kpeyos

Tuner: Peterson Strobostomp 2 (Δεν έχω δοκιμάσει τα πιο καινούργια) Vol Pedal: - Compressor: - Wah: Pro Analog Supa Quack + FoxRox Buffer Fuzz 1: Chicago Iron Octavia Fuzz 2: Fulltone '69 Drive 1: Buriss Boostier Phaser: Effectrode Phaseomatic Flanger: - Tremolo: - Vibrato: Boss VB-2 Chorus: Boss CE-2 Delay (Analog): Boss DM-2 Delay (Digital): H&K Replex Reverb: None Controller: No experience Power Supply: Voodoo Labs Pedal Power II Διευκρινίσεις: 1.To pedalboard απευθύνεται σε vintage Marshall ενισχυτές με το δικαίωμα να χρησιμοποιώ και τα δικό τους γκάζι. 2. Δεν έκλεψα στα Fuzz. Απλά λόγω ενισχυτή προτιμώ να έχω δύο Fuzz και ένα Booster παρά overdrives και distortions. 3. Δεν συμπεριέλαβα πανσπάνια vintage πετάλια (εκτός από το VB2 το οποίο όμως βρίσκεται). 4. Δεν συμπεριέλαβα πετάλια που χτυπάν τρελές τιμές στο ebay. Τα πιο ακριβά είναι στα 400 ευρώ περίπου... 5. Δεν συμπεριέλαβα πετάλια που δεν έχω προσωπικά δοκιμάσει. 6. Δεν συμπεριέλαβα compressor γιατί παίζω συνήθως με Gibson ή PRS που είναι ήδη overcompressed.

Δεν έχω ακούσει το DD7. Απλά επειδή το θέμα έχει συζητηθεί στα διεθνή fora αρκετά, η επικρατούσα άποψη είναι ότι από πλευράς ποιότητας ήχου υπερτερεί το Hardwire, και από πλευράς tap tempo το Boss. Σαν δικό μου feedback να προσθέσω ότι σε σχέση με το DD 20 (δεν ξέρω πόσο κοντά είναι στο DD 7) το οποίο έχω ακούσει και εγώ θα προτιμούσα πανεύκολα το Hardwire σαν ποιότητα ήχου. Επίσης τώρα τελευταία ο Bloody ανέφερε το TC Flashback που είναι πολύ καινούργιο φρούτο, φηφιακό επίσης και παίρνει αποθεωτικές κριτικές. Επίσης δεν είναι πολύ ακριβότερο. Ισως θα άξιζε να συμπεριλάβεις στα options...

Σε αυτά τα λεφτά καλό θα ήταν να δοκίμαζες κάπου και την Schecter κυρίως για να διαπιστώσεις αν η διαφορά στο playability δικαιολογεί και την οικονομική διαφορά των δύο μοντέλων. Κατά τ' άλλα αφού έτσι κι αλλιώς πας για μαγνήτες αν δε σε πολυνοιάζει και η διαφορά στην κλίμακα (η οποία βέβαια για μένα παίζει ρόλο τόσο στο feel όσο και στον τελικό ήχο) στα specs (στο χαρτί δηλαδή) είναι πολύ κοντινές κιθάρες. Πάρε την Cort.

