Πίνακας συμμετοχής

Εγώ αυτή την lp θα έπαιρνα (αν την έβρισκα... ) https://espguitars.co.jp/edwards_/lp/E-LP-112CE.html

Αυτό δεν είναι ίδιον της Ελληνικής Οικογένειας. Απλά το υιοθέτησε η και η Ελληνική οικογένεια. Πάμε πίσω στη φεουδαρχία , στο θεσμό του γάμου , που ακριβώς σε αυτό αποσκοπούσε , στη μεταβίβαση περιουσιών. Η μεταβίβαση περιουσίας και ο νεποτισμός δεν εφευρέθηκαν στην Ελλάδα, αντιγράφηκαν.

Καλά οι μαγνήτες έτσι κι αλλιώς ακόμη κι αν είναι Custombuckers ή ότι σκαρφίζεται κάθε φορά η Gibson, δεν στοιχίζουν τίποτα. Με το κιλό τους τυλίγει και όλα τα parts είναι outsourced από τρίτες χώρες. Αλλά ζει απλά τις συνταγές ανάλογα με τα γούστα και κοστολογεί αντίστοιχα με το μοντέλο που μπάινουν για να δημιουργεί υπεραξία. Και οι γέφυρες ακομη και στις Custom Shop τσίγκος είναι με χρωμιομένα brass saddles. Αλλά πουλάει vintage και αφήνει τα πιο φθηνά μοντέλα με Nashville γέφυρες που ξέρει ότι δεν τις γουστάρει το ίδιο ο κόσμος, παρόλο που δε θα της κόστιζε τίποτα να τις αλλάξει, επίσης για να δημιουργεί διαφοροποίηση μεταξύ ακριβών και φθηνών μοντέλων. Δεν είναι θέμα κόστους. Πολύ σημαντικό και δεν αναφέρεται πουθενά στα specs των "Inspired by Gibson" είναι αν το headstock angle είναι 18 μοίρες όπως στις Gibson ή 14 μοίρες που το κάνει η Epiphone και πολλές πιο φθηνές κιθάρες για να γλυτώνουν τη φύρα στα ξύλα του neck. Αυτό ΟΝΤΩΣ ΚΑΝΕΙ διαφορά στο feel και στον ήχο της κιθάρας, αφού αλλάζει εντελώς η τάση των χορδών. ΧΙΛΙΕΣ φορές προτιμώ κόπια Les Paul με scarf joint (δυο κομμάτια λαιμό που ενώνεται πριν το headstock) παρά λαιμό με λάθος μοίρες. Βασικά αν μου έδινε κάποιος βιδωτό λαιμό και scarf joint, ίσως και πάλι να το προτιμούσα από μια glued-in long-tenon με 14 μοίρες headstock. ΥΓ Όλα αυτά αν μιλάμε για πιστό Les Paul ήχο. Eίχα και Greco EG450 με ίσιο headstock χωρίς καθόλου angle που έπαιζε πολύ καλά. Απλά όχι σαν Les Paul.

Tα σπασίματα σε άλλους αρέσουν και σε άλλους όχι. Ιδιαίτερα κάποιους όμως που ιδρώνουν πολύ τους ενοχλεί το nitro. Για μένα όμως δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το αν θα είναι νίτρο ή poly αλλά η ποιότητα του φινιρίσματος. Το καλό φινίρισμα είναι μακράν ο πιο κοστοβόρος παράγοντας σε ένα όργανο. Τις περισσότερες φορές τα οικονομικότερα όργανα τα μπλαστρώνουν με παχιές στρώσεις γιατί έτσι μπορουν να καλυφθούν οι διάφορες ατέλειες σε μικρό χρόνο και χωρίς να χρειάζεται ιδιαίτερη τέχνη. Τα poly finishes έχουν κακό όνομα ακριβώς γιατί συνήθως γίνονται σε φθηνότερα όργανα, οπότε είναι πολύ χοντρά και η κιθάρα δίνει στο χέρι την αίσθηση πλαστικού παιχνιδιού. Σε οικονομικότερα όργανα, (mid-Priced Ιαπωνικά, Gibson Studio κλπ) που έχουν nitro είναι πάλι περασμένο σε τέτοιο πάχος που η κιθάρα δεν έχει καμία σχέση ούτε στο χέρι, ούτε οπτικά με μια καλοφινιρισμένη ακριβή κιθάρα. Συμπερασματικά, προτιμώ ένα καλό λεπτό φινίρισμα νίτρο από το αντίστοιχο poly, αλλά σίγουρα προτιμώ ένα καλό λεπτό poly από ένα nitro μιας mid-priced Tokai ή μιας Gibson Studio.

