Πίνακας συμμετοχής

Παρακολουθώ αρκετά συχνά το εξής χαρακτηριστικό σε γιουτιουμπικούς κιθαρίστες: Το παίξιμο είναι παντελώς "ανώδυνο". Με άλλα λόγια, τεχνικά μπορεί να είναι αψεγάδιαστοι, αλλά στην επιλογή των νοτών/συγχορδιών κλπ. σου δίνουν την εντύπωση ότι διαλέγουν επίτηδες να πατήσουν εκεί που δεν κοστίζει τίποτα, δεν διακυβεύεται τίποτα, δε γίνεται τίποτα γενικώς. Το παίξιμο έχει μηδενικό ρίσκο (μελωδικά/ρυθμικά/αρμονικά), είναι εντελώς safe, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω. Αυτό που με προβληματίζει είναι αν όντως επιλέγουν να πάνε εκεί ή αυτό το "στείρο" παίξιμο τους έχει γίνει τελικά αυτοματισμός/μανιέρα.

Σε οσους ενδιαφερονται για τα πως και τα γιατι της sound synthesis, παντα προτεινω την εξης σειρα αρθρων https://www.soundonsound.com/series/synth-secrets-sound-sound Εχει πολυ ζουμι και ειναι αναλυτικοτατη. Ειναι ομως και θηριο.

Πολύ καλο. Ωραίοι ήχοι και καλοπαιγμενο. Να ανεβάζεις συχνότερα.

Ωραίες ιδέες. Το κοφτό μπάσο κάπου κουράζει (είναι και ψηλά στην μίξη..) όπως και τα πιάτα, το ταμπούρο είναι πολύ χαμηλά και όταν βαράει με την μπότα σε κάποια σημεία χάνεται. Το άσμα ίσως χρειάζεται κάποια leads εδώ κι εκεί ή μελωδίες(α) για να "σπάσει" η μονοτονία μερικών μερών (sorry Bill...). Πάντως με λίγη δουλίτσα έχει προοπτικές... Υ.Γ. Πολύ ωραίοι ήχοι!

Ήθελα να πω κι εγώ για τα effects.

Ωραία ατμόσφαιρα. Κάτι παίζει με τα timings σίγουρα και λίγο σκοντάφτει εδώ κι εκεί. Οι εντάσεις λίγο με τα τύμπανα έχουν ένα θέμα, είναι αρκετά ωμά και πολύ μπροστά σε σχέση με το υπόλοιπο mix, ειδικά τα πιάτα στο 3:12. Επίσης, γενικά, όταν έχεις τέτοιο feel, με συνεχόμενα crash αντί για ride, τότε το ψιλοστακάτο μπάσο που έχεις αντιφάσκει, μιας και ο λόγος που θες crash στα τύμπανα είναι για τη μεγάλη ουρά, οπότε πρέπει να αφήσεις και το riff υπόλοιπα όργανα να είναι πιο ελεύθερο. Φυσικά δεν υπάρχουν κανόνες, απλά είναι ένας τρόπος να δημιουργείς μια γνώριμη συνοχή, αν θες, ανάμεσα στα όργανα.

Πολυ καλό θσ έλεγα. Μου άρεσε.

Ααα εδώ έχει αρκετό ψωμάκι, αφτό μάλιστα, να κάτσω τσούκου τσούκου να διαβάζω. Ευχαριστώ ρε Μάνο!

Το δύσκολο για εμένα τον ανεκπαίδευτο, είναι η ικανότητα από ένα πρισετ να αποσυνθέσω μια συνταγή για ήχο. Συνήθως, δε βρίσκω πρισετ από "βαρετούς ήχους", σε στυλ κλάβι, ηλ.πιάνο κτπ κτπ.. Έχουν πρισετ σχετικά πολύπλοκα, για να φλεξάρουν και λίγο το μπλιμπλίκι τους. Οπότε όταν ξεκινώ εγώ να φτιάξω έναν ήχο από το μηδέν, και θέλω ας πούμε να φτιάξω ένα ωραίο παντ, καταλήγω μετά από μιση ώρα να έχω ένα ωραιότατο... όργκαν. Που οκ, κάτι σου μένει, πατάς σέιβ, αλλά εμένα μου θυμίζει τότε που ήμουν 5 χρονών κι έλεγα "α αν πηδήξω ένα σιδεράκι και μετά άλλο ένα σιδεράκι, και μετά πάω στο δίπλα, είναι σαν να παίζω τα κάλαντα. Οκ, φέξε μου και γλίστρησα. Δε μαθαίνεις έτσι. Οπότε, πού μπορούν να βρεθούν τέτοιες "συνταγές" για ήχους, ώστε να έχω μια βάση την οποία μπορώ να αναλύσω εκ του αποτελέσματος και εκ των υστέρων, γυρνώντας στο ειδικό απο το γενικό; Γιατί αυτό το μπλα μπλα, η αιτιολόγηση του ΓΙΑΤΙ διάλεξα το ταδε κύμα και γιατί διάλεξα τόσες φωνές και τόσο detune, μπορεί να φαίνονται τελείως περιττά σε αυτόν που ξέρει τι κάνει, αλλά σε αυτόν που δεν ξέρει (εμένα) είναι η ουσία του όλου πράγματος. Από τέτοια μαθαίνω εγώ, από το ΓΙΑΤΙ κάνουμε κάτι όπως το κάνουμε.

