ez

Μπλουζίστας ο μπαμπάς!

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός (αυτό δα έλειπε) και έχει τις αντοχές και τα σύνορα του σε όλα του. Νομίζω καλά τα είπαν ο Φάνης (Πνοή) και ο Σπύρος (Δέλτα) αλλά και κάποιοι ακόμα. Στην τελική όλα είναι επιλογές (ηθελημένες η αθέλητες) και καλό είναι να μην είμαστε απόλυτοι στην κρίση μας αλλά και να σεβόμαστε την όποια στάση ζωής. Στο κάτω κάτω, για καλλιτέχνες μιλάμε, κάλλιστα μπορούμε να μην τους ακούμε η να μην πληρώνουμε για τις συναυλίες και τους δίσκους τους. Σε σχέση με το αρχικό ερώτημα του νήματος, έχω παίξει με ανθρώπους σε όλο το φάσμα (ντίρλα-λεμονάδα) κι έχω περάσει κι ο ίδιος απο κεί... Δεν υπάρχει σαφής απάντηση, είναι τόσο πολλά εκείνα που επηρεάζουν προς τη μία η την άλλη κατεύθυνση. Θέλω να προσθέσω μία παράμετρο... Οι έμπειροι -και καλοί, συνεπείς- μουσικοί με πολλά χιλιόμετρα επί πάλκου, ένα απο τα πράγματα που εξελίσσουν με τα χρόνια, είναι (ούτως ειπείν) το διαρκές ανέβασμα του επιπέδου του "αυτόματου πιλότου" τους. Καλλιεργούν κι ενδυναμώνουν την ικανότητα να ανεβάζουν τον πήχυ στο κατώτατο του σημείο, άσχετα με το που μπορεί να βρίσκεται το ανώτατο, με αποτέλεσμα πως ανεξάρτητα απο προβλήματα (πιώμα, συνθήκες κλπ.) να κατορθώνουν να μην μεταδίδουν στον ακροατή πως τα πράγματα βγήκαν εκτός ελέγχου. Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια σε πρόβα, έλεγα στα παιδιά της μπάντας οτι πρέπει να προσπαθήσουμε στην χειρότερη μας μέρα και στιγμή (ανεξάρτητα απο αιτίες) να ακουγόμαστε αξιοπρεπώς. ΥΓ. Λάκη, τι εκτελεσάρα του Dark Night ήταν αυτή; Δεν τόχα πάρει χαμπάρι κι έπαθα πλάκα, σ' ευχαριστώ!

Χαχαχα...τρομερό! Είναι η διατύπωση κάπως πάντως...συγγνώμη. Εδιτ: ένα κόμμα κάνει διαφορά!!

Νεαρέ μου ο Buddy Guy δεν πήγε πουθενά, διόρθωσε το.

Μου θυμισες εκεινο το τσιτατο των νεανικων μου χρονων: "Η επανασταση θα ξεκινησει αργα το μεσημερι γιατι εκεινη την ωρα ξυπναν οι φοιτητες και σχολαν οι εργατες".

Μια απορια που μου εχει δημιουργηθει εδω και πολυ καιρο -και ισως καποιο μελος γνωριζει να βοηθησει- ειναι η εξης. Εστω πως εχουμε στη σειρα 2 πεταλια, ενα παραμορφωσης και ενα βαθους. Σεταρουμε το βαθος σε επιθυμητο βαθμο και λαμβανουμε Χ ηχο. Οταν εμπλεξουμε και το πεταλι παραμορφωσης, παρατηρησα πως καποιες φορες υπαρχει ενισχυση του εφε βαθους (εως ενοχλητικα). Αυτο κατα κανονα μου εχει συμβει με χειροποιητες κατασκευες. Καθε που δοκιμαζω ενα "καλο" εργοστασιακο πεταλι (πχ Analogman), δεν διαπιστωνω μεταβολη, τουλαχιστον οχι ευδιακριτη. Ομως τις περισσοτερες φορες που χρησιμοποιησα καποιον "κλωνο" απο γνωστους/φιλους DIY το προβλημα υπηρχε. Η ερωτηση μου ειναι τι και πως ακριβως επηρεαζεται και φυσικα αν υπαρχουν τροποι "τιθασευσης" του φαινομενου, πχ αλλαγη πυκνωτων κλπ..

