theoctapus

Πάντως δεν νομίζω να υπάρχει λόγος ανησυχίας αφού τα αντανακλαστικά των ελλήνων οδηγών είναι γρηγορότερα από αιλουροειδές. Το διάστημα που μεσολαβεί από το άναμα του πράσινου μέχρι το (ασταμάτητο) πάτημα της κόρνας μπορεί να μετρηθεί μόνο με ατομικό ρολόι.

Γι' αυτούς τους λόγους και μερικούς 100άδες ακόμα (με κοινή πηγή του κακού την ατελείωτη και πηχτή ελληνική χαζομάρα) δεν έχω πιάσει τιμόνι από το 2001. Χίλιες φορές ΜΜΜ. (το θέμα έχει ξεφύγει τελείως)

Αντιλαμβάνεσαι φυσικά ότι αυτή σου η διαπίστωση είναι μια γενίκευση. ;D

+1 και από 'μένα για μια διαφορετική και απόλυτα σωστή άποψη μετά από 18 σελίδες.

Με dremel βεβαίως βεβαίως, δεδομένου όμως ότι η τομή θα γίνει στο χέρι και αρα δεν θα είναι απόλυτα ίσια, κάνε την οπή λίγο μικρότερη από τις διαστάσεις που θέλεις (1 με 2 χιλιοστά) ώστε να μπορείς να την γυαλοχαρτίσεις/λημάρεις για να γίνει μετά πιο λεία και ίσια.

manosx +μπόλικα Να και ένα thread που μετά από πολλές σελίδες φαίνεται να κατέληξε σε συμφωνία.

Κοίτα αν είναι να μιλάμε για λαλάκες ολκής δεν θα καταφέρουμε να βγάλουμε συμπέρασμα. Αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι ζώα σε όλα τους οπότε τι μπαίνεις στον κόπο να τους αναφέρεις; Ο κάγκουρας νεοέλληνας με το κωλοφτιαγμένο Punto του 2000, που περνάει με κόκκινο κορνάρωντας και βρίζοντας την γιαγια που πήγε να πατήσει, που θεωρεί ότι ο Καρας στα 20000db το πρωί της Κυριακής είναι δικαίωμα του και πολιτισμός και ότι η πίστη στην ομαδάρα είναι αρετή, είναι μια κατηγορία υπάνθρωπων από τους οποίους πρέπει να στερηθεί το δικαίωμα αναπνοής, φιλικά πάντα... Αυτοί να πάρουν το τσιγάρο τους και να... άσ' το ανεβάζω πίεση.

Ρε συ allobarr, δεν λέω καλο είναι να φιλοσοφείς και να ψάχνεις βαθύτερα νοήματα, αλλά δεν νομίζεις ότι στην προκειμένη περίπτωση γίνεσαι λίγο υπερβολικός; Ναι, εσένα δεν σε επηρεάζει αν φυσάς τον καπνό στα μούτρα κάποιου, αλλά θα σε επηρεάσει η απάντησή του στην κίνησή σου αυτή. Μην τα βλέπεις όλα αξιωματικά. Δεν αποδεικνύουμε θεωρήματα ούτε προσπαθούμε να λύσουμε το μεσανατολικό. Και σε τελική ανάλυση γιατί να ενδιαφερθεί κάποιος για το αν οι καπνιστές καπνίζουν. Το επιχείρημα ότι είναι υποκριτικό να υποστηρίζεις την ρήση "δεν με νοιάζει να καπνίζουν, αρκεί να το κάνουν αλλού" είναι εξ ορισμού λάθος. Γιατί να με νοιάζει τι κάνουν αλλού; Δεν μιλάμε για εγκληματικές πράξεις ή ανήθικες πράξεις, για ένα τσιγάρο μιλάμε. Ας το καπνίσει το ρημάδι αρκεί να μην το καπνίζω και εγώ μαζί του. Το ότι πρέπει όμως να σεβαστούμε τις (απλά κακές) συνήθειες κάποιων προσφέροντάς τους την δυνατότητα να τις εξασκούν με αξιοπρέπεια, είναι ένα θέμα που όλους μας αφορά. Πως να το κάνουμε, είναι λίγο άδικο και ολίγον τι ελιτιστικό να λες σε κάποιον -Βγές έξω να καπνίσεις. -Μα έξω έχει -126ο και 30 μποφόρ. -Στα αρ!@#$%ια μου.