Καληνύχτα Τέρρυ μου, και καλή δύναμη αύριο.

Μια χαρά είσαι. Καλή όρεξη (που είσαι κυρ Αλή μου να δεις τι γίνεται).

Πωωωωωω

@manosx Είσαι γίγας.

Εξαιρετικο αφιέρωμα! Πρεπει να το κανεις και ενα copy paste στα Αρθρα να μη χαθει στη ροη! Επισης επειδη φαντάζομαι θα ξερεις, υπαρχει καποια βιβλιογραφία σχετικα με τους αφους Παναγη η και γενικότερα την ιστορία της Ελληνικης λαϊκής οργανοποιιας? Αν έχεις να προτείνεις κάτι θα με ενδιέφερε να ψαξω.

Μπορει να βρεις και εδώ short T. Έτσι και αλλιώς εκει που εχουν παει οι τιμες της μπραντας ξεμένουν τα περισσότερα. Επισης απο CIgarillos σπανια ξεμένουμε. Το Σπανακόρυζο είναι τρέλα και μια μόνο απο τις πολλές και τρομερές vegeterian συνταγές του ελληνικού ρεπερτορίου που κακουργηματικά ξεχνιουνται απο τους σύγχρονους woke vegeterian.

Στην ελληνική οργανοποιία συχνά μιλάμε για όργανα που στην τοπική γεωγραφικά μουσική συνηθίζονται. Και για αυτό μπουζούκια, μαντολίνα πιο παλιά, Λαούτα και λύρες όλων των ειδών και μερικά κρουστά έχουν την τιμητική τους και δίκαια. Το θέμα της κιθάρας αν και από την αρχή παρόν έχω την αίσθηση ότι ήταν πάντα κάπως πιο παραγκωνισμένο καθώς όλοι είχαν στο μυαλό τους το όργανο ως «συνοδευτικό». Από τον καιρό που κάποιοι σκέφτονταν την κιθάρα ως ακομπανιέρο στην μαντολινάτα ή το μπουζούκι και τράβαγε μέσα στα χρόνια χωρίς αναθεώρηση. Ωστόσο οι οργανοποιοί πάντα έφτιαχναν κιθάρες σε μικρότερους αριθμούς. Σχετικά με τους οργανοποιούς, εκτός από τον Μούρτζινο και τον Σταθόπουλο που δεν έχουμε και πολλά δείγματα δυστυχώς εχουμε Κ.Λ.Πεσπαζόγλου, και κυρίως τους Αρμένηδες αγαπημένους πολλών ασχολουμένων (Τερζιβασιάν, Απαρτιάν κλπ) που έφτιαξαν πολλές και όρισαν στυλιστικά το περίγραμμα της λαικής κιθάρας. Προσωπικά μου αρέσουν πολύ οι Αθηναίοι Παναγήδες (Αφοι Παναγή). Με μακρά παράδοση και συμβολή στην ελληνική οργανοποιία. Ο πατέρας τους ήταν επίσης οργανοποιός (Πανηγύρης Παναγής) από τη Μάκρη της Μ.Ασίας (σημερινό Fethiye) όπου με την καταστροφή της Σμύρνης και την εκδίωξη των ελληνικών πληθυσμών της Μ.Ασιας περνάει αρχικά στη Ρόδο με τη γυναίκα και τα δυο παιδιά του και στη συνέχεια τον Πειραιά. Ο Πανηγύρης έστησε εργαστήριο στην Κρεμμυδαρού όπου κατασκεύαζε κυρίως δημοτικά όργανα (λύρες και ξακουστά για την ποιότητά τους λαούτα) αλλά και λίγα μπουζούκια, μαντολίνα και κιθάρες. Μεγαλώνοντας τα δύο του παιδιά, ο Βασίλης και Γιώργος έγιναν αρχικά βοηθοί στο εργαστήριο του πατέρα τους και στη συνέχεια έπαιρναν και δικές τους παραγγελίες. Ο μεγαλύτερος σε ηλικία Γιώργος Παναγής (1911-1995) το 1938 παντρεύεται και φεύγει για την Αθήνα όπου ανοίγει εργαστήριο κοντά στην πλατεία Καρύτση (Χαβρίου 9 εντός στοάς) και δύο χρόνια αργότερα ο πατέρας τους ο Πανηγύρης πεθαίνει και το εργαστήριο στον Πειραιά κλείνει με τον έτερο αδελφό Βασίλης Παναγή (1914-1998) να ενώνει τις δυνάμεις του με τον αδελφό του στο εργαστήριο της Χαβρίου στην Αθήνα. Το εργαστήριο παρέμεινε στην πλατεία Καρύτση σε όλη τη διάρκεια του αλλάζοντας από Χαβρίου 9 σε πλατεία Καρύτση 3 και μετά Πραξιτέλους 7. Οι Αφοί Παναγή παρά το ότι έφτιαχναν και μπουζούκια (είναι γνωστό ότι υλοποίησαν το τετράχορδο του Χιώτη) ασχολήθηκαν πολύ με την κιθάρα τόσο σε αντικείμενο