theStratWithin

Συμφωνώ με τους από πάνω, να πας με την κιθάρα σου και να διαλέξεις ό,τι σε πορώσει περισσότερο. Απλά με βάση τη δική μου εμπειρία, θα συμπλήρωνα: αν είσαι αρχάριος γενικά στην κιθάρα, και αν δε σου περισσεύουν τα $$, να μην πάρεις κάτι πολύ ακριβό, γιατί με την εμπειρία στην πορεία θα καταλάβεις τί χρειάζεσαι και αφ'ενός δε θα έχεις κάνει μια άσκοπη μεγάλη αγορά, αφ'ετέρου όταν αγοράσεις κάτι "καλό" με επίγνωση θα το ευχαριστηθείς περισσότερο, ενώ το να έχεις κάτι "καλό" που να μην ξέρεις πώς να το εκμεταλλευτείς ίσως σου δημιουργήσει μια αίσθηση "ανεπάρκειας", ότι είσαι χαμηλότερος απ'τον εξοπλισμό σου. Και ναι. γενικά οι λαμπάτοι θεωρούνται "καλύτεροι" γιατί αφ'ενός σου δίνουν καλύτερες εκφραστικές δυνατοτητες (δυναμικές) που αν ξέρεις να παίζεις πιθανότατα θα τις χρειάζεσαι, αφ'ετέρου συνήθως έχουν πολύ καλύτερο ήχο, ειδικά σε μεγάλες εντάσεις, και ειδικά σε αυτό τον ωραίο ήχο που "βραχνιάζει" ("σπάει", "αρπάζει") όταν χτυπάς με περισσότερη δύναμη τις χορδές της κιθάρας σου.

Συμφορουμίτη mamonu μου άρεσε η ντραμς σου. Ποιό daw/vst χρησιμοποίησες;

Κι εγώ έχω την ίδια απορία. Χωρίς να είμαι κανας γνώστης έχω την εξής εντύπωση - στην Ελλάδα οι περισσότεροι για πρώτες κιθάρες παίρνουνε fender (αυτήν ξέρουνε αυτήν εμπιστεύονται) οπότε κυκλοφορούν συγκριτικά λιγότερες epi -> ο πωλητής έχει την αίσθηση ότι έχει στα χέρια του κάτι με περισσότερη ζήτηση από προσφορά -> οπότε και μεγαλύτερη αξία -> ανεβάζει την τιμή - τον καιρό της κρίσης οι single coil κιθάρες δείχνουν εντονότερα τις αδυναμίες τους: αν έχεις μόνο μία κιθάρα (κρίση γαρ) με single coils είναι πιο δύσκολο να παίξεις τα πάντα (θέλει προσοχή ο βρώμικος ήχος, πιο ακριβό εξοπλισμό για να έχεις καλό tone, πιο δύσκολες να "βγουν μπροστά" στη μίξη και στη μπάντα) ενώ οι διπλοπήνιες είναι πιο "εύκολες" να σου δώσουν ψιλοαξιοπρεπή αποτελέσματα (ειδικά νεαρότερες ηλικίες που παίζουν πολύ με βρώμικο ήχο, ψάχνονται για λαιβάκια αφού έχουν ελεύθερο χρόνο, κτλ) οπότε -> πάλι ανεβαίνει η αίσθηση του πωλητή ότι έχει κάτι με ζήτηση στα χέρια του. Θεωρώ δεδομένο ότι για τις γνωστές μάρκες (epi, fender, gibson) θεωρούμε όλοι (ψυχολογία καθαρά) ότι έχουν μεγαλύτερη μεταπωλητική αξία (μάλιστα πιστεύω κάπως μεγαλύτερη από την πραγματική τους ζήτηση)

Συμφωνώ (και είναι και σημαντικό). Η στρατ για να "βγει μπροστά" στη μπάντα πρέπει κατά την εμπειρία μου να της δώσεις μεσαία (απ'τον ενισχυτή ή το eq). Αλλιώς κάπου χάνεται. Επίσης βοηθάει να παίζεις σε "σκοτεινό" ενισχυτή.

