Alex Raptakis

Μου άρεσε πολύ αυτό, θα το κρατήσω σίγουρα! Δεν είναι ότι ψάχνω απαραίτητα απαντήσεις. Είναι περισσότερο του ότι κρατάω πολλά μέσα μου και δεν έχω την καθημερινότητα για να τα αποβάλλω. Απλά έχω αγαπήσει το Noiz και το βλέπω σαν ένα χώρο έκφρασης, όχι μόνο για να προωθώ τις δημιουργίες μου. Δε φοβάμαι το θάνατο, καθόλου. Ίσα ίσα που μου το concept γέννηση-θάνατος μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. Βέβαια τα 5 χρόνια που αναφαίρεις είναι ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα - μπορείς σχετικά εύκολα να βρεις χρήματα για να "ζήσεις" μόνο 5 χρόνια, και δε χρειάζεται να ανησυχείς για τα υπόλοιπα. Τα υπόλοιπα είναι το θέμα, γιατί κανείς δε θέλει να περάσει ένα υποτιθέμενο μεγάλο διάστημα ζώντας μια μέτρια καθημερινότητα. Οι παράγοντες τις ευτυχίας δεν είναι απόλυτοι, και σίγουρα όχι 100% ελεγχόμενοι. Μακάρι να μπορούσα να το ελέγξω. Προσπαθώ, αλλά δε τα καταφαίρνω πάντα. Έτσι κι αλλιώς, το συναίσθημα της μοναξιάς είναι πρωτόγονο ένστικτο... Οι ρίζες όχι μόνο δε με ενδιαφέρουν, αλλά θεωρώ μεγάλη παγίδα να πιαστεί κάποιος από αυτό που του έδωσε "τυχαία" η ζωή. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες προτεραιότητες και προτιμήσεις. Εμένα δε με ενδιαφέρει καθόλου ο χώρος ή ο τόπος, εκτός αν αυτός καταντάει επιθετικός. Και έτσι ένιωθα στην Κρήτη, για πολλούς λόγους. Μακάρι να έφευγα εξωτερικό, αλλά εδώ δε μπορώ να τα καταφέρω στην ίδια χώρα - πώς να τα καταφέρω σε έναν παντελός άγνωστο τόπο? Με ενδιαφέρουν μόνο τα άτομα (και κατα κύριο λόγο το ταίρι μου) που θα είναι δίπλα μου στο ταξίδι που κλήθηκα να κάνω. Όλα τα υπόλοιπα είναι είτε μικρές, είτε μεγάλες βελτιώσεις. Τα χόμπυ μου είναι αρκετά κλειστά και μοναχικά για κάποιο λόγο - γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας μου, δυστυχώς ή ευτυχώς. όμως δεν είμαι κλειστός, έχω δοκιμάσει πάρα πολλά, δημιουργικά ή όχι, ψηφιακά ή φυσικά. Σπάνια λέω όχι σε ευκαιρίες και ιδέες, το έχω σαν κανόνα να μη λέω πολλά όχι γιατί "ποτέ δε ξέρεις". Αλλά δεν είναι και πολλές πλέον. Το να ξεκινήσω να κάνω άλλα πράγματα για να δω αν μου αρέσουν, ενώ ταυτόχρονα έχω τόσα άλλα ενδιαφέροντα, το θεωρώ κάπως ανούσιο, αν και καταλαβαίνω απόλυτα το σκεπτικό. Είμαι πλέον βέβαιος γι αυτό. Από μικρός ένιωθα μόνος και την ανάγκη να μην είμαι. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα ακόμη, και η ζωή που εν τέλει κάνω δε βοηθά καθόλου (μα καθόλου). Αλλά είμαι σίγουρος ότι η ψυχολογία μου θα ήταν τόσο βελτιωμένη έτσι ώστε το επαγγελματικό να είναι απλά κάτι το δευτερεύον. Αυτό έχει γίνει, και μάλλον γι αυτό αρχίζω να θέλω να ξεφύγω σε κάτι πιο αγαπητό. Προφανώς το βλέπω πλέον εκ του ασφαλούς. Δύο χρόνια πριν κόντεψα να τα χάσω όλα, ενώ τώρα είμαι πιο οικονομικά ευκατάστατος από όλη μου την οικογένεια. Το πιο ασφαλές είναι το πλαγίως που λες. Απλά ο δρόμος με κουράζει πολύ ψυχολογικά. Αν τα δω από μια άλλη οπτική, θα μπορούσα να πω, όλα είναι τέλεια, είμαι υγιέστατος, ευκατάστατος και ελεύθερος να κάνω ότι θέλω. Δυστυχώς δεν έχω τέτοιο κουμπί, και όποια μέρα προσπαθώ να το επιβάλλω, η νύχτα με βρίσκει σε άθλια κατάσταση. ... Όπως και να χει, σας ευχαριστώ ΠΑΡΑ πολύ για αυτή τη συζήτηση. Διάβασα πολύ όμορφα λόγια από όλους σας, λόγια που δεν έχω την ευκαιρία να ακούσω εδώ μέσα στα λίγα τετραγωνικά που ζω. Θα προσπαθήσω να τα κρατήσω και να μη το βάλω κάτω!

