Πίνακας συμμετοχής

Ααααχ ρε Ανδρέα, δε σε χωράει το νόιζ...

Και εδω η καντατα 187 που εγραψε ο J. S. Bach για τον μεγαλο ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ Οι στιχοι ειναι οι εξης: " Οι παντες εξαρτωνται απο Εσενα Εσυ τους δινεις τροφη στη σωστη ωρα Οταν τους δινεις ερχονται κοντα Σου Και οταν ανοιγεις τα χερια Χορταινουν με την καλοσυνη Σου"

Καλησπέρα φίλε μου. Αν θυμάμαι καλά ήταν κοντά 9-10 το πρωί. Το παζαρι του ελαιωνα είναι έξω από τον σταθμό μέτρο ελαίωνα. Τώρα μην νομίζεις πως ξέρω και πολλά δεν είμαι και θαμώνας. Να έχω πάει 5-6 φορές και αυτό γιατί ένας φίλος με τραβάει που ψάχνει βινύλια. Χαχαχα

Μπράβο ρε μάγκα, μπράβο.

Δε βρήκα κάτι αντίστοιχο και νομίζω θα είχε πλάκα. Πρόσωπα, δίσκοι, εμβληματικές στιγμές ή καταστάσεις που σημαίνουν κάτι (στον καθένα προσωπικά ή και παγκοσμίως) και πάει λέγοντας... Επίσης, πιστεύω θα είχε πολύ ενδιαφέρον και η ανάρτηση δημιουργιών/ηχογραφήσεων κλπ των μελών του νοιζ στις αντίστοιχες ημ/νιες και όχι μόνο στιγμές "διάσημων". Γενικά, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι Σαν σήμερα λοιπόν, γεννήθηκε ο ντραμερ μιας απο τις πιο αγαπημένες μου μπάντες: Bill Ward (5/5/1948) Και το πιο αντιπροσωπευτικό, κατα τη γνώμη μου, για το παίξιμο του τραγούδι:

