Πίνακας συμμετοχής

Λοιπόν το Όσκαρ πάει στον Ηλία. Προσωπικά δεν θα σκεφτόμουν Ιταλία με τίποτα, δεν ασχολήθηκα ποτέ με το "αντικείμενο". Αυτή η κιουρία είναι Gherson '70s και όχι '80s- διαφέρουν στο neck plate και όχι μόνο, όπως φαίνεται στις εικόνες. Μπράβο Ηλία.

Μάλλον είναι Ιταλική Gherson Les Paul 70s

Καταρχας δεν καηκε το ΗΧΕΙΟ αλλα το ΜΕΓΑΦΩΝΟ Εχοντας δοκιμασει σχεδον ολα τα ΜΕΓΑΦΩΝΑ σε διαφορους twin reverbs που ειχα ανα τα χρονια θα σου προτεινα κατα σειρα προτιμησης για early 70s non master volume Twin Reverb σαν τον δικο σου τα παρακατω: 1. https://www.thomann.de/gr/ev_evm_12l_classic_8_ohm.htm?glp=1&gclid=CjwKCAjw6IiiBhAOEiwALNqncQR6QWnLE_v-3m2OhBvXS9NOBetbGk-j0dbdHAMxEMwwCj81FxjlgRoCaMsQAvD_BwE (το ΑΠΟΛΥΤΟ μεγαφωνο για TR αν το αντεχει η τσεπη σου και η ΜΠΑΦΛΑ του ενισχυτη (ειναι φτηνο (particle board) στον ενισχυτη σου οπως και στους περισσοτερους Fender μετα το 64 οποτε αν ειναι να βαλεις βαρυ μεγαφωνο τσεκαρε αν εχει "μαλακωσει" λογω υγρασιας ή ....ντους απο μπυρες και αλλα ποτα ... αν ειναι ακομα ...ντουρα προχωρα αφοβα) 2. https://www.thomann.de/gr/eminence_delta_12.htm (ειναι σχεδον το ιδιο με το 1. σε δραματικα χαμηλοτερη τιμη αν το αντεχει η μπαφλα χτυπα το) 3. https://www.thomann.de/gr/eminence_tonker8.htm (τρελλη μεγαφωναρα χωρις ομως το υπερβολικο βαρος των 1 & 2....in my book LOOK NO FURTHER) 4. https://www.thomann.de/gr/eminence_swamp_thang_12_15016_ohm.htm (σαν το 3 αλλα με ελαφρως λιγοτερα μεσαια) 5. https://www.thomann.de/gr/eminence_guitar_legend_121.htm (κλασσικη all around επιλογη) 6. https://www.thomann.de/gr/eminence_guitar_legend_125.htm (επισης κλασσικη all around επιλογη σε χαμηλοτερο wattage & βαρος πιο κοντα στον ηχο που εχεις τωρα) CELESTION σε TR δεν βαζουμε ειναι ΝΤΡΟΠΗ .....

Μας εβαλες τα γυαλια λεμε, ταιριαζουν ολα - και τα inlays και το καπακι στα ηλεκτρικα και ολα. Επισης, το σωμα ειναι λιγο μικρο ή ειναι ιδεα μου?

Σωστό και αυτό. Όχι από τις "ακριβείς" κόπιες, καθότι είχαν βγάλει και εξαιρετικές κόπιες τότε. Πάντα με βάση τους μαγνήτες (που όταν τους είδα και πριν διαβάσω ότι είναι Shadow, τους πέρασα για dimarzio- κάτι συνηθισμένο στις ιαπωνικές κόπιες της εποχής) και την "σχετική" χρονολογία που δίνουν, αν δεν είναι Ιαπωνία (που θεωρώ ότι είναι), δίνω 1% να είναι Κορέα. Πάντως pots και wiring είναι σίγουρα μεταγενέστερα και όχι τα αρχικά. Δείχνουν πολύ clean για να είναι από΄τότε (τα pots) και το wiring δεν έχει καμία σχέση με την εποχή.

Γενικως οι ποντιοι δεν τα βαριουντε με ΤΙΠΟΤΑ τα ποντιακα. Δεκα χρονια επαιζα στο ΄΄Κορτσοπον'' και εβλεπα συνεχως τις ιδιες φατσες. Ε.λ.ε.ο.ς.

