Πίνακας συμμετοχής

Απ'τον Σφακιανάκη καλύτερα το λες.....

ΠΑΣΟΚ είσαι, αλλά δεν φταις εσύ, έτσι γεννήθηκες (και δεν είσαι και ο μόνος για να πούμε και του στραβού το δίκιο) Πάντως σε σχέση με τον ορίτζιναλ τον Αντρέα το επίπεδο των ΑΓΓΛΙΚΩΝ έχει πέσει στο κόμμα (καλά ρε συ ο αθεόφοβος 10 χρόνια ευρωβουλευτής δεν έχει μάθει αγγλικά?) Τι έγινε ζήλεψατε τα μεγαλεία του θεούλη?

Υπερβολές. (Σκέψου απλά ότι χωρίς αυτήν και τη βοήθεια της απλά θα ήμασταν τώρα ΣΟΥΔΑΝ όταν χρεωκοπησαμε.) Άρα σίγουρα υπήρξε, και υπάρχει και θα υπάρχει. Εξακολουθεί και είναι η δεύτερη οικονομική δύναμη στον πλανήτη. Έχουν γίνει λάθη? Φυσικά. Υπάρχει έλλειμμα ηγεσίας ? Ναι. Υπάρχουν μανδαρίνοι στις Βρυξέλλες που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους? Σίγουρα. Αλλά η πλήρης απαξίωση της ΕΕ ειδικά από ΕΜΑΣ που χωρίς αυτήν θα ειμασταν ακόμα μέρος του τρίτου κόσμου είναι ύβρις.

Τωρα ετοιμαζει το bohemian rapsody. Πανε για ρεκορ πωλησεων οι Queen...

Καλός είσαι και εσύ αλλά με τον Νότη αναδείχθηκε η αξία της μελωδίας του κομματιού

Το αρχικό ερέθισμα σίγουρα ήρθε το 1991-1992 (Δ΄Δημοτικού) όταν αγόρασα το Use Your Illusion II σε κασέτα. Εκεί θυμάμαι να προσπαθώ να μάθω από ένα ξάδερφο το Don't Cry στην ακουστική. Τη χαριστική βολή μου έδωσαν οι Black Sabbath στο Γυμνάσιο! Συγκεκριμένο τραγούδι ειλικρινά δε μπορώ να θυμηθώ... Παρόλα αυτά έχω μια ανάμνηση (κάπου στο Δημοτικό) να παίζω air-guitar διαρκώς με το We're not Gonna Take It των Twisted Sister.

Μεχρι και εγω το τραγουδησα...

'Ηταν πολλά τα κομμάτια που με οδήγησαν να ασχοληθώ σιγά σίγα με την μουσική. Όταν άκουσα αυτό όμως έχασα την γη κάτω απο τα πόδια μου. Μετά βέβαια το τραγούδησε και ο Σφακιανάκης....

Από τις διηγήσεις των γονιών μου πολύ πιτσιρικάς γουσταρα 50s rock n roll.ομως όταν άκουσα το smash των offspring και το unplugged in ny κάτι άλλαξε μέσα μου

Guns n' Roses - Sweet child oh mine και November Rain

Ας βάλουμε τα πράγματα με μια σειρά. Το πρώτο που άκουσα ήταν σίγουρα ένα από τα 45άρια που είχε ο πατέρας μου. Δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ ποιό. Ήταν πολλά τα δισκάκια. Θεωρώ όμως ότι πιό πολλές αναμνήσεις για παλιότερο άκουσμα ήταν ένα από αυτά Δεν μπορώ να θυμηθώ, ποιό απ όλα. Μιλάμε ότι ήταν 1960 ήμουν τριών και δεν τα έβαζα εγώ. Τα θυμάμαι από το πόσο συχνά μπαίνανε στο πικαπ. 2-3 χρόνια μετά διάλεγα και έβαζα μόνος μου. To πρώτο που έμαθα ήταν αυτό που το ακούγαμε στα juke box ή το ράδιο με τον αδερφό μου, το έμαθε πρώτος και μου το έδειξε Μάλιστα πριν δυο χρόνια το είχα παρουσιάσει στο νήμα που είχε φτιάξει ο Σπύρος Το πρώτο ολοκληρωμένο και αυτό που μου έδωσε την ιδέα ότι θα μπορούσα να παίξω ήταν αυτό και ....τέλος αυτό που με έπεισε ότι θα "γίνω" κιθαρίστας το highway star (μια και ήταν πολύ πιό απαιτητικό) όπως βλέπετε μεγάλη διαδρομή....

