sfaku

Οι Nirvana κατέστρεψαν τη μουσική ή όλοι αυτοί που τους αντέγραφαν επί μια δεκαετία με τον πιο γελοίο τρόπο, μαζί με τις εταιρείες "ένα τραγούδι μού 'μαθε η μάνα μου να λέω";

Αρχηγέ μου, πώς τρύπωσες εσύ στην ανίσωση που σκάρωσα; ;D

Ο τίτλος ήταν σαν να θέλει να σε βάλει σε τριπάκι "άλλο ένα thread για shredders" και τελικά στο ανατρέπει όλο αυτό. Δεν ξέρω αν ήταν στις προθέσεις του OP να "παίξει" λίγο με τους αναγνώστες, αλλά εμένα μου άρεσε η συγκεκριμένη ανατροπή. Ο Νιλ Γιανγκ δεν έχει ανάγκη να είναι βιρτουόζος γιατί είναι θεός (ανώτερο ιεραρχικά: θεός>βιρτουόζος). Το λέω μη και νομίσετε ότι είμαι biased. ;D

Όντως είναι diverse, αναφέρομαι όμως στη Stones φάση τους, κατά την οποία το ύφος τους ήταν εντελώς Stones(βλέπε λινκ Νέστορα). Το έκαναν όμως με αγάπη και σεβασμό, και όχι με δουλικότητα, και αυτό σαν ακροατής το εκτιμώ, όπως νομίζω και όλοι όσοι τους γουστάρουν.

Μια όχι και τόσο ίδια ακολουθία συγχορδιών και μια μελωδική γραμμή που περνάει πού και πού από τις ίδιες νότες (περίπτωση Μύρωνα-Λα Λούνα), νομίζω είναι λίγο παρατραβηγμένο να θεωρηθεί αντιγραφή, με το ζόρι είναι ομοιότητα. Η περίπτωση του Κοργιαλά λίγο πιο ξεκάθαρη, δανείζεται το chord progression του κουπλέ του While my guitar gently weeps. Πάντως το βασικό πρόβλημα με το τραγούδι δεν είναι οι Beatles (μια τεράστια επιρροή που έχει εγγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο όλων μας) αλλά ότι το τραγούδι είναι σούπα. Αντιγραφή που σηκώνει κράξιμο θεωρώ αυτή που παράγει κακό μουσικό αποτέλεσμα ( =μιμείται δουλικά). Η μορφολογική ομοιότητα, μικρότερη ή μεγαλύτερη, δεν μου λέει τίποτε, αν το τραγούδι λέει κάτι. Αλλά και το στιλ ενός μουσικού να αντιγράφεις επακριβώς, δεν είναι πάντοτε κακό και πρέπει να κρίνεται αναλόγως του τρόπου με το οποίο γίνεται αυτό. Οι Primal Scream π.χ. έχουν τρομερά εμφανείς επιρροές από Stones αλλά παραμένουν α) ενδιαφέροντες β) αυθεντικοί σε αυτό που κάνουν. +1000 Κάποια χιλιοακουσμένα chord progressions είναι πλέον κοινό κτήμα, όπως η φασολάδα ή το λασολφαμί ή το λαφασολμι (Somebody put something in my drink) κ.λπ. Τι να πεις για αντιγραφή εκεί πέρα;

Συμφωνώ με προλαλήσαντες yameth-roger waters-nikola. Πριν από 23 χρόνια που πρωτόπιασα κιθάρα, είχα βρει μια πολύ ωραία εισαγωγή με κλασική κιθάρα για την οποία ήμουν περήφανος (και άρεσε και στους... συμμαθηταί μου). Μετά από κάποια χρόνια τυχαία ξανάκουσα έναν δίσκο King Diamond (που τον είχα ακούσει 2-3 φορές στη ζωή μου) και ξαφνικά... ιδού η ωραία εισαγωγή μου, πανομοιότυπη νότα προς νότα. Το ίδιο πράγμα το έχω πάθει και με στίχους! Γενικότερα για το θέμα της "κλοπής" μου αρέσει πολύ η άποψη του Τζιμ Τζάρμους: From an interview in 2004: "Nothing is original. Steal from anywhere that resonates with inspiration or fuels your imagination. Devour old films, new films, music, books, paintings, photographs, poems, dreams, random conversations, architecture, bridges, street signs, trees, clouds, bodies of water, light and shadows. Select only things to steal from that speak directly to your soul. If you do this, your work (and theft) will be authentic. Authenticity is invaluable; originality is nonexistent. And don’t bother concealing your thievery—celebrate it if you feel like it. In any case, always remember what Jean-Luc Godard said: “It’s not where you take things from—it’s where you take them to.” Δεν μου αρέσει ο Μαχαιρίτσας ούτε το τραγούδι, αλλά η συγκεκριμένη κλοπή (θελημένη-αθέλητη) είναι πετυχημένη: από αρχαϊκό ποπ-γκαραζ το μουσικό θέμα έγινε ελληνοπόπ και στέκει 100% σαν κομμάτι του Μαχαιρίτσα.

