sfaku

Ωραίο thread! Μάι του σέντσια... Κακό δεν είναι να ακούς πολλά είδη και να τα ευχαριστιέσαι (σημαίνει ότι έχεις περισσότερες ευκαιρίες να απολαύσεις πράγματα, και σε αυτή τη ζήση πρέπει να είμεθα και ολίγον ηδονισταί νομίζω). Θεωρώ όμως κακό να μην μπορείς να ακούσεις κάτι άλλο πέρα από τα ανάλαφρα και τα πιο χαμηλού επιπέδου. Επειδή ποιοτικές διαφορές υπάρχουν ανάμεσα στα είδη, ένας συνδυασμός "και του σαλονιού και του λιμανιού" είναι υγιέστατος. Το "μόνο του σαλονιού" ή "μόνο του λιμανιού", μονόπαντο και κουραστικό. Επίσης: δεν είναι μόνο το μουσικό είδος, σημαντικότατο στοιχείο είναι η εκτέλεση. Πάρε το πιο ελιτίστικο τραγούδι και κάντου μια συμβατική εκτέλεση, και το κατέστρεψες. Τρανό παράδειγμα το Δημοσθένους Λέξις που από Σαββόπουλο είναι μια τρομερή (αβαν-γκαρντ τολμώ να πω) μπαλάντα, ενώ από Νότη Σφακιανάκη έχει γίνει ένα τραγούδι της σειράς. Αντίστοιχα πολλά σκυλάδικα που ενοχλούν το αυτί, αποκαλύπεται -με μια λιγότερο σουπερμακετζίδικη εκτέλεση- ότι είναι πολύ καλά λαϊκά τραγούδια. Τώρα η σχέση μου με τα ένοχα: ευχαριστιέμαι κάποια "ένοχα" αλλά ποτέ δεν τα ακούω σπίτι μου εξεπιτούτου, μόνο όταν τα βάζει ο εκάστοτε ραδιοφωνιτζής ή δισκοαναβάτορας (disc jokey). Γενικά όμως στην ακρόαση μουσικής προτιμώ να κάνουν άλλοι τις επιλογές, μου αρέσει το στοιχείο της έκπληξης (και δεν θέλω να πρέπει να διαλέξω). Μια και αναφέρθηκε ο jamais (ΖαΜε), προσωπικά μου αρέσει αυτό που το έχω ακούσει στο τρανζίστορ μου: Υ.Γ.: Ξέρω το έχουν πει και άλλοι αλλά δεν μπορώ να μην επαναλάβω. Ακούσματα που επέζησαν της εποχής τους κατά 50 χρόνια και συνεχίζουν να συγκινούν και να αγαπιούνται, σημαίνει ότι είναι κλασικά/διαχρονικά, και επομένως δεν μπορούν να υπαχθούν στα ένοχα: Άκης Πάνου-Μπιθικώτσης, Καζαντζίδης, Πόλυ Πάνου, Τζένη Βάνου κ.τ.τ. Τώρα για τα ρεμπέτικα που επιζούν 150 χρόνια, τον Μότσαρτ που επιζεί 300 και τα δημοτικά που επιζούν... 500, πόσο μάλλον!