Ήταν το 1972 σε αυτή την αυλή του Kitwe Boys High School, στην Ζάμπια, όταν ο art teacher κύριος Miller έφερε απο το σπίτι 2-3 δίσκους για να μας παίξει μουσική στο διάλειμμα. Και έβαλε αυτό... Πήγα εκστασιασμένος σπίτι εκείνο το απόγευμα και ακόμα και σήμερα που το ακούω μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Βρήκα τον φιλαράκο μου τον Gianni τον Ιταλό που έπαιζε κιθάρα και μου έμαθε τα πρώτα μου ακόρντα. Το House of the rising sun. Δλαδή σχεδόν όλα. Εχει πολύ ενδιαφέρον το θέμα πάντως καθώς οι περισσότεροι μας με μνημειώδη κομμάτια και γκρουπ παρασυρθήκαμε και δικαίως. Εγω το 89 δούλευα στην κονσόλα και αναμετέδιδα τη συναυλία των Pink Floyd για τον τότε Sky και δεν είδα τίποτα παρα άκουγα. Ευχαριστώ @Nestoras για το θεμα. Οι Status Quo ήταν πολύ της μόδας στο αγγλόφωνο κοινό τότε και τα δωδεκάμετρα τους ήταν στανταράκι για μένα και ιδιαίτερα το Down down.

Για εμένα ήταν αυτό . Ήταν πρωτόγνωρη η αίσθηση και φουλ mesmerising. Μεγάλο κακό έπαθα .

1984....εχουμε πικ απ ''τουμπανο'' που το εχουμε φερει απο γερμανια... Ο αδερφος μου 4 χρονια μεγαλυτερος,μπαινει στο δωματιο φουριοζος, κρατωντας ενα δισκο στο χερι,και με αυστηρο τονο μου λεει: μικρε, ''δινε του,γιατι θα φας σφαλιαρα''... φευγω και πριν προλαβω να βγω απο το σπιτι ακουω αυτο...... παθαινω πλακα..... καθομαι στην εξωπορτα και δεν φευγω.... δευτερο κομματι....dog eat dog.... τριτο κομματι let there be rock...... αυτο ηταν..... περιμενα να μεινω μονος μου στο σπιτι για να βαλω τον δισκο.... ανακαλυπτω το τελευταιο κομματι το whole lotta rosie.....το απολυτο shock...

Θα έλεγα αυτό

Ξυνεις πληγες με αυτο το λαιβ. Πεισματωσα που το διαλυσανε με τον Waters και ειπα δεν βλεπω Floyd χωρις Waters και δεν πηγα. Μετα απο κανα δυο χρονια εβλεπα δορυφορικη τηλεοραση, τοTV Εspania και εδειξε αυτο το λαιβ στην Ισπανια - ιδιο τουρ με Ελλαδα). Χτυπησα το κεφαλι μου στον τοιχο.

τη πρωτη χρονια που βγηκε..το ειχε αγορασει η αδερφη μου...και λιγα χρονια μετα ειδα live τους apriori στο pararlama.......

μεχρι το 1989(14 ετων) ακουγα διαφορακαι κυριως τους δισκους του πατερα μου απο τα 60ς-70s(elvis,beatles,tom jones και καποια σκορπια ελληνικα)και οτι εδειχνε η τηλεοραση(μουσικοραμα κ μουσικα διαλλειματα)αλλα δεν μου ειχε κανει "κλικ"κατι για να ασχοληθω με τη μουσικη. μεχρι που οπως τα εφερε η τυχη με πηρε ο ξαδερφος μου στις 31 μαιου 1989 στο Ο.Α.Κ.Α στη συναυλια των pink floyd η συναυλια ανοιξε με το shine on you crazy diamond και στην ουσια αυτο ειναι το τραγουδι που με εσπρωξε να ασχοληθω με τη μουσικη και να θελω να μαθω να παιζω.παντως αυτη η συναυλια σαν εικονα υπαρχει ακομα στο κεφαλι μου και ειναι σαν να μην τελειωσε ποτε.. ενα-δυο χρονια μετα εμαθα τον peter green απο το supernatural και αρχισα να ασχολουμαι με τα blues.

