sfaku

Thx doc! Λογικότατο! Είχα κάνει αυτή τη λάθος ρύθμιση τον πρώτο καιρό που πήρα τη στρατ μου και θεωρούσα ότι η κιθάρα είναι σκληρή. Στο μεταξύ επειδή κατά τα άλλα ήταν άψογη, δεν είχε χρειαστεί να τη δει μάστορας για να το εντοπίσει, οπότε μόνο εγώ ήξερα το... κρίμα μου. Χαλάρωσα τα ελατήρια και βρήκα την υγειά μου. Σκέφτηκα μήπως και ο φίλος Noltrac έκανε κάποιο αντίστοιχο λάθος πακτώνοντας τη γέφυρά του, για αυτό και το ανέφερα.

Χρόνια πολλά Σπύρο! Έτσι για (να πάθουμε) πλάκα εννοείς, ε; ;)

Δεν ξέρω αν είναι δική μου εντύπωση αλλά στη στρατ μου -που έχει vintage tremolo- κάνει και bend πιο εύκολα όταν είναι floating (σε σχέση με μία πολύ σκληρή ρύθμιση ελατηρίων που είχα κάνει για να μην είναι floating).

Πώς την πάκτωσες; Με ελατήρια μόνο ή έχει κάποιο σύστημα;

Είδα πανκ και μπήκα! ;D Νομίζω ότι ο -ανέκαθεν λάτρης των crossover- Joe θα χαμογελάει ικανοποιημένος με την πανκομπλουζίστικη ερμηνεία σου, Κώστα. Πολύ πρωτότυπος τρόπος να το πεις. Και το κερασάκι στην τούρτα, ότι είναι δική σας σύνθεση. Για το εντυπωσιακό σας τεχνικό επίπεδο δεν θα επεκταθώ, καθότι με έχουν καλύψει άλλοι πιο γνώστες. Πάντως γενικά ό,τι έχει ανεβεί από το Circus είναι πολύ υψηλού επιπέδου.

Εγώ πάλι κατάλαβα ότι έκανες τη γέφυρα floating αφού παρατήρησες το πρόβλημα, μπας και βελτιωθεί, σωστά;

Δεν ρωτάω τυχαία. Ένα τιπ που έχω να πω για το στίχο είναι ότι πρέπει να έχει περισσότερες συλλαβές και πιο κουμπωμένες με τα ριφ για να γκρουβάρει το όλο πράγμα. Ας πούμε τα περισσότερα κομμάτια Τρύπες που έχουν γρήγορο τέμπο, όπως το δικό σας κομμάτι (π.χ. Εδώ, Δεν χωράς πουθενά κ.λπ.) έχουν στίχο που είναι μετρημένος σε όγδοα, η φωνή κάνει μικρές ουρές-τελειώματα και τραγουδά αρκετές ισόχρονες αξίες. Αυτό γίνεται γιατί αν υπάρχουν μεγάλες νότες συνέχεια στη βασική μελωδία, το κομμάτι αρχίζει να απλώνει, γίνεται πιο νωχελικό και χάνει σε ενέργεια. Αν η φωνητική γραμμή έχει πιο πολλές συλλαβές και παρακολουθεί σχετικά το μέτρημα του χάιχατ (το οποίο σχεδόν πάντοτε μετράει όγδοα σε τέτοια τραγούδια), δημιουργείται μία αίσθηση ρυθμικότητας και αυξημένης ενέργειας. Το ίδιο θα δείτε και στο "Ταξίδι στο κέντρο της γης από Ξύλινα Σπαθιά" ή στο "Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα" από Διάφανα Κρίνα. Παντού οι στίχοι κυλούν πιο γρήγορα, πιο ισόχρονα, πιο προσαρμοσμένα πάνω στο ριφ και το rhythm section -και έτσι το κομμάτι ρέει. Δεν είναι πανάκεια, αλλά είναι ένα καλό κριτήριο που μπορείτε να έχετε υπόψη σας όταν γράφετε το στίχο.

