σημείο που να με κάλυπτε και να με γέμιζε. Όσο δύσκολος και να ήταν τον κατάφερνα. Ρε μέχρι και ηλεκτρική έμαθα στα γεράματα (προ λιγου καιρού) και έπαιζα ροκ λάιβ με άτομα να χορεύουν μπροστά μου. Τι άλλο να ζητήσω. Και δεν ήμουν ο καλύτερος. Ούτε καν καλός. Χόμπυ ήταν και με γέμιζε. Και κάθε μέρα δουλεύω να γίνω καλύτερος, για την πάρτι μου. Βάζω συνεχώς νέους στόχους, καθημερινα, μικρούς και μεγάλους. Τους πετυχαίνω, και πάω παρακάτω. Μια ζωή ήμουν single, με ελάχιστα διαλλειματα, και η μοναξιά ήταν το βασικό μου πρόβλημα. Ο μεγάλος μου στόχος ήταν, πάντα, να κάνω οικογένεια και να είμαι ευτυχισμενος Ήμουν κοντά στην ηλικία σου, και έβλεπα να "φεύγει το τρένο" και να απομακρύνεται το "όνειρο". Και δε φαντάζεσαι πόσο γρήγορα γύρισε ο τροχός και πέτυχα τον βασικό μου στόχος, δημιουργωντας οικογένεια. Είχε έρθει η ώρα μου. Το κυνηγούσα? Κάθε άλλο. Απλά, παρουσιάστηκε η "ευκαιρία" και την άρπαξα από τα μαλλιά. Μείνε προσηλωμένος στους στόχους σου, και η ανταμοιβή θα έρθει, αργά ή γρήγορα. Μην τα βαζεις όλα στο κεφάλι σου. "Τακτοποιησε" τα μέσα σου, βάλε τα σε μια (ιεραρχική) σειρά και ξεκινα να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις επιτυχίας. Δεν συμβαινει μόνο σε σένα, αλλά στον μισό πληθυσμό του πλανήτη. Είναι βασικό να υπάρχει το όραμα, δηλαδή ο κεντρικός στόχος. Έπειτα, έρχονται και οι μικρότεροι μεγαλοι υπο-στοχοι. Μείνε προσηλωμένος σε αυτούς, και κάνε ότι χρειάζεται για να δημιουργήσεις πρόσφορο έδαφος. Έχεις κάνει τη μισή δουλεια και έχεις εντοπίσει τα προβλήματα. Τα έβαλες σε μια σειρά, με μεθοδικότητα, και τα στοχοποίησης. Με την ίδια μεθοδικότητα θα τα επιλύσεις. Έχε πίστη και μείνε προσηλωμένος!

Στα κενά του Lockdown ηχογραφούμε τον δίσκο με την μπάντα, έναν δίσκο που τον παλεύουμε από το 2014, αλλά μια σειρά προβλημάτων μας έχει καθυστερήσει απίστευτα. Έχουμε φτάσει στο σημείο να πιστεύουμε ότι όταν θα είναι έτοιμος θα μαυρίσουν τα πάντα και θα γράφει "Απόδοση διαλόγων Νατάσα Συρεγγέλα" και θα τελειώσει το σύμπαν. Πολλές φορές σκέφτομαι γιατί να προσπαθήσουμε καν, αφού θα μας ακούσουν 5-10 φίλοι και όσοι μπουν στον κόπο, από την άλλη υπάρχει μια χαρά σε αυτό το ομαδικό σπορ. Προσωπικά σκέφτηκα πολλές φορές να τα παρατήσω και πραγματικά το μοναδικό που με κράτησε είναι αυτό που λενε όλοι οτι "αν παρατήσεις τη κιθάρα θα το μετανιώσεις αργά ή γρήγορα". Αυτός και αν είναι μίζερος λόγος να συνεχίσεις να παίζεις! Ωστόσο παρατήρησα μερικά πράγματα, το πρώτο είναι ότι ακούς ένα κομμάτι, παίρνεις τη κιθάρα του κάνεις μια ακουστική διασκευή, το παίζεις και τραγουδας και ξεδίνεις. Σημ: Δεν είμαι ο άνθρωπος που θελετε να ακούσετε να τραγουδάω, αλλά ένιωσα πολύ ωραία κάνοντας το "για πάρτη μου". Ένα άλλο είναι ότι αν δουλεύεις μεθοδικά σε κάποιες ασκήσεις και είσαι πολύ συγκεντρωμένος να τις παίξεις σωστά αποκόπτεσαι από τη πραγματικότητα και μειώνεται το άγχος (σε εμένα τουλάχιστον). Τέλος αν συνθέτεις κάποιο κομμάτι έστω και με απλά ακόρντα πάλι μπαίνει το μυαλό σε άλλη διάσταση και χαίρεσαι μέσα σου που κάνεις κάτι δημιουργικό.