Όλες οι επισημάνσεις με βρίσκουν λίγο-πολύ σύμφωνο. Νομίζω ότι το κλειδί της υπόθεσης είναι να χρησιμοποιείς τα κλιπ σαν ενημερωτικό εργαλείο και όχι σαν το πρώτο και βασικότερο κριτήριο για την αγορά σου. Και πάντοτε με επίγνωση ότι δεν είναι 100% αντιπροσωπευτικά. Κανονικά θα έπρεπε να έχουν disclaimer: Η ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΠΟΥ ΑΚΟΥΤΕ ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ ΘΑ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ. Για μένα η επιτομή της κουβέντας είναι το παρακάτω: Για αυτό δεν θα αγόραζα ποτέ βασικό εξοπλισμό (ενισχυτή ή κιθάρα) από κλιπ. Θεωρώ ότι είναι αδύνατο να κρίνεις. Εξάλλου έχω έναν Studiotone που τα soundclip στο ίδιο το σάιτ της Koch τον αδικούσαν IMHO. Και μόλις τον δοκίμασα σε μαγαζί, δεν μπορούσα να βρω πού είχε πέσει το σαγόνι μου! Ο λόγος; α) Τα κλιπ της Koch δεν ήταν σε μουσικό είδος του γούστου μου. β) Ο ενισχυτής δίνει εκπληκτική αίσθηση στο χέρι. Αυτό δεν μεταφέρεται. Θα αγόραζα όμως κρίνοντας από κλιπ (όπως και έχω κάνει) δυσεύρετα πεταλάκια, έχοντας υπόψη μου φυσικά ότι η μέθοδος των κλιπ έχει σαφή όρια, επομένως αναλαμβάνω ένα ρίσκο. Πολύ σωστή η παρακάτω επισήμανση για τα drives, αφού είναι φύσει αδύνατο να μεταφερθεί η χροιά τους: Σε κάποια πετάλια πάντως τα κλιπ προσφέρουν την πολύτιμη υπηρεσία της παρουσίασης των δυνατοτήτων και της λειτουργικότητάς τους, που είναι βασικοί λόγοι για την αγορά ενός πεταλιού. Τέλος ομολογώ ότι επηρεάζομαι και εγώ από τον παίκτη, αλλά και το είδος του κλιπ. Αυτά τα ολίγα!

Πολύ καλό (ηχητικά) converter είναι και το xrecode που μετατρέπει τα πάντα σε όλα τα φορμά (τα πάντα όλα κοινώς). http://xrecode.com/ Μόνο αν το χρησιμοποιήσεις πρέπει να βάλεις κάπου μέσα στο δίσκο σου και τον lame encoder για mp3 (γιατί δεν έχει ενσωματωμένο encoder). Απλό είναι πάντως σαν διαδικασία και το πρόγραμμα είναι πολύ βολικό. Εδώ οδηγίες για ρύθμιση του lame encoder. http://xrecode.com/xrecode2/mp3/info_en.htm

Πολύ ενδιαφέρον θέμα και πολύ ωραία γραμμένο, να 'σαι καλά!

Παιδιά σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας, με βοηθήσατε πολύ, μάλλον προς JM μεριά θα πάω τελικά...

Ειδικά τα EHX τα θεωρώ απλά κορυφή. Έχω υποπέσει 1-2 φορές στο ολίσθημα του... μπουτίκ (δίνοντας λογικά ποσά), αλλά τα EHX μου τα θεωρώ φοβερά δημιουργικά πετάλια, έχουν εξαιρετικό ήχο και πολύ καλές τιμές. Συνήθως τα μπουτίκ που μου κινούν την περιέργεια είναι κάτι τρελά fuzz με osc, αλλά δεν έχω ενδώσει...

Παιδιά, και τα δύο μέρη (σώμα-μανίκι) είναι από το ίδιο store και φορούν όλο το original hardware, άρα αρκεί ένα βίδωμα. Κάτι σαν... original part-caster, πιο εύκολη στη συναρμολόγηση! Όσον αφορά την τιμή είναι κάτω από χιλιάρικο. Και τα δύο κομμάτια είναι από κιθάρες του '11 και μαζί στοιχίζουν λίγο πάνω από 900 δολάρια με το shipping, άρα είμαστε στα 800-820 € τελική τιμή. Δεν έχω καταλήξει 100% στην Jaguar HH πάντως, για την οποία ομολογώ θα ήταν παρορμητική επιλογή, αφού το συγκεκριμένο μοντέλο δεν το έχω πιάσει στα χέρια μου. Σε αντίθεση με JM, που έχω παίξει και υπάρχει... έρως! Για αυτό παράλληλα κοιτάζω και warmoth, και ishibashi για γιαπωνέζα JM, ακόμη και για φτηνή AVRI στο ebay (πιο δύσκολο). Κυρίως ήθελα να τσεκάρω αν είναι δόκιμος τρόπος το να συνδυάζεις original parts, όπως κάνει το συγκεκριμένο κατάστημα, και να συζητήσω με ανθρώπους που ξέρουν, πριν κάνω καμιά... ανωριμότητα! ;D samy για αυτό που ρωτάς θα ήταν σκόπιμο να μιλήσει κάποιος από τους... γκουρού!

