sfaku

Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Νίκος Κυπουργός, Παύλος Παυλίδης, Μπαντούκ, Ρασούλης και Παπάζογλου (δεν είναι πλέον μαζί μας), Αλκίνοος Ιωαννίδης, Ρος Ντέιλι (τον θεωρώ δικό μας πλέον) to name a few. Σε σχέση με την ερώτηση του νήματος, θεωρώ ότι έχουν υπάρξει πολλοί ως τώρα που έχουν ανταποκριθεί σε αυτή την εικόνα του μέινστριμ και καλά επαναστάτη (κυρίως στο είδος του χιπ-χοπ αλλά και σε άλλα). Ας μην ξεχνάμε ότι η εύκολη συνθηματολογία δεν έγινε τώρα της μόδας, και ιδίως οι έφηβοι-ες ιδιαιτέρως συγκινούνται -χρόνια τώρα- από τις μπούρδες των Going Through και των λοιπών του είδους. Τα δε χαιρετίσματα στην εξουσία του γνωστού ντελάλη είναι κοντά 25 ετών. Τώρα λοιπόν για τις εταιρείες είναι μακράν πιο εύκολο να προσπαθήσουν να τα πάρουν μέσα από τα εδραιωμένα τους ονόματα (βλέπε π.χ. το επαναστατικό άσμα του Ρέμου, άοπλου και επικίνδυνου που πόσταρε ο φίλος) παρά να πάνε να φτιάξουν ένα όνομα από την αρχή. Επιπλέον το κοινό των διαφόρων κινημάτων διαμαρτυρίας είναι τόσο μα τόσο ετερόκλητο που για να τους πιάσεις θα πρέπει να πας από πολλές μεριές και όχι από μία. Τέλος μην ξεχνάμε ότι το κοινό-στόχος που προσφέρεται για πλασάρισμα των διαφόρων εύπεπτων γκρουπιδίων είναι το εφηβικό (πριν καν το πρώτο δημογραφικό γκρουπ των 18-25 με βάση την κλασική ταξινόμηση του μάρκετινγκ). Αυτούς τους αρμέγουν με διάφορους τρόπους εδώ και πολλά χρόνια, πολύ δοκισμασμένους, ένας από τους οποίους είναι και η επανάσταση. Όσο για το άσμα του SF, να προσθέσω ένα επίμετρο, φίλος; Όλοι μας λένε άτιμους και παλιοκενωνία Ανθρώπους να μας κάνουνε τους έπιασε μανία Χίλιες καμπούρες έχουμε ενώ αυτοί καμία Μας απειλούν με έξοδο από το club "Αρεία" Μα τώρα όλοι μαθαίνουμε με έκπληξη και απορία Ούτε δεκάξι ήτανε ούτε και δεκατρία Το έλλειμμα που φούσκωσαν με τόση πονηρία Ο Ραντερμάχερ και μαζί η όλη κομπανία Και έτσι καθώς τα ακούω αυτά, εύλογη η απορία Βρε μήπως ψεύτες έχουνε και στην Αλεμανία; Τα σάπια που μυρίζανε απ' τη Δανιμαρκία σε όμορες χώρες πήγανε με την τεχνογνωσία; Και τέλος η ερώτηση που μου 'φερε αγωνία Μπας και μας θέλει ευέλικτους αυτή η Γερμανία;

Πολύ ωραίος ήχος και θέμα. Πώς είναι η αίσθηση με 11άρες; Είναι η μόνη μου κιθάρα που φοράει 10άρες. Σκεφτόμουν αν έχει νόημα να την "ευθυγραμμίσω" με τις υπόλοιπες. Χρειάστηκε δραστικό σετάπ;

