Nekkon

Θέλω να δω Dave Murray στο remake του Κουασιμόδου

Ε τότε άκου Kingfish που είναι φέτες ασούμε

Ρωτάω για πολλούς λόγους. Πχ εμένα μου αρέσει πολύ καλλιτέχνης τύπου Eric Johnson ή Julian Lage: ένας σκατόφλωρος επί σκηνής που να μιλάει η μουσική του γι'αυτόν. Κατά καιρούς έχω ακούσει πολλά κουλά. Πχ παιχταράς ο BB King αλλά είναι χοντρός. Και για τον Petrucci το έχω ακούσει αυτό. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει και attitude επί σκηνής, για να γουστάρει ο κόσμος. What's your take?

Σκέτος να ναι κ οτι να ναι

Modern day jazz hero. Έτσι απλά. Και πως πετυχαίνει αυτόν τον ήχο με ακουστική ζωντανά είναι άξιο απορίας

video-377c5ca8eb43a5ac7959ec291b35318b-V.mp4

Είχες πει ότι για ωραία καθαρά η ένταση δεν είναι prerequisite, σωστά; Επίσης, για ποιοτικό καθαρό ΗΧΟ (όχι durability κλπ) παίζει ρόλο η τιμή του ενισχυτή ή είναι θέμα γούστου; Πχ, Princeton καλύτερος από blues jr και tone king καλύτερος από Fender ;

Άρα πχ θα ήθελες έναν Κατάνα με καλύτερο ήχο, touch screen και περισσότερες επιλογές

+1

Ακόμα και σπίτι, προτιμώ τον ήχο της λάμπας. Δεν ψωνίζω αυτό το θέμα με την ένταση. Και σε χαμηλές εντάσεις, προτιμώ λάμπα. Αλλιώς είναι να ακούς τον ήχο της κιθάρας να βγαίνει από την καμπίνα. Για ηχογραφημενους ήχους, δεν έχω κανένα πρόβλημα με κανένα από τα δύο, και αρκετές φορές δεν καταλαβαίνω τη διαφορά στη μίξη. Όμως μου αρέσουν και τα δύο.

Καλά τα λέει ο afroμαλλιάς. Your take;

Πρέπει να είναι παραπάνω από 30% σε μένα, αλλά παίζει μεγάλο ρόλο και το τι εννοούμε σχέση με τη μουσική. Όλο το στενό μου περιβάλλον σχεδόν είναι της κλασικής ή παραδοσιακής μουσικής, οπότε, την κάτσαμε τη βάρκα. Πιάνουμε να παίξουμε κάτι όλοι μαζί και βγάζω όλο το ρεπερτόριο παίζοντας ρε μινόρε, άντε και μια σολ μινόρε στο τσακίρ κέφι.

Να ρωτήσω κάτι ρε παλικάρια; Τα είδα τα βίντεο και δοκίμασα ηχογραφήσεις και με τους δύο τρόπους. Παρόλο που είναι πιο σωστό να μην έχει καθόλου gain στην κάρτα ήχου, οι ηχογραφήσεις μου άρεσαν λιγότερο. Υπόψιν ότι τα plugins που έχω δεν είναι κάποια κόπια συγκεκριμένων ενισχυτών, οπότε δε με απασχόλησε το να πετύχω ακριβώς τους ίδιους ήχους με κάποιον συγκεκριμένο ενισχυτή

Και η αγαπημένη μου από Έλληνα κιθαρίστα

Είναι συνδυασμός όσων είπες, αλλά και η μελωδία είναι σημαντική. Ακόμα και το tone. Να σου δημιουργεί συναισθήματα. Έχει τύχει με το brothers in arms να ανατριχιασω, να δακρύσω, να αισθανθώ πως είμαι στον πόλεμο και όντως δε με εγκατέλειψαν οι φίλοι μου ενώ ήμουν απλά στο αμάξι και οδηγούσα ασούμε

Τι ρωτάς ρε συ @Grey τώρα; Μία;;; Αλήθεια; Anyway, αυτή είναι η δική μου

Φεύγει ποτέ αυτό; Gear

O Ρικ και οι Ματθαίοι! Ωραίο το μέλλον!

