Πίνακας συμμετοχής

Δεν βλέπω πολύ νοημοσύνη πάντως, στις απαντήσεις αυτού του συστήματος. Είναι φλύαρες και κοινότοπες, όπως όταν λέει μάθημα στη τάξη ένας παπαγαλίζων μαθητής. Ο δάσκαλος θα του βάλει "δέκα", εφ' όσον αυτός είναι ο στόχος.

Ρε σεις, το Big in Japan βρήκατε να διασκευάσετε? Πάνο το κομμάτι δεν έχει θέμα. Μόλις μπήκε η κιθάρα σου, στην πρώτη φράση σκέφτηκα "α, να το θέμα αν και άργησε" αλλά άκουσα σόλο μετά. Αυτό με χάλασε. Οι δύο-τρεις πρώτες σου νότες, αν τις εκμεταλλευόσουν σωστά, είναι ταμάμ για θέμα τέτοιου κομματιού. Τα υπόλοιπα μια χαρά, τα παιξίματά σας επίσης πολύ καλά. Αυτή στην φωτό δεξιά είναι η τραγουδίστρια ασούμε? Και επίσης ανάμεσα στον Γιώργο και στον Φώτη, βλέπω κάτι πόδια με 10ποντο παπούτσι. Δικά σας είναι? Πάνο μην πάρεις τελεκάστερ, παίζεις μια χαρά, θα σου χαλάσει το παίξιμο.

Κώστα μου να πω την ταπεινή μου γνώμη για όλους τους παραπάνω προβληματισμούς. 1. Αυτοί που χαίρονται πολύ με το αποτέλεσμα, χαίρονται ακριβώς λόγω της ύπαρξης της διαδρομής μέχρι αυτό. Αν απλά (υποθετικά πάντα) χτυπούσες τα χέρια και γραφόταν ένα τραγούδι δεν νομίζω ότι θα χαιρόσουν ποτέ σαν δημιουργός. Μόνο σαν ακροατής. 2. Ναι, αλλά αυτό δεν είναι "γράψιμο τραγουδιού", άλλος το φτιάχνει, όχι εσύ, εσύ απλά δίνεις σε αυτό που το γράφει τα επιθυμητά χαρακτηριστικά που θέλεις να έχει το τραγούδι, και το παίρνεις έτοιμο. Από εκεί και πέρα ο κόσμος επιθυμεί ότι γνωρίζει και καταναλώνει, χωρίς να τον απασχολεί κάτι παραπάνω. Τίποτα κακό σ' αυτό, αλλά είναι κάτι άλλο, δεν είναι σύνθεση. Είναι άλλο προϊόν. 3. Ποιον ενδιαφέρει αν είναι δικό του? Ούτε τον ίδιο που υποτίθεται ότι το έφτιαξε. Αν τον ενδιέφερε, θα το πάλευε λίγο παραπάνω. 4. Τι σχέση έχει η μουσική σπουδή και γνώση με την ποιότητα της παραγόμενης μουσικής? Πολλοί δεν ήξεραν μουσική, αλλά έφτιαξαν αριστουργήματα. Χρειάζεται όμως να το παιδέψεις, να το παλέψεις, να σε ενδιαφέρει να εκφραστείς με ότι μέσα διαθέτεις. Αν εσύ (δεν μιλάω για σένα προσωπικά φυσικά, γενικά μιλάω) θεωρείς ότι κάποιος εκφράζεται, δίνοντας προδιαγραφές σε αλγόριθμο πάω πάσο. 5. Το κίνητρο έχει την μεγαλύτερη σημασία, και είναι αυτό που διαχωρίζει πολλές φορές την ήρα από το στάρι. Αν το κίνητρο κάποιου είναι να φτιάξει κάτι μόνο για να αρέσει στον κόσμο χωρίς παραπάνω καλλιτεχνικές φιλοδοξίες, αποστασιοποιείται, και ακολουθεί κάποια από τις κλασσικές μανιέρες επιτυχιών, γράφοντας χωρίς προσωπική συναισθηματική εμπλοκή (και χωρίς να τον ενδιαφέρει προσωπικά το αισθητικό αποτέλεσμα). Πετάει το κρέας στην μηχανή και φτιάχνει λουκάνικα. 6. Στην πραγματικότητα αυτό δεν έχει καμία σημασία. Μπορεί κάποιος να προσπαθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, και να μην του βγει τίποτα το ιδιαίτερο, και ξαφνικά σε μια στιγμή, να γράψει κάτι συγκλονιστικό.

Δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό το chat gpt που συζητάτε και συγνώμη για το οφ τόπικ, απλώς ο Αλί μου θύμησε πως κάπου το είχα κρατημένο και είπα να συνδράμω για όσους δεν το ξέρουν.

Δεν είμαι ειδικός, αλλά πάντα είχα την πεποίθηση πως η λεγόμενη "τεχνητή νοημοσύνη" αφορούσε κάποιο σετ τεχνολογιών που θα επέτρεπε σε συστήματα να παίρνουν αποφάσεις όταν η ανθρώπινη απουσία παρουσία είναι αδιανόητη ή ανέφικτη (π.χ. στη μη-επανδρωμένη εξερεύνηση άλλων πλανητών). Σιγά μη ρωτήσω μία μηχανή τι είναι "τζαζ" ή σιγά μη της ζητήσω να μου γράψει στίχους.