+1

Άντε πάλι να το πάρουμε αλλιώς ;) Έχω κάνει 7 συναλλαγές μέσω νόιζ εδώ και 3 χρόνια. Αυτό που διαπίστωσα λοιπόν έιναι ότι τα μέλη είναι πολύ εντάξει, οι τιμές είναι από λογικές έως ευκαιρία και οι συμπεριφορές είναι από καλές έως άψογες. Αντίθετα δύο αγοραπωλησίες με μη μέλη δεν μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Στη μία που δεν έχει ολοκληρωθεί, παίζει να με ψιλοκοροϊδεύουν κιόλας. Θέλω λοιπόν να πω ότι τα μέλη έχουν πρόσωπο και επομένως είναι πολύ πιο επιλήψιμο να προσπαθούν να στη φέρουν, είναι σαν να θέλει να σε κλέψει ο συγχωριανός σου. Αλλά ακόμη και αν δεν τους ενδιέφερε το ηθικό σκέλος, κανένα μέλος δεν θα ήθελε αρνητικές αξιολογήσεις. Αναφέρω λοιπόν την αλληλοεπικάλυψη μεταξύ των δύο σάιτ σαν κάτι θετικό και προσωπικά για μένα και σαν δικλίδα ασφαλείας. Και επειδή τέθηκε το θέμα της ηθικής, είπα ότι μεταξύ συμφορουμιτών, υπάρχει σίγουρα ηθικό θέμα. Στη θεωρία πάντοτε. Δεν έχω διαπιστώσει προσωπικά ότι υπάρχει πρόβλημα στην πράξη, ότι δηλαδή κυκλοφορούν κακοί συμοφορουμίτες μστις αγγελίες, αν αυτό θεώρησες. Όσο για τα μέλη που δεν έχουν ούτε ένα ποστ, μη νομίζεις ότι όλοι θέλουν να γράφουν ή ότι νιώθουν ότι μπορούν να γράψουν. Εγώ είμαι μέλος από το 2008 στο νόιζ και μου βγήκε να αρχίσω να ποστάρω σχετικά πρόσφατα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν παρακολουθούσα πού και πού τα θέματα. Ξέρω τουλάχιστον 2-3 φίλους μουσικούς που έχουν από 0 μέχρι 10 ποστ και παρά ταύτα μπαίνουν πολύ συχνά στο νόιζ. Προτιμώ ακόμη και ένα μέλος με 10 ποστ από έναν τελείως άσχετο.

Δεν νομίζω ότι κατανόησες τα γραφόμενά μου. Αναφέρομαι στις περιπτώσεις (και δεν είναι λίγες) όπου Noiz και Smartnoiz αλληλοεπικαλύπτονται. Δεν ξέρω ακριβές ποσοστό, αλλά οι μισές σχεδόν αγγελίες είναι από μέλη. Επίσης για να πάρεις θετική (ή αρνητική) αξιολόγηση πρέπει να είσαι μέλος. Άρα τα δύο αυτά μπερδεύονται, και είναι πολύ χειρότερο να προσπαθεί να βγάλει κέρδος ένας συμφορουμίτης από έναν άσχετο, IMHO. Αυτό είπα.

Είναι σίγουρο ότι όλα είναι θέμα του επιπέδου του αγοραστή. Απλώς κυκλοφορούν και πιτσιρικάδες που τώρα μαθαίνουν. Πάντως, ηθικό θέμα στις αγοραπωλησίες ίσως να μην υπάρχει, με την αυστηρή έννοια του όρου. Το νόιζ όμως είναι μια διαδικτυακή κοινότητα. Και στις κοινότητες, πραγματικές ή εικονικές, υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς. Διαφορετικό είναι να επιχειρεί να βγάλει κέρδος ένας εκτός κοινότητας και διαφορετικό όταν είναι μέλος της. Στην πρώτη περίπτωση δεν ξέρω αν μπορώ να καταλογίσω κάτι. Στη δεύτερη βέβαια αρχίζω ίσως και ενοχλούμαι από ένα σημείο και μετά γιατί κάπως αρχίζουν και μπλέκονται οι ρόλοι και τα όρια σωστού-λάθους. Και έπειτα τι είναι κέρδος; Αν μια κιθάρα των 900 ευρώ την αγοράσω 650 και μετά την πουλήσω 850, είμαστε σε κάποια λογικά πλαίσια. Αν την αγοράσω 400 και θέλω να την πουλήσω 1200, έχουμε εκτροχιαστεί. Αν θέλετε τη γνώμη μου η έννοια του υπερβολικού κέρδους πάντοτε είναι σε κάποιο βαθμό επιλήψιμη, έστω και φιλοσοφικά. Η υπερβολή είναι κακό πράγμα. Πάντως δεν πιστεύω ότι αυτοί που βάζουν τις τιμές τόσο ψηλά καταφέρνουν να πουλήσουν.