Όχι, όχι τα μακντόναλντς. Τώρα που το happy meal έχει δώρο star wars... :) Πες τα ρε συ Superfunk...

Λοιπόν, είσαι σε μαγαζί, μπαράκι, εστιατόριο, ναός (μαγαζιά και αυτά), στο Μέγαρο, στην Βουλή δεν με νοιάζει που και υπάρχει ένας-δύο που καπνίζουν σε μη καπνιστών, έχεις υποχρέωση να του την πείς και αν είσαι και λίγο οξύθυμος, σπάσ' του τα μούτρα. No problem. Είσαι σε μαγαζί που πολλοί καπνίζουν σε θέσεις μη καπνιστών, επειδή δεν είσαι ο Τσάκ Νόρις να τους πλακώσεις όλους, την κάνεις. Θές να κάνεις και καταγγελία, αν γουστάρεις, κάνε την. No problem again. (περι ρουφιανιάς για θέματα σαν και αυτό τα ακούω βερεσέ) Είσαι καπνιστής; Δέξου την μοίρα σου ότι δεν μπορείς να καπνίζεις παντού. Δεν είσαι καπνιστής; Δέξου την μοίρα σου ότι κάποιος θα βρεθεί κοντά σου να σε κάνει καπνιστό σολομό. Μαθηματικώς μιλώντας, αυτό είναι λάθος... ;)

Να και μια πολλή σωστή πρακτική λύση. Δεν μπορώ να καταλάβω τι πρέπει να μας πει το ότι το κάπνισμα δεν ισούται με καρκίνο. Και το να βάλεις ένα όπλο στο στόμα σου και να πυροβολήσεις δεν ισούται με θάνατο. Και να πηδήξω από τον τρίτο δεν σημαίνει ότι θα πεθάνω. Λένε κάτι αυτά; Απόλύτως τίποτα. Κάνει το κάπνισμα κακό; Κάνει. Τέλος.

Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι η μαγκιά δεν έχει να κάνει με το κάπνισμα. Αν είσαι λαλάκας εκ φύσεως θα είσαι είτε καπνίζεις είτε όχι. Τελικά είδατε ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Καλώς ή κακώς καταλήξαμε πάλι σε συζήτηση που δεν έχει ένα σίγουρο σωστό ή λάθος. Τι είναι πιο ενοχλητικό, η γκρίνια ή να αναπνέω με το ζόρι τον καπνό του άλλου; Αλλά για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, δεν είναι όλοι οι καπνιστές κάφροι, οι περισσότεροι κατανοούν το σωστό. Ούτε όλοι οι αντικαπνιστές είναι εκ πεποιθήσεως γκρινιάρηδες (αν και οι περισσότεροι έλληνες μάλλον είναι).

Καλά εννοείται αυτό, απλά εδώ το περιορίσαμε στο κάπνισμα Λοιπόν, συμπέρασμα. Αγαπάτε αλλήλους* *μόνο όσους αγαπανε εσένα