Έτος 1994. Με την αδερφή μου μας χωρίζουν 8,5 χρόνια (εγώ μικρότερος). Όταν εγώ λοιπόν ήμουνα δευτέρα δημοτικού (7 χρονών) εκείνη ήταν ήδη πρώτη λυκείου και οι ανταλλαγές κασετών μεταξύ συμμαθητών δίναν και έπαιρναν. Μαζί με εκείνη, καθότι είχαμε 1 κοινό δωμάτιο, άκουγα ότι άκουγε από το κασετόφωνο. Όλα ωραία τραγούδια, Golden Brown, Dust in the Wind, Stairway to Heaven, Wild World, Don't Cry, House of the Rising Sun, Hotel California κλπ κλπ. Όταν όμως άκουσα το Angie, έπαθα κάτι σαν αυτό που έπαθε ο Κατακουζηνός όταν άκουσε για πρώτη του φορά Σάκη Ρουβά. Στα δικά μου αυτιά αυτό το τραγούδι ξεχώριζε από όλα τα υπόλοιπα, κάπως όταν ξεκινούσε σα να άναβε ένας προβολέας και να το φώτιζε, και όταν τελείωνε, έκλεινε ο προβολέας και έπαιζε το επόμενο τραγούδι. Το repeat πήγαινε σύννεφο, μπορεί να το άκουγα 30 φορές τη μέρα. Απο εκεί ξεκίνησαν όλα. Και να σας πω και κάτι; 28 χρόνια μετά δε μου έχει περάσει, το ίδιο πράγμα αισθάνομαι όταν ακούω την εκπληκτική εισαγωγή του Keith.

ναι καλά, κάνει η μπάμπω και δεν μπορεί ο δικός μας...

άλλο το πρώτο που άκουσα αλλο το πρώτο που έπαιξα αυτό που με έκανε να ασχοληθώ ήταν αυτό

Αυτός ο δίσκος. Πρέπει να ήταν το μοναδικό πράγμα που άκουγα συνεχώς από τα 8 μέχρι τα 10 μου :) (υπήρχε μεταξύ πολλών άλλων στην τεράστια δισκοθήκη των γονέων μου) Είχα ήδη αρχίσει από τα 7 μου κλασσικό πιάνο οπότε μπορούσα και να τα ψιλοπαιξω τα κομμάτια αυτα ... Στα 13 μου ήμουν ήδη σε μπάντα στο σχολείο (ήταν 15αρηδες αυτοί,μεγαλυτεροι) . Παραδόξως δεν έπαιξα ποτέ κλασσικό ροκ. Πάντα μαύρη μουσική και μετά κατευθείαν punk και New wave.

Το τραγουδι που με εκανε να ακουω ροκ ηταν το immigrant song, αλλα το τραγουδι που με εκανε να θελω να μαθω να παιζω κανονικα κιθαρα (γιατι ηδη γρατζουναγα διαφορα οργανα απο τα 4) ηταν το shadow play που το ακουσα να το παιζει λαιβ μια (αγνωστη για μενα) μπαντα στο πασαλιμανι στην πλατεια απεναντι απο το ρολοι, το 1979-1980. Ηδη ειχα δει μπαντες να παιζουν (Socrates, Sos, Φατμε και πολλες καλες συνοικιακες μπαντες του Πειραια που ειχε παραδοση στις ροκ μπαντες), εβλεπα ακομα και τον ιδιο τον Σπαθα να παιζει μπροστα μου, απεναντι απο το σπιτι μου που μαζευοντουσταν σε μια μονοκατοικια ενος ξαδερφου, τον Τζιμη τον Βατικιωτη, τον Αχιλλεα (δεν θυμαμαι επιθετο) με την 50s tele με την κροκοδειλε θηκη που μου την εδινε κιολας ο τρελλος να παιζω μετα οπως και την 69 black strat ο ξαδερφος), αλλα αυτο το κομματι παιγμενο απο μια αγνωστη μπαντα μου εκανε το κλικ. Tο καλοκαιρι που ακολουθησε με βρηκε να βλεπω ολυμπιακους αγωνες της Μοσχας (γιαυτο θυμαμαι χρονολογιες) και να προσπαθω να παιξω τις 4 πρωτες νοτες του shine on you για αρχη. Την επομενη χρονια ειδα και τον ιδιο τον Gallagher λαιβ στη Ν. Φιλαδελφεια. Μετα απο δυο χρονια ειχα τη δικια μου μπαντα και το παιξαμε λαιβ στο σχολειο, μαζι με το bad penny αναμεσα σε αλλα.

