Αυτό το κάτι...

Καθόμανε λοιπόν λέηδιζ εν τζέντλεμεν και γρατζουνούσα την κιθαρίτσα μου και μου περνάνε περίεργες σκέψεις στο μυαλό, καθώς τα δάχτυλά μου τρέχουν (χαχα) πάνω στην ταστιέρα.

"Καλή ρε X η Michael Kelly, αλλά στην ρημάδα την Ibanez πετάμε! Τι γίνεται; Ποτς γκένεν ατό; Ντάμπλιγιου Τι Εφ!"

Είναι όντως γεγονός. Στην πρώτη μου κιθάρα, μια Κορεάτικη Ibanez RG370 (τίποτα σπουδαίο δηλαδή) παίζω ΠΟΛΥ καλύτερα απ'όποιαδήποτε άλλη κιθάρα έχω πιάσει στα χέρια μου. Οκ, με βολεύουν οι ιμπανεζοταστιέρες γενικώς, αλλά έχω δοκιμάσει κι είχα άπειρες κιθάρες με παρόμοια specs. Άλλες, καλύτερες Ibanez, Jackson, Vigier, Carvin, κάτι warmoth ημι-custom-ιές με shred-ομάνικα, καθώς φυσικά και ανόμοιες κιθάρες. Strats, Tele, SG, LP, Jag και πάει λέγοντας.

Καμία, μα ΚΑΜΙΑ δεν μου κάθεται εξίσου καλά στο χέρι όσο αυτή η ταπεινή ιμπανεζούλα μου. Έχει αυτό το κάτι ρε παιδί μου. Το κάτι απροσδιόριστο που με κάνει και πετάω στην ταστιέρα της.

Οπότε ερωτώ. Έχετε κι εσείς αυτή τη μία κιθάρα/μπάσο μ'αυτό το... κάτι;

ναι, και 'γω με ιμπανεζ σκαφακι, την πρωτη μου ''καλη'' κιθαρα!

Εγώ έχω μια Gibson SG special που είχα πάρει πριν 2 χρόνια από τα μεταχειρισμένα και με ότι και να παίξω εκεί γυρνάω τελικά. Ειδικά από τότε που έβαλα Bare knuckle nailbomb αντί για τους EMG που είχε. Το ίδιο και με την LP studio που έχω, πρώτη σοβαρή κιθάρα που είχα ποτέ. Είναι θέμα δεσίματος και όχι προτίμησης στο είδος ταστιέρας κλπ πιστεύω. Εγώ αυτές δε θα τις έδινα με τίποτα!

Mε μένα συνέβη κάτι "μεταφυσικό".Συζητούσα με τον παλιό δάσκαλο για το τι κιθάρα θέλω.Θα πάρω strat,του λέω (μαύρα μεσάνυχτα από κιθάρες εν τω μεταξύ απλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο μου ειχε καθίσει).Μη βιάζεσαι,μου είπε,είναι νωρίς ακόμη κάτσε να μάθεις πέντε πράγματα,να ακούσεις ήχους και αποφασίζεις.Εκεί εγώ,θα πάω strat.

Στα μαθήματα άλλαζα σχεδόν κάθε βδομάδα κιθάρα αφου ο δάσκαλος είχε καμιά 20αριά.Μια μέρα έρχεται στο στούντιο μια strat.Κάνω το μάθημα και μου λέει ο δάσκαλος...μην πάρεις άλλη κιθάρα,strat να πάρεις.

Δεν πέρασαν 15 μέρες, μου λέει πωλείται μια strat.Φέρτη να τη δω,του λέω.Και εμφανίζεται μπροστά μου αυτό ακριβώς που ήθελα...μια sunburst mexico.Τη λατρεύω μόνο και μόνο επειδή με βρήκε εκείνη και μια μέρα της υπόσχομαι να παίξω και αντάξια. :)

Πριν απο κανα μήνα έκανα service μια yamaha κορεατικη (μοντελο '90s) ενός φίλου. Όταν την έπιασα και άρχιζα να παίζω πάνω της τα δάχτυλα μου έτρεχαν πανικόβλητα πάνω στην ταστιέρα. Απο τις πιό βολικές ταστιέρες και μπράτσα που έχω πιάσει. Τί να πώ...είναι να σου κάτσει το όργανο. Πολύ υποκειμενικό είναι.

Έχω παίξει με χοντρό, μεσαίο, λεπτό μπράτσο, με 7:25, 9:5, 12 και 14 radius, vintage και μοντέρνα τάστα......Μετά από λίγη ενασχόληση με το όργανο τα συνήθισα όλα (εντάξει λίγο το λεπτό μπράτσο με δυσκόλεψε...). Αυτό το κάτι όμως που πλέον το θεωρώ αναπόσπαστο μέρος του τρόπου παιξίματος και ήχου μου, γιατί στον ήχο θα αναφερθώ, είναι οι "θέσεις" 2 και 4 της Strat! Πλέον εάν η κιθάρα δεν έχει αυτούς τους (αιθέριους :o) ήχους, δεν μου λέει (σχεδόν) τίποτα......Δεν πά' νά'χει θεϊκό playability, άπειρο sustain, τίμια κσύλα, νίτρα και τιμή στο Θεό, εγώ δεν......

Λοιπόν το σκεφτόμουν πρόσφατα αυτό που λες και ακόμα δεν έχω καταλήξει .

Έχει περάσει ένα οκτάμηνο που έχω την tele c.v. και την έχω λιώσει ,υπήρξε έρως .

Τον τελευταίο μήνα άρχισε να μου ξεκουρδίζει και τσακωθήκαμε.

-Τι έχεις;

-Τίποτα.

-Μήπως να πάμε στον γιατρό;

-Εσύ θες γιατρό.Μην μ΄αγγίζεις .

Το αποφάσισα ,θα την πάω για κλειδιά ,αυτά τα βίντατζ ούτε στον εχθρό μου .

Έβγαλα από την θήκη την Vigier ,πάνω από 10 χρόνια στα χέρια μου δεν έχει ζητήσει ποτέ τίποτα.

Εντυπωσιάστηκα από την σύγκριση η άνεση και η ταχύτητα στην παλιά μου αγάπη δεν είχε καμία σχέση ,τα λάθη ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν.

Είναι το πού έχεις συνηθίσει;

Είναι στην ανατομία και στον τρόπο παιξίματος;

Δεν ξέρω.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι και οι δύο θα είναι συνέχεια δίπλα μου ,η μια συμπληρώνει την άλλη και θα πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα.

Εμενα το ζητουμενο, δεν ειναι να τρεχουν τα δαχτυλα, αλλα οι καταλληλες νοτες με τον καταλληλο ηχο απο το οργανο.

Και συνηθως αυτα, δεν βγαινουν ολα, απο το ... "αυτο το κατι αλλο" οργανο.

Εγώ πάλι μια ζωή έπαιζα σε "γρήγορα" μανίκια.Ibanez,Jackson,LTD...you name it.Σχετικά καλά τα πήγαινα.

Μέχρι που αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα για την πρώτη μου LP και μάλιστα με παραδοσιακά χαρακτηριστικά.Full thickness,λαιμό κουμούτσα και πάει λέγοντας...Δεν θα έλεγα απλά ότι από τότε έχω διαπιστώσει μία εμφανή πρόοδο στο παίξιμο μου αλλά ότι έχω αλλάξει επίπεδο.

Άβυσσος η ψυχή. :)