trolley

Τα αρσενικά των ABBA είχαν διευκρινήσει ότι πριν την Μαντόνα, πάρα πολλοί τους είχαν ζητήσει αυτό το ιντρο, αλλά υποχώρησαν (με νόμιμες διαδικασίες) στο δικό της αίτημα.

Ε, δεν τη θυμάμαι όλη, αλλά υπήρχε ένα σημείο όπου ο δημοσιογράφος προσπαθούσε να διερευνήσει τις επιπτώσεις που είχε στον Καρβέλλα η συνειδητοποίηση ότι ο δίσκος του δεν είχε την αναμενόμενη (από αυτόν) εμπορική επιτυχία. Ο Καρβέλλας απέδιδε την ευθύνη γι΄αυτό το γεγονός στο κοινό των ροκάδων (δε θυμάμαι με ποιους ακριβώς χαρακτηρισμούς τους περιέγραφε, αλλά το ζουμί ήταν πως πρόκειται για κομπλεξικούς). Αντίθετα επικροτούσε το γούστο των θαμώνων των σκυλάδικων επειδή είχαν αναγνωρίσει το ταλέντο του (με επιτυχίες όπως το "είναι γάτα, είναι γάτα, ο κοντός με τη γραβάτα").

Τη θυμάμαι εγώ, και ξέρω (μάλλον) τι εννοείς...

;D ;D ;D ;D

Πω πωωω γκρίνια... Έχει γράψει και καλά τραγούδια ρε, μην κράζετε τόσο άρρωστα... Να... πάρτε να ακούσετε...

Για τη Μάλτα να κοιτάξει;

Από το πάλαι-ποτέ progressive rock μέτωπο, ίσως δεν πήρατε χαμπάρι ότι ο Anderson παρουσίασε πέρυσι την (μη-αναμενόμενη) συνέχεια στο θρυλικό Thick As A Brick της δεκαετίας του ΄70. Ονομάζεται βέβαια Thick As A Brick 2, και ο δημιουργός του το περιέβαλλε με μία εξίσου αυθαίρετη μυθολογία, που αφορά στο ότι ξαναβρίσκει τον πιτσιρικά που (επίσης κατά φαντασίαν) ήταν ο στιχουργός του πρωτότυπου LP, ο οποίος ως μεσήλικας πλέον έχει διαφορετικές προτεραιότητες και προβληματισμούς... Μουσικά και στιχουργικά είναι ένα εξαιρετικά ώριμο πόνημα, δείγμα του οποίου είναι το Wootton Bassett Town, εδώ περιστοιχισμένο από ένα βίντεο άσχετο με τους Jethro Tull, αλλά σχετικό με τις βομβιστικές ενέργειες στις οποίες αναφέρεται το τραγούδι. Το βρήκα συγκινητικό, ελπίζω ότι θα σας ικανοποιήσει... :)

Είχα αναφερθεί πάλι σε τούτους, όταν έγραψα το αρθράκι για το Logic Studio της Apple, και επ΄αφορμήν του βίντεο για το When We Were Young. Είναι τώρα στο τέταρτο άλμπουμ τους, αλλά έχει αποδειχτεί δύσκολο να πετύχεις καλό live υλικό τους. Εδώ βρίσκονται στην εκπομπή του Λέτερμαν, και είναι πολύ προσεκτικά στημένοι, με session υποστήριξη κλπ, και... θερίζουν. Παρ' ότι το εν΄λόγω δισκάκι δεν πήγε τόσο καλά όσο το προηγούμενο (δηλαδή, έφτασε μόνο στο νο.3 των ΗΠΑ), εξακολουθώ να ακούω καλές ιδέες, και πιστεύω ότι το γυροφέρνουν το αριστούργημα, παρ' ότι κάθε φορά μέχρι τώρα τους ξεφεύγει. Ελπίζω να το διασκεδάσετε.. καψουροτράγουδο είναι το Runaways (στιχουργικώς), από αυτά που λέγαμε power ballads στα 80's. :)

Όταν το αγόρασα, είχα το SY-22 της Yamaha. Λίγους μήνες αργότερα, είχα βρει εκείνο το DX7 για το οποίο έχω ξαναγράψει.