Να 'σαι καλά! Δεν είμαι στην Κρήτη αλλά με τέτοια πρόταση, να πεταχτώ μια βόλτα! Καθότι καταγόμεθα κιόλας! ;D Το σκέφτηκα το ενδεχόμενο Warmoth αλλά μου λείπουν γνώσεις για τη συναρμολόγηση. Το κόστος θα είναι περί τα 1000 ευρώ και θα χρειαστεί και κάποιο ποσό για συναρμολόγηση σε μάστορα. Δεν το έχω αποκλείσει πάντως. Έκανα μια άλλη ανακάλυψη στο μεταξύ, κατάφερα να μπω στο αγγλόφωνο section του ishibashi και βρήκα τις ίδιες μεταχειρισμένες jazzmaster japan που έχει στο ebay store του αρκετά φτηνότερες (150 $ διαφορά). Δεν ξέρω γιατί προκύπτει αυτή η διαφορά και αν μου διαφεύγει κάποιος φόρος που τη δικαιολογεί. Πάντως κάνει την περίπτωση ιαπωνέζικης jazzmaster πιο προσιτή. Όπως και να έχει δεν θα βιαστώ.

Ευχαριστώ για την απάντησή σου. Πονεμένη ιστορία... Μετά από αρκετό ψάξιμο κατέληξα ότι θέλω και μια αυθεντική Jazzmaster και την εν λόγω Jaguar! Αλλά μπορώ να πάρω μόνο μία. Δεν έχω 1800 € για jazzmaster AVRI, που είναι η πρώτη μου επιλογή. Αμέσως επόμενη λύση Jazzmaster Japan μεταχειρισμένη με αλλαγή στοκ μαγνητών σε Seymour Duncan Antiquities, που πάει γύρω στα 1000 €. Αυτή την εποχή όμως δεν παίζει κάτι καλό στο ebay (στο οποίο λόγω πρώτης αγοράς θα προτιμούσα μόνο stores και μόνο αυτά με top rating). Μου αρέσει λοιπόν πολύ και η Special Jaguar HH, οπότε αν την έβρισκα σε καλή τιμή, θα τη χτύπαγα. Εδώ την υπολογίζω στα 800-850 τελική τιμή. Από τη Blacktop σειρά θα επέλεγα ίσως τη jazzmaster, σαν μια προσιτή εκμοντερνισμένη εκδοχή, αλλά η αλήθεια είναι ότι θέλω να έχω όλα τα... διακοπτάκια του original κυκλώματος!

Με έναν υπολογισμό που έκανα, θα μου πάει -με φόρους και δασμούς- όσο και η classic player, την οποία νομίζω δεν προτιμώ (μου αρέσουν οι dragster μαγνήτες). Ωστόσο αυτό που είδα προ ολίγου και με προβλημάτισε είναι ότι οι τύποι πουλάνε neckplates από κάθε λογής κιθάρες, ακόμη και από Vintage μοντέλα. Είναι σωστή/νόμιμη αυτή η πρακτική;