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας, το εκτιμώ πολύ! Το έχω κάνει και αυτό, έπρεπε να γίνει, και έγινε λίγο μετά την ανακοίνωση ότι σταμάτησα τη ζωγραφική. Και φυσικά δεν παρεξηγώ (προσπαθώ ποτέ). Έτσι κι αλλιώς, η μισή μου παρέα είναι σχετική με το επάγγελμα συζητάμε περί ψυχοθεραπείας πολύ συχνά. Βέβαια, όσο και αν υπεροπτικό, ναρκισσιστικό και εγωιστικό να ακούγεται, έχω ψάξει πολύ τον εαυτό μου. Ξέρω πολύ καλά (πλέον) τι θέλω, γιατί το θέλω, τι μου συμβαίνει και γιατί, και δε μιλάω καθόλου επιφανιακά. Το πρόβλημα είναι ότι δε βρίσκω λύση, πέραν της ελπίδας για τύχη, σε συνδιασμό με την υπερπροσπάθεια και την αόριστη αναμονή - ενώ όλα αυτά με τρώνε και με κάνουν να μη μπορώ να απολαμβάνω τη ζωή. Δυστυχώς δεν έχουμε κουμπιά. Αρκετές φορές σκεφτόμουν ότι θα ήταν καλύτερα να μην ήμουν έτσι, να μην ήμουν τόσο δα τελειομανής και over-thinker. Αλλά δε μπορώ να το σταματήσω κιόλας. Άσχετα ότι δεν απολαμβάνω καθόλου αυτό που κάνω και τους ανθρώπους που συνεργάζομαι, η τέχνη που κάνω τώρα μου βγάζει χρήμα έτσι ώστε να μπορώ να μαζέψω χρήματα και να υποστηρίξω τα υπόλοιπα. Από την άλλη, υπάρχουν μέρες, βδομάδες, ή και μήνες, που δεν έχω καθόλου χρόνο. Και αν έχω θα είμαι τόσο κουρασμένος που δε μπορώ να πειθαρχήσω επιπλέον τον εαυτό μου... Δε θέλω να είμαι ο καλύτερος στα πάντα, ούτε καν σε ένα. Απλά αντιλαμβάνομαι τη μετριότητά μου σε οτιδήποτε έχω δοκιμάσει. Τώρα θα μου πεις, έχεις δοκιμάσει κάτι για 10+ χρόνια? Όχι, γιατί δεν είχα την καθοδήγηση στο να βρω τι ακριβώς μου αρέσει. Τώρα ξεκινάω και είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να κάνω που απλά χάνομαι. Σε καταλαβαίνω. Για μένα είναι πολύ βασικό να μπορώ να μοιραστώ οτιδήποτε στη ζωή μου με το κατάλληλο άτομο. Ίσως αν το είχα βρει, όλα αυτά να μην ήταν πρόβλημα, αλλά ένα ταξίδι. Έτσι το νιώθω. Και μέσα στη μέρα, ανεξάρτητα του τι κάνω, άπαξ και αντιληφθώ το πόσο μόνος είμαι και το πόσο φαύλος είναι ο κύκλος της ζωής που έχω "διαλέξει", μπαίνω στο mode κατάλθηψη. Ήρθε και η καραντίνα σαν το κερασάκι στην τούρτα... Είμαι πολύ πειθαρχημένος στα πάντα στη ζωή μου - από το ότι δε λέω ποτέ ούτε το παραμικρό ψέμα, μέχρι το ότι δεν έχω καπνίσει ποτέ. Το επέβαλλα στον εαυτό μου, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος στο να καταπολεμίσω τη μετριότητά μου και να αποκαταστήσω τον οποιονδήποτε χαμένο χρόνο, μιας και μεγάλωσα με ανθρώπους που ήταν πάντα καλύτεροι από μένα σε κάτι που εγώ θαύμαζα. Από την άλλη καταλαβαίνω ότι είμαι πάνω από το μέσο όρο, αλλά ο μέσος όρος δεν με ενδιαφέρει, δεν είναι κάποιος στόχος και δεν οδηγεί πουθενά. Έχω εφόδια? Ναι. Αρκούν? Μέχρι τώρα, μάλλον όχι - ή τουλάχιστον έτσι μου έχει φερθεί η ζωή. Τρομακτική αλήθεια, ειδικά αν μιλάμε για Ελλάδα. Στο εξωτερικό κάτι γίνεται, αλλά ο ανταγωνισμός είναι εξωπραγματικός, με ανθρώπους που έχουν πραγματικές ικανότητες, ιδέες και βάσεις, φτιαγμένοι για την επιτυχία. Και τα λεφτά είναι πολύ καλά. Δε ζητάω πολλά όμως. Δε μεγάλωσα με χρήματα, και γι αυτό δε τα αναζητώ. Μου αρκεί να μπορώ να ζήσω απλά, κάνοντας όμως κάτι που απολαμβάνω. Μου άρεσε πολύ αυτή η πρόταση και μου δίνει ελπίδα. Από την άλλη, η ζωή μου είναι τόσο μουντή, κλειστή και περιορισμένη, που πρακτικά δε μπορώ να δω φως - γι αυτό και άνοιξα αυτό το νήμα... Όπως και να χει σας ευχαριστώ όλους για το χρόνο σας και για τις συμβουλές σας. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μένα, ακόμα και σε ένα κάπως απρόσωπο πλαίσιο όπως αυτό το φόρουμ.