Τώρα το είδα, thx! ;)

Έχει ένας φίλος Plus deluxe σε φινίρισμα natural με χρυσό (μαμίσιο) στη μέση.

Να συμπληρώσω ότι κάποιες plus deluxe φορούσαν το στάνταρ 2 point tromolo και όχι το floyd. Επίσης οι σένσορες, πάλι στις plus deluxe, κυκλοφόρησαν και σε κόκκινο-χρυσό-μπλε.

Λοιπόν, στα 46-47 δευτερόλεπτα έχει μία διχορδία (σι-μι) που ξεχειλίζει από μπάσες. Αυτές οι χαμηλές είναι ίδιον των tele neck. Είναι το σημείο που με είχε προβληματίσει μήπως κάνω λάθος, όπως και... έκανα ;D

Εμένα ο τραγουδιστής σας μου θύμισε και άλλους ελληνόφωνους, π.χ. Μωρά στη Φωτιά, ιδίως σε κάποια τελειώματα. Επειδή δεν είναι τόσο μπάσος ούτε απαγγέλλει όλες τις νότες του (πλην από 1-2 σημεία) δεν παραπέμπει 100% σε Αγγελάκα. Νομίζω το συνολικό στήσιμο που έχει το τραγούδι και ένα-δυο συγκεκριμένα στοιχεία και σημεία είναι που παραπέμπουν σε Τρύπες, και όχι τόσο η συνολική ερμηνεία του τραγουδιστή σας. Αν θέλετε να πάμε επί της ουσίας στο τραγούδι, θα είμαι αυστηρός, γιατί έχω ακούσματα από αυτό το είδος και δεν θέλω να μπω στη λογική "είναι καλοί για ερασιτέχνες". Αντιθέτως σας συγκρίνω άμεσα με ό,τι καλύτερο έχω ακούσει και νομίζω ότι και εσείς οι ίδοι εκεί πρέπει να βάλετε τον πήχυ. Λοιπόν, μου έλειψαν κάποια πράγματα. Καταρχήν τσαμπουκάς. Το αποτέλεσμα είναι κάπως πλαδαρό. Θέλει πιο πολύ δύναμη και περισσότερες δυναμικές. Το μπάσο είναι αναιμικό (ίσως φταίει και η παραγωγή σας) και πλαδαρεύει το σύνολο. Ο κιθαρίστας όντως έχει μετρικά προβλήματα. Πρέπει να το δουλέψει αυτό. Επίσης οι στίχοι είναι αρκετά κοινότοποι. Δεν με τράβηξαν να τους παρακολουθήσω, και αυτό είναι οξύμωρο γιατί οι επιρροές σας είναι μπάντες βασισμένες στο στίχο, κάτι το οποίο δεν υποστηρίζετε στην ουσία αλλά κάπως επιδερμικά. Και τέλος, υποθέτω ότι είστε νέα παιδιά, αλλά δεν ακούω κάτι φρέσκο στην άποψή σας. Δεν είναι το πρόβλημα που έχετε παλιές επιρροές. Είναι το ότι δεν τις ξανασερβίρετε με έναν ανανεωμένο τρόπο αλλά με τον τρόπο που τις ακούγαμε πριν από 25 χρόνια. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι πρόβλημα. Δεν θα έλεγα ότι δεν έχει τίποτε το θετικό, φαίνεται ότι έχει πέσει δουλίτσα, αλλά στο σύνολο είναι απλώς συμπαθές σε σημεία και γενικά μέτριο. Θέλει περισσότερη τόλμη, πρωτοτυπία και ψάξιμο. Έχετε δουλειά μπροστά σας, κάτι κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να σας φοβίζει. Αν το αγαπάτε, βουρ στον πατσά. Ερώτηση: ποιος γράφει το στίχο; Ο τραγουδιστής ή άλλο μέλος;