Γεια σας και χαρά σας. Μια από τις ελλείψεις του rig μου είναι στην κατηγορία jazzmaster / jaguar. Έχω ψάξει διάφορα μοντέλα στο ebay και δεν έχω καταλήξει ακόμη. Γενικά προτιμώ ελαφρώς jazzmaster αλλά εξετάζω σοβαρά και την περίπτωση μιας Jaguar HH Special Edition (αυτή με τους dragster διπλούς) που φτιάχνεται στην Ιαπωνία. Το ζήτημα είναι ότι δεν βρίσκω, τον τελευταίο καιρό τουλάχιστον, πωλητές που στέλνουν εκτός ΗΠΑ. Έχω βρει όμως χωριστά το σώμα, πλήρως εξοπλισμένο, και το μανίκι από μοντέλο του 2011. Και τα δύο από το ίδιο κατάστημα που είναι top-rated και στέλνει Ελλάδα. http://stores.ebay.com/The-STRATosphere/_i.html?_nkw=jaguar+neck&submit=Search&_stpos=&_jgr=0&gbr=1&_localstpos=&_fcid=80&_sid=105525814 Είναι καταρχήν παρακινδυνευμένο να τα πάρω χωριστά; Ευχαριστώ για το χρόνο σας.

Το κομμάτι έχει αρκετά καλά στοιχεία. Αλλά φυσικά πρέπει να το ψάξεις κι άλλο. Σε σύνθεση-ενορχήστρωση-ηχοληπτικά δείχνεις ότι έχεις πιάσει ένα σχετικά επαρκές επίπεδο. Παρά κάποιες τεχνικές ατέλειες έχεις πετύχει να δημιουργήσεις ατμόσφαιρα και να περάσεις ένα feeling, στοιχεία που στη μουσική είναι το ήμισυ του παντός. Από την άλλη, βρίσκω το κομμάτι πολύ μεγάλο, φλύαρο στα σόλα, κάπως παλιομοδίτικο και δεν τρελαίνομαι και με τη θεματολογία των στίχων, αλλά αυτά είναι ασφαλώς γούστα. Όντως η φωνή σου θέλει δουλειά, και στην προφορά αλλά και στην τεχνική, αλλά αυτό δεν το λαμβάνω υπόψη, πιο πολύ προσπαθώ να σκεφτώ τις δυνατότητες που έχει η δουλειά σου και να μην κολλήσω σε περιορισμούς της σημερινής μορφής της. Αυτά από μένα.

Παιδιά μπράβο είναι πολύ ωραίο κομμάτι. Θα συμφωνήσω ότι η πρώτη αλλαγή ήταν πολύ ωραία, όπως και η όλη ροή του κομματιού. Ίσως την πρώτη αλλαγή ήθελα να την ξανακούσω μια φορά. Θα μεγάλωνε λίγο η διάρκεια, αλλά τι 6:00 τι 6:40. Εξάλλου μετά τα δυόμιση λεπτά όλα τα τραγούδια μεγάλα είναι ;D Διάβασα ότι ψάχνετε τραγουδιστή, αλλά η γνώμη μου είναι ότι το έχετε και στη φωνή. Με λίγη δουλίτσα, ίσως μαθήματα και απόκτηση εμπειρίας/αυτοπεποίθησης μπορείτε να γίνετε σούπερ. Άρα, θέλω να πω, μη στενοχωρηθείτε αν δεν βρείτε τραγουδιστή! ;) Άντε και εις ανώτερα, πάω στο myspace σας τώρα να γίνω... rising rocketeer!

;D ;D ;D ;D

Όντως είναι πολύ καλός, ιδίως στιχουργός. Προσωπικά πάντως τον προτιμώ με τους B Movies.

;D μέχρι :'( ! ;D ;D ;D

Έχω επηρεαστεί κυρίως από rhythm κιθαρίστες με λιτό παίξιμο, θορυβοποιούς και παίχτες που χρησιμοποιούν την κιθάρα για ενορχήστρωση και "ατμόσφαιρες", και όχι τόσο σαν σολιστικό όργανο. Μεγάλες αγάπες: κιθαρίστες του Paisley Underground (Steve Wynn κ.ά.), Neil Young, PJ Harvey, Ron Asheton, Μπάμπης Παπαδόπουλος. Ελάσσονες επιρροές Jonathan Richman, Johnny Thunders, Thurston Moore. Πρόσφατο βίτσιο Warren Ellis :o :o :o.