Το βιντεο δεν το ειδα, ομως εν γενει ακολουθω τη σειρα που ανεφερε ο Φανης (Πνοη), ματι, αισθηση, βαρος, μπρατσο, "βολεμα". Με τον plugged ηχο δεν πολυασχολουμαι (εκτος εξαιρεσεων) γιατι στο 99% των περιπτωσεων θα πειραξω/αλλαξω ηλεκτρικα - μαγνητες. Παρενθεση. Δεν ειναι ζητημα "σνομπισμου", ομως οταν διαβεις το κατωφλι των καλων/ακριβων/χειποποιητων μαγνητων και ξερεις τι γυρευεις, ειναι σχεδον αδυνατον να γυρισεις πισω. Κλεισιμο παρενθεσης. Εχω ακουσει κιθαρες που χωρις ενισχυτη ειχαν εξαιρετικο ηχο/αισθηση και ενισχυμενες χαλια - και τουμπαλιν. Δεν ειναι νομιζω και πολυ ασφαλες να πουμε το ενα η το αλλο, εξαρταται απο πολλους παραγοντες, το σημειωνουμε αλλα προχωραμε σε περαιτερω δοκιμες, στην τελικη μιλαμε για ηλεκτρικο οργανο, η πρωταρχικη unplugged αισθηση ομως μετραει. Ειμαι κι εγω θιασωτης του μηδενικου ρηλιφ, μου αρεσει και το χαμηλο σχετικα ακσιον, καποιες φορες με ενοχλει το μπαζαριζμα σε μερικα σημεια (και καποιες αλλες το απολαμβανω) αλλα ειναι κατι που "θυσιαζω" για χαρη του γενικοτερου βολεματος μου. Το φυσικο κομπρεσιον που προκυπτει απο τετοιες ρυθμισεις (οπως τονισε ο Σουπερφανκ), μπορει να ειναι και "χρησιμο" οχι μονον σε καθαρους ηχους αλλα και σε παραμορφωμενους. Τα τελευταια χρονια γενικα παιζω με πολυ γκεην απο ενισχυτη/πεταλια, το χαμηλο ακσιον ομως μαζι με το μηδενικο ρηλιφ "φρεναρουν" κατα καποιο τροπο την ανεξελεγκτη βρωμια και τον ογκο, με αποτελεσμα ο τελικος ηχος να δινει την ψευδαισθηση πως ειναι πιο καθαρος, κρατωντας ομως μεγαλο αποθεμα απο διαρκεια/αρμονικες κλπ.. Φυσικα χρησιμοποιω πολυ και το volume pot για καλυτερο ελεγχο. Ειναι ενδιαφερουσα προσεγγιση nevertheless.

Μηπως βγαινει και για παλκα σε λαιβ;;

Το πραγμα ξεκιναει απο το ενα ακρο (που πολυ καλα το περιγραφει ο Σουηδος), ειμαι αυτος, θελω αυτα, δινω τοσα κλπ.. Θεμιτο. Οταν ακους κατι ολοκληρωμενα μεσα στο κεφαλι σου, σε φτιαχνει να το ακουσεις ιδιο και στην πραγματικοτητα. Φτανει στο αλλο ακρο, οταν υπαρχει μπαντα, οπου υπαρχει ελευθερια εκφρασης κι επιλογων για τον καθε μουσικο. Ακομη κι εκει ομως, συνηθως η τελικη αποφαση -οταν υπαρχει διχογνωμια για κατι- βαρυνει τον εμπνευστη/δημιουργο/συνθετη του γκρουπ. Αναμεσα σε τουτα τα ακρα, απειρες διαβαθμισεις, ωρα ναχουμε να συζηταμε... Η προσωπικη μου αποψη ειναι πως δεν εχει σημασια τι παιζει η τραγουδαει καποιος, ο καλος μουσικος παντα αναγνωριζει τη θεση και τις δυνατοτητες του και αντιλαμβανεται αν πρεπει να σφιξει το χερι καποιου η οχι. Λαθη κανουμε ολοι και γινομαστε καλυτεροι οταν τα αναγνωριζουμε και μαθαινουμε απο αυτα. Ο τραγουδιστης εξ αντικειμενου εχει ενα συγκριτικο πλεονεκτημα γενικοτερα για ν αποτελεσει τον συνδετικο κρικο αναμεσα σε κοινο και μπαντα, κανων καθε κανονος η εξαιρεσις παντως...

Το πολυ το τακα-τακα.....

