Πίνακας συμμετοχής

Εκτός από τα prog και τα jazz (τα τελευταία φυσικά και δεν γινονταν ποτέ mainstream) σε ΟΛΕΣ τις εποχές ,και στα 70s, έβγαιναν και ένα κάρο ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ. Σκουπίδια που προωθούσαν οι δισκογραφικές και...ΟΧΙ οι πλατφόρμες....αλλά τα ΜΕΣΑ της εποχής (ράδιο και τηλεόραση) Τα ΙΔΙΑ Σκουπίδια προωθούν ΚΑΙ ΤΩΡΑ οι ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΈΣ, και όχι οι "πλατφόρμες " όπως λανθασμένα λες (ΟΛΟΙ οι καλλιτέχνες στο σημερινό τοπ 50 στο Spotify έχουν συμβόλαιο με δισκογραφική. ) Από εκεί και πέρα όπως έχουν ευτελιστει τα ΠΑΝΤΑ στην εποχή μας έτσι έχει ευτελιστει και η εμπορική μουσική . O κύριος λόγοςΔΕΝ είναι οτι ο κάθε πικραμένος μπορεί με μιΑ κομπιούτερ και 3 σπασμένα plug in να βγάλει "μουσική "... και να την ανεβάσει ... Σκέφτηκες ποτέ ότι ΔΕΝ φταίει η ΤΡΑΠ του κΟλου που έγινε έτσι η....κοινωνία αλλά η...κοινωνία που η κυρίαρχη μουσική είναι η τραπ του κΟλου? Με άλλα λόγια η μουσική απλά ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΖΕΙ την ΣΑΠΙΛΑ της εποχής...δεν φταίνε οι....πλατφόρμες οι οποίες κάνουν ΑΚΡΙΒΩΣ την ίδια δουλειά που έκαναν τα ραδιόφωνα τοτενες στα 70s που όλα ήταν υπέροχα, δεν υπήρχε πονηρΓια & τρώγαμε πΣωμι και ελιά με τον Κωτσο βασιλιά :) (δεν είχαμε γιατί τον είχε στείλει η χούντα βακανσ αλλά λΑιμε τωρα)

Προφανώς. Αναφέρεστε συνέχεια σε συγκεκριμένα σχήματα και σε συγκεκριμένα προβλήματα που προσπαθούν να σας εξηγήσουν πόσοι άνθρωποι ότι ούτως η άλλως είναι υπαρκτά παντού. Δεν ανταποκρίνονται οι απόψεις σας ούτε σε όλο το φάσμα των μουσικών ειδών, ούτε σε όλο το φάσμα των καλλιτεχνών. Δεν θέλω να τσακώνομαι σε φόρουμ, αλλά γίνεται δημόσια κουβέντα για να τα λέτε και να τα ξαναλέτε. Κάνετε κατάχρηση της πλατφόρμας εν ολίγοις.

Με έχει καλύψει η πλειοψηφία των υποστηριχτών streaming υπηρεσιών, αλλά θέλω να προσθέσω συγκεκριμένα κάτι. Δεν ακούμε όλοι την ίδια μουσική και έχω την εντύπωση πως έχει πάει το όλο θέμα σε πολύ συγκεκριμένη. Εδώ και πολλά χρόνια η μουσική μου ακρόαση κινείται γύρω από σύγχρονους χώρους που δεν θα τους έλεγες και τόσο mainstream (βλ. jazz/ethnic/fusion). Ε, χωρίς αυτές τις πλατφόρμες θα είχαμε μείνει δεκαετίες πίσω. Έχουμε μάθει πολλά από αυτές. Επίσης, μου κάνει εντύπωση πως δεν αναφέρθηκε το Apple Music που εισήγαγε σχετικά πρόσφατα το Dolby Atmos (Spacial Audio) και κάποια μουσικά έργα πήραν τρομερή διάσταση. Γενικά, καλό είναι να μην υπάρχει μονομέρεια σε ένα φόρουμ μουσικής τεχνολογίας, είναι ολίγον τι «οξύμωρο» και απομακρύνει αναγνώστες.

