Η ανία ως πηγή έμπνευσης

[Επισκέπτης]

Είναι εκπληκτικό το πόσα έχουν γραφτεί - και να σκεφτείς ότι νόμιζα ότι εγώ είμαι θεωρητικός...

 

Παιδιά, το thread ισχυρίζεται ένα, πολύ απλό, πράγμα: ότι όταν πάσχεις από ανία οφειλόμενη σε οικονομική / κοινωνική / επαγγελματική ασφάλεια, ΔΕΝ μπορείς να κάνεις ροκ εν' ρολ. Αυτό έγραψε ο Ζήλος, αυτό ισχυρίζομαι και εγώ και - για να είμαι ειλικρινής - δεν έχετε παρουσιάσει κανένα αντεπιχείρημα.

 

Και ήμουν σαφής ο δύσμοιρος: σας είπα ότι την περίοδο που κυκλοφόρησε το Duke ο άνθρωπος εραίνετο καθημερινά με εξαιρετικό υλικό από ανεξάρτητες μπάντες, μη-δεινοσαυρικού χαρακτήρα. Αμέτε - αν θέλετε - στη Wikipedia να δείτε τι γινόταν στην παγκόσμια δισκογραφία εκείνη τη χρονιά.

 

Τώρα, τι σχέση έχει η ζωγραφική (η οποία ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν πρόκειται να γίνει λαϊκή τέχνη), τι σχέση έχει το επαγγελματικό πάθος του Νεοϋορκέζου γκαλερίστα, τι σχέση έχει ο καθένας από εσάς με τη δισκογραφία των Genesis (ώστε να μπορεί να έχει γνώμη για το Duke), τι θεωρείτε εσείς ροκ εν' ρολ, ποιοι νομίζετε ότι το παίζουν και τι νομίζετε ότι έχετε εσείς με αυτούς... όλα αυτά παραμένουν ζητούμενα στη συζήτηση. Ζητούμενα που δεν παρέχονται.

 

 

 

[Jasemeister]

οικονομική / κοινωνική / επαγγελματική ασφάλεια

 

Τι εννοείς κοινωνική ασφάλεια; Την άνευ όρων αποδοχή του κοινού ότι είσαι τρισμέγιστος, π.χ. Genesis εποχής Duke?

[Επισκέπτης]

Τι εννοείς κοινωνική ασφάλεια; Την άνευ όρων αποδοχή του κοινού ότι είσαι τρισμέγιστος, π.χ. Genesis εποχής Duke?

 

Πάντως... δεν εννοώ το ΙΚΑ... :) :) :) :) :)

Ναι ρε τρελέ, αυτό εννοώ που γράφεις.

 

 

[Jasemeister]

:D

 

Είπα να σιγουρευτώ πρώτα  :)

 

Οκ, γυρνώντας στις αρχές του ροκ'ν'ρολ αυτοί που την είχαν μεγάλη* ήταν ο Elvis και οι Beatles και νομίζω τα πήγαν περίφημα!

 

Οι Queen.

 

Σε πιο σύγχρονους να τολμήσω να αναφερθώ σε RHCP ή θα με πάρουν οι "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΟΚ ΟΙ ΠΕΠΠΕΡΖ" με κοτρώνες από τα νταμάρια του ΛΑΤΟ;

 

Ενας τυπάκος που δεν είναι ΡΟΚ αλλά την έχει πραγματικά τεράστια* και είναι πολύ αξιόλογος είναι ο Jay Kay πάντως...

 

 

Πάντως αν κάποιοι ξεκίνησαν με το σκεπτικό babes/fame/fortune λογικό είναι όταν τα αποκτήσουν να χάσουν και τo όποιο driving force. Ή όσο μεγαλώνουν να αλλάζουν σιγά σιγά γούστα/άποψη για τη ζωή και τον κόσμο με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αναπαράγουν αυτά που έκαναν στο παρελθόν.  :-\

 

 

 

*την οικονομική / κοινωνική / επαγγελματική ασφαλεια

[manos_m]

Ενας τυπάκος που δεν είναι ΡΟΚ αλλά την έχει πραγματικά τεράστια* και είναι πολύ αξιόλογος είναι ο Jay Kay πάντως...

 

 

Πάντως αν κάποιοι ξεκίνησαν με το σκεπτικό babes/fame/fortune λογικό είναι όταν τα αποκτήσουν να χάσουν και τo όποιο driving force. Ή όσο μεγαλώνουν να αλλάζουν σιγά σιγά γούστα/άποψη για τη ζωή και τον κόσμο με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αναπαράγουν αυτά που έκαναν στο παρελθόν.  :-\

 

Ο Jay Kay ιδίως είμαι βέβαιος ότι ξεκίνησε με το σκεπτικό babes/fame/fortune...

 

Όπως σχεδόν όλοι άλλωστε.

[manosx]

Έχω ακούσει άτομο να μου λέει ότι "Αυτό είναι- όσο δούλεψα- δούλεψα. Τώρα αράζω".

 

 

Το άτομο αυτό ήταν 32 χρονών και απλά είχε μόλις μονιμοποιηθεί στο δημόσιο.

 

 

Όταν τη δεις δημόσιος υπάλληλος, αράζεις.

 

 

Ο μόνος λόγος που υπάρχουν τα περισσότερα διάσημα συγκροτήματα είναι επειδή έχουν μετατραπεί σε κότες που κάνουν χρυσά αυγά.

 

 

Και αν δεν τους φτάνει το καρότο για να συνεχίσουν, υπάρχει και το μαστίγιο.

