fusiongtr

Πολύ σωστά υποθέτεις.

Άλλο ένα αριστούργημα από τον αγαπημένο μου πιανίστα. Ένα τρίο που σκοτώνει ... Piano – Richie Beirach Bass – George Mraz Drums – Billy Hart Στο repeat το έχω.

Ένα βήμα παραπέρα .... ES 295.

Φτιάχνεις ένα νέο μέρος που να αποτελείται από 2:26 - 2:39 ( προετοιμάζει το σόλο) 1:06 - 1:32 (το κουπλέ δηλαδή, τραβάει σόλα η μια κιθάρα) Μετά παίζει ρεφραίν (κανονικά με τραγούδι, χωρίς σόλο) μετά ξανά 2:26 - 2:39 (προετοιμάζει το δεύτερο σόλο) 2:52 - 3:05 (τραβάει σόλο η άλλη) Όλα αυτά τα ενώνεις σε ένα μέρος που το βάζεις στο 3:05, και το κομμάτι συνεχίζεται και τελειώνει ως έχει. Απλά μια γνώμη. Εξαρτάται πόσο σόλο θέλεις, αν θέλεις λίγο, μειώνεις το μέρος του πρώτου σόλο στο μισό (δηλαδή 1:06 - 1:19), αν θέλεις μεγαλύτερο σόλο διπλασιάζεις το δεύτερο μέρος)

Super είναι, χώσε και φωνή τώρα να δέσει.

Και στον βωμό της ελευθεροτυπίας επίσης, διακινούνται ψευδείς ειδήσεις και το ξέρεις. Η όλη ιστορία της σύλληψης του τύπου (καθώς και η συνέχεια της ιστορίας), βγήκε από ένα σάιτ μόνο. Παραθέτω εδώ όλα τα "άρθρα" από το συγκεκριμένο σάιτ σχετικά με αυτόν. https://kwloxaneio.gr/?s=sin+boy Εμένα μου βρωμάει πρόμο η όλη δουλειά (κλικς για το σάιτ, πρόμο γι' αυτόν).

Θα μου επιτρέψεις να αμφιβάλω.

Τι στέκει βρε, πάτε καλά? Ακούστε στο 2:44 - 2:55 στο παραπάνω κομμάτι. Εδώ τρώνε φυλακή για ένα τσιγάρο λέμε.

Απολαύστε στίχους.

Πάμε 10 γκολ του θεού για να γουστάρουμε

Ναι, αλλά δεν είπε οι Αβραάμηδες Παπαδόπουλοι. Α, όλα κι όλα, άμα είναι ο σοσόνιας, δεν μπαίνει στην ίδια πρόταση (τον αντιπαθώ λέμε)?

Νομίζω ότι είσαι υπερβολικός. Δεν διαφωνώ στο ότι μπορεί ο άνθρωπος να αυτοσχεδίαζε καλά, αλλά ξέρεις ότι δεν είναι ο κανόνας, να έχει άνεση στον αυτοσχεδιασμό κάποιος που έχει κλασσική παιδεία. EDIT: Η ατονικότητα δεν σπάει όλους τους κανόνες, απλά δημιουργεί ένα νέο, τελείως διαφορετικό περιβάλλον, στο οποίο η έννοια της τονικότητας πάει περίπατο Οι παράλληλες πέμπτες πχ στην κλασσική .... ενώ στο ροκ ... Η τονική μουσική δηλαδή είναι άλλη ιστορία.

Νταξ, εδώ δεν έχεις θέμα. Και με εννιάρες να το παίζεις, δεν θα σου πει κανείς τίποτα.

Ρε φίλε τι μου θύμισες ... Εκδρομή με την σχολή στην Πάρο. Το βράδυ σε μπαράκι, και έρχεται η αστυνομία στις 1 το πρωί και λέει κλείστε μουσικές. Όλο το μαγαζί εν χορώ φώναζε το σύνθημα "Μπάτσοι, μπάτσοι, Μπατσι-νίλας". EDIT: Και βλέπω τώρα τον Μέσι να ξεχωρίζει πάνω από Πελέ, Μαραντόνα και Κρόιφ. Και όμως κύριοι, προηγείται.