Ταυτίζομαι με gmoukou κατά κάποιο τρόπο. Η καραντίνα δε βοήθησε καθόλου. Χρονικά δούλευα κανονικά (αν όχι παραπάνω), ενώ ταυτόχρονα ήμουν σπίτι μόνος για μήνες, και κάτι τέτοιο δεν οφελεί την ψυχολογία μου. Φέτος έχω γράψει μόνο 2 κομμάτια, ενώ θα ήθελα να είναι πάνω από 10. Είχα πάρα πολλή δουλειά, ευτυχώς-γιατί λύνει τα οικονομικά θέματα, αλλά δυστυχώς-γιατί πραγματικά δεν είχεις και πολύ χρόνο όταν δουλεύεις 15+ ώρες τη μέρα. Υποτίθεται ότι θέλω να την αφήσω τη δουλειά για να στραφώ 100% στη μουσική, αλλά ο χρόνος δε βοηθά. Έτσι όπως πάω, δε βλέπω διέξοδο, είναι ένας φαύλος κύκλος - δουλειά, κούραση, ανεπαρκής χρόνος. και όλα αυτά σε μια δουλειά που δε μου αρέσει καθόλου, αλλά τη χρειάζομαι. Θα σας τα πω αναλυτικά άλλη φορά όμως, γιατί περνάνε πολλά από το κεφάλι μου και θέλω να τα συζητήσω. Τα καλά νέα είναι ότι, στις 27 Αυγούστου ήταν ο γάμος του κολλητού. Δυο βδομάδες πριν, πέταξε την ιδέα να κάνουμε ένα wedding band, και να παίξουμε μαζί, μιας και η τελευταία φορά που παίξαμε ήταν πριν περίπου 10 χρόνια, όταν είχαμε μια hard-rock cover μπάντα (ο κουμπάρος και ο γαμπρός). Ενώ όλοι που θα συμμετήχαν είναι επαγγελματίες μουσικοί (και πολύ καλοί στα μάτια μου), εγώ είχα να κάτσω σε drums από τότε... Αλλά έτσι και έγινε. Κάναμε σε studio 2 πρόβες όλες κι όλες, βγάλαμε μιάμιση ώρα πρόγραμμα, και λόγω αυτού, ο γάμος έγινε πράγματι πολύ ξεχωριστός. Ουσιαστικά ήταν μια μίνι-συναυλία με γάμο. Δε περίμενα να πάει τόσο καλά, κανείς μας δε το περίμενε. Τώρα θέλουν να κατεβαίνω κάθε καλοκαίρι Κρήτη και να κάνουμε τουλάχιστον ένα τέτοιο liveάκι. Μακάρι να είχα χώρο και χρόνο για drums γιατί μου έχουν λήψει πολύ... Αλλά και αυτό είναι άλλο ένα θέμα που θέλω να θέσω. Ίσως είναι ώρα να το κάνω, θα προσπαθήσω μέσα στη βδομάδα.

Προσωπικά περνάω μια μεγάλη μουσική παύση. Εννοείται ότι πρόβες και live σταμάτησαν από το Φεβρουάριο του 20 αλλά πλην αυτού, με κατέκλισε μια αίσθηση γιγαντιαίας ματαιότητας. Να παίξω και να γράψω γιατί και για ποιον; Για να τα ακούω εγώ και άλλοι 7 στο youtube και στο soundcloud; Αυτή την αίσθηση την έχω ακόμα στο φουλ. Πιάνω κιθάρα μια φορά στις δυο εβδομάδες και σαχλαμαρίζω αλλά έχω να ανοίξω daw και να βάλω κάτω ιδέα, έστω και αν δεν προχωρήσει, πάνω από χρόνο. Το αυτό και όσον αφορά την ακρόαση. Δεν αντέχω να ακούσω σχεδόν τίποτα, με πιάνει μια αντίδραση παύλα βαρεμάρα και το κλείνω.

Απλά και πΓοιοτικά

Σήμερα έχει ζύμωμα ψωμάρες σε ξυλοφουρνο και μετά ολα τα..... παρελκόμενα. Οταν βγαίνει το φρέσκο ζεστό ψωμί και του βάζεις κατευθείαν λίγο φρέσκο βούτυρο ή λαδακι με αλάτι και ρίγανη....... κατεβαίνει ο ίδιος ο Θεός!!!!

μετά το 1994 τέλος εποχής #2