Διοτι ως γνωστον, αλλο κιθαρες και αλλο Τελεκαστερ!

Σε πιο σοβαρο τονο... Το θεμα δεν ειναι -και δεν ηταν ποτε- ρελικ η μη...ειναι να σε εμπνεει το οργανο που αντικρυζεις και αγγιζεις. Να το θεσω κι ετσι, αν εχεις ονειρευτει την κιθαρα σου, δε λαθεψες στην επιλογη σου. Για του λογου το αληθες, παραθετω και κανα δυο νον ρελικ που θεωρω κουκλες. Προσωπικα, η σχεση μου με τις κιθαρες ειναι αντιστοιχη με κεινη που εχω με τις γυναικες... Μου αρεσουν ολες! Και μ αυτο εννοω πως παντα θελω και επιδιωκω να βλεπω την κρυμμενη ομορφια, τα γοητευτικα στοιχεια που μπορει να μην διακρινονται με πρωτη ματια-επαφη, θελω να πιστευω ολες (κιθαρες και γυναικες) εχουν κατι που μπορει να δημιουργησει συναρπαστικα ερεθισματα σε καποιον...οχι στον καθενα, δεν ειναι ολα για ολους, αλλα αξιζει το ψαξιμο. Ναι (για ν απαντησω στην ερωτηση του ΟΡ), θα εβγαινα στο παλκο με καποια τετοια. Αλλωστε, τοχω κανει

Για την ακριβεια, για οδοντιατρους

Τα πουλια φαινονται ωραια επειδη πεταν προς την θαλασσα

Το θεμα οπως το εχεις δομησει αποτελει "παγιδα"...ευτυχως η δυστυχως, οι 5-6 που επικρατουν σε παρομοιες ψηφοφοριες ειναι 10αρια η γκολτζηδες (η και τα δυο) και μαλιστα της εποχης της τηλεορασης και του ιντερνετ... Ετσι αδικουνται καταφωρα παλαιοτεροι που δεν προλαβαν το τραινο των ΜΜΕ αλλα και σχεδον ολοι οι αμυντικοι και τερματοφυλακες... Πολλοι ορκιζονται σε ονοματα οπως του Ντι Στεφανο ενω "αναγκαστικα" μενουν απεξω ογκολιθοι οπως ο Μπεκενμπαουερ η ο Γκορντον Μπανκς... Ισως θαπρεπε αυτα τα πολς να αφορουν τους "καλυτερους" τεχνιτες η μπαλαδορους και οχι ποδοσφαιριστες εν γενει. Τελος, εκεινο που θα αποτελουσε προκληση, νομιζω θα ηταν να πει ο καθενας ποια θα ηταν -κατα τη γνωμη του- η κορυφαια ενδεκαδα ολων των εποχων...εκει θα ειχε ζουμι η ιστορια.

Συγγνωμη που ειμαι σε σοβαρο μουντ, ριχνοντας ομως μια ματια στη συζητηση περι ιδιοφυίας - αλλα και σε τουτο, εχω την εντυπωση πως κανενας δεν αναφερθηκε στον - μοναδικο εξ οσων γνωριζω - μουσικο που κατεχει "επισημως" αυτον τον τιτλο... Ray Charles

Εχω πουλησει μεσω Reverb κιθαρα ακριβως σαν την περιπτωση που περιγραφεις. Πολυ περισσοτερες εχω αγορασει βεβαια... Ακομα και σε ακουστικες χωρις θηκη, δεν αντιμετωπισα ποτε προβλημα. Στις πλειστες των περιπτωσεων η συσκευασια ηταν αρκετα προσεγμενη -εως και υπερβολικη καποιες φορες (πχ. διπλη κουτα), ομως ακομα και οταν ηταν υποτυπωδης δεν υπηρξε κανενα προβλημα. Μιλαμε για αποστολες που εφτασαν σε μενα απο απιθανα μερη, χιλιαδες χλμ. μακρια και μετα απο δεκαδες ημερες και νυχτες ταξιδιου. Η δικη μου σταλθηκε στην βορεια Αγγλια. Η εξασφαλιση μεσω Reverb/Pay Pal ειναι υπαρκτη και καλυπτει εν γενει πωλητη και αγοραστη. Οι "στραβες"παντα εχουν την πιθανοτητα τους βεβαια, εκει τα πραγματα γινονται κουραστικα και χρονοβορα. Χρειαζεσαι κουτι απο κιθαρα(ες), σχετικα καλη στηριξη πανω-κατω με φελιζολ και πολλα μαλακα-αποροφητικα υλικα γυρω γυρω για "στουμπωμα" (εφημεριδες. υφασματα, φουσκες). Μεσω ΕΛΤΑ παντα (πρεπει) το δεμα να στελνεται συστημενο, κατι που και εξασφαλιζει και προσφερει tracking. Δεν ξερω σημερινες τιμες, εμενα πριν κανα δυο χρονια μου ειχε στοιχισει κατι σαν 60 ευρω-η καπου εκει.