Κυρ Αλή μου ζωγράφισες. Με κάλυψες πλήρως. Να κάνω όμως κι εγώ μια ερώτηση σχετικά με την AI. Αναφέρεται στην jazz (πώς να κάνεις το κομμάτι πιο jazzy). Αν ρωτήσεις πώς αντιλαμβάνεται την jazz, μάλλον θα σου πει κάτι τεχνικά μουσικό (πχ να βάλεις επεκτάσεις στα ακκόρντα). Η jazz δεν είναι αυτό. Είναι τρόπος αντίληψης των ήχων, ταξινόμησης, επεξεργασίας των ερεθισμάτων γενικότερα, είναι τρόπος επικοινωνίας και αυτοσχεδιασμού, είναι πολλά. Και δεν είναι όλα αμιγώς τεχνικά. Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι αυτή η γνώση είναι που αποκομίζεται από τις νέες γενιές και μεταφέρεται στον χρόνο, το χάσαμε το παιχνίδι. Θα μεταφερθεί μόνο μια εικόνα (όπως στις ir σε σχέση με το real thing) και θα χαθεί η ουσία. Σαν να ακούς έναν shredder να παίζει gypsy jazz/manouche. Θα παίζει τις σωστές νότες, θα παίζει παπάδες, αλλά δεν θα είναι jazz manouche. Θα είναι κάτι που μοιάζει επιφανειακά μόνο. Δεν θα έχει τον σωστό χαρακτήρα, την gypsy αισθητική.

Να σημειωθεί ότι το Chat GPT κάνει αρκετές φορές σημαντικά λάθη, σε όλους τους τομείς. Μπορεί να του πεις, γράψε μου ένα Waltz, και να σου πει. Το Waltz είναι ένας χορευτικός ρυθμός σε 3/4. Πάρε ένα χορευτικό κομμάτι σε 4/4. Λέμε τώρα. Έχει τεράστια κενά και πρέπει να διαβάζεις καλά αυτά που σου επιστρέφει για να αντιληφθείς το πού κάνει λάθος. Δεν είναι για copy-paste... ακόμα δηλαδή. Σίγουρα κάποια στιγμή θα γίνει.

The Greatest Οf Αll Time!!!!! Όχι εσύ. Ο Αλί. Εσύ είσαι ο 2nd Greatest Χαχαχαχαχαχα

Έχεις δίκιο σε αυτό όταν μιλάς με την παρέα σου (κι όλοι υποψιαζόμαστε τι μουσικά τέρατα είναι). Σίγουρα πάντως δεν θα το πει ο φέρελπις, νεαρός τραγουδοποιός που ξέρει 2-3 ακόρντα και γράφει περισσότερους στίχους, ο μέσος ροκάς, μεταλάς που ακούει ΛΑ με fuzz κι εκστασιάζεται και τόσοι άλλοι που διασκεδάζουν με το χόμπι τους παίζοντας covers. Διότι αν ίσχυε αυτό, τα chart δεν θα ήταν κατακλυσμένα με φασολάδες. Το θέμα είναι πως η συσσωρευμένη γνώση πολλές φορές δεν περνάει στην επόμενη γενιά, παρά μόνο ένα μικρό ποσοστό. Μήπως θέλεις να δεις ιστορικά την εξέλιξη της μουσικής; Τους συνθέτες του 18ου με τους σημερινούς π.χ. ή πως κάθε γενιά απλουστεύει όπως στο ροκ εντ ρολ και το πανκ αργότερα ή χρησιμοποιώντας τεχνικά μέσα να ΥΠΕΡαπλουστεύει με αποτέλεσμα να καταλήγουμε στα hip-hop και τραπ που το σόλο είναι τα 64α στο hi hat πιέζοντας συνεχώς το pad; Προέκυψε κι η jazz βέβαια αλλά αφορά μειοψηφίες. Οπότε το να βρεθεί ένας εύκολος, εύσχημος τρόπος να μεταδοθεί έστω ο μέσος όρος, τα βασικά ρε παιδί μου με μηχανές ή software, είναι κάτι αντίστοιχο του βιβλίου που έτσι κι αλλιώς υπάρχει (δυστυχώς όμως, όχι σε ένα τόμο) αλλά δεν διαβάζει κανείς. Ίσως προκύψει ένας καλύτερος και πιο εύκολος και ολοκληρωμένος τρόπος άντλησης της πληροφορίας έτσι. Απο την άλλη σε ότι αφορά το παρακάτω αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα του web. Η αποσυμφόρηση και προσφορά της επιστημονικά τεκμηριωμένης γνώσης πρώτα και πριν τις εναλλακτικές απόψεις. Αλλά με τα social networks έχει προκύψει το αντίθετο μέχρι στιγμής.

Πωωω με έφτιαξες με αυτό το σχολιο jet72! Πολύ θα γούσταρα να δίνατε πόνο από πάνω, ο καθείς με τον χαρακτήρα του! Αν προλάβω, θα ξηλώσω τα σόλα, θα βάλω εκεί μερικά ντουπλικέιτ να βγει ένα 10 λεπτο και θα το ανεβάσω.

Τόσο Spacey και τόσο Spicy! Πληθώρα καταπληκτικών ενορχηστρωτικών ιδεών σε μία πολύ έξυπνη βασική αρμονία. Μου άρεσε πάαααααααααααααααρα πολύ, ξέρεις, από αυτά που στο τέλος στεναχωριέσαι που τελείωσε. Πρέπει να μας φτιάξεις ένα ωραίο μισάωρο Backing Track να εκτροχιαζόμαστε και μεις από πάνω του!

