makam

Ναι, ο καθ' ένας είχε τα δικά του backing tracks! Είχε αρκετό ενδιαφέρον το event, τόσο που θα μπορούσε στο μέλλον να γίνει θεσμός με ακόμα περισσότερες συμμετοχές, αφού το στήσιμο και το soundcheck γίνονται πολύ εύκολα. Βέβαια κακά τα ψέμματα, όσο ενδιαφέρον κι αν έχει ένα backing track, η αληθινή μπάντα έχει άλλον αέρα, και εκπλήξεις..... άλλες φορές καλές κι άλλες κακές!!!

Ενα μικρό απόσπασμα από το 1st Playalong Guitar Festival, που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα στο Αθηνά Live Stage. Παίζοντας για χρόνια με group και μουσικούς, ήταν πολύ παράξενη ή αίσθηση του να παίζεις με backing track, αφού δεν υπάρχει η δυνατότητα να πάρεις ένα-δύο chorus παραπάνω, ή λιγότερο από την προκαθορισμένη διάρκεια... πράγμα που απαιτεί μνήμη και προσοχή! Παρ' όλα αυτά το διασκεδάσαμε όλοι!!!

Θα συμφωνήσω με τα παραπάνω... Για τα δικά μου γούστα, τα παχιά μπράτσα είναι τα πιο βολικά και ξεκούραστα, εκτός κι αν έχεις πολύ κοντά δάκτυλα, που βέβαια στις Les Paul τύπου κιθάρες, που έχουν κοντή κλίμακα (short scale) δεν σε απασχολεί και τόσο. Ενας άλλος παράγοντας είναι ο τρόπος και το ύψος που κρατάς την κιθάρα. Οσο πιο ψηλά, τόσο πιο βολικό γίνεται το παχύ μπράτσο...

Ντροπή, με την καλή έννοια... Εννοώντας ότι κάποιοι από τους 'βραβευθέντες' ξέρουν πολύ καλά το κιθαριστικό τους βάρος και ευχαρίστως θα έδιναν τη θέση τους σε κάποιους άλλους 'πιό κιθαρίστες'!!! Και δεν μιλώ για τεχνικές και βιρτουοζιτέ...

...Εγώ θα έλεγα 'οι γνωστότεροι' και φυσικά η λίστα καμμία σχέση δεν έχει με αυτό που γενικότερα λέμε κιθάρα, αφού λείπουν τέρατα της κλασσικής, της jazz της soul και όχι μόνο... (βλέπε: Segovia, Paco De Lucia, Wes Montgomery, Django Reinhardt, Jimmy Nolen, Merle Travis, κ.α...) Για να μη πώ, πως κάποιοι θα έπρεπε να αισθάνονται και ντροπή που μπήκαν στη λίστα με τους 100 σπουδαιότερους κιθαρίστες, αφού δεν τους λες και τόσο κιθαρίστες...

Η λύση σου μάλλον (εγώ θεωρώ σίγουρα) είναι εδώ: http://www.gaspickups.gr/ Εχθές άλλαξα μαγνήτη στην Gibson L5, βάζοντας τον GAS PAFoid N. Η διαφορά του ήχου προς το καλύτερο ήταν απίστευτη!!! Η κιθάρα έγινε Wes Montgomery ready... Ο Γιάννης είναι πραγματικά γνώστης του θέματος. Από εχθές, είμαι με ένα χαμόγελο ως εδώ :) :) Ασε που δοκιμάζεις, τι κάνει για την κιθάρα σου, αφού πρώτα ακούσεις... Το συστήνω ανεπιφύλακτα!!!