Για φαντάσου... Σήμερα ξέθαψα από την ντουλάπα ένα παρεμφερές Ibanez (με τάστα όμως), που πιθανώς να είναι λίγο μεταγενέστερο του εικονιζόμενου. Δεν περίμενα να δω δεύτερο την ίδια ημέρα

Υπάρχουν διάφορα μουσικά highlights για μένα, έχω περάσει από τόσα που έδωσαν διαφορετική "σπίθα". Θυμάμαι να είμαι 4η Δημοτικού, 9 χρονών, που έβλεπα τον πατέρα μου να παίζει μπουζούκι, και συνήθως με εντυπωσίαζε όταν έπαιζε το γνωστό "Του Γιαννάκη οι Πενιές". Κάποια στιγμή η μαμά μου πήρε ένα μπαγλαμαδάκι και το πρώτο κομμάτι που "έβγαλα" ήταν Το Άγαλμα, και το κλασσικό Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, όσο μπορούσε ένα παιδάκι 9-10 χρονών φυσικά. Στην 3η γυμνασίου, γύρω στα 14, ενώ στο (μουσικό) σχολείο είχα επιλέξει μπουζούκι ως όργανο επιλογής, είχα μάθει να γράφω CD και μέσα από πολλές επιρροές από την αδερφή μου, ότι έγραφα ξεκινούσε με Metallica και Scorpions, συνέχιζε με Χατζηγιάννη, μετά Χιώτη και Ζαμπέτα, και έκλεινε με Ημισκούμπρια, στο ίδιο CD που χωρούσε με το ζόρι 20 κομμάτια. Μια μέρα όμως την ίδια χρονιά, κάποιος έδωσε στην αδερφή μου ένα CD που είχε μέσα κάτι video clips. Μέσα σε αυτά ήταν το Sweet Child O' Mine και το Don't Cry από Guns N' Roses. Δε ξέρω τι παίχτηκε αλλά εγώ και ο κολλητός μου ΚΟΛΛΗΣΑΜΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ που αποφασίσαμε να κάνουμε μπάντα. Εκεί ξεκίνησαν όλα. Την ίδια χρονιά πήρα Drums, αλλά το πρώτο κομμάτι που έπαιξα ήταν το κουπλέ του St. Anger των Metallica. Το κομμάτι όμως που με "ξύπνησε" σαν μουσικό, δεν ήταν άλλο από το Lateralus των Tool. Πάλι είχαν δώσει στην αδερφή μου ένα CD... Έρχεται λοιπόν μια μέρα και μου λέει, ΑΚΟΥ ΑΚΟΥ! Ε και με το που ξεκίνησε το post-intro, έπαθα την πλακάρα μου. Έτσι πήρα την επιρροή στο να ξεκινήσω να γράφω σοβαρά μουσική, και έγραψα το Insomnia, το οποίο θέλω κάποια στιγμή να το ξαναγράψω με τις γνώσεις που έχω σήμερα.

Αυτά τα δύο. Αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος που πήρα. Ο πρώτος λέμε.