Ο άντρας ο σωστός, ο έξυπνος, δεν αλλάζει cd player. Το κρατάει, και αλλάζει αμάξι ασούμε.

Ας μην είμαστε τέτοιοι... άσε τον άνθρωπο να βρει μόνος του αν τον ενδιαφέρει, όλοι στην αρχή έχουμε άτοπες απορίες. hospes, πάρε ένα πικαπ αν σου αρέσει η ιδέα του βινυλίου... δεν είναι δα και γάμος... :) :)

"Μήπως εικάσαμε με περισσότερη βεβαιότητα απ' όση έπρεπε;" Το εισαγωγικό κείμενο είναι δικό σου; Αν ναι, σου βγάζω το καπέλο. Εντάξει το κομμάτι είναι εξαιρετικό, φτιαγμένο για τον επόμενο κύκλο του Star Trek. Κυρ Ali μου είσαι για μεγάλα πράγματα (και νομίζω ότι το ξέρεις).

Το πρώτο μου video (vcr) αγοράστηκε το 1986 στο ποσό των 165.000 δρχ. Ήταν το PANASONIC NV-G7 (VHS) , και μάλλον ήταν της οικογενείας ...και όχι δικό μου. Έκτοτε, το λιώσαμε όλοι με ταινίες......και περάσαμε καλά μαζί του. Το καλοκαίρι του 2001, σαν βλάκας το πέταξα...και αγόρασα ένα άλλο (δεν είχα αρχίσει ακόμα τη συλλογή VCR's). Έκτοτε , απέκτησα πολλά videos....και πολύ καλλίτερα....αλλά πάντα το είχα στο μυαλό μου και σκεφτόμουν τί καλά θα ήταν να το είχα. Κατά καιρούς έριχνα και κλεφτές ματιές σε αγγελίες, βρήκα κάνα- δύο, αλλά δεν μου είχε αρέσει η τιμή (γύρω στα 150 €). Πρίν λίγες μέρες, και ενώ καθόμουν στο γραφείο.....με έπιασε μια ανησυχία. Μου μπήκε να πάω στο γνωστό σημείο ανακύκλωσης......έτσι χωρίς λόγο. Πήγα. Ο χώρος άδειος.....και το ΜΟΝΟ προς απόσυρση ...ένα PANASONIC NV-G7. Το περίεργο;......το video ήταν σαν καινούργιο......γυάλιζε . Και τα μεταλλικά του μέρη και τα πλαστικά του. Σαν κάποιος να το έβγαλε από το κουτί του και να το πέταξε. Το πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Πίσω στο studio....και αφού το άνοιξα.....το video γυάλιζε και από μέσα. Αφού το έριξα ένα λιπαντικό στα κινητά του μέρη και άλλαξα και δυο belts του (είχα για το panasonic NV g10- αλλά τα ίδια φοράν)......το Video έπαιζε σαν καινούργιο. Μόνη παραφωνία , όταν βγάλεις την κασέτα δεν την μαζεύει μέχρι τέρμα (κλασσική βλάβη από το λαστιχάκι του idler - που προφανώς με τα χρόνια θέλει και αυτό αλλαγή....και το οποίο έρχεται σε λίγες μέρες από το ebay που το παρήγγειλα). Αν δεν είναι αυτά μεταφυσικά πράγματα , τί είναι;

Θα σας περιγράψω το όλο σκηνικό λίγο πριν τραβηχτεί η φωτό... Ο Πάνος, ξεθεωμένος από τον χορό και από τα απανωτά bends, είναι έτοιμος να κοιμηθεί (όρθιος). Ο Φώτης, ίσα που έχει ζεσταθεί, και το βλέμμα του καρφώνεται σε δύο ωραίες παρουσίες που μόλις μπήκαν στo disco-bar, και του έχει ανοίξει η όρεξη για αλλά 10 λεπτά σόλο. Εγώ, εμφανώς τσατισμενος, για τον απλούστατο λόγο ότι και οι δύο αιθέριες υπάρξεις έχουν καρφώσει το βλέμμα τους στον (μοναχοφαγα) Φώτη... Αυτές είναι οι δυο λεγαμενες, μήλα της έριδος, που ελικνίζοντο εις τα πόδια του Φωτίου...

