kpeyos

Γενικά το 70/80 στους modelling και τρανζίστορ ενισχυτές (π.χ Randall) τα πάει καλά. Ακόμα κι εκεί όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα top μεγάφωνο. Στις υπόλοιπες εφαρμογές είναι ένα απ' τα πλέον thin και με φοβερό teble roll off μεγάφωνο.

Ω. με συγχωρείς αλλά απογοητευτική η απάντηση. Βγάζουν ακριβώς τον ίδιο ήχο που βγάζουν και μέσα στο όργανο, γι αυτό και είναι κοινή πρακτική να δοκιμάζεις έτσι μαγνήτες. Για τα προηγούμενα ομολογώ ότι είναι υποκειμενικές απόψεις, αλλά αυτό εδώ το έχω κάνει 100 φορές και είμαι 100% σίγουρος.

@yann. Ως disclaimer ανέφερα ότι οι απόψεις είναι μη επιστημονικά εμπεριστατωμένες, και άρα φυσικά προσωπικές και όχι αντικειμενικές. Το επαναλαμβάνω προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Εσύ όμως που είσαι επαγγελματίας μήπως μπορείς να εξηγήσεις γιατί οι μαγνήτες παίζουν χωρίς να ακουμπάνε και καθόλου στο όργανο (και άρα δεν υπάρχει ηχητικό κύμα από το στερεό);

Να καταθέσω κι εγώ την μη επιστημονική και μη εμπεριστατωμένη άποψη μου μιας και τάσομαι στο πλευρό αυτών που υποστηρίζουν τη διαφορά των ξύλων στον ήχο (το σε τι ποσοστό βέβαια και το κατά πόσο αξίζει μελέτης είναι ένα άλλο ζήτημα). Τον ήχο λοιπόν τον βγάζουν οι μαγνήτες. Οι μαγνήτες δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μεταφράζουν τη συχνότητα σε εναλλασόμενο ηλεκτρικό ρεύμα. Φυσικά δεν μεταφράζουν τη συχνότητα των ξύλων, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Μεταφέρουν όλες τις συχνότητες που ΔΕΝ απορροφούνται από το ξύλο. Οποιαδήποτε ανάδραση σημαίνει απλά feedback κατά την προσωπική μου άποψη και εμπειρία από hollowbodies οι οποίες έχουν όντως ανάδραση στους μαγνήτες, και δεν είναι ήχος. Έτσι αν έχουμε ένα πολύ resonant, ηχοδιαπερατό αν θέλετε, ελαφρύ συνήθως ξύλο, μια κιθάρα που πάλλεται στα χέρια μας καθώς παίζουμε ακουστικά το ηχητικό αποτέλεσμα είναι ένας ήχος μειωμένος συχνοτικά στα μπάσα σχεδόν αέρινος στα πρίμα με τα μεσαία να υπερισχύουν. To όργανο συνήθως φαίνεται εντελώς ακομπρεσσάριστο αφού ανταποκρίνεται διαφορετικά σε κάθε συχνότητα που παίζουμε, ενω΄συνήθως υποφέρει στο sustain. Παράδειγμα: Πανάλαφρες Pinecasters ή swamp ash Telecasters. Τώρα όταν ξεκίνησε η Gibson να κατασκευάσει την πρώτη Les Paul ακολούθησε την ακριβώς αντίθετη φιλοσοφία. Χρησιμοποιώντας ένα πολύ σκληρό καπάκι γνωστό για την ανακλαστικότητά του (Eastern Maple) μείωσε κάπως την ηχοδιαπερατότητα και την ικανότητα του σώματος να συντονίζεται (resonance) απορροφώντας συχνότητες. Το αποτέλεσμα είχε ήταν μια κιθάρα κομπρεσσαρισμένη, με πολύ μεγάλο sustain, και σαφώς πιο πλήρη συχνοτικά. Αν πάμε σε ακόμα πιο βαριά ξύλα, έβενους, παλίσανδρους κ.λ.π αρχίζει και αυξάνει πολύ το high end των χορδών και στο αυτί μας αυτό ακούγεται σαν να στενέυει συχνοτικά ό ήχος (το ίδιο συμβαίνει πολλές φορές με high end καλώδια σε vintage oriented μονούς μαγνήτες για παράδειγμα). Να προσθέσω απλά ότι οι μαγνήτες παίζουν συνδεδεμένοι και με κροκοδειλάκια ανάποδα χωρίς να είναι mounted στην κιθάρα. Οπότε τα περί δονήσεων/αναδράσεων του ξύλου δεν με πείθουν ιδιαίτερα, εκτός και αν δεν κατάλαβα καλά το άρθρο του κ. Yann.