Σηκώνω τα χέρια ψηλά. Και μετά σε ενοχλεί που είπα πως μιλάς με προκαταλήψεις. Είσαι αρκετά ώριμος πλέον για να υπολογίσεις ένα συγκεκριμένο ποσοστό επι των πωλήσεων - streams. Το 70% του τίποτα είναι 0. Του 100 είναι 70. Το τι λέει ο κάθε ανώριμος και απληροφόρητος μουσικός που δεν ξέρει τι υπογράφει στη δισκογραφική, παρα ενθουσιάζεται που τον παίρνει η Sony να τον κάνει ροκ σταρ αλλά τελικά βλέπει πως δεν έχει να φάει και του φταίνε τα δισκάδικα, ξεπερνιέται με τη λογική, φίλε dimsonic. Το ποιος προωθεί δε τη δουλειά του με δικηγόρους, τα αδέλφια του ή τη μαφία, δεν έχει καμία θέση στην απλή αυτή σκέψη. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα προσπαθούν να μανιπουλάρουν το όποιο σύστημα.

Standing Ovation διάρκειας και έντασης εισόδου Obradovic στο ΟΑΚΑ. Συγκλονιστικό! Και απολογούμαι δημοσίως στον συγγραφέα, διότι θεώρησα ότι θα διαβάσουμε κωμωδία για ξύλα και σαράκια και πήγα να επέμβω στον χαρακτήρα της Alexa, πιστεύοντας ότι ήταν άλλη μια bimbo. I stand corrected, δημιουργέ! Υ.Γ. Αν είναι να αρχίσουν γυρίσματα, προτείνω Sam Rockwell ή David Duchovny και Margot Robbie ή Inbar Lavy.