κανταδοκιθάρας (μην ξεχνάμε ότι ήταν πολύ διαδεδομένο είδος), αυτού που ονομάζουμε σήμερα «λαϊκή» κιθάρα όσο και κλασσική κιθάρα. Έφτιαξαν πλήθος οργάνων και αρκετών διαφορετικών τυπολογιών (αντίθετα με τους Αρμένηδες που μάλλον ήταν πιο εστιασμένοι στον προσανατολισμό του λαϊκού τραγουδιού). Οι κιθάρες τους έγιναν όργανα αναφοράς στην ελληνική οργανοποιία τόσο για τις λαϊκές τους που έπαιξαν σε πλήθος ιστορικών ηχογραφήσεων, όσο και τις κανταδοκιθάρες που επίσης ηχογραφήθηκαν πολλάκις και τις κλασσικές τους. Στην αυγή της κλασσικής κιθάρας στην Ελλάδα όπως σήμερα τη γνωρίζουμε, ο πρωτεργάτης τότε Γεράσιμος Μηλιαρέσης, έχοντας μόλις γυρίσει από τα μαθήματα τελειοποίησης με τον A.Segovia και όντας ο πρώτος κιθαριστής στη χώρα με πιο αξιόλογες σπουδές, φιλοδοξώντας να εκκινήσει έναν κύκλο μαθητών που θα δίδασκε στα πρότυπα που έμαθε, βρέθηκε μπροστά στο αδιέξοδο της ανυπαρξίας αντίστοιχων μουσικών οργάνων. Οι λαϊκές κιθάρες και οι κανταδοκιθάρες της εποχής δεν ήταν όργανα των προδιαγραφών που έθεταν η τεχνική και το ρεπερτόριο που απαιτούσε το εγχείρημα του Μηλιαρέση και η εισαγωγή οργάνων από την Ισπανία ήταν απαγορευτική για το εισόδημα του Έλληνα της εποχής. Ο Μηλιαρέσης για να λύσει αυτό το πρόβλημα προσκάλεσε τον Segovia στην Αθήνα το 1951 για δύο ρεσιτάλ, στα περιθώρια των οποίων τον πήγε με την κιθάρα του στο εργαστήριο των Παναγήδων (Είχε μια Hermann Hauser τότε που μάλλον ήταν βελτιωμένο αντίγραφο A.Torres. Φαίνεται ότι ο Segovia είχε κάτι σαν endorsement γιατί ο Hauser του έφτιαξε 12 όργανα και ο γέρος τα παίνευε όπου στεκόταν και βρισκόταν αφήνοντας την M.Ramirez του που είχε από το 1912). Οι Παναγήδες μελέτησαν προσεκτικά την κιθάρα και κατασκεύασαν αρχικά αντίγραφα και στη συνέχεια κιθάρες βασισμένες σε αυτό το πρότυπο, με μερικές τροποποιήσεις από την εμπειρία τους και ξυλεία που ήταν πιο προσιτή και σε αυτούς σαν πρώτη ύλη αλλά και στην αγοραστική δύναμη του ελληνικού κοινού. Δεν πρέπει να υπάρχει Έλληνας κλασσικός κιθαρίστας μέχρι και τη δεκαετία του 90 που δεν έβαλε κάποια στιγμή τα δάχτυλά του πάνω σε μια Παναγή. Ωστόσο τα όργανα αυτά είχαν διαβάθμιση στην ποιότητα και φυσικά στην τιμή. Προσωπικά έχω δει και παίξει με δεκάδες όργανα από εκείνη την εποχή. Είναι αχανής η κατάσταση και μπορείς να βρεις από όργανα με λίγο random ξύλα και λούστρα μέχρι πραγματικά διαμάντια με ΑΑΑ flame maple πλάτες και AAA ελάτινα καπάκια ή καρυδιές με έλατο. Χαρακτηριστικό των Παναγήδων είναι η projected φωνή με έντονα μπάσα (πιο βαθύ ηχείο) και ωραία άνετα μανίκια με έβενο. Επίσης οι Παναγήδες έκαναν χρήση διαφορετικών ετικετών μέσα στα όργανα, πράγμα που αποτελεί και τεκμήριο χρονολόγησης πλέον στα όργανά τους. Αυτό γίνεται τόσο από την διεύθυνση του εργαστηρίου και το layout της ετικέτας όσο και από μια σειρά σπανίων οργάνων με γαλλόφωνη ετικέτα (παραλληλόγραμμη) που βγήκαν από το εργαστήριο της Πλ.