 

 

Είναι όμως στον άνθρωπο να γουστάρει αυτό που κάνει και να δίνει την ψυχή του.

 

 

Και δε συμφωνώ ότι πρόκειται για κομπλεξ. Θα μπορούσε βέβαια να είναι και κόμπλεξ. Καμιά φορά όμως είναι απλά τρόπος ζωής.

[evris]

 

Παιδιά, το thread ισχυρίζεται ένα, πολύ απλό, πράγμα: ότι όταν πάσχεις από ανία οφειλόμενη σε οικονομική / κοινωνική / επαγγελματική ασφάλεια, ΔΕΝ μπορείς να κάνεις ροκ εν' ρολ. Αυτό έγραψε ο Ζήλος, αυτό ισχυρίζομαι και εγώ και - για να είμαι ειλικρινής - δεν έχετε παρουσιάσει κανένα αντεπιχείρημα.

 

 

Ε, τι αντεπιχειρημα να σου δωθει...  αν αυτο λεει η απλοικη θεωρια του Ζηλου, τοτε ετσι και αλλιως πρεπει να ισχυει, αφου δεν ειναι τιποτα αλλο απο μια τετριμενη υποπεριπτωση της υπερπληρους  :P δικης μου (εστιασμενη μονο στο ροκ'ν' ρολ και την ανια) που με τη σειρα της ειναι ατσαλα διατυπωμενος Φροιντ.

 

 

[Mean]

Εγω ειμαι αντιθετως, κατα τη γνωμη μου, η βαρεμαρα οδηγει στη δημιουργια μονο και μονο για να ξεφυγεις απο αυτη τη κατασταση.

 

Γιατι δημιουργηθηκε το πανκ?Ειχε βαρεθει ο κοσμος τα 30 λεπτα κομματια με τα 12λεπτα σολα.

Το No-wave της ΝΥ

Shoegaze

Madchester

 

Υπαρχουν παρα πολλα παραδειγματα.

[audiokostas]

..... που με τη σειρα της ειναι ατσαλα διατυπωμενος Φροιντ.

 

Χαίρομαι που το αντιλαμβάνεσαι.

Οπως καταλαβαίνεις λοιπόν, από την στιγμή που η επί συνόλω Φροϋδική αντίληψη των πραγμάτων τελεί υπό αίρεση, δεν έχω άδικο που σου λέω ότι το ισοπεδώνεις λίγο.

 

Τώρα να αναιρέσω ή να αντεπιχειρήσω πάνω σε κάτι που είπε ο Ζήλος (όσοι διαβάζουν τις κριτικές του αντιλαμβάνονται ότι οι πομπώδεις ρήσεις και ο λογοτεχνικός του ακκισμός πρέπει να είναι στην καθημερινή του ατζέντα) κάποια στιγμή για ένα άλμπουμ των Genesis (που δεν το θεωρώ κακό), δεν με καίει.

Καταρχήν αν μπορείς να κάνεις ροκ εν ρολ αν πεινάς ή αν είσαι χορτάτος ξεκινάει από το "ωχ όχι πάλι" ερώτημα τι είναι ροκ εν ρολ. Οι Genesis; EL&P; Jam; Yes; Clash; Sex Pistols; Placebo; Stones; Bowie; Muddy Waters; Metallica; Slipknot; JJ Cale; Kiss; Dylan; Αστα να πάνε δηλαδή.

Και όλοι οι γνωρίζοντες δύο τρία πράγματα έχουμε να δώσουμε 5-6 παραδείγματα από ροκ (ή αυτό που θεωρούμε εμείς ροκ) γκρουπ από όλες τις κοινωνικο-οικονομικές τάξεις. Και ταυτόχρονα άλλοι τόσοι θα βρεθούν να αμφισβητήσουν αν είναι "γνήσιο" ή γιαλαντζί ροκ. Από την άλλη οι κοινωνικο-οικονομική τάξη παίζει ρόλο στην πρόσβαση που έχει κανείς στην κουλτούρα και λογικά στην γνώση και τον απαραίτητο χρόνο αναπαραγωγής αυτής.

Στο συμπέρασμα ότι η ισχυρά οικονομική τάξη βαριέται και οι φτωχοί είναι γεμάτοι ενδιαφέροντα δεν συμφωνώ. Απλώς οι οικονομικότερα ασθενείς τάξεις έχουν περισσότερες ανάγκες (πραγματικές ή πλασματικές) να καλύψουν. Αυτό δεν τους αφήνει και πολύ χρόνο δημιουργίας βέβαια. Από την άλλη έχοντας καλύψει τις περισσότερες ανάγκες σου είσαι πιο χαλαρός να δημιουργήσεις αλλά λείπει και η «πείνα». Και φαύλος κύκλος......

 

Μου θυμίζει εκείνες τις συζητήσεις των 80s πάνω στην γιαπορήση του Gekko/Douglas στο Wall Street. “Greed is good”.

 

Το συμπέρασμα είναι απλό. Ζήτω η μεσοαστική τάξη διότι παν μέτρον άριστον. :P

 

Ενας μετρίως μέτριος και πάντα μετρημένος

 

[Jasemeister]

Ο Jay Kay ιδίως είμαι βέβαιος ότι ξεκίνησε με το σκεπτικό babes/fame/fortune...

 

Όπως σχεδόν όλοι άλλωστε.

 

Για ψάξε να δεις το net worth του πριν βγάλει τον πρώτο του δίσκο  ;)