Αν του αρέσει η tele αλλά θέλει τρέμολο δε μπορεί να βάλει ένα bigbsy πάνω και να δίνει πόνο;

(ποστάρω εδώ για νη μην έχουμε 10 τρις threads) Πέτυχα βιντεάκι για alternate picking & εναλλαγή χορδών. Η απάντηση που δίνει ο τύπος επαφίεται στο να δίνεις βολική ΚΛΙΣΗ στην πένα ( -μπορεί για πολλούς εδώ μέσα να είναι κατακτημένη τεχνική, είμαι σίγουρος όμως ότι για πολλούς άλλους είναι μόνιμος βραχνάς κι εμπόδιο για εξέλιξη της τεχνικής). Όσοι ανήκετε στη δεύτερη κατηγορία, αξίζει να το χαζέψετε. Είναι μικρό (και αφορά μόνο σ'αυτό) αλλά καλοφτιαγμένο και με έμφαση στη λεπτομέρεια (ο τύπος είναι καμμενούλης ;D).

Για εκπαιδευτικούς λόγους... (νταξ' γιουτιούμπ αλλά κάτι καταλαβαίνεις)

Πω πω καμμενιές ;D Το jackass για κιθαρίστες

Ξέχασες τον Ρουβά εκεί ανάμεσα! στο διόρθωσα.. Δυστυχώς η μουσική (όπως και συνολικά η τέχνη) περνάει μεσαίωνα. Δε γράφεται σχεδόν τίποτα που να αξίζει τον κόπο, να εκφράζει βαθιά συναισθήματα, όχι μόνο στο Ελλάντα αλλά και παντού στο δυτικό κόσμο. Μόνο πράγματα για διασκέδαση (όπως το σκυλάδικο, ο Μαραβέγιας, το νεο-σουίνγκ, κτλ χωρίς να σημαίνει ότι όλα αυτά είναι ίσα κι όμοια). Καλοί υπάρχουν αλλά ελάχιστοι και δεν έχουν κόσμο γιατί οι συνάνθρωποί μας, κουρασμένοι απ'τη δουλειά, χαζεύουν τηλεόραση ή πάνε στις πίστες ή θέλουν να τα πούνε με τους φίλους τους, δε θέλουν να ακούσουν μουσική και τέχνη και άλλα τέτοια παρωχημένα που να μιλάνε για τη ζωή τους, έτσι κι αλλιώς η ζωή τους παραείναι μίζερη για να την τραγουδήσει κανείς. Τέσπα: Θανάσης Παπακωνσταντίνου Αγγελάκας Δεληβοριάς Περίδης Μάλαμας (Ο,τιδήποτε με στίχους Λίνας Νικολακοπούλου) Ορέστης Ντάντος παλιοί: Χατζιδάκις, Λοϊζος, Άσιμος, Μαρκόπουλος, Μικρούτσικος κ.ά. πιο παλιοί: Ρεμπέτικα Λαϊκά Επίσης συμπαθέσταση είναι η αναβίωση στην παραδοσιακή μουσική και η fusion της με μοντέρνα (βλ. VIC, Μπ. Παπαδόπουλος, Mode Plagal, Ross Daly, πιο παλιά ο Ψαραντώνης, κ.ά. μεμονωμένοι όπως Electrobalcana, Θέρος, κ.ά.)