Στιγμές συνειδητοποίησης και προόδου για μένα ήταν οι εξής: α. Όταν κατάλαβα ότι δεν χρειάζομαι πάνω από έξι-εφτά πετάλια για το κάθε project με το οποίο ασχολούμαι οπότε και δεν χρειάζεται να κουβαλάω και τα είκοσι πετάλια πάνω σε μια πεταλιέρα. Ιδιαίτερα τα δέκα διαφορετικά fuzz που έχω μαζέψει... β. Όταν ανακάλυψα ότι χρειάζομαι μια μικρή και ελαφριά πεταλιέρα στημένη για τις πρόβες που κάνω. Άφησα στο σπίτι κάποια πετάλια θεόβαρια ήυ περίεργα (H&K Replex, Effectrode Phaseomatic, Bad Cat 2-Tone, Rockman Echo) σαν στουντιακά εργαλεία και για τα live αφού το να τα κουβαλάω 4 φορές τη βδομάδα σε πρόβες μου είχε βγάλει τη μέση. γ. Όταν ανακάλυψα τα GeorgeL και πλέον ο ήχος μου ήταν ίδιος τόσο καρφί στον ενισχυτή όσο και μέσα από την πεταλιέρα με τα πετάλια bypass. δ. Όταν ανακάλυψα ότι από την PP2 μπορώ να τροφοδοτήσω ένα πολύπριζο κάτω από την πεταλιέρα και από 'κει να δώσω ρεύμα στα διαφορετικά power supplies που η PP2 δεν μπορούσε να τροφοδοτήσει. Αρκετά χρήσιμο στο νοικοκύρεμα.

Kαταρχάς είναι δεδομένο ότι οι DragonII δεν έχουν καμία σχέση με τους μονοπηνιακούς. Απεναντίας έχουν voicing υπερτονισμένο στα μπασομεσαία. Δεύτερον, όπως όλοι οι μαγνήτες της PRS πλεονεκτούν όσο τα γκάζια ανεβαίνουν (και δεν εννοώ το tubescreamer, μιλάμε για high gain καταστάσεις). Εκεί (σε έναν dual recto τιγκα στο gain π.χ) αν έβαζες την strat σου δίπλα στην PRS μάλλον θα άλλαζες γνώμη για το ποια κιθάρα θες να κρατήσεις, μιας που θα διαπίστωνες ότι η PRS μένει focused και με ευκρίνεια ακόμα και στα ακκόρντα όπου και να φτάσουν τα γκάζια. Είναι με λίγα λόγια μια κιθάρα για άλλη χρήση. Η πιο πολυφορεμένη λύση από αυτούς που παραπονιούνται ότι η PRS δεν είναι αρκετά καλή στα καθαρά είναι οι humbuckers του Jason Lollar. Μπορείς να το τσεκάρεις ή να το ρωτήσεις και στο BirdsAndMoons που είναι ένα forum αφιερωμένο στις PRS. Εδώ μέσα έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι έχουν πιάσει τέτοια κιθάρα στα χέρια τους για να ξέρουν για τι μιλάνε. http://www.birdsandmoons.com/

Θεωρητικά οι 60s είναι οι πιο "αδύναμοι" από τους 50s. Δεν έχω ακούσει τους 50s, οι 60s παραήταν low output για τα γούστα μου. Έφταναν σε σημείο να είναι και αρκετά "hollow". Kαλύτεροι μονοί που έχω ακούσει, μακράν (με διαφορά ετών φωτός), είναι οι Fralin, για vintage ήχο.

Δεν υπάρχουν "καλοί" και "κακοί" μαγνήτες. Υπάρχουν μόνο γούστα και ο συνδυασμός των μαγνητών με όλα τα υπόλοιπα που μπορούν να καθορίσουν το eq σου - όργανο, εφέ, ενισχυτής, καμπίνα, μεγάφωνα. Οι συγκεκριμένοι είναι high output και bright ταυτόχρονα. Σε μια Suhr Strat που τους άκουσα "έξυναν" υπέρ του δέοντος σε σχέση με αυτό που θεωρώ εγώ καλό ήχο. Φαντάζομαι ότι σε μια πιο dark κιθάρα και ενισχυτή και με περισσότερα γκάζια θα έχουν κάπως καλύτερη τύχη.

Μην ξεβιδώνεις τίποτα. Δεν είναι και τόσο φοβερό...Αν έχει το logo του Custom Shop από πίσω φοράει τους '57. Συνήθως θα είναι και zebra. Αν όχι τότε πιθανότατα φοράει τους κεραμικούς 496R και 500Τ (αυτό είναι ούτως ή άλλως το πιθανότερο). Υπάρχει και μια limited edition με χρυσαφικά και τους 490R και 498T AlNiCo... Aν τους πουλήσεις, τότε με σειρά value πάνε '57/'57, 490/498, 496/500. Κανένας τους δεν είναι κάτι το φοβερό σαν μαγνήτης, κανένας τους δεν είναι και απαίσιος... edit: ξαναβλέποντας τη φωτό, σχεδόν σίγουρα μιλάμε για τους 496/500.

