Νέο άλμπουμ Pink Floyd ( ; )

[RayDTutto]

Floyd όμως δεν είναι.

 

Καλά, Floyd δεν είναι από τότε που έδιωξαν τον Syd.

Aυτός ήταν οι Floyd.

Αλλά μια χαρά οι υπόλοιποι συνέχισαν με το όνομα και όλα.

 

Πλάκα κάνω βέβαια.

 

Αλλά τι είναι Floyd; Τι από όλα τα τόσο διαφορετικά παρακάτω (αν δεχτούμε ότι τα άνευ Waters albums δεν είναι);

To Saucerful;

Το Ummagumma;

Το Obscured;

Το Dark Side;

To Final Cut;

 

Όλα διαφορετικά. Μια εξελισσόμενη μπάντα. Που έχασε τον leader της επιβίωσε, έχασε και τον δεύτερο και ξαναεπιβίωσε.

[alexmei]

Τον Wright τον είχε διώξει μετά την ηχογράφηση του Wall o Waters και μετά τον "επαναπροσέλαβε" μάλλον γιατί είδε ότι χωρίς τα πλήκτρα του δεν πάνε πουθενά  :P Πάντως και εγώ είχα διαβάσει ότι τον είχε διώξει και κατα τη διάρκεια

 

Όσο για κάτι απόψεις αντιγραφείς μπλα μπλα μπλα, όλοι από κάπου δεν αντιγράφουμε; Εκτός αν είμαστε όλοι αυθεντικοί. Και ο Gilmour έγραψε κομματάρες μετά τον Waters κάτω από το όνομα των Floyd σε αντίθεση με τον Roger που δεν ακούγονται και πολύ οι δίκσοι που έβγαλε μετά...

 

Στο Wiki Πάντως έχει ήδη προσθεθεί το Endless River

[Waterfall-K]

...σε αντίθεση με τον Roger που δεν ακούγονται και πολύ οι δίσκοι που έβγαλε μετά...

To Amused To Death του 1992 ειναι απλα Αριστουργηματικο. Ανετα θα ηταν μεσα στην πενταδα με τα καλυτερα Floyd αλμπουμ αν κυκλοφορουσε κατω απο το ονομα τους.

[atreu73]

To Amused To Death του 1992 ειναι απλα Αριστουργηματικο. Ανετα θα ηταν μεσα στην πενταδα με τα καλυτερα Floyd αλμπουμ αν κυκλοφορουσε κατω απο το ονομα τους.

 

Αλήθεια αυτό. Διατηρώντας παράλληλα και το concept album.

[AuditoryDriving]

To Amused To Death του 1992 ειναι απλα Αριστουργηματικο. Ανετα θα ηταν μεσα στην πενταδα με τα καλυτερα Floyd αλμπουμ αν κυκλοφορουσε κατω απο το ονομα τους.

 

Το ιδιο θα έλεγα και για το Pros and Cons of Hitchhiking.

 

Κατα τ'άλλα συμφωνω με τον Ray

 

Καλά, Floyd δεν είναι από τότε που έδιωξαν τον Syd.

Aυτός ήταν οι Floyd.

Αλλά μια χαρά οι υπόλοιποι συνέχισαν με το όνομα και όλα.

 

Πλάκα κάνω βέβαια.

 

Αλλά τι είναι Floyd; Τι από όλα τα τόσο διαφορετικά παρακάτω (αν δεχτούμε ότι τα άνευ Waters albums δεν είναι);

To Saucerful;

Το Ummagumma;

Το Obscured;

Το Dark Side;

To Final Cut;

 

Όλα διαφορετικά. Μια εξελισσόμενη μπάντα. Που έχασε τον leader της επιβίωσε, έχασε και τον δεύτερο και ξαναεπιβίωσε.

 

 

(αν και πιστευω οτι η πιο καθοριστική συμμετοχή ηταν αυτη του, εστω και βραχυπροθεσμη)

 

Κατα τ αλλα, ο Waters εφτιαχνε αλμπουμαρες - ολοκληρωμένα εργα και εφτασε τους στιχους στη ροκ σε αλλα επιπεδα. Αντιστοιχα οι gilmour / wright με τη μουσικη και τα ηχοτοπια.

 

ΤΟ division bell ειναι απο τα αγαπημενα μου αλμπουμ αλλα ως στιχοι πολυ δυσκολα ερχεται κοντα στη λυρικοτητα, την αφαιρετικοτητα και την indirect / εμμεση / οξυδερκη αλλα πλαγια δε ξερω πως να το πω ματια και καταγραφη του waters. 