ενώ έχει ενδιαφέρον, είναι πολύ...μετρονομέ. Τα τύμπανα είναι εκτός τόπου. και τα όργανα που παίζουν τα βασικά θέματα ακούγονται πολύ συλλαβιστά. θέλει κάποιες επεμβάσεις να ρέει καλύτερα το κομμάτι

Λοιπόν.... Οι μελωδίες ωραιότατες, το μπάσο στην αρχή παίζει πολλά, τα τύμπανα είναι εκτός τόπου και δεν εννοώ τον ήχο τους που κι αυτός είναι..., αλλά το παίξιμο τους αυτό καθ'αυτό. Αποπροσανατολίζει τον ακροατή.... Σε κάποια σημεία στην αρχή σαν να άκουσα "ξεκούρδιστο" το πιάνο χαλί, σαν να έπαιζες άλλες συγχορδίες από τις πρέπουσες... Φάνη μου μάλλον "πρέπει" κάποια στιγμή να αναθεωρήσεις τους ήχους απ'τα πλήκτρα σου.. φλάουτα και άλλα πνευστά όπως και διάφορα αρμόνια ακούγονται πολύ ψεύτικα και, ας πούμε, ότι χαλούν τις πολύ ωραίες εμπνεύσεις σου! Κατά τ'άλλα όλα μια χαρά!!

Αναλογικό ήχο δεν θα έχεις γιατί δεν γράφεις αναλογικά (δηλ.σε ταινία). Το outboard gear που έχεις αρκεί στο να δώσει έναν πιο "ζεστό χαρακτήρα" στις μίξεις σου. Μη πάρεις κονσόλα εκτός και αν μιλάμε για καμμία Neve ή SSL....