Ακολουθεί ανάρτηση για nerds. Μια ενδιαφέρουσα σύγκριση της τωρινής κατάστασης με ένα χρόνο πριν, η οποία καταδεικνύει τον κιθαριστικό παροξυσμό που με έχει πιάσει 2-3 χρόνια τώρα. Μικροαλλαγές και προσθαφαιρέσεις λοιπόν (σε μαύρο όσα μηχανήματα έχω ακόμα στην κατοχή μου, σε "[ ]" όσα έχω αλλά είτε δεν χρησιμοποιώ είτε έχω βάλει προς πώληση). Τα new kids on the block είναι τα εξής: 1) Fender FSR Player Stratocaster, με εγκατεστημένο VegaTrem και FreeWay switch >>> Η μουράτη Strat στην οποία δεν μπορούσα να αντισταθώ, και η οποία έχει όλες τις βάσεις που χρειάζεται και αποτελεί ένα μικροproject σε εξέλιξη (πολύ σύντομα θα πάρει την τελική της μορφή, και ήδη το VegaTrem από μόνο του είναι η απόλυτη αναβάθμιση θα μπορούσε να πει κανείς) 2) Shergold Provocateur SP01 >>> Η μόνη κιθάρα που έχω παίξει μέχρι τώρα στη ζωή μου του απόλυτου 10/10... όργανο που μιλάει και πάλλεται, φονική γκαζομηχανή, ταυτόχρονα μοναδική σε χαρακτηριστικά, δεν έχω λόγια 3) D'Angelico Premier DC >>> Επιτέλους κατάλαβα ότι αυτό που έψαχνα από humbuckers ήταν μια semi-hollow, και όχι LP, SG ή κάτι άλλο. Υπέροχη κιθάρα ως έχει, αλλά σίγουρα θα παιχτεί μια μαγνητοαναβάθμιση με ένα σετ Lollar μελλοντικά 4) FGN J-Standard Iliad >>> Μια κουκλάρα Tele που πραγματικά τα έχει όλα (τα φράζει στην Vintera που είχα κατασκευαστικά, ηχητικά, σαν αίσθηση στο neck και σε βολικότητα λόγω radius), κι αν ήταν και λίγο ακόμα πιο resonant θα έπαιρνε κι αυτή το απόλυτο 10ρι (τώρα είναι στο 9,5) 5) Wampler dB+ (Α) >>> Το setup μου είχε το buffer του από τη βρώμικη (B) μεριά, αλλά όχι και από την καθαρή (Α), οπότε μετά την προσθήκη του buffer του dB+ επετεύχθη η επιθυμητή ισορροπία (μέρα με τη νύχτα η διαφορά).. επίσης όποτε παίζω με boost και overdrives από τη (Β) μεριά, υπάρχει η δυνατότητα ματσαρίσματος του hotter σήματος σε επίπεδο εντάσεων με το boost του dB+ από την (Α) 6) TC Electronic Flashback 2 X4 delay (Α) >>> Με τον τρόπο που το χρησιμοποιούσα, το Triple delay που είχα δεν το εκμεταλλευόμουνα όπως θα έπρεπε, οπότε στράφηκα στην πιο φρέσκια βερσιόν του X4 κυρίως λόγω των 6 presets... έκανα πολύ καλά, καθώς έχω και τα 5 πράγματα που χρειάζομαι στα πόδια μου ανά πάσα στιγμή (βασικό delay με dotted 8ths και αρκετή ουρίτσα, short delay για basic ambience καταστάσεις, δυνατό delay με μία επανάληψη για The Edge φάση, δυνατό delay με μεγάλη ουρά για swells σε συνδυαστική χρήση με volume pedal α λα Holdsworth, delay με άπειρες επαναλήψεις για hold λειτουργία), και δεν έχω καν παίξει με τις δυνατότες που προσφέρει η τεχνολογία MASH ακόμα (τι πεταλάρα έφτιαξαν οι κερατάδες) 7) Electro-Harmonix Wailer Wah >>> Ενώ δεν παίζω σχεδόν καθόλου με wah, το πετάλι αποφάσισα να το ξαναβάλω στο board για όποτε χρειαστεί σε κάποιο τζαμ ή για ανάγκες συγκεκριμένου τραγουδιού (το έχω καιρό και απλά καθόταν στο ντουλάπι.. επίσης αξιοσημείωτο ότι ενώ είναι πολύ φτηνό και πλαστικούρα, το κράτησα μετά από συγκρίσεις με πολλά boutique πετάλια, καθώς μου άρεσε το range και η καθαρότητά του περισσότερο από όλα) Τέλος αξιώθηκα να χώσω το πολυτροφοδοτικό (TrueTone CS12) κάτω από το board, επομένως είναι λίγο ομορφότερη η φάση στο πάτωμα από ό,τι παλιότερα, και άλλαξα τη διαρρύθμιση των πεταλιών, ώστε να έχω άμεση πρόσβαση με το πόδι σε όσα χρειάζεται να πατάω συχνά ή να πατάω για λίγο και να επαναφέρω γρήγορα. Μέσα στην όλη φάση αφαίρεσης έχει μείνει και χώρος για ένα τελευταίο πετάλι, που θα είναι είτε overdrive είτε fuzz λογικά... αλλά δεν επείγει. Υ.Γ.: Αν τώρα βγάλει κανείς έξω την καύλα για 2-amp setup, μαζί και τη λειτουργικότητα που παρέχουν πολλά από τα πετάλια του board, αλλά και τα ολιγόλεπτα γούστα που μπορούν να προσφέρουν άλλα (π.χ. vibe ή octave), μπορώ κάλλιστα να ζήσω με τα παρακάτω, τα οποία είναι ουσιαστικά τα απαραίτητα κομμάτια του όλου rig: 1) Μία εκ των κιθαρών (πρώτες επιλογές οι Strat και Provocateur, αμέσως μετά η D'Angelico) 2) TC Electronic PolyTune 3 (τόσο για το buffer όσο και για το κούρδισμα) 3) T. Jauernig Gristle King (τόσο για το boost όσο και για το overdrive) 4) ASound Equalization (για το real-time fine-tuning του πράγματος.. τις μικροαλλαγές που επιτάσσει στο eq η εκάστοτε κιθάρα ή η όρεξη της στιγμής δηλαδή) 5) TC Electronic Flashback 2 X4 delay (για προφανείς λόγους που προαναφέρθηκαν) 6) Marshall Mini Silver Jubilee head + Palmer 1x12 με Celestion Greenback (η αρχή των πάντων.. 1ο κανάλι στο edge of breakup, 2ο ένα gain stage παραπάνω)

Εγω θα απαντουσα survivors' suite. Το εχω cd

Σαν σήμερα πριν από 78 χρόνια γεννήθηκε ο Keith Jarrett, ο μέγιστος αυτός καλλιτέχνης. Ο άνθρωπος που κατάφερε να γράψει ιστορία σε ένα κακοσυντηρημένο και ξεκούρδιστο bösendorfer παραδίδοντάς μας ένα ανέλπιστο αριστούργημα. Το κονσέρτο στην Κολωνία είναι μάλλον το πιο διάσημο (σε πωλήσεις τουλάχιστον) σόλο άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής (ίσως όχι τυχαία).