Δεν φταίω εγώ... αυτές εκεί πίσω φταίνε που σας ξεπάτωσαν....... στον χορό

Συμφωνώ με αυτούς τους προβληματισμούς. Αλλά αν μιλάμε για κάποιον που "ανακατεύει" διαφορετικά κομμάτια για να παράγει κάτι νέο, είναι δημιουργία. Εξάλλου, και το κολάζ, είναι μορφή τέχνης, θέλει φαντασία και δημιουργικότητα Υπάρχει άμεση διανοητική/συναισθηματική εμπλοκή του στο παραγόμενο αποτέλεσμα. Αν απλά επιλέγει προδιαγραφές και χαρακτηριστικά, και κάποιος/κάτι άλλο κάνει την δουλειά χρησιμοποιώντας τα δεδομένα που του έχουν φορτώσει, τότε δεν θεωρώ ότι εμπλέκεται δημιουργικά στην διαδικασία, δεν τον θεωρώ δημιουργό. Τώρα σχετικά με την πλευρά του ακροατή, θα συμφωνήσω. Όμως λείπει το μισό κομμάτι του παζλ. Υπάρχει ακροατής χωρίς τον δημιουργό. Ως δημιουργό, θεωρώ αυτόν, που παράγει κάτι για να εκφραστεί (και φυσικά "χρειάζεται" ακροατές, έτσι ώστε να επικοινωνήσει αυτή την εσωτερική του έκφραση). Τώρα θα μου πεις τι να τον κάνουμε τον δημιουργό? Αν κάτι μας εμπνέει ως ακροατές, και αυτό το κάτι το έφτιαξε "μηχανή" εμάς τι μας νοιάζει? Η δική μου απάντηση είναι ότι δεν μας νοιάζει. Όμως όποιος αισθάνεται την ανάγκη να δημιουργήσει θα το κάνει. Αν μας αγγίξει, θα το ακούσουμε. Θα ακούμε δηλαδή και τραγούδια φτιαγμένα από ανθρώπους και από "μηχανές" αν μας ικανοποιούν. Εδώ βέβαια, αρχίζουν να μπαίνουν στο παιχνίδι και άλλοι παράγοντες, λίγο πιο ευαίσθητοι, όπως προβληματισμοί ... - τι μας αρέσει και γιατί - τι μας κάνει να ταυτιζόμαστε με κάτι - ποια μπορεί να είναι η σχέση που δημιουργείται μεταξύ δημιουργού και ακροατή - γιατί πάμε σε συναυλίες ενώ μπορούμε απλά να ακούσουμε τα συγκεκριμένα album κλπ .... που (όπως είπα και στον Αλή) θα θέλαμε μερικά καφάσια μπύρες και μερικούς μήνες τουλάχιστον κουβέντας για να την ευχαριστηθούμε.

Σε δίαιτα - πείνα μας έχεις αφεντικό.... πετσί και κόκαλο γίναμε!

Και εδώ μια φωτογραφία απο τις πρόβες .

Συμφωνώ με κάθε λέξη, αλλά αυτή είναι η μια πλευρά, του δημιουργού. Για παράδειγμα, Ακούς ένα κομμάτι και είναι ένα αριστούργημα, σε εμπνέει, το βάζεις κάθε μέρα και δακρύζεις. Για έναν χρόνο είναι το αγαπημένο σου, το προτείνεις και κάποια στιγμή σου λέει ο φίλος σου, μα αυτό είναι κόψε ράψε από αυτά τα τρία κομμάτια. Τα ακούς και ισχύει, από μόνα τους δεν είναι αριστουργήματα αλλά το αποτέλεσμα της μίξης τους είναι εξαιρετικό. Παύει να σε συγκινεί; Πόσο απίθανο είναι να "γραφτούν" τέτοια κομμάτια που θα συγκινήσουν ανθρώπους από ένα AI; Θα έχουμε πρόβλημα αν κάποια στιγμή δημιουργός θεωρείται αυτός που απλά κάνει την επιλογή; Πόσο διαφορετικό είναι για τον ακροατή αυτό;

Αυτό είναι αλήθεια. Και επιτέλους αν φτάσουμε αυτό να το φωτίσουμε με έναν τεράστιο προβολέα αυτό θα είναι ένα μεγάλο επίτευγμα, υπό την έννοια ότι αυτό είναι η απενοχοποίηση του μηδενισμού. Γιατί αν το πάρει κανείς ψύχραιμα και μοντέρνα, δεν υπάρχει κανένας σκοπός ύπαρξης σε αυτό τον κόσμο. Ηθική, πολιτισμός, είναι όλα αποκυήματα ενός ανήσυχου συλλογικού νου που προσπαθεί ακριβώς να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Όλοι όμως ξέρουμε ό,τι στην πραγματικότητα η ζωή είναι καλή φάση. Κι όλα αυτα τα παράλογα που κάνουμε, που τεντώνουμε δέρματα από γίδια πάνω σε ξύλινους κόθρους και τα βαράμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και μετά - άκου δω! - αυτή η αντίληψη του ήχου που παράγεται μας ικανοποιεί με κάποιον περίεργο τρόπο, αυτά είναι που ομορφαίνουν τη ζωή. Και αυτές οι ηθικές και τα ιδεώδη τα πλατωνικά, αυτά είναι η αξία που οι ιδιοι αποδίδουμε στην συλλογική μας ύπαρξη, όχι ως μονάδες αισθητήρων, αλλά συλλογικά ως ανθρώπινο είδος. Και τι κάνουμε τα τελευταία χρόνια; Καθόμαστε και εκπαιδευόμαστε να γίνουμε εμείς μηχανήματα, γιατί αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητά τους στη ζωή μας. Κάνουμε τη σκέψη μας γραμμική, αποφεύγουμε τη σύνθεση, εμβαθύνουμε όλο και περισσότερο σε εφαρμοσμένες τεχνολογίες και ξορκίζουμε την άγνοιά μας γι αυτά που δεν ξέρουμε βαφτίζοντάς τα ψευδή και ανάξια. Μέχρι και κουμπί δεν είμαι ρομποτ πατάμε, τόσο πολύ στα πούπουλα τα έχουμε τα μηχανήματα! Μετα-ύπαρξη; Αυτοπροσδιορισμός μέσω έκθεσης ιδεών; Αποδοχή από το περιβάλλον μας; Συμμετοχή στην κοινή γλωσσα του περιβάλλοντός μας; Τι κάναμε δηλαδή τόσα χρόνια χωρίς τους υπολογιστές; Τα ίδια δεν κάναμε; Απλά ήθελε και λίγη φαντασία για την μετατροπή των έξωθεν λόγων σε εσωτερικά αισθητηριακά ερεθίσματα, ενώ τώρα θα έχουμε έτοιμο και το θέαμα και το ακρόαμα χωρίς να ιδρώνουμε. Σε λίγα χρόνια αν πάρουν μπρος καλύτερα και τα HUI, θα έχουμε και οργασμούς χωρίς να κουράζουμε τη μέση μας, να πιάνονται τα γοφιά των γυναικών, τα γόνατα, τι τα θες, ίδιο αποτέλεσμα θα είναι. Και πάλι, η συζήτηση δεν είναι τόσο για το gpt, ή τους αλγόριθμους πολύ συγκεκριμένης χρήσης. Ουδόλως με ενοχλεί που υπάρχουν αλγόριθμοι που βρίσκουν τις βέλτιστες τροχιές ενός σωματος σε ένα πρόβλημα 4 σωμάτων για διαφορετικές παραμέτρους που ορίζονται από το χρήστη. Ο ανθρωπομορφισμός όμως, που εμφανίζεται όταν ο υπολογιστής "εκφράζεται" μέσω καθαρά ανθρώπινων μεθόδων (κείμενο, ροή λόγου, μουσική (σε πραγματικό χρόνο, φωτογραφία ή βίντεο (στα πλαίδια τησ τέχνης πάντα), είναι αναπόφευκτος και αυτό είναι πρόβλημα. Το γεγονός ότι αναφέρονται στα limitations ξεκάθαρα και πολύ τίμια κάποια θέματα, ιδιαίτερα το 2 για εμένα (μπορεί να αποφύγει να απαντήσει ενώ ξέρει την απάντηση, αλλά παρ' όλα αυτά παίρνεται η απόφαση να απαντά όσο το δυνατόν περισσότερο αυτή η έκδοση) είναι μια στρατηγική απόφαση. Η φιλοσοφία, το κίνητρο, η προσέγγιση, αυτά θέλουν μια δουλίτσα ακόμη νομίζω.

Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό δεν πρέπει να κοιμάσαι καλά!

Σε δέκα χρόνια που οι μισές δουλειές θα γίνονται από μηχανές, αυτές οι συζητήσεις θα έχουν εντελώς διαφορετική βάση και προβληματική!

Α ρε τι κάνω ο π@&στης. Και ταστιέρες σχεδιάζω 360 μέρες τον χρόνο.

Του χαβιαριού;

Ωραία συζήτηση, Μερικά χρήσιμα δεδομένα, Το chatgpt είναι ένα γενικής χρήσης μοντέλο μηχανικής μάθησης (το οποίο θα λέω AI για συντομία). Μιλάς μαζί του για τα πάντα, τη γυναίκα σου, τον Θεό, συνταγές, κάνει και λίγο κώδικα. Δεν έχει καμία σχέση με εξειδικευμένα ερευνητικά AI τύπου Alphafold2. Επίσης, δεν έχει πρόσβαση στο ίντερνετ από το 2021 και είναι κουτσουρεμένο σε πολλά θέματα για να μην υπάρξουν προβλήματα. ChatGPT is fine-tuned from a model in the GPT-3.5 series, which finished training in early 2022. You can learn more about the 3.5 series here. ChatGPT and GPT 3.5 were trained on an Azure AI supercomputing infrastructure. Limitations ChatGPT sometimes writes plausible-sounding but incorrect or nonsensical answers. Fixing this issue is challenging, as: (1) during RL training, there’s currently no source of truth; (2) training the model to be more cautious causes it to decline questions that it can answer correctly; and (3) supervised training misleads the model because the ideal answer depends on what the model knows, rather than what the human demonstrator knows. ChatGPT is sensitive to tweaks to the input phrasing or attempting the same prompt multiple times. For example, given one phrasing of a question, the model can claim to not know the answer, but given a slight rephrase, can answer correctly. The model is often excessively verbose and overuses certain phrases, such as restating that it’s a language model trained by OpenAI. These issues arise from biases in the training data (trainers prefer longer answers that look more comprehensive) and well-known over-optimization issues.12 Ideally, the model would ask clarifying questions when the user provided an ambiguous query. Instead, our current models usually guess what the user intended. While we’ve made efforts to make the model refuse inappropriate requests, it will sometimes respond to harmful instructions or exhibit biased behavior. We’re using the Moderation API to warn or block certain types of unsafe content, but we expect it to have some false negatives and positives for now. We’re eager to collect user feedback to aid our ongoing work to improve this system. Φαντάζομαι ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε εκπαιδεύονται μερικές δεκάδες μοντέλα εξειδικευμένα στη μουσική. Μέχρι στιγμής δεν έχω ξεκάθαρη άποψη για το τι θα φέρει αυτός ο μαγικός νέος κόσμος. Είμαι σίγουρος ότι θα έρθουν κύματα ανάλογα με αυτά του web2, ίσως μεγαλύτερα. Θα χαθούν δουλειές, θα γίνει κακή χρήση και θα έρθουν καινοτομίες, ύστερα ίσως δημιουργηθούν νέες ευκαιρίες. Ελπίζω το μίγμα να είναι τελικά θετικό, συνήθως έτσι γίνεται. Αυτή τη στιγμή στα εικαστικά επαγγέλματα γίνεται πόλεμος, midjourney και stable diffusion έχουν φέρει τα πάνω κάτω, Αν και η δική μου δουλειά είναι στη λίστα, καταλαβαίνω ότι αυτό δεν απασχολεί τον περισσότερο κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν χωρίς να αφιερώσουν χρόνο να εκφράσουν με μια εικόνα την ιδέα τους, να τη βάλουν στον τοίχο τους, να τη μοιραστούν με τους φίλους τους και τους πελάτες τους. Πιθανότατα το ίδιο θα συμβεί και με τη μουσική. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που χαίρονται περισσότερο τη διαδρομή προς τη δημιουργία από το αποτέλεσμα, ο περισσότερος κόσμος όμως θα θέλει να γράψει ένα τραγούδι έτοιμο, ενορχηστρωμένο και να το ανεβάσει στα σόσιαλ απλά τραγουδώντας το. Ποιος θα του πει ότι δεν είναι δικό του, ότι δεν έχει αξία γιατί δεν έμαθε ποτέ μουσική; Και αν αρέσει στον κόσμο; Τι σημασία έχει πόσο χρόνο του πήρε να το φτιάξει. Παρακολουθώ την κουβέντα με ενδιαφέρον.