Βάσει προδιαγραφών 57/62 φοράει. Η δικιά μου ακούγεται ένα τσακ λιγότερο σκαστή νομίζω, αλλά αυτό είναι θέμα και παίχτη.

Μεγειές! Είμαστε συνάδελφοι (2tsb).

Δεν είναι λίγο προφανές εδώ που τα λέμε; Για να αντέξει η μουσική κάποιου 50 ή 70 χρόνια, μάλλον πρέπει να είναι σπουδαίος ο κάποιος. Οι απλώς καλοί δεν γίνονται κλασικοί ούτε η μουσική τους παραμένει δημοφιλής για 5-7 δεκαετίες. Και με αυτή την έννοια μου βγάζει νόημα και η ρήση του φίλου studio54. Είναι απολύτως εξαιρετική περίπτωση να βρεθεί ένα "άγνωστο διαμάντι", που θα αρχίσει ξαφνικά να πουλάει, 50-60 χρόνια μετά την κυκλοφορία της μουσικής του.

Δεν είναι μια σπουδαία στιγμή του Π. αλλά από την άλλη δεν είναι καθόλου κακή στιγμή. Ανάλαφρο κομμάτι, όχι πολύ βαθυστόχαστο, αποπνέει όμως μια συμπαθητική διάθεση και ξεφεύγει από το γνωστό κλαψερό ύφος του με το οποίο μας είχε λυσσάξει. Μην παρεξηγηθώ, μου αρέσει γενικά ο Π., αλλά και αυτός μανιέρισε επί μακρόν και κατά συρροήν. Καλύτερα λοιπόν αυτό, παρά μια από τα ίδια επί 15 χρόνια.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού τελικά ;D

Συμφωνώ με όλα, εκτός από το κομμάτι με τις κοπελίτσες στο αυτοκίνητο, για το οποίο διαφωνεί έντονα... η γυναίκα μου ;)

Έχεις δίκιο. Πέρασα μια γρήγορη 6-7 κομμάτια από το νέο δίσκο και προς έκπληξή μου μου άρεσαν αρκετά. Πιο laid back αλλά με μεγαλύτερο βάθος. Αν δεν ακούσω το cd 10 φορές βέβαια δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν είναι ένας μεγάλος δίσκος για τα προσωπικά μου κριτήρια, αλλά φαίνεται σίγουρα ένας καλός δίσκος και ο νέος αέρας είναι εμφανής. Το single είναι πολύ άνοστο.

Ναι αλλά αυτό είναι η ευχή και η κατάρα τους. Εδώ και 15 χρόνια πρέπει να επιβεβαιώνουν συνέχεια την ίδια εικόνα. Δεν υπάρχει κατ' εμέ κάτι που να ιντριγκάρει λιγότερο έναν καλλιτέχνη. Δεν σε αφήνει να πειραματιστείς. Δες χαρούλες ο Chad Smith για τους Chickenfoot και διάβασε τις δηλώσεις του: φαίνεται ότι οι Peppers δεν είναι πια fun για αυτόν. Κατά τη γνώμη μου πραγματικά σπουδαίοι είναι αυτοί που δεν πατάνε τη μπανανόφλουδα της μανιέρας και της "στερεότυπης αυτοεικόνας". Ο Neil Young και η PJ Harvey π.χ. ανανέωναν τον ήχο τους σχεδόν σε κάθε δίσκο, ενώ ακόμη και μπάντες που δεν ακουμπιούνται, όπως ο Cave και οι Bad Seeds, όταν άρχισαν να "ανακυκλώνονται", επανεφηύραν τον εαυτό τους με τους Grinderman (πιθανότατα για να ξεπεράσουν και την αποχώρηση του Blixa). Ακόμη και οι Stones άλλαζαν συχνά στιλ. Δυστυχώς για μένα οι RHCP δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, πουλάνε επί 15 χρόνια το στιλάκι του Californication (η χειρότερη παραγωγή τους ever, τσίτα στο loudness). Για μένα πρέπει να σκάψουν και να βρουν τις δουλειές τους πριν από το Californication (να εμπνευστούν από αυτές όχι να τις κοπιάρουν). Νομίζω ότι αυτό θα τους απέφερε και κριτική αναγνώριση, και ίδιες πωλήσεις αν όχι περισσότερες, αφού θα ξανακέρδιζαν παλιούς απογοητευμένους οπαδούς. Το τελευταίο κομμάτι τους λοιπόν ανούσιο. Και δεν ξέρω και γιατί το κάναν 5 λεπτά, ας ήταν 3:30, μπορεί να κούραζε λιγότερο. Δεν με χαλάει η πιο χαμηλών τόνων κατεύθυνση που το πήγαν, ούτε η προσπάθεια να αλλάξουν λίγο στιλ, αλλά το ότι δεν προσπάθησαν αρκετά (κάτι που ενοχλεί σε μια τόσο μεγάλη μπάντα). Ο νέος κιθαρίστας έχει φανταστικά μπατζάκια και στον ελεύθερο χρόνο του χορεύει μπρέικ ντανς. ;)

