Jet72

Λοιπόν αυτό το σκέφτομαι στα 9/10 των θεμάτων που διαβάζω, δηλαδή ότι "τι να κάνεις το χ το ψ το ω τεχνικό στοιχείο όταν το ίδιο το κομμάτι δεν αξίζει τίποτα". Και έτσι (ίσως) είναι. Όμως το φόρουμ εδώ είναι κατά βάση τεχνικό (και συμπληρωματικά ευτυχώς και καλλιτεχνικό), οπότε τεχνικά όλοι οι προβληματισμοί έχουν το δικό τους νόημα. Και βέβαια μία ενδιαφέρουσα ιστορία διαβάζεται πολύ πιο ευχάριστα σε ένα καλοτυπωμένο χαρτί!

Στην καινουργια αυτη εγκεφαλικη διαδικασια πρεπει να ειναι οντως οπως μαθεις. Γιατι αν δεν ηταν ετσι τοτε... θα υπηρχαν και αναποδα κλαβιε σε πιάνα και αλλα κημπορντς. Ειδικη περιπτωση ειναι ο Ρινγκο Σταρρ που παιζει δεξια αλλα χτυπα τομς ως αριστερος ή καπως ετσι...!

Ας μην το πιάσω από την τεχνική πλευρά ούτε από την καλλιτεχνική: θα το σκεφτώ ως απλός ακροατής! Είμαι (ας πούμε) βράδυ σε χαλαρή κατάσταση, νησί / παραλιακή ή κάπου κοντά στη θάλασσα, όλα σούπερ, και μπαίνει το Create M.D ως επόμενο στο track list. ΣΙΓΟΥΡΑ σηκώνομαι και πάνω να ρωτήσω "τι είναι αυτό που παίζει τώρα;;; " ! ΥΓ τα λίγο 90s ( ? ) drums και τα vocoder ακούσματα μου βγάζουν και κάτι (not so) οld school που μου αρέσει πάαααααρα πολύ. ΥΓ2 νομίζω θα καταργήσω ραδιόφωνα κλπ, θα ακούω show-off(s) του noiz. Έτσι.

Κατα πως το ακουω στο κινητό... Ακουω κρουστα, βιολια, βιόλες, φλαουτο, αρπα, μεταλοφωνο, γυναικεία χορωδία. Δεν ακουω ξυλοφωνο. Οταν καποια απο τα παραπανω παιζουν την ιδια νοτα ακουγεται το αποτελεσμα που περιγράφεις.

Floyd: τα φτηνά καταλαβαίνω ότι δεν αξίζουν, έως και δεν δουλεύουν. Αν βάλω ακριβό / επώνυμο τότε θα είναι σαν να στρώνω με περσικά χαλιά το γκαράζ. Αν ήταν να δώσω σοβαρά χρήματα για κιθάρα απλά θα αγόραζα μία απλή καινούργια. Κάποια στιγμή πρέπει να διαβάσω ένα εύκολο ριφφ και να ανεβάσω ένα βιντεάκι, όντως!

Μετά από αρκετό καιρό..... Το headstock τρίφτηκε, άλλαξε σχήμα σε ψευδο-strat και βερνικώθηκε. Γράφτηκε και το YAMAHA με letraset. Η κιθάρα δέθηκε, περάστηκαν νέες χορδές και τώρα είναι στη φάση του setup (με οδηγό το γνωστό κείμενο του Superfunk).

Και Πετρουτσι και Σατριανι και Βαι και λιγο Μαλμστην αλλα και λιγο Χιωτη. Ολους τους χώρεσες! Λαικ, για αλλη μια φορα.

Superfunk ακούς; O Gilmour με Tele!

Ας είναι ελαφρύ το χώμα. Αυτό που θα μου μείνει από τον Γιάννη Σπάθα είναι ότι έβαλε την τεχνική του να υπηρετήσει την τέχνη του αντί απλά να πουλήσει την τεχνική του ως τέχνη.

