fusiongtr

Άντε βρε sir, γίναμε τρεις οι ευτυχισμένοι τώρα.

Πολλά θέματα έχουν λυθεί σε άλλες χώρες, με άλλες κοινωνικές δομές. Εμείς μιλάμε για εδώ. Αν ήταν έτσι απλό να αντιγράψουμε συστήματα, καλά θα ήταν. Θα είχαμε λύσει τα θέματα της παιδείας, της υγείας, κλπ. Να σου πω όμως και κάτι άλλο, που το αναφέρεις κι εσύ ο ίδιος στο πρώτο σου ποστ. Ακόμα κι αν φέρουμε συστήματα άλλων χωρών, δεν μπορούμε τόσο εύκολα να απεμπολήσουμε νοοτροπίες, κουλτούρες και συνήθειες όπως το αλληλοσφάξιμο συναδέρφων για συμφέρον, τις διαπροσωπικές σχέσεις πελατείας (μου έδωσε δουλειά να του δώσω, έχω έναν γνωστό μου διώξε αυτόν να τον πάρουμε, κλπ), την υπευθυνότητα απέναντι στο τι και πώς πρέπει να κάνουμε (πώς θα δηλώσει εργοδότης εργαζόμενο, με τι αποδοχές, κλπ).

Σπύρο μου εγώ συμφωνώ με το ποστ σου, αλλά υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες στην πραγματοποίηση κάποιων από τα παραπάνω. 1. Συμφωνώ απόλυτα, αλλά οι μουσικοί του δρόμου πόσα έσοδα έχουν? Όσα δηλώσουν? Πώς θα γίνεται αντικειμενικός προσδιορισμός τους? Κόβουν αποδείξεις? Μήπως θα τους χώσουν "ελάχιστο εισόδημα" και θα τους φορολογούν με βάση αυτό όσα κι αν βγάζουν (βλέπε άλλους κλάδους)? 3. Όταν αρχίσει να δηλώνεται η πραγματική αμοιβή των εργαζόμενων σε καφετέριες, μπαράκια, ψιλικατζίδικα, η πραγματική αμοιβή των γιατρών, κλπ, τότε ίσως γίνει και αυτό 4. Όταν το κράτος προβεί σε ρύθμιση των εισφορών όλων των ελεύθερων επαγγελματιών σε λογικά επίπεδα, τότε .... φυσικά. Δεν είναι ότι δεν συμφωνώ. Συμφωνώ. Αλλά σε λάθος δομές, δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτα σωστά.

Αυτό είναι τεράστιο κέρδος, τεράστιο.

Σκέψου το καλύτερα ...

Νομίζω ότι είσαι γεννημένος reviewer. Αν το συνεχίσεις έτσι και ψαχτείς λίγο, προβλέπω ότι κάποια στιγμή θα ζεις από αυτό, και άνετα μάλιστα.

Να σου δώσω μια συμβουλή? Άστες πάνω στην κιθάρα, και μετά από κανένα χρόνο θα φυσάνε. Οι χορδές είναι σαν το κρασί, θέλουν τον χρόνο τους να δείξουν. Δεν στο είπα χθες?

Το άκουσα δυνατά αυτή την φορά. Δεν το πιστεύω ακόμα ότι αυτό το δέκατο του δεκάτου λέμε σε ενόχλησε. Είναι απειροελάχιστο.

Τσέκαρε κι εδώ https://duc.avid.com/showthread.php?t=400702 κι εδώ

Πολύ ωραίο Billαρε. Αλτερμπριτζικό όντως και ο Myles θα κόλλαγε τέλεια. Και ηχάρα. Κάπως έτσι γεννιέται το προσωπικό ύφος. Είσαι σε πολύ καλό δρόμο. Περπάτησέ τον και απόλαυσέ το.

Ναι ναι, πω πω φανταστικοί!

Θα το ακούσω αύριο. Έτσι κι αλλιώς είμαι "στεγνός" σήμερα.

Ή το διόρθωσες, ή είμαι ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν άκουσα τίποτα. Το άκουσα πολύ σιγά βέβαια, θα το ακούσω αύριο δυνατά και ... ή θα σε πάρει ο διάολος, ή θα σε πάρει ο διάολος. Και ναι, πολύ ψυχή. Μπράβο κοντομάνικε μαέστρο μας, μπράβο.

Μπα δεν νομίζω.

Άλλα έλεγε η Μαντόνα για σένα.

Αμέ, όλοι οι καλοί χωράνε.

Έχεις δίκιο sir, αν και ξεχνάς έναν ακόμα (κατά την γνώμη μου) που δεν γράφει πια πολύ συχνά εδώ. Τον spyrosch. Και το εντυπωσιακό (και ταυτόχρονα για μένα πολύ καλό) είναι ότι ο καθένας τους ασχολείται με εντελώς διαφορετικό είδος μουσικής. Και αυτό πολύ ωραίο dim.

Έπρεπε να είχες πάρει μέρος, σοβαρά τώρα.