Το παραπάνω έχει μια μικρή δόση αλήθειας... Δεν θα ξεχάσω πριν αρκετά χρόνια, τότε που συμμετείχα σε κάποιους αγώνες enduro και trail ride και σ΄έναν από αυτούς έτυχε πριν την εκκίνηση να πιώ ένα σφηνάκι που είχε φίλος μαζί του. Ε, λοιπόν δεν θα ξεχάσω πόσο καλά πήγαινα σ' εκείνον τον αγώνα, χωρίς ίσως εκείνες τις περιττές αναστολές που είχα χωρίς. Φυσικά και τερμάτισα πρώτος, αλλά μου έκανε μεγάλη εντύπωση πόσο καλά, χαλαρά και συγχρονισμένα με την μηχανή και το terrain, ήταν το κορμί μου !!! Θα μου πείς, εντάξει, μπορεί να ήσουν σε πολλή καλή μέρα... Δεν ξέρω γιατί δεν το ξαναδοκίμασα !!! Το ίδιο καμμιά φορά συμβαίνει και με τα live. Μια ελάχιστη ποσότητα αλκοόλ μπορεί να βοηθήσει τον σούπερ αγχωμένο και άπειρο. Δεν πιστεύω πως 'δουλεύει' όμως για όλους. Κάποιοι δεν το χρειάζονται ποτέ, ενώ άλλοι δεν έχουν το μέτρο, που να σταματήσουν, όπως και άλλοι είναι επιρρεπείς στις ουσίες περισσότερο από άλλους κλπ. Γενικά είμαι από αυτούς που δεν πίνουν και πάντα μετανιώνω για live και συνεργασίες που έχω κάνει με μουσικούς που δεν είχαν το μέτρο και στο τέλος είχαν γίνει 'γκολ'... Ισως κάποια στιγμή ν' ανοίξω μια νέα συζήτηση περί οδήγησης και ακρόασης μουσικής. Είναι φορές που ακούς αυτό το μαγικό κομμάτι και τρέχεις παραπάνω απ' ότι συνήθως, κάτι σαν ψυχοσωματική ντόπα κάτι...

Αυτό ήταν μια πατέντα της εποχής, που την χρησιμοποίησε αρκετά και η Gretsch σε κάποια μοντέλα της. Εξυπηρετούσε δύο σκοπούς, ο ένας, να υπάρχει ένα μαξιλάρι για να αισθάνεται πιο φιλικά με το όργανο ο κιθαρίστας ;D και ο δεύτερος, να υπάρχει πρόσβαση στα ηλεκτρικά της :(.

...ναι το ξέρω ότι έκανε εισαγωγή Ιταλικές κιθάρες την εποχή εκείνη!!! Το κακό είναι ότι η συγκεκριμένη ήταν και signature, του Brian Jones... και ακόμα χειρότερα, που αποφάσισε to 2007 να κάνει επανέκδοση !!! :( http://www.voxshowroom.com/us/guitar/57-07_guitar.html

...είδες τι ωραίο που είναι το λίγο πιό φαρδύ μπράτσο!!! Ιδίως αν κάποιος έχει μακριά δάκτυλα, νομίζω είναι μονόδρομος και ο λόγος που προτιμώ τις Eastman τελευταία... Αλλά δυστυχώς όλοι έπεσαν να την φάνε την Gibson, που τόλμησε να αλλάξει τα χαρακτηριστικά του άγιου δισκοπότηρου κι έτσι για το 2016, μας τελείωσαν τα φαρδύτερα nuts :( Ψάξου λίγο στο net και κάτι θα βρείς. Εγώ σου προτείνω ν' αλλάξεις μπράτσο στις Fender που έχεις και όχι ν' αγοράσεις καινούρια κιθάρα... Ο παρακάτω στο ebay, έχει νομίζω αυτό που ψάχνεις κι εγώ το σκέφτομαι σοβαρά !!! http://www.ebay.com/sch/rivingston41/m.html?item=252264489430&rt=nc&_trksid=p2047675.l2562

Την παρακάτω δεν θα την έπαιρνα ποτέ κι ας έπαιζε τέλεια... Απορώ, πως στην VOX σκέφτηκαν κι έφτιαξαν τέτοιο κουπί !!!! :o

Θα διάλεγα το 2. Τα έχει σχεδόν όλα, είναι plug and play και πολύ καλό value for money!!! Υπολόγισε βέβαια αργότερα και σε κάποια monitors... Δεν γίνονται όλα και πάντα με τ' ακουστικά!

