sfaku

+1

Λοιπόν Σπύρο, τα διθυραμβικά μου σχόλια για τη δουλειά σου πρέπει κάπως να τα εμπλουτίσω για να μην επαναλαμβάνομαι. Αυτή τη φορά λοιπόν θα ασχοληθώ με την έννοια "μεγάλη γκάμα": μεγάλη γκάμα στα ακούσματα, μεγάλη γκάμα στην οργανοπαιξία, μεγάλη γκάμα εκφραστικότητας, μεγάλη γκάμα στο τραγούδι, μεγάλη γκάμα στα μουσικά ύφη, γενικώς πάλι... γκαμάει! Αξιοζήλευτες οι παραπάνω ιδιότητες για κάθε τραγούδι/τραγουδοποιό. Υ.Γ.: Όσο το ακούω, τόσο μου λέει πράγματα.

Κάνει 1200 κάτι € στον Thomann. Πολλά λεφτά αν είσαι πιεσμένος. Και ο Thomann δεν κάνει δόσεις. Στην Ελλάδα τώρα που τον γκούγκλαρα δεν τον βρήκα κάτω από 1600 €. Είσαι βέβαιος ότι υπάρχει σε καλή τιμή σε ελληνικό μαγαζί (για να προσφέρει και τις σχετικές ευκολίες πληρωμής) ;

TOP 10 Telecaster Players of All Times Danny Gatton Joe Strummer Mike Stern Roy Buchanan Albert Collins Ravi Shankar James Burton Albert Lee Jimmy Bryant Greg Koch ;D

Αν το πάμε έτσι, το άβατάρ μου γνωρίζεται με του Δημήτρη (δούλευαν μαζί σε ένα show) οπότε επιβάλλεται να καλωσορίσω κι εγώ...

+1000 ;D ;D ;D ;D

Φίλε khayman αν καταλαβαίνω καλά έχεις το ίδιο πρόβλημα που αντιμετώπιζα παλιά και εγώ λόγω απειρίας (και μερικές φορές αντιμετωπίζω ακόμη). Δεν ξέρεις ακόμη να φτιάξεις ακριβώς τον ήχο που θες. Αυτή τη στιγμή λοιπόν έχεις βρει μία ρύθμιση που σου έκατσε τυχαία, και πας με βάση αυτή να κάνεις μία πολύ ακριβή και υπερβολικά συγκεκριμένη αγορά. Όποτε λειτούργησα έτσι το μετάνιωσα, λιγότερο ή περισσότερο ;). Ίσως -κατά τύχη-να είναι και ο Vox αυτό που θες, αλλά αν θες μία φιλική συμβουλή, ψάξτο και άλλο. Είτε σε μαγαζιά είτε στις αγγελίες, υπάρχουν πάμπολλοι ενισχυτές που ακούνε πολύ καλά τα πετάλια (και ιδίως τα βρομοπέταλα) και μπορούν να σου δώσουν αυτό που θες. Επιπλέον μπορεί να καταλήξεις σε κάτι όχι τόσο δεσμευτικό ηχητικά, αλλά και οικονομικά (δόσεις).

Free χίλια μπράβο. Ωραίος τύπος ο Γκόβαν, εξαιρετικά συμπαθής, μιλάει πηγαία και απλά.

Ο Ραχμάνινοφ ήταν ολοκληρωμένος κλασικός συνθέτης, μαέστρος και (τρίτη ιδιότητα) καταπληκτικός πιανίστας. Το να αγνοείς τις άλλες δύο ιδιότητες είναι λίγο στρεβλό. Τη βιρτουοζιτέ δεν την ανέδειξε μέσα από ανούσιες γκλαμ συνθέσεις αλλά μέσα από την κλασική φόρμα την οποία υπηρέτησε και πολύ καλά μάλιστα. Έγραψε καταπληκτικά κονσέρτα για πιάνο, με έντονο λυρικό βάθος, συνεχίζοντας τη ρομαντική παράδοση. Είναι ιεροσυλία να τον συγκρίνουμε με οποιονδήποτε shredder, γοργοδάχτυλο, γοργοπόδαρο ή γοργοπόταμο. Και ο Σοπέν ήταν ασύλληπτος πιανίστας αλλά έμεινε στην ιστορία σαν σπουδαίος συνθέτης. Η τεχνική υπηρέτησε τη μουσική και όχι vice versa. Αν ήταν έτσι όπως τα λες θα δούλευε ταχυδακτυλουργός σε τσίρκο.