Ήθελα πολύ καιρό να γράψω ελεύθερα για το παρόν θέμα, και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το κάνω. Ελπίζω να μην κουράσω πολύ. Συγχωρέστε τυχόν αυθορμητισμό, ή λάθη στο λόγο μου, γιατί θα προσπαθήσω να γράψω όσο πιο ελεύθερα γίνεται, για ένα θέμα που με τρώει εδώ και χρόνια. Για όποιον βαρίεται να διαβάσει το όλο ιστορικό, μπορεί να παει στις τελευταίες παραγράφους (μετά τη μεγάλη γραμμή). Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο όλων. Ξεκινώ να πω ότι, δεν έχω να απευθυνθώ σε πολλούς για τον οποιονδήποτε προβληματισμό μου. Για κάποιο λόγο, ο χαρακτήρας μου μου επέβαλε από πολύ νωρίς να αρκεστώ σε λίγα και καλά - έτσι και στους φίλους μου, και εν τέλει σε όλο τον κοινωνικό μου κύκλο. Αυτό σημαίνει ότι, σε λίγες μέρες κλείνω τα 30 και βρίσκομαι σε ένα κοινωνικό αδιέξοδο. Έχω φίλους, αλλά (πολύ) λίγους μα και (πολύ) καλούς, που δυστυχώς όμως δε βρίσκονται κοντά μου λόγω της απόφασής μου να φύγω από την Κρήτη και να μείνω στην Αθήνα. Γιατί άφησα την Κρήτη (και όλους μου τους φίλους) θα με ρωτήσει κάποιος. Ένιωθα ότι ήταν η μόνη λύση τότε. Λύση σε τι? Δε ξέρω ακριβώς. Μια που δε μου αρέσει η νοοτροπία του χωριού, μια που ήθελα να φύγω (πολύ) μακριά από τη μάνα μου, τότε πίστευα ότι θα ήταν η βέλτιστη κίνηση για τα επαγγελματικά μου, αλλά κυρίως πίστευα ότι θα είναι ένα ολοκληρωτικά νέο ξεκίνημα. Σε δυο μήνες κλείνω 4 χρόνια η ζωή μου έχει αλλάξει, αλλά δε ξέρω αν είναι για καλό ή για κακό. Τα επαγεγλματικά μου: Μπορεί να έχει πάρει το μάτι σας ότι στοχεύω στη σύνθεση κινηματογραφικής μουσικής. Παρόλο που φοίτησα σε Μουσικό Γυμνάσιο-Λύκειο και απολάμβανα τη σύνθεση όσο τίποτε άλλο, στη Γ' Λυκείου ήθελα ως πρώτη επιλογή να σπουδάσω Οικονομικά. Στο 2ο έτος κατάλαβα ότι δεν ήταν για μένα, και σχεδόν τα παράτησα. Τότε είχα ως χόμπυ τη γραφιστική (επεξεργασία ψηφιακής εικόνας), έκανα αρκετούς ιντερνετικούς φίλους που με βοήθησαν να εξελιχθώ, και μέσω του εθελοντισμού αργότερα ξεκίνησα να βγάζω κάποια χρήματα. Εκείνη την περίοδο μαλώσαμε άγρια με τον κολλητό μου - που ήταν και ο συνδετικός κρίκος της μουσικής ζωής μου. Είχαμε μια hard-rock μπάντα, έπαιζα drums και έγραφα κομμάτια. Και για πολλά χρόνια μετά, σταμάτησα πλήρως να ασχολούμαι με τη μουσική, και αργότερα, οι νέοι μου φίλοι δεν είχαν την παραμικρή ιδέα. Τέλη του 14', μόλις πήρα το πτυχίο, το δωσα στη μάνα μου να το κορνιζώσει και έμεινε στο τοίχο. Ταυτόχρονα ξεκίνησα να πάρω το πτυχίο Αγγλικών (C2). Εκείνη την περίοδο ένας καλός φίλος (από αυτούς που μου έμαθε γραφιστικά κόλπα) μου πέταξε την ιδέα να ξεκινήσω να ζωγραφίζω αντί να επεξεργάζομαι. Παρόλο που ήμουν παντελώς (μα παντελώς) άσχετος με τη ζωγραφική, σαν ιδέα μου άρεσε και επειδή δεν είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου, είπα να το πάω πολύ σοβαρά και κυνηγήσω την εικονογράφηση - ψηφιακή ζωγραφική κυρίως για video games, χαρακτήρες, κτλ. Ξεκίνησα από το μηδέν, και τον πρώτο χρόνο έδωσα πόνο. Διάβαζα σαν να έκανα διδακτορικό, φτάνοντας τις 15-16 ώρες τη μέρα για πολλές μέρες - γιατί "έτσι έπρεπε" προκειμένού να φτάσω το στόχο μου. Είχα μηδενική κοινωνική ζωή, και οι φίλοι μου το ίδιο. Βγαίναμε για κανένα πιτόγυρο και για καμιά ταινία που και που. Έπρεπε όμως να πάω και στρατό, οπότε είχα και αυτό στη μέση. Ο στρατός, σε συνδιασμό με τη φασαρία στο σπίτι και τον μηδανιμό κοινωνικό κύκλο, ήταν ένας μεγάλος παράγοντας που με έκαναν να θέλω να εξαφανιστώ από το σπίτι. Έτσι μετά το στρατό, τέλη του '17 ανέβηκα Αθήνα, χωρίς δουλειά, με τη μόνη ιδέα του να εξελιχθώ και να βγάλω λεφτά από την εικονογράφηση και με μια μικρή ελπίδα ότι θα καλυτερεύσει και το κοινωνικό κομμάτι. Το πίστευα πολύ, ήμουν σίγουρος ότι κάτι θα κάνω. Και έτσι έγινε. Πήγα Αθήνα, βρήκα σπίτι και ξεκίνησα να βγάζω κάποια χρήματα, όχι πολλά βέβαια. Ο (ηλιθιωδώς) ανταγωνιστικός τρόπος σκέψης μου δε με άφηνε ήσυχο - έβλεπα τους μάστερς και έλεγα ότι εκεί πρέπει να φτάσω. Μου άρεσε η ιδέα να το κάνω, να είμαι ένας από αυτούς, με αποτέλεσμα να πιέζω τον εαυτό μου ολοένα και περισσότερο... Μέχρι που απλά έσπασα. Το καλοκαίρι του 18', 3 χρόνια μετά την έναρξη της προσπάθειας μου, αποφάσισα να σταματήσω για τα καλά. Αντιλήφθηκα ότι όλο αυτό δεν ήταν για μένα, και ότι πίεζα τον εαυτό μου για μια ιδέα, και όχι για την πραγματικότητα που περιτριγυρίζει έναν ζωγράφο. Πολλοί δε κατάλαβαν ποτέ το γιατί, περισσότερο γιατί είχα φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο στα μάτια τους, και πολλοί θα το ζήλευαν, αν και στα δικά μου ήταν πάντα κάτι μέτριο. Παρ'όλα αυτά, η απόφασή μου ήταν οριστική, και εξιλεωτική. (Για όσους ενδιαφέρονται μπορούν να δουν τις ζωγραφιές μου εδώ: artstation.com/nunbul) Το αποτέλεσμα - να μείνω χωρίς χρήματα, με τρεχούμενα έξοδα και καμία ιδέα για του τι θα κάνω στη ζωή μου. Η μοναξιά και οι όλες συνθήκες δε βοηθούσαν καθόλου. Ευτυχώς ήρθε ο φίλος μου ο ΟΑΕΔ και μου πρόσφερε μια σύμβαση στο δημόσιο για ένα χρόνο μέσω του πτυχίου μου. Μπήκα σαν οικονομολόγος σε ένα τμήμα ΑμεΑ στην Αθήνα, αλλά βγήκα σαν σκηνοθέτης, φωτογράφος και φουλ τεχνολογική υποστήριξη στους ανίδεους μόνιμους υπαλλήλους του δημοσίου. Σταθεροποιήθηκα οικονομικά, και έκανα και δύο νέες καλές φιλίες, που ακόμα και σήμερα σπάνε πού και πού τη μοναξιά μου. Έπρεπε όμως να ψάξω να βρω τι θα κάνω - και μέσα στη βαρεμάρα του δημοσίου, σκέφτηκα να πάρω μια κιθάρα που πάντα ήθελα να μάθω και να γίνω καλός. Και λέω, πώς θα τη συνδέσω στον υπολογιστή? Χρειαζόμουν κάρτα ήχου. Χμμ, μάλλον χρειάζομαι και ηχεία μόνιτορ. Ας πάρω και ένα midi-controller, φθηνό είναι. Πώς δουλεύει? Βάζεις ήχους ψηφιακά ε? Χμ κάποια στιγμή είχα παίξει λίγο στο Fruity Loops... Και έτσι έσκασε από το πουθενά - Γιατί παράτησα τη σύνθεση? Μετά από μια μικρή έρευνα είδα ότι μπορείς να γράψεις Ό,ΤΙ ΘΕΣ, όπως θες. Και λέω - αυτό είναι. Μου έκανε κλικ, και έτσι τα παράγγειλα και έγραψα το πρώτο μου κομμάτι. Άρεσε σε ένα φίλο και το ανέβασε σε ένα animation που έφτιαξε (Το κομμάτι αυτό είναι και το τελευταίο κομμάτι του album μου, που ενα χρόνο μετά το αναβάθμησα με όλα αυτά που έμαθα). ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Έτσι ξεκίνησε η ιδέα - το ταξίδι μου στο να γίνω συνθέτης. Πάντα μου άρεσε ο κινηματογράφος και τα video games, μα ποτέ δεν είχα την ιδέα ότι θα μπορούσα να είμαι μέρος της μουσικής τους. Αυτό είναι, είπα. Δε μπορούσα όμως να γίνω κατευθείαν συνθέτης. Δε γίνεται, είναι αδιανόητο. Η σύμβαση δημοσίου τελείωνε και έπρεπε να βρω τι θα κάνω. Εντελώς τυχαία, ο τύπος που μου πούλησε τη μηχανή που αγόρασα όταν ήρθα Αθήνα μου πρότεινε δουλειά σαν γραφίστας. Έπρεπε να τη δεχτώ, παρόλο που από την εμπειρία μου ήξερα ότι δε θα μου αρέσει καθόλου, ούτε το περιβάλλον, ούτε πρακτικά το επάγγελμα. Αυτό ισχύει και σήμερα. Και εδώ κάπου ξεκινάει το πρόβλημα. Έχω πάρει την απόφαση μου, ότι θέλω να κυνηγήσω τη σύνθεση, και όπου βγάλει. Αλλά ποιός είμαι εγώ για να το πετύχω? Υπάρχουν άλλοι με τρομακτικές γνώσεις, σύνθεσης, θεωρίας, απίστευτοι οργανοπαίκτες, τρελά μυαλά, και σίγουρα άυτοί με τεράστιες διασυνδέσεις. Ποιος είμαι εγώ και από πού και ως πού μπορώ? Πρέπει να μάθω καλύτερο πιάνο, θέλω, ζηλεύω. Θέλω να γίνω καλύτερος στο πιάνο. Μου αρέσει όμως πολύ και η κιθάρα, και θα ήθελα να πάρω και ένα μπάσο. Τώρα στο γάμο του φίλου μου που έπαιξα drums, όλοι μου λένε να πάρω drums για να παίζουμε τα καλοκαίρια. Δε ξέρω τι να πρωτοκάνω. Είναι και ένα πρόγραμμα Film Scoring στο Ωδείο του Νάκα που φαίνεται ενδιαφέρον και λέω να το δοκιμάσω. Εδώ παίζει το δεύτερο πρόβλημα, μπορεί και πιο σημαντικό. Όχι μόνο δεν υπάρχει χρόνος για όλα αυτά, αλλά μέσα σε όλο αυτό το χάος, είμαι μόνος και δε βρίσκω τρόπο διαφυγής. Το να πετύχω στο οτιδήποτε και να σταματήσω να είμαι μέτριος σε ότι κάνω, ειδικά εφόσον "ξεκινάω" σε τέτοια ηλικία, χρειάζεται τεράστια αφοσίωση και πρέπει να αφιερώσω όλο μου το χρόνο εκεί. Αυτό σημαίνει εγκλεισμός μέσα στο σπίτι, και ατελείωτη δουλειά. Ταυτόχρονα σημαίνει και "αντίο" σε όποια ελπίδα έχω για λύσω το πρόβλημα της μοναξιας. Είμαι πάνω από 10 χρόνια single, και δεν είμαι οκ με το να μείνω έτσι για την υπόλοιπη ζωή μου. Το γιατί είμαι single είναι άλλο μεγάλο θέμα, αλλά ας πούμε ότι η μέση Ελληνίδα δε μου ταιριάζει και δε μπορώ να συμβιβαστώ με κάποια πραγματάκια. Ο μηδαμινός κοινωνικός μου κύκλος δε βοηθάει, και σίγουρα δεν είμαι το πιο τυχερό πλάσμα εκεί έξω. Πολλοί μου λένε να κάνω κάτι εκτός σπιτιού, αλλά τι? Δε μου αρέσουν και πολλά, και δεν έχω και άπλετα χρήματα ούτε το χρόνο να δοκιμάζω τυχαία άσχετα πράγματα. Τα χόμπυ μου είναι η μουσική, τα video games, και ο κινηματογράφος. Δεν αρκούν αυτά? Το μόνο που έχω σκεφτεί είναι να μπω σε μια μπάντα, αν και δε ξέρω καν τι μπορώ να κάνω σε μια μπάντα. Είμαι αρκετά μέτριος σε ότι όργανο "ξέρω", και σίγουρα το να παίζω progressive metal δε θα έκανε τα πράγματα πιο εύκολα. Ας μη βάλουμε τον παράγοντα COVID στην εξίσωση για την ώρα... Μέσα σε όλα αυτά πρέπει μέχρι το Νοέμβρη να βρω άλλο, μεγαλύτερο σπίτι στην Αθήνα, που να είναι καλοστεκούμενο, να μπορώ να παίζω μουσική χωρίς να μου χτυπάνε την πόρτα και να έχω την ησυχία μου. Και να μη δίνω πάνω από 400 ευρώ, ήμαρτον. Τι κάνω? Υπάρχει βέλτιστη λύση? Υπάρχει ισορροπία? Θέλω πολλά? Είμαι καταδικασμένος να αποτύχω και να μείνω για πάντα μέτριος σε ότι κάνω? Είμαι καταδικασμένος να μείνω μόνος? Τι κάνω?...