Αν θέλεις πιο αποτελεσματική μηχανή μπορείς να βρεις εξίσου πολύ οικονομικές στον Κινέζο. Αλλά δεν χάνεις και τίποτα να δοκιμάσεις κι αυτή. Η μηχανή είναι πιο φτηνή κι από τα φτηνά πλαστικά ξυραφάκια του σούπερ μάρκετ. Και σίγουρα θα είναι ακόμα πιο οικονομικά τα επόμενα ξυρίσματα, αφού η λεπίδα κοστίζει 12 λεπτά και κρατάει 3 έως και περισσότερα ξυρίσματα. .

Πρόσεξε τις παραμέτρους που ανέφερα. Εγώ τη χρησιμοποίησα σε γενιά 2 ημερών (δηλαδή κοντά) με μια πολύ οικονομική λεπίδα που πρότεινε ο SF την Shark stainless steel. (Υπάρχουν κι άλλες εκδόσεις η Platinum κλπ). Ο συνδυασμός μηχανής, λεπίδας, σαπουνιού, επιδερμίδας, μάκρος τρίχας, σκληρότητα τρίχας, για τον καθένα μπορεί να διαφέρει. Γενικότερα εμένα η μηχανή μου φάνηκε πολύ ήπια. Δεν είναι για πολύ βαθύ ξύρισμα, εκτός κι αν έχεις υπομονή να κάνεις 3-4 περάσματα με ήπια λεπίδα ή να βάλεις μια feather ή Perma sharp ή Kai και να αγριεψει μεν η κατάσταση κατά το ξύρισμα, αλλά να μειωθούν τα περάσματα. Από ποιότητα φυσικά μην περιμένεις να είναι μια μηχανή που θα έχουν και τα εγγόνια σου. Αλλά είναι όμορφη και από λειτουργικότητα είναι εξαιρετική. Η κεφαλή γλιστράει πολύ καλά στο δέρμα, η λαβή δεν γλιστράει στα δάχτυλα και σφίγγει κανονικά στην κεφαλή, και η λεπίδα δεν έχει πρόβλημα κεντραρισματος. Εξέχουν λίγο φυσικά από το πλάι οι άκρες της λεπίδας, αλλά αυτό συμβαίνει στην πλειοψηφία των μηχανών. Θέλει προσοχη να μη τη γρατζουνισεις γιατί δεν είναι και απο κανένα μέταλο αθάνατο. .

Νομίζω ότι ήταν μια απο τις καλύτερες κινήσεις της Epiphone/Gibson και απορώ που άργησε τόσο πολύ να γίνει. Σου προσφέρουν την ομορφιά μιας custom (εκτός από το λογότυπο προφανώς) με εβένινη ταστιέρα σε μια σχετικά καλή τιμή. Οι εναλλακτικές που υπάρχουν εκεί έξω είναι μεν καλές αλλά κάπου πάντα πάσχουν (μην μιλήσουμε για τις κινέζικες κόπιες..). Επίσης, δεν το λέει πουθενά, αλλά έχω την απορία τι φινίρισμα έχει, nitro; poly; γιατί αν έχει poly που δεν θα κανει τα σπασίματα του nitro θα είναι το ιδανικό για αυτούς που δεν τους αρέσουν τα "σπασίματα" του nitro.

Όντως δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις αλλά και αυτό σε συγκεκριμένα λίγα πράγματα που αν τυγχάνει να τα εκτιμάει ο κληρονόμος. Όπως πχ το αμάξι που αναφέρει ο @LK που αν δεν του άρεσαν τα vintage style αυτοκίνητα δεν ξέρω κατά πόσο θα ασχολιόταν να το φτιάξει. Εξάλλου για να το πάει από σκραπ σε εργοστασιακό θα έδωσε χρήματα που είναι σαν να το ξανα-αγόρασε ο ίδιος. Όμως στις συνήθεις περιπτώσεις, πχ την δισκοθήκη ή την βιβλιοθήκη των γονιών μου αν και με ευλάβεια θα την πρόσεχα και θα την εκτιμούσα (ζουν ακόμα οι άνθρωποι, λέμε τώρα) αλλά αντικειμενικά δεν γίνεται να έχει το ίδιο impact στην δική μου ιδιοσυγκρασία και στα δικά μου βιώματα τα οποία εκφράζονται μέσα από την δική μου δισκοθήκη ή βιβλιοθήκη

H απλά παιρνεις μια Τοκαι αν θες τοσο πολύ αυτο το headstock.