Εξ αφορμής αυτού του ποστ, ένα γενικό σχόλιο. Το να παίζεις κιθάρα, όχι ως σολίστας αλλά ως σύγχρονος μουσικός, είναι τέχνη. Δεν είναι ούτε ζογκλερισμός, ούτε σπορ. Κανέναν δεν ενδιαφέρει το "μετρήσιμο", εκτός από μουσικούς, και μάλιστα μία συγκεκριμένη κάστα αυτών, τους τεχνικόκαβλους. Αν θέλουμε μετρήσιμα πράγματα υπάρχει η λογιστική, τα αυτοκίνητα και τα 100 μέτρα ανδρών. Η μουσική είναι τέχνη. Αυτό δεν είναι κάτι αφηρημένο: τέχνη είναι κάτι που μεταδίδει συναισθήματα και όχι κάτι που καταμετρά 64α ανά σεκόντ. Τέχνη είναι κάτι που πρέπει να έχει αισθητική, και όλοι αυτοί οι υπερσολίστες με τις 135 νότες ανά σεκόντ είναι ό,τι πιο κιτς έχει παρουσιάσει η μουσική βιομηχανία εδώ και 50 χρόνια. Για αυτό λείπουν από τη λίστα, και όχι επειδή οι Σιωνιστές συνωμοτούν εναντίον των Πεφωτισμένων κιθαριστών. Με όρους τέχνης λοιπόν, ο μετρήσιμος Πολ Γκίλμπερτ, αλλά και ο κάθε άχρωμος σούπερ σεσιονάς (μετρήσιμος) Λούκαθερ, θα είναι πάντοτε μετρήσιμα βαρετοί σε σχέση με τους... αμέτρητους Λέννον, Ρίτσαρντς, Μαρ, Τζακ Γουάιτ, Τσακ Μπέρι κ.λπ.

Λοιπόν Σταύρο (Λευτέρης εγώ) ωραία τα λες, είμαστε κοντά στην άποψη, με μία επισήμανση. Θεωρώ ότι τα άτομα που έχουν μία στείρα προσήλωση στην τεχνική είναι συνήθως χαρακτήρες με στείρες προσηλώσεις και σε άλλα θέματα της ζωής τους. Το γιατί γινόμαστε βαρετοί μουσικοί δεν έχει να κάνει μόνο με το πόσο εκτεθήκαμε σε υπερβολικές δόσεις τεχνικής. Άνθρωποι με χαρακτήρα σχολαστικό, προσηλωμένο στους τύπους, θα βγάλουν τον ίδιο χαρακτήρα στη σχέση τους, στη δουλειά τους, στην κιθάρα τους, στη μουσική τους, παντού. Και συχνά θα εμβαθύνουν μονόπαντα στην τεχνική γιατί η εφαρμογή οδηγιών δεν θέλει τόση πολλή φαντασία ούτε πρωτοβουλίες. Από την άλλη μεριά υπάρχουν και κάποιοι μουσικοί με αυστηρή ακαδημαϊκή παιδεία, και υψηλό τεχνικό επίπεδο, που σήμερα παίζουν είδη που απαιτούν περισσότερο φαντασία και ανατρεπτικές ιδέες, παρά τεχνική κατάρτιση. Και δείχνουν ότι ξέρουν πολύ καλά να κλείνουν το διακόπτη και να αφήνονται ελεύθεροι. Υ.Γ.: Απλώς ήθελα να φωτίσω λίγο μία άλλη πλευρά του ζητήματος, όπως τη βλέπω τουλάχιστον.

Δεν τις αντέχω τέτοιες ειδήσεις. Κρίμα το νέο παιδί. Πολύ κρίμα. Κουράγιο στους δικούς του ανθρώπους.

Σωστά, μπορεί να συμβεί και αυτό. Γιατί είναι σημαντική μεν η δαχτυλοθεσία, αλλά το πιο βασικό όλων, είναι να μην παίζεις σφιγμένος. Σφίξιμο=κακή τεχνική, όσο καλά και να (μοιάζεις ότι) στήνεις τα χέρια σου. Μπορεί κάλλιστα ένας που παίζει με λάθος δαχτυλοθεσία, αλλά χωρίς να σφίγγεται, να μην πάθει ποτέ τίποτε. Και μπορεί ένας "άψογος" που μελετάει και σφίγγεται, να θέλει κορτιζόνες σε 2 εβδομάδες. Άρα εδώ αλλάζει έννοια και το σωστό ή το λάθος. Ιδίως ένας βιρτουόζος όπως ο Γκίλμπερτ που πόσταρες είναι αδύνατον να έχει φτάσει σε αυτό το επίπεδο χωρίς να ξέρει να προσέχει το θέμα "σφίξιμο". Για αυτό και κόμπο να τον δέσεις, ξέρει πώς να παίξει χωρίς να καταπονείται. Το σημείο που δίνω δίκιο στην άλλη άποψη είναι ότι αυτούς τους κανόνες ξέρουν πότε να τους τηρούν και πότε να τους παραβαίνουν όσοι έχουν ήδη καλή τεχνική και γνώση, άρα οι αρχάριοι θα πρέπει από κάποιες παραδοχές να ξεκινήσουν, χάριν μεθοδολογίας.