To 4003 έχει ένα push pull που το κάνει να ακούγεται λιγότερο "κιθάρα" από την vintage εκδοχή του, το 4001 (ο ήχος του 4001 παραμένει διαθέσιμος μέσω του push pull). Αν σου αρέσουν οι μπασίστες που παίζουν με Rick τότε μόνο αυτό μπορεί να σε καλύψει. Αν όμως θέλεις να έχεις μόνο ένα all around μπάσο, κι εγώ νομίζω ότι δεν είναι και πολύ σοφή επιλογή.

Από κάποιες κριτικές στο TGP φαίνεται πως ηχητικά είναι ίδια. Το κόστος είναι στο κατασκευαστικό μέρος αλλά και το διαφορετικό enclosure (κουτάκι). Τα hw έχουν σουηδικά ELKA enclosures που είναι από μόνα τους αρκετά ακριβά. Εγώ έχω ακούσει μόνο το hw. To flashback δεν το έχω ακούσει.

Αμάν με αυτούς τους σχολιασμούς στα posts μου bre παιδί μου... ;D Για την ιστορία πρίν δύο μήνες αγόρασα ακόμα ένα DM2 με 150 ευρώ. Το BMF το έχω βρεί και στα 80 ευρώ μεταχειρισμένο ενώ και καινούργιο δεν ξέρω κατά πόσο ξεπερνάει τα 150. Το δικό μου το πούλησα γύρω στα 100 στις αγγελίες του noiz πέρυσι. To Mad Professor PCB είχε ξεκινήσει γύρω στα 160 ευρώ στα ιντερνετομάγαζα. Τώρα είδα ότι έχει ανέβει, αλλά άνετα το χτυπάς και μεταχειρισμένο κάτω από τα 150. Το ότι υπάρχουν άλλα 150 threads πάνω στο θέμα δεν λέει απολύτως τίποτα. Από τότε έχουν προστεθεί άλλα 50 πετάλια delay στην αγορά και ακόμα τόσα μέλη στο noiz που μπορούν με την αφορμή να συμμετάσχουν δημιουργικά εάν και εφόσον θέλουν... Κατά τ' άλλα δεν υπάρχει φυσικά κανένα δυστύχημα στο ότι δεν συμφωνείς και προσωπικά θα ήθελα πολύ να διαβάσω και τη δική σου updated άποψη για το θέμα. Απλά εγώ τυγχάνει να συμβαδίζω με την ευρέως επικρατούσα στα gearhead forums άποψη ότι ψηφιακό delay = καλό όταν έχει μεγάλο headroom, κυρίως για βάθος και vintage analog delay = καλό για repeats.