Όχι αρχηγέ μου. Το "δεν μου αρέσει-δεν μου κάνει-δεν μου πάει ο τάδε" είναι άποψη και ως τέτοια μπορεί έκαστος ημών να έχει μία. Όταν είναι εμπάθεια καμουφλαρισμένη σαν άποψη, ναι συμφωνούμε αυτό είναι φάουλ. Αλλά και εσύ από τη μεριά σου τα ισοπεδώνεις. Λες δηλαδή: όποιος έχει άποψη είναι εμπαθής. Ενώ είναι το αντίθετο. Και οι εμπαθείς έχουν άποψη, αλλά όχι μόνο αυτοί. Και μην τρελαθούμε τώρα. Καλά τα 75.000 εισιτήρια, αλλά έξω γίνονται κάθε μέρα, όχι κάθε 20 χρόνια καριέρας. Άσε που υπάρχουν και κάποια κριτήρια υποκειμενικά αλλά πολύ καλά τεκμηριωμένα. Όταν κάποιος έχει δει live από U2 και Stones μέχρι Manu Chao, Cave και Iggy Pop, δεν μπορεί να εκφέρει γνώμη για τους ΠΛ; Δεν έχει δεδομένα να συγκρίνει; Δεν ξέρει στη ροκ μουσική τι σημαίνει δύναμη, groove, τεχνική αρτιότητα, καλή οργανοπαιξία, ψυχωμένη ερμηνεία, καλή τραγουδοποιία και στιχουργική; Πρέπει να θαυμάζουμε με το στανιό όποιον μεγαλουργεί στο δοκιμαστικό σωλήνα κλειστού κυκλώματος που λέγεται μίζερη επαρχιώτικη ελληνική μουσική αγορά; Και αυτό παρατραβηγμένο το βρίσκω. Προσωπικά να διευκρινίσω: δεν τραβάω κάποιο ζόρι με τους ΠΛ. Τους βρίσκω συμπαθείς από το '90 έως το '96 που πειραματίζονταν και αδιάφορους από εκεί και μετά που ανέλαβε ο Πλιάτσικας. Αυτό είναι και το βασικό ντεφό τους: άλλο ένα αδιάφορο άκουσμα από αυτά που κατακλύζουν το ραδιόφωνο. Δεν θα έλεγα ότι είναι ούτε οι χειρότεροι ούτε για πέταμα ούτε ότι δεν έχουν κάνει και κάποια καλά πράγματα ούτε ότι θα μπορούσα να κάνω αυτό που κάνουν. Διότι θέλει ειδικές αντοχές για να κάνεις μέινστριμ πράγματα με διάρκεια, εδώ συμφωνούμε. Οι πιο πολλοί ελιτίστες θα είχαν κόψει φλέβα. Για αυτό και κάνουν άλλες επιλογές. Τέλος, να σου δώσω ένα δίκιο ότι σαν λαός είμαστε υπερβολικοί στις διατυπώσεις μας και υπερβολικά καφενόβιοι. Αλλά αυτό δεν μας χαρακτηρίζει όλους ούτε είναι δικαιολογία για να θεωρούμε προσχηματική την εκάστοτε ειλικρινή άποψη.

Για πολλούς λόγους. Για χαβαλέ (πετυχημένο ή μη), για προσωπικά προβλήματα που χρήζουν ψυχιάτρου, γιατί τους ενοχλούν αισθητικά ή φιλοσοφικά, όχι πάντως επειδή είναι ομότεχνοι.

