fusiongtr

Αυτός έφτιαξε ένα δικό του, και μπήκε εκεί μέσα. Και πρέπει να είναι πολύ μάγκας κάποιος για να μπει κι αυτός.

Κι εγώ το ίδιο.

Σου ξαναλέω, είναι θέμα αντιμετώπισης. Εγώ το βλέπω σαν εργαλείο, εσύ σαν όπλο. Σαν το μαχαίρι.

Κι εδώ διαφωνώ. Δεν είναι όπλο, είναι εργαλείο. Και το μαχαίρι δεν φταίει αν αντί να κόψεις ψωμί, κόβεις λαρύγγια.

Προσωπικά δεν συμφωνώ. Είναι όμως θέμα αντιμετώπισης, γιατί καταλαβαίνω πολύ καλά το point σου. Τεράστια κουβέντα είναι πάντως.

Έχει η πίτσα φαν προσφορά σαρβάιβορ σήμερα, "Φαγανοί εναντίον πεινασμένων". Πήρα μια σπέσιαλ με φιλαδέλφεια στο στεφάνι.

Για την καραντίνα το λέει βρε συ. Σκέψου να μην είχαμε όλοι μας κάποιον τρόπο επικοινωνίας τώρα.

Τι να λέμε τώρα ... Άλλο σύμπαν από το δικό μας.

Για κάποιους σαν εμένα, η ενασχόληση με την μουσική θέλει και κάτι σαν xanax για βοήθεια. Η ένταση που μου δημιουργείται όταν πάω να γράψω/συνθέσω, είναι πολύ δύσκολα διαχειρίσιμη. Κάτι σαν εσωτερική έκρηξη, ηλεκτρική εκκένωση, δεν ξέρω πώς να το πω, που δεν με αφήνει ούτε να σκεφτώ, ούτε να παίξω σωστά. Έρμαιο των συναισθημάτων ένα πράγμα. Και μόνο η αίσθηση του ότι αυτό που γράφω μπορεί να είναι καλό (όταν έχω έμπνευση. που λέγαμε και στο άλλο νήμα, αυτό το εσωτερικό τίναγμα δηλαδή στο οποίο αισθάνεσαι ότι κάτι σημαντικό πάει να γίνει), μου διογκώνει αυτό το εσωτερικό τρέμουλο σε αφάνταστο βαθμό. Αλλά το xanax είναι αγχολυτικό, δεν είναι αντικαταθλιπτικό. Αντικαταθλιπτικά είναι πχ τα cipralex, seroxat, paroxetine, remeron, κλπ. Καραμελίτσες .... EDIT: Στην κατάθλιψη, το πιο σημαντικό είναι το πρώτο βήμα. Να την αναγνωρίσεις, να την παραδεχτείς στον εαυτό σου, και να την αποδεχτείς ο ίδιος. Από εκεί και πέρα παίρνει λογική υπόσταση, και με την κατάλληλη υποστήριξη από κάποιον ειδικό και θεραπεία, δεν είναι και τόσο δύσκολη η κατάσταση πια. Αφού ο άνθρωπος κάνει θεραπεία, δεν τον φοβάμαι. Αρκεί να δουλέψει με τον γιατρό του και πάνω στις αιτίες και τις συνθήκες που δημιούργησαν αυτό το πρόβλημα.

Ρε σεις, μ' αυτά που γράφετε εδώ αισθάνομαι προνομιούχος. Σίγουρα δεν κρύβετε καμία? Την παλιά κλασσική σας ας πούμε? Μετράει κι αυτή να ξέρετε.

Όχι μόνο για σένα.

Να σε πάρει τηλέφωνο η γυναίκα σου μισή ώρα πριν το live και να σου πει ότι τελειώσατε.

Σχωράτε με αλλά δεν μου λείπει όγκος. Το ηχόχρωμα διαφέρει λίγο όντως λόγω χρήσης διαφορετικών κιθαρών - ενισχυτών, κλπ, αλλά .... όλα τα άλλα είναι πάρα πολύ κοντά στα δικά μου αυτιά.

Είσαι πολύ τυχερός, να παίξεις Λόττο

Μα ίδια λογική, ίδιο φραζάρισμα, τι στο καλό, τον ... κατάπιε? Όπως και να έχει είναι απίστευτος.

Επειδής λοιπόν οσμίζομαι ότι αυτή την μια δεν την έχεις, προσφέρομαι να σου φυλάω τις άλλες 4 μέχρι να τις πουλήσεις. Αυτή η μια ίσον καμία αν είναι tele.

Έχεις δει εσύ κανένα από τους τεράστιους να μην έχουν τέτοιου είδους θέματα? Λίγοι την βγάζουν καθαρή, ειδικά από τους παλιούς. Εδώ μέχρι κι εγώ έχω τέτοια θέματα, φαντάσου αυτοί. Να 'ναι καλά ο άνθρωπος να παίζει, να τον ακούμε εμείς οι κοινοί θνητοί.

Ρε παιδιά, με το χέρι στην καρδιά τώρα, δεν είναι καθαρό Joe Pass αυτό? Και ήχος και παίξιμο και τα πάντα όλα. ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ Joe Pass. Έτσι κι αλλιώς ο Julian είναι τέρατος, τεράστιος τέρατος. Αλλά πώς στο διάολα παίζει τόσο Pass-like? ΤΟΣΟ PASS-like? Ανατριχιαστικά εξωφρενικό!

... ακόμα?

Περισσότερες από όσες χρειάζομαι, και σαφώς λιγότερες από όσες θέλω.