Και εγώ ακούω τέλε δεξιά και στρατ αριστερά. Ο neck της στρατ μου δίνει πάντοτε μία αίσθηση πιο "συρμάτινης" ατάκας (δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα, έχω πιει και κάτι κρασάκια ;D ). Εδώ, αν δεν είναι θέμα παικτικό, νομίζω ότι την ακούω στο αριστερό δείγμα. Το δεξί είναι λίγο πιο mellow, οπότε λέω tele. Πραγματικά πολύ ωραίο παίξιμο, γλυκό μουσικότατο φραζάρισμα. Είναι πολύ ωραία κιθάρα. Κανονικά θα έπρεπε να ανεβάσω κανένα κλιπ, και από αυτήν και από άλλα πράγματά μου, αλλά πρέπει να κάνω όλη τη σχετική οργάνωση (και τον λίγο χρόνο μου τον επενδύω στα τραγουδάκια που σκαρώνω), άσε που πρέπει να ξεπεράσω (και να ξεπεράσουν και οι υπόλοιποι) το γεγονός ότι δεν είμαι και σπουδαίος παίκτης! Το έχω διαβάσει το thread. Νομίζω υπάρχει και ένα αντίστοιχο για τον twisted tele (αν όχι εδώ ίσως να το είδα σε κανένα tdpri) όπου βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο twisted της baja σε κάποιες φουρνιές μάλλον είναι ίδιος με του cs, αλλά σε άλλες δεν είναι. Ωραίος μαγνήτης, αν και μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να αλλάξω τον bridge με κάτι λιγότερο κομπρεσαρισμένο, και να έχω και ένα δεύτερο pickguard (γνωστό και ως καβάτζα ;D ) με έναν πιο κλασικό tele neck μαγνήτη.

Έχω μία custom deluxe tele του 2009. Τον έχει μαμίσιο. Και έχει twisted tele στη θέση neck, που στρατίζει αρκετά (μια και το έθιξε ο chief ;) ).

Επί του θέματος των μαγνητών tele, παίζω και στις τρεις θέσεις, κυρίως μέση και neck, πιο σπάνια τον bridge, τον οποίο χρησιμοποιώ κυρίως σε καθαρούς ήχους σόλο λόγω της τσικενίλας που αναδίδει. Έχω βέβαια λίγο ιδιαίτερη περίπτωση tele bridge (τον hot nocaster) που έχει output. Ίσως αν είχα άλλον με πιο vintage έξοδο να χρησιμοποιούσα bridge περισσότερο, γιατί επί του παρόντος σε βρόμικους ήχους αναγκάζομαι να παίζω με volume στο 8 για να κόβει λίγο. Στη strat πλέον με φτιάχνει μόνο ο neck και καμιά φορά ο μεσαίος, έχω το κλασικό 57/62 σετ. thx! Για τους nocaster το υποψιαζόμουν, με van zandt δεν έχω παίξει αλλά εκ πρώτης ακοής ακούγονται πολύ ωραίοι.

Αμφότεροι πολύ ωραίοι ήχοι, και εξαιρετικό παίξιμο. Μπορώ να ρωτήσω ποιοι ακριβώς μαγνήτες είναι; (εννοώ μάρκα και μοντέλο).

Φίλτατε, δεν το είχα πάρει χαμπάρι το κομμάτι σου ούτε εγώ. Δεν είμαι σίγουρος αν έχω πει τη γνώμη μου παλιότερα για τις δουλειές σου, αλλά δεν πειράζει και να επαναληφθώ, το καρα-έχεις. Δεν ακούω τα είδη που παίζεις πολλά χρόνια τώρα, από τα 20 μου (σωτήριον έτος 1993), αλλά το σωστό να λέγεται. Αν γύριζα πίσω σε εποχές π.Κ. (προ Καράφλας) όπου ήμουν μεταλλοπαλιοροκάς, θα ήμουν σίγουρα φαν σου. Το κομμάτι σου αυτό μου άρεσε περισσότερο από όλα, γιατί είχε τη γνωστή αρτιότητα αλλά και φρέσκες πινελιές (ρεφρέν) και μεστό, σχεδόν "σόουλ" χαρντροκάδικο παίξιμο. Ιδίως στα σόλο μου άρεσε που δεν άκουσα σρεντ και παρότι η κιθάρα μιλούσε συνέχεια δεν ένιωσα να φλυαρεί. Τεσπά, σούπερ δουλειά! Και εις ανώτερα!