Αν την θέλεις όπως λες για το νυχτοκάματο, τότε η strat είναι πιό λογική λύση, καθ' ότι πιό all around λόγω της μεγαλύτερης ηχητικής παλέτας!!! Από την άλλη, το σχήμα strat, είναι τόσο πολυφορεμένο, που καταλαβαίνω καλά, τι λέει η καρδιά σου... Η tele, κακά τα ψέματα, είναι για πιό ψαγμένους, με απίστευτη εργονομία για τα δικά μου γούστα και αν μου έλεγες πως θα έκανες και καμμία μόντα με neck humbucker, ή καμμία cabronita, ε τότε θα έλεγα tele δαγκωτό!!!

Μπράβο Νάσο, απίστευτη φαίνεται η κιθάρα!!! Πολύ ωραίο το 3piece neck και τα ebony bridge, pickguard και tailpiece! Η συγκεκριμένη γέφυρα, αν πρόκειται για την Γερμανική, πιστεύω είναι ότι καλύτερο! Πως στήριξες τον humbucker; στο pickguard; γιατί δεν βλέπω pickup ring... Ανυπομονώ κι εγώ να την ακούσω!!!

203, αλλά με λυγισμένο δάκτυλο :) :) (να πω την αλήθεια, από τις 10 φορές που το έκανα, οι περισσότερες ήταν 220-240), αλλά έκατσε μια καλή!!! Ποτέ δεν κατάλαβα σε τι βοηθούν αυτού του τύπου τα τεστ, εκτός από να χασομεράμε στον υπολογιστή... :(

1. Andres Segovia- έκανε δύο τρείς γενιές να ασχοληθούν με την κλασσική κιθάρα και έβαλε σε τάξη ένα ευρύ ρεπερτόριο, συν το απίστευτο relax παιξιμό του... 2. Merle Travis- Δημιούργησε σχολή με το μοναδικό Travis picking και επηρέασε όλη την country - fingerstyle κοινότητα!!! 3. Django Reinhardt- Δημιούργησε σχολή ολόκληρη με το μοναδικό ρυθμικό του ύφος, τον ήχο και τις φράσεις του. Δεν είναι τυχαίο που σήμερα η gypsy jazz του Django παίζεται σε όλο τον κόσμο!!! 4. Wes Montgomery- H jazz κιθάρα προσωποποιημένη. Ήχος, φρασεολογία, οκτάβες, τεχνική... Αξεπέραστος!!! 5. Jimmy Nolan- Έβαλε τα θεμέλια σε αυτό που λέμε funky guitar, με προεκτάσεις στην soul, groovy μουσική... 6. Rory Gallagher- Πάντρεψε το blues με την rock κι έκανε μια-δυο γενιές να πιάσουν κιθάρες. 7. Santana- Πάντρεψε την rock με latin στοιχεία κι έβαλε το sustain στην ηχητική παλέτα των κιθαριστών!!! Αυτά για την ώρα. Αύριο ίσως 'μου έρθουν' και κάποιοι ακόμα...

Η Gibson έβγαζε τα σκάφη της βασικά με maple μπράτσα και αργότερα πέρασε στο μαόνι. Βέβαια στα top μοντέλα της εξακολουθεί να βάζει maple necks -βλέπε L5, Super 400, Tal Farlow κλπ... Παλαιότερα, 3 κομμάτια και από το 62 και μετά σε 5 κομμάτια!!! το παλιό Το νεότερο ...και σε Les Paul

Ωραία, ο ενισχυτής βρέθηκε και μπράβο, η κιθάρα όμως; Προφανώς και ο κλέφτης ξέρει που είναι, ή στο σπίτι του ή την έχει ήδη δώσει. Εκεί τι γίνεται; Κάνει έρευνα η αστυνομία στο σπίτι του; Ενδεχομένως να βρεθούν κι άλλα πράγματα εκεί και όσο πιο γρήγορα, τόσο καλύτερα.