Αυτο + 1000... Οσο για το γκρουπ, νομιζω απλως ειναι αντανακλαση της εποχης μας και της γενικοτερης αισθητικης που την διεπει. Αν βλεπετε κοκκινο, ειναι κοκκινοι, αν πρασινο,πρασινοι... Προσωπικα δεν με χαλανε ιδιαιτερα, δεν μπορω ομως να τους ακουσω (και να τους δω) με τιποτα...εχω δε την αισθηση πως παιζουν καπως λαθος ...τωρα, αν μιλησουμε για αυτισμο και RnR, here it is:

Λογω γκρουπ και συναυλιων εδω και δεκαδες χρονια, εχω ζησει καποια απιθανα πασχατα κατα καιρους. Γενικα ειμαι λιγο δυσκοιλιος με γιορτινες μαζωξεις, οχι πολυ ομως...αμα εχεις καλη παρεα ολα ειναι πιο ομορφα. Τρια ειναι αυτα που εχουν χαραχτει ανεξιτηλα στη μνημη μου... Το πρωτο, παιδι ακομα, στο χωριο, ολο το πακετο, απο το πρωι, σφαξιμο-γδαρσιμο το κατσικακι (σπανια ψηναμε αρνια, προτιμουσαμε κατσικια), περασμα στην σουβλα (μιλαμε για βιντατζ καταστασεις, κοψιμο ενος καταλληλου κλαριου, πελεκισμα και διαμορφωση), ατελειωτες ωρες γυρισματος στα καρβουνα -που με τη σειρα τους ηθελαν ωρες να προκυψουν απο τη φωτια που αναβε αξημερωτα, το κεφαλι νταουλι απο τα τσιπουρα και ο πονος στα χερια να ειναι αβασταχτος...δεν ειχαμε τοτε λαβες, οποτε γυριζαμε με τα δυο χερια το κλαδι με το σφαχτο...αφηναμε βεβαια την ακρη παχια για σιγουρο πιασιμο (κατι σαν τα 50ς τελε μπρατσα ), αλλα και παλι δεν μπορουσες να αντεξεις πανω απο 10-15 λεπτα...γι αυτο και η "ομαδα" που γυριζε τη σουβλα, ειχε καποια προνομια σε ποτα και μεζεδες, με κυριαρχο τις πετσες που λιωνανε και κρεμοσαντε κατα διαστηματα ...αλλες εποχες, μου φερνουν συγκινηση και μελαγχολια, ανακατα με βαθεια και ουσιαστικη χαρα για τη ζωη που μου προσφερθηκε με γενναιοδωρια... Οποιος θελει να δει απο που κραταει η σκουφια μου, ας ριξει μια ματια στο υπεροχο κλιπ που παραθετω... Το δευτερο, αρχες δεκαετιας '90 και με το γκρουπ ξεκιναμε για μια πολυημερη τουρνε στην Ιταλια. Τοφεραν ετσι οι συνθηκες και φευγαμε με πλοιο απο Ηγουμενιτσα ξημερωματα Κυριακης του Πασχα. Τα μεσανυχτα της αναστασης μας πετυχαν λιγο εξω απο τη Λαρισα, πριν την -τοτε- επιπονη αναβαση στην Καταρα. Σταματησαμε στην ακρη του δρομου, βγηκαμε κουκουλωμενοι (εκανε κρυο), βγαλαμε και κατι κοκκινα αυγα που μας ειχαν προμηθευσει οι οικογενειες μας και μεσα σε χαχανα και την καλυτερη των διαθεσεων, τσουγκριζαμε και γελουσαμε με την καρδια μας...αξεχαστο... Το τριτο, πριν 3-4 χρονια, κουρασμενος και φορτωμενος με υποχρεωσεις και προβληματα, παιρνω την καλη μου με το αμαξι και καταληγουμε την Πασχαλινη Κυριακη στην Οχριδα. Αφου ειδαμε πολλα μνημεια και ναους στις οχθες της, καταληξαμε να τρωμε λιμνισιο μαγειρευτο ψαρι με ρυζι (πεντανοστιμο!) με τα ποδια μας σχεδον μεσα στο νερο. Ακουγεται πολυ "εναλλακτικο", ομως ηταν υπεροχο κι αξεχαστο και τουτο. Να ειστε καλα ολοι και συγχωρεστε μου το "γεροντικο" σεντονι...