Ασχοληθηκα με τη μουσικη πολυ πριν ξεκινησω να ακουω μουσικη. Υπηρχαν οργανα στο σπιτι και απλα κολλησα... Για την ηλεκτρικη, που ξεκινησα σχετικα προσφατα, νομιζω οτι με "εσπρωξε" το parisianne walkways και το the loner. Ηταν και τα πρωτα που ξεκινησα να -προσπαθω να- παιζω οταν ξεκινησα. Εχουν ενα παθος στο παιξιμο, οπου με συνεπαιρνει μεχρι και σημερα.

Αν πρέπει οπωσδήποτε ένα, τότε είναι σίγουρα το παρακάτω και συγκεκριμένα το intro solo. Το άκουσα και κάτι άναψε με το κεφάλι μου, πρέπει να ήμουν 7-8 χρόνων. Από εκεί πήγα μετά σε Santana, Angus Young και μετά με πήρε μπάλα γενικώς.

Rainbow- Fool for the night, από το Bent out of shape. Και όχι ότι δεν είχα ακούσει άλλα πράγματα στο παρελθόν (Sabbath, Supertramp, Stones κλπ)... Αλλά ήταν εκείνο το σόλο (Blackmore) που ήταν ένα κυριολεκτικό blast στο κεφάλι μου. Κάπου εκεί ξεκίνησε η δική μου... καταστροφή Next...

Πάντως ρε παιδιά πέρα από την πλάκα, αυτό το θέαμα είναι ανατριχιαστικό. Καθόμουν και το έβλεπα στην τηλεόραση και αναρωτιόμουν "πόσο λες να απέχουμε από ντουντούκα να αποκτήσει 9 χιλιοστών απάνω...". Και δεν το λέω για το συγκεκριμένο θέμα, της ήπιας αστυνόμευσης (με την έννοια του όρου. Ανακοινώσεις, προτροπές, κτπ). Το λέω σαν φυσική... εξέλιξη μιας συσκευής. Ωραίες είναι οι διανοητικές ασκήσεις, αλλά δεν ξέρω. Μερικές φορές η υλοποίηση αποκρυσταλλώνει μια ασχήμια που κρυβόταν επιμελώς πίσω από την ομορφιά του οράματος. Θα μου πεις ο σκευομορφισμός σε τρομάζει, ο ανθρωπομορφισμός των συσκευών; Ίσως. Ίσως να είναι ο εμβιομορφισμός, που εμφανίζεται έτσι, μόνος, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την αυτονομία σκέψης, την ελευθερία του ενστίκτου που χαρακτηρίζει το κάθε έμβιο ον. Ενώ τούτο το εργαλείο το βλέπεις, λες είναι σαν σκυλί, σαν γατί, στο θυμίζει, αλλά κάνει ακριβώς ό,τι προβλέπεται στις αράδες του κώδικα που του έχει εμφυσήσει ένας άνθρωπος, ή μια ομάδα ανθρώπων τέλος πάντων, ένας συλλογικός νους που εκφράζεται παντοδύναμα και απόλυτα μέσω μιας συσκευής. Ψυχή, αλλά χωρίς ψυχή. Πφφ, πολύ βαριά το πήρα, πα να φτιάξω τίποτα κορκοφίκια.

Καλημερα παιδια! Ενα συντομο drum song που εφτιαξα πριν 1 χρονο στην καραντινα Thnaks 4 watching οποιοδήποτε σχολιο κλπ ευπροσδεκτο

Είναι και οι αγγελίες που απευθύνονται "μόνο για γνώστες", και όχι σε μας τους άσχετους. Μόνο οι γνώστες καταλαβαίνουν γιατί είναι τόσο ακριβή δηλαδή, οπότε μπορεί να πλερώσουν (τα κερατιάτικα).

εκτος πραγματικοτητας

οι AMALGAMA υπαρχουμε εδω και 3 χρονια.εχουμε μονο 18 κομματια εως σημερα(λογω πολλων αλλαγων στην συνθεση του γρουπ). κινουμαστε σε διαφορα στυλ και αυτο το κομματι αντιπροσωπευει μια μονο πλευρα μας. Ελπιζω να σας αρεσει. Μου_γελασαν_τα_πουλια-The_birds_smiled_to_me.mp3