Μόλις τελειώσεις να θαυμάζεις κάποιες από τις ενορχηστρωτικές ιδέες (οι φωνές δεν συμπεριλαμβάνονται διότι δεν είναι ούτε καν ενδιαφέρουσες), μένεις με μερικές εύλογες απορίες, όπως α) τι σχέση έχει ένα sample από τη "Λάμψη" του Κούμπρικ, με την πανηγυρτζίδικη ατμόσφαιρα του κοματιού που το περιέχει;, ή β) οι στίχοι είναι σκόπιμα ασυνάρτητοι; ή γ) τι ακριβώς σημαίνει prog folk; ή δ) γιατί χρειάζεται ένα "intro" και ένα "outro" ένα άλμπουμ χωρίς κεντρική θεματική ιδέα... και πολλά άλλα μικρά ή μεγαλύτερα ζητήματα που καταλήγουν όλα στη διαπίστωση ότι η έμπνευση ήταν αναιμική πίσω από τα περισσότερα μέρη του εγχειρήματος - αν και θα μπορούσα να έχω γράψει και "μέλη", εξ' ίσου άνετα.
Νομίζω ότι τέτοιου είδους σκόπιμοι "αχταρμάδες" λειτουργούν καλύτερα με μία σοβαρή δόση χιούμορ (κάτι ήξερε ο Zappa), και το χιούμορ λείπει ξεκάθαρα από τα πάντα: τους τίτλους, τους στίχους...
Κανονικά δε θα έγραφα τίποτε για το τεχνικό σκέλος της προσπάθειας (όταν κάτι δεν με ικανοποιεί καλλιτεχνικά, δεν μπαίνω σε διαδικασία αξιολόγησης τεχνικών παραμέτρων), αλλά ο fleamail είναι πολύ σοβαρός σε αυτό που κάνει και αναγνωρίζω ότι, ειδικά κάτω από τις συνθήκες παραγωγής που αορίστως περιγράφει, μάλλον κατάφερε έναν άθλο στο να ακούγονται έτσι όπως ακούγονται, αυτά τα κομμάτια μουσικής.