Οι μέρες περνούσαν, και γύρω μου δεν άλλαζε τίποτα. Οι πιο ευχάριστες ώρες της ημέρας, ήταν αυτές που περνούσα παρέα με την Alexa. Πήγαινα πια καθημερινά στο κοιμητήριο, με λίγα λουλούδια στο χέρι, σαν να επρόκειτο να ζητήσω το χέρι της. Καθόμουν εκεί και μιλούσαμε βουβά, αλλά τόσο ουσιαστικά, τόσο ειλικρινά, τόσο λυτρωτικά. Αισθανόμουν μια αλλαγή σταδιακά στον τρόπο που επικοινωνούσαμε, στον τόνο της σιωπηλής φωνής της, ήταν πιο χαλαρή, έμοιαζε σαν ανακουφισμένη. Ή μήπως ήταν η δική μου εσωτερική φωνή που άλλαζε? Η σιωπή ερχόταν ολοένα και πιο σπάνια, και οι φωνές δεν ήταν πια τόσο επικριτικές, τόσο επιθετικές, τόσο αμείλικτες. Ένα όμορφο φθινοπωρινό απόγευμα, καμιά δεκαπενταριά μέρες από τον θάνατο του Νικ, με βρήκε πάλι στο κοιμητήριο. Ο καιρός είχε ψυχράνει απότομα τις τελευταίες μέρες, αν και ο ήλιος που τώρα κρυβόταν σιγά σιγά πίσω απ' τα δέντρα, είχε κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του όλη την μέρα. Την ώρα που άφηνα τα λουλούδια, είχα μια περίεργη αίσθηση, σαν κάποιος να με παρακολουθεί. Κοίταξα τριγύρω, μα δεν είδα κανέναν, ήμουν μόνος με την Alexa. Κι όμως, αυτή η αίσθηση συνεχίστηκε σχεδόν σε όλη την διάρκεια της επίσκεψής μου στο κοιμητήριο. Θεώρησα ότι είχα αρχίσει να γίνομαι υπερβολικός μετά όλα αυτά που είχαν συμβεί, σε λίγο θα πρόσεχα ακόμα και την σκιά μου αν συνέχιζα έτσι. "Ο καλύτερος τρόπος να τρελαθώ" σκέφτηκα, "είναι να θεωρώ ότι παντού και πάντα υπάρχουν απειλές". Είχε νυχτώσει πια για τα καλά όταν γύρισα στο σπίτι. Το κρύο ήταν αρκετό, άναψα το τζάκι, και πέταξα μέσα μερικά κούτσουρα. Έβαλα ένα album του Chet Baker να παίζει, γέμισα ένα ποτήρι Jack, άναψα ένα τσιγάρο, και κάθισα να χαζεύω την φλόγα, ακούγοντας την υπέροχη τρομπέτα να διηγείται ένα σωρό ιστορίες. Λίγο αργότερα χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Η αλήθεια είναι ότι ξαφνιάστηκα, δεν περίμενα κανέναν. Πλησίαζε το αγαπημένο μου κομμάτι από το album, και δεν ήθελα να το χάσω, οπότε σηκώθηκα βιαστικά να ανοίξω, για να επιστρέψω το γρηγορότερο στην τρομπέτα του Chet. Άνοιξα την πόρτα, και πάγωσα. Ήταν εκεί, στεκόταν μπροστά μου. Μπροστά στα μάτια μου, μόλις αντίκριζα την Alexa. Ήταν λουσμένη στο φως του φεγγαριού, που της έδινε μια σχεδόν υπερβατική λάμψη. Τα μάτια της ήταν λαμπερά, τα χείλη της κόκκινα, το πρόσωπό της γεμάτο ζωή. Το σοκ ήταν τεράστιο, τα 'χασα, στηρίχτηκα στην πόρτα για να μην σωριαστώ στο πάτωμα. "Δεν μπορεί" σκέφτηκα, "ή έχω τρελαθεί, ή ... είμαι νεκρός και δεν το ξέρω". Στάθηκα εκεί και την κοιτούσα ανίκανος να αρθρώσω λέξη. "Καλησπέρα Dim" μου είπε. Ήταν η φωνή της, η δική της φωνή, Θεέ μου. Δεν μπόρεσα να πω τίποτα, μόνο την κοιτούσα ακίνητος με τα μάτια γουρλωμένα. "Λοιπόν" συνέχισε, "θα μου πεις να περάσω, ή θα καθόμαστε έτσι, εδώ έξω στο κρύο?" Πάλι δεν μίλησα, μόνο παραμέρισα και εκείνη πέρασε στο σπίτι. Το κομμάτι που περίμενα από τον δίσκο του Chet μόλις άρχιζε, το αγαπημένο μου. My Funny Valentine ... Μπήκα και έκλεισα πίσω μου την πόρτα. "Alexa" μπόρεσα να ψελλίσω μόνο, "πώς? τι?" Χαμογέλασε και κάθισε στον καναπέ. Σ' ένα τέτοιο χαμόγελο τίποτα δεν θα μπορούσε να αντισταθεί. Ήταν πιο όμορφη από ποτέ. "Βλέπω ότι με θυμήθηκες" είπε χαμογελώντας, "καλό αυτό". Κατέβασα όλο το ποτήρι μονορούφι και έβαλα άλλο ένα. "Θα μπορούσες να μου βάλεις κι εμένα ένα?" ρώτησε, και της έβαλα ένα ποτήρι. "Alexa" είπα όταν μπόρεσα επιτέλους να αρθρώσω, "είσαι ζωντανή ή τρελαίνομαι?" Άκουσα το γάργαρο γέλιο της. Έβαλε το ποτήρι στο στόμα της, και με μια κίνηση των χειλιών της που ίσως να μην ήταν κατάλληλη για καρδιακούς, ήπιε μια γουλιά. "Είμαι ολοζώντανη Dim, εδώ μπροστά σου, μπορείς να με αγγίξεις αν θέλεις να το διαπιστώσεις και ο ίδιος". Μου πρότεινε το χέρι της, το άγγιξα. "Με πιστεύεις τώρα?" ρώτησε. "Μίλησέ μου σε παρακαλώ" της είπα, "μου είπαν στο νοσοκομείο ότι πέθανες". Σηκώθηκε αργά και έπιασε το εξώφυλλο του album του Chet Baker που έπαιζε. "Είναι υπέροχο αυτό το κομμάτι" είπε, ενώ το My Funny Valentine συνέχιζε να ακούγεται από τα ηχεία. Κούνησα το κεφάλι συμφωνώντας. Κάθισε πάλι στον καναπέ. "Την τρίτη μέρα είχα ξεφύγει τον κίνδυνο" είπε, "τότε μπήκαν δύο κύριοι στο δωμάτιο. Ήταν από ένα πολιτειακό σώμα προστασίας μαρτύρων ή κάτι τέτοιο. Μου πρότειναν να με φυγαδεύσουν κάπου με απόλυτη μυστικότητα, και να με προστατεύουν όσο ο Νικ ήταν ελεύθερος. Σκέφτηκα τους γονείς μου, κινδύνευαν όσο ήμουν ζωντανή, ο Νικ θα με απειλούσε πάλι ότι θα τους κάνει κακό για να μην μιλήσω. Έτσι δέχτηκα. Συνεννοήθηκαν με τους γιατρούς, να πουν ότι πέθανα, και με πήγαν σε μια κλινική που ήταν σε μια μικρή πόλη