Eντάξει θα πρέπει να διαχωρίσουμε κάπου τον χαβαλέ που περιέχει το οπαδιλίκι σε ένα forum από τις σοβαρές και εμπεριστατωμένες άποψεις. Από την άλλη βέβαια ακόμα και μέσα σε ένα γενικότερο μπάχαλο συνήθως ο οποιοσδήποτε αντίλογος είναι εποικοδομητικός. Στο τέλος όλοι βγαίνουν λίγο σοφότεροι, και ίσως και με πιο διασκεδαστικό τρόπο απ' το να συμπεριφέρονταν σε στύλ "πας μι δε σάλαντ πλιζ". Από 'κει και πέρα αν εξαιρέσει κάποιος περιπτώσεις εθισμού στην αγορά εξοπλισμού, δε νομίζω ότι έχει κανείς το δικαίωμα να πεί κάτι για κάποιον σ' αυτό το θέμα . Στην τελική δε πα να 'χει και περισσότερο εξοπλισμό απ' τον Gilmour για να παίζει δυο νότες στην γκαρσονιέρα του, εμάς τι μας κόφτει; Eξάλλου αν θέλαμε ο εξοπλισμός μας πραγματικά να χει νόημα και να μπορεί ο ακροατής να ξεχωρίζει τον καταπληκτικό ήχο μας, θα έπρεπε να παίζαμε σε μπάντες δίχως ντράμμερ... Για πάρτη του και για το σαλόνι του ότι αγοράζει ο καθένας, παραέξω όλα αυτά λίγο νόημα έχουν... Και για να κλείσω το θέμα.... οεεε,oε,οε,οεεε Les Paul / Cisse....

Παιδιά, το να λέμε ότι ο Page είναι pοserάς και να τον συγκρίνουμε με τις κοκότες των 80s (μιας που για αυτούς τους καραγκιόζηδες βγήκε ο όρος) είναι σαν να βάζουμε στο ίδιο καζάνι τον Muhammad Ali με τους τύπους από το wrestling... Oι εποχές ήταν διαφορετικές: α) οι Zeppelin ήταν παιδιά των mods (τεράστια επιρροή τους οι Who) άρα και το ντύσιμο αρκετά εξεζητημένο, αλλά με άλλες επιρροές και κουλτούρα από πίσω. Δείτε λίγο και τον Daltrey εκείνη την εποχή... β) Η ψυχεδέλια ήταν στο απόλυτο peak της, γι αυτό και τα theremin και τα δοξάρια. Εδώ που τα λέμε και λίγα έκαναν (ευτυχώς). γ) Πότε δεν έιχε attitude poserά. Δεν το παιξε ποτέ βεντέτα, η ροκσταριλίκι κ.λ.π. Αντίθετα μάλιστα με τους ποζεράδες ό άνθρωπος πέρασε περισσότερες ώρες στο studio απ' ότι στο κομμωτήριο και παρ' όλα αυτά έπαιξε όπως και όσο απαιτούσαν τα υπέροχα τραγούδια που έγραφε (ή έκλεβε αλλά τέλος πάντων)...Βρείτε μου έναν ποζερά που να το κάνει αυτό...

Ναι το καταλαβαίνω για την επαρχία ότι είναι δύσκολο. Και στην Αθήνα εδώ που τα λέμε εύκολο δεν το λες. Ειδικά τώρα με τις αγορές μέσω internet τα περισότερα μαγαζιά δεν στοκάρουν κιθάρες, τις οποίες προπληρώνουν και οι οποίες είναι πανάκριβες και δικαιολογημένα ως ένα βαθμό μιας και η αγορά εδώ είναι σχετικά μικρή. Αυτό που πρότεινω σαν λογική λέει ότι όταν φτάσεις σε σημείο να ξοδέψεις ένα πολύ σεβαστό ποσό για ένα όργανο που προορίζεται να γίνει το #1 σου καλό είναι να μην αφήσεις τα πράγματα στην τύχη. Π.χ: To music store στην Κολωνία έχει stock 100 Gibson Les Paul αυτή τη στιγμή. Το ταξιδάκι θα σου κοστίσει περίπου 500 euros. Toυλάχιστον όμως θα γυρίσεις μια και καλή με την κιθάρα που γουστάρεις. Κατά τη γνώμη μου κάποιος που φτάνει σε σημείο να δώσει 2000 ευρώ για ένα όργανο από eshop καλύτερα να κάνει έναν κόπο παραπάνω να μαζέψει και δυο φράγκα επιπλέον. Είναι φθηνότερο σε βάθος χρόνου για πάρα πολλούς λόγους.