Ρε παιδιά, συγκρίνετε μήλα με πορτοκάλια. Γιατί? Ο καθένας στον χώρο του και στον χρόνο του. Μάνο να σου πω μόνο τούτο. Την πάτησαν πολλοί τεράστιοι μουσικοί και συνθέτες προσπαθώντας να περάσουν κάποιες διαχωριστικές γραμμές. Το μεγαλύτερο παράδειγμα είναι ο Duke Ellington. Το γεγονός της ευρωπαϊκής του αναγνώρισης ως τεράστιου έντεχνου συνθέτη τότε (τον σύγκριναν με κλασσικούς), σχεδόν τον κατέστρεψε, αφού προσπάθησε να live up to it, και έκανε μια τρύπα στο νερό. Ξέρεις πολύ καλά όμως ότι πολλοί μη-σπουδαγμένοι τζαζίστες, χρησιμοποίησαν μουσικό υλικό που στην κλασσική ήταν αν όχι "απαγορευμένο", τουλάχιστον ανεπίτρεπτο, με αποτέλεσμα όμως να σπρώξουν την μουσική και τις επιλογές της πολλά βήματα μπροστά. Ελάχιστους ξέρω που να κινούνται με την ίδια σχεδόν άνεση από την κλασσική, πχ στην αυτοσχεδιαζόμενη μουσική. Όπως και να έχει όμως εδώ μιλάμε για pop, λαϊκή μουσική για τον πολύ κόσμο. Όλα έχουν τα υπέρ και τα κατά τους. Κάθε ένας στον χώρο του.

Συμφωνώ Βαγγέλη. Το θέμα είναι ότι σχεδόν παντού (όχι μόνο στην Αμερική από την οποία ξεκίνησε), τέτοια κομμάτια μιλάνε στην γλώσσα των νέων (όχι όλων φυσικά), και τους λένε ακριβώς αυτό που θέλουν να ακούσουν.

Και η καλύτερη κατά την γνώμη μου.

Στο ότι είναι μίμηση συμφωνώ απόλυτα. Τα views όμως τα παίρνει από Ελλάδα, και υπάρχουν λόγοι γι' αυτό. EDIT: Να το πω αλλιώς. Η δημοφιλία του κομματιού στην Ελλάδα, έχει σχέση με τις αξίες μιας μερίδας της ελληνικής νεολαίας (και όχι μόνο ελληνικής, αλλά εδώ έχουμε ελληνικό στίχο). Ποιας μερίδας όμως? Νομίζω ότι πρόκειται για μέρος της νεολαίας, που στο παρελθόν θα αντιδρούσε στο σύστημα με άλλο τρόπο (αντισυστημική νεολαία). Αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό. Γιατί κάποιοι από αυτούς, αν είχαν γεννηθεί στο παρελθόν, ίσως τραγουδούσαν για τον κόσμο, τώρα τραγουδάνε για την πάρτη τους. Κάποτε ίσως ήθελαν να καταστρέψουν τις δομές, τώρα τις χρησιμοποιούν και τις κοροϊδεύουν (τελείωσαν οι ουτοπίες, this is for real mutherfucka). Αλλάξανε τα κόζα μάγκες μου. EDIT 2: Όλα αυτά που λέει το τραγούδι (και όπως τα λέει), αποτελούν ανεκπλήρωτες επιθυμίες μιας μερίδας της νεολαίας. Αυτό από μόνο του εμένα μου φτάνει.

Όχι βρε συ, έτσι είμαι εγώ, και του σαλονιού, και του πεζοδρομίου ασούμε.

Ίσως είμαι ο μανοδικός που δεν το θεωρεί σκουπίδι, αλλά πολύ ενδιαφέρον. Όχι μουσικά ενδιαφέρον, αλλά κοινωνιολογικά. Όσο κι αν αυτό φαίνεται παράδοξο, θεωρώ ότι υπάρχει ρομαντισμός μέσα σ' αυτό. Σύγχρονος ρομαντισμός όμως, ο ήρωας είναι ο "μαμάω" τύπος που μόνος και πάντα άνετος κοροϊδεύει τις "κακές δομές" (κράτος, αστυνομία, εφορία, κλπ), κυκλοφορεί με φτιαγμένα αυτοκίνητα (όχι όπως θέλουν οι εταιρίες, αλλά βελτιωμένα), ζει στα όρια (200 στην στροφή). Έχει όμως και χαρακτηριστικά από αστυνομική λογοτεχνία (βγάζω πολλά λεφτά από την ντρόγκα, και οι μπάτσοι με κυνηγάνε, αλλά είμαι πάντα πιο έξυπνος από αυτούς), παίρνοντας την θέση του "κακού", αλλά ανένταχτου στο σύστημα. Ο εμφανής αριβισμός (ότι και να κάνετε εσείς σας γράφω κι ας μην είναι ηθικό και καλό αυτό που κάνω αρκεί να πετύχω) ενώνεται με την επιτυχία (δεν ήμουν τίποτα αλλά τώρα που κάνω ότι γουστάρω έχω τα πάντα), και είναι προς μελέτη σχετικά με τις επικρατούσες αξίες σε μια μεγάλη μερίδα νεανικού κοινού. Γιατί "πουλάει" σήμερα? Όλοι τα έχουν με τις κοινωνικές δομές (κράτος, αστυνομία, εφορία, κλπ), και πολλοί ονειρεύονται (αλλά "δεν έχουν τα κότσια") να πάνε ενάντια στο σύστημα, και ακόμα περισσότερο ονειρεύονται να πετύχουν σ' αυτή τους την προσπάθεια (όπως στο τραγούδι). Μερικά ολίγα χαζά. Αν το εξετάσει κάποιος σοβαρά, θα φτάσει σε πολύ περισσότερα συμπεράσματα, χρήσιμα για τον σημερινό μας κόσμο, από κοινωνιολογική άποψη πάντα.

