fusiongtr

Λογικό, παλιές χορδές αφού.

Ξέρεις, ο πιθηκάνθρωπος ήταν από τα πρώτα jazz κομμάτια (εκτός από standards) που μελέτησα πριν 30plus χρόνια, όταν το πρωτάκουσα είχα πάθει ένα σοκ. Τι τεράστιος μουσικός που ήταν ο Mingus!

Τι μου θύμησες τώρα!!!!

Χρειάζονται πολλά για να παίξει κάποιος αντί του Σάκη. Και αίμα, και δάκρυα, και ιδρώτας. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν αυτό, αλλά μετά είδα ότι είναι του 2015 το καινούριο που ανέβασες. Σταθερή αξία η μπάντα, και φυσικά η Εβελίνα σ' ένα πολύ δύσκολο κομμάτι. Εύγετε.

Και πολύ καλά κάνεις κατά την γνώμη μου.

Ένα άλλο "φαινόμενο" της εποχής, είναι αυτές οι εταιρίες που προσφέρουν υπηρεσίες καθαρισμού, security, "εσωτερικών" γυναικών για υπερήλικες, όλα σε ένα. Οι γνωστοί δουλέμποροι.

Σσσσσ, μην το ακούσει η γυναίκα του, αλλού θα πάει ο νους της, και από απλή παντόφλα, θα αντιδράσει με έξωση.

Έχεις δίκιο Γιάννη, απλά το έγραψα ως απάντηση στο γιατί δεν βρίσκουν κάποιοι τεχνίτες βοηθούς.

Κλασσικός JJ, ωραίο Σπύρο.

Και μόλις την μάθει ψάχνω άλλον γιατί μου έρχεται φθηνότερα? Άσε που δεν μιλάω για κάποιον που δεν ξέρει την δουλειά. Μιλάω για κάποιον που πάει βοηθός επειδή ο μάστορας έχει καλές δουλειές. Αυτός που έγραψα είχε 10 χρόνια αυτόν για βοηθό (προφανώς όχι σε κάθε δουλειά). Ακόμα δεν την έμαθε την ρουφιάνα? Τι είναι, αστροφυσική? Άλλο χάλι αυτό με τους δικηγόρους, συμβολαιογράφους, ηχολήπτες, κλπ, που για καμιά 10αριά χρόνια απλά κουβαλάνε χαρτιά, καλώδια, και φτιάχνουν καφέδες με ένα χαρτζιλίκι.

Λοιπόν άκουσε και την δική μου εμπειρία. Ζω σε μια περιοχή, στην οποία αυτού του είδους οι δουλειές, είναι περιζήτητες, γιατί πάντα υπάρχει ανάγκη για επιδιορθώσεις, ανακαινίσεις, βαψίματα, περιποίηση κήπων, μερεμέτια μικρά ή μεγάλα. Για να κλείσεις κάποιον που ξέρεις τι δουλειά κάνει (συστημένος από φίλο/γνωστό), πρέπει να περιμένεις μήνες (στην καλύτερη εβδομάδες). Έρχεται, 8:00 με 15:00, να πιεί καφεδάκι, να φάει μεσημεριανό (άγραφος κανόνας να του το προσφέρεις), να κουτσομπολέψει, κλπ, και στις 14:30 να αρχίσει να μαζεύει, είτε έχει τελειώσει είτε όχι. Άλλη περίπτωση. Φίλος της μάνας μου μπογιατζής, παίρνει καλές δουλειές, δουλεύει κάθε μέρα (και Σ-Κ) όπου τον φωνάξουν, και έχει πολύ καλό όνομα γενικά για την δουλειά του. Τον παίρνουν τηλέφωνο και είμαι μπροστά. Και γίνεται πράσινος από τα νεύρα. "Και ήθελες να σου κολλάω και ένσημα? Τι θα πει έτσι είχαμε πει, εγώ σου δίνω καλύτερο μεροκάματο από ότι θα μπορούσα. Καλά ρε, 10 χρόνια σε ξέρω και σου δίνω δουλειά, τι είναι αυτά που μου λες?" Αυτό ήταν το νόημα της κουβέντας με συνεργάτη/βοηθό του. Αυτές είναι οι συνθήκες βάσει των οποίων ψάχνουν να βρουν βοηθούς ("ότι προαιρείται το αφεντικό, ότι θέλει ας μου δώσει"). Φυσικά συμφωνώ Νίκο. Το θέμα είναι να μπορείς να ζήσεις από αυτό σήμερα.

Της είπες ότι πήρες μόνο το μπράτσο για να το αλλάζεις βρε αθεόφοβε?

Μεγειά την κούκλα. Σπας ρεκόρ εσύ με το GAS, η σύζυγος .... ξέρει?