 

PS: Παντα πειράζω την κοπελα μου οτι οι στιχοι του Division Bell ηταν λιγο μπαναλ, και παντα εφερνα ως παραδειγα το "the endless river, forever and ever..." αλλα το δαμε και σε ονομα αλμπουμ :)

[LuciferSam]

Υπάρχει φίλε, και εσύ το ξεπέρασες.

 

Κόφτο τώρα, αλλιώς θα σε βάλουμε να ακούς δίσκους της Μπέσυ Αργυράκη, για τα επόμενα πέντε χρόνια. Και μετά θα αρχίσουμε με τους δίσκους της Μαριάνας Τόλη.

 

Όσο για τα Φρίσκης, ξέχασέ τα. Από εδώ και πέρα, μόνο γάλα και μάλιστα ληγμένο.

 

 

 

Ανακαλώ, ανακαλώ!  :P

[LuciferSam]

 

Όσο για κάτι απόψεις αντιγραφείς μπλα μπλα μπλα, όλοι από κάπου δεν αντιγράφουμε; Εκτός αν είμαστε όλοι αυθεντικοί. Και ο Gilmour έγραψε κομματάρες μετά τον Waters κάτω από το όνομα των Floyd σε αντίθεση με τον Roger που δεν ακούγονται και πολύ οι δίσκοι που έβγαλε μετά...

 

 

Το πρόβλημα είναι, όταν η αντιγραφή δεν είναι καλή, όπως (κατά τη γνώμη μου) στην προκειμένη περίπτωση, διότι, ενώ ο gilmour μπορεί να γράψει ωραία λόγια στο δικό του στυλ, υιοθέτησε το στυλ του waters, που δεν του πήγαινε καθόλου. Όντως, οι δίσκοι του waters (οι 2 πρώτοι τουλάχιστον, δεν έχω ακούσει το amused to death) δεν είναι πολύ καλοί, παρ' ότι το concept ήταν καλό. Αυτό αποδεικνύει αυτό που είπα παραπάνω. Ο waters κατέβαζε την ιδέα, την "έντυνε" με τη βοήθεια των άλλων και έβγαινε το αριστούργημα. Κανείς δεν είναι από μόνος του pink floyd, παρά μόνο όλοι μαζί.

 

Κατα τ αλλα, ο Waters εφτιαχνε αλμπουμαρες - ολοκληρωμένα εργα και εφτασε τους στιχους στη ροκ σε αλλα επιπεδα. Αντιστοιχα οι gilmour / wright με τη μουσικη και τα ηχοτοπια.

 

ΤΟ division bell ειναι απο τα αγαπημενα μου αλμπουμ αλλα ως στιχοι πολυ δυσκολα ερχεται κοντα στη λυρικοτητα, την αφαιρετικοτητα και την indirect / εμμεση / οξυδερκη αλλα πλαγια δε ξερω πως να το πω ματια και καταγραφη του waters. 

 

PS: Παντα πειράζω την κοπελα μου οτι οι στιχοι του Division Bell ηταν λιγο μπαναλ, και παντα εφερνα ως παραδειγα το "the endless river, forever and ever..." αλλα το δαμε και σε ονομα αλμπουμ Smiley

 

συμφωνώ απόλυτα.

[trolley]

Ανακαλώ, ανακαλώ!  :P

 

Λοιπόν, επειδή είσαι καλό παιδί (γατί, ήθελα να πω), επίτρεψέ μου (με όλο το σεβασμό), να στρέψω την προσοχή σου στην ουσία του Momentary Lapse Of Reason, ελπίζοντας ότι θα συμβάλλω στο να βελτιωθεί η σχέση σου με αυτό το ενδιαφέρον άλμπουμ.

 

Ο Gilmour, έχει μία περισσότερο τρυφερή / ανθρωπιστική ματιά στα θέματα με τα οποία καταπιάνεται στιχουργικά. Το Dogs Of War, είναι μία απλή, σχεδόν δημοσιογραφική, καταγγελία για τους πολεμολάγνους και τους πολεμοκάπηλους, της οποίας η μεστότητα υστερεί μεν απέναντι στις αντίστοιχες του Waters (ο οποίος βέβαια, το είχε κάνει επάγγελμα το να γράφει για τον πόλεμο), αλλά δε σημαίνει ότι είναι δίχως αξία.

 

Έχει προηγηθεί το υπέροχο "Learning To Fly", το πρώτο αισιόδοξο τραγούδι που υπέγραψαν οι Floyd μετά από πολλά-πολλά χρόνια ατόφιας Γουωτερικής μιζέριας, και - δόξα τω Θεώ - τα αυτιά μου σαν τέτοιο το υποδέχθηκαν όταν πρωτοάκουσα το δίσκο.