Κατά τον Mike Soldano όταν ένα pcb έχει σχεδιαστεί σωστά, είναι απολύτως ισοδύναμο ηχητικά με το p2p, και πιο αξιόπιστο. http://www.soldano.com/amp-help/point-to-point-vs-printed-circuit-boards/

Εγκυκλοπαιδικά μόνο με ενδιέφερε, δεν προγραμματίζω κάποια αγορά από εκεί.

Συνολικά είναι μια καλή δουλειά, ακούγεται ευχάριστα, η παραγωγή μου φαίνεται ενδιαφέρουσα όπως και το ιδίωμα που πας να φτιάξεις. Αίσθησή μου είναι ότι πρέπει να βρεις τη χρυσή τομή και τις σωστές δόσεις στη συνταγή, ώστε αυτό το ιδίωμα να λειτουργήσει άψογα. Και θα συμφωνήσω ότι από το ρεφρέν λείπει ένταση, αν και δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι είδους ένταση. Θα συμφωνούσα επίσης στο θέμα της φωνής, που θέτει ο φίλτατος freerock. Στο κουπλέ τα φωνητικά είναι πιο "εντός ύφους". Το ρεφρέν όμως έχει κάτι από ελληνικό ροκ '60s και η χροιά (σου;) μου θύμισε λίγο Μπονάτσο. Η υπόκρουση είναι 1995, άρα υπάρχει ένα μικρό mismatch. Αν το επιδιώκεις ΟΚ, αν όχι χρειάζεται μια πιο νεανική ερμηνεία και παραγωγή στα φωνητικά, από την ίδια φωνή ή και από άλλη. Μου αρέσει που υπάρχουν πολλές αναφορές, από Bronski Beat και ολίγη από Smiths (το θέμα της ακουστικής κιθάρας νομίζω ότι στιλιστικά θυμίζει ελαφρώς το bigmouth strikes again). Ακούω και ελληνικά ακούσματα στο βάθος κήπος, αλλά το καλό είναι ότι όλα αυτά τα φαινομενικώς ετερόκλητα είναι αφομοιωμένα σε ένα πράγμα, έχουν περάσει από το προσωπικό σου φίλτρο άρα τα έχεις κάνει κτήμα σου. Αυτό είναι πολύ καλό στοιχείο. Τέλος να πω ότι οι στίχοι έχουν κάποια σημεία που μου αρέσουν περισσότερο και άλλα που νιώθω ότι πλατειάζουν. Βασικό για μένα στο ελληνόφωνο είναι να αποφεύγουμε τα κλισέ, αν θέλουμε να καταθέσουμε κάτι φρέσκο. Αυτή την παγίδα τη σκαπουλάρει το τραγούδι σε αρκετά σημεία αλλά όχι παντού. Πάντως είναι καλή δουλειά.

Στο peach guitars δεν ξέρω τι γίνεται αν μιλήσεις τηλεφωνικά αλλά στο σάιτ δεν αναφέρει κάπου αποστολή σε Ευρώπη. Ακόμη και το τηλέφωνο δεν έχει υπεραστικό κωδικό... Έχει κανείς παραγγείλει online από εκεί;