Les Kef, πουλιέται Riot και σχετικά κοντά σου, στο Λιτόχωρο... http://smart.noiz.gr/details.php?id=53522 Τσέκαρέ το.

Για να μη σας πάρω στο λαιμό μου, η απόσταση που αναφέρω σαν ένα τεταρτάκι είναι 1500 μέτρα. Η γυναίκα μου που περπατάει πιο αργά μου λέει "20 λεπτά το κόβω". Αυτό για το πήγαινε βέβαια, γιατί στο έλα θα τσουλάμε καλύτερα.

Με όλο το φιλοσοφικό μου κατεβατό για το perception... ε, αυτό εννούσα τελικά! ;D edit: ξέχασα να πω ότι έχω ακούσει αλλά δεν έχω καταφέρει να βρω πηγές στο νετ ότι και οι QOTSA έχουν γράψει δίσκο με modellers. Θεωρώ πιο δύσκολο μια alternative μπάντα να παίζει με προσομοιώσεις παρά μια μέταλ.

Η στάση Νομισματοκοπείο δεν είναι ακριβώς δίπλα αλλά απέχει 1 τεταρτάκι με τα πόδια. Στη δε επιστροφή είναι και ελαφρώς κατηφόρα (πολύ βολικό μετά την 3η-4η μπίρα).

Δεν τα έχω ακούσει (άκουσα αυτά στη σελίδα που είναι mp3) αλλά κάποιος στο ποστ σχολίαζε "ωραία πλάκα μας έκανες με τα wav κλιπάκια". Είναι σίγουρο ότι δεν είναι χάλια επίτηδες;

Το τεστ του Gore το βρήκα πολύ δύσκολο αφού δεν έχω και μεγάλη εμπειρία από τα αληθινά μοντέλα (έχω ακούσει 2-3 φορές Vox και Bassman, Diezel ποτέ, ενώ δεν ξέρω ποιος Marshall '70s είναι στο τεστ, jmp 50; Αυτόν σίγουρα δεν τον έχω ακούσει). Η άποψή μου για τη γενικότερη κουβέντα. Οι modeling προσομοιώσεις έχουν κάνει άλματα προόδου. Βέβαια ο καθένας θέλει να παίζει με αυτό που τον φτιάχνει. Και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου, ότι επηρεάζεται πολύ από την προσωπική του πρόσληψη (το λεγόμενο perception). Δεν μπορείς να δεις το perception απλώς σαν ένα ελάττωμα, το perception κάποια στιγμή απαιτεί να γίνει πραγματικότητα. Για αυτό καλό είναι να προσπαθούμε να το τιθασεύουμε, για να μη σκάμε 100 χιλιάρικα για rig ενώ θα είμασταν άψογα με 5-10 π.χ. Αλλά αν προσπαθήσουμε να εκλογικεύσουμε τελείως το perception υπάρχει ο κίνδυνος να εμφανίζεται πάντα από την πίσω πόρτα, αφού είναι μπλεγμένο με τα γούστα, τα βιώματα, τις εμπειρίες, τις προσωπικές μας ιδιοτροπίες κ.λπ. Καλό είναι να είμαστε ανοιχτοί και λογικοί λοιπόν. Βέβαια όχι πάντα εύκολο ;)

