Πίνακας συμμετοχής

Αυτό το παίζουν όλοι, άσχετα αν έχουν ή όχι σκοπό να ασχοληθούν με τη μουσική.

Απ'τον Σφακιανάκη καλύτερα το λες.....

Εγώ θα προτιμούσα την εκδοχή που περιέγραψες, αλλά καταλαβαίνω τι θες να πεις. Όπως και να έχει το κομμάτι είναι πολύ ωραίο.

Καλό, καλοδουλεμένο. Πολύ καλό. Πάρα πολύ καλό. Το μπάσο για εμένα χρειάζεται. Χρειάζεται για να δίνει τον τόνο, να το κάνει πιο ρυθμικό.

Καλό, καλοδουλεμένο. Πολύ καλό. Πάρα πολύ καλό. Το μπάσο για εμένα χρειάζεται. Χρειάζεται για να δίνει τον τόνο, να το κάνει πιο ρυθμικό. Κατά όλα τα άλλα εγώ το βρήκα άψογο. Εύγε!!!

Μα ειπα...με τραβηξε το στησιμο στο σολο στο highway star. Εδω παρατησα τον Carlosγια χάρη του

Ακριβως. Και ειναι και οι ιδιες νοτες (μπορει να παιχτει στα ιδια ταστα, με διαφορετικη σειρα φυσικα), μονο που το smoke εχει και τη blue. Γινονται και ποτπουρακι

Και το μινόρε της αυγής

Σαν το ζειμπεκικο της ευδοκιας ενα πραμα....

Εσύ ξεκίνησες σωστά (πρώτα ηλεκτρική), αν και ανάποδα από τους περισσότερους από μας.

Ηλεκτρική ξεκίνησα (στα 14 περίπου) με αυτό: Κλασική, αρκετά αργότερα, με αυτό:

εγώ οταν ήμουν περίπου 11-12 χρονών ένας ξάδερφός μου μου έδωσε μια κασσέτα που είχε γραμμένα διάφορα τραγούδια που ακόμα τα θυμάμα ήταν κάποια ποπ τραγούδια της εποχής (scatman, cotton eye joe, you belong to me από jx) και για κάποιον λόγο που δεν ξέρω είχε το smoke on the water επίσης καθώς και το zombie (αν και το τελευταίο δεν ήταν περίεργο, καθώς ήταν μεγάλο hit της εποχής). Τα πρώτα μου CD ήταν από κάτι περιοδικά της εποχής όπως Δίφωνο κ.α., που είχαν και κάποια classic rock κομμάτια πέρα από ελληνόφωνα. Εγώ έπαιζα ήδη κλασσική κιθάρα τότε ως πιτσιρίκι, οπότε το γύρισα ηλεκτρική, κυρίως μαθαίνοντας riffs των Metallica, θυμάμαι ότι είχα tab-song book του master of puppets, αλλά επειδή απότι κατάλαβα η ερώτηση είναι ποιο ήταν το ερέθισμα να ασχοληθούμε με την μουσική γενικά και όχι με την κιθάρα, σίγουρα το smoke on the water εκείνης της κασσέτας που ήταν το αγαπημενο μου.

Βλέπω κομμάτια, διαβάζω τα σχόλια και αναρωτιέμαι ... Μα ούτε ένας? Ούτε ένας δεν ξεκίνησε από αυτό? Το κλασσικό ... Το ζμοκονδεγουότα?

Στην πρώτη του εκδοχή το είχα με fade out στο τελευταίο σόλο, αλλά τώρα μου ακουγόταν πολύ "κοινότυπο" εν συγκρίσει με την ροή του κομματιού, γι'αυτό και η αλλαγή στο τωρινό τελείωμα του. Να σου πω την αλήθεια βρε mpamps κι εμένα μου ακούγετε "κάπως", αλλά δεν έβρισκα κατάλληλη νότα στο σολάκι για να το κλείσω καλύτερα. Το σόλο είχε ακόμα ~15sec...κι επειδή δεν μπορώ να ακούω και να παίζω πλέον μεγάλα σε διάρκεια σόλο (τα βαριέμαι) το έκλεισα έτσι.

Τωρα ετοιμαζει το bohemian rapsody. Πανε για ρεκορ πωλησεων οι Queen...

Καλός είσαι και εσύ αλλά με τον Νότη αναδείχθηκε η αξία της μελωδίας του κομματιού

Το αρχικό ερέθισμα σίγουρα ήρθε το 1991-1992 (Δ΄Δημοτικού) όταν αγόρασα το Use Your Illusion II σε κασέτα. Εκεί θυμάμαι να προσπαθώ να μάθω από ένα ξάδερφο το Don't Cry στην ακουστική. Τη χαριστική βολή μου έδωσαν οι Black Sabbath στο Γυμνάσιο! Συγκεκριμένο τραγούδι ειλικρινά δε μπορώ να θυμηθώ... Παρόλα αυτά έχω μια ανάμνηση (κάπου στο Δημοτικό) να παίζω air-guitar διαρκώς με το We're not Gonna Take It των Twisted Sister.