Εμένα μου κάνει εντύπωση, η ανυπαρξία όμορφων νεαρών κοριτσιών που να λικνίζονται αισθησιακά στο βίντεο. Αλλά το ξανασκέφτηκα, και κατέληξα πώς το κομμάτι είναι μόνο για αγόρια (και "άγρια" μάλιστα). Άσχετα αν το ακούνε και κορίτσια. Πάντως το κομμάτι χρήζει ολόκληρης ψυχοκοινωνικής ανάλυσης. Όποιος θέλει πάντως να βγάλει φράγκα, ας έρθει να του γράψω τρία τέσσερα τέτοια (ακούς pipityri, που πας να κάνεις επιτυχία με διάφωνα πιάνα?).

Τώρα εσύ γιατί το κάνεις αυτό? Είπαμε τα οπαδικά (είτε υπέρ είτε κατά μιας ομάδας) δεν έχουν θέση σ' ένα νήμα που αναφέρεται στους καλλιτέχνες, στους χορευτές των γηπέδων. Δηλαδή εδώ μιλάμε για τους καλύτερους παίκτες ever, και δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, κλπ? Μόνο την μούρη μας βλέπουμε ρε παιδιά? Και είναι και άσχημη η ρουφιάνα.

Βρε παλικάρι, τι μίσος λες, για μπαλίτσα μιλάμε, για θέαμα, για χαρά των ομματιών μας. Κι επειδή βλέπω τον καλιτέχνη, τον ταχυδακτυλουργό, να έχει μείνει πίσω, βάζω εδώ αυτό το βίντεο γι' αυτόν, να χαρούνε τα ματάκια μας λίγο χορό, λίγο μαγεία.

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, ο Ριβάλντο όταν ήρθε δεν είχε όντως φιλοδοξίες. Στην δύση της τεράστιας καριέρας του, έχοντας ζήσει το να έχει όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο στα πόδια του, έχοντας κατακτήσει σχεδόν τα πάντα. Όμως έπαιξε μπάλλα εδώ, δεν κορόιδευε. Έτσι ήταν η φτιάξη του, ο τύπος του, ότι είχε το έδινε, και πάντα πάλευε να είναι από τους πρώτους. Σε αντίθεση με τον Ζάχοβιτς που ήταν αλλού για αλλού, και δεν βοήθησε ανάλογα. Θα σου πω όμως (ανέφερες τον Ολυμπιακό αφού) παίκτες που ήρθαν με δίψα, με φιλοδοξία εδώ, και έκαναν καριέρα αργότερα, όπως ο Μιραλάς (που όταν ξαναήρθε είχε χάσει αυτή ακριβώς την φιλοδοξία με την οποία ξεκίνησε), όπως ο Γκαλέτι, ο Καστίγιο (που δεν έκανε την καριέρα που του άξιζε), ο Τουρέ, είναι αρκετοί. Και ο τεράστιος Νόιμαν που ήρθε με τσακισμένο γόνατο (αν δεν είχε αυτούς τους τραυματισμούς θα έπαιζε σε top επίπεδο), και ο απίθανος Οκόνσκι (στην ΑΕΚ) που είχε κάνει 5 χειρουργεία (αλλά και είχε και την μπουκάλα στο προσκέφαλο), δεν θα έπαιζαν ποτέ στην Ελλάδα αν δεν είχαν αυτά τα προβλήματα. Μην βλέπεις με κόκκινα γυαλιά, για μπαλίτσα μιλάμε, τα οπαδικά δεν κολλάνε εδώ.

Κάτσε ρε φίλε, ποιός μίλησε για παλτά?