Βρε παιδιά ειλικρινά σας χαίρομαι.
Διαβάζοντας αυτά που γράφετε, μου δίνετε την εντύπωση μιας ωραίας παρέας που ανταλλάσει απόψεις για την διαμόρφωση ενός κομματιού, αλλά αυτή η παρέα βγάζει ζέστη και ενθουσιασμό.
Δεν θέλω να κριτικάρω το κομμάτι, αλλά θα πω ότι όντως κάποιες αλλαγές θέλουν φτιάξιμο.
Το θέμα δεν είναι να το ακούσεις δέκα φορές έτσι ώστε να μην σε ξενίζουν επειδή τις περιμένεις, αλλά πώς δένουν μεταξύ τους για μια πρώτη ακρόαση.
Μια συμβουλή που θα έδινα εγώ (αν μπορώ να κάνω τέτοιο πράγμα) θα ήταν .... δύο.
Πρώτον, να μεγαλώσουν οι παύσεις ανάμεσα στα μέρη που θέλει κάποιος να δέσει.
Δεύτερον (που εδώ που υπάρχει μόνο ένα όργανο, και πρέπει να παίξει το ρόλο κι άλλων οργάνων κατά περίσταση) η έννοια anticipation.
Τι είναι αυτό ...
Η προετοιμασία αυτού που έρχεται (στην προκειμένη περίπτωση, μιλάμε για ρυθμικό anticipation).
Αν το κομμάτι είχε φουλ μπάντα, κάποιο όργανο θα φρόντιζε να προετοιμάσει την επερχόμενη αλλαγή (πχ τα τύμπανα με κάποιο break).
Εδώ έχουμε μόνο πιάνο, και πρέπει να το κάνει αυτό μόνο του.
Πώς να το κάνει ...
Πολλοί οι τρόποι.
Ένας από αυτούς ...
Μόλις τελειώσει η παύση, δεν μπαίνει φούλ μπάντα (όλο το πιάνο) αμέσως στο νέο ρυθμικό μοτίβο.
Μπορεί μια μελωδική γραμμή (ή μια μπασσογραμμή) να μπει (single notes) και να δώσει νύξη της επερχόμενης αλλαγής, σταδιακά και δεύτερη φωνή, και μετά φύγαμε.
Νίκο δες το αλλιώς.
Σαν να έχεις έναν που κάνει προπόνηση στίβο.
Χαλαρό τροχαδάκι στην αρχή, είναι δυνατόν να πάει σε 100άρι απότομα?
Θα του πάρει κάποιο χρόνο, να μεταβεί από το ένα στο άλλο, και χρειάζεται και κάποιο χρόνο να επιταχύνει.
Δώσε λοιπόν (γενικά μιλάω, το κομμάτι αυτό είναι απλά αφορμή) τον χρόνο, και τον τρόπο μετάβασης, ώστε από την μια να "ξαφνιάζει" αν θέλεις, από την άλλη όμως να είναι πιο "φυσιολογική".
Τα ρέστα μου, και δύο σέντς ακόμα.