μακάμ ή εξελληνισμένα μακάμι είναι ο λαϊκός δρόμος, δηλαδή η κλίμακα. Όλα τα σόλο πατούν σε κάποιο μακάμι εξού και η παρανόηση. +1 στα περί ρυθμικών κιθαριστών.

Θέλω να πω ότι αν κάποιος έκραζε όχι για να τρολάρει αλλά επειδή είναι όντως φανατικός Σαμπαθιανός που δεν γουστάρει εκδρομές ΚΑΠΗ, θα τον καταλάβαινα. Βέβαια προσωπικά δεν είμαι τόσο φανατικός για να κράξω ο ίδιος οπότε, όπως καταλαβάινεις... θεωρητική ήταν η ερώτηση ;D ;D ;D *Για την υπογραφή σωστός!

Γιατί δηλαδή οι απογοητευμένοι οπαδοί των Sabbath δεν δικαιούνται να γράψουν το κατιτίς τους σε αυτο το thread;

Αν ήταν τόσο απλό όπως το παρουσίαζαν κάποιοι δάσκαλοι, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν κιθάρες για αριστερόχειρες. Και θα υπήρχαν ακόμη περισσότερες αν δεν υπήρχε προκατάληψη αιώνων σε σχέση με το αριστερό χέρι που το -θεωρούσαν κυριολεκτικά- του διαβόλου. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι 15-20 χρόνια πριν, άνθρωποι έτρωγαν ξύλο για να μάθουν να γράφουν με το λάθος χέρι, αποκτώντας συχνά σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες από αυτή την υποτιθέμενη βελτίωση. Θα ήμουν λοιπόν εξαιρετικά επιφυλακτικός απέναντι σε όποιον μου πρότεινε να μάθω κιθάρα κόντρα από το βασικό μου χέρι. Γίνεται να μάθεις ανάποδα εννοείται, αλλά αυτό δεν αποδεικνύει κάτι. Και με το αριστερό σου πόδι μπορείς να μάθεις να ζωγραφίζεις αλλά πρέπει να διδάσκεται αυτή η τεχνική στην Καλών Τεχνών;

Παρομοίως. Νομίζω ότι οι λόγοι δεν είναι αισθητικής αλλά ουσίας (βλ. ερμηνευτικό vacuum). Αυτός ο άνθρωπος τραγουδάει για πάρτη του και όχι για το τραγούδι. Γιατί οι περισσότεροι εντυπωσιάζονται με το εντυπωσιακό και όχι με το ουσιώδες. Προσωπικά ανήκω στην κατηγορία στριτζωμένων κουλτουριάρηδων που δεν μπορούν να θεωρήσουν κάτι όμορφο αν δεν είναι και στοιχειωδώς ολοκληρωμένο. Υπάρχουν ανώτεροι λαϊκοί τραγουδιστές με εξίσου σπουδαίες ή σπουδαιότερες φωνές, και πιο ψυχωμένοι. Από τον Καζαντζίδη και το Διονυσίου μέχρι το Μητσιά και τον απίστευτο Μπιθικώτση. Φυσικά αν είχε μείνει στο ρεπερτόριό του του '70 θα έλεγα τώρα άλλα πράγματα, αφού κατ' εμέ η (ρεπερτοριακή) μεγαλομανία του τον έκανε πλούσιο αλλά πιο φτωχό με αυστηρά καλλιτεχνικά στάνταρ. Προτιμώ έναν γνήσιο λαϊκό ή έναν σκυλά από έναν ντεμέκ κουλτουριάρη. Επίσης μην ξεχνάμε ότι πολύς κόσμος τον γούσταρε γιατί τον θεωρούσε κοινωνικό ακτιβιστή και είχε πει το πάγωσε η τσιμινιέρα. Φίλτατε δεν θα με απασχολούσε να είναι το χειρότερο καθίκι, αρκεί να έβαζε λίγη ψυχούλα σε αυτά που κάνει. Μα δεν είναι πια λαϊκός τραγουδιστής. Αντιθέτως με τη Ρίτα Σακελλαρίου, αυτός πήγε Μέγαρο.