στην Ελβετία, μέχρι να γίνω τελείως καλά. Αργότερα μου βρήκαν μια δουλειά εκεί και με πρόσεχαν. Δεν έπρεπε να μάθει κανείς τίποτα, ούτε οι γονείς μου. Ακόμα κι αυτοί δεν ήξεραν Dim. Πριν λίγες μέρες, έμαθα για τον θάνατο του Νικ. Ήμουν πια ελεύθερη, μπορούσα να γυρίσω. Οι γονείς μου ήταν οι πρώτοι που το έμαθαν. Εσύ είσαι ο αμέσως επόμενος." Δεν πίστευα στα αυτιά μου, ήταν ζωντανή, ο άγγελός μου δεν με είχε εγκαταλείψει, ήταν εκεί, μαζί μου. Κατέβασα το κεφάλι, γιατί ένα δάκρυ πίεζε υπερβολικά το μάτι μου θέλοντας να βγει. "Άτιμη σκόνη" είπα και το σκούπισα. "Έχεις κάποια δικά μου πράγματα νομίζω" μου είπε "μια τσάντα με κάτι ρούχα. Αν βέβαια τα έχεις ακόμα." Σηκώθηκα αργά και έφερα την τσάντα με τα ρούχα της που είχα φέρει από το δωμάτιο στο Sunset. Την άνοιξε, και έβγαλε από μέσα ένα κολάν, και ένα t-shirt. "Τα θυμάσαι αυτά?" με ρώτησε και ένευσα καταφατικά. Πώς θα μπορούσα να τα ξεχάσω? Σηκώθηκε, τα πήρε και τα πέταξε στο τζάκι, "σου είχα υποσχεθεί ότι θα τα κάψω όταν τελειώσουν όλα" είπε. Τότε μόνο πρόσεξα το απλό γαλάζιο φόρεμα που φορούσε, το οποίο άφηνε ακάλυπτα τα υπέροχα πόδια της λίγο πάνω από το γόνατο, ενώ η στενή γραμμή του τόνιζε την εκπληκτική της σιλουέτα, και τα δύο μικρά ανοιχτά κουμπιά στο ύψος του στήθους, που προκαλούσαν όσο έπρεπε την φαντασία, αφήνοντας να φανεί ένα μικρό μέρος του δαντελένιου εσώρουχου που έκρυβαν. Έβαλα κι άλλο ποτό, μου είχαν πέσει πολλά μαζεμένα απότομα, και το χρειαζόμουν. Μου έτεινε το άδειο ποτήρι της. "Τι έγινε ο φυσικός χυμός μάνγκο, με αγριοσμέουρα και φρούτα του πάθους?" την ρώτησα. "Αυτό το πίνω κάθε πρωί" απάντησε, "τώρα είναι βράδυ". Ήμουν τόσο μπερδεμένος, όλα ήταν τόσο ξαφνικά, τα συναισθήματα με έπνιγαν. Ήθελα τόσο να της μιλήσω, να της πω πώς ένιωσα όταν μου είχαν πει ότι πέθανε, να της μιλήσω για την σιωπή, για τις φωνές, για τα μάτια της, για την μοναξιά, για τον άγγελο που είχα καταφέρει να διακρίνω ανάμεσα στους ανθρώπους, για το κομμάτι με το όνομά της που είχα γράψει, για την χαρά μου που την ξανάβλεπα ζωντανή, για την χαρά μου που ήταν εκεί, στο σπίτι μου. Αλλά το μόνο που κατάφερα, ήταν να κάθομαι εκεί να την θαυμάζω σιωπηλά. Κοίταξε γύρω της, "άλλαξες διακόσμηση" μου είπε, "μου αρέσει πολύ, έχεις γούστο". "Δεν το έκανα επίτηδες, αναγκάστηκα" της απάντησα, "αλλά σ' ευχαριστώ". Σηκώθηκε, "λοιπόν Dim, πρέπει να φύγω, χάρηκα που τα είπαμε" είπε, "όποτε θέλεις, ξέρεις που θα με βρεις, μην διστάσεις, επικοινώνησε, θα είναι χαρά μου." "Κάθισε λίγο ακόμα, σε παρακαλώ" ήταν το μόνο που μπόρεσα να αρθρώσω. "Αν ξαναβάλεις αυτό το υπέροχο κομμάτι, θα καθίσω μέχρι να τελειώσει" μου είπε. Το My Funny Valentine ακούστηκε πάλι. Ξανάπιασε το εξώφυλλο, "Chet Baker" μουρμούρισε, "χίλιες φορές καλύτερο από τα alternative που έπαιζε ο Νικ". Το κομμάτι τελείωσε, η Alexa πήγε στην πόρτα και την άνοιξε. "Κάνε κάτι ηλίθιε, κάνε κάτι, φεύγει" σκεφτόμουν. "Λοιπόν Dim, θα τα ξαναπούμε σύντομα ελπίζω" είπε και βγήκε. "Alexa" φώναξα, "μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση?" Γύρισε, "φυσικά". "Πώς θα σου φαινόταν αν κάθε πρωί που ξυπνούσες, έβρισκες στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι σου έναν φυσικό χυμό μάνγκο με αγριοσμέουρα και φρούτα του πάθους?" Ξαναμπήκε στο σαλόνι σκεφτική "χμ εξαρτάται Dim" απάντησε. "Από τι?" ρώτησα πάλι. "Από το αν αυτός που θα φτιάχνει τον χυμό, θα δέχεται να μοιραζόμαστε το ουίσκυ του τα βράδια, ακούγοντας παρέα Chet Baker", απάντησε με ένα πονηρό χαμόγελο. Έτρεξα, ή μάλλον όχι, πέταξα δίπλα της. Την αγκάλιασα, και επιτέλους αισθάνθηκα τα χείλη της στα δικά μου ζωντανά, τρυφερά, κόκκινα, γλυκά. Χάιδεψα τα μαλλιά της, μέθυσα από το άρωμά της, ένιωσα την ανάσα της στο στήθος μου, το βελούδινο άγγιγμά της. Και αυτή την φορά δεν θα έφευγα, δεν θα πήγαινα πουθενά. Έδωσα μια κλωτσιά στην πόρτα και την έκλεισα, αφήνοντας απ' έξω όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ότι χρειαζόμουν, ήταν μέσα, μαζί μου. Άνοιξα ένα μπουκάλι κρασί, έφερα μια κουβέρτα, και ξαπλώσαμε αγκαλιά σκεπασμένοι δίπλα στο τζάκι. Αρκετή ώρα αργότερα είχε αποκοιμηθεί πάνω στο στήθος μου. Δεν χόρταινα να την κοιτάζω. Σκέφτηκα τα λόγια του Μάριο, όταν είχα σταματήσει να παίζω μουσική στο Depot "είναι ώρα να πας να συναντήσεις την δική σου ζωή Dim". Είχε δίκιο. Την συνάντησα, ήταν στην αγκαλιά μου. Ήταν ο άγγελος που διέκρινα ανάμεσα σε όλους εμάς, τους κοινούς θνητούς. Και ότι και αν έγινε δεν με εγκατέλειψε, έμεινε μαζί μου. Την αγκάλιαζα, την κρατούσα σφιχτά. Δεν θα την έχανα πάλι. Δεν θα την άφηνα, δεν θα την εγκατέλειπα ποτέ ξανά. Ποτέ .... ΤΕΛΟΣ