Ποιο θεό από τους δύο; Τον Buck ή τον Wynn; Ο McCaughey είναι πασπαρτού (μπασίστας /κιθαρίστας) οπότε κάνουν συχνά τράμπες (έχω δει και τον Wynn και τον Buck με μπάσο). Παρεμπιπτόντως ο Wynn είναι ο αγαπημένος μου rocker όλων των εποχών. Κάποτε ίσως και να γινόμουν κομουνιστής, αλλά ευτυχώς δεν συμπαθώ τη μπαλαλάικα ;D

Πάντως σε περίπτωση που νιώσεις σοβαρό σύνδρομο στέρησης Peter Buck δεν ξέρω αν ξέρεις αυτούς: http://thebaseballproject.net/ Πιο underground κατάσταση, εμένα μου αρέσουν πάντως. Όσο για τους REM, έχουν πει τόσα πολλά και τόσο καλά που φεύγουν ακριβώς τη στιγμή που πρέπει. Ο τελευταίος τους δίσκος ήταν ευτυχώς ένα καλό κύκνειο άσμα (και όχι δεινοσαύρειο).

Ρε παιδιά ποιος είναι αυτός δίπλα στον Superfunk; ;D ;D

Σωστός ;)

Στην πραγματικότητα πάντως η δικιά μου δεν ήταν εντελώς απαραίτητο να σεταριστεί, ούτε στα 10 χρόνια. Καμιά παρεξήγηση αρχηγέ μου, με το καλή δεν εννοώ ακριβή. Φυσικά και κάποιος μπορεί να βρει το όργανο των ονείρων του στα 600 ευρώ, που εδώ που τα λέμε δεν είναι και τόσο λίγα λεφτά. Αλλά το αν είναι καλά στημένο το όργανο, αν είναι ευκολόπαιχτο, αν έχει τόνο, αν είναι resonant, αν παίζει καλά (για αυτό που είναι πάντοτε)... όλα αυτά είνα αντικειμενικά και μετρήσιμα. Τέλος, συνήθως σε μια κιθάρα ακριβή κατά κανόνα (υπάρχουν και εξαιρέσεις) έχει δοθεί πολύ προσοχή στο στήσιμο. Όπως και να το κάνουμε, είναι πιο πιθανό να βρεις μια άψογα στημένη κιθάρα στα 2.000 € παρά στα 500 €, παρότι ξαναλέω έχω δει κιθάρες μέσου κόστους που είναι καταπληκτικές.

Το καλή κιθάρα όσον αφορά τον ήχο είναι υποκειμενικό. Το καλή κιθάρα στην κατασκευή και το στήσιμο είναι αντικειμενικό. Μπορώ να πω επίσης μετρήσιμο. ;)

Η εμπειρία μου από την '57 RI Strat μου. Την πήρα κάπου το 2001, ρυθμίστηκε πρώτη φορά φέτος. Δεν εννοώ ότι ρυθμίστηκε η βέργα: 10 χρόνια δεν είχα πειράξει ούτε καν το intonation. Μόνο λίγο με τα ελατήρια του τρέμολο είχα πειραματιστεί. Φέτος ρυθμίστηκε επειδή για πρώτη φορά ακούστηκε ένα πολύ λάιτ τρίξιμο, λόγω του ότι είχε κάνει ένα λακουβάκι το 5ο της σολ. Η βέργα χρειάστηκε ένα πολύ μικρό τσικ, η διαφορά ήταν τόσο μικρή που ίσως θα μπορούσε και να έχει αποφευχθεί. Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο το ξύλο (maple ένα κομμάτι), νομίζω ότι φταίει που είναι καλή κιθάρα. Σε όσους έχω ακούσει να τους συμβαίνει, είναι σε καλοφτιαγμένα όργανα.

Ξεχειλίζει από αρμονικούς αν εννοείς αυτό. Θα το αγόραζα, παρότι δεν είμαι του είδους, γιατί είναι άψογα στημένο πετάλι, με πολύ ωραία αίσθηση στο χέρι όπως είπαν και άλλοι (για αυτό αν μπορείς βρες κάπου και δοκίμασέ το). Αλλά πρέπει να τονίσω ότι το δοκίμασα σε έναν Dr. Z Carmen Ghia που α) τα πάει πολύ καλά με τα πετάλια και β) απλώς σκοτώνει! Το θέμα είναι αν ο ενισχυτής σου (δεν έχω εικόνα από σύγχρονους Marshall) μπορεί να το αναδείξει. Το Riot είναι ένα "μεταξωτό βρακί" που θέλει επιδέξιους... παρτενέρ.