Σχεδίασα την ταστιέρα στο fusion 360 με radius 9.5 και κλασική διάσταση από τεστιερα les paul μειων το πάχος του binding που θα βάλω.

Έλα παιδιά, εδώ είμαι... έγινε κάτι? χαχαχαχα

Κοίτα, στην παραπάνω πρόταση θα έπρεπε να γράφει "στρατιές κάποιων ανθρώπων", ώστε να έχει νόημα, καθώς ναι, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ψιλοκάπως. Αλλά αν στο ανθρώπων περιλάμβανες τύπους σαν τον Μότσαρτ, ή τον Κολτραίην, ή τον Κρισναμούρτι, τότε αυτοί σε ώρες θα έκαναν πράγματα που δεν θα μπορούσαν να γίνουν εντός προσδοκίμου ζωής αλγορίθμου. :) Αυτό απαντάει και στο ερώτημα για τους 15 marketing analysts, καθώς αν μέσα σε αυτούς ήταν ένας (αρκεί ένας) ικανός, τότε θα είχε μία ιδέα που ο αλγόριθμος κολυμπώντας στη σούπα δεδομένων με την οποία τον έχουνε ταΐσει, δεν θα την "έβγαζε" ποτέ, θαρρώ. Θέλω να το γράψω και λίγο πιο χοντρά: αν ξέρω πέντε μέτριες γκόμενες, ούτε θα αυγατίσουν, ούτε θα ομορφύνουν αν πάρω ένα Macbook Pro για να καταχωρήσω τα τηλέφωνά τους. Δεν ξέρω αν είμαι σαφής.

Ως ενος σημειου, σιγουρα - αν μεινουμε στο behavioural data analysis (γιατι αυτη ειναι η Ρωμη οπου οδηγουν ολοι οι δρομοι στην προκειμενη περιπτωση), γιατι να πληρωνεις πχ 15 marketing analysts να παλευουν μερα νυχτα πανω απο ενα σετ δεδομενων ενω τη δουλεια τους μπορουν να την κανει ενας αλγοριθμος εντος λεπτων? Αλλα και ευρυτερα να το παμε, γιατι να μην αντικαταστησεις τις X, Y, Z δουλειες απο εναν αλγοριθμο, αντε υπο την εποπτεια ενος ανθρωπου αντι για τους 3, 4, 700 που αντικατεστησε? Ειναι σιγουρα ενα κινητρο. Το πραγματικο ζουμι της υποθεσης ομως δεν βρισκεται εκει - βρισκεται στο τι θα μπορουσες να κανεις περαν του ανθρωπινου χρονου, ή αν θες στο τι γινεται πλεον εφικτο που ηταν μεχρι προτιστως πρακτικα ανεφικτο εντος ρεαλιστικων ανθρωπινων χρονικων οριων. Eιναι τετοιος ο ογκος, η πολυπλοκοτητα και η αλληλοσυνδεσιμοτητα των δεδομενων, που σε συνδυασμο με τις αναγκες ολο και πιο αμεσης ερμηνειας τους επιβαλλουν την χρηση καποιου τεχνολογικου εργαλειου (καλη ωρα το νεφελωδες AI) που θα ξεπερασει τις ανθρωπινες ικανοτητες. Δεν ειναι το θεμα πλεον οτι ο αλγοριθμος μπορει να κανει σε λεπτα κατι που ο ανθρωπος θα εκανε σε ωρες - ειναι οτι μπορει να κανει σε ωρες αυτα που στρατιες ανθρωπων δεν θα μπορουσαν να κανουν εντος προσδοκιμου ζωης. Απο τη στιγμη λοιπον που προσπαθουμε συνεχως να αυξησουμε/βελτιστοποιησουμε την υπεραξια που μπορουμε να εξαγουμε απο τα δεδομενα μας (ειναι αναγκαια συνθηκη αυτη για την επιβιωση του τεχνολογικου αναπτυξιακου μοντελου μας), το AI, ή αν θες το promised land της τεχνολογιας αυτης, ειναι οχι απλα θελκτικο ως αντιμετωπιση του αυξανομενου κοστους αλλα επιτακτικη αναγκη επιβιωσης.