Θα μου επιτραπεί ελπίζω να διαφωνήσω ως προς την έλλειψη τεχνικής του J.P. Το ηλεκτρικό παίξιμό του είναι μακράν κατά τη γνώμη μου το πιο νευρώδες όλης της British Blues σκηνής από την εποχή των Υardbirds ακόμα. Mπορεί να έπασχε πάντα σε ακρίβεια, αλλά η κιθάρα "ιδρώνει" στα χέρια του και αυτό ακούγεται. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι ο ήχος του οργάνου περνάει πρώτα από τα χέρια του κιθαρίστα. Συμφωνώ βέβαια έτσι κι αλλιώς στα περί κουλτούρας κλπ, αλλά παρ' όλα αυτά δεν νομίζω ότι αν δώσεις μια L.P με PAFs κι έναν Marshall Superlead (ή μια Tele και έναν Supro) στον πιτσιφρίκο που παίζει Vai θα καταφέρει να ακουστεί σαν τον Page. Το άνευρο παίξιμο των light-pickers μεταλλάδων με τους υπερκομπρεσαρισμένους ήχους νομίζω ότι βρίσκεται στην άλλη άκρη του φάσματος σε ότι αφορά το Rock Guitar Playing. Από 'κει και πέρα, εγώ δεν στέκομαι ούτε στον Page με τα ποζεριλίκια (αν και τότε δεν ήταν και τόσο ξεφτίλα, μετά στα 80s παραγίναν) ούτε στην ακουστική του κιθάρα. Ο άνθρωπος ήταν ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης του Rock guitar ήχου ever. Ήξερε ποια κιθάρα να διαλέξει, ποιόν ενισχυτή, που θα κάνει distant miking, που θα βάλει βάθος και παρ' όλα αυτά ο ήχος του δεν ακούστηκε ποτέ υπερεπεξεργασμένος όπως τόσων άλλων (αυτό είναι και το πιο δύσκολο). Τώρα όσον αφορά τις Tele, ο μέσος κιθαρίστας ξέρει πιστεύω ότι το "I" γραφτηκε με αυτήν την κιθάρα. Απλά όλοι προτιμούν τον ήχο του "ΙΙ"... ;)

Το κάθε knob έχει δύο ρυθμίσεις και ψιλογίνεται πανικός. Μάλλον αυτό που του λείπει είναι και ένα bank με μνήμες γιατί αλλιώς μάλλον θα είναι λίγο δύσχρηστο. Πάντως μια ρύθμιση του λύνει το κύριο πρόβλημα όλων των delays που ήταν το headroom. Άλλοι το ήθελαν πιο μεγάλο άλλοι βολεύονταν περισσότερο το μικρό. Επίσης το modulation δεν είναι cheapικο....

Aπό την Strymon (πρώην Damage Control) ήρθε το El Capistan. Πρόκειται για την καλύτερη κρίνωντας από τα clips προσπάθεια προσμείωσης Tape Delay σε πετάλι. Και στα forum επικρατεί πανικός...