Βρίσκω όλη τη συζήτηση, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο ποστ, εντός θέματος. Δεν υπάρχει συζήτηση που να λειτουργεί εντός συρματοπλεγμάτων, πάντοτε οι συζητήσεις έχουν μια ροή και αυτή δεν είναι προβλέψιμη. Έτσι γίνεται και στις παρέες και παντού. Γιατί στο ίντερνετ να διαφέρει; Στο κάτω κάτω δεν είδα κανέναν να ξεφεύγει από τα συγκροτήματα διαμαρτυρίας για να μιλήσει για το Ατρόμητος-Παναθηναϊκός. Αλλά ακόμη και με το ζήτημα που θέτει ο audiokostas για τον Malcolm McClaren, δεν συμφωνώ με το διαχωρισμό. Όσοι έχετε ασχοληθεί στη ζωή σας με στρατηγική μάρκετινγκ θα ξέρετε ότι οι σοβαροί strategic thinkers δεν κοιτάνε μόνο νουμεράκια σε λίστες. Έχουν κουλτούρα, ενδιαφέρον για οτιδήποτε υπό τον ουρανό και βλέπουν τα πράγματα πολύ συνολικά και σφαιρικά. Πάντως ο McClaren τέτοιος τύπος ήταν. Με χιούμορ και κουλτούρα, καθόλου τεχνοκράτης. Νομίζω ότι αν ήθελε να φτιάξει ένα συγκρότημα διαμαρτυρίας, θα μελετούσε διεξοδικά το τραγούδι διαμαρτυρίας στην Ελλάδα. Είμαι βέβαιος ότι το αγγλόφωνο ροκ διαμαρτυρίας ήταν σε θέση να το αναλύσει καλύτερα από 10 μουσικολόγους μαζί. Θα έλεγα ότι σε αυτή τη συζήτηση γράφτηκαν αρκετά ενδιαφέροντα ποστ, υπήρξε ανταπόκριση και ξεφύγαμε και λίγο από τα θέματα GAS. Τα δύο μου κοχύλια cowry (από τις αρχαιότερες μορφές χρήματος).

Άκουσα ότι θα έρθουν και νέοπες, οπότε αν δεν έχω υπηρεσία, θα χαρώ να σκάσω εγώ και η μύτη μου ;)