Εν αρχή... Το 1935 οι Άγγλοι επιτελείς της Columbia Grammophone Company αποφάσισαν να δημιουργήσουν το πρώτο στούντιο ηχογραφήσεων στην Ελλάδα, δίπλα στο εργοστάσιο που είχαν ήδη χτίσει στη Ριζούπολη. Τεχνικό διευθυντή τοποθέτησαν τον Ευάγγελο Αρεταίο. Ήταν ο πρώτος Έλληνας μηχανικός που είχε σπουδάσει ηχοληψία στην Αγγλία, συνεπώς δικαιωματικά οι Άγγλοι του ανέθεσαν στα μέσα του 1936 την ευθύνη του έργου, μαζί με ξένους τεχνικούς που είχαν έρθει από το Λονδίνο. Το στούντιο χτίστηκε στην άκρη του οικοπέδου της Columbia και λειτούργησε έως το 1963, οπότε θεωρήθηκε πλέον παρωχημένο και ανεπαρκές. Έτσι κατασκευάστηκαν δύο καινούργια στούντιο σε ένα διπλανό οικόπεδο. Με το που τελείωσαν οι εργασίες στο πρώτο αυτό στούντιο, ο Ευάγγελος Αρεταίος τηλεφώνησε στον πατέρα του Μάκη Μάτσα. Ο ενθουσιασμός για την πρώτη ηχογράφηση... Στο τηλεφώνημα του είπε: - Μίνω επιτέλους το στούντιο είναι έτοιμο. Συνδέσαμε και τα τελευταία καλώδια της αίθουσας και του κοντρόλ, είμαστε πανέτοιμοι και ανυπομονούμε να διαπιστώσουμε το αποτέλεσμα. Θα ήθελα αν μπορείς να μας φέρεις στο στούντιο ένα συγκρότημα για να κάνουμε την πρώτη δοκιμαστική ηχογράφηση, ακόμα και σήμερα, αν γίνεται. Εκείνο το μεσημέρι, κατά σύμπτωση, στο γραφείο του Μίνου ήταν ο Ζόζεφ Κορίνθιος, πρωτοπόρος της χαβάγιας στην Ελλάδα. Η χαβάγια είναι ένα είδος κιθάρας που χρησιμοποιείται στη Χαβάη, στον Ειρηνικό. Βρισκόταν μαζί με τρεις συνεργάτες του και είχαν φέρει κάτι καινούργια τραγούδια. Μόλις έλαβε το τηλεφώνημα από τον Αρεταίο, ο Μίνως ενθουσιάστηκε και δεν μπορούσε να πιστέψει την αρχή που γινόταν. Είχε τόση περιέργεια για να πατήσει το πόδι του στο πρώτο ελληνικό στούντιο που είχε δημιουργηθεί. Άρπαξε τον Ζόζεφ και τους τρεις συνεργάτες του και χωρίς να τους ενημερώσει, τους ζήτησε να τον συνοδέψουν για μια πολύ σημαντική υπόθεση στο υπό κατασκευή στούντιο. Είπε μάλιστα στον τότε πρωτοεμφανιζόμενο τραγουδιστή Νίκο Γούναρη να έρθει να τους συναντήσει εκεί. Τους αποκάλυψε τον σκοπό της επίσκεψης τους μόλις περνούσαν την πύλη του εργοστασίου. Η έκπληξη και η χαρά που θα έκαναν ποδαρικό και θα εγκαινίαζαν το καινούργιο στούντιο ήταν πολύ μεγάλες. Μετά από μια σύντομη ξενάγηση στο στούντιο ο Ζόζεφ Κορίνθιος, οι μουσικοί του και ο Νίκος Γούναρης πήραν θέσεις μπροστά στα μικρόφωνα για να διαπιστωθεί από τον Αρεταίο και τους Άγγλους τεχνικούς η αξιοπιστία του καινούργιου επιτεύγματος. Το πρώτο τραγούδι... Το πρώτο τραγούδι ηχογραφήθηκε στο άψε-σβήσε. Όταν οι τεχνικοί άκουσαν το ηχητικό αποτέλεσμα, τα πρόσωπα τους γρήγορα φωτίστηκαν, άρχισαν τα χειροκροτήματα και οι σαμπάνιες συμπλήρωσαν το γιορτινό γεγονός. Δεν ήταν άλλο από το κλασικό και περίφημο πια "Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι" (ή αλλιώς, το "Κοκοράκι"). Η μαρτυρία αυτή προέρχεται από την αφήγηση του Μίνου. Ωστόσο, τα ιστορικά δεδομένα δεν την επιβεβαιώνουν. Σήμερα το τραγούδι αυτό εμφανίζεται και ηχογραφείται με τον Νίκο Γούναρη πολύ μεταγενέστερα, το 1939 και μάλιστα στην Columbia. Είτε λόγω της ανωριμότητας του νεαρού τότε Νίκου Γούναρη το “Κοκοράκι” ηχογραφήθηκε, αλλά δεν εκδόθηκε ποτέ σε δίσκους. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι ηχογραφήθηκε και εκδόθηκε, αλλά ο κατάλογος και τα αρχεία όπου περιλήφθηκε χάθηκαν μαζί με χιλιάδες άλλα αρχεία της δισκογραφίας, κατά τη διάρκεια της επίταξης και των καταστροφών του εργοστασίου από τους Γερμανούς. Μετά από χρόνια φαίνεται ότι λόγω επιτυχίας του τραγουδιού, ο Νίκος Γούναρης το επανέλαβε στην καινούρια του εταιρεία, την Columbia και αυτό το μεταγενέστερο αρχείο διασώθηκε. Έτσι η δεύτερη αυτή εκτέλεση μπορεί να εμφανίζεται σήμερα ως πρώτη και μοναδική. Είναι ένα γεγονός για το οποίο δεν υπάρχει σήμερα άλλη απάντηση πέρα από την έντονη ανάμνηση του Μάκη Μάτσα, από τη διήγηση του Μίνου Μάτσα, την οποία πολλές φορές είχε επιβεβαιώσει και ο ίδιος ο συνθέτης, ο Ζόζεφ Κορίνθιος. Το 1987 το ίδιο τραγούδι ο Μάκης Μάτσας έμελλε να το ηχογραφήσει ξανά και μάλιστα όχι μόνος του. Περιλαμβάνεται στη δουλειά του Διονύση Σαββόπουλου με τίτλο “Ζήτω το ελληνικό τραγούδι”. Στην ηχογράφηση αυτή ο Μάκης Μάτσας ήταν μαζί με έναν άλλο Μίνωα, τον γιο του. ______ ΠΗΓΗ ______