Σίγουρα, το να σνομπάρεις μια μουσική γιατί "έτσι" είναι μια ουγκανιά που οι περισσότεροι από εμάς τους "πγιοτικούς" έχουμε κάνει μέχρι σε κάποιο σημείο. Εγώ προσωπικά με τα σκυλάδικα συνήθως δε μπορώ ούτε κέφι να κάνω με την ψυχή μου, γιατί ένα σημείο του μυαλού μου λέει "ακούς τι μαλακίες λέει αυτός ο τύπος;" ή "πόσο σκατοκυράτσα είναι αυτή η τύπισσα μ'αυτά που λέει". Μόνο όταν πιω (και πέσουν οι ηθικές αναστολές μου) μπορώ να διασκεδάσω χωρίς να το σκέφτομαι, με τα σκυλάδικα. Πλάκα έχουν. (Ως εκεί όμως) Τελικώς, - σίγουρα είμαι κι εγώ σφιγμένος κι αυστηρός - η κουλτούρα τους δε με εκφράζει - η μουσική συνήθως είναι κλισέ - η ενορχήστρωση ακαλαίσθητη και κιτς Με κάποιον συζητούσαμε αν υπάρχει αντικειμενικό κριτήριο στην τέχνη. Εκείνος έλεγε δεν υπάρχει. Προσωπικά, για μένα υπάρχει: η αυθεντικότητα: το να σου βγάζει ότι είναι αυθεντικό συναίσθημα, να σε πείθει γι'αυτό που λέει ότι το εννοεί και το νιώθει και θέλει να το βγάλει εκεί έξω. Με αυτή την έννοια υπάρχουν σκυλάδικα που ξεχωρίζουν. Κάποια σκυλάδικα τραγούδια "της Εθνικής" που μου βγάζουν κάτι αυθεντικό. Όπως και ο Παντελίδης, μου έβγαζε κάτι αυθεντικό. Αλλά αυτά που λένε μου φαίνονται βλαμμένα. Είναι μια κουλτούρα, ένας κώδικας ηθικής, που δε με εκφράζει.

Ποτέ δεν ήμουν πραγματικός μεταλλάς, και απόδειξη είναι ότι λίγα μέταλ σόλο μου άρεσαν πραγματικά. Το σόλο του "Lie" από Dream Theater όμως, με τρώει στ' αλήθεια το μαράζι που ποτέ δε θα μπορέσω να το βγάλω έτσι όπως πρέπει.. (Είναι για μένα ο ορισμός του ότι καμμιά φορά έχει νόημα να παίξεις γρήγορα) στο 5:14

Κι εγώ το βρήκα ενδιαφέρον. Ακούγοντάς το μου φάνηκε σα να συνομιλούσε η Ελληνική με την Αφρικανική παράδοση. Και το σχήμα και η τραγουδίστρια, πολύ καλοί, θα ερχόμουν σε λάιβ σας

Ουάου. Αν και τρελάκιας με την Πλάτωνος, δεν το'χα ακούσει. Καταπληκτικό. Όντως την απογειωτική σολάρα την καρτερούσα. Κάπου πριν μπουν οι πολλές φωνές μάλλον.

^Αυτό. Κι επίσης δεν έπαιξε Blind Willie Johnson. :P

Ντάξ', ο αρθρογράφος κλασσικά υπερβάλλει..λίγο ("...Ο ήχος που ακούτε από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες της παγκοσμίου μουσικής σκηνής οφείλεται στον Χρήστο..."). Ακόμα θυμάμαι που του'χα πάει του Χρήστου ενισχυτή για φτιάξιμο, και δεν το λέω επειδή ο άνθρωπος πέτυχε και πρέπει να τον παινέψουμε, αλλά για μάστορας μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση: καλή τιμή, όχι κοροϊδία, επεξηγηματικός. Αφού, στεναχωρήθηκα όταν τον ξαναπήρα τηλ και μου είπε ότι δεν επισκευάζει πια... Δεν το'ξερα ότι είναι ΣΕΜΦίτης. Άρα δε θα'ναι πάνω από 36 χρονών. Όπως και να'χει, μπράβο και εις ανώτερα.

"mavro"? :D Ωραίο, και απαιτητικό. Το ριφάκι τα σπάει. Θα'θελα να'ξερα πώς βρεθήκατε να παίζετε εκεί, ανάμεσα σε Pain of Salvation, Jon Oliva, Overkill, Stratovarius