Η απάντησή μου δεν είναι εμφανώς σχετική, γιατί γράφω κυρίως μουσική με στίχους. Είμαι ερασιτέχνης και αυτοδίδακτος κατά 90% θα έλεγα, οπότε η "μέθοδός" μου (ή καλύτερα ο τρόπος μου) είναι αρκετά προσωπικός. Και επειδή δεν παίζω με μπάντα, θα τον έλεγα και... προσωποπαγή! Σπανίως γράφω ένα ριφ μόνο του και μετά να ψάχνω να του φορέσω φωνητικές μελωδίες. Αυτός ο τρόπος δουλεύει καλύτερα με μπάντα, όπου το κομμάτι χτίζεται σταδιακά με τη συνεισφορά όλων. Συνήθως μου σκάει ένα μουσικό θέμα το οποίο αποτελείται από κάποιο ενδιαφέρον κιθαριστικό μέρος και ταυτόχρονα μου σκάει και η μελωδία του. Αυτό μου προκύπτει τυχαία παίζοντας κιθάρα (πιάνω κάτι που μου αρέσει και το εξελίσσω) αλλά καμιά φορά και νοερά (μπορεί να μου έρθει π.χ. μια ιδέα στο δρόμο). Πρόσφατα έχω δοκιμάσει 2-3 μελοποιήσεις υπαρχόντων στίχων με αρκετά καλά αποτελέσματα (για τα γούστα μου πάντα εννοείται), αλλά συνήθως δουλεύω ανάποδα, δηλαδή συμπληρώνω στίχους σε προϋπάρχουσα φωνητική γραμμή (το οποίο είναι ολίγον... μανίκι! ). Τέλος, κάποιες φορές μου έχει τύχει να μου έρθει στίχος, μελωδία και κιθαριστικό μέρος ταυτόχρονα, σαν θεία επιφοίτηση. Είναι από τις στιγμές που τις θεωρώ μαγικές στην τραγουδοποιία (για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχει να κάνει με το αν είσαι γνωστός ή αν πούλησες πολλά cd, αλλά με το πώς νιώθεις εκείνη την ώρα που σου κάθεται). Αυτά τα παραθέτω πιο πολύ σαν μία άλλη οπτική. Υπάρχουν πολλές προσεγγίσεις και νομίζω ότι κατά βάθος όλες είναι προσωπικές. Και βέβαια ο καθένας μας μπορεί να συνδυάζει πολλές. Όταν συνθέτεις και ακούς τον εαυτό σου, το προσωπικό σου γούστο αλλά και οι επιδιώξεις σου είναι τα δύο κύρια φίλτρα που θα επιλέξουν αν αυτό που παίζεις είναι αρκετά καλό ή όχι ώστε να το προχωρήσεις. Η γνώμη μου είναι ότι η εξάσκηση και η εμπειρία βοηθούν πάρα πολύ. Αλλά θα έλεγα ότι δεν βοηθάει όποια και όποια εξάσκηση. Η σύνθεση δεν είναι κατ' εμέ τουλάχιστον "γυμναστική". Δεν θέλει καταναγκασμό, ούτε να μπατάρεις μόνο προς την εγκεφαλική πλευρά, δηλαδή τη σκέψη και την τεχνική. Ο Νιλ Γιανγκ (μέγας γκουρού, νοερός μου σύμβουλος και imaginary friend) λέει ότι η δημιουργικότητα είναι σαν ένα μικρό ζωάκι, αν την κυνηγήσεις πολύ επίμονα θα τρυπώσει στη φωλιά της και δεν θα βγαίνει με τίποτε. Δεν θέλει τόσο να την κυνηγάς, όσο να την περιμένεις... με πάθος και χαλαρότητα ταυτόχρονα! Και κάποια μαγική στιγμή βγαίνει έξω και έρχεται κοντά σου από μόνη της. Το ότι έχεις "ήχους" μέσα στο κεφάλι σου σημαίνει μάλλον ότι έχεις την ανάγκη της έκφρασης, συνέχισε λοιπόν να προσπαθείς χωρίς να πιέζεις τον εαυτό σου, με παιχνιδιάρικη διάθεση, και νομίζω ότι κάποια μαγική στιγμή θα αρχίσει να σου βγαίνει αβίαστα. Καταλαβαίνω ότι έχεις έλλειμμα χρόνου (φάση που περνάω και εγώ εδώ και 12 χρόνια). Μη σε πτοήσει αυτό, απλώς η πρόοδος θα είναι πιο αργή, αλλά θα τη δεις αν δεν τα παρατήσεις. Τέλος ο γκουρού Νιλ λέει και κάτι άλλο. Να δημιουργείς συνέχεια. Στην αρχή μπορεί να μην είναι σπουδαίο. Μη σε πτοήσει αυτό. Συνέχισε. "Pretty soon it's gonna be great", καταλήγει. Αυτά... Πάω να απαγγείλω τα "μάντρα" μου ;D Και σόρι για το σεντόνι... Υ.Γ.: Τέλος πολύ σημαντική πηγή έμπνευσης είναι οι μουσικοί που σου αρέσουν, διάβασε τις συνεντεύξεις τους, δες πώς το κάνουν αυτοί, άκου τις ιδέες και τις απόψεις τους. Παρότι ο τρόπος που θα καταλήξεις θα είναι προσωπικός (αλλιώς δεν θα πετύχει κατ' εμέ) είναι εμπνευστικό να ακούς πώς το κάνουν εκείνοι και σε βοηθάει να βρεις καλύτερα τη δική σου προσέγγιση.