@Nikolas Έλα τώρα γίνεσαι λίγο υπερβολικός. Το ίδιο είναι να θες να κάνεις ένα τσιγάρο το ίδιο ...ο βιασμός ανήλικων γατών; Είπαμε, αν είσαι σε θέση μη καπνιστών και ο δίπλα καπνίζει έχεις κάθε δικαίωμα να μην σεβαστείς το δικαίωμα του να καπνίζει γιατί πολύ απλά εκ του νόμου δεν το έχει εκεί που επέλεξε να κάτσει. Απλά δεν ξέρω πόσο σωστό είναι εξ αρχής να απαγορεύεις το κάπνισμα. Φαντάσου να είσαι καπνιστής, να έχεις πάει π.χ. σε ένα εστιατόριο και το μόνο ελέυθερο τραπέζι να βρίσκεται μεταξύ τραπεζιών μη καπνιστών. Δεν θα ξενερώσεις; Θα μου πείς, καλό τους κάνουμε μήπως και το κόψει κανένας. Αλλά από την άλλη ποιός είμαι εγώ ή εσύ να αποφασίσει τι είναι καλό και τι όχι για τον άλλο; Αλλά τελικά όσο το σκέφτομαι μάλλον καταλήγω ότι έτσι πρέπει να γίνει. Στην τελική ...τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία.

Και αυτό τι σημαίνει, ότι δεν έχουν δικαιώματα ή ότι εγώ έχω το δικαίωμα να τους τα στερώ; Γενικά είναι ένα θέμα που με προβληματίζει κάπως; Δεν έχω καταλήξει 100% ποια επιλογή είναι σωστή. Να ζωστεί με μεγάλη ποσότητα πυροτεχνημάτων και τα ανατινάξει όταν έχει κάνει ελέυθερη πτώση από αεροπλάνο βράδυ. (μια ιδέα)

Είμαι φανατικός αντικαπνιστής και εγώ όπως εσείς τσαντίζομαι όταν προσπαθώ να πιώ το ποτό μου μέσα στην κάπνα λες και βρίσκομαι σε εργοστάσιο στην Πτολεμαίδα, για να μην μιλήσω για την μυρωδιά των ρούχων μετά. Αλλά, αν μπείς λίγο στην θέση των άλλων μέσα από την πηχτή χαζομάρα (καπνιστές να με συγχωράτε) του να πληρώνεις για να γεμίζεις τα πνευμόνια σου πίσσα, κάπου τους καταλαβαίνεις λίγο. Για φανταστείτε να είσαι υποχρεωμένος να σταματήσεις την αγαπημένη σου συνήθεια σε μέρη που συνήθως την εξασκείς. Τρελό ξενέρωμα. Τώρα θα μου πείς και τι να γίνει. Να είμαι εγώ υποχρεωμένος να αναπνέω τον καρκίνο του άλλου; Μπορώ απ' την άλλη να υποχρεώσω τον άλλο να κάνει κάτι παρά την θέλησή του; Μόνο όταν όλη η παρέα είναι καπνιστές (ή μη καπνιστές) δεν υπάρχει πρόβλημα. Είναι λίγο μπέρδεμα. Βέβαια αν κάποιος κάθετε σε θέση μη καπνιστών και έχει τον άλλο δίπλα να φουμάρει προτείνω ...να του σπάσει τα μούτρα... (αν τον παίρνει βέβαια). Ειρήνη ημίν τέκνα μου, αγαπάτε αλλήλους (εκτός αν καπνίζουν).

Σας παρακαλώ για την απλότητα της συζήτησης μην προσπαθείτε να ορίσετε την έμπνευση. Δεν είναι δυνατόν να γίνει γιατί όχι μόνο είναι προσωπικό ζήτημα αλλά δεν είναι και πλήρως αντιληπτό και κατανοητό. Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το όχι το τι είναι έμπνευση αλλά πόσο σημαντικό ρόλο παίζει. (λίγο απλούστερο δεν νομίζετε?) Και για να μην παρεξηγούμαι, οι προηγούμενες αναλύσεις ή "ορισμοί" αν θέλετε είναι τελείως προσωπικές ερμηνείες.