Ακούμε λοιπόν στο αμάξι Harry Styles "As it was". Και μόλις φτάνει στο σημείο που αρχίζει ένα μονότονο ραπάρισμα στοίχων στακάτων πάνω στην ίδια νότα, ξαφνικά "αρχίζει το αμάξι και χορεύει όλο". Και μου λέει η κόρη μου: μα δεν έχεις τσεκάρει ότι σε όλα τα κομμάτια πλέον υπάρχει ενα σημείο που είναι φτιαγμένο για να γίνει TikTok dance clip; Εμείς περιμέναμε λοιπόν μετά το δεύτερο ρεφραιν να παίξουμε Air Guitar στο σόλο του αγαπημένου μας κομματιού, τα παιδία σήμερα περιμένουν το TikTok dance. Αλλάζουν οι εποχές και εντούτοις ίδιες μένουν. Το λένε χάσμα γενεών και ομολογώ ότι τώρα που πλέον (-ήντα) είμαι στην πέρα όχθη και εγώ, δυσκολεύομαι να το χωνέψω. Και απλά προσπαθώ να διευρύνω το ρεπερτόριό μου, από Kajagoogoo και DDuran μέχρι τον TheWeeknd και από τον Phil Collins ως τους Arctic Monkeys.

...παλιόγεροι!!!!!....