Καρύτση 3, την ίδια χρονική περίοδο που έβγαιναν κανονικά και οι υπόλοιπες με την ελληνική ετικέτα (ρόμβο) με το γνωστό κλειδί του σολ. Για τα όργανα αυτά με τη γαλλόφωνη ετικέτα-θρύλο υπάρχει μια φήμη ότι προορίζονταν για εξαγωγή στο εξωτερικό αλλά δυστυχώς εγώ προσωπικά δεν έχω κάποια τεκμηρίωση για αυτό. Οι Παναγήδες είχαν δώσει όργανα που έγιναν πολύ γνωστά στα χέρια πλήθους μουσικών με ενδεικτικά γνωστούς το Νίκο Γούναρη και το Τρίο Καντσόνε (Πετσίλας/Παπαθεοδώρου/Τρούπτσιος), τον Κώστα Χατζή με μία ιδιαίτερης κατασκευής κιθάρα με μεγαλύτερο σώμα, το τετράχορδο του Χιώτη, τετράχορδα σε Σταματίου και Ζαμπέτα αλλά και τρίχορδα στον Βαμβακάρη. Λαϊκές σε Καζατζίδη, Νταλάρα κ.α και φυσικά κλασσικές σε Μηλιαρέση, Φάμπα και ΌΛΟΥΣ τους μαθητές τους αλλά και την πρώτη απόπειρα ανακατασκευής μιας αρχαίας κιθάρας που κατασκευάστηκε κατά παραγγελία του σκηνοθέτη Α.Λάβδα για την παράσταση του «Προμηθέα Δεσμώτη» που ανέβηκε το 1962 στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων από το Κρατικό Θέατρο Β.Ελλάδος. Ο Γιώργος Παναγής έφυγε προδομένος από την καρδιά του το 1995 και το 1998 ακολούθησε και ο αδερφός του ο Βασίλης (νομίζω από ίδια αιτία). Ελλείψει αρσενικών απογόνων (τότε δεν υπήρχαν γυναίκες οργανοποιοί) το εργαστήριο τους πέρασε στα χέρια του ανιψιού τους Λάζαρου Καβάση που ήδη εργαζόταν ως βοηθός καποια χρόνια, από όπου έχουμε μερικές κιθάρες με ετικέτα που γράφει «Αφοι Παναγή- Λάζαρος Καβάσης» όπου δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τι από αυτά είναι αμιγώς του Καβάση και αν κάποιο ήταν μισοτελειωμένο από τους Παναγήδες και ολοκληρωμένο από τον Καβάση. Δυστυχώς και ο Λ.Καβάσης πέθανε σε μικρή ηλικία οδηγώντας στο τέλος την ύπαρξη του ιστορικού εργαστηρίου. Αρκετά από αυτά τα όργανα υπάρχουν ακόμα γύρω μας εκτός του ηχητικού αποτυπώματός τους στη δισκογραφία της χώρας μας και τη συλλογική μας μνήμη. Τα βλέπουμε μερικές φορές στα μεταχειρισμένα να αλλάζουν χέρια. Αλλά δυστυχώς τα όργανα του Π.Παναγή είναι πανσπάνια (ειδικά τα λαούτα), τα μαντολίνα τους επίσης, τα μπουζούκια πολύ σπάνια και οι κιθάρες τους αν και πολλές, αρκετά συχνά είναι σοβαρά και μερικές φορές μη αναστρέψιμα πειραγμένες. Αυτό είναι αποτέλεσμα της επιχείρησης αρκετών λαϊκών μουσικών της δεκαετίας του 80-90 να αναπαράγουν τον ήχο των λαϊκών κιθαρών τους, παίρνοντας μια κλασσική Παναγή και βάζοντας χορδιέρα και άλλο καβαλάρη ώστε να πάρει μεταλλικές χορδές. Δυστυχώς η διαφορετική κατασκευή δε σήκωνε στον οπλισμό του καπακιού την αυξημένη τάση των χορδών και την πίεση στον καβαλάρη με αποτέλεσμα να έχουμε το κλασσικό βύθισμα στο καπάκι κάτω από τον καβαλάρη ή αν κρατιόταν η παλιά "κλασσική" γέφυρα, η τάση σήκωνε μαζί καπάκι και γέφυρα. Ευτυχώς από το 2000 και μετά μετα το boom με τη μόδα του gitane swing και στη χώρα μας, αρκετοί ενδιαφέρθηκαν για τις ακουστικές κιθάρες και ως συνέπεια είχαμε και οργανοποιούς που μετά την μελέτη των κλασσικών οργάνων του gypsy swing (maccaferri, selmer κλπ) μελέτησαν και ελληνικά σχέδια με κορυφαία τα σχέδια των Απαρτιάν και Παναγή. Δε γνωρίζω σε τι ποσοστό τα ενσωμάτωσαν στις κατασκευές τους, αλλά δεν νομίζω ότι έχω δει ακριβές αντίγραφο Παναγή. Πανηγύρης Παναγής με οικογένεια στη Μάκρη και ετικέτα οργάνου του απο το εργαστήριο στον Πειραια. Πανηγύρης Παναγής και ο μικρός γιός του Βασίλης έξω απο το εργαστήριο του Πειραιά. Οι Αφοί Παναγή επι το έργον στο αθηναικό εργαστήριο με κιθάρες και μπουζούκια. Αφοί Παναγή με Τρίο Καντσόνε και τις κιθάρες τους ανα χείρας.