Μου αρέσουν οι κιθάρες χωρίς inlays, ιδίως οι κλασσικές-ακουστικές, άντε και κάποια jazz σκάφη... Τα μεγάλα dots τα απεχθάνομαι, ενώ σε κάποιες κιθάρες τα blocks ή ακόμα καλύτερα τα split blocks, (βλέπε Gibson Super 400 ή D'Angelico New Yorker) είναι ποίημα!!! Φυσικά σαν δάσκαλος, στο μάθημα κρατώ πάντα κιθάρα με inlays, ότι κι αν είναι αυτά, καθώς χωρίς αυτά γίνεται πολύ δύσκολη η παρακολούθηση για τον μαθητή, όταν του δείχνεις πράγματα στην ταστιέρα...

Τα κενά πρέπει να γεμίζονται με κάποιο σκληρό υλικό (ξύλο-πλαστικό) γιατί αλλιώς υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να 'πάρει' το μπράτσο, οπότε θα έχει πρόβλημα και στο παίξιμο...

Γνωρίζω καλά και την ιστορία της κιθάρας και του Peter Green και τα συμπεράσματά μου, επίτρεψέ μου δεν είναι αυθαίρετα, γι' αυτό και επιμένω στα δάκτυλα και το γούστο του Green. Όπως κι εσύ αναφέρεις παρακάτω, το ζήτημα του συγκεκριμένου ήχου της κιθάρας έχει εδώ και αρκετά χρόνια αποσαφηνισθεί... Στην εποχή μας δυστυχώς δίνουμε μεγαλύτερη αξία στο μέσο και το αντικείμενο και πολύ λιγότερο στην δημιουργία, αν με καταλαβαίνεις...

Ακριβώς!!! Με οποιανδήποτε καλή Les Paul και να έπαιζε ο Green, τον ίδιο καλό ήχο θα είχε και αυτό το ήξερε καλά ο Peter, γι' αυτό και την έδωσε ελαφριά τη καρδία.... Εδώ ακούμε κιθάρα, ενισχυτή και πάνω απ' όλα τα δάκτυλα του Green... Και φυσικά στα δάκτυλα του μετέπειτα ιδιοκτήτη της Gary Moore, ακουγόταν τελείως διαφορετικά... Εδώ ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του Jol Dantzig... To be honest, when Moore played, it sounded a lot like Gary Moore even when he channeled Green’s licks. When it was my turn, I did my best to replicate Green’s signature riffs on the very instrument that made the recordings I’d learned from. Moore managed to be gracious about my playing. Still, with both of the guitar’s pickups selected, we acknowledged that something was special about the tone. If it had been any other guitar, we might have stopped there A pickup creates current through the use of a magnetic field coupled with coils of wire. Both the wiring and the orientation of the magnetic poles determine polarity. If you alter either of these, you change the phase of the pickup relative to another pickup. So, with the wiring intact, I decided to test the magnetic polarity with a compass. Bingo! The magnet was reversed on one pickup. Because the pickup internals looked undisturbed, I concluded that it must have been a mistake at the factory. With Gibson having made over ten thousand electric guitars that year, the odds of the mistake showing up in Green’s guitar seems incredible. But strangely enough, Joe Bonamassa recently acquired an original ’burst with the same condition! Much to my surprise, the story of my examination of the Green/Moore guitar has now entered the lore surrounding the instrument, which explains the stream of inquiries. As for the Peter Green tone—here’s one more sidebar. Not long after our meeting, Moore received delivery of a guitar we’d built for him. It was equipped with Slammer humbuckers designed for me by Steve Blucher. Standing on the shop’s loading dock, I took a call from Moore who was almost screaming with enthusiasm. “What pickups are in this guitar?” he demanded. “They sound better than Greenie’s guitar!” He asked me to ship him a half dozen sets immediately for his other guitars. I agreed and hung up the phone, but the depth of his statement didn’t sink in for a few days. I laughed as I realized that tone is often “Greener” on the other side. Όπως καταλαβαίνουμε, πρόκειται για μία καλή κιθάρα σίγουρα... που όμως κι αυτή όπως και τόσες άλλες διάσημες, δεν δικαιολογούν με τίποτα την εξωφρενική τιμή τους. Μια πολύ καλά κατασκευασμένη φούσκα, με όλο αυτό το vintage περιτύλιγμα, σε μια εποχή που αλλάζει τόσο γρήγορα και άλλο τόσο γρήγορα δημιουργεί 'μύθους'!!!