Πράγματι, εκτός από το ρεμπέτικο που περιείχε πολιτική έκφραση, έμμεση ή άμεση, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι συγκλονιστικοί στίχοι της Ευτυχίας Παπαγιανοπούλου αλλά και τα γνωστά τραγούδια που είπε ο Καζαντζίδης για την ξενιτιά. Η ταύτιση του λαϊκού αποκλειστικά με την καψούρα (και δη την πλέον αβαθή) είναι επίτευγμα των τελευταίων δεκετιών. +1. Θα ήθελα να επισημάνω ότι ο Μάνος Χατζιδάκις δεν ήταν απλώς ένας τραγουδοποιός ή μουσουργός. Υπήρξε μια ιδιάζουσα περίπτωση πνευματικού ανθρώπου με απαστράπτουσα παρουσία. Κάθε του λέξη σχεδόν, ήταν και ένα διαμαντάκι. Αυτό μάλλον είναι η εξαίρεση στις τέχνες, αλλά και γενικά στην πνευματική ζωή. Υπάρχουν π.χ. σπουδαίοι τραγουδοποιοί ή και συνθέτες, που έχουν πει/κάνει πράγματα πλήρως ανακόλουθα με τη μουσική τους και το στίχο τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Σαββόπουλος. Δεινός ποιητής, φοβερός τραγουδοποιός και συνθέτης αλλά ήδη νωρίς στη δεκαετία του '80 είχε ξεφύγει. Λίγοι π.χ. ξέρουν ότι κάπου το '82-'83 έκανε διαλέξεις για την ανωτερότητα της ελληνικής γλώσσας. Σημειωτέον δεν έχει γνώσεις στο συγκεκριμένο ζήτημα αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να κουβαλάει παλμογράφους στις διαλέξεις, με τους οποίους ανέλυε κυματομορφές φράσεων, για να αποδείξει ότι κάτω από την ταπεινή μας τη λαλιά κρύβεται το μεγαλείο μιας αρχαίας προσωδίας... Ό,τι και αν έχει κάνει ο Σαββόπουλος όμως ως δημόσιο πρόσωπο -και εδώ θέλω να καταλήξω- δεν μειώνει στο ελάχιστο την καλλιτεχνική του ακτινοβολία, για μένα πάντα. Οι μεγάλοι μουσικοί/καλλιτέχνες είναι άνθρωποι και δικαιούνται να έχουν οποιοδήποτε ελάττωμα. Δεν φταίνε αυτοί που τους μυθοποιούμε. Ούτε είναι υποχρεωμένοι να επιβεβαιώνουν το μύθο αυτό. Όπως έλεγε και ο Ντύλαν, που έχει δεχτεί αντίστοιχη κριτική με το Σαββόπουλο για ασυνέπεια σε σχέση με τα τραγούδια του, δεν υπάρχει μεγαλύτερη φυλακή για έναν καλλιτέχνη από το να καλείται να επιβεβαιώνει το μυθοποιημένο image που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους για αυτόν οι οπαδοί του. Τον Ηλία Ζάικο τον ήξερα από το '93 που πρωτοείδα τους BW αλλά τα τελευταία χρόνια έτυχε να γνωρίσω και εκτιμήσω τις γενικότερες απόψεις του (κάποιες μάλιστα εκφράστηκαν στο πλαίσιο του φόρουμ). Ευκαιρίας δοθείσης, νομίζω ότι οι bluesmen πάντοτε έχουν κάτι πολιτικό στον τρόπο σκέψης τους. Τέλος αυτό που παραθέτεις blue για τον Θανάση, που κόπηκε λόγω χαμηλής βαθμολογίας στο... αναρχόμετρο, νομίζω αποτελεί την καλύτερη εξήγηση γιατί οι στρατευμένοι δεν ξέρουν ούτε καταλαβαίνουν από τέχνη, με ελαχιστότατες εξαιρέσεις (π.χ. Clash που δεν ήταν πάντως ακραιφνώς στρατευμένοι αλλά μάλλον θα έλεγα πολύ έντονα πολιτικοποιημένοι).

Προσωπικά η πολιτική άποψη δεν με ενδιαφέρει για να συμφωνήσω απαραιτήτως με τον καλλιτέχνη που τη φέρει αλλά για να σχηματίσω πιο σφαιρική εικόνα για το έργο του (μπορώ να πω δευτερευόντως για τον ίδιο). Πάντως πολλών -Ελλήνων και ξένων- η πολιτική άποψη συνάγεται κατά κάποιο τρόπο από τους στίχους τους ακόμη και όταν δεν γράφουν κατεξοχήν πολιτικά τραγούδια (άσε που με μια ευρεία χρήση του όρου τα πάντα είναι εν δυνάμει πολιτικά). Πάντως δεν έχω σε εκτίμηση τη στρατευμένη τέχνη, και αυτή δεν έχει καμία σχέση με το πολιτικό τραγούδι. Πολιτικό τραγούδι υπάρχει από την εποχή του Αρχίλοχου και είναι ένα κατεξοχήν προσωπικό τραγούδι, δηλαδή μία θέαση του κόσμου μέσα από τα μάτια του ανθρώπου-τραγουδοποιού και όχι υποταγή της ματιάς αυτής σε ένα ιδεολογικό πλέγμα. Όταν ο άνθρωπος φεύγει από το επίκεντρο δεν έχουμε τέχνη αλλά εμβατήρια. Με βάση τα παραπάνω, ο καλύτερος πολιτικός δίσκος που έχω ακούσει τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια, είναι το Let England Shake της PJ Harvey. Ο Αγγελάκας είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση, αν και μερικές φορές για τα δικά μου τα γούστα πάντα, νιώθω ότι παραγίνεται μεγαλόστομος. Τον εκτιμώ πάντως.

Εννοώ ό,τι έχει μείνει από αυτές, και για αυτό αναφέρομαι στο εφηβικό segment αφού με αυτό παίζουν μπάλα εδώ και σχεδόν 10 χρόνια, μέσω τηλεόρασης, ringtones κ.λπ.