Καλά έκανες και το ανέβασες γιατί είναι πολύ καλό, μπράβο Γιώργο! Ο όλος ήχος είναι αυτό που "περίμενα" να έρθει, και ήρθε. Απόλυτα ικανοποιητικό για μένα.

Ταυτίζομαι με gmoukou κατά κάποιο τρόπο. Η καραντίνα δε βοήθησε καθόλου. Χρονικά δούλευα κανονικά (αν όχι παραπάνω), ενώ ταυτόχρονα ήμουν σπίτι μόνος για μήνες, και κάτι τέτοιο δεν οφελεί την ψυχολογία μου. Φέτος έχω γράψει μόνο 2 κομμάτια, ενώ θα ήθελα να είναι πάνω από 10. Είχα πάρα πολλή δουλειά, ευτυχώς-γιατί λύνει τα οικονομικά θέματα, αλλά δυστυχώς-γιατί πραγματικά δεν είχεις και πολύ χρόνο όταν δουλεύεις 15+ ώρες τη μέρα. Υποτίθεται ότι θέλω να την αφήσω τη δουλειά για να στραφώ 100% στη μουσική, αλλά ο χρόνος δε βοηθά. Έτσι όπως πάω, δε βλέπω διέξοδο, είναι ένας φαύλος κύκλος - δουλειά, κούραση, ανεπαρκής χρόνος. και όλα αυτά σε μια δουλειά που δε μου αρέσει καθόλου, αλλά τη χρειάζομαι. Θα σας τα πω αναλυτικά άλλη φορά όμως, γιατί περνάνε πολλά από το κεφάλι μου και θέλω να τα συζητήσω. Τα καλά νέα είναι ότι, στις 27 Αυγούστου ήταν ο γάμος του κολλητού. Δυο βδομάδες πριν, πέταξε την ιδέα να κάνουμε ένα wedding band, και να παίξουμε μαζί, μιας και η τελευταία φορά που παίξαμε ήταν πριν περίπου 10 χρόνια, όταν είχαμε μια hard-rock cover μπάντα (ο κουμπάρος και ο γαμπρός). Ενώ όλοι που θα συμμετήχαν είναι επαγγελματίες μουσικοί (και πολύ καλοί στα μάτια μου), εγώ είχα να κάτσω σε drums από τότε... Αλλά έτσι και έγινε. Κάναμε σε studio 2 πρόβες όλες κι όλες, βγάλαμε μιάμιση ώρα πρόγραμμα, και λόγω αυτού, ο γάμος έγινε πράγματι πολύ ξεχωριστός. Ουσιαστικά ήταν μια μίνι-συναυλία με γάμο. Δε περίμενα να πάει τόσο καλά, κανείς μας δε το περίμενε. Τώρα θέλουν να κατεβαίνω κάθε καλοκαίρι Κρήτη και να κάνουμε τουλάχιστον ένα τέτοιο liveάκι. Μακάρι να είχα χώρο και χρόνο για drums γιατί μου έχουν λήψει πολύ... Αλλά και αυτό είναι άλλο ένα θέμα που θέλω να θέσω. Ίσως είναι ώρα να το κάνω, θα προσπαθήσω μέσα στη βδομάδα.