Αν τα θες μόνο για βάθος στα solos τότε θα ψάξεις ιδανικά για το Mad Professor Deep Blue Delay. Έχει πολύ ωραία αίσθηση χώρου και πολύ μεγάλο headroom για να χώσεις πριν όσα γκαζοπετάλια θέλεις. Η PCB version πηγαίνει κάπου εκεί στο budget σου ενώ ίσως μπορείς να βρεις και την handwired μεταχειρισμένη σε αυτά τα λεφτά. Στις πολλές επαναλήψεις όμως είναι λίγο "σκληρό". Εναλλακτική λύση αλλά πιο δυσεύρετη είναι ένα μεταχειρισμένο BMF Decho Box. Πιο "γλυκό" delay με πολύ καλό "tuned" treble roll off, και πολύ φυσική αίσθηση χώρου. Αν θες επαναλήψεις και πιο ψυχεδελική "trippy" αίσθηση αλλά και γενικότερα πιο έντονο το εφέ, ξεχνάμε τα προηγούμενα καθώς και όλα τα ψηφιακά και πάμε στις πολυδοκιμασμένες αλλά αξεπέραστες λύσεις...Boss DM-2 (για περισσότερο χώρο, πιο ζεστές επαναλήψεις) ή τα παλιά Memory Man, Boss DM-3 το Ibanez AD-9 (το vintage όχι το reissue), το Rockman Stereo Echo - για πιο καθαρές αλλά παρ όλα αυτά απόλυτα ευχάριστες επαναλήψεις. To Rockman εδώ που τα λέμε είναι και ότι καλύτερο μπορώ να σκεφτώ για solos κιθάρας γιατί έχει ένα χαρακτηριστικό compression που κάνει τον ήχο να ακούγεται "πολύ επαγγελματικός"... ;D Τα περισσότερα από αυτά πουτ ανέφερα φυσικά μεταχειρισμένα στο ebay. Για την ιστορία delay που δοκίμασα και δεν προτείνω... 1.TC Electronics Vintage Delay / TREX Replica. Απλά αδιάφορο. Το κράτησα μια βδομάδα. 2. DLS EchoTap. Χειρότερο από αδιάφορο. Μια βδομάδα. 3. Βoss DD3 (New Version): Όπως θα έλεγε και ο Cameron στο Top Gear "horrendously horrid". Δέκα λεπτά. 4. Boss Giga Delay. Eίκοσι λεπτά σε τεστ με έναν φίλο που ήταν κάτοχός του. Το BMF το έκανε σκόνη κατά κοινή ομολογία... 5. H&K Replex. Βασικά αυτό είναι φοβερό delay αλλά θέλει πρώτον να γουστάρεις πιο πειραματικά πράγματα και δεύτερον ένα χρόνο τουλάχιστον για να το μάθεις. Το είχα δύο χρόνια περίπου (μου το κλέψανε). 6. Καινούργιο Ibanez AD-9. Όσο πιο πολύ κατεβαίνεις την ταστιέρα τόσο χειρότερα ακούγεται. Δανεικό ευτυχώς για λίγες μέρες...

Πάντως αν συζητάμε για τόνους γκάζια σε drop tunings, οι μαγνήτες μικρό ρόλο παίζουν... Eκτός αυτού δεν νοείται για μένα τουλάχιστον με τον JB στο bridge να μην έχεις σφιχτά και μαζεμένα μπάσα. Ο συγκεκριμένος μαγνήτης είναι διάσημος για αυτή του ακριβώς την ιδιότητα, και λόγω αυτής είναι και μανούλα στα drop tunings. Δε ρίχνεις και το υπόλοιπο set up μπας και μας έρθει καμιά ιδέα; Όσο για τo σπλιτάρισμα σε μονούς, χρειάζεσαι μαγνήτες που να προσφέρουν αυτή την δυνατότητα (συνήθως όλοι όσοι αναφέρονται σαν 4 conductor) και από 'κει και πέρα στα δύο volume σου να αντικαταστήσεις τα pots με push/pull ή push/push. Πρακτικά δεν μπορείς να splittάρεις vintage output humbuckers γιατί ο ήχος από τους μονούς θα είναι πολύ χαμηλού output, hollow και γενικώς χάλια. Διάγραμμα δύσκολα θα βρείς ένα γενικό. Ο κάθε μαγνήτης μπορεί να έχει δικό του colour code.

πio bright από Burstbuckers?????? ok... WCR Crossroads Lollar Imperial Low wind Skatterbrane Timshaw buckers Gibson T Tops και ίσως... Seymour Duncan Jazz & JB Bridge