1. Δεν μπορώ να ακούσω για πάνω από λίγα δευτερόλεπτα ην πλειονότητα της παραπάνω λίστας, για πολλούς λόγους. Ο κύριος είναι ότι η ενέργεια που βγάζουν δεν αντιπροσωπεύει αυτή της προσωπικότητάς μου, δεν νιώθω "γεμάτος" όταν ακούω reggaeton, bachatες, neo-pop beats, και copy-paste καψουροτράγουδα. Όχι γιατί είναι κακές παραγωγές, αλλά δεν μπορώ να συνδεθώ καθόλου μαζί τους. Rant mode on// H περίπτωση πχ του reggaeton, είναι κάτι που με εκνευρίζει - να ακούω τον ίδιο ρυθμό για 3 λεπτά χωρίς καμμία απολύτως εναλλαγή, και μετά το επόμενο κομμάτι να είναι το ίδιο με (ίσως διαφορετικές συγχορδίες. Όχι. Delete. Θάνατος. Δεν αντέχω άλλο reggaeton, και μουσικά δεν έχει πλέον να προσφαίρει τίποτα στην ανθρωπότητα. Όλα τα ίδια λένε, όλα τα ίδια ακούγονται. Αν θέλει να χορέψει κάποιος, υπάρχουν. Αλλά μη βγάζετε καινούργια. Φτάνει. ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΑ REGGAETON. 2. Υπήρχαν πάντα άλλα μέσα που προωθούσαν καλλιτέχνες κάθε είδους, και πάντα υπήρχαν καλοί και κακοί, είτε εκεί που υπάρχει προβολή, είτε underground. Έβαλα κάπου στη μέση γιατί το Self-publishing έχει δώσει ευκαιρίες σε κάποιους που παλαιότερα δεν θα είχαν καν τρόπο στο να βγουν παραέξω. 3. Μουσικά υπάρχουν κάποια διαμάντια, αλλά μιλάμε για απειροελάχιστες εξαιρέσεις. Οι παραγωγές ναι, είναι καλές, αλλά ΜΟΥΣΙΚΑ, συνθετικά, αρμονικά, μιλάμε για ένα συνεχόμενο copy/clopy paste μεταξύ παλαιών και νέων, "σίγουρων" συνθέσεων που δε γίνεται να πάνε λάθος. Καταλαβαίνω βέβαια ότι, και δε γίνεται συνέχεια να γράφουμε αριστουργήματα, αλλά και ότι ο μέσος ακροατής δε θέλει κάτι πολύπλοκο. Σίγουρα δε μπορεί όλος ο κόσμος να ακούει prog και jazz, και γιατί το αυτί δεν είναι εκπαιδευμένο, αλλά και γιατί δε θέλουν, ούτε έχουν ανάγκη να είναι. Στον κόσμο αρέσει το απλό, το γρήγορο και αποδοτικό. 3 λεπτά, κούνα το, σπάσ'το, κλάψε που σε χώρισε, πιες και χώρεψε μέχρι το πρωί, γίνε λιώμα, ταυτίσου, και πάμε παρακάτω. Το δέχομαι, αλλά δεν είναι για μένα προσωπικά.