Δυστυχώς το άκουσα από τα ηχεία του κακολάπτοπ της δουλειάς οπότε δε το ευχαριστήθηκα φουλ. Ίσως τα μπάσα είναι λίγο αδύναμα, και η φωνή να θέλει λίγο παραπάνω ένταση σε κάποια σημεία. Είναι όμως πολύ όμορφο, με μια φρεσκάδα ρε παιδί μου.Μπράβο! Ένσταση λίγο στην προφορά που μπορεί να βελτιωθεί πολύ και το ρίχνει νομίζω. Έχουμε κάπου να ακούσουμε και το punk? Είμαι περίεργος!

Ακούγεται κάπως θλιβερό βέβαια... αλλά εγώ ανοίγω τον υπολογιστή πριν καν ξυπνήσω και κλείνει μετά που θα κοιμηθώ. Η κάρτα ήχου έχει μόνιμα το καλώδιο συνδεδεμένο, και απλά το κουμπώνω στην κιθάρα. Το amp sim τρέχει με ένα κλικ μιας και έχει standalone πρόγραμμα. Ρυθμίζω τις εντασεις με faders που είναι δίπλα μου, και φυσικά αν θέλω να ηχογραφήσω έχω template που όλα είναι έτοιμα με ένα-δυο παραπάνω κλικς. Συνήθως λοιπόν η κιθάρα μπαίνει στον υπολογιστή όταν ο χρήστης έχει τους υπολογιστές στην καθημερινότητά του και τον βολεύει η όλη διαδικασία. Υποθέτω. Αλλιώς είναι πολύ μπίζιλο το όλο θέμα και δεν αξίζει, εκτός αν όντως δε θέλει κάποιος να πάρει ενισχυτή για κάποιο λόγο.

Σε αυτές τις τιμές μετράει πάρα πολύ το πώς αισθάνεσαι ΕΣΥ την κιθάρα. Υπάρχουν ναι μεν κάποια πολύ καλά κομμάτια, αλλά σίγουρα μην αγοράσεις στα τυφλά. Προτείνω να πας σε (τουλάχιστον) ένα μεγαλούτσικο μουσικό μαγαζί της περιοχής σου, και πιάσε όσες κιθάρες είναι στο εύρος τιμών που θέλεις. Πιάσε τις όλες, γρατζούνα λίγο, δες τι σου αρέσει, τι σε βολεύει, τι σου φαίνεται περίεργο, αν τις νιώθεις πολύ χοντρές, πολύ μικρές, κτλ. Ρώτα τον υπάλληλο για το μοντέλο που κρατάς και σημείωσε (είτε στο κεφάλι σου είτε σε χαρτί) τι σου άρεσε και σε πιο μοντέλο. Σύμφωνα με αυτά, μπορείς να κάνεις μια έρευνα σε online καταστήματα και με λίγη βοήθεια από το forum θα βρεις το κατάλληλο όργανο για ΕΣΕΝΑ.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, συνήθως οι από-κάτω έχουν πρόβλημα, καθώς υπάρχει άμεση επαφή του πατώματός σου με το ταβάνι του γείτονα και έτσι μεταφέρονται οι κραδασμοί. Γι αυτό ακούμε τα τριξίματα καρέκλας, πατήματα, χτυπίματα και τα σχετικά. Δεν έχω ακούσει ποτέ τρίξιμο καρέκλας από διπλανό διαμέρισμα, αλλά οι από πάνω ας πούμε φαντάζομαι κάνουν μετακόμιση καθημερινά. Είναι μάλλον που τα περισσότερα σπίτια είναι δεκαετίας 60-70, ανακαινισμένα το 80.

Τι εννοείς "δεν σηκώνει"? Μήπως απλά θέλει drivers? Μήπως υπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα στον υπολογιστή? Απλά αν πάρεις εξωτερική, θα πρέπει να έχεις και ηχεία, γιατί αλλιώς θα δυσκολευτείς.

Είναι σίγουρο ότι χρειάζεται κάρτα ήχου? Εξαρτάται πάντα από το τι θες να συνδέσεις πάνω της, και πόσα σε πλήθος. Για παράδειγμα, πόσα ηχεία ή πόσα μικρόφωνα.

Το άκουσα από το κακολάπτοπ της δουλειάς που έχει απαράδεκτο ήχο οπότε δε μπορώ να πω κάτι για τη μείξη. Σαν σύνθεση μου άρεσε. Ωραίες φωνές και γενικά καλή επιλογή ήχων. Ολίγον επαναλαμβανόμενο για τα γούστα μου αλλά έχει ωραία ατμόσφαιρα όπως και να το κάνεις. Αυτό που με χτυπάει - και το χω ξαναεκφράσει σε άλλα κομμάτια, προσωπικά δε μου αρέσει καθόλου η απαγγελία, ειδικά σε τέτοια κομμάτια που είναι πιο ατμοσφαιρικά.