Να προτείνω μια βελτίωση/αποσαφήνιση του αρχικού ερωτήματος; Θα έλεγα ότι το ερώτημα της έρευνας δεν είναι αρκετά μονοσήμαντο, ώστε να μπορεί να απαντηθεί εύκολα. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν θα αγόραζε ενισχυτή με 2 ή 3 χιλιάρικα, αν δεν τον κάλυπτε ηχητικά (εκτός ίσως από το... νονό του κατασκευαστή, για να του κάνει σεφτέ :) ). Επομένως δεν είναι τυχαίο που 2 στους 3 επιλέγουν την 1η απάντηση και αυτή επέλεξα και εγώ καρφωτός (ναι αν με ικανοποιούσε ηχητικά). Κατόπιν ωρίμου σκέψεως όμως, είδα ότι οι υπόλοιπες επιλογές της έρευνας προϋποθέτουν ότι το προϊόν σε ικανοποιεί. Μήπως λοιπόν η ερώτηση θέλει να πει: θα δίνατε ένα τόσο μεγάλο ποσό για ελληνικό λαμπάτο ενισχυτή, που είναι εφάμιλλος και σε αντίστοιχη τιμή με καλές υλοποιήσεις του εξωτερικού; Τότε αποκτούν περισσότερο νόημα οι υπόλοιπες απαντήσεις. Η άποψή μου είναι ότι θα στήριζα έναν Έλληνα κατασκευαστή με εξαιρετικό προϊόν και ίσως θα του επέτρεπα να είναι και κατά τι ακριβότερος (5% ας πούμε) από μια αντίστοιχη ξένη υλοποίηση. Δηλαδή θα αγόραζα έναν ελληνικό Koch Studiotone με 900 € αντί για 850 €. Και για ακριβότερο μοντέλο επίσης το ίδιο θα ίσχυε, θα αγόραζα έναν ελληνικό 65amp με 2.500 €.

Από τους dealers της drz στην Ευρώπη μόνο αυτός στέλνει πανευρωπαϊκά. http://www.proguitar.de/ProGuitar.de/proguitar.de.html Δυστυχώς ο τύπος δέχεται μόνο πληρωμή με έμβασμα.

+100 είναι πολύ καλό, και με εντυπωσιακές δυνατότητες (expression pedal). Ο bloody έχει δίκιο ότι είναι αρκετά lo-fi, οπότε θα το συνιστούσα σαν μοναδικό delay στην πεταλιέρα σου μόνο αν ήσουν σίγουρος ότι αυτό τον ήχο θες. Εμένα μου αρέσει πολύ αλλά... έχω και ένα CTC Time ;) bloody, πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία του νέου DMM!

Και αν αφαιρέσεις από την ελληνική ή ευρωπαϊκή τιμή ένα χοντρικό Μ.Ο. 28% για ΦΠΑ και δασμούς, θα δεις ότι δεν είναι και πολύ μακριά οι τιμές. προσθήκη: αν σε ενδιαφέρει ο ampeg στο λινκ που έβαλες, βλέπω ότι δεν αποστέλλεται Ευρώπη παρά μόνο στις κοντινές στις ΗΠΑ χώρες.

+1000 Και το "24 Hour Party People" επίσης πολύ καλό.

Διαβάζοντας τον τίτλο του thread, θα είχε πιο πολύ νόημα αν αναφερόταν στην ηλικία του δασκάλου... ;)