Με συγχωρείς, αλλά νομίζω ότι ακόμα δεν ξέρεις από αυτά τα πράγματα. Όχι ότι εγώ ξέρω κάτι ιδιαίτερο δηλαδή, αλλά .... - Η ευαισθησία δεν έχει σχέση με το πόσο καλό είναι το μικρόφωνο, άλλοι παράγοντες παίζουν βασικό ρόλο (όπως πχ το snr). - Η μεγαλύτερη ευαισθησία, μπορεί να σημαίνει μικρότερο headroom, και το μικρόφωνο να παραμορφώνει πολύ πιο εύκολα (να έχει δηλαδή πολύ μικρότερη "ωφέλιμη" περιοχή). - Η ευαισθησία έχει να κάνει περισσότερο με την χρήση για την οποία προορίζεται (πχ στα τηλέφωνα που όταν μιλάς το στόμα σου είναι πολύ κοντά στο μικρόφωνο, αν έχει μεγάλη ευαισθησία αυτό, θα παραμορφώνει), και με την αναμενόμενη προενίσχυση που θα πρέπει να έχει.

Μου άρεσε πολύ Bill. Δεν είναι βέβαια review ακριβώς, αλλά είναι καλό. Πιο πολύ μου άρεσαν τα θέματά σου. Αν τα έχεις αυτά σε review, βάλτα να δουλέψουν και σε συνθέσεις. Ένα "μπράβο" από μένα. EDIT: Τώρα είδα ότι είναι ήδη σύνθεση από μπάντα. Το "μπράβο" ισχύει όμως για το παίξιμο και τον ήχο.

Πάρα πολύ ωραίο θέμα. Έμπνευση .... - Άκουσμα μουσικής εν γένει. Πολύ όμως, και όχι επίτηδες (για την έμπνευση). - Βίντεο. Ο συνδυασμός της όρασης με την ακοή, κάποιες φορές με εμπνέει. Όχι για να παίξω/γράψω κάτι σαν αυτό που βλέπω απαραίτητα. Η αίσθηση του τι παράγεται όταν κάποιος χτυπάει την χορδή κάποιες φορές με εξιτάρει. Φαντάζομαι τον εαυτό μου στην θέση του. Πολλές φορές, βλέπω βίντεο από gear για έμπνευση. Δεν με νοιάζει τι παίζουν. Με νοιάζει το πώς φαντάζομαι ότι θα μπορούσα εγώ να εκμεταλλευτώ τους νέους ήχους. Κάποιες φορές βάζω ένα guitar software σαν το amplitube και απλά παίζω πάνω από τα preset. Άλλοι ήχοι, άλλοι κόσμοι, τι μπορώ να κάνω μαζί τους? ΦΑΝΤΑΣΙΑ και ότι την διεγείρει. - Συναισθήματα. Όταν είναι έντονα, κάποιες φορές έχουν και ήχους μέσα τους. Όταν αισθάνομαι συναισθηματικά φορτισμένος, μπορεί απλά να πιάσω την κιθάρα και να βάλω τυχαία τα δάχτυλά μου πάνω της. Ως δια μεγείας, αυτό που θα ακούσω, έχει μεγαλύτερη σημασία εκείνη την στιγμή, κάτι περίεργο γίνεται και όλα δένουν σχεδόν μαγικά. - Νέοι ήχοι, που με πάνε σε άλλο παίξιμο (ενισχυτές, εφφέ, κλπ). - Καινούριες κιθάρες που επίσης με πάνε σε άλλο παίξιμο. - Νέα ακούσματα, πολύ σημαντικό. - Καμιά φορά είναι σαν τις γάτες που έχουν οίστρο. Τα πάντα είναι μουσική και κατά συνέπεια έμπνευση. Ήμουν στο λεωφορείο, και έκανε ένα παράξενο τακ τακ από τις ρόδες. Εγώ το μετρούσα, και φανταζόμουν μουσικό "ντύσιμο". - Τύχη. Άκουγα πολύ μουσική αλλά όταν κάποια στιγμή άκουσα κάτι που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν ήταν ιδιαίτερο, άρχισα να "δουλεύω" εσωτερικά. Συνήθως συμβαίνει εκεί που δεν το περιμένεις, στις πιο "ακατάλληλες" στιγμές. Όμως .... .... ή και χρόνια θα πω εγώ. Και μετά παλεύεις να παρακολουθήσεις απλά την σκιά του πώς ήσουν και δεν την φτάνεις πια. Και στην αρχή είναι πιο εύκολο, παίζεις ένα μήνα και είσαι μέσα. Όταν όμως αυτό επαναλαμβάνεται, τότε δεν φτάνουν 5 - 6 μέρες να επανέρθεις. Και συμβιβάζεσαι με project. Να μελετήσω δηλαδή λίγο, ότι στυλ νομίζω ότι θα χρειαστεί παίξω στο κομμάτι. Αλλά δεν μου φτάνει. Έχω στο μυαλό μου κομμάτια και δεν κάθομαι να τα γράψω. Γιατί δεν ξέρω πώς πρέπει να είναι τα τύμπανα, το μπάσο, κλπ. Αν τα ψάξω αυτά, θα χάσω το κύριο θέμα. Και δεν με ακολουθεί και το μυαλό μου πια, θέλει να είμαι συνέχεια από πάνω, και δεν είμαι. Ούτε φυσικά και η τεχνική, αλλά αυτή, πάει στο διάολα έρχεται (λέμε τώρα) σε ένα βαθμό. Και δεν ακούω και μουσική πια. Πώς να έρθει η έμπνευση? Και άντε και ήρθε, τι να την κάνω?

Το πρώτο που σκέφτηκα ....