Έμπνευση η χρήση της χρυσής τομής. Έμπνευση και ο λόγος ο ίδιος, ειδικά αυτό γιατί πολύ απλά τίποτα δεν υπήρχε πρίν από αυτόν που να οδήγησε σε αυτόν. Και ο Παρθενώνας δεν είναι μόνο η χρυσή τομή, αλλά ο Παρθενώνας για την συζήτηση είναι απλά ένα παράδειγμα. Κανένας άνθρωπος με λίγο μυαλό στο κεφάλι του δεν θα υποστηρίξει ότι η δουλειά δεν είναι σημαντική, πολύ σημαντική μάλιστα. Σε αυτό νομίζω ότι συμφωνούμε όλοι και δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε επί αυτού του θέματος ξανά. Μην μπερδεύεις το ταλέντο με την έμπνευση φίλε Nikolas, είναι τελείως ανεξάρτητα. Το ταλέντο υπάρχει, έχει μια συνέχεια, μια διάρκεια που δεν εμφανίζει απαραίτητα αυξομειώσεις σε αναλογία με τις πνευματικές αναλαμπές της έμπνευσης. Είμαμε η έμπνευση είναι, όπως θα έλεγαν οι αγγλοσάξωνες, elusive, παραπαίει μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, την αισθανόμαστε παντού και δεν την βλέπουμε πουθενά. Είναι αυτό το κάτι μαγικό που υπάρχει σε πολλά δημιουργήματα. Και το καλύτερο, η έμπνευση των άλλων μπορεί να εμπνέυσει εσένα. Ναί για να ανέβεις ένα βουνό θές μόνο περπάτημα, δύσκολο και επίπονο. Αυτοί οι άνθρωποι όμως βλέπουν βουνά που εμείς αγνοούμε. @marathon Τα samples δεν ανταποκρίνονται πλήρως στην δημιουργία μουσικής από μηχανή. Είναι κάτι ενδιάμεσο. Ανυπομονούσα να δω την απάντηση για τα McDonalds, να δω αν το σκέφτηκε κανένας. Λοιπόν, οι μηχανές που παράγουν τα φαγητά μας έχουν προγραμματιστεί από ανθρώπους πως να φτιάχνουν το προιόν και τι υλικά να χρησιμοποιούν. Εγω μιλάω για μηχανές που μπορείς να τους πείς "...Ορίστε μερικά υλικά, φτιάξε ότι νομίζεις..." χωρίς οδηγίες, χωρίς περιορισμούς. Θυμάσαι εκείνη την εκπομπή με τον Μαμαλάκη. Εε, αντί για σεφ, βάλε μηχανές. Το τραγούδι της φάλαινας όχι μόνο έχει δομή, αλλά εικάζεται ότι αποτελεί μια κανονική γλώσσα. Και ναι, όλοι οι εγκέφαλοι δεν είναι ίδιοι αλλά όλοι οι εγκέφαλοι δουλέυουν με τον ίδιοι τρόπο, εκτός από τους ασθενείς και το γεγονός οτι μπορεί να αποκωδικοποιούν διαφορετικά το ίδιο πράγμα δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση το γεγονός ότι βασίζονται στους ίδιους λειτουργικούς μηχανισμούς. Στο ίδιο πνέυμα με τα προηγούμενα, το τι κάνει την τρίχα να σηκώνεται είναι τελείως προσωπικό. Για εσένα είναι αυτό για κάποιον άλλο κάτι διαφορετικό. Η χρυσή τομή σαν ανακάλυψη είναι έμπνευση. Εσύ την παρουσιάζεις σαν κάτι δεδομένο κάτι υπαρκτό και μην αρχίσουμε οτι υπάρχει στην φύση γιατί να χρησιμοποιήσω τα λόγια ενός διάσημου αστρονόμου (δεν θυμάμαι ποιός) "Η φύση δεν ξέρει μαθηματικά" (αν και εδώ υπάρχουν κάποιες εξαιρετικά προωθημένες θεωρίες κοσμολογίας που υποστηρίζουν εν ολίγοις το αντίθετο, αλλά μην ξεκινήσουμε με αυτά). Όχιιιι, όχιιιι μην αναφέρετε τον Θεό, είναι το θέμα που με παθιάζει περισσότερο. Θα βαλθώ να κάνω τους πάντες στο φόρουμ να κάψουν τα βιβλία θρησκευτικών και τις "βίβλους" τους. Μην, μην τζίζ...