1. Jimi Hendrix - All along the watchtower 2. Jethro Tull - Thick as a brick (ε, να μην κλεψω και λιγο, ενα κομματι ειναι!! ) 3. Southside Johnny & the Asbury Jukes - The Fever 4. Johnny Cash - Hurt 5. Lynyrd Skynyrd - That smell 6. Blood Sweat & Tears - I love you more than you 'll ever know (Live '76) 7. Gary Clark Jr - Bright Lights 8. Robin Trower - Too rolling stoned 9. Bad Company - Bad Co 10. Ten Years After - I'd love to change the world 1. Frank Zappa - Peaches en Regalia 2. Allman Brothers Band - In memory of Elizabeth Reed 3. Roy Buchanan - Wayfaring pilgrim 4. Shakti - Mind Ecology 5. Rick Wakeman - Catherine of Aragon 6. Traffic - Glad 7. Peter Green - Supernatural 8. Camel - Chord change 9. Charlie Musselwhite - Christo Redemptor 10. Billy Cobham - Stratus

Η απαντηση στο ερωτημα του νηματος ειναι γνωστη: αλλη μια ! Το παραβλεπω προς το παρον ... Οπως ανεφεραν αρκετοι συνφορουμιτες, εξαρταται απο πολλες παραμετρους. Αν εισαι σεσιον, ερασιτεχνης κλπ.. Αν εξαιρεσουμε τους επαγγελματιες σεσιοναδες -οι οποιοι πρεπει να εχουν σεβαστο αριθμο (και για επιπλεον λογους, ας πουμε πως εγω πληρωνω για μια παραγωγη και λεω στον κιθαριστα: σε αυτο το κομματι θελω εναν ηχο απο μια 335, ε, πρεπει να υπαρχει), τοτε τα πραγματα απλουστευονται. Θαυμαζω και τους κιθαριστες που μια ζωη παιζουν με το ιδιο οργανο, θαυμαζω κι εκεινους που ο,τι και ν ακουμπησεις στα χερια τους παιζουν θαρρεις και κοιμουνται παρεα μ αυτο, θαυμαζω κι εκεινους τους σοβαρους καλλιτεχνες που επενδυουν σε πολλα οργανα προκειμενου να εμβαθυνουν στις μουσικες που αγαπανε. Πριν πολλα χρονια ο Snowy White μου ειχε πει πως στην ουσια εχει μονο μια κιθαρα (την ιστορικη 57αρα goldtop), ποτε δεν ενοιωσε την αναγκη για κατι αλλο η διαφορετικο. Ασε που ελεγε πως σε μια περιπτωση που επαιξε με καποια PRS μπερδευοταν απο το scale length και τα παραπανω ταστα...μονο μια ακουστικη (ελεγε πως) ειχε, δεν την επαιζε αλλα την κρατουσε γιατι ηταν δωρο της γυναικας του. Προσωπικα, μου αρεσει η ανακυκλωση των οργανων, κυριως γιατι βρισκω inspiration στο παιξιμο και γιατι οντως το καθε ενα απο δαυτα σε ωθει και σε διαφορετικο τροπο πλησιασματος των ηχων και των φρασεων. Αν καποιος παντως μου ελεγε πως εχω το ελευθερο να εχω οσες και οποιες ηθελα, θα ημουν ευτυχης να ειχα: 1 blackguard tele, 1 thinline tele, 1 strat 70s style with round lam neck, 1 50s maple strat, 1 335, 1 les paul standard, 1 Byrdland, 1 J45, 1 L-00, 1 martin D28, 1 National single cone, 1 Dobro, 1 Stella, και μερικες ακομα που ξεχναω ...oh well... Απο την αλλη, σπαζομαι απιστευτα να εχω οργανα και να μην παιζω με αυτα...