Για το Δημοσθένους Λέξις υπάρχουν και χειρότερα... Η ίδια εκτέλεση με τα γυναικεία φωνητικά αλλά από τον Notice Σφακιανάκης. Όσον αφορά το Νταλάρα συνεταξάμην απολύτως και εγώ με τον mc kostri, έχω όμως να προσθέσω ότι η χειρότερη εκτέλεση (κυριολεκτικά) κομματιού από τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη είναι με διαφορά το "Πολλαπλό Σου Είδωλο", όπου ο κακόφωνος Μπακιρτζής ακούγεται καλλίφωνος και ο καλλίφωνος Νταλάρας ακούγεται κακόφωνος. Υ.Γ.: Στο thread δεν συμμετέχει φιλικά ο Γιώργος Νταλάρας (παλιό αστείο από αφίσα του Πανούση)

Πολύ ωραίο κείμενο, μορφώθηκα σ' αυτό το νήμα μιλάμε!

Πάντως είναι και οι δύο Έλληνες (έχω πετάλια και των δύο) και οι δύο πολύ καλοί και είναι καλή ιδέα να δοκιμάζουμε τα πετάλια τους. Γιατί αν μας κάνουν για τον ήχο που θέλουμε, αποκτώντας τα επιβραβεύουμε μαζί και μία πολύ αξιόλογη ελληνική προσπάθεια. Δεν λέω να τα αγοράζουμε αν δεν μας κάνουν, μην παρεξηγηθώ, λέω απλώς να τα έχουμε στην "παλέτα επιλογών" μας. Το Ziggy παρεμπιπτόντως θέλω να το δοκιμάσω, έχω ακούσει και εγώ τα καλύτερα.

Μου θυμίζει Σιδηρόπουλο. Το ύφος ελληνόφωνο blues rock παλιάς σχολής το έχεις προσεγγίσει αρκετά. Επίσης φαίνεται να το διασκεδάζεις, και πολύ καλά κάνεις. Ένα άλλο θετικό είναι ότι το πας απλά. Ηχοληπτικά πάσχει αλλά αυτό δεν με πολυαπασχολεί, αφού η ιδέα βγαίνει. Το θέμα είναι όμως ότι η ιδέα είναι περιορισμένων δυνατοτήτων. Πάσχει από πρωτοτυπία ενώ ακόμη και για το είδος, του λείπει η ευρηματικότητα. Ο στίχος είναι πολύ διδακτικός για τα γούστα μου, και αδούλευτος. Αν περνάς καλά και δεν σε ενδιαφέρει να δρέψεις δάφνες πρωτοτυπίας, είσαι μέσα στους στόχους σου. Αν θες κάτι παραπάνω, ψάξτο κι άλλο.

Έχω ίδια φουρνιά macbook pro 15,6. Μπορείς να προσθέσεις και εσωτερικό δίσκο αφαιρώντας το dvd-rw. Το έκανα και δεν μετάνιωσα, αλλά πρέπει να το κάνεις μόνος σου (σχετικά εύκολο αλλά θέλει προσοχή) και έχει εκτός από το σκληρό και ένα κόστος κάπου 30-35 € για μία μεταλλική θήκη από Αμερική όπου βιδώνει πάνω ο σκληρός και έτσι αποκτά ακριβώς τις ίδιες διαστάσεις και υποδοχές για βίδες με το εσωτερικού dvd. Βέβαια έτσι πρόσθεσα 750 Gb εσωτερικής ταχύτητας και έλυσα το πρόβλημα του 2ου δίσκου. Αν έχεις είσοδο για expresscard 34 μπορείς επίσης να προσθέσεις κάρτα με esata εξόδους και έχεις πολύ καλές ταχύτητες. Η κάρτα κάνει γύρω στα 50 €. Οι δίσκοι με esata όμως είναι πιο τσιμπημένοι από τους απλούς.

Ωραίο, δροσερό και ανάλαφρο, όπως και η μουσική σας. Μου άρεσε που δεν είναι σοβαροφανές. Και επίσης εξόχως ορεκτικό (άσε, θυμήθηκα τη γιαγιά μου τη Σαλονικιά και την αδερφή της, ασύλληπτες μαγείρισσες). Υ.Γ.: Γκαρσόν μία Gretsch στο 4 παρακαλώ!

Έχεις δύο firewire αν κατάλαβα καλά; Έχεις macbook προ του 2008; Ή τα συνδέεις σε μία θύρα με chain;