Έπος, μπορεί να μην είναι η μουσική που μ' αρέσει, αλλά τόσοι άνθρωποι, οβίνδεο, σκηνοθεσίες. Μπράβο σας, όλα γουστόζικα και καλοφτιαγμένα με μεράκι

Πετάξτε ότι δε χρησιμοποιείται πάνω από 3 χρόνια.

Εξαιρετικό. Έχεις προχωρήσει πολύ και σαν συνθέτης και σαν εκτελεστής.

Ωραία εποχή να είσαι analog fan. Η Behringer μόλις κυκλοφόρησε το νέο της synh MS-5, που είναι κλώνος του Roland SH-5 (1976 - 1981). Η τιμή που ανακοινώθηκε είναι $599.

https://www.musicradar.com/news/epiphone-gibson-custom-shop-electric-acoustic-guitars

Καλησπέρα αγαπητοί! Είχα ένα ηχητικό sample απο το εν λόγω σετάκι, και είπα να το ανεβάσω στο YT, σε περίπτωση που ενδιαφέρεται κάποιος για το πώς μπορεί να ακούγεται. Ηχογραφήθηκαν χωρίς εφφέ, με flat EQ, σε Clean, OD/Edge of breakup-ish, και distortion, με το JST Toneforge Jeff Loomis VST. Audio interface: Focusrite Scarlett Solo 3rd gen

Έτσι μου είχε πει αυτός που μου την πούλησε (για να προσθέσει αξία και να με πείσει). Μόνο που εγώ την είχα πάρει με το που την είδα. Ήταν 1990 τότε 220.000 δρχ.

...με αμερικάνικους μαγνήτες και ηλεκτρικά....επιτέλους.

Ευχαριστώ!

Φοβερή η j-45, νομίζω έχει το καλύτερο vfm σε όλη τη νέα σειρά. Ακόμη και η αντίστοιχη Eastman είναι ακριβότερη.

Νομίζω ότι ο νεποτισμός διαφέρει από αυτό που περιέγραψε ο Superfunk, δηλαδή να κοπιάσεις σαν γονιός(χωρίς δόλια μέσα), ώστε βγει με καλύτερες προοπτικές το παιδί σου στο στίβο της ζωής και να μην φάει ακραία ταλαιπωρία. Όσο για τον νεποτισμό, τον αντιγράψαμε,αλλά και τον διατηρούμε μέχρι σήμερα,σε αντίθεση με τις κοινωνίες που τον αντιγράψαμε,οι οποίες απομακρύνονται από τέτοιες πρακτικές. Χωρίς να σημαίνει ότι αυτές είναι πιο ηθικές,αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Πολύ ωραίο θέμα, διάβασα όλες τις σελίδες. Προσωπικά δε με πολυαπασχολεί τι θα γίνει με τα πράγματά μου μετά το θάνατό μου. Καταλαβαίνω και τον Superfunk, άλλωστε στην ελληνική οικογένεια είναι γνωστός ο τρόπος που αλλάζουν χέρια τα υλικά αγαθά. Ως ένα βαθμό είναι και δικαιολογημένο όταν έχουμε γενιές που έχουν περάσει πείνα,κατοχή και άλλες κακουχίες. Αυτό που βλέπω ζώντας στο εξωτερικό, είναι πως ούτε τα παιδιά θεωρούν δεδομένο ότι θα τους κληροδοτηθούν όλα από τους γονείς, ούτε οι γονείς ότι πρέπει να τα κληροδοτήσουν στα παιδιά. Προσωπικά, αν αποκτήσω παιδιά,τα οποία πατάνε με τα δύο πόδια στη ζωή και συνάμα δεν ασχολούνται με τη μουσική, δεν βλέπω λόγω να τους κληροδοτήσω π.χ. τις κιθάρες. Θα αφήσω φιρμάνι να πάνε σε μουσικούς,παλιούς μαθητές μου,Ωδεία,κ.λ.π. Αναφορικά με κάτι που γράφτηκε περί πλούσιων γόνων και σε συνδυασμό με τη δαιμονοποίηση των χρημάτων στην ελληνική κοινωνία με αστεία τσιτσάτα τύπου:τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία ή τι έλεγε ο Ωνάσης στο νεκροκρέβατο του γιού του,θα πω το εξής.. Το να κρατάω κρυφά ότι έχω πολύ χρήμα και το παιδί μου να χάνει τα πιο παραγωγικά του χρόνια στην τυραννία του μεροκάματου,χωρίς δηλαδή να χτίζει το ατομικό/ανθρώπινό του κεφάλαιο, είναι απλά το άλλο άκρο, από το να τον κάνω έναν μπούλη που θα του τα έχω όλα έτοιμα. Η λύση, όπως πάντα, είναι στη μέση.