@manosx +1 Όπως ο Παρθενώνας, ευτυχώς για όλους μας, δεν είναι απλά πέτρες η μια πάνω στην άλλη που με ιδρώτα και δουλειά κουβάλησαν κάποιοι, έτσι και η μουσική δεν είναι απλά νότες η μια μετά την άλλη που αρκεί η δουλειά για να τις δομήσεις. Δεν μπορεί να είναι...

@marathon Αν η γνώση, η εμπειρία και η μέθοδος είναι αρκετά τότε θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα πρόγραμμα που να παράγει μουσική. Δεν το έχουμε καταφέρει όμως, αν και η έρευνα συνεχίζεται στα πλαίσια της ευρύτερης προσπάθειας γαι κατανόηση της ανθρώπινης νόησης. Φάντάσου το λίγο διαφορετικά. Και η δημιουργία νεων συνταγών απαίτει ίσως έμπνευση. Κατα αναλογία με την συζήτηση ας υποθέσουμε ότι απαιτείται μόνο μέθοδος και γνώση (στην ουσία μόνο γνώση αν θέλουμε να ακριβολογούμε). Τότε θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μια μηχανή που φτιάχνει καινούργια φαγητά. Τι γεύση θα είχαν άραγε;;;;; Και κάτι ακόμα. Το ότι η μουσική μπορεί να αναλυθεί σε κάποια βασικά μοτίβα δεν πρέπει να μας κάνει πολύ εντύπωση. Πολύ εύκολα μπορεί κάποιος, με τις κατάλληλες γνώσεις βέβαια, να φτιάξει ένα πρόγραμμα που να παράγει μέσω της κατάλληλης περιοδικής μαθηματικής συνάρτησης (ημιτονοειδής) την συχνότητα κάποιας νότας, αρκετά απλό. Αν όμως το ίδιο πρόγραμμα τροφοδοτηθεί με άλλες εξισώσεις (περιοδικού τύπου) οι ήχοι που θα παράγει θα είναι απίστευτης ποικιλίας, πολλοί από αυτούς θα δίνουν την αίσθηση της δομής. Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Οφείλεται σε μια πολύ σημαντική ιδιότητα του εγκεφάλου της αναγνώρισης προτύπων. Για να μην πλατιάσω χωρίς λόγο, ο άνθρωπος τείνει να ομαδοποιεί και να ταξινομεί βάσει λογικής αίτιο-αποτέλεσμα τις πληροφορίες που λαμβάνει από το περιβάλλον. Το γεγονός αυτό βοηθάει στην εξοικονόμηση "υπολογιστικών" πόρων και παρέχει την δυνατότητα πρόβλεψης. Η αντίληψη της μουσικής βασίζεται σε αυτήν την ιδιότητα και η θεωρία αυτή οδηγεί την έρευνα στον χώρο της τεχνητής νοημοσύνης στην μουσική. Έτσι, ήχοι χωρίς δομή δεν αναγνωρίζονται ως μουσική από τον εγκέφαλό μας. Στο πανεπιστήμιο Πειραιά μια ομάδα διδακτορικών φοιτητών έφτιαξε πρίν κάποια χρόνια ένα πρόγραμμα που μετά από κατάλληλη εκπαίδευση είναι σε θέση να ξεχωρίζει το είδος των μουσικών θεμάτων που το τροφοδοτείς (jazz, rock, λαικό κ.τ.λ) χωρίς να διαθέτει κάποια ευφυία προφανώς. Αυτή είναι η ψυχρή ανάλυση. Τι είναι αυτό όμως που μας κάνει την τρίχα να σηκώνεται;;; Σίγουρα όχι μόνο τα μοτίβα.

Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι δεν υπάρχει μια καθαρή διαφωνία σ' αυτήν την συζήτηση. @Evilnye Στο παράδειγμα του ζωγράφου είπα ότι η τεχνική είναι σημαντική (...μια τρύπα στο νερό...) αλλά όχι το Α και το Ω της δημιουργίας, αρα δεν διαφωνούμε πλήρως. @marathon Πρός θεού δεν λέω ότι η ανάλυση δεν είναι σημαντικό εργαλείο. Το να εξετάζεις τα δέντρα του δάσους σε βοηθάει να κατανοήσεις το δάσος καλύτερα. Μην ξεχνάς όμως το δάσος. Δεν μου κάνει εντύπωση η ύπαρξη της ανάλυσης αλλά η χρήση της συγκεκριμένης ανάλυσης. Να σου εξηγήσω γιατί την θεωρώ την σημαντικότερη πτυχή της μουσικής δημιουργίας. Αν κάποιος μουσικός έχει πλούσια μουσική παιδεία και γνώση αλλά και εμπειρία τότε το μόνο που χρειάζεται για να συνθέσει είναι η έμπνευση. Η γνώση είναι δεδομένη, δεν χάνεται, δεν ξεχνιέται εφόσον κανείς εξασκείται, μόνο αυξάνεται με το πέρασμα του χρόνου. Το ίδιο και η εμπειρία. Η έμπνευση όμως δεν παρέχει εγγυήσεις, έρχεται και φεύγει, άλλοτε χτυπάει σαν κεραυνός και άλλοτε εξαφανίζεται. Ναι, μπορείς να γράψεις μουσική χωρίς έμπνευση αλλά αν θες να δημιουργήσεις κάτι ιδιαίτερο κάτι αξιομνημόνευτο την χρειάζεσαι την ριμάδα. Το είπα και πρίν. Δεν μπορώ να ορίσω την έμπνευση και αν το ψάξεις και εσύ μέσα σου με ειλικρίνια και αυτοκριτική θα ανακαλύψεις ότι ούτε εσύ μπορείς πραγματικά να αναγνωρίσεις με απόλυτη ακρίβεια πότε εμφανίζεται και πότε όχι. Και για να κάνω και εγώ την αυτοκριτική μου, ίσως να υποστηρίζω την συγκεκριμένη άποψη γιατί θαυμάζω απεριόριστα τα αποτελέσματα της έμπνευσης. Είναι ένα από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά για τα οποία δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα (και το τονίζω, απολύτως τίποτα) και παρόλ' αυτά αποτελεί μια από τις βασικές δυνάμεις στις οποίες οφείλουμε τα όσα έχουμε καταφέρει σαν είδος. Από την οθόνη που κοιτάμε ως την μουσική που ακούμε, από τις πινελιές του ζωγράφου ως τα κυκλώματα των ενισχυτών μας, η έμπνευση βρίσκεται παντού. Το ίδιο και η σκληρή δουλειά δεν λέω, αλλά στην δουλειά έχουμε πρόσβαση όλοι μας (αν το επιθυμούμε) στην έμπνευση όμως;