Kατ' αρχάς να σου προτείνω να κάνεις ένα search για τις Gibson LP στα θέματα του forum γιατί έχουν γραφτεί παρά πολλές σελίδες για τις συγκεκριμένες κιθάρες. (Εδώ που τα λέμε όμως καλό θα ήταν κάποιος από τους S9F ή FFMakis να καθόταν να κάνει έναν οδηγό αγοράς LP για sticky) Οι δικές μου συμβουλές: Τι πρέπει να έχει μια καλή Les Paul παιγμένη ακουστικά. α. Άπειρο sustain β. Ένα σχετικό twang - δεν λέμε να είναι σαν tele αλλά να μην είναι σαν τούβλο στο attack. γ. Σε καμιά περίπτωση να μην ακούγεται μουντή στα πρίμα ή πνιγμένη στα μπάσα. Ένας πλήρης συχνοτικά ήχος, μεστός και βαθύς είναι αυτό που περιμένουμε. Ηλέκτρικά την βάζεις και την ακούς. Αν δεν σου αρέσουν οι μαγνήτες πειραματίσου. Πως ξεκινάμε να δώσουμε 2-3 χιλιάρικα για Gibson. α. Έχουμε διαβάσει για τις Custom Shop. Ξέρουμε ότι έιναι οι top of the line με τα καλύτερα ξύλα, ποιοτικό έλεγχό κλπ. Πώς συγκρίνονται με μία standard ή traditional; Aν δεν μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα φροντίζουμε να ακούσουμε μερικές standard και μερικές Custom Shop από κοντά για να στρώσουμε αυτί. Αφού ακούσουμε τις καλές τις κακές και τις άσχημες ανεξαρτήτως budget, στο τέλος παίρνουμε την καλύτερη που αντέχει η τσέπη μας έχοντας παίξει με αρκετές και με επίγνωση της αγοράς μας. β. Επειδή αυτό δύσκολα γίνεται στην Ελλάδα κλείνουμε μια easyjet για καμιά Αγγλία ή Γερμανία. Αν δεν μπρούμε να το κάνουμε αυτό στην Αθήνα ακούμε όλες τις Heritage του Κουρμπή και τις Gibson toy Guitar Store και διαλέγουμε. γ. Σε καμία περίπτωση δεν δίνουμε τόσα λέφτά σε κιθάρα που δεν έχουμε ακούσει, ιδιαίτερα αν αυτή λέγεται Gibson Std. O ποιοτικός έλεγχος στην συγκεκριμένη εταιρεία είναι μάλλον ανύπαρκτος και οι διαφορές από κιθάρα σε κιθάρα αρκετά μεγάλες. δ. Επειδή όμως σε κάθε κανόνα υπάρχουν λογικές εξαιρέσεις, διάβασα τον S9F με την συλλογή του από Custom Shops, να αναφέρει το Mark's Guitar Loft. Eπίσης και από τη δική μου εμπειρία το Vintage Gear Guitar Shop στην Sunset Blvd είναι πολύ καλό. Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλα, για online αγορές όμως μακριά όμως από τα supermarket (thomann). ε. Το Les Paul Forum έιναι αρκετά καλή πηγή πληροφοριών.

And the winner is... Oνειρεμένη πεταλιέρα... Το υπόλοιπο set up σου (κιθάρες, ενισχυτές) ποιό είναι; To SupaTone είναι το Supa Fuzz το γερμανίου; Eμένα μόλις μου ήρθε το MKII από Lumpy και είμαι πόλύ ικανοποιημένος. Επίσης έχέι ο συνκιθαρίστας στην μπάντα ένα Colorsound Τonebender (4 transistor Si) το οποίο μάλλον είναι το καλύτερο Fuzz που έχω ακούσει μέχρι σήμερα...

Aπλό. Ακούς την κιθάρα ακουστικά. Σου φαίνεται μουντή-φιμωμένη; Η νότα δεν έχει sustain; Γενικά σου δίνει την αίσθηση ότι είναι λίγο "boxy" σαν ήχος; Δεν έχει καθόλου twang στο σκάσιμο αλλά ακούγεται σαν μπετόν στο attack; Προχωράς στην επόμενη. Mια καλή Les Paul ακουστικά έχει τεράστιο εύρος, κάποιο τουλάχιστον twang και άπειρο sustain σε όλο το μήκος της ταστιέρας. Ηλεκτρικά, απλά διαλέγεις τους μαγνήτες που σου αρέσουν. Δεν υπάρχει λόγος να είναι κριτήριο επιλογής. Ότι και να διαλέξεις έχεις μια καλή βάση για να παίξεις αυτό που θέλεις. Δεν είναι κάτι δύσκολο πραγματικά. Οι κακές Les Paul ξενίζουν στο αυτί και στην αίσθηση με τη μία...