Με καλύπτει ο haryy θα έλεγα. Επίσης παρατήρησα τους παρατονισμούς (Βασίλη υποθέτω εννοείς το θαλασσά αντί για θάλασσα κ.λπ.). Όντως αξίζει να βελτιωθεί σε αυτό το σημείο, είναι ένα συχνό μείον στο μέτρο του στίχου πολλών τραγουδιών. Τέλος βρίσκω αρκετά ευρηματική την σόλο κιθάρα (ebow να υποθέσω; ). Δημιουργεί μία πιο φρέσκια ατμόσφαιρα που ξεφεύγει από αυτό το "άλλη μία μπαλάντα". Αλλά ενορχηστρωτικά ήθελα την ίδια ευρηματικότητα και στο υπόλοιπο τραγούδι. Νομίζω το περιθώριο υπάρχει. @haryy, οφτόπικη ερώτηση προς άσχετο με τα autotune: πώς το καταλαβαίνεις ηχητικά ότι έχει πέσει tune; Παρατηρώ μια ελαφρώς μεταλλική αίσθηση (δεν βρίσκω καλυτερη λέξη) στη φωνή και ιδίως στα τελειώματα. Αυτό είναι;

Επιτρέψτε μου να προσθέσω κάτι. Το μουσικό ύφος "Χατζιδάκις με αγγλόφωνο στίχο" δεν μου ακούγεται καθόλου άσχημα. Κάτι ανάλογο κάνει η Μόνικα (την οποία θεωρώ πολύ καλή) και το κυριότερο, έχει και εμπορική επιτυχία. Υπάρχει μία σειρά νεότερων δημιουργών που εκφράζουν την ελληνικότητά τους μέσα από τη μουσική και όχι από το στίχο, όπως ήταν η συνηθισμένη και συχνά αποτυχημένη συνταγή ως σήμερα. Πρόκειται για ενδιαφέρουσα τούμπα, με ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Προσωπικά είμαι παγίως υπέρ του ελληνικού στίχου, και σε ό,τι γράφω ο ίδιος (εν οίκω) επιλέγω τα ελληνικά, γιατί πιστεύω ότι είναι ιδιαιτέρως δύσκολο να εκφραστείς σε άλλη γλώσσα, στην οποία δεν έχεις βιώματα. Υπάρχουν όμως ολοένα και συχνότερες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, όπως π.χ. η Μόνικα, ο SpyrosCh, παλιότερα οι Raining Pleasure κ.λπ., που δεν ξεχωρίζουν από τους γεννημένους αγγλόφωνους. Κωνσταντίνε θεωρώ ότι με λίγη δουλίτσα, αυτές οι ανεπαίσθητες ατέλειες στην προφορά φτιάχνονται, αν θέλεις οπωσδήποτε να τραγουδήσεις σε τέλεια αγγλικά (γιατί μπορείς κάλλιστα κατά την άποψή μου να τις διατηρήσεις σαν ανεπαίσθητο "κουλέρ λοκάλ"). Μην ξεχνάμε ότι το ταμπού του να ακούγεσαι σώνει και καλά οξφορδιανός έχει σπάσει πλέον και πολλοί δεν ντρέπονται να υποδηλώσουν την προφορά/καταγωγή τους ή και να τη χρησικοποιήσουν σαν όπλο για να ξεχωρίσουν (βλ. Gogol Bordello). Η απόσταση λοιπόν από τα τέλεια αγγλικά είναι μικρή αφού είσαι quite there. Το μεγάλο στοίχημα στα αγγλικά είναι να γραφτεί ένας όχι τυπικός αλλά ένας σπουδαίος στίχος, κάτι που και οι αγγλόφωνοι οι ίδιοι δεν το καταφέρνουν τόσο συχνά (πολλά τραγούδια που μας ξετρελαίνουν, έχουν τελείως παιδικά λόγια αν τα προσέξει κανείς). Όμως το ιδίωμά σου λόγω του λυρισμού του, απαιτεί ο πήχυς στο στίχο να είναι ψηλά. Θεωρώ ότι στο τραγούδι σου ο στίχος είναι καλός αλλά αν άκουγα 12 τέτοια τραγούδια μαζεμένα σε ένα cd θα ήθελα τα μισά να έχουν στιχάρες. Επομένως θα έλεγα να κάνεις ό,τι τραβάει η καρδιά σου και βέβαια μην ξεχνάς και τη μέση οδό. Αρκετοί (π.χ. Λόλεκ, The Boy κ.λπ.) παίζουν και ελληνικά και αγγλικά τραγούδια. Αν το καλοσκεφτείς, γιατί όχι; (ή όπως λεν στο χωρίο μου why not ;D ).