Και μερικές από εμένα... 1)Παιδικό φετίχ! Εδώ η Ibanez έδωσε τα ρέστα της κι ας αντέγραψε!!! 2)Εφηβικό φετίχ! 3)Το απόλυτο! 4)και μια ξανθιά στην παρέα! 5)αλλά και μια μοντέρνα! 6)η τέχνη στο ξύλο! 7)από μια relic, θα προτιμούσα μια τέτοια... 8)και όσο περνούν τα χρόνια γυρίζουμε στα πιο κλασσικά- απλότητα!!!

Λοιπόν ο τίτλος του thread είναι ιδανικός για την διαφήμιση του παρακάτω. Νομίζω δεν θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα ;D :o Τώρα πλάκα στην πλάκα, πρέπει να μάθουμε κάποια στιγμή να λέμε ΟΧΙ, είτε είμαστε επαγγελματίες, είτε παίζουμε αφιλοκερδώς. Δεν θα χρησιμοποιήσω την λέξη 'τζάμπα', γιατί υπάρχουν περιπτώσεις που μια μπάντα παίζει αφιλοκερδώς μεν, αλλά τα οφέλη μπορεί να είναι πολλαπλάσια, βλέπε προώθηση νέας δουλειάς-πώληση cd στο χώρο του live-συμμετοχή σε μεγάλο event ή festival με ότι αυτό συνεπάγεται σε προβολή και πολλοί ακόμη λόγοι... Επειδή σε αυτή την δουλειά, βασικά 'πουλάμε' ήχο, έχετε εξασφαλίσει από το μαγαζί ότι θ' ακούγεστε αξιοπρεπώς, ότι θα υπάρχουν P.A's, ηχολήπτης, monitors, κονσόλα, ίσως και κάποια φώτα; Μάλλον όχι και αυτό το συμπεραίνω από την ευκολία σας να πάτε να παίξετε σαν τρίο και μάλιστα χωρίς ντράμερ, σ' ένα αμιγώς rock σχήμα με ότι αυτό συνεπάγεται... Το καλύτερο που είχατε να κάνετε, εφ' όσον σέβεστε την υπόληψη, τον κόπο σας και την μουσική, θα ήταν ένα ευγενικό 'οχι' και εφ' όσον σας θέλουν, να παίξετε την επόμενη εβδομάδα με full band. H άλλη λύση θα ήταν να βρείτε έναν επαγγελματία ντράμερ, που με μία πρόβα θα έβγαζε τη δουλεία με μια κάποια προσαρμογή στο ρεπερτόριο. Παρ' όλα τα παραπάνω, εύχομαι να πάνε όλα καλά και να περάσετε όμορφα!!!

:o??? :o;;; Αυτά συμβαίνουν όταν κάποιοι φορείς, κρατικοί και μη, προσπαθούν να δώσουν έργο και όχι αρπακτές με λαμόγια ατζέντηδες και καλλιτέχνες...