Πριν δεκαετίες, μικρός έφηβος, έχω αγοράσει την ηλεκτρική μου. Περιττό να πω για τι ενθουσιασμό μιλάμε. Όμως υπήρχε μία λεπτομέρεια: ο ήχος! Ναι, ΔΕΝ ήταν αυτός που θα ήθελα. Ήταν απλά ένας συρμάτινος κιθαριστικός ήχος. Χμ. Μετά από κάποιο καιρό πειραματισμών και συσσώρευσης χαρτζηλικιών αποφασίζω να κάνω το μεγάλο άλμα: "πεταλάκι". Αγορά, σπίτι, καλώδια, όλα οκ. Το πατάω (απαλά, να μην χαλάσει κιόλας, ΔΕΝ ενεργοποιείται), παίζω, τα ίδια. Γυρνάω τα knobs πέρα-δώθε, τα ίδια. Και ρωτάνε οι υπόλοιποι στο σπίτι: __ Λοιπόν; Όλο υπερηφάνεια (και προβληματισμό...) βαράω ένα ό,τι-να'ναι-μπαρέ με τόση δύναμη που κάτι διαφορετικό ακούστηκε από ό,τι συνήθως (μπαζάρανε οι χορδές κλπ) __ Ακούτε τη διαφορά; Ήχος ροκ! __ Α, οκ! Μπράβο, μπράβο.... Μετά από ώρα, τυχαία πειραματιζόμενος τελικά ενεργοποίησα το OD πεταλάκι και τότε ξαφνικά ένας νέος υπέροχος ηχητικός κόσμος άνοιξε μπροστά μου....

Και μόνο το flanger της drop D σε απογειώνει. Αμερικάνικο χορευτικό μέταλ....! Σπύρο πολύ ωραίο (και ως cover βγάζει και μια λαϊβίλα.... )

Χμ, ενδιαφέρον. Το πολύ κρύο μάλλον κλείνει τους ανθρώπους στα σπίτια τους. Η ζέστη ίσως βοηθά περισσότερο τις μεγάλες παρέες. Το κρύο θέλει ενέργεια ( βλέπε σκανδιναβικό μέταλ; ). Η ζέστη θέλει πιο χαλαρά πράγματα ( βλέπε reggae και latin / μεσογειακά ακούσματα κλπ ).

Για κάποιο λόγο ο καθημερινός κόσμος (σε ηλικίες 15-35) δεν μπορεί να ΜΗΝ έχει κάτι πλαγκαρισμένο στα αυτιά του. Δεν τίθεται θέμα ηχείων, εδώ λέμε για απομόνωση. Μιλάμε ότι περνάνε τον δρόμο και τους βλέπεις (ως οδηγός) και καταλαβαίνεις ότι δεν σε έχουν πάρει καν είδηση. Δεν κοιτάνε καν δεξιά-αριστερά για να περάσουν από την διάβαση (αν περνάνε από τέτοια...) Πιο πολύ προσέχουν τα παιδιά του δημοτικού παρά οι έφηβοι και οι τριαντάρηδες... Ποια ακρόαση λέμε τώρα, αυτά ήταν σε άλλες εποχές(*). Εδώ λέμε ότι βλέπουν ταινία ενώ ταυτόχρονα σερφάρουν στο laptop ενώ ταυτόχρονα τσατάρουν στο κινητό.... multitasking σε next level. (*).... στις εποχές όπου άκουγες το κομμάτι και έκλεινες και τα μάτια για να βυθιστείς στους ήχους του και να ονειρευτείς το live, το στούντιο του αγαπημένου σου σουπερ γκρουπ ή ό,τι και όπου σε ταξίδευε η μουσική και (ιδίως) η παραγωγή της...

Τρέλα ( με όλες τις έννοιες! ) Αν δεν υπήρχε το part με τα funky elements των Hammonds θα πίστευα ότι ακούω κάποιο OST του Fast & Furious από μελλοντική ταινία, γυρισμένη σε Post-Apocalyptic σκηνικά....!! Πάντα απρόβλεπτος, πάντα εκτός νόρμας. Μπράβο Κωνσταντίνε!

Cretu στη Sandra

Όταν τα group έχουν frontman και όχι απλά τραγουδιστή, ε, τότε προφανώς είσαι η Βραζιλία με τον Πελέ. Αυτό βέβαια δεν πρέπει να σημαίνει ότι frontman=group. Δεν είναι ο Bruce το ίδιο με τους Maiden. Όμως όταν σκέφτομαι Maiden στο μυαλό μου ακούω επικό Bruce (και τενεκέ ήχο Steve Harris να καλπάζει). Τι να πω όμως πχ για τους Toto? Λίγο με νοιάζει ποιος τραγουδάει, αρκεί να τα λέει σωστά. Ούτως ή άλλως εγώ ακούω τους γύρω γύρω. Αν μου έβαζες τους Πορκάρους με τον Μπίγαλη εγώ πάλι Toto θα άκουγα... !