Πολύ ωραίο! Μπράβο! Μου έφερε λίγο και σε Κοέν (Λέοναρντ, όχι αδελφούς ;) ). Πάντως δεν μου φάνηκε ρετρό με την κακή έννοια (παλιακό). Το είχα εντοπίσει ότι έχεις ωραία φωνή ήδη από τις διασκευές σας. Για μένα ωραία φωνή συμπεριλαμβάνει και την καλή ερμηνεία απαραιτήτως και θεωρώ ότι είσαι καλός και εκφραστικός ερμηνευτής, και στο δικό σου υλικό και σε άλλα που έχεις ποστάρει. Και εις ανώτερα!

Θα επιμείνω ότι υπάρχει μεγάλη δόση αλήθειας σε όλες τις τοποθετήσεις. Ισχύει δηλαδή και ότι η τονικότητα μετράει, αλλά και ότι υπάρχει πολύ συχνά ανάγκη (που δεν παίρνει... αναβολή όπως λέει ο ΔΣ) να γίνει τρανσπόρτο. Στην περίπτωση που το τρανσπόρτο "χαλάει" την αίσθηση του τραγουδιού (γιατί δεν είναι και απαραίτητο), όπως την είχε κατά νου ο συνθέτης, τότε καλείται συχνά αυτός να βρει νέα ενορχήστρωση ή να τροποποιήσει μουσικά μέρη στα όργανα (μπορεί π.χ. να χρειαστεί να βρει εναλλακτική δαχτυλοθεσία ή κούρδισμα για να αποδώσει ένα κιθαριστικό ριφ) για να αποκαταστήσει κάτι από την αλλαγή αίσθησης που προκαλεί η αλλαγή τονικότητας. Μερικές φορές αυτό γίνεται χωρίς πρόβλημα. Άλλες χάνεται κάτι από τη μαγεία της αρχικής ιδέας, και άλλες φορές το κομμάτι γίνεται καλύτερο γιατί στη διαδικασία του τράνσπορτ βρήκε ένα πιο ευρηματικό οργανικό μέρος, καλύτερο από την αρχική ιδέα. Σόρι για το οφτόπικο, θα συμφωνήσω διαφωνώντας! Δεν μου ακούγονται ποτέ οι κιθάρες τους σαν μπαγλαμάδες, γιατί ποτέ δεν πάει το αυτί μου μόνο στις κιθάρες. Οι παραγωγές τους πάντοτε σε υποχρεώνουν να προσέχεις και να παρακολουθείς μόνο το σύνολο (όπου κείται και η ουσία, που λένε στο χωριό μου) και όχι τα επιμέρους όργανα, στα οποία υπάρχουν άπειρα λάθη (με τα οποία δεν έχει νόημα να ασχοληθεί κανείς αφού το σύνολο σπέρνει). Υπήρχε μάλιστα στο εξωτερικό μία σειρά από εξαιρετικά διαφωτιστικά ντοκιμαντέρ (δυστυχώς δεν θυμάμαι τίτλο), όπου ανέλυαν μεμονωμένα tracks από την πολυκάναλη ταινία και άκουγες φοβερές φαλτσαδούρες, πρασινάδες κ.λπ. που δεν περνούσαν όμως ποτέ στο σύνολο. Για αυτό κατά την ταπεινή μου άποψη οι παραγωγές του Μάρτιν, παρά την παλαιότητά τους, είναι ακόμη σεμιναριακές σαν φιλοσοφία- ίσως οι καλύτερες στην ιστορία της ποπ.