 

Μετά το μέτριο One Slip που ακολουθεί, έχουμε το On The Turning Away, μία θαυμάσια μπαλάντα από εκείνες που μόνο ο Gilmour μπορεί να τραγουδήσει, κάνοντας χρήση της ίδιας δημιουργικής φλέβας που εύκολα ανιχνεύεται πίσω από το θρυλικό Comfortably Numb, και η οποία εκδηλώθηκε πλήρως στο ασύλληπτης λυρικότητας High Hopes (του Division Bell).

 

Πρέπει όμως να φτάσει κανείς στη δεύτερη πλευρά του δίσκου, προκειμένου να αντιληφθεί πλήρως πόσο ζωντανοί είναι οι Pink Floyd, ακόμη και με τον Waters να λείπει. To ηχητικό πλεκτό του Yet Another Movie περνάει (και ξεχνιέται) εύκολα, αλλά μετά αρχίζει το τρίπτυχο του A New Machine (I) / Terminal Frost / A New Machine (II).

 

To α-κάπελα vocoder (ας σημειωθεί ότι ο Gilmour κατορθώνει να βγάλει πραγματικό αίσθημα, μέσα από αυτό το πράγμα), μιλάει για τον θάνατο : απηχώντας τις δημοφιλείς (στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη) ιδέες για την μετενσάρκωση, αφηγείται το δρώμενο από τη σκοπιά εκείνου που αναφέρεται ως ο "κάτοικος του σώματος", ο οποίος κατορθώνει να δει ότι ο επικείμενος θάνατός του (σώματος) δε συνεπάγεται τον εκμηδενισμό, αλλά το πέρασμα σε ένα επόμενο στάδιο ύπαρξης.

 

I have always been here

I have always looked out from behind these eyes

It feels like more than a lifetime

Feels like more than a lifetime

 

Sometimes I get tired of the waiting

Sometimes I get tired of being in here

Is this the way it has always been?

Could it ever have been different?

 

Do you ever get tired of the waiting?

Do you ever get tired of being in there?

Don't worry, nobody lives forever,

Nobody lives forever

 

Η ιδέα ότι πρόκειται για ένα ενδιάμεσο στάδιο, υλοποιείται ηχητικά (!!!! και μόνο, δίχως στίχους) στο Terminal Frost, και επανέρχεται (από την ίδια vocoder φωνή) στο A New Machine (II).

 

I will always be here

I will always look out from behind these eyes

 

Ανεξάρτητα από το αν κάποιος συμμερίζεται αυτές τις ιδέες, είναι αδύνατο να μη συνειδητοποιήσει ότι έχει παρακολουθήσει ένα μικρό φιλμ, τόσο ζωντανό (αν όχι περισσότερο) όσο εκείνα που σκάρωνε ο Waters, ο οποίος όμως ΠΟΤΕ δεν μπόρεσε να δει πέρα από την προσωπική του δυσαρέσκεια για όσα τον περιβάλλουν.

 

Εκεί που σκέπτεσαι τι μπορεί να ακολουθήσει αυτό το μικρό αριστούργημα, έρχεται το Sorrow, μονότονο, θλιμμένο και τόσο Pink Floyd όσο δεν αντέχεται.

 

Και εκεί τελειώνει - δυστυχώς - ο δίσκος.

 

Άντε, βαλ' τον τώρα να τον ξανακούσεις και μη λες τέτοια πράγματα, αλλιώς θα γράψω την ανάλυση μου ΚΑΙ για το The Division Bell.

 

:) :)

[george956]

Σιγα το group... ουτε σαν γκομενες μετρανε.

[alexmei]

Λοιπόν, επειδή είσαι ...

....

 

Άντε, βαλ' τον τώρα να τον ξανακούσεις και μη λες τέτοια πράγματα, αλλιώς θα γράψω την ανάλυση μου ΚΑΙ για το The Division Bell.

 

:) :)

 

Respect για το post

 

Το amused to death ειναι ενα ΟΚ αλμπουμ κατ'εμε και είμαι μεγάλος fan του Waters και προφανώς ξέρω τις δυνατότητές του, μας τις λέει και μονος του ειδικά στα Animals Wish you were here the Wall και αλλα τόσα.... Μουσικά όμως θέλει εναν gilmour και εναν Wright. Και ο ίδιος το ξέρει. Χωρίς αυτούς θα ήταν ταξιτζής σαν τον αδερφό του λογικά, ή ποιητής.

 

Όσο για το από πάνω post, ε θρυλικές είναι έτσι οπως εχει το χέρι ο David και ετσι οπως στεκεται ο Wright  ;D