Συγχωρέστε με, αλλά νομίζω ότι το να απαξιώνεται σε κάποιον βαθμό η έμπνευση σαν μια από τις κινητήριες δυνάμεις της μουσικής δημιουργίας σε ένα αμιγώς μουσικό φόρουμ και μάλιστα με την χρήση παραδειγμάτων δημιουργών σαν τον Μότσαρντ ή τον Μπετόβεν, μου φαίνεται το λιγότερο απίστευτο. Ίσως, λέω ίσως, το έυρος των μουσικών γνώσεών σου φίλε Nikolas να έχει απομυθοποιήσει την έμπνευση, ενώ σε εμάς τους κοινούς θνητούς όταν κάτι ακούγεται εξαιρετικό αν και απλό συνεχίζουμε να λέμε "..τι έγραψε το άτομο;..." Άποψή μου είναι ότι το μέγεθος της έμπνευσης είναι πλήρως ανεξάρτητο από την απλότητα της σύνθεσης και τις τεχνικές της βάσεις. Επιπλέον, το επιχείρημα ότι μια σύνθεση μπορεί να γεννηθεί μέσω της έμπνευσης και μετά να εξελιχθεί χρησιμοποιώντας απλούς κανόνες, δεν μου λέει απολύτως τίποτα αφού σε τελική ανάλυση η έμπνευση έβαλε τον σπόρο και αρα έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο. Είναι σαν να λέμε ότι ένα αριστούργημα ενός ζωγράφου οφείλεται περισσότερο στην ικανότητα του ζωγράφου π.χ. να ανακατεύει σωστά τα χρώματα και όχι στην εμπνευσμένη εικόνα που σχημάτισε στο μυαλό του. Σίγουρα αν δεν ξέρει που "παν' τα τέσσερα", θα κάνει μια τρύπα στο νερό, αλλά όχι και ότι η τεχνική είναι σημαντικότερη. Η ανάλυση ενός μουσικού θέματος απλά το φέρνει πιο κοντά στην γη και σβήνει σε κάποιον βαθμό τον μύθο γύρω του, όχι όμως οτι μπορούμε και να μειώσουμε το βάθος της έμπνευσης του καλλιτέχνη.

Η έμπνευση είναι ένα από εκείνα τα αναπόσπαστα κομμάτια της ανθρώπινης νόησης που ταλαιπωρούν επί αιώνες τους φιλόσοφους και τις τελευταίες δεκαετίες τους ερευνητές σε χώρους όπως τεχνητή νοημοσύνη, γνωστικές επιστήμες, νευροφυσιολογία κ.α. Όχι μονο δεν είναι κάτι απλό, είναι κάτι τόσο πολύπλοκο και πολύπλευρο που αδυνατούμε, όχι μόνο εμείς στο noiz αλλά γενικότερα, να του δώσουμε έναν ορισμό στον οποίο όλοι συμφωνούμε και να το αναγνωρίσουμε όταν υλοποιείται στα ανθρώπινα δημιουργήματα. Η έμπνευση αποτελεί ένα από τα βασικά επιχειρήματα των πολέμιων των οραμάτων της τεχνητής νοημοσύνης ακριβώς γιατί είναι κάτι τόσο ανθρώπινο και αρα θωλό και μυστηριώδες.

Το θέμα δεν είναι το πλήθος των νοτών αλλά η επιλογή αυτών.

Το να ποσοτικοποιήσεις την έμπνευση στα προσωπικά έργα είναι πολύ δύσκολο πόσο μάλλον στα έργα άλλων. Δεν μπορώ δηλ. να πω οτι το x κομμάτι είναι 63,28% έμπνευση. Τώρα αν σε εσένα προσωπικά η έμπνευση δεν είναι κάτι στο οποίο μπορείς να βασιστείς, δεκτό. Αυτό είναι το ωραίο με την έμπνευση, είναι τοσο προσωπικό θέμα που όλες οι απόψεις είναι εξίσου σωστές (ή λάθος). Εννοούσα την ψυχρή παραγωγή σε σχέση με την εκ βαθέων δημιουργία. Δεν σας έχει τύχει να σπάτε το κεφάλι σας επί ώρες, μέρες ή και περισσότερο για να προχωρήσετε σε ένα κομμάτι και εκεί που δεν το σκέφτεστε στο ξεκάρφωτο να αναφωνήσετε "ναιιιι, επιτέλους το βρήκα..". Αυτό εγώ το θεωρώ έμπνευση, κάποιοι ίσως όχι. Είπαμε, είναι προσωπικό.