Δεν θέλω να πάρω το μέρος κάποιου στην όλη αντιπαράθεση, θεωρώ ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Μου έκανε βέβαια εντύπωση ότι κανείς δεν είπε, ρητά τουλάχιστον, ότι οι διαφορετικές τονικότητες έχουν και διαφορετικές ψυχοακουστικές ιδιότητες. Επειδή βέβαια, όσο πιο ποπ είναι το άκουσμα τόσο πιο πολύ παίζει ρόλο η φωνή, οι συνθέτες και οι παραγωγοί θα προσπαθήσουν να ικανοποιήσουν πρώτα αυτή, θυσιάζοντας όσο μπορούν λιγότερα από την αρχική ατμόσφαιρα που βίωσαν κατά τη σύλληψη του κομματιού (και στην οποία πιστεύω ότι κάποιες φορές η τονικότητα έχει τη σημασία της). Ακόμη, το σονάρισμα -που σε κάθε όργανο είναι διαφορετικό- προσθέτει στον ψυχοακουστικό αντίκτυπο. Επειδή πολλοί, τραγουδοποιοί ιδίως, γράφουν πάνω στο πιάνο ή την κιθάρα τους, θεωρώ ότι το σονάρισμα των συγκεκριμένων οργάνων κάνει κάποιους τόνους πιο επιθυμητούς από άλλους κατά τη σύνθεση. Το πορτάρισμα άλλες φορές είναι εφικτό χωρίς συνέπειες, άλλες φορές κάνει το τραγούδι καλύτερο και άλλες το χαλάει κατά τι (και εκεί αναζητείται η χρυσή τομή). Είναι θέμα συγκυριακό νομίζω, αφού συνταγή δεν υπάρχει. Υ.Γ.: Αναδρομικώς Χρόνια Πολλά στους Νικόλες!

Μα, αυτές είναι bolt on, με μονούς... αρκετά παραδοσιακές. Δεν βλέπω κάποια εσχάτη... προδοσία ;D ;D Όχι ότι θα με χάλαγε κανένας mini hum ή tv jones, οι μεταλομαγνήτες δεν μου αρέσουν. Προδότης κι εγώ... ;D (Μπάι δε γουέι αν και είμαι φαν του σκέτου, οι εικονογραφήσεις σου είναι πολύ εντυπωσιακές).

Φυσικά και μας ενοχλούν. Δεν έχω τέτοια τέλε ούτε και θα έπαιρνα.

Για να είμαι ειλικρινής έχω την αίσθηση ότι τα ξύλα της ταστιέρας έχουν διαφορά στην αίσθηση του χεριού και στην ευκολία παιξίματος. Μπορεί φυσικά να κάνω και λάθος ή να είναι θέμα perception. Πάντως το maple μου φαίνεται λίγο πιο stiff/δυσκολόπαιχτο, ο έβενος μαλακός και το rosewood εξίσου μαλακό, ίσως και μαλακότερο από τον έβενο. Για το θέμα των εναλλακτικών υλικών, θα αγόραζα κιθάρα από οποιοδήποτε υλικό, αρκεί να μου έλεγε κάτι στην αίσθηση και τον ήχο. Αλλά πέστε το εμμονή, πέστε το ρομαντισμό, δεν θέλω πειραματικά υλικά σε παραδοσιακά/κλασικά σχέδια όπως μια 335 ή μία τέλε.