Eγώ φυσικά μιλούσα για την Singlecut που σταμάτησε να βγαίνει το 2003 και αντικαταστάθηκε το 2007 από την SC250 (ίδια κιθάρα με πιο hot μαγνήτες) η οποία τώρα έχει αντικατασταθεί από την Tremonti (η Tremonti είναι και full solid). H τιμή της καινούργια μέχρι πέρυσι που υπήρχε στον Thomann ήταν περίπου 2.600 euros. Aν εννοούσα την SE την κορεάτικη θα είχα κάνει και τον κόπο να το αναφέρω. Δεν διατυπώνουμε όλοι απόψεις χύμα στο κύμα όπως κάνεις εσύ...μην κρίνεις από μια PRS που έπαιξες για δέκα λεπτά με τίγκα γκάζια... Επίσης αν νομίζεις ότι η κιθάρα που έχεις στο clip ακούγεται σαν Les Paul τότε ούτε και πως ακούγεται η Les Paul ξέρεις. Και τέλος επειδή η PRS έχει βγάλει από μεταλλοκίθαρα όπως η McCarty και η Tremonti μέχρι την Starla με τους Filtertrons, δεν γίνεσαι και λίγο πιο συγκεκριμένος;

Δεν μας λες λίγο εξοπλισμό που έχεις, ήχο που ΄πεχεις στο μυαλό σου κ.λ.π; Μπορεί να σκεφτούμε και κάτι άλλο... Πάντως αν πάς σε λαμπάτο κοίτα αυτά με 220v τροφοδοσία...Bad Cat, Matchless κ.λ.π

Έ, όχι κι έχουμε ξεφύγει. Εγώ έχω εκπλαγεί που δεν έχει προτείνει κανείς ακόμη στο παληκάρι να άγοράσει μια Tele αντί για τη Les Paul... H να μείνει με την κιθάρα που έχει και να αγοράσει μια Tonelab... ;D Eγώ λέω πάλι ότι με τις Standard το παίζεις πολύ. Ειδικά αν είναι μεταχειρισμένες και δεν τις έχεις ακούσει. Δεν νομίζω ότι θα βρείς ιδιαίτερες διαφορές μιλώντας μεταξύ των Les Paul Standard του '80, του '90 και του 2000. Επίσης το εργοστάσιο του Kalamazoo έκλεισε ως Gibson το 1984. Ως τότε βέβαια έβγαζε τα τότε Custom Shop μοντέλα (Reissue τότε) της Gibson με τους μαγνήτες του Tim White τα οποία μεχρι σήμερα θεωρούνται τουλάχιστον αντίστοιχα των Custom Shop παρ' όλο το short tenon, με τους συγκεκριμένους μαγνήτες να πιάνουν τρελές τιμές. Όποτε μάλλον απίθανο να έπαιξες με Heritage του 79-82. για του λόγου το αληθές: http://en.wikipedia.org/wiki/Heritage_Guitars

Ως κάτοχος και των δύο, (PRS SingleCut, Gibson Les Paul R0), σε διαβεβαιώνω ότι ακόμα και με αλλαγή μαγνητων, μιας και οι μαγνήτες της PRS έχουν ούτως ή αλλως διαφορετική νοοτροπία, είναι τελείως διαφορετικές κιθάρες. Θα σου συνιστούσα να τις ακούσεις μάλλον λίγο πιο καθαρές. Η PRS βγάζει βεβαια αρκετά μοντέλα, και κάποια όπως η Tremonti και η McCarty προσομοιάζουν λίγο, αλλά γενικά είναι άλλη νοοτροπία κιθάρας. Ο ήχος της "πέφτει" ανάμεσα στην LP και τη Strat κατα γενική και όχι δική μου μόνο ομολογία. Επίσης έτσι για την ιστορία, όλες οι PRS έκτός από την Tremonti είναι full chambered. Απλό. Heritage H-150.

1. Ουδεμία σχέση η Gibson με την PRS. 2. Μια κιθάρα που φτιάχνεται στο παλιό εργοστάσιο της Gibson στο Kalamazoo, από τους εκεί παλούς τεχνίτες της Gibson, δεν την απαξιώνεις έτσι εύκολα σαν replica.