Και εγώ τέσσερα(4) έχω χρησιμοποιήσει. Όλα τα άλλα, ήταν από άλλες μάρκες.

Με πρόχειρους υπολογισμούς 91 ξυρίσματα για κάθε bic.

Από το 2017 εως σήμερα έχω χρησιμοποιήσει 4 ξυραφάκια bic ,για μια φορά την εβδομάδα και έχω σκληρά γενιά.

Όλη η ομορφιά μιας custom δεν είναι στα σπασίματα του νίτρο;

To Zyklus έχει αναφερθεί κάποιες φορές εδώ στο ΝΟΙΖ τα τελευταία χρόνια, αλλά ποτέ δεν ανέβηκε κάποιο αφιερωμένο θρεντ για αυτό. Τι είναι το Zyklus MPS? Πολύ χοντρικά: «The Zyklus MPS is a MIDI equipment controller designed to provide an unprecedented level of musical control. It achieves this by allowing the musician to interact with previously recorded MIDI data such as sequences so that complex music can be build up in real time. In a typical setup, the MIDI PERFORMANCE SYSTEM would be used in conjunction with a MIDI master keyboard or keyboard synthesizer, plus up to 64 slave MIDI devices - synthesizers, expanders, drum machines, MIDI-equiped signal processors, etc. The MPS can be thought of a collection of sequencers, MIDI control boxes and MIDI effects units integrated into a single system. This system is designed so that it can be "played" like a musical instrument in its own right. At its most basic level it is rather like 12 polyphonic sequencers, each of which can be run at any transposition or set of simultaneous transpositions independently of the others, simply by pressing a note or chord on the MIDI control keyboard. 99 different sequences can be stored in each memory bank, of which any 12 can be assigned to the front panel for immediate access together with related control information. These sequences need not consist of repeating musical phrases. They could be single chords, short fast runs which end on held chords, segments of control data such as MIDI program changes, the synthesisers/drum part for an entire song, etc. In addition to keyboard triggering, sequences can be triggered from a footswitch, an external trigger source or directly from the front panel. The panel controls consist of 40 keys mostly with LED indicator, plus a encoder wheel used for tempo control, editing functions, menu selection, etc. User information is provided by a 40 x 2 backlit LCD with externally adjustable brightness and contrast.» Πολύ προχωρημένο για την εποχή του (1986/87) και υπερσπάνιο, μια και κατασκευάστηκαν μόνο 60 units, εκ των οποίων μόνο οι 40 πουλήθηκαν. Η τιμή του ήταν αρκετά τσουχτερή και έπαιζε στα £1995, περίπου €8,700 σε σημερινές τιμές. Κάποιες από τις δυνατότητες του παραμένουν ενδιαφέρουσες και μοναδικές ακόμα και σήμερα. Το Zyklus έγινε γνωστό κυρίως από την εκτενή χρήση που του έκανε ο Β. Παπαθανασίου, στην ουσία ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε ένα και μάλιστα σε ένα live του στην Αθήνα, κι ενώ το συγκεκριμένο Zyklus δεν ήταν ακόμα 100% λειτουργικό μια και ήταν το πρωτότυπο. Xαρακτηριστικότερο παράδειγμα το άλμπουμ του "Direct" και το πρώτο track "The Motion Of Stars". Το είχαν χρησιμοποιήσει επίσης οι Manfred Mann, Alan Parsons και μια μπάντα ονόματι...Zyklus. Η μπάντα αυτή δημιουργήθηκε από τους John L. Walters, Neil Ardley, Warren Greveson και Ian Carr, τον γνωστό Jazz τρομπετίστα και ιδρυτή/leader της JazzRock/Fusion μπαντάρας Nucleus. Οι Zyklus χρησιμοποιούσαν ταυτόχρονα τρεις μονάδες Zyklus -από κει πήραν εξάλλου και το όνομα τους- και κυκλοφόρησαν μόνο ένα άλμπουμ, το εξαιρετικό "Virtual Realities" του 1991. Βασικά τα πιο κλασικά και γνωστά παραδείγματα χρήσης του Zyklus βρίσκονται στα άλμπουμ "Direct" του Βαγγέλη και "Virtual Realities" των Zyklus. Στο παρακάτω λινκ ακούτε ολόκληρο το άλμπουμ "Virtual Realities". To Zyklus ήταν μια δημιουργία των Pete Kellock, Bill Marshall και Graham Mair. Τους δύο πρώτους λίγο αργότερα τους προσέλαβε ο Παπαθανασίου για να του φτιάξουν διάφορες custom συσκευές, όπως το περιβόητο "Direct Box" που ήταν μια μετεξέλιξη του Zyklus και χρησιμοποιήθηκε σε πάρα πολλά άλμπουμς και lives του. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Μερικές φωτoγραφίες από τα synth setups του Παπ. με το Zyklus: Πέντε βίντεο παρακάτω ανεβασμένα από τον ίδιο τον Pete Kellock το 2017 στα οποία δείχνει κάποιες από τις δυνατότητες του MPS. Στο 5ο βίντεο λέει πολλές λεπτομέρειες για το Zyklus καθώς και για τη συνεργασία του με τον Παπ. Ένα demo/video από το 1987: Τέλος, τρία λινκ από reviews της εποχής για περαιτέρω κατανόηση του Zyklus, γιατί το μηχάνημα έχει βάθος. Music Technology, September 1987 https://shorturl.at/sINPS Music Technology, March 1988 https://shorturl.at/BP246 Sound On Sound., February 1988 https://shorturl.at/cnHL0