To EPS 16+ σε Rack.

Κατά την γνώμη μου, τα Ensoniq ήταν τα καλύτερα synths της περιόδου. Κατέβαινα σχεδόν κάθε Σάββατο πρωί στον Γιάννη και τα χάζευα, ή έβλεπα άλλους να τα χαζεύουν, μεταξύ των οποίων κάποιοι πολύ επώνυμοι. Ο Γιάννης ήταν μηχανή : μπορούσε να λέει τα ίδια πράγματα, με το ίδιο κέφι για ολόκληρες ώρες, σε κάθε έναν από τους επισκέπτες του παταριού στο οποίο βρισκόταν. Απίστευτος τύπος. Αυτά που λέει ο Ζουγανέλης βέβαια είναι κρυάδες (όπως πάντα άλλωστε). Πουθενά στον κόσμο δεν έχασε ντράμερ, ή σαξοφωνίστας τη δουλειά του εξ' αιτίας των synths. Απλά, ανέβηκαν λίγο τα στάνταρ.. π.χ. σε μία μπάντα με την οποία τραβιόμουν εκείνη την περίοδο νόμιζε ότι είχε ντράμερ (έναν κόπανο είχε) οπότε όταν βάλαμε το Ensoniq, καταλάβαμε ότι ο καθένας μας μπορούσε να παίξει καλύτερα από εκείνον... αλλά -όπως είπα- ο άνθρωπος νόμιζε ότι ήταν ντράμερ. Ίσα-ίσα, από τον Peter Gabriel μέχρι τους Toto, η άνοδος των synths υπαγόρευσε την σπουδαιότητα του καλού ντράμερ (και ο πρώτος, και οι δεύτεροι έχουν γράψει δίσκους με τεράστιες μορφές του χώρου, παρ' ότι ο ήχος τους ήταν από νωρίς συνδεδεμένος με αυτές τις τεχνολογίες). Για το ότι ήταν "ωραία χρόνια", ούτε συζήτηση. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι τότε μάζευα και δανειζόμουν χρήματα επί ένα έτος για να πάρω το Ensoniq.. σήμερα θα το έπαιρνα σε μία ημέρα με όλα τα κομφόρ, οπότε προσωπικά δε θα γύριζα πίσω. :)

Sample-Based-New-Age Music. Με ελκύει διότι: α) Είναι ηχητικά προσεγμένη. β) Είναι σωστά μαρκεταρισμένη. γ) Οτιδήποτε δεν είναι "ροκ" αξίζει μία δεύτερη και τρίτη ευκαιρία. Με απωθεί διότι: α) Με ενοχλούν οι (εννίοτε ανορθόγραφοι) τίτλοι των κοματιών οι οποίοι προσπαθούν να μου υποβάλλουν μία διάθεση, ενώ (επ' αφορμήν της μουσικής) συχνά θα σκεπτόμουν κάτι άλλο. β) Ο συνθέτης δεν έχει αφιερώσει αρκετό χρόνο να εμβαθύνει στα ριφ και τις μελωδίες του. γ) Ο lead κιθαρίστας θέλει πρόβες. δ) Όλες τα επιτυχημένα sample-based projects που έχω υπ'όψιν μου (το Zoolook π.χ.) έγιναν με samples που προετοιμάστηκαν ειδικά για το εκάστοτε project και όχι με έτοιμο ηχητικό υλικό που προϋπήρχε. Υπάρχουν λόγοι γι' αυτό, αλλά δεν ξέρω αν θέλει κανείς να το συζητήσει. Πιστεύω ότι αν ο συνθέτης πέταγε στα σκουπίδια τα περισσότερα από αυτά τα samples και απλά έπαιζε όπως στο Night In Fez (ανάμεσα στο 01:55 έως 02:45, αλλά και παρακάτω) θα ήταν ευκολότερο να κρατήσει ρυθμική αγωγή, αλλά και να εμβαθύνει (όπως ζήτησα) στις μελωδίες του. Οπωσδήποτε θα χαρακτήριζα το project επιτυχημένο, πάντα στα δικά του αυτο-προσδιοριζόμενα standards. Θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτή τη μουσική; Ασφαλώς, αλλά γιατί να το κάνω; (Damascus, Ishmir, Desert όχι Dessert, Sahara όχι Ζάχαρα)