Μια μικρή λίστα που νομίζω ότι θα ήταν καλό να γνωρίζεις (η σειρά δε σημαίνει κάτι): - Πεντατονική κλίμακα (5 θέσεις): ξεκινάς με την πρώτη και σιγά σιγά βάζεις την επόμενη στο ρεπερτόριό σου, και αφού νιώσεις βολικά μαθαίνεις να τις "μπλέκεις" και να τις εναλλάσεις. Ματζόρε και μινόρε (αλλάζει μόνο το από πού ξεκινάει η πρώτη νότα, αλλά οι θέσεις είναι ουσιαστικά ίδιες). Αργότερα μπορείς να βάζεις backing tracks και να προσπαθείς να αυτοσχεδιάσεις. - "Κανονικές" κλίμακες: Ισχύει το ίδιο με τις πεντατονικές, απλά έχεις και τις 7 νότες. Αρχικά ξεκινάς με μία οκτάβα, και στη συνέχεια με 2, και αργότερα με 3. Παίζε μέχρι θανάτου. - Συγχορδίες: Πρώτα τις ανοιχτές θέσεις και μετά τις υπόλοιπες. Το σύστημα CAGED μπορεί να σε βοηθήσει. Προσπάθησε να βρείς απλούς ρυθμούς για να ξεπάρει το χέρι σου και να αποκτήσεις muscle-memory, έτσι ώστε να τις πιάνεις γρήγορα, σωστά και ταυτόχρονα να υπάρχει μια ανεξαρτησία στα χέρια σου. - Βρες κάποια "εύκολα" κομμάτια που σου αρέσουν και σου δίνουν το κίνητρο να τα μάθεις και να μη βαρίεσαι. Προσπάθησε να τα βγάλεις με το αυτί στην αρχή, έστω και για 5-10 λεπτά για εξάσκηση του αυτιού. Αργότερα μπορείς να ψάξεις tabs και να δοκιμάσεις να τα παίξεις - πάντα πρώτα πολύ αργά. Όταν κάνεις λάθος, παίξε το ΟΛΟ από την αρχή. Όλα αυτά με μετρονόμο, σιγά σιγά και όποτε νιώθεις κάτι να γίνεται εύκολο, ανέβαζε τον κατά 5 ή 10 bpm το πολύ. Αν νιώθεις ότι πονάς (πολύ) στον καρπό ή κάπου αλλού, σταμάτα γιατί μάλλον κάτι κάνεις πολύ λάθος. Θα βγάλεις σίγουρα βούσκες στα δάχτυλα, αλλά σιγά σιγά θα αποκτήσεις μικρούς ομοιόμορφους κάλλους και δε θα νιώθεις τίποτα.

Καθαρισμός + βάψιμο ίσως αρκούν για να μην το καταλαβαίνει ένας καπνιστής. Άλλοι λένε ότι η τσιγαρίλα φεύγει μόνο αν ρίξεις τον τοίχο...

Αν και το άκουσα στα κακοηχεία του κακολάπτοπ της κακοδουλειάς, μου άρεσε πολύ. Το βλέπω άνετα να είναι ένα main-menu theme σε ένα παιχνίδι μυστηρίου, τουλάχιστον indie, αν όχι εταιρικών προδιαγραφών.

Πούλα τη και πάρε Τελε.... oh wait...

440 hz = 440 επαναλήψεις το δευτερόλεπτο. Ακόμα και μια έκρηξη να βάλεις σε αυτή τη συχνότητα, θα ακουστεί σαν Λα. Η μουσική δεν είναι τίποτα άλλο από το πόσο γρήγορα ακούμε το οτιδήποτε. Η ταχύτητα αυτή καθορίζει το πώς αντιλαμβανόμαστε το pitch. Τα παραπάνω που έγραψες ισχύουν αν μιλάμε για εντελώς συνθετικούς ήχους τύπου sinewave. Τότε ναι, αν είσαι +- 25 στα 440, τότε θα είσαι γύρω από τη Λα. Αλλά επειδή οι φυσικοί ήχοι έχουν επιπλέον συχνότητες (πχ θόρυβο και overtones), τότε είναι αδύνατο να αντιληφθούμε ένα μικρό boost ενός εύρους συχνοτήτων ως αύξηση pitch. Αν φυσικά το παρακάνουμε, τότε ναι θα το ακούσεις σαν Λα. Αν πάρεις ένα EQ με 1 notch (πχ με την τεχνική swiping για να βρεις "κακές" συχνότητες σε ένα mix, τότε θα ακούσεις ξεκάθαρα το pitch. Ένα παράδειγμα μείωσης "κακών" συχνοτήτων:

Και μένα μου άρεσε πολύ, φτιάχνει μια όμορφη αλλά μυστήρια ατμόσφαιρα. Από άποψη μείξης θα ήθελα λιγότερα μπάσα, ειδικά όταν μπαίνει το κρουστό, γιατί γίνεται λίγο χαμούλης.

Απλό, λιτό, στο χρόνο, καλά εκτελεσμένο. Βέβαια σε τόσο απλά κομμάτια, συνήθως υπάρχει φωνή που αυτή το διαφοροποιεί και του δίνει αξία (βλ όλα τα 4-chord songs). Η μείξη είναι κάτω του μετρίου για τα δικά μου γούστα. Οι ψηλές είναι ανύπαρκτες, λες και έχει βάλει high-cut επίτηδες στο master. Δεν υπάρχει ίχνος μπάσου, και η lead κιθάρα παραείναι υγρή νομίζω. Όλα αυτά φτιάχνουν εύκολα βέβαια! Ο ήχος δεν είναι αρκετά μεταλικός. Είναι κάπου στο hard-rock νομίζω. Επίσης ίσως επειδή είναι προς την upbeat μεριά δε το "νιώθεις" για μέταλ. Υπάρχουν ναι μεν upbeat metal κομμάτια αλλά έχουν πολύ μεταλικό ήχο, που δεν χωράει δεύτερη σκέψη για το αν είναι ή δεν είναι μέταλ.