Λαμπάτο θες ή δε σε νοιάζει; Ξέρεις τη διαφορά; Ο ενισχυτής που γράφεις αν δεν κάνω λάθος είναι φορητός και modelling...Γιατί να τον θες για το στούντιο; Εγώ τους τελευταίους μήνες χρησιμοποιώ τον Laney Cub 10 για πρόβες και ηχογράφηση και με έχει βγάλει μια χαρά. Καθαρός σε εντάσεις πρόβας, με πλούσιο ήχο και αρκετά μπάσα. Μόνο μειονέκτημα το 10" μεγάφωνο αλλά είναι θέμα γούστου. Επίσης θα έλεγα ότι δεν έχει και φοβερές δυναμικές. Αλλά πάλι θέμα γούστου και παιξίματος. Είναι και λίγο σκοτεινούλης στον ήχο. Γενικά πρέπει να δοκιμάσεις να δεις τι ήχος σου αρέσει για να παίζεις. Ή να περιγράψεις περίπου τι ήχο θες για να σε συμβουλέψουν εδώ. Αν το μόνο που σε νοιάζει έιναι το καθαρό και πλούσιο, υπάρχουν πολλές επιλογές. Πάντως στις αγγελίες του noiz (μεταχειρισμένα) είδα στο budget σου (από λαμπάτους) Laney Cub 10, Kustom Defender 50 κεφαλή, Laney LC 15 που έχουν όλοι καλό καθαρό. Επίσης Fender Vaporizer και jet city JCA2212 combo που δεν ξέρω το καθαρό τους πώς είναι. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να δοκιμάσεις για να δεις αν σ'αρέσει ο ήχος.

ˆ https://en.wikipedia.org/wiki/2013_Savar_building_collapse Η H&M δεν έφτιαχνε ρούχα σε αυτό το εργοστάσιο (1.129 νεκροί)...Φτιάχναν άλλες βέβαια, Benetton κ.ά. (η Primark έδωσε 200$ αποζημίωση σε όσους συγγενείς κατόρθωσαν να αποδείξουν με DNA του νεκρού ότι έχασαν δικό τους στην κατάρρευση). H H&M, που 3 χρόνια πριν το Rana collapse ειχαν σκοτωθεί 21 εργάτες σε δικό της εργοστάσιο, υπέγραψε μαζί με άλλες εταιρίες ότι θα..βάλει εξόδους κινδύνου στα εργοστάσιά της στο Μπαγκλαντές, θα ανεβάσει λίγο τους μισθούς, κτλ. Απ' ό,τι φαίνεαι δεν τα τήρησε. http://www.cleanclothes.org/news/press-releases/2015/10/01/h-m-fails-to-make-fire-and-building-safety-repairs-in-bangladesh http://qz.com/516038/report-most-of-hms-best-factories-in-bangladesh-still-dont-have-working-fire-exits/ --- on topic: Εμένα με άρεσε ο Νο 16 (τουλάχιστον γέλασα λίγο)

Μμμάλιστα...Θυμόμουνα κανα 100άρι σε τιμές π.κ. (προ κρίσης)..Η αλήθεια είναι ότι το action της ήταν πολύ χαμηλό. Αυτό θα έφταιγε. Θξ. :) Αν έχει να προσθέσει κάποιος άλλος για τις Electromatic, θα ήμουν ευτυχής! Μάλλον πάω για αγορά

Δε μπορεί να χρειάζονται ευθυγράμμιση τα τάστα, σε μια "φτηνή" (όχι pro) κιθάρα; Αρκετά ακριβή διαδικασία αν δεν κάνω λάθος. Σετάρισμα νόμιζα ότι λέμε το κλασσικό, τακτικό σετάρισμα truss rod, γέφυρα- άντε και κανα nut αν έχει θέμα.

Πώς σας φαίνονται οι solid-body Gretsch Electromatic; Έπαιξα πρόσφατα με μια Double Jet και μου άρεσε πολύ ο ήχος και -παραδόξως- το playability. Για τους έχοντες: από μανίκια/τάστα πώς πάνε; Αυτή που έπαιξα είχε fret buzz σε κάποια λίγα τάστα αλλά μπορεί να ήταν θέμα σεταρίσματος.

Νυκτός είμαι αλλά ενθουσιάστηκα! Ελπίζω το ότι είναι σε σελίδα του fb να μη θεωρηθεί διαφήμιση...Δεν το βρήκα αλλού.

ˆ+1

Βάζετε κ στίχους ρε παιδιά. Το ακούμε που το ακούμε :-)

Πλάκα πλάκα, ξέρουμε (θεωρητικά) τί ισχύει νομικά στην Ελλάδα; (Θεωρητικά, γιατί η ελευθερία σου να παίξεις κάπου εξαρτάται κι από τα κέφια των ντόπιων νταβατζήδων-μαγαζατόρων.)