Αν δεν θέλετε να μπείτε στη διαδικασία όπου οι φίλοι και γνωστοί σας γεμίζουν το μαγαζάκι του κάθε αλήτη με μοναδικό σκοπό να κάνετε ένα παρτάκι σε κλειστό κύκλο - με λίγα λόγια αν πραγματικά θέλετε να σας ακούσει κόσμος κι όχι να κοροιδεύετε τους εαυτούς σας τότε: 1. Αν έχετε original υλικό το οποίο κινείται σε κάποιο φάσμα εκτός της κραγμένης pop δεν πηγαίνετε σε κανένα μαγαζί. Γνωρίζεστε με μπάντες και προσπαθείτε να συμμετάσχετε σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερες ανοιχτές εκδηλώσεις. Αν είναι στην επαρχία και παίζει κι εκδρομούλα τόσο το καλύτερο. 2. Αν είστε στο φάσμα της κραγμένης pop (δεν είναι κακό), τότε βρίσκετε μαγαζί με δικό του κόσμο το οποίο πληρώνει. Προϋποθέτει ένα καλά ηχογραφημένο υλικό και πολύ προσπάθεια. Αν δεν ισχύει η πρώτη παράγραφος, πας στο After Dark σου κλείνει μια Τετάρτη - Πέμπτη και παίζεις. Οι φίλοι σου πληρώνουν εισητήριο για να σε δούν και το ποτό ελαφρώς πιο τσιμπημένο απ' ότι στα υπόλοιπα μπαράκια των εξαρχείων, αλλά εσύ μπορείς να ζεις το μύθο του rock star και μάλιστα με ήχο που σίγουρα δε θα βγάλεις στις προχειροστημένες ανοιχτές εκδηλώσεις...

Ο καλύτερος IMHO κιθαρίστας του Cave βασικά, ο Rowland Howard έπαιζε και αυτός με Jaguar. Ο Harvey όσο τον έχω δει live το 90% το έβγαζε παίζοντας ακουστική... Edit: Τώρα είδα πώς σε ενδιαφέρει συγκεκριμένη περίοδος..

Ξεκινώντας, από ποτενσιόμετρα θα χρειαστείς 500k audio taper για τα volume σου, και 500k linear για τα tone. Επίσης καλό είναι να πάρεις ένα πυκνωτάκι 0.22uF για τον bridge και ένα 0.15uF για τον neck. Eπίσης για να μην χάνεις πρίμα μπορείς να κάνεις και το treble bleed mod ή να συνδέσεις τους μαγνήτες "50''s wiring". (Περισσότερες πληροφορίες στο Google)... Όσο για τους μαγνήτες, και οι '59 και οι JB ακούγονται καλύτερα σε κιθάρες με πολλά ή ακάκα και υπερβολικά μπάσα. Στις πιο "ασθενικές" ας πούμε δεν τα πάνε το ίδιο καλά. Προτείνω (πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις) μαγνήτες PRS. Ή τους #7 αν θες να "fenderίζουν" τα καθαρά και να έχεις απόλυτο separation στα γκάζια (π.χ να μπορείς να παίζεις πολυφωνικά ακκόρντα σε triple rectifier και να ακούγονται όλα), ή τους DragonII αν θές απόλυτο smoothness a la Santana και δυνατότητα να splittάρεις (αλλά θα χρειαστείς κάποια push/pull ποτενσιόμετρα...). Από Seymour Duncan, pearly gates neck και custom custom bridge (και πάλι πολύ smooth Gibson Type of sound για πιο πριμάτες κιθάρες)...

Για ύφος Cave κ.λ.π η Strat είναι μανούλα. Από τις πιο κατάλληλες για το είδος... Απλά άλλαξε μαγνήτες σε κάτι πολύ low output (Fender CS69, Fralin Vintage), το μπρατσάκι αν είναι από τις παλιές μεξικάνες σε κάτι πιο ποιοτικό (κάνα Warmoth), ποτενσιόμετρα και είσαι εντάξει. Οι κιθαρίστες του Cave παραδοσιακά παίζανε με Jaguar και Mustang όχι με Les Paul... To μόνο που θα έχεις να κάνεις αφού αλλάξεις όσα προανέφερα είναι να ανοίξεις το treble του ενισχυτή σου στο 11!

Tους κρατάνε μπας και πουλήσουν την κιθάρα...για 100 ευρώ το ζευγάρι που θα τους έβαζαν στις αγγελίες δεν αξίζει.