BTW , το μυστήριο με τα βιβλία .....το έλυσα. Είχα κάνει και σχετική ανάρτηση στο FB (όχι καυστική) και την είδε ο συμμαθητής μου ......που τα πέταξε. Ήρθε και με βρήκε. Μου "απολογήθηκε" (απορώ γιατί , μιας και η ανάρτηση μου ΔΕΝ ήταν καυστική, είχα πει απλά ότι τα βρήκα στον κάδο) ότι μετά τον θάνατο και της μητέρας του (το γνώριζα) θα άδειαζαν το σπίτι μιας και όντως και αυτός και η αδερφή του μένουν πολύ μακρυά. Κράτησε πάρα πολλά βιβλία ο ίδιος, αλλά αυτά δεν ήξερε τι να τα κάνει και δεν είχε και άλλο χώρο (ήρθε εκτάκτως και δεν είχε χρόνο να συνεννοηθεί με κάποια βιβλιοθήκη εδώ) . Συμπλήρωσε μετά ότι εκτός από αυτά που κράτησε, αυτά τα λίγα που πέταξε.....έχει άλλα 1000 αυτή τη στιγμή στο σπίτι. Περιμένει να έρθει κάποιος να τα πάρει για μια βιβλιοθήκη μιας κατασκήνωσης..... Οπότε μου λέει "έλα διαλέξει ό,τι άλλο θες , τον προλαβαίνεις¨". Πήγα (είχα να πάω σπίτι του από το δημοτικό) και πήρα μερικά ακόμα ...

Φυσικά μπορείς να πας και σε συμβολαιογράφο, και είναι πιο ισχυρή.

Billy Roberts "Hey Joe"- first ever recording 1961/62 (youtube.com)

https://www.iter-legis.gr/sixnes-erwtiseis/eidi-diathikis-diafores/

Ταλκ (κάνει καλό στο ξύσιμο)

Πες το ντε ότι από αυτούς ήσουνα..

...συνθέτης? Δεν υπάρχει...