Ναι αλλά και για αυτά έχει αναπτυχθεί παραφιλολογία. Ήταν διαδεδομένο τις προηγούμενες δεκαετίες το ότι όσοι ακούν jazz είναι πιο έξυπνοι, κλπ κλπ

Εγω πάντως γκριζωπέ μου συμφορουμίτη @Grey καταλαβαίνω το νόημα όλων όσων είπες. Και δηλώνω "ένοχος" στερεοτυπικών αντιλήψεων. Πχ στο στρατό ήμουν με ένα παλικάρι που για πρωινό άκουγε μουσική ενορχηστρωμένη με φωνή και τουμπερλέκι. Μόνο. Για να ανοίξει το μάτι του. Κόντευα να κοπώ στο ξύρισμα κάθε πρωί εξαιτίας του. Ότι πιο άμουσο έχω γνωρίσει σε άνθρωπο, και φαινομενικά αγροίκος. Στη συζήτηση έλεγες "καλά ο τύπος παίζει να μην έχει βγάλει δημοτικό". Το μουσικό του γούστο λειτουργούσε ανασταλτικά στην εικόνα που είχα για αυτόν. Αλλά. Στη συνέχεια τον γνώρισα καλυτερα. Στην πορεία γίναμε καλοί φίλοι και διαπίστωσα ότι η μουσική τελικά αποτελούσε ένα κομμάτι του εαυτού του που ήταν παραφωνία με τα υπόλοιπα. Και ας ήταν αμόρφωτος. Απεναντίας, ξέρω κόσμο και κοσμάκη που έχουμε τα ίδια μουσικά γούστα αλλά θέλω να τους κοπανήσω. "Όμοιος ομοίω αεί πελάζει", αλλά υπάρχουν και πολλές εξαιρέσεις.

Υπάρχει περίπτωση οπαδοί μιας μουσικής να παρουσιάζουν ορισμένα χαρακτηριστικά. Αναφέρθηκαν πχ τα παραδοσιακά/δημοτικά. Όσους έχω γνωρίσει να ακούνε ή να παίζουν, τους αρέσει και να τα χορεύουν. Πιθανότατα διοργανώνουν γεύματα με γνωστούς τους σε υπαίθριο χώρο και μετά το φαγητό πιάνονται και χορεύουν γύρω γυρω. Θα προτιμούσαν να δουν ελληνική ταινία από ένα Hollywood blockbuster. Για την ακρίβεια, κατά διαβολική σύμπτωση κανένας τους δεν ξέρει αγγλικά της προκοπής, όλοι θα σου πουν μια ιστορία για το πώς κλέψανε το μούφα λόουερ που έχουν. Ακούνε ήχο ηλεκτρικής κιθάρας ελαφρώς παραμορφωμένο και λένε μπλιαχ, ενώ αν ακούσουν ήχο γκάιντας σε δημοτικά (το πιο ξεκουρδιστο μουσικό όργανο ever), δεν τους ενοχλεί. Αυτα είναι πράγματα που τα έχω δει και ακούσει πολλές φορές, και τα περιγράφω εδώ γιατί με ξενίζουν κάθε φορά που γίνονται. Θες να το πιάσουμε διαφορετικά; Αν μου πεις να σου περιγράψω τον "μεταλλά", πιθανότατα θα σου πω για μαλλιά, τατουάζ, σκουλαρίκια, , και σίγουρα όχι έναν πλυμένο καλοχτενισμένο νεαρό με κολλεγιακή εμφάνιση και πουλόβερ και πουκάμισο. Το θέμα είναι ότι ο τελευταίος ήμουν εγώ στα νιάτα μου, άσχετα που πλέον δεν μπορώ να ακούσω μέταλ, ούτε καν ροκ ευχάριστα. Άρα πολλά από αυτά που βλέπουμε είναι στερεοτυπικές αντιλήψεις. Προφανώς και αρκετοί ομοϊδεάτες μοιάζουν, αλλά να μιλήσουμε για "ανώτερα" χαρακτηριστικά και στοιχεία χαρακτήρα σε συνάρτηση με τη μουσική προτίμηση; Δεν θα το έκανα, εγώ τουλάχιστον. Γιατί άνθρωποι και από τις δύο κατηγορίες (δημοτικά και μεταλλάδες) με έχουν βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές χωρίς να τους το ζητήσω καν, ενώ πολλοί από τους χειρότερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου ακούνε κλασική μουσική, ντύνονται καλά και φαίνονται καθωσπρέπει..

Επίσης και τα μουσικά γούστα και ο χαρακτήρας είναι έννοιες δυναμικές...

Φοβερό το μπλουζάκι. T-shirt ασούμε Νομίζω είναι το είδος που έχεις καλύτερα

Wampler