Μεχρι και εγω το τραγουδησα...

'Ηταν πολλά τα κομμάτια που με οδήγησαν να ασχοληθώ σιγά σίγα με την μουσική. Όταν άκουσα αυτό όμως έχασα την γη κάτω απο τα πόδια μου. Μετά βέβαια το τραγούδησε και ο Σφακιανάκης....

Από τις διηγήσεις των γονιών μου πολύ πιτσιρικάς γουσταρα 50s rock n roll.ομως όταν άκουσα το smash των offspring και το unplugged in ny κάτι άλλαξε μέσα μου

Για εμένα ήταν αυτό . Ήταν πρωτόγνωρη η αίσθηση και φουλ mesmerising. Μεγάλο κακό έπαθα .

1984....εχουμε πικ απ ''τουμπανο'' που το εχουμε φερει απο γερμανια... Ο αδερφος μου 4 χρονια μεγαλυτερος,μπαινει στο δωματιο φουριοζος, κρατωντας ενα δισκο στο χερι,και με αυστηρο τονο μου λεει: μικρε, ''δινε του,γιατι θα φας σφαλιαρα''... φευγω και πριν προλαβω να βγω απο το σπιτι ακουω αυτο...... παθαινω πλακα..... καθομαι στην εξωπορτα και δεν φευγω.... δευτερο κομματι....dog eat dog.... τριτο κομματι let there be rock...... αυτο ηταν..... περιμενα να μεινω μονος μου στο σπιτι για να βαλω τον δισκο.... ανακαλυπτω το τελευταιο κομματι το whole lotta rosie.....το απολυτο shock...

τη πρωτη χρονια που βγηκε..το ειχε αγορασει η αδερφη μου...και λιγα χρονια μετα ειδα live τους apriori στο pararlama.......

Τωρα τα ανακαλυψα τα παιδια, βγαλανε νεο δισκο μολις. Πολυ γουσταρα, Ελληνικο νεο-ποστ-πανκ(?) στα καλυτερα του.

μεχρι το 1989(14 ετων) ακουγα διαφορακαι κυριως τους δισκους του πατερα μου απο τα 60ς-70s(elvis,beatles,tom jones και καποια σκορπια ελληνικα)και οτι εδειχνε η τηλεοραση(μουσικοραμα κ μουσικα διαλλειματα)αλλα δεν μου ειχε κανει "κλικ"κατι για να ασχοληθω με τη μουσικη. μεχρι που οπως τα εφερε η τυχη με πηρε ο ξαδερφος μου στις 31 μαιου 1989 στο Ο.Α.Κ.Α στη συναυλια των pink floyd η συναυλια ανοιξε με το shine on you crazy diamond και στην ουσια αυτο ειναι το τραγουδι που με εσπρωξε να ασχοληθω με τη μουσικη και να θελω να μαθω να παιζω.παντως αυτη η συναυλια σαν εικονα υπαρχει ακομα στο κεφαλι μου και ειναι σαν να μην τελειωσε ποτε.. ενα-δυο χρονια μετα εμαθα τον peter green απο το supernatural και αρχισα να ασχολουμαι με τα blues.

Έτος 1994. Με την αδερφή μου μας χωρίζουν 8,5 χρόνια (εγώ μικρότερος). Όταν εγώ λοιπόν ήμουνα δευτέρα δημοτικού (7 χρονών) εκείνη ήταν ήδη πρώτη λυκείου και οι ανταλλαγές κασετών μεταξύ συμμαθητών δίναν και έπαιρναν. Μαζί με εκείνη, καθότι είχαμε 1 κοινό δωμάτιο, άκουγα ότι άκουγε από το κασετόφωνο. Όλα ωραία τραγούδια, Golden Brown, Dust in the Wind, Stairway to Heaven, Wild World, Don't Cry, House of the Rising Sun, Hotel California κλπ κλπ. Όταν όμως άκουσα το Angie, έπαθα κάτι σαν αυτό που έπαθε ο Κατακουζηνός όταν άκουσε για πρώτη του φορά Σάκη Ρουβά. Στα δικά μου αυτιά αυτό το τραγούδι ξεχώριζε από όλα τα υπόλοιπα, κάπως όταν ξεκινούσε σα να άναβε ένας προβολέας και να το φώτιζε, και όταν τελείωνε, έκλεινε ο προβολέας και έπαιζε το επόμενο τραγούδι. Το repeat πήγαινε σύννεφο, μπορεί να το άκουγα 30 φορές τη μέρα. Απο εκεί ξεκίνησαν όλα. Και να σας πω και κάτι; 28 χρόνια μετά δε μου έχει περάσει, το ίδιο πράγμα αισθάνομαι όταν ακούω την εκπληκτική εισαγωγή του Keith.