Αυτό κάνουμε φίλος, καθώς «δεν μπορείς να μάθεις σε ένα γέρικο σκύλο νέα κόλπα» (καθότι βαριέται πλέον πιο γρήγορα). Η παρακάτω διασκευή είναι ολοκληρωτικά φτιαγμένη σε workstation και ηχογραφημένη με 0 overdubs και εξωτερικά εφέ. Την ηχογράφησα το 2016 και όλοι οι ήχοι -πλην των πειραγμένων κρουστών- είναι made by Waterfall. Μου είχε κολλήσει άσχημα τότε το θέμα του Scarface (G. Moroder) και είπα να το διασκευάσω.

- Ελα μεσα ρε Cosdr - Διαταγας - Πεταξου μια στο site του thomann, και φερε μου ετσι κατι να γρατζουνισω - Μαλιστα, τι να σας φερω; - Κατι φθηνο, δε θα παιξω πολυ σημερα. Ενα montage - Με 88 πληκτρα; - Με 88 πληκτρα. Και ενα nautilus. Και ενα Prophet. - το 10; - Το 10. Και που εισαι, πεστου να ετοιμασει και μια καλη μεριδα modules. Και ενα minimoog. - Αν υπαρχει - Ε αν υπαρχει, αν δεν υπαρχει θα πουμε στον waterfall να παει να αγορασει moog; - Ε οχι βεβαια - Ε οχι βεβαια, αντε πηγαινε. Και που εισαι, πεστου να ετοιμασει και μια καλη κονσολα να τα συνδεσουμε πεστου, και κανα ρακ γεματο εφε και καλωδια. - Μαλιστα. Μονο αυτα; - Ε σου ειπα θα γρατζουνισω σημερα, δε θα παιξω, δεν εχω ορεξη.

Ο Ozzy συνανταει τη μαγεια των αναλογικων It is a ballad kind of a vibe

Tα εφέ είναι άλλη ιστορία, ακόμα ένας μεγάλος "μπελάς" αν αρχίσεις και πειραματίζεσαι. Τα σύγχρονα synths κουβαλάνε ένα κάρο εφέ πάνω, ενώ τα workstation είναι κανονικά εργοστάσια εφέ. Όποιος έχει πχ ένα Montage/MODX ή άλλο ανάλογο workstation καταλαβαίνει τι λέω, μιλάμε για χιλιάδες επιπλέον settings που μπορούν να πειραχτούν, να αλλάξουν live και manual ή να προγραμματιστούν να αλλάζουν αυτόματα με διάφορα μέσα ή τρόπους (arpeggiators πχ). Τις περισσότερες φορές και όταν ξέρεις τι ζητάς τα πράγματα είναι εύκολα, αν κάνεις όμως το λάθος και αρχίσεις τους πειραματισμούς, εκεί μπορεί να χάσεις την μπάλα. Ο όγκος των παραμέτρων που έχει σήμερα στη διάθεση του ο χρήστης ενός synth/workstation είναι τεράστιος, κι αυτό μπορεί να είναι καλό και πονοκέφαλος μαζί. Εν ολίγοις, σήμερα ο μέσος synth χρήστης έχει στα χέρια απίστευτη δύναμη και έλεγχο, και αυτό συνεπάγεται περισσότερο διάβασμα και χρόνο, για όσους αποφασίσουν να πάμε παραπέρα από τα χιλιάδες presets των ήχων, των εφέ και των arpeggios που διαθέτουν πολλά σύγχρονα synths. Ένα Montage/MODX για παράδειγμα διαθέτει 10,239 preset arpeggios, όλα προγραμματιζόμενα φυσικά. Και δεν μιλάμε μόνο για τα συνήθη απλά Up & Down, Up, Down κ.α. τονικά arpeggios, μιλάμε για πολύπλοκα arpeggios που επηρεάζουν τονικότητα και data ταυτόχρονα, και αυτό από μόνο του δημιουργεί άπειρες δυνατότητες προγραμματισμού και έκφρασης. Το 1985 και με $2,000 ($5,700 σε σημερινά λεφτά) αγόραζε κανείς ένα DX7, το οποίο ήταν ένα σκέτο synth, αυτό σημαίνει Νο internal effects, No arpeggiator, No sequencer, No...No...No. Όποιος ήθελε τα παραπάνω θα έπρεπε να σκάσει αρκετά χιλιάρικα ακόμα και να τα αποκτήσει, και όλα αυτά φυσικά σε πανάκριβη hardware μορφή. Ευτυχώς στις μέρες μας η τεχνολογία είναι πολύ προηγμένη και απίστευτα φτηνή σε σχέση με το παρελθόν, κι έτσι το μόνο που χρειάζεται είναι σχετικά λίγα λεφτά και πολύ φαντασία απ'τη μεριά του χρήστη. Τώρα στα περί presets και προγραμματισμού του ήχου, όπως γράφτηκε και παραπάνω, η πλειονότητα των synth χρηστών δεν προγραμματίζει, είτε επειδή δεν ξέρει είτε επειδή βαριέται, οπότε αρέσκεται να χρησιμοποιεί τα χιλιάδες presets του μηχανήματος του ή presets τρίτων, τα οποία μπορούν να καλύψουν σχεδόν τους πάντες. Presets έτσι κι αλλιώς χρησιμοποιούν οι πάντες, θα εκπλαγείτε αν δείτε τι preset πέφτει σε διάσημα άλμπουμς των Jarre, Παπαθανασίου και άλλων. Προσοχή λοιπόν με τη σύνθεση ήχου. Ηρεμία χρειάζεται και μεθοδικότητα, παίρνετε τακτικά τα χάπια σας και όλα να δείτε που θα πάνε καλά.