προσωπικά δεν έχω να προσθέσω κάτι μια και οι φίλοι μας έχουν με καλύψει σε όσα θα σου έλεγα κι εγώ περί αναλογικού μύθου (επί του ρεαλιστικού πρακτέου κι όχι της ρομαντικής θεωρείας)... θα σου πω όμως μια μικρή (χαρακτηριστική ανάμεσα σε πολλές παρόμοιες που έχω ζήσει εδώ και δεκαετίες) αληθινή ιστορία... ένας παλιός φίλος από την πάλαι ποτέ φάση hi end-ισμού της ζωής μου που ζει στην Αυστραλία, καθότι και μουσικός είχε την "τρέλα" (περνούσε κατά πολύ την απλή επιθυμία) να στήσει ένα πλήρως αναλογικό home studio... έτσι παράλληλα με ατέλειωτες συζητήσεις μας και αναζητήσεις σε αγγελίες ανά τον κόσμο μάζευε παλιό καλό hardware σε όλα τα στάδια της παραγωγικής διαδικασίας... έτσι πριν δυο χρόνια αποκτώντας σε πολύ καλή κατάσταση και μία AMEK Big, έκλεισε σαν άνδρας (έρωτας η μικρή) και μου δήλωσε επιτέλους ευτυχής... πέρυσι το καλοκαίρι ήρθε για διακοπές στην Ελλάδα και αντί να πιούμε καφέ σε καμιά παραλία μου έκανε παρέα σε ένα πρόχειρο project που έτυχε να κάνω με μόνο εξοπλισμό μια φτωχή πλην τίμια ψηφιακή Midas M32R Live και επικουρικά έναν Grace Design M101... μην στα πολυλογώ φέτος με πήρε να μου ανακοινώσει ότι πούλησε τον περισσότερο εξοπλισμό του και απέκτησε αυτά τα δύο (τον grace μάλιστα δεν κατάλαβα και γιατί μιας και είχε ήδη καλύτερους pre) και είναι πλέον "πιο" ευτυχισμένος... στην ερώτησή μου που ακολούθησε την έκπληξή μου η απάντηση είναι ότι ποτέ δεν φανταζόταν ότι με ένα 3χίλιαρο θα μπορούσε να ικανοποιηθεί και στο work feel και στον ήχο και μάλιστα με τέτοια άνεση στην εργονομία (το πόσα είχε δώσει μέχρι τότε για να κάνει το κέφι του δεν θες να το μάθεις και την συγκριτικά μαζοχιστική εργονομία ήδη την γνωρίζεις)... τέλος πάντων μην με παρεξηγήσεις... δεν θέλω να σου πω τίποτα άλλο εκτός του ότι είμαι υποψιασμένος από τα λεγόμενά σου ότι δεν έχεις εξετάσει ενδελεχώς τις εναλλακτικές ως προς την υλοποίηση του "ονείρου" σου... μπορεί και να κάνω λάθος αλλά αν όχι μπορώ να σου υπογράψω κι εγώ με την σειρά μου ότι ΑΝ δεν σκοπεύεις να καταλήξεις να κάνεις master σε ένα αξιόλογο open reel και μετά να ακούς τις παραγωγές σου σε αυτό ή αν δεν επενδύσεις σε έναν hi end AD/DA, κατά κανόνα και λαμβάνοντας όλες τις παραμέτρους ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ να επενδύσεις σε υβριδικούς πειραματισμούς, αν δεν είσαι ήδη έτοιμος να δώσεις μια περιουσία... την οποία βέβαια αν έχεις, εμένα και σε κανένα εδώ δεν μας πέφτει λόγος...

Ο παλιός είναι αλλιώς.