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο στον διαχωρισμό της δουλειάς από την εργασία. Όμως δυστυχώς η πραγματικότητα είναι υπέρ της δουλειάς και όχι υπέρ της εργασίας. Ελάχιστη εργασία υπάρχει σήμερα, οι περισσότερες είναι δουλειές και μάλιστα της μορφής "product line". Και αυτό γιατί ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της εργασίας είναι το να ξεκινάς κάτι και να μπορείς να το πας μέχρι το τέλος, να απολαύσεις το αποτέλεσμα της εργασίας σου, πράγμα που στις μέρες μας εκλείπει. Τα στάδια της παραγωγικής διαδικασίας είναι συνήθως διαχωρισμένα και πλήρως διακριτά. Εξαιρούνται φυσικά κάποιοι τύποι απασχόλησης (συνήθως αυτοαπασχόλησης) που μπορούν να δουν το τελικό αποτέλεσμα της εργασίας τους. Τι να σου πει ένας υπάλληλος γραφείου? Τι ωραία καταχωρώ τιμολόγια? Ένας πωλητής? Είμαι 5% πάνω από τους στόχους που μου έχει θέσει ο εργοδότης μου? Ένας που δουλεύει σε συνεργείο? Κάνω το καλύτερο σέρβις? Ενώ ένας που πραγματικά δημιουργεί κάτι με την απασχόλησή του, ναι, μπορεί να σου μιλήσει γι' αυτήν. Αν βάλουμε στην εξίσωση το γεγονός της δύσκολης επιβίωσης από την απασχόληση (ωράρια, αποδοχές, συνθήκες, ελαστική απασχόληση, κλπ), τότε είναι ακόμα πιο δύσκολο να ενδιαφερθεί κάποιος για εργασία. Για δουλειά θα μιλήσει, το αντικείμενο αδιάφορο, και μάλιστα δουλειά που δεν είναι και εύκολο να ζήσει από αυτήν. Δυστυχώς, κατά την γνώμη μου βέβαια.

Παιχταράς τεράστιος. Και φοβερά καταρτισμένος. Άκου εδώ σόλο, δυναμικές, εκφραστικότητα, λυρισμό.

Με πέθανες.

Αυτό ακριβώς!

Και ο ανοών ανοήτω.

Μια jazz καταιγίδα, με τρελά out παιξίματα. Από το album του Chris Potter "Follow The Red Line" - (Live At The Village Vanguard) το 2007. Chris Potter – tenor saxophone Adam Rogers − guitar Craig Taborn – Fender Rhodes Nate Smith – drums Όσοι είστε φίλοι του ιδιώματος, περάστε μια βόλτα να ακούσετε. Μόνο για γνώστες.

Δεν έχεις κάρτα ήχου (εξωτερική)? Κρίμα είναι να γράφεις με κινητό. Θα μπορούσες πχ να είχες βάλει και τυμπανάκια, να ακουστεί πιο σωστά, γιατί είναι δύσκολο να ακουστεί σωστά έτσι.

Κατ' αρχήν, καλώς ήρθες παλικάρι. Να σε ρωτήσω, πώς ηχογράφησες, σε ποιο πρόγραμμα?

Ακόμα ήταν νωρίς, υπήρχε το απογευματινό φως, ήταν γάμος, κοίταξαν να χαιρετίσουν να δουν τον χώρο, τον στολισμό, την μπάντα. Όταν άρχισε να ρέει το ποτό αργότερα, φαντάζομαι ότι θα χόρεψαν.

Α γεια σου. Και όχι μόνο το κούρδισμα βέβαια. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός ως προς την αντίληψη και συνειδητοποίηση όλων των ερεθισμάτων. Λέμε πχ "κόκκινο", αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε πώς ο κάθε ένας το αντιλαμβάνεται ακριβώς. Και αυτό για να συνεννοούμαστε γίνεται. Που σημαίνει, ότι αν πχ για κάποιον μπορεί να "λειτουργεί" καλύτερα το 432, για κάποιον άλλο το 440, για κάποιον άλλο το 487, κλπ. Πώς όμως μπορεί να βρει καθένας τι λειτουργεί καλύτερα γι' αυτόν? Να κάτσει και να ακούει για κάποιο καιρό τα πάντα σε όλες τις συχνότητες ( μια - μια κάθε φορά) για να βρει τι του πάει? Μια ζωή ολόκληρη. Και γιατί να το κάνει? Αφού σχεδόν κάθε ένας θα θέλει στο τέλος να ακούει σε άλλη συχνότητα από τον άλλο. Θα κουρδίζει λοιπόν καθένας όπου γουστάρει, και η μπάντα θα είναι "αλλού". Μα γιατί να το κάνει αυτό, αφού κάθε ένας από το ακροατήριο θα έχει την δική του αγαπημένη συχνότητα? Δεν υπάρχει κάποια συχνότητα που να "κουρδίζει" το ίδιο σε όλους τους εγκεφάλους, γιατί κάθε εγκέφαλος είναι διαφορετικός. Γι' αυτό όπως λέμε "κόκκινο" κι ας μην το αντιλαμβάνεται καθένας ακριβώς το ίδιο, λέμε 440, κι ας μην είναι (λέμε τώρα) η καλύτερη για όλους.

Δεν το έπιασες, το κομμάτι είναι λάθος. Αντί να είναι 4:32, είναι 4:33.