Και μια σύγχρονη σχεδιαστική αναπαράσταση της γεωμετρίας αλλά και του οπλισμού μιας τυπικής Παναγή. Στις ελληνικές κιθάρες οι Παναγήδες πρέπει να είναι οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν περίγραμμα (και ως εκ τουτου και να κατασκεύασαν καλούπι) τύπου A.Torres. Ως τότε ολοι οι οργανοποιοί κατασκεύαζαν κιθάρες πιο κοντά στα πρότυπα των ρομαντικών parlor με τις έντονες καμπύλες όπως της δεύτερης φωτογραφίας

Ο Χιώτης με το παναγάκι του Ο Γούναρης με το δικό του Δεν ξέρω ποιος κιθαρίστας του Ζαμπέτα είναι αλλά παίζει παναγάκι στη μπάντα καθως και ο Ζαμπέτας είχε παναγάκι Πάνος Γαβαλάς με παναγάκι

Ναι, για τα effects και γενικά τα layers και το structure όλης της αλυσίδας. Λοιπόν αυτό που θέλω να πω είναι............ . Χαχαχαχαχαχα

Πραγματι ειναι σημαντικα τα εφε, ειδικα αν ενσωματωνονται στη μηχανη του synth. Δηλαδη ειναι αλλο πραγμα να βαλουμε τα εφε εκ των υστερων ως ενα plug in στο καναλι η ενα ρακ μετα το συνθ, και εντελως αλλο να εχουμε εφε π.χ. πριν το φιλτρο, η να μπορουμε να πειραξουμε τις παραμετρους ξερω γω ενος delay με ενα LFO. Εκει πραγματικα αρχιζουν τα κουφα. Γενικα ειναι σκουληκοτρυπα η συνθεση ηχου, αν κανεις την αρχη δεν ξερεις που θα καταληξεις Υπαρχουν τοσες πολλες πατεντες, και τοσες δυνατοτητες, που πραγματικα το να χειριζεσαι απλα τα envelopes και τα φιλτρα δεν αρκουν ουτε για να ξυσεις την επιφανεια. Το πιο απλο: Layering των ηχων. Εχεις φτιαξει εκει τρεις τεσσερις ηχους, που απο μονοι τους ειναι απλα ΟΚ, τους πετας ολους μαζι να ακουγονται ταυτοχρονα, παιζεις και γουσταρεις Εκανα ενα παραδειγματακι στο πολυ μπαμ μπαμ, τεσσερις ηχους που ειχα ηδη φτιαξει, τους εβαλα μαζι, και στην ουσια εφτιαξα εναν πεμπτο ηχο με αφθονη κινητικοτητα και μπλιμπλικοκοκοψαρα, δεν εχει πλακα; manosxnoiztutorial3.mp3

Κάνεις τρίαιτα?

Χλιδή

Έχεις γράψεις τις ρυθμικές ιδέες. Εάν τις βάλεις σε σωστή σειρά (ακόμα και στην ίδια σειρά να μείνουν δεν πειράζει), βάλεις κάποιες επαναλαμβανόμενες μελωδίες/θέματα, εχεις έτοιμο κομμάτι (με ελάχιστο κοπο ακόμα). Θέλει αρκετή δουλειά στη μίξη (συγκεκριμένα πράγματα να αλλάξεις). Κάτσε δούλεψε και κανε το κομμάτι. Δεν θέλει πολύ.