Ξεχασα να προτεινω και τη Rolls Royce οf clean tone in my book (και αυτο βαρυ και ασηκωτο) https://usspeaker.com/JBL e120-1.htm αυτα για καποιο λογο τα βρισκεις σε λογικη τιμη ακου πως μεταμορφωνει ακομα και ενα low wattage ενισχυτη σε clean machine (οχι ομως και οτι καλυτερο λογω του aluminium dust cap για φαζια και ντιστορσια) παλι λαθος ενισχυτης για headroom.... και μπασα ...για μεσαια βεβαια οτι καλυτερο ενω και ο καθαρος του ηχος σε λογικες εντασεις θεϊκος ,εξαλλου ενα copy του tweed Fender Bassman ειναι... Γενικα μη σκας οτιδηποτε μεγαφωνο της προκοπης και να βαλεις πανω απο 60 βαττ μια χαρα θα εισαι (ακομα και Celestion) με τον ενισχυτη σου...αντε για να μη στεναχωρω και τον...αντιπανυγΙρτζι βαλε τα creambacks

Αν δεν είναι οι Grateful Dead πανηγύρι που για να τους αντέξουν πλακώνονταν στις υπερδόσεις LSD και οι οποίοι έσπαγαν κάθε ρεκόρ έντασης ήχου στα live τους, τότε δεν ξέρω ποιοι μπορεί να θεωρηθούν πανηγύρι.

Κρατα για συλλεκτικα τα μεγαφωνα που εχει σε κανα συρταρι, και βαλε δυο καλα για να παιζεις, εκτος αν τον εχεις για επιπλο.

Έχω κάτι με τις κόπιες είναι η αλήθεια. Δεν ξέρω, με τραβάνε; Με κυνηγάνε ίσως; Ίσως φταίει πως ποτέ μου δεν είχα το απαραίτητο μπάτζετ για κάτι επώνυμο, αλλά μάλλον αυτό είναι δικαιολογία γιατί έχω ξοδέψει χρήματα άσκοπα για αλλά αντικείμενα. Είχα βρεθεί μια εποχή και με Gibson Studio, αλλά όταν έπρεπε να κρατήσω μια από τις δυο (Gibson ή Gerley), επέλεξα την Gerley γιατί και μου καθόταν καλύτερα στο χέρι αλλά κυρίως για συναισθηματικούς λόγους. Οποτε όταν πούλησα την Gibson Studio, έριξα μέρος των χρημάτων στην Gerley για CTS Pots, cloth covered καλώδια, πυκνωτές, μαγνήτες, τάστα κτλ κτλ. Απογειώθηκε είναι η αλήθεια. Ξέρετε καμία φορά σε εμπνέει το κάθε όργανο, όσο φθηνό και να είναι. Στα χέρια σου το βλέπεις διαφορετικά. Έτσι την "πάτησα" και με την Gherson. Γιατί από εκεί που την πήρα δεν είχε μέλλον. Χαροπάλευε… Έδωσα 100€ αβίαστα, λες και ήταν η ευκαιρία του αιώνα! Δεν με ενδιαφέρει αν έπραξα καλά ή όχι . Ούτε αν αξίζει τα λεφτά της. Δεν έχει νόημα να το σκέφτομαι έτσι. Έχει ένα σπιτικό τώρα και έρχονται για αυτήν καλύτερες μέρες. Ρομαντικός;

Θυμάμαι- τον προηγούμενο αιώνα - τις Gerley, Melody και διάφορες άλλες γιαπωνέζικες κόπιες στον Αρμάο. Από εκεί είχα πάρει το πρώτο μου κούτσουρο, ένα Melody P bass. Ωραίες εποχές...

Για οποιον ενδιαφερεται πριν απο λιγους μηνες στον Πειραια που περασα απο την Αλιπεδου 12 στον Πειραια ειχε καποιες παρομοιες vintage ιταλο-ιαπωνικες atrocities και σε μορφη μπασου και σε μορφη κιθαρας ο Σκεντεριδης...τωρα ποσα ζηταει δεν ξερω

Αναφερόμενος σε Gerley, πράγματι είχε αυτοκόλλητο για logo. Μεταλλικό ταμπελάκι θα έλεγα. Την έχω και είναι η πρώτη μου αγάπη!

Ενταξει τοτε θα σου φτιαξω ενα 24/192 και ενα 16/44.1 θα τα τα περασω απο ενα lofi plugin ή ενα tape saturation και μετα πες μου.