Δεν ξέρω αν εσύ με κατάλαβες. Υπάρχουν πολλοί που υπάγονται κάτω από τον όρο "μουσικός" που τους είναι γενικώς αδιάφορο αν θα παίξουν μπροστά σε 74.000 άτομα στο ΟΑΚΑ. Ένας τζαζίστας ή ένας μπλουζίστας ονειρεύονται το Halfnote. Ένας σεσιονίστας ένα καλό μεροκάματο. Ένας ανεξαρτητάς το Gagarin. Ένας παραδοσιακός τους "Αφανείς" ή τον "Κρατήρα". Ένας μουσικολόγος μια καλή μελέτη πάνω στο θέμα και ένας ιδιαιτεράς να βρει πολλούς μαθητές γιατί έχουμε και κρίση. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ζηλεύουν όλοι οι παραπάνω τους Πυξ Λαξ; Το ό,τι οι ΠΛ έχουν χρήματα και επιτυχία; Μα τότε μπορεί να ζηλεύουν και τον Κόκκαλη, τη Σάντρα Μπούλοκ ή τον Άσλεϊ Κόουλ (εγώ τον ζηλεύω αυτόν η αλήθεια είναι) που δεν είναι σε τίποτα ομότεχνοί τους. Άρα το "ομότεχνος" μου φαίνεται irrelevant που λένε και στο χωριό μου.

Καταρχήν, ας πούμε ότι η εμπάθεια είναι κακό πράγμα εξαρχής και ότι όντως ενίοτε εμφανίζεται μεταξύ ομοτέχνων. Το σενάριο σκέψης σου όμως προϋποθέτει ότι εδώ έχουν μαζευτεί 50 ομότεχνοι και άμεσοι ανταγωνιστές των Πυξ Λαξ, που τους ζηλεύουν. Μουσικός όμως είναι πολύ γενική ιδιότητα. Μουσικός δεν σημαίνει απαραίτητα ομότεχνος των Πυξ Λαξ. Ένας σεσιονίστας, ένας σολίστας, ένας τζαζίστας, ένας "ιδεολόγος ανεξαρτητάς", ένας καθηγητής μουσικής ή ένας μουσικολόγος ελάχιστα ομότεχνοι θα νιώθουν με τους Πυξ Λαξ, άλλες φιλοδοξίες θα έχουν, άλλους στόχους. Δύσκολο να τους ζηλεύουν, με την έννοια που το θέτεις. Το ότι ολοι γινόμαστε "κουτσομπόληδες", χαβαλέδες και απόλυτοι όσον αφορά δημόσια πρόσωπα, όπως οι ΠΛ ή όπως ο προπονητής τάδε ή ο ηθοποιός τάδε, σε συζητήσεις διαδικτυακού καφενείου, δεν αποτελεί κάποια ένδειξη ότι όλοι όσοι γράφουν είναι εμπαθείς και μάλιστα λόγω φθόνου.

Κατά τη γνώμη μου υπάρχει και ένα άλλο κριτήριο μουσικολογικού χαρακτήρα, αρκετά αντικειμενικό, που δείχνει την καθαρά καλλιτεχνική και όχι την εμπορική αξία, και αυτό είναι η επιδραστικότητα ενός μουσικού ή μιας μπάντας στις επόμενες γενιές συγκροτημάτων και μουσικών. Το πόσο δηλαδή κάποιοι επηρέασαν τα νεότερα συγκρότήματα και πόσο ο ήχος τους "ανακυκλώθηκε" μέσα από αυτά, αναδεικνυόμενος σε κάτι κλασικό και όχι απλώς παλιομοδίτικο.

Πολύ καλό παιδιά, μπράβο. Μου άρεσε και το I fought the law, αλλά και το παρόν πόνημα εξίσου. Νομίζω θα γίνω φαν σας!