Κορεκτεντ

O Αντρέας ήταν ο πράγματι ο θεός ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ διότι έδωσε στο λαό ψωμί. Αείμνηστε Ανδρέα! Θα σε θυμόμαστε με νοσταλγία και αγάπη! ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!!

Υπερανω του Ανδρεα το 82 ηταν μονο ο Θεος, η Μιμη ηρθε αργοτερα.

ποιόν Αντρέα βρε. Αυτός ήταν υπεράνω...

"Αζορ!Μη δαγκώνεις το ΣΧΟΙΝΙ,θα κοπεί και θα σε ψάχνω!"

Ε ρε ΠΑΣΟΚΑΡΑ που εδωΚες πΣωμι. Ακόμα και η φανταρομπαντα ROGERS drums είχε ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ...τοτενες R8 μοντέλο μάλιστα,τα ακριβότερα ίσως ντραμς εκείνη την εποχή. αΦτα ινε.

Ναι. Τα ευχαριστώ που άκουσα και ή κατάληξη που είχε αυτή η ιστορία με αποζημίωσαν και με το παραπάνω. Χάρηκα που ποσταρα εδώ και να φανερώθηκε η κλοπή. Ήταν η μοίρα της να γυρίσει πάλι πίσω!

Αν εννοείς για την τιμή αγοράς ήταν 50€. Τώρα για να μοιραστεί η ζημιά εγώ δεν ζήτησα τίποτα, δεν μου πήγαινε. Τηλεφωνικός που μίλησα βέβαια προσφέρθηκαν να μου δώσουν τα χρήματα που έδωσα αλλά αρνήθηκα. Οι γνώμες διίστανται το ξέρω αλλά έτσι το θεώρησα σωστό εγώ. Μουσικός του δρόμου είναι ο άνθρωπος και αν πληροφορήθηκα καλά τηλεφωνικός έπαθε μεγάλη ζημιά. Δεν ήταν το μόνο αντικείμενο που του κλέψανε. Κλαίει για άλλη μια κιθαρα, ενισχυτή κτλ κτλ. Άτιμο πράγμα η κλεψιά. Να την πάρει ο άνθρωπος πίσω θέλω να χαμογελάσει και πάλι! Και μιας και κάναμε αναφορά σε αυτό, σήμερα η κιθαρα θα παραδοθεί σε φίλο του ιδιοκτήτη για μεταφερθεί ξανά στον φίλο Ρώσο μουσικό του δρόμου.

Ακολουθεί ρεπορτάζ από το σχολείο που πήγαινε ο npap σαράντα-πενήντα χρόνια αργότερα. Διακρίνεται η κόρη της Κατερινούλας (με το πράσινο).

Δεν άντεξα παραπάνω (χωρίς να τα θαλασσώσω ) usionpt.mp3

Αγαπητέ @Andreas Black θα μπορούσες να μας δώσεις καποια παραπάνω πληροφορία για το που είναι το παζάρι και τι ώρα την αγόρασες; Εξηγώ: Έχω πολλούς φίλους στο Fb απο συγκροτήματα και συχνά πυκνά βλέπω αναρτήσεις για κλοπή. Όλοι λένε "να πας πρωί πρωί στο παζάρι στον Ελαιώνα" "να πας πρωί πρωί στο παζάρι στην Αλιπέδου" κλπ, και αναρωτιέμαι που στο καλό είναι το παζάρι στον Ελαιώνα (στην Αλιπέδου γνωρίζω, είναι στην Αλιπέδου :p ); Δηλαδή σου κλέβουν τη κιθάρα Σαββατο βράδυ, έχεις ελάχιστες ώρες να μάθεις που στο καλό μπορείς να την αναζητήσεις και να στείλεις ταυτόχρονα άτομα και στα 2 παζάρια για να ψάξουν. Επίσης καλό θα ήταν να έχουμε μια λίστα με πιθανά μέρη που μπορεί να τις "σπρώξουν"

Τιμή συζητήσιμη λέει η αγγελία ... https://smart.noiz.gr/details.php?id=543367

Στο παζαρι του ελαιώνα σήμερα το πρωι. Είχε πάγκο με πράγματα. Μέσα σε όλα ήταν και η κιθαρα. Για να ενημερώσω η χαρά μου ήταν μεγάλη σήμερα που ένα όργανο θα πάει πάλι στον ιδιοκτήτη του! Εγώ το πήρα για να σωθεί και τελικά έσωσα δυο ψυχές. Μίλησα τηλεφωνικός με φίλο του Ρώσου και αύριο μεθαύριο η κιθαρα θα φύγει από τα χέρια μου για να πάει πάλι στα δικά του! Τελος καλό όλα καλά!