Που να δεις τι έκανε στο live με Scott Henderson και Jeff Berlin. Σε κάποιο κομμάτι αρχίζουν να παίζουν οκτάμετρα, μια τα τύμπανα μια όλοι μαζί. Σε κάθε οκτάμετρο των τυμπάνων, ο Henderson έπαιζε ένα ριφφ για να κρατάει τον βασικό ρυθμό. Και κοιτάζονταν όλοι μεταξύ τους. Ο Dennis σε κάθε νέο οκτάμετρο έπαιζε και πιο πολύπλοκα ρυθμικά, κοιτάζοντας συνοφρυωμένος τον Henderson. Κάποια στιγμή του είχε αλλάξει τόσο πολύ τα φώτα ρυθμικά, που γυρνάει ο Henderson και τον κοιτάει γελώντας σε στυλ "ρε μεγάλε θα χάσω το ριφφ", και τότε ο Dennis έβαλε τα γέλια (μέχρι κάτω ακούστηκαν τα γέλια του) και το ξέσκισε ακόμα περισσότερο. Ο Henderson σταμάτησε να παίζει και άνοιξε τα χέρια του με απόγνωση γελώντας. Μόνο όταν ο Chambers τους έκανε νόημα ξαναμπήκαν όλοι στο κομμάτι κανονικά. Διάβασα μετά σε συνέντευξη τον Henderson να λέει ότι "όταν σολάρει ο Dennis πρέπει να χτυπάω το πόδι μου κάτω για να μην χαθώ, αλλά καμιά φορά κι αυτό δεν είναι αρκετό".

Τι μου θύμησες βρε Νίκο ... Κάπου στα 90s που έμενα στην Νέα Σμύρνη, πήγα να πάρω χορδές από γνωστό συνοικιακό κατάστημα της περιοχής. Έριξα ως συνήθως και μια ματιά στις κιθάρες, ψάχνοντας κάτι σε jazz semi ή jazz σκάφος. Είδα κάτι Ibanez, κάτι washburn, και μιλώντας με τον μαγαζάτορα (ο κυρ Γιώργος πάντα σου έπιανε κουβέντα, έξω καρδιά άνθρωπος), τον ρωτούσα για τα specs τους. Η απάντηση ... "Εγώ αδερφέ, να σου την αλήθεια με Καζατζίδη μεγάλωσα, δεν ξέρω, αλλά όλα τα παιδιά σήμερα κάτι Τζάκσον μου ζητάνε. Πώς και εσύ κοιτάς τέτοιες?"

Έτσι είναι. Γι' αυτό λέω φέτος να πρωτοτυπήσουμε. Επειδή είναι πολύ περισσότερα τα καλά κομμάτια, εμείς να δώσουμε τα δώρα στα τρία χειρότερα. Έτσι έχω κάποιες ελπίδες.

Σύμφωνοι, αν ήταν ένας το κανόνιζα, αλλά είναι τέσσερεις. Πολλά τα λεφτά.

Θα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής. - Τι εννοείς "shreding" Υπάρχουν πολλοί τρόποι να σρεντάρεις, και διαφορετικές τεχνικές. Πχ, αλλιώς ήταν το σρέντιν στα 90s αλλιώς είναι τώρα Όμως επειδή τα πάντα τυποποιούνται, θα δεις διαφορετικές σχολές shreding με διαφορετικές τεχνικές, να χρησιμοποιούν διαφορετικά όργανα. Δεν μπορώ προσωπικά να καταλάβω το scale length (γιατί δηλαδή 25.5?) και τα jumbo τάστα (σε γλιστρήματα υπάρχει πολύ μεγαλύτερη αντίσταση στο δάχτυλο που εφάπτεται με την ταστιέρα και κάνει το γλίστρημα). Αλλά εγώ έτσι έμαθα. Πιο εύκολα θα παίξω ένα γρήγορο single note run σε medium τάστα και μικρότερο scale length. Από την άλλη, συνήθως οι shreders παίζουν με αρκετή παραμόρφωση και αυτό πρέπει να το λάβεις πολύ σοβαρά υπόψιν σου. Γιατί εκεί ακούγονται τα πάντα (από το να αφήσεις μια χορδή, μέχρι και να ανασάνεις πάνω της). Που σημαίνει ότι πολύ σημαντικό ρόλο παίζει το E to e σε τι απόσταση θα είναι. Πολύ μικρή ίσως έχεις πρόβλημα να ακουμπάς κατά λάθος διπλανή χορδή, πολύ μεγάλη θα σε δυσκολέψει, ειδικά στο string skipping. Πιο σημαντικό από όλα λοιπόν είναι η υπάρχουσα τεχνική σου, γιατί είναι κρίμα να αρχίσεις να μαθαίνεις πάλι την κιθάρα τεχνικά με άλλου είδους όργανο από ότι έχεις συνηθίσει. Το radius πάλι παίζει (για μένα 12+ και πάνω), και έχει να κάνει με την όλη λογική κατασκευής του μπράτσου. Σε 12άρι μπορεί να είμαι πιο άνετος από 16άρι, ανάλογα με το μπράτσο. Το compound radius έχει να κάνει με την άνεση να παίζεις ακκόρντα και σόλο, επειδή τα ακκόρντα παίζονται συνήθως σε τάστα πιο κοντά στα κλειδιά και το σόλο πιο κοντά στους μαγνήτες. Η γνώμη μου είναι η εξής. Βρες 4-5 δύσκολες φράσεις (που χρειάζονται διαφορετικές τεχνικές), και δοκίμασε κιθάρες γνωρίζοντας τα specs τους. Όταν κάποια σε δυσκολεύει περισσότερο από αυτήν που έχεις τώρα, δες γιατί. Το ίδιο όταν κάποια την αισθάνεσαι πιο άνετη. Σταδιακά θα βρεις σε τι σε βολεύει εσένα να σρεντάρεις

Αυτό που με τρελαίνει είναι ο έλεγχος που έχει στις αξίες και στον ρυθμό. Αν θέλει (όπως έχει πει και ο Scott Henderson) στο σόλο του .... χάνονται όλοι και δεν ξέρουν πότε να ξαναμπούν.

Χίλια "ευχαριστώ" βρε Δημήτρη.