Καλημέρα! Συμφωνώ γενικά με τους προλαλήσαντες. Μεσολάβησαν δυο μέρες και παρότι το άκουσα μόνο δυο φορές, συνέλαβα τον εαυτό μου να λουπάρει τη μελωδία στο κεφάλι μου. Είναι και δική μου αίσθηση ότι το κομμάτι καταρχήν είναι αυτοτελές, δηλαδή στέκει μια χαρά στη μορφή που είναι και τώρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει λόγος να το ψάξεις παραπάνω. Απλώς σημαίνει ότι καταρχήν "αποστολή εξετελέσθη": έχεις ένα πολύ καλό τραγούδι στα χέρια σου! Μπορείς να ψαχτείς με την ενορχήστρωση, καθισμένος αναπαυτικά πάνω στις δάφνες σου, και όσο το τραβάει η όρεξή σου. Υπάρχουν πλείστες περιπτώσεις όπου με βάση μια απλή μπαλάντα έχουν γίνει ενορχηστρωτικά θαύματα. Το να το ψάξεις δεν απαγορεύεται, μπορώ να πω ότι επιβάλλεται, αρκεί να μην είναι κάτι τεχνητό και επιτηδευμένο αλλά κάτι που ταιριάζει με την πρώτη ύλη σου, που κατά τη γνώμη μου απαρτίζεται από τρία στοιχεία εδώ: τη σύνθεση (μελωδικά και αρμονικά), το groove που συρτοφέρνει και βέβαια τη φωνή-ερμηνεία σου. Αυτά συνθέτουν ένα ύφος καταρχήν, και αρκετά προσωπικό θα έλεγα. Παράδειγμα απλής μπαλάντας με απίστευτη ενορχήστρωση θεωρώ π.χ. το England από τον τελευταίο δίσκο της PJ Harvey. Επίσης μιας και προφανώς σου αρέσει ο Tom Waits, σκέφτομαι ότι και αυτός έχει παίξει πολλές μπαλάντες με τρόπο τελείως μοναδικό, ερμηνευτικά-ενορχηστρωτικά. Πρόσφατα άκουσα και το δίσκο του Thurston Moore που είναι ακουστικός, επίσης λαμπρό παράδειγμα του πώς μπορείς να πάρεις κλισέ όργανα (π.χ. βιολί) και να τους αλλάξεις τα φώτα. Δεν θα πρότεινα να κινηθείς στους παραπάνω δρόμους, τους αναφέρω απλώς σαν παράδειγμα του πόσο μπορεί κανείς να "πειράξει" τα πράγματα -με επιτυχία. Προσωπικά, θα απέφευγα ενορχηστρώσεις από αυτές που μας έχει χορτάσει το έντεχνο, και ιδίως ούτια κ.τ.τ. Τέλος να πω για το ελληνόφωνο/έντεχνο, μια και θίχτηκε παραπάνω, ότι η κλισέ ενορχήστρωση είναι σχεδόν ταυτόσημη με τα ελαττώματά του: το έχει καταστήσει αυτοαναφορικό και το έχει παγιδεύσει στην κονσέρβα και στη διεκπεραιωτική αντίληψη περί μουσικής παραγωγής. Αυτοί που έσπασαν αυτό το κλισέ, είτε μιλάμε για τον Ξυδάκη είτε για τον Κυπουργό είτε για τον Σαββόπουλο είτε για τον Θανάση (τον Χατζιδάκι δεν τον αναφέρω γιατί είναι φάουλ να τον κατηγοριοποιήσεις οπουδήποτε), έσκαψαν πιο βαθιά από το επίπεδο του προκάτ και φτιάξαν αληθινή μουσική. Απέδειξαν ότι υπάρχουν τρόποι, και μάλιστα περισσότεροι του ενός, άρα κατ' επαγωγή μπορεί ο καθένας μας να βρει το δικό του. Τα σέβη μου!

Χαιρετώ σε και ελόγου μου! Ωραίο είναι το άσμα που σκάρωσες! Έχει συναισθηματικό φορτίο (για μένα πολύ σημαντικό στη μουσική). Και η φωνή μου άρεσε, ιδίως λόγω μπάσας χροιάς. Είμαι εκτός Αθήνας, οπότε θα έχω να προσθέσω περισσότερα τη Δευτέρα. Τα σέβη μου!