Scroll down https://www.fetishguitars.com/castelfidardo-recanati/gherson/

Το κομμάτι είναι καλό, αλλά όπως είπαν τα παιδιά πιο πάνω αδικείται κατάφορα από την μίξη-παραγωγή του. Το έβαλα να το ακούσει η γυναίκα μου, πόντια και ενταγμένη σε 2 ποντιακούς μουσικούς-χορευτικούς συλλόγους και (πέρα από την παραγωγή...) της άρεσε.... ....μην σου πω ότι άρχισε και να το τραγουδάει...

Είχα ξενερώσει πολύ όταν βγηκε το DVD και δεν είχε το Camel's Night Out. Όπως επίσης και το transcription book. (Προφανώς τα πήρα και τα 2, αλλά έτσι να πω το εφηβικό μου παράπονο). Επίσης αδυνατούσα να καταλάβω πώς σκατά ο Vai με τον Keneally έπαιζαν live τους παπάδες του Attitude Song με τέτοιο συγχρονισμό!

Γενικά οι ήχοι είναι ιδιαίτερα κακοί. Θα μπορούσε να γίνει ΦΟΒΕΡΟ με λίγο καλύτερη διαχείριση στη μείξη. Έχει κάποια πολύ πολύ καλά στοιχεία.

δηλαδή αν το στείλει σε 48 khz ή 44.1 θα καταλάβουμε διαφορά....

Ήδη τζαμαρα πάνω του να δω εάν καταφέρω κατι. Στείλε μου τα ακορντα σε μνμ, να δω εάν καταφέρω τίποτα. Όντως ταιριάζει η ηλεκτρική...

Mε το black album και τον Bob Rock. Αν δεν συνέβαινε το black album (που δεν είναι thrash metal), δεν θα ήταν τόσο μεγάλοι παγκοσμίως, θα ήταν βέβαια και πάλι τεράστιοι αλλά σε φάση Maiden και Priest σαν μέγεθος. Για το mainstream κοινό Metallica = black album (και συγκεκριμένα του enter sandman και nothing else matters που αθροιστικά σε views στο youtube πλησιάζουν τα 2 δις)

Να προσέχουμε λίγο τι λέμε όταν υπάρχουν γέροντες σαν και του λόγου μου στο φόρουμ. Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι ασούμε.

Κοιτα, σα ριφακια και παιξιματα το rust in peace ειναι καταπληκτικο, ας πουμε το ριφ του holy wars μονο μια ΙΔΙΟΦΥΙΑ θα μπορουσε να το γραψει, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αυτο το πραγμα, η το σολο του marty ας πουμε στο tornado of souls ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Σα παιξιματα τετοια πραγματα το master of puppets δεν εχει και δε θα μπορουσε να εχει, γιατι δεν ειναι τετοιοι παιχταραδες οι metallica. Αλλα τα κωλοπαιδα εγραφαν ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, δεν ειναι τυχαιο που καταφεραν να γινουν number one act ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ, ειναι εντελως παραλογο αυτο που εγινε, ενα thrash group, εστω και με πιο "μαζεμενο" ηχο περασε πανω απο ολα τα ποπ, πως γεγεν αυτο; Πως γεγεν; Ε, ακους ας πουμε το Sanitarium απο το master of puppets, και καταλαβαινεις. Η δομη του, το πως χρησιμοποιει τα metal και τα thrash εργαλεια για να εξιστορησει το θεμα του, το μαυρο ακουστικο ξεκινημα για να περιγραψει τον εγκλεισμο και το thrash ξεσπασμα για την εξεγερση, αυτη ειναι τραγουδοποιια μεγαλου παιχτου, ανταξια των μεγαλυτερων, το τερματισανε. Φυσικα και δε θα βαλω να ακουσω master of puppets, το ελιωσα μικρος και δε θελω ουτε να το βλεπω, ενω κανα holy wars που και που βαζω γιατι ειναι πιο φρεσκο, δε σε ριχνει ψυχολογικα, χωρια που και οι στιχοι του αποδειχθηκαν προφητικοι, αλλα το σωστο να λεγεται. Το rust δεχομαι οτι ειναι το κορυφαιο thrash album, αλλα οι αλλοι εφυγαν απο τα ορια του thrash, ειναι περα απο τα ειδη αυτο που εφτιαξαν.