Λογικη μεν αλλα και ιδιαιτερα ρομαντικη η αποψη σου, αν μου επιτρεπεις. Φυσικα και η τεχνητη νοημοσυνη θα ειχε ξεκαθαρες εφαρμογες στο περιβαλλον που αναφερεις. Δεν ειναι ομως η "καουρα" να βρουμε λυση σε τετοιου ειδους προβληματα (την ληψη αποφασεων σε περιβαλλοντα οπου επιβαλεται η απουσια ανθρωπινου παραγωντα) η κινητηριος δυναμη που εχει πυροδοτησει την τρομερη αναζωογωνηση του χωρου του AI την τελευταια 10ετια. Το AI, ή μαλλον για να ειμαστε πιο ακριβης η συλλογη αλγοριθμικων τεχνικων γυρω απο το deep learning που ειναι ο d'jour ορισμος του AI, αυτη τη στιγμη εχει παρει την φωτια που εχει παρει για ενα και συγκρεκριμενο λογο - εχει αποδειχθει ως ενα εξαιρετικα χρησιμο εργαλειο στην κατανοηση, αναλυση και βελτιστη αξιοποιηση των ολο και αυξανομενων behavioural surplus data που δημιουργουμε ολοι μας στο πλαισιο της καθημερινοτητας μας. Οποτε ναι, εσυ (και εγω) δεν εχουμε καποια ιδιαιτερη καουρα να ρωτησουμε μια μηχανη να μας πει τι εστι τζαζ. Αλλα η μηχανη δεν φτιαχτηκε ωστε να μπορω εγω και εσυ (ή και καποιος τριτος που οντως ειχε την καουρα να μαθει) να την ρωτησουμε τι εστι τζαζ, ασχετως του αν (φαινομενικα) ειναι και αυτο μια απο τις δυνατοτητες που μας προσφερει. Αν θελουμε να ειμαστε και λιγο κυνικοι, για τη μηχανη αυτη πιο σημαντικα αποτιμαται η πληθωρα των ερωτησεων που της τιθεται παρα η χρησιμοτητα και ορθοτητα των απαντησεων που παρεχει στον χρηστη. Tangent over.

Δεν έχω κάτι με τις φασολάδες, μια χαρά είναι. Και συγκλονιστικά τραγούδια αρκετές. Η αισθητική που περιβάλει την κάθε φασολάδα διαφέρει, ανάλογα την προέλευση και την εποχή. Εντάξει, δεν είμαστε σε καλή εποχή τώρα, αλλά πάντα υπήρχε μια "φάμπρικα" λαοφιλούς τραγουδιού που παρήγαγε κομμάτια φασον σε συγκλονιστικές ποσότητες. Τώρα πια η καλλιτεχνική αξία... δεν ξέρω. Δηλαδή, έχω γνώμη, αλλά δεν ξέρω αν είναι η σωστή. Π.χ. το πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή αν το συγκρίναμε με το ΜΑΜΑ μετά από 500 χρόνια, ποιο θα είχε τη μεγαλύτερη αξία; Άγνωστο. Πάντως για μενα, θα προτιμούσα να μου έφτυνε πηγές "ως έχουν", κι οπωσδήποτε πηγές με πληροφορίες αντικρουόμενες. Δεν μου αρέσει που είναι σαν τον έξυπνο φίλο μου που "τα καταλαβαίνει και μετά μου τα εξηγεί". Καλύτερα αυτή τη σύνθεση να την κάνει ο άνθρωπος, για να μείνει άνθρωπος. Για να το διατυπώσω και τελείως γελοία: "Αν θες να μάθεις, γιατί να μάθεις; Αφού έχεις εμένα εδώ, ό,τι θες ρώτα και εγώ θα στο λέω όποτε θες."

Αυτό ακριβώς.

Εγώ που είμαι πιο vintagολάγνος, θέλω να βάλω γραμμόφωνο... ασούμε

Αχ....πολύ μελαμψός ήσουν στα 60's

Στα 60'ς που πήγαινα δημοτικό σχολείο, στο αυτοκίνητο μας (ένα Auto Union) είχαμε ένα τέτοιο πικάπ. Έβαζες Καζαντζίδη σε 45αρι και θυμάμαι καλά ποσο καλά έπαιζε και δεν πήδαγε η βελόνα στις λακούβες. Έσπρωχνες το δίσκο μέσα και σαν να καθότανε σε ένα σουμιέ... τωρα θυμάμαι για πρώτη φορά απο τότε, την κίνηση και τον ήχο που έκανε, κλακ στην υποδοχή.