Κατα την γνώμη μου πάντα,πολλοί ανθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν με την σύνθεση ήχου,τα παρατούν αρκετά γρήγορα γιατί κάνουν το ίδιο λάθος που είχα κάνει και εγώ.Στον όρο σύνθεση ήχου,δέν περιλάμβανουν μέσα και τα fx. Τι θέλω να πώ. Ας υποθέσουμε οτι θέλουμε να φτιάξουμε pads.Φορτώνουμε στο κανάλι,η συνδέουμε στο synth ενα reverb και εκεί μέσα,ακούγοντας και το εφέ που καλό είναι να έχουμε ρυθμίσει,ξεκινάμε να φτιάχνουμε τον ήχο μας.Αν έχουμε γράψει ήδη άλλα κανάλια τα βάζουμε να παίξουν και αυτά.Ενα ένα για αρχή και μετά όλα μαζί. Σε μια φάση θα γίνετε της πουτνς το κάγκελο αλλά έτσι θα βρείτε ακριβώς τον ήχο που ψάχνετε και θα είναι και πιο διασκεδαστικό απο να δουλεύεις έναν ήχο dry και solo. Ισως να φανεί σε κάποιους χρήσιμο. Μάνο έλα στο σπίτι,γιατι έκανα ότι έγραφες στο tutorial και τώρα δεν θυμάμε τι έχω πειράξει στο synth.Στην αρχή έπαιζε καλά,αλλά τώρα κάνει Σα μπλαΚ εΝ ΝτεΚερ.Να μου πάρεις άλλο! Midnight Runner - Disco Cuts (sort).mp3

Κάποια μλκια έχω κάνει με τα delays και σκοντάφουν οι πιο καθαρές κιθάρες, ίσως το κοιτάξω μόλις ξεκουραστούν λίγο τα αυτιά μου. Επεξεργασία τυμπάνων γενικά δεεεεν. Θα μπορούσα να έχω διαλέξει ένα πιο roomy preset. Κι έλεγα τόσες μέρες γιατί δε μου κάθονται καθόλου στη μίξη. Συμφωνώ για το μπάσο, γενικά ήταν η πρώτη φορά που το προγραμμάτισα όλο από το μηδέν και κάποια στιγμή με κούρασε. Θέλει να σκεφτείς και λίγο ως μπασίστας, αλλά εδώ με το ζόρι σκέφτομαι σαν κιθαρίστας Ευχαριστώ για τα σχόλια, θα βοηθήσουν πολύ για τα επόμενα!

Πολλοι επιτυχημενοι καλλιτεχνες παιζουν αποκλειστικα με presets, δεν απαγορευεται κατι τετοιο Αλλωστε για αυτο ακριβως υπαρχουν τα presets, για να κανουμε μουσικη. Το οτι καταλαβες ομως τη δομη ενος synth, και μπορεις πλεον να φερνεις τα preset στα μετρα σου, δεν θα πρεπει να το υποτιμας. ΟΚ, απο οτι φαινεται το"καθαρο" sound design δεν ειναι κατι που σε ευχαριστει, διοτι οι εργατοωρες που αναφερεις ως μπελα, για καποιον που γουσταρει να φτιαχνει ηχους ειναι διασκεδαση. Και βεβαια οσο το βλεπεις σα διασκεδαση τοσο το εξασκεις, και φτανεις στο σημειο να μη χρειαζεσαι εργατοωρες για να φτιαξεις εναν ηχο που γουσταρεις, αλλα μερικα λεπτα. Παρολα αυτα, αυτη η διαδικασια, που για σενα ηταν μαλλον ταλαιπωρια, σε εκανε να κατανοησεις τις αρχες της συνθεσης ηχου. Στο πλαισιο λοιπον της ενορχηστρωσης, απο τη στιγμη που μπορεις μεσω αυτης της κατανοησης να φερνεις τον ηχο στα μετρα σου, ακομα και οταν δεν ξεκινας απο το μηδεν αλλα διορθωνεις ενα preset, επιφερεις βελτιωσεις στο ηχητικο αποτελεσμα, "καθεται" ο ηχος μεσα στο κομματι, με τροπο που ουτε 49 κομπρεσσορες και 60 equalizer δεν μπορουν να το κανουν. Κανενας κομπρεσσορας δε μπορει να καθορισει τις δυναμικες οπως μπορει να τις καθορισει η ρυθμιση των envelopes, και κανενα equalizer δεν μπορει να καθορισει τη χροια οπως η ρυθμιση στους oscillators. ΚΑ-ΝΕ-ΝΑ. Κανενα. Τωρα, αν δεν τη "βρισκεις" την ωρα που φτιαχνεις ενα κομματι να σταματας τη διαδικασια της συνθεσης για να φτιαξεις ενα περιπλοκο pad με ξερω γω wavetable ματζαφλαρια και FM κοκοψοψαρα ΚΑΛΑ κανεις, ΟΥΤΕ ΕΜΕΝΑ μου αρεσει κατι τετοιο, και δε θα κατσω να κανω κατι τετοιο, γιατι θα χαθει το τρενο. Απλα, στα preset που θα ψαξω, θα ψαξω πρωτα πρωτα τα δικα μου παρομοια pad που εχω ηδη φτιαξει σε ανυποπτο χρονο, διοτι αν μη τι αλλο αυτα θα ειναι του γουστου μου. Οπως δηλαδη διαχωριζουμε τους ρολους μας σα μουσικοι, και δε θα κανουμε ασκησεις την ωρα που ηχογραφουμε αλλα τις εχουμε κανει πριν, ετσι ιδανικα, τουλαχιστον για περιπλοκους ηχους που παιρνουν χρονο, θα πρεπει να διαχωρισουμε την καθε αυτου διαδικασια song writing απο το sound design. Πιστευω οτι αν το δει καποιος ετσι, δηλαδη τη συνθεση ηχου ως αυτονομη διαδικασια με απωτερο στοχο την παραγωγη ωραιων custom presets, και οχι σαν μερος της ηχογραφησης με τα στενα χρονικα περιθωρια που αυτη επιβαλει, τοτε μονο την ευχαριστιεται πραγματικα.