Εντάξει ρε παιδιά δεν είναι όλοι οι έμπορες στην Ελλάδα 30% πιο ακριβοί ούτε θα σου κόψουν τα χέρια μόλις πας να δοκιμάσεις αν φαίνεται ότι έχεις έρθει με σκοπό να αγοράσεις και όχι να τους πρήξεις τα τέτοια... ψάξιμο θέλει. Αλήθεια μιας και το άρχικό μας θέμα ήταν οι non chambered, θυμήθηκα τις Heritage. Aυτές είναι μια πολύ καλή λύση μιας που δεν είναι ούτε chambered, ούτε weight relieved, έχουν long tenon αν δεν κάνω λάθος και νομίζω επίσης ότι κάποιες στού Κουρμπή πριν κανα δυο χρόνια που είχα δοκιμάσει φορούσαν και Seymour Duncan Seth Lover που είναι πάρα πολύ καλοί μαγνήτες. Μόνο το headstock με χαλούσε, και η ανοιχτόχρωμη καφέ ταστιέρα για να είμαι ειλικρινής. Από ήχο όμως ήταν πολύ καλή.

Kαι η Standard και η Traditional είναι weight relieved. Αυτό συμβαίνει γιατί τα καλής ποιότητας μαόνια (τα ελαφριά) τα κρατάνε για τις Custom Shop. Μάλιστα και εκεί γίνεται διαχωρισμός και τα ελαφρύτερα μπαίνουν στις R9 και R0. (Και εκεί ακόμα όμως τα μοντέλα του '03 θεωρούνται τα ανώτερα που κατασκεύασε ποτε το Custom Shop και οι τιμές τους στα μεταχειρισμένα είναι συνήθως πιο υψηλές από τα μοντέλα του 05 και μετά - βλ. Gear Page). Αυτό μοιραία αφήνει τα δεύτερης διαλογής ξύλα, τα βαρύτερα δηλαδή, για της Standard και τις Traditional. Τώρα για να πέσουν σε βάρος και να έρθουν στα specs στις Standard ανοίγουν θαλάμους (chambers) ενώ στις Traditional εφαρμόζουν τα specs που υπήρχαν στις Standard από το 1980 περίπου έως το 2007 ανοίγοντας τρύπες με dremel οι οποίες λέγονται swiss cheese λόγω του σχήματος που δίνουν στο σώμα. Όσον αφορά τους μαγνήτες αν και το θέμα είναι υποκειμενικό, μάλλον τείνω προσωπικά προς τους Burstbuckers. Oι Classic 57 οι οποίοι είναι επίσης αρκετά καλοί έχουν πολλά μπάσα και είναι πιο σκληροί στα πρίμα. Στους Burstbuckers μπορεί να καταλογίσει κανείς ότι είναι λίγο dark και λίγο αδύναμοι στα πρίμα. Πάντως υπάρχουν και ένα εκατομύριο επιλογές για after sales PAF style μαγνήτες. Aν θες και τη γνώμη μου τελικά, παίξε κανα δυό Custom Shop για να έχεις ένα όργανο αναφοράς στο αυτί σου και παίξε με την κιθάρα που πρόκειται μετά να αγοράσεις. Είναι ο μόνος τρόπος να κάνεις μια καλή αγορά. Το να αγοράσεις μια Les Paul από eshop για να γλιτώσεις 200-300 ευρώ και μετά να κλαίς 1500-2000 ευρώ δεν είναι σοβαρός τρόπος σκέψης. Εγώ έκανα ένα χρόνο να βρώ Les Paul "να μου κάτσει". Μπορείς να κάνεις και μια βόλτα από το Les Paul Forum όπου το συγκεκριμένο θέμα έχει λειώσει από τη συζήτηση και να βρεις πληροφορίες. Τώρα το ότι θα πάρεις μια SG και θα ακούγεται σαν Les Paul δεν θα το σχολιάσω πέραν του ότι μετά από δέκα χρόνια εμπειρίας μόνο στα συγκεκριμένα όργανα, αυτό κατά τη γνώμη μου αγγίζει τα όρια της παραπληροφόρησης (εκτός αν μιλάμε για Studio LP ή κιθάρες με P90 ή αν παίζεις με αρκετό γκάζι όπου σε γενικές γραμμές συμφωνώ).