Ναι αλλά στα ριβιού λένε ξυρίζει στα πριμα.

Μαονι καλο για samegawa;

Λογικο, Σολζενιτσιν και τετοια με τελικο κυπελλου, μονο οι ΘΕΟΙ monty python ειχαν καταφερει να συνδυασουν ως τωρα.

Και prs, καθώς διαφοροποιούνται αρκετά στο μανίκι και ίσως του φανεί πιο κοντά στα γούστα του. Είναι και εντός budget.

Επισης περαν απο την εκθεση νεων αλλα και ιστορικων οργανων σημερα στο ΦΛΚ θα εχουν μια συζητηση-παρουσιαση ο Τάσος Θεοδωράκης και ο Φάνης Πλουμής (Πνοη και Νυξη) σχετικα με το intonation στην λαικη κιθαρα, και το βραδυ παιζουν live οι καταπληκτικοι Kadinelia και ο Μυστακιδης. Γενικα το προγραμμα φαινεται εξαιρετικα ενδιαφερον, δεν βρισκομαι Θεσσαλονικη οποτε δε θα μπορεσω να περασω αλλα πραγματικα οσοι ειστε εκει και μπορειτε μη το χασετε! https://www.facebook.com/festival.laikis.kitharas

και σεις ήταν ανάγκη να πάρετε κατάνα? ας παίρνατε laney πιο μικρά

Αυτά το καιρό εκείνο ήταν (κουτσά- στραβά) ανεκτά. Όμως (και ντροπή μου που το λέω) έχω τύχει σε πτήσεις- ναι ήταν τουλάχιστον 3- που κουβαλούσαμε μέσα στην καμπίνα ένα... σπαθί κατάνα, προσαρμοσμένο σε portable synth keyboard ως ντεκόρ, βέβαια μέσα σε gig bag. Όμως η τύχη δεν κρατάει για πάντα- μας "μπουζούριασαν" στη Βαρσοβία και η πρώτη σκέψη μου ήταν... το Εξπρές του Μεσονυκτίου

Μια που είπατε για ταξίδια με κιθάρα στο αεροπλάνο, θυμήθηκα τα νιάτα μου. Φοιτητής στην Αγγλία, θυμάμαι να πετάω από Ελλάδα προς Αγγλία και το ανάποδο με τη στρατ σε gig bag μέσα στην καμπίνα, ενώ στις μπροστινές τσέπες της θήκης είχα κατσαβίδια, άλεν, πένσες, χορδές, κουρδιστήρια και ένα σωρό εργαλεία. Πέρναγε η κιθάρα από τις ακτίνες, κανένας δεν ασχολούνταν. Με όλα αυτά τα εργαλεία δε θα μπορούσα απλά να κάνω αεροπειρατεία, θα μπορούσα να κάνω μετατροπή το boeing σε πυρηνικό υποβρύχιο που το σόναρ του να εκπέμπει 24 ώρες το 24ωρο παλιούς carcass.

Ηταν απο τους ανθρωπους που εγραφαν δυο-τρεις αραδες και καταλαβαινες κατευθειαν οτι μιλουσες με ανθρωπο υψιστου επιπεδου, με ουσια και ηθος, και παντοτε με μια διαθεση προσφορας του χρονου και της γνωσης του που ηταν πραγματικα αξιοζηλευτη. Καλη αναπαυση και καλο κουραγιο στους οικειους του.