άλλο το πρώτο που άκουσα αλλο το πρώτο που έπαιξα αυτό που με έκανε να ασχοληθώ ήταν αυτό

Το τραγουδι που με εκανε να ακουω ροκ ηταν το immigrant song, αλλα το τραγουδι που με εκανε να θελω να μαθω να παιζω κανονικα κιθαρα (γιατι ηδη γρατζουναγα διαφορα οργανα απο τα 4) ηταν το shadow play που το ακουσα να το παιζει λαιβ μια (αγνωστη για μενα) μπαντα στο πασαλιμανι στην πλατεια απεναντι απο το ρολοι, το 1979-1980. Ηδη ειχα δει μπαντες να παιζουν (Socrates, Sos, Φατμε και πολλες καλες συνοικιακες μπαντες του Πειραια που ειχε παραδοση στις ροκ μπαντες), εβλεπα ακομα και τον ιδιο τον Σπαθα να παιζει μπροστα μου, απεναντι απο το σπιτι μου που μαζευοντουσταν σε μια μονοκατοικια ενος ξαδερφου, τον Τζιμη τον Βατικιωτη, τον Αχιλλεα (δεν θυμαμαι επιθετο) με την 50s tele με την κροκοδειλε θηκη που μου την εδινε κιολας ο τρελλος να παιζω μετα οπως και την 69 black strat ο ξαδερφος), αλλα αυτο το κομματι παιγμενο απο μια αγνωστη μπαντα μου εκανε το κλικ. Tο καλοκαιρι που ακολουθησε με βρηκε να βλεπω ολυμπιακους αγωνες της Μοσχας (γιαυτο θυμαμαι χρονολογιες) και να προσπαθω να παιξω τις 4 πρωτες νοτες του shine on you για αρχη. Την επομενη χρονια ειδα και τον ιδιο τον Gallagher λαιβ στη Ν. Φιλαδελφεια. Μετα απο δυο χρονια ειχα τη δικια μου μπαντα και το παιξαμε λαιβ στο σχολειο, μαζι με το bad penny αναμεσα σε αλλα.

Υπάρχουν διάφορα μουσικά highlights για μένα, έχω περάσει από τόσα που έδωσαν διαφορετική "σπίθα". Θυμάμαι να είμαι 4η Δημοτικού, 9 χρονών, που έβλεπα τον πατέρα μου να παίζει μπουζούκι, και συνήθως με εντυπωσίαζε όταν έπαιζε το γνωστό "Του Γιαννάκη οι Πενιές". Κάποια στιγμή η μαμά μου πήρε ένα μπαγλαμαδάκι και το πρώτο κομμάτι που "έβγαλα" ήταν Το Άγαλμα, και το κλασσικό Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, όσο μπορούσε ένα παιδάκι 9-10 χρονών φυσικά. Στην 3η γυμνασίου, γύρω στα 14, ενώ στο (μουσικό) σχολείο είχα επιλέξει μπουζούκι ως όργανο επιλογής, είχα μάθει να γράφω CD και μέσα από πολλές επιρροές από την αδερφή μου, ότι έγραφα ξεκινούσε με Metallica και Scorpions, συνέχιζε με Χατζηγιάννη, μετά Χιώτη και Ζαμπέτα, και έκλεινε με Ημισκούμπρια, στο ίδιο CD που χωρούσε με το ζόρι 20 κομμάτια. Μια μέρα όμως την ίδια χρονιά, κάποιος έδωσε στην αδερφή μου ένα CD που είχε μέσα κάτι video clips. Μέσα σε αυτά ήταν το Sweet Child O' Mine και το Don't Cry από Guns N' Roses. Δε ξέρω τι παίχτηκε αλλά εγώ και ο κολλητός μου ΚΟΛΛΗΣΑΜΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ που αποφασίσαμε να κάνουμε μπάντα. Εκεί ξεκίνησαν όλα. Την ίδια χρονιά πήρα Drums, αλλά το πρώτο κομμάτι που έπαιξα ήταν το κουπλέ του St. Anger των Metallica. Το κομμάτι όμως που με "ξύπνησε" σαν μουσικό, δεν ήταν άλλο από το Lateralus των Tool. Πάλι είχαν δώσει στην αδερφή μου ένα CD... Έρχεται λοιπόν μια μέρα και μου λέει, ΑΚΟΥ ΑΚΟΥ! Ε και με το που ξεκίνησε το post-intro, έπαθα την πλακάρα μου. Έτσι πήρα την επιρροή στο να ξεκινήσω να γράφω σοβαρά μουσική, και έγραψα το Insomnia, το οποίο θέλω κάποια στιγμή να το ξαναγράψω με τις γνώσεις που έχω σήμερα.

Αυτά τα δύο. Αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος που πήρα. Ο πρώτος λέμε.