Γενικά είναι μια μικρή εταιρεία στην Kαλιφόρνια με πολύ καλές κριτικές σύμφωνα με τα παιδιά του Les Paul Forum. Η ποιότητα της θεωρείται ισάξια με αυτή του Wagner της WCR (επίσης καλιφορνέζικη). Η μόνη μου ένσταση είναι αυτό που έχει πεί και ο master των P90 Jason Lollar, ότι λόγω κατσκευαστικών περιορίσμών που προκύπτουν από τη διαφορά μεγέθους, ένας single coil ή humbucker sized P90 ακούγεται πιο στενός και σφιχτός, περισσότερο σαν overwound μονός.

OK λοιπόν. Μπορείς να πάς σε ένα setάκι Seymour Duncan Jazz Neck/JB Bridge που είναι λίγο πιο high-fi υποθέτωντας πάντα ότι η κιθάρα σου ή το set-up σου δεν υποφέρει κάπου αλλού όπως αναφέρουν παραπάνω οι συμφορουμίτες. Πρόσεχε πάντως εκτός από γειώσεις-καλώδια κλπ και τα πολύ "δυνατά" πετάλια στην είσοδο του ενισχυτή, αν χρησιμοποιείς τέτοια. Εναλλακτικά, αν η κιθάρα σου φαίνεται ήδη πολύ bright, σε ένα set Seymour Duncan Pearly Gates Neck / Custom Custom Bridge (είναι λίγο πιο high gain και πιο ζεστοί και dark).

Aν και νομίζω ότι τα παραπάνω παραδείγματα είναι ακρως διαφωτιστικά, θα ήθελα απλά να προσθέσω ότι σε έναν tube rectifeid Μarshall όπως είναι ο 18άρης Bluesbreaker ή ο JTM45 αν τα ανοίξεις όλα τέρμα δεν σηκώνουν και πολλά πολλά. Κλατάρουν από μόνοι τους...A, και ένας παλιός Vox που είχα παίξει, στο 10 απλά πέθαινε... ;D Σε έναν ενισχυτή με μεγαλύτερο headroom (πχ vertical input JCM800) μπορείς να φτάσεις μέχρι το 7-8, χαμηλώνοντας όμως το preamp section και να ανταποκρίνεται στα όποιου είδους boosters. Σε αυτά που έχω παίξει εγώ τουλάχιστον. Για τον Clapton δεν ξέρω ακριβώς που έβαζε τον ενισχυτή του, πάντως ο Major του Blackmore μάλλον ήταν πεντακάθαρος...όπου και να τον έβαζε.

Τα treble booster φυσικά και δεν χρειάζεται να τα χρησιμοποιείς σε ενισχυτές που βρίσκονται στο "τέρμα". Απαραίτητη προϋπόθεση όμως είναι ο ενισχυτής να μην είναι πολύ bright. Άρα δεν κάνουν στα καθαρά Fenderάκια, ούτε και ακούγονται σωστά σε modern high gain ενισχυτές ακριβώς επειδή είναι απο μόνοι τους bright. Από την άλλη όμως μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις σε marshallάκια και voxάκια όσο καθαρά και να είναι αυτά. Απλά, σε αυτήν την περίπτωση, θα τα έχεις always on και θα βρωμίζεις/καθαρίζεις απο το νolume για να αποφύγεις το τεράστιο bump στην ένταση μιας και θα έχεις πολύ headroom διαθέσιμο στον ενισχυτή και αυτά τα πετάλια είναι πραγματικοί δυναμίτες σε db. Δες κάποια από τα παλιά live του Blackmore για να καταλάβεις τι εννοώ. Έχε επίσης υπ'οψην ότι τα normal gain treble boosters καθαρίζουν πιό απότομα από το volume απ' ότι θα καθάριζαν χωρίς το πετάλι. π.χ (high gain treble booster). και ένα πυριτίου (normal gain) Σίγουρα οι ενισχυτές είναι αυτό που θα πείξει τον πρώτο ρόλο έτσι κι αλλιώς στον ήχο κάποιου. Αλλά στις περιπτώσεις του Blackmore, του Gallagher, του Clapton και του May το treble booster ήταν πολύ μεγάλο και χαρακτηριστικό μέρος του ήχου τους. Η πρόταση μου σε αυτό που ρώτησες στην αρχή είναι το Zvex Box Of Rock. Noμίζω ότι είναι αρκετά all around και κλασικοροκάδικο γι αυτό που θές + οτι έχει και πολύ καλό booster. Και η τιμή του Vexter δεν είναι απαγορευτίκή...