Δεν υπάρχει μηχανισμός για εκλεκτικό και προληπτικό μπλοκάρισμα ποστς, απ' όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω. Οι αστήρικτες αυτές μομφές, μαζί με τις εξίσου αυθαίρετες αντιρρήσεις του OP για την πιθανότητα επανένωσης μίας μπάντας, είναι οι δύο λόγοι για τους οποίους το ρίξαμε στην πλάκα. Με όλον τον σεβασμό, σου επισημαίνω ότι κακώς συμφωνείς. Από-που-και-ως-που θεωρείται φυσική κατάσταση να τσακώνονται οι άνθρωποι από το να φιλιώνουν. Μόνο από μία εντελώς διεστραμμένη ψευδο-χριστιανική ηθική (όχι πως την αποδίσω σε εσέ προσωπικώς) ζητά κάποιος από ανθρώπους να τιμήσουν όσα λένε σε καθεστώς εκνευρισμού. Αν έχουν πράξει με τρόπο επιζήμιο, ούτως ή άλλως ελέγχονται, αλλά... αλλοίμονο αν φίλοι δεν έχουν δικαίωμα να "αρπαχτούν" και μετά να το ξεπεράσουν...

400 κιλά άρθρο για τα πνευματικά δικαιώματα, αλλά εσύ το χαβά σου. Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας σταραφούούούούρ μουουουου...;

Έχω, σε αποκλειστικότητα το τίτλο του νέου άλμπουμ από τα "Διάφανα Κρίνα". Θα λέγεται Rolling Purple.

For whom the bells told?

Actually, σήμερα είναι, εδώ και επτά λεπτά.

Νικόλας μας, ο πρωτονιός έγραφε τα δικά του τα διάβασε ο σταραφούρ και άνοιξε η καρδιά του.

Τον σταραφούρ τον στρίμωξαν οι μοντεράτορ ΟΥΛΟΙ και στα καρφούρ τον στείλανε τα κρίνα να μυρίσει. (χαϊκού)

Εγώ δούλεψα με τον Ρούμπη, στον ασβέστη, στην οικοδομή του Πέντουλα του Φακιδιάρη από το Τολό. Ήταν ξηγημένο παιδί, αλλά μιλούσε άσκημα στα παληκάρια, γιατί ψιλιάστηκε ότι ακούνε μόνο Στέλιο, όμως με λίγο μπρούσκο από Τρίπολη, ομόρφυνε η ψυχούλα του και βρεθήκαμε παρέα να ψιθυρίζουμε Ελύτη.

Ε, αν ήταν έλλην, θα έπαιρνε μία βδομάδα ένα μήνα πριν τελειώσει το δίσκο και θα ρώταγε αν έχει γίνει πλατινένιος και που είναι τα μωρά και τα ναρκωτικά.

Λοιπόν... είναι ενδιαφέρον να γραφτεί (για όσους δεν το ξέρουν), ότι ο Beck παίζει lead κιθάρα στα περισσότερα από τα tracks του : http://en.wikipedia.org/wiki/Amused_to_Death .. και είναι η μόνη (το εννοώ) φορά που άκουσα Waters χωρίς τον Gilmour και δεν μου έλλειπε απολύτως τίποτε. Όσοι δεν τα έχετε ακούσει αυτά τα tracks, και σας αρέσει αυτό που κάνει ο Beck, μην αμελήσετε. Π.χ.: http://www.youtube.com/watch?v=qS35PVNzpOk .. αν και στο βίντεο o ήχος (του δίσκου, όσο και του Beck) είναι το 1/10 των όσων ακούγονται στο CD. :)

Στάθη;...

Από που; Δεν μπορούν να σε βοηθήσουν οι άνθρωποι από τους οποίους το αγόρασες;

Είναι ιδιωματιαμός. Σημαίνει ότι τον είχε ξεχάσει κάτω από το ρολόϊ. :) :)