Άποψη του Επικούρη για τη ζωή και το θάνατο από οπισθόφυλλο του βιβλίου του "Οι όρθιοι". Στ' αλήθεια, τι να είναι η ζωή; Ένα τσουβάλι με εμπειρίες που όλοι κουβαλάμε στις πλάτες μας και λίγο πριν κλείσουμε τον βιολογικό μας κύκλο, το παραδίδουμε στους απογόνους μας; Αυτό είναι τελικά η ζωή; Ίσως να είναι και ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι που πρωτοακούμε όταν ανοίγουμε για πρώτη φορά τα μάτια μας και κοιτάμε με περιέργεια τον κόσμο, τα πρόσωπα των δικών μας ανθρώπων, τα χαμόγελά τους. Αχ να μπορούσαμε να ακούσουμε και με τα μάτια μας! Μεγαλώνουμε και ο περίγυρος φροντίζει να μας μιλήσει για το θάνατο, το τέλος του βιολογικού μας ρολογιού. Δεν καταπίνεται εύκολα ο θάνατος μιας και ο άνθρωπος είναι η πιο τραγική ύπαρξη του κόσμου τούτου. Τραγική γιατί γνωρίζει πως αργά ή γρήγορα, όμορφα ή βασανιστικά, το τέλος θα έρθει. Ο φόβος του θανάτου μας γίνεται εμμονή όσο μεγαλώνουμε. Σπαταλάμε πολύ χρόνο και πολύ ενέργεια προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας για την ύπαρξη του "μετά". Τότε αρχίζει το παραμύθι. Βομβαρδιζόμαστε με θρησκευτικούς μύθους, χορεύουμε στο ρυθμό του κάθε ελπιδέμπορα που μας πουλάει την υποτιθέμενη "συνέχεια" της ζωής μετά το θάνατο. Δεν υπάρχει το "μετά". Υπάρχει όμως το "πριν" και αυτό το "πριν" πρέπει να το απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε χωρίς κραιπάλες, χωρίς ασυδοσία, χωρίς υπερβολές μαζί με λίγους καλούς φίλους. Αν απαλλάξουμε τον εαυτό μας από το φόβο του θανάτου, τότε μονάχα θα καταλάβουμε το βαθύ νόημα και την ουσία της ζωής. Αν ζούμε μια μίζερη ζωή πλημμυρισμένη από φόβο, τότε δεν ζούμε. Αυτό λοιπόν που θα πρέπει να προβληματίσει δεν είναι το αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο αλλά αντιθέτως, το αν υπάρχει ζωή πριν από αυτόν. Αν απαντήσουμε θετικά σ' αυτό το ερώτημα, τότε βρισκόμαστε στο μονοπάτι της ευδαιμονίας. Αν απαντήσουμε αρνητικά, είμαστε ήδη νεκροί πριν καν πεθάνουμε.

Αχ πάει ο epikouris... Έχω φάει στο φιλόξενο σπίτι του, παρέα με την οικογένεια και άλλους καλεσμένους μουσικούς συζητώντας για μουσικούς και τα μπλουζ. Μεγάλη καρδιά και παθιασμένος με τα blues που γνώρισε στα φοιτητικά του χρόνια στον Αμερικάνικο νότο. Δίδασκε αγγλικά στο φροντιστήριο του και μοίρασε τις "Σημειώσεις Πάνω στην Αγγλική Γραμματική" του δωρεάν μέσα απο το Noiz. Εξέδωσε και μοίρασε βιβλία όπως "15 σταγόνες βροχής σ' έναν ωκεανό από μπλουζ ιστορίες", 2012, "Το σίχαμα", 2010, "Για όλα έφταιγε το μπλουζ", 2008, "Οι όρθιοι", 2014. Έγραψε διάφορα άρθρα όπως θα βρείτε στο προφίλ του. Δεν σταμάταγε να γράφει. Αεικίνητος διοργανωτής και εμψυχωτής εγχώριων γκρουπ. Υπήρξε μια περίοδος που ήταν πίσω απο κάθε διοργάνωση συναυλιών μπλουζ. Ο Επίκουρος ήταν το ευαγγέλιο του Επικούρη, που με "μάλωσε" όταν ονόμασα αρχικά Επίκουρο το σημερινό γαστρονομικό club, Λούκουλος της σελίδας. Μου θύμισε πως τον κατηγορούσαν ψευδώς πως ήταν λαίμαργος και υπέρ των απολαύσεων οι εχθροί του, παραφράζοντας το έργο του. Και φυσικά είχε δίκιο. Θα τον θυμάμαι για το πάθος και την αγνότητα της σκέψης του. Ένας καλός άνθρωπος. So long Δημήτρη. Ενα μικρό βιογραφικό του: Ο Δημήτρης Επικούρης γεννήθηκε το 1963 στη Νίκαια του Πειραιά από γονείς Μικρασιάτες. Σπούδασε οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στις ΗΠΑ και από το 1990 διδάσκει την Αγγλική γλώσσα σε ενήλικες κυρίως σπουδαστές. Είναι παντρεμένος με τη φιλόλογο Ηλιάνα Σαραντοπούλου και έχει δύο παιδιά, το Βαγγέλη και τη Δήμητρα. Λατρεύει την Επικούρεια φιλοσοφία και τα νέγρικα μπλουζ. Συλλέγει παλιές ηλεκτρικές κιθάρες και σπάνιους δίσκους βινυλίου με νέγρικη μουσική. Αρθρογραφεί σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά για την ιστορία και την εξέλιξη της μπλουζ μουσικής.