Και εγώ δεν συμφωνώ. Αυτό το αμάξι το είχε ο πατέρας μου...και το είχε ένα στάδιο πριν πάει για σκράπ. Το 1983 είχαμε πάει μαζί να το παραλάβουμε. Του το πήρα με το ζόρι γιατί ήταν 79 ετών τότε και ήταν δημόσιος κίνδυνος.... και το έκανα εργοστασιακό

Δεν ξέρω τι λέτε, εγώ πάντως με το που βρήκα σπίτι στο γερμανιστάν, με παίρνει τηλέφωνο φίλος και μου λέει να πάω να βοηθήσω, γιατί πέθανε ένας γνωστός του και αδειάζουν το σπίτι. Να μην σας τα πολυλογώ αγαπημένες μου φίλες, κονόμησα πλυντήριο (Bosch), ΤΗΛΕΟΡΑΣΑΡΑ (Loewe), και πλήρες σετ ραπτικής. Τέλε δεν βρήκα, ο συγχωρεμένος ήτο φιλόμουσος.

Πολύ θανατοσυζήτηση έπεσε σε αυτό το thread. Ψυχοπλακώθηκα. Πάρε βρε Λάκη μια βιβλιοθήκη και βάλτα τα βιβλία να τελειώνουμε. Να, βρήκα μια έτοιμη

Το να απασχολεί κάποιον το τι θα γίνει σε οτιδήποτε (από το τι θα γράφει ο τάφος του μέχρι το μέλλον του κόσμου) είναι μια εν ζωή πλάνη. Τίποτα από αυτά δεν αφορούν κάποιον που έχει φύγει μια και οποιαδήποτε ικανοποίηση επιθυμίας θα είχε νόημα μόνο αν ήταν εδώ να δει τα αποτελέσματα. Παρόλα αυτά η φαντασίωση ότι πάνω από τον τάφο μας θα είναι μιλιούνια κόσμος που θα κλαίει και θα μονολογεί "πόσο δίκιο είχες σε ΟΛΑ", προσφέρει ομολογουμένως μια πολύ μεγάλη ναρκισσιστική ικανοποίηση. Ως εκ τούτου, ,μετά το θάνατό μου, θα ήθελα οι κιθάρες μου να μπουν σε ατομικές βιτρίνες σε κάποιο κεντρικό σημείο της πόλης ενώ στη βάση τους θα υπάρχει πλάκα με τεράστια χρυσά γράμματα με το όνομά μου.

'Το μόνο που με στεναχωρεί όταν θα φύγω από αυτόν τον κόσμο, είναι που η γυναίκα μου θα πουλήσει τις κιθάρες μου στην τιμή που τις έχω πεί ότι τις πήρα' Πέρα από την πλάκα, τα αντικείμενα είναι για να περνάμε εμείς καλά όσο ζούμε και τα χρησιμοποιούμε. Στους όποιους κληρονόμους συνήθως δεν λένε τίποτα οπότε καλα κάνουν και τα χαρίζουν-πωλούν και αν πρόκειται για χαμηλής αξίας - πετούν. Δεν με νοιάζει που θα καταλήξουν οι όποιες καλές-αγαπημένες κιθάρες μου, αλλα θα ήθελα να πάνε σε παίκτες και όχι σε συλλέκτες. Ευτυχώς ο γιός μου παίζει και αυτός οπότε θα τη βρεί την άκρη. Τώρα κάτι βιβλία-περιοδικά-βινύλια-cd-ρολόγια κλπ, δεν με νοιάζει καθόλου μα καθόλου όμως τι θα γίνουν!

Done. Κι όσο για τη διαθήκη μου:

Διαβάζω στα κοζανίτικα νέα..."Ο κλάδος των νομικών σε τεράστια κρίση,άρχισαν επιδρομές σε κάδους"...

Νίκο αν δεν του αρέσει το twang της tele και της gretsch και προτιμήσει το djent της Jackson και του bogner τι θα κάνεις; Αποκλήρωση; Υγ: δέχομαι υιοθεσίες

- Γιατρέ τι θεραπεία να ακολουθήσω; - Αμμολουτρα. - Βοηθάνε; - Όχι αλλά θα συνηθίσεις στην ιδέα του χώματος.