Με το Clavinet του Superstition κατάλαβα επιτέλους τι θα πει "groove". Είναι η απόλυτη άσκηση που ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι μπορείς να παίξεις σχετικά εύκολα. Μου θυμίζει τα αργά κιθαριστικά σόλο του Gilmour, που όταν τα ακούς ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι μπορείς να τα παίξεις. Και τελικά τα κουτσοπαίζεις αλλά ΔΕΝ ακούς αυτό που θα ήθελες. Και δεν έχω βρει ένα tutorial κάποιου γιουτουμπερά που να δείχνει σωστά το Clavinet part. Όλοι ξεκινούν με το disclaimer ότι "δεν πρόκειται για ένα τρακ αλλά για κάμποσα οπότε δεν είναι δυνατό να το παίξεις όπως το ακούς" κλπ κλπ. Ναι, αλλά όταν ακούς τον S.W. live μια χαρά το παίζει και πολύ περισσότερο μια χαρά το γκρουβάρει. Τον ήξερα για δεκαετίες, τους τελευταίους μήνες τον έχω ανεβάσει ΠΟΛΥ ψηλά στην καλλιτεχνική μου εκτίμηση.

Ωχ Βαγγέλη μου, δυσκολα μας εβαλες!... 99 Africa Georgy Porgy

MJ: αλλος ενας παιδικος μου ηρωας που τελικα με απογοητευσε - για διαφορους λογους...

Είχα δεκάρες. Και αρχικά δεν ήξερα καν τι είναι το gauge κλπ. Και κάποτε διάβασα ότι ο evh έχει 9άρες. Και δοκίμασα και γω. Ε, ναι λοιπόν, evh ΔΕΝ έγινα Όμως τα δάχτυλά μου ένιωσαν αλλιώς την ταστιέρα, τα πράγματα έγιναν πιο ήρεμα και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μπορούσα να κάνω όσα whole-step bends ήθελα! Ένας νέος υπέροχος κόσμος!

Βαγγέλη όντως αυτά που τρέφουν το δικό σου μουσικό μυαλό μπορεί κάποιον άλλον απλά να τον ταλαιπωρούν. Ίσως τελικά αυτός που είναι κοντά στην Τέχνη να απομακρύνεται από τον κανονικό κόσμο. Φαντάσου τι παθαίνει αυτός που είναι "μέσα" στην Τέχνη.... Μάλλον χάνεται η "μαγεία" όταν μπορείς και αναλύεις το αντικείμενο. Θυμάμαι μικρός να ακούω μουσική χωρίς να καταλαβαίνω τι ακριβώς ακούω. Θυμάμαι να εισπράττω τον συνολικό ήχο που είτε μου άρεσε ( πολύ ) είτε τον απέρριπτα ( τελείως! ). Αυτό το συναίσθημα πλέον δεν μπορώ να το ξανανιώσω. Ακούω Stevie Wonder και ψάχνω το Clavinet, ακούω Led Zeppelin και ψάχνω την μπότα του Bonham, ακούω Dire Straights και προσπαθώ να μαντέψω αν ο Knopfler παίζει με Strat ή Les Paul... Ο Bob Ross ΔΕΝ λέει "the ART of painting" αλλά "the JOY of painting". Και μου αρέσει πολύ, αν και αναγνωρίζω τον λόγο που οι "κανονικοί" ζωγράφοι γελάνε μαζί του. Είναι όμως αυτό άδικο; Είναι εν μέρει, αφού ο Β.R. έχει καταφέρει να δώσει JOY σε πολύ κόσμο με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Όπως και οι Sex Pistols...

Η παρατήρηση του vangelism μου θυμίζει ατάκα του David Lee Roth στα early 80s για τους Van Halen: μας γουστάρουν γιατί παίζουμε σκληρό ροκ με το οποίο όμως μπορούν να χορεύουν!

Έλληνες, με ένα ιδιάζον blending ήχων και τεχνοτροπιών: https://www.youtube.com/watch?v=Q-GRc6FGaNk

Το ότι χρειάζονται και τα δύο φαίνεται να είναι το προφανές για κάποιον που θέλει να εξελιχθεί. Αν όχι, τότε ο μουσικός-sequencer θα παίζει πρίμες βίστες τέλειες ενώ ο μουσικός-αυτιάς θα παίζει ό,τι του ΄ρθει (ενν. ό,τι του ΄ρθει στο αυτί - και μπορεί να έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον νομίζω... τουλάχιστον για τον εαυτό του! ). Και δεν μπορώ να μην θυμηθώ κάποιους συμμαθητές μου στο ωδείο που ως σπουδαστές στην ανωτέρα ΔΕΝ μπορούσαν να παίξουν το "χάρτινο το φεγγαράκι" γιατί δεν το είχαν δει σε παρτιτούρα. Είναι στον άνθρωπο; Είναι στο σύστημα των κλασσικών ωδείων; Δεν ξέρω. Είναι κρίμα όμως στα σίγουρα, πάντα ένιωθα ότι αυτοί οι άνθρωποι έχαναν κάτι από την μαγεία-παιχνίδι της μουσικής.