Kατ' αρχάς δεν έχω παίξει με την συγκεκριμένη κιθάρα. Η traditional είναι κατασκευασμένη όπως οι Standard από το 1984 έως το 2008. Έχει δηλαδή βαριά μαόνια στο σώμα τα οποία γίνονται weight relieve ανοίγωντάς τους τρύπες. Πρίν το 1983 οι Standard ήταν Full Solid και μετά το 2008 είναι Full Chambered. Oυσιαστικά η Pro έχει απλά διαφορετικούς μαγνήτες και την επιλογή να splittάρεις. Για τους μαγνήτες, ουσιαστικά είναι καλοί τόσο οι Classic όσο και οι Burstbuckers. Παρόλα αυτά οι περισσότεροι τους αλλάζουν και φλερνουν την κιθάρα ακριβώς στα μέτρα τους (υπάρχουν πλέον 1.000.000 after market επιλογές). Τα ηλεκτρικά, δεν είναι λόγος να αγοράσεις μια κιθάρα. Πήγαινε δες μόνος σου ακουστικά την κιθάρα να έχει τουλάχιστον sustain, μην πέσεις σε καμιά "μουγγή" κι αν σου αρέσει από κει και πέρα προχώρα στην αγορά. Oi Gibson ούτως η άλλως σε αυτές τις κατηγορίες είναι "hit or miss"...δεν μπορεί κανείς να εκφέρει γενικές απόψεις.

Eκτός από διαφορετικές καμπίνες, τον έχεις δοκιμάσει και με διαφορετικές κιθάρες / μαγνήτες; Ποιο είναι το υπόλοιπο set up; Tα V30 θα έπρεπε να λύνουν ως έναν βαθμό το πρόβλημα με το presence, αλλά αν βρεθεί εύκαιρο δοκίμασε και κανένα AlNiCo, που έχει αρκετά πρίμα και presence. Tα Celestion 70/80 είναι μάλλον από τα χειρότερα για τα γούστα μου. Και mid-scoop και thin και treble roll off μαζί...

Δεν ξέρω αν μπορεί να το αναλάβει ο Toneless (εδώ στο Forum). Aυτός είναι ειδικός στις customιές...και στις επικίνδυνες αποστολές... (Toneless Soundlab στο Myspace). Εμένα μου είχε μοντάρει ένα παλιό Marshall Guv'nor V1 με super αποτελέσματα (αλλά μου το κλέψανε), μου έχει επισκευάσει και μοντάρει ένα παλιό Tape Echo που ετοιμαζόμουν να το πετάξω και προσφάτως μου έφτιαξε ένα Lovetone Big Cheese (Guitar/Bass Fuzz), το οποίο όποιος το έχει ακούσει από κοντά με έχει βάλει βύσμα για να του δώσω παραγγελία... Παίζεται όμως αν έχει χρόνο...

Aπλά προτείνω να παίξεις λίγο με αυτές τις κιθάρες πριν αποφασίσεις κυρίως γιατί μεταξύ full hollow και semi hollow ο ήχος έχει αρκετές διαφορές, όπως και μεταξύ semi hollow με ή χωρίς center block. Εκτός αυτού, πέρυσι είχα μπει κι εγώ στο trip να αγοράσω μια semi με center block a la 335 σε φθηνότερη. Βρήκα κάποιες μπροσούρες που φαίνονταν ενδιαφέρουσες και κατέβηκα κέντρο Αθήνας για δοκιμές. Aφού δοκίμασα αρκετές Ibanez ArtStar και κάποιες άλλες Cort και Washburn αν θυμάμαι καλά η πρώτη κιθάρα που μου έκανε "κλικ" ήταν η Yamaha SA2200. Όλες οι άλλες που φαίνονταν τόσο ενδιαφέρουσες στις μπροσούρες με δεν μου άρεσαν καθόλου από κοντά. Δυστυχώς η SA2200 ήταν εκτός του Budget που είχα τότε για "τρίτη" κιθάρα οπότε τελικά δεν αγόρασα τίποτα. Αν την ήθελα για πρώτη κιθάρα όμως νομίζω ότι δεν θα δίσταζα να την βάλω σε καμιά εικοσαριά δόσεις στον Νάκα.