"Αγαπητό μου παιδί, τώρα που έχω φύγει από το μάταιο κόσμο, θα ήθελα να προσέξεις ιδιαίτερα τον πράσινο τρίφτη που είναι κάτω από το νεροχύτη, δίπλα στις θρούμπες. Μπορεί σε άλλους να φαίνεται ένας απλός τρίφτης, αλλά να ξέρεις ότι κάποτε έσωσε τη ζωή μου, καθώς είχαμε τσακωθεί με τη μάνα σου και είχα μείνει μόνος στο σπίτι με ένα πακέτο μακαρόνια και λίγη μυτζήθρα. Καίτοι μας είχαν κόψει το νερό, πήρα τον τρίφτη και βγήκα στο δρόμο αναζητώντας υποψήφιο αγοραστή. Δεν βρήκα, αλλά με λυπήθηκε ο κυρ. Φώτης από το καφενείο στη γωνία και μου έδωσε λίγο ψωμί και ένα μπουκαλάκι ούζο, τα οποία με στυλώσανε μέχρι να της περάσουνε τα νεύρα και να γυρίσει."

Η μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα, είναι η εξής: φροντίζεις, ενόσω ζεις, να χαρίσεις τα πράγματα που έχεις και σε ενδιαφέρουν, σε ανθρώπους που βρίσκονται κοντά σου και δηλώνουν ότι τα εκτιμούν. Δεν χρειάζεται να είναι άμεση οικογένεια, εγώ χάρισα το 2018 ένα μέρος της συλλογής μου κλασσικής μουσικής, στο boyfriend της κόρης μίας φίλης της γυναίκας μου, τον οποίο δεν έχω συναντήσει ποτέ και δεν με ξέρει καν, αλλά είχα μάθει γι' αυτόν ότι γουστάρει κλασσική (σπάνιο για παιδί αυτής της ηλικίας) και δεν έχει οικονομική άνεση. Αν δεν ξέρεις κανέναν που να θέλει αυτά που έχεις, τότε έχεις ένα από τα εξής δύο σοβαρά προβλήματα: είτε μαζεύεις άχρηστα πράγματα, είτε με τη στάση σου έχεις κρατήσει μακρυά από τη ζωή σου οποιονδήποτε θα είχε ενδιαφέρον να συναναστρέφεσαι. Συχνά, και τα δύο. Αν έχεις πολλούς που να δείχνουν γνήσιο ενδιαφέρον γι' αυτά που κατέχεις, τότε εξυπηρετείς ξεκινώντας από τους κοντινότερους. Επαναλαμβάνω, όλα αυτά ενόσω ζεις. Μετά, δεν έχεις τη δυνατότητα να ελέγξεις τίποτε, όποιες και αν είναι οι πεποιθήσεις σου για τη λεγόμενη "μετά θάνατον, ζωή".

Αν και με καθυστέρηση μιας δεκαετίας, (τουλάχιστον) βρήκα την αφορμή να βάλω σε μια τάξη την καθημερινότητα μου και να κυκλοφορήσω το mini album μου Yameth - At last, με ανάλογη φωτογραφία της εποχής εκείνης φυσικά (να λείπουν τα σχόλια). Πρόκειται για 5 κομμάτια "from rock to atmospheric new age with just enough jazz to cross genre" στα οποία παίζω όλα τα όργανα αλλά τη μεγάλη διαφορά κάνουν οι καλοί μου φίλοι που χωρίς να έχουν συναντηθεί ποτέ μεταξύ τους, σε βάθος χρόνου βοήθησαν να γίνει η δουλειά αυτή ξεχωριστή και να της δώσουν χρώμα. Πρόκειται για τους Νίκο Σταμούλη, Δημήτρη Πλαγιάννη, Γιώργο Γεώργα (guess who) και Γεώργιο Μεταλληνό, όλοι τους καλύτεροι των καλύτερων και τους ευχαριστώ θερμά που μου έκαναν την τιμή. Τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν στα Βριλήσσια, Ψαθόπυργο, Πάτρα, Κυψέλη και στο Καλιάνι σε βάθος μιας εικοσαετίας! Εχουν ενορχηστρωθεί σε 3-4 διαφορετικές εκδοχές το καθένα (ο ορισμός της αποφασιστικότητας είμαι) και αυτές είναι απλά αυτές που είχα πανω-πάνω χωρίς απαραίτητα να είναι και οι καλύτερες. Δεν ξέρω πως θα το κάνω και αν θα τα καταφέρω να μαζέψω τους ορίτζιναλ μουσικούς αλλά η μεγάλη μου χαρά θα έρθει όταν θα τα παίξω ζωντανά μιας και τα κομμάτια είναι φτιαγμένα γι αυτό. Είναι το ύφος βλέπετε. Το ελπίζω πάντως και θα το προσπαθήσω γιατί εγώ θα χαρώ πιο πολύ. At last by Yameth