Αφτο μάλιστα, σε κρατάει!

Όρκα φιλέτο.

Πολύ θαλασσινό ρε παιδιά, τι τρώτε μετά για να χορτάσετε;

Γαριδοπιπίνι βρε αλιηταρά?

Νομίζω ότι αυτός είναι ο βασικός λόγος ύπαρξης των presets. Να γίνουν ένας καλός οδηγός για να φτιάξεις κάτι που να σε καλύπτει. Και δεν μιλάω μόνο για τα σύνθια.

Την prs?

Καλά την Κυριακή θα γίνει του κουτρούλη... Εμείς με εσάς (σε εσάς), η ΔΕΘ, ΠΑΟΚ-ΑΡΗΣ, εκλογές ΣΥΡΙΖΑ... Μεγάλες επιτυχίες λαίμαι Την Κυριακή το βράδυ θα γίνει αυτό που λέει το τραγούδι...

Βασικα νομιζα οτι ποσταρησα στο τι ακουτε οχι τι τρωτε. Η πρωτη ερωτηση που μου κανουν σε οσους συστηνομαι ειναι είσαι ποντιος? Και μαλλον απογοητευονται οταν λεω μικρασιατης.... Ομως...ΜΕΝΩ σε ποντιακο χωριο. Καλα ηταν. Μαντι γιοκ. Ψητα. Και δη σε πιατο... Αλλα...ΤΙ κιθαρα ειχε ο κιθαρίστας? (Απο τ αρχιζει) Εγω δεν ειπα τιποτα

Θα τελειώσει γρήγορα φέτος, μην αγχώνεσαι. Για να προλάβει η αστυνομία το ΠΑΟΚ - ΑΡΗΣ δηλαδή.

Σαν τους ντολμάδες ('ή σαρμάδες) με αμπελόφυλλο της (αείμνηστης) Πόντιας γιαγιάς μου, πουθενά... Άντε τώρα και έναν Lynch με την kamikaze του να έρθουμε στα ίσια μας. ΥΓ: Μαύρη και κατάρα... Ξημέρωσε το απόλυτο ξενέρωμα στη δουλειά. Σαββατοκύριακο ΔΕΘ με όλα τα σχετικά πουρουπουπού

Παλι σε λαθος νημα είμαι?

Είναι κόλαση σου λέω.

Χάνεις. https://www.argiro.gr/recipe/mikrasiatika-manti/ Παραδοσιακά τα φτιάχνουνε στον Πόντο.

Ο Dim χτύπησε "ευαίσθητη" χορδή. Και ως ποντιακής καταγωγής (που είμαι) του αφιερώνω αυτόν τον ύμνο από την πατρίδα

Συνηθως σπιτι, δεν προλαβαινω να βγαλω φωτο…

Empanadas φτιάχνουμε συχνά πυκνά από το φθινόπωρο ως περίπου το τέλος τη άνοιξης. Παραδοσιακά τις κάναμε με κιμά και λαχανικά (πιπεριές, κρεμμύδι, καροτο, κολιανδρο) αλλά αντίθετα με πολλές απο τις εκδοχές που εκτελούνται σε όλη τη λατινική αμερική δεν βάζω το βραστό αυγό γιατι δε μου αρέσει και δε θεωρώ ότι προσφέρει τόσο στη γεύση. Με τα χρόνια έχω προσθέσει στο ρεπερτοριο και άλλες γεμίσεις (πάστα φασολιών, κοτοπουλο, φρέσκο chorizo με τυρι, και σπανακι/ρικοτα) αλλά για να τις ξεχωριζω πιο εύκολα χρωμάτισα τις ζύμες με φυσικές χρωστικές (πατζάρι, σπανάκι, καρότο, κουρκουμας, αλεύρι απο μωβ καλαμπόκι) Φτιαχνω πολλές γιατι μοιράζω σε όλη την πολυκατοικία και πολλες φορες μου ζητάνε κιολας. Για όσους δε γνωρίζουν ενδεχομένως, οι empanadas είναι ένα μεζεδάκι πολύ δημοφιλές στην Ιβηρική και σε όλη σχεδόν τη Λατινική Αμερική. Πρόκειται για ενα πολύ απλό ζυμάρι με γέμιση από κιμά, λαχανικά και μερικές φόρες βραστό αυγό κομματιασμένο (όχι σε όλες τις χώρες) γίνεται εύκολα και παραδοσιακά τηγανίζεται για πιο γρήγορη παρασκευή αλλά εγώ δεν έχω στομάχι για τέτοια... Με τα χρόνια οι γεμίσεις απέκτησαν ποικιλία. Η δική μου συνταγή είναι απο Καράκας. Εδώ οι παραδοσιακές Και εδώ το fusion