Δεν είναι κακό. Νομίζω η φωνή είναι πολύ ψηλά, και σίγουρα πολύ κοντά στο μικρόφωνο. Τα plosives ακούγονται πολύ, ειδικά τα Π. Θα σε εμπιστευτώ για την προφορά γιατί δε κατέχω γρί αρχαία, αλλά μου ακούγεται περίεργα. Δηλαδή ένα ύψιλον ακούγεται σαν "ου", λες και το τραγουδάει ο Ρουβάς, ένα ήττα ακούγεται σαν "ε", και τα κάππα σα να τα λέει Ηρακλειώτης. Επίσης στο βίντεο οι στίχοι φαίνονται πολύ χύμα. Αλλού βγαίνουν εκτός οθόνης, αλλού προσπερνούνται, αλλού απλά φεύγουν πριν προλάβεις να τους διαβάσεις. Και η γραμματοσειρά χάλια :P

Εμένα μου αρέσουν οι αλλαγές! Και εδώ επίσης φαίνεται τέρμα ότι το VST είναι πολύ περιορισμένο. Νομίζω το τερμάτισες ;)

Μη μπερδεύεις το programming με το quantizing ;) Ούτε εμένα μου αρέσει το quantizing. Το programming είναι το post editing των vst, με ότι κι αν επέρχεται. Το quantizing είναι κομμάτι του programming, αλλά όχι το μόνο. Για μένα το programming είναι να βρω που είναι το σωστό legato, δυναμικές και σωστά crossfades, vibrato, και keyswitches. Μακάρι να ήξερα να έπαιζα τσέλο ή βιολί, γιατί για μένα χάνεται όλο το συναίσθημα στο VST. Ίσως κάποια στιγμή να πάρω. Αλλά ακόμα και ηλεκτρονική drums που θέλω να πάρω, φοβάμαι μην ενοχλεί, μιας και δεν έχω στούντιο - πόσο μάλλον ένα ακουστικό όργανο - που αν δε ξέρεις να παίζεις, τσιρίζει...

@Πάνος Χελιδόνης Διαφωνώ κατά 99%. Άλλο το performance, άλλο η σύνθεση, είναι τελείως διαφορετικά πράγματα. Κάποιος μπορεί να είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ περφόρμερ και να μη μπορεί να παίξει τίποτα live, ακόμα και μετά από 100 takes, αλλά η συνθετική του αντίληψη να είναι ακραία. Το ίδιο ισχύει και ανάποδα, ένας τρελός περφόρμερ να μη μπορεί να συνθέσει, να μην έχει καθόλου φαντασία, κτλ. Επίσης, αν θες να έχεις ρεαλιστικό αποτέλεσμα, το programming δε το γλιτώνεις. Άλλο όμως να γράφεις (σε midi/synth) πιάνο, και άλλο πχ σόλο βιολί, που λόγω της φύσης του οργάνου δε μεταφράζεται τέλεια στα πλήκτρα. Eκτός αν φυσικά προσλάβεις μουσικούς - ή αν ακόμη καλύτερα ξέρεις ο ίδιος να παίζεις το όργανο, τότε ναι, αυτό είναι το τέλειο. Αρκετοί τοπ συνθέτες είναι multi-instrumentalists. Κιθάρα, μπάσο, drums, να τα παίξω ναι. Θα μου πάρουν ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ takes γιατί είμαι τρόμπας, αλλά θα το βγάλω και θα γουστάρω. Τι να κάνω όμως που θέλω να γράψω τσέλο, ghuzeng, erhu, ή sakuhachi? Ούτε να τα παίξω μπορώ, ούτε καν να τα αγοράσω.

ΤΙΝΑΦΤΟΡΕ?

Αν και δεν προσδιορίζεις το "πιο σοβαρά" (αν θες να πας επαγγελματικά), με χτύπησε ακαριαία το παραπάνω. Το 2016, είπα θα τα αφήσω όλα και θα ασχοληθώ με τη ζωγραφική. Ξεκινώντας κυριολεκτικά από το 0, έτρεχα να προλάβω, μιας και ένιωθα ότι ήταν ήδη αργά (παρόλο που ήμουν μόλις γύρω στα 25). Ναι μεν έφτασα σε ένα καλό επίπεδο για τον καιρό που ασχολήθηκα, αλλά κατέληξα να καταστρέφομαι ψυχολογικά από αυτό, και εν τέλη, είχα κενά που λόγω συνήθειας ήταν πλέον δύσκολο να καλυφθούν. 3 χρόνια μετά, παρόλο που είχα πλέον γίνει επαγγελματίας, τα παράτησα γιατί αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν για μένα - άσχετο βέβαια. Και τώρα με τη σύνθεση το ίδιο κάνω, γιατί είμαι ακόμη μεγαλύτερος και πρέπει να φτάσω αυτούς που έχουν πτυχία και γνώσεις. Βιάζομαι και φυσικά και ψυχολογικά, και προσωπικά δε ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Ισχύει όμως αυτό που λέει ο Γιώργος, ότι πρέπει να πέσεις στα βαθειά, να το δεις στην πράξη. Γράφε κομμάτια αβέρτα, ακόμα και αν δεν καταλήγουν σε κάτι τελειωμένο. Αυτό βέβαια συνδιάζεται με πολύ feedback από τρίτους, μιας και το μάτι και το αυτί μας συνηθίζει και δε καταλαβαίνει τυχόν προβλήματα.