Με κάποια από αυτά γενικά συμφωνώ. Θεωρώ βέβαια ότι μόνο σε ελληνικές μπάντες θα παρατηρήσει κανείς το φαινόμενο ο μπασίστας να θέλει να ακούγεται το ίδιο με τις κιθάρες σε μια παραδοσιακή garage rock μπάντα, ή ο κιθαρίστας να ακούγεται πιο δυνατά απ' το rhythm section σε μια funk. Η κατάληξη των απειλών προς "αποχορισι" είναι στο τέλος στο να γίνονται συμβατικές συμφωνίες μεταξύ των μελών και να ρυθμίζονται όλα "στα ίσα" που είναι εξίσου λάθος. Φαντάσου δηλαδή μια συναυλία που δεν θα μπορούσες να απολαύσεις τον πλήρη ήχο ενός Eric Johnson, ή και την τελευταία συχνότητα του China του Billy Cobham βάσει τέτοιων συμβατικών υποχρεώσεων. Γιατί εάν ρυθμίσεις τις συχνότητες σου έτσι ώστε να μην συμπίπτουν με τις άλλες ούτως η άλλως έχεις "μικρύνει" τον ήχο σου οπότε δεν συζητάμε για τον απόλυτο όγκο που είναι και το θέμα του thread. Y.Γ Να υπενθυμίσω επίσης ότι συζητάμε για τον απόλυτο όγκο ενός συγκεκριμένου οργάνου και όχι μιας ολόκληρης μπάντας.

Ο "όγκος" βασικά είναι στοιχείο eq... Yπάρχουν χορδές με περισσότερο όγκο, κιθάρες με περισσότερο όγκο, μαγνήτες με περισσότερο όγκο, καμπίνες με περισσότερο όγκο και μεγάφωνα με περισσότερο όγκο. Αν όλα αυτά τα στοιχεία του eq σου είναι επιλεγμένα με τον "όγκο" ως βασικό μέλημα, τότε όταν παίζεις μόνος σου και live σίγουρα έχεις όγκο (τα δάκτυλα παρεμπιπτόντως δεν είναι στοιχείο eq). Όταν παίζεις μαζί με άλλους, πρέπει να καλύπτεις απαραίτητα το 80% των συχνοτήτων που παράγουν όλα τα άλλα όργανα μαζί για να συνεχίζει να διατηρείται στο ακέραιο αυτός ο όγκος. Αυτό το πετυχαίνεις συνήθως μέσω της συντριπτικά μεγαλύτερης έντασης σου στο mix που επιτρέπει ακόμα και στις πιο αδύναμες συνχότητες σου να ακουστούν. Για παράδειγμα, έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί δεν ακούγεται το μπάσο (παρά μόνο οι άκρες του κι αυτές με octaver) στις σωστές heavy metal ηχογραφήσεις; Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο. Αν πάρεις μια κιθάρα και την τοποθετήσεις "ισοδύναμα" σε μια μίξη μαζί με άλλα τρία όργανα, τότε ο ήχος της θα είναι τα μεσαία που "περνάνε" και όλα τα άλλα θα έχουν πάει περίπατο. Όταν ηχογραφείς η πρώτη παράγραφος πάει περίπατο και μένει η δεύτερη + την ικανότητα του ηχολήπτη και του gear ηχογράφησης που παρέχει το studio. To πόσα πολλά ή λίγα παίζει ο καθένας εμένα μου φαίνεται άσχετο. Οι Sabbath που βαρούσαν όλοι μαζί ή οι Experience δεν είχαν όγκο στις κιθάρες; Αντίθετα αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι όσο περισσότερο "μοιράζεται" ο χώρος της μίξης ισοδύναμα σε περισσότερα όργανα (κλασσική "άποψη" Έλληνα ηχολήπτη) τόσο λιγότερο συχνοτικό εύρος (και κατά συνέπεια όγκο) θα έχουν όλα τα όργανα.