Εντυπωσιακή επίδειξη τεχνικής, αλλά και έλλειψης ουσίας. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο κάποιος θα δίσταζε να δώσει σε άλλον άνθρωπο τέτοιου είδους απαντήσεις, με τόση σιγουριά. Εϊναι ένα ταξίδι πολύ προσωπικό. Και αν ο αλγόριθμος προτείνει Am, F, C, G και το δεχόμαστε, ίσως σε μια μεταξύ μας συζήτηση να λέγαμε "άσε μας ρε γιώργη με τις φασολάδες, έχει βρωμίσει ο τόπος, ας πιούμε ένα κρασί καλύτερα να πούμε δυο κουβέντες άλλες, δεν είμαστε για συνθέσεις σήμερα." Υπήρχαν από παλιά "πίνακες ξύλινου λόγου" που διάλεγες κάτι από τη στήλη Α, κάτι από τη στήλη Β, κάτι από τη στήλη Γ και πάντα έβγαινε μια πανέμορφη πρόταση η οποία δεν έλεγε τίποτα ουσιαστικά. Πραγματικό εργαλείο για πολιτικούς, και ξυλοκόπους σέντερ μπακ που κάνουν δηλώσεις μετά το 0-4. "Κοιτάζουμε μπροστά, κάθε παιχνίδι από εδώ και στο εξής είναι τελικός, δε μένουμε στο σημερινό αποτέλεσμα, το κλίμα στα αποδυτήρια είναι άριστο, η ομάδα έχει γερές βάσεις." Τώρα βέβαια με αυτά τα μποτ έχουμε και την ψευδαίσθηση της εμπειρίας μέσω φρέσκιας, νεανικής και εύπεπτης σύνταξης, που δίνει στο γραπτό την επίφαση αυθεντίας, είναι λες και τα έχει ζήσει και σου μιλάει μετα λόγου γνώσης. Οπότε η επιθετική διαφήμιση (να γράφεις κάτι με τόσο αλέγκρο και όμορφο τρόπο ώστε αυτός που διαβάζει να παραμυθιάζεται ότι ξέρεις τι λες) φαίνεται ότι είναι νέος τρόπος πειθούς. Άλλο ένα θεματάκι είναι η στάθμιση των δεδομένων, τα οποία αντλούνται από το γουεμπ, οπότε όσο περισσότερα τέτοια εργαλεία θα εμφανίζονται, τόσο περισσότερο θα βλέπουμε την υπόστασή τους να κυριαρχεί γιατί θα τραβάνε αυτά που θεωρούν "ποιοτικά δεδομένα" αναμεταξύ τους, ή από τα πιο δημοφιλή δεδομένα (τα οποία τις περισσότερες φορές εφαρμόζουν κάποια μορφή κλικμπέιτ ή είναι γεμάτα υπερβολή, ακριβώς για να τραβήξουν κόσμο). Οπότε κάποια στιγμή θα κυκλοφορούν (οι μηχανές) το κοκτέιλ πληροφοριών στο οποίο έκατσε η μπίλια, κι όχι απαραίτητα την "αλήθεια". Όλο κοιτάμε να βγάλουμε τον άνθρωπο από την εξίσωση, δεν ξέρω γιατί. Φυσικά δεν γίνεται, γιατί οι άνθρωποι γράφουν τις μηχανές. Αλλά έτσι κρέμεται μια ανθρωπότητα από τα τυφλά σημεία και τις φιλοσοφικές παραδοχές ενός, ή μιας στενής ομάδας ανθρώπων. Δεν πάμε δηλαδή όλοι μαζί στο γκρεμό όπως θα μας άξιζε, αλλά οδηγούμαστε από τις αποφάσεις κάποιου, ή λίγων. Κι απορώ γιατί αναζητούμε (οι άνθρωποι) τον e-φιλόσοφο; Γιατί δεν έχουμε χρόνο; Γιατί όλα μας φαίνονται αγγαρείες που μας καθυστερούν από το ουσιώδες της ζωής; (και ποιο είναι αυτό άραγε τελικά) Να είναι τυφλή περιέργεια; Να είναι επιθυμία θέωσής μας, μπας και φτιάξουμε κάτι "αυτόνομο" καθ' εικόναν και καθ' ομοίωσιν; Ξέρω γω; Και πάλι, εντυπωσιακή μηχανή, αλλά δε μου λέει κάτι. Εντυπωσιακό ήταν και το βαρελότο των δεκαετιών 40, 50, 60, έφερε όμως πολλούς μπελάδες. Γενικά θέλει ο αναβάτης να αράζει στα κυβικά του και να καβαλάει το μηχανάκι που του ταιριάζει. Αν δε, έχει ροπή προς την ταχύτητα και παρασύρεται εύκολα σαν κι εμένα, καλό είναι να μην το καβαλάει καθόλου το ρημάδι, και να πηγαίνει ή με το αυτοκινητάκι του ή το λεωφορείο. ΠΝΔΤ: Ένα πολύ δυνατότερο google search με καλή σύνθεση μεταξύ των αποτελεσμάτων (εκπληκτική, φαινομενική για μηχάνημα) σε γραπτό λόγο, alla maniere ντε ανθρωπ. Που μας εντυπωσιάζει.

Να υποθέσω ότι το μιξάρεις ήδη Κώστα?

εγώ παίζω ακόμα CD στο αμάξι, μετράω;

Με τη δεσποινίδα McAlpine, μου θυμίσατε έναν άλλο MacAlpine των νιάτων μας. Στο μπάσο δεν λέω ποιος- το λένε οι κομπρέσορές του

Νομίζω οι σύγχρονοι dj's πρέπει να ξαναψαχτούν. random σκρατς και πάει λέγοντας

Είναι πολύ ωραίο, emotionale, συνάδει με το ύφος του θέματος που σε ενέπνευσε Για το τέλειο θα ήθελε μια επιμέλεια στην ενορχήστρωση. ΕΥΓΕ!!!!!!!

Επίσης, χωρίς καμία κακία αλλά με απόλυτη ειλικρίνια πολλές φορές αισθάνομαι ότι οι αγγελίες είναι πιο χρήσιμες κι έχουν μεγαλύτερο λόγο ύπαρξης για μένα απ ότι το ίδιο forum πλέον.

Ευχαριστώ. Neck pocket θα γίνει αφού μπει το καπάκι. Το μηχάνημα είναι εξ ολοκλήρου ιδιοκατασκευή. Το καλό με τα computer numerical control (cnc) συστήματα είναι ότι έχουν ακρίβεια την οποία είναι δύσκολο πολλές φορές, αν και όχι ακατόρθωτο, να πιάσεις με συμβατικά εργαλεία. Μερικές ακόμα φωτογραφίες προς τέρψη οφθαλμών.