Η μεγαλύτερη πλάκα είναι ότι αν το ανέβαζε αυτό κάνας συμφορουμίτης, θα πέφτανε οι διθύραμβοι βροχή. Μια χαρά είναι το solo για το context.

Δε διαφωνουμε καπου. Φυσικα και ο Σουηδος εγραψε καλα πραγματα στα πρωτα αλμπουμς. Επειτα ομως?Εδω και χρονια,πολλα,δεν ακουγεται.Επεσε στην ιδια την παγιδα της δεξιοτεχνιας του. Ο μικρος-ας μην ειναι πια και τοσο-γραφει ακομα καλα. Δεν τους συγκρινω,πως αλλωστε,απλα θεωρω απαραιτητη προυποθεση τη συνθεση.Ακομα και στους δεξιοτεχνες.Ειτε παιζεις ποπ η οτι αλλο. Αλλιως κενο.

Τι το κραζετε βρε το παληκαρι, μια χαρα ειναι το σολακι του

Αυτά που έβαλες, και που καλό θα είναι να τα ακούσει και κάποιος νέος φίλος της ροκ μουσικής, υπάρχουν ασφαλώς στο Spotify και επίσης υπάρχουν... ωχ, πουθενά αλλού*!! * νομιμα, εννοείται... Εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις, εξακολουθείς να μέμφεις το δισκάδικο για την ποιότητα των δίσκων.

Όπως το βλέπω, το πρώτο που ελκύει κάποιον είναι η εμφάνιση/σχεδίαση/εργονομία. Είναι σημαντικό και τι ήχο βγάζει, βεβαίως. Στις έτοιμες επιλογές, χρειάζεται να θυσιάζουμε ένα από τα δύο. Οι στρατ που πωλουνται βγάζουν στραττυ ήχο, οι τελε το ίδιο, οι lp το ίδιο κλπ. Έχουν συγκεκριμένα κατασκευαστικά στάνταρ. Στις custom κατασκευές, φτιάχνει κάποιος την κιθάρα των ονείρων του. Αυτό αφορά τη σχεδιαση/εργονομία του. Αφορά τα specs που θέλει να έχει (πχ συνδεσμολογία, είδος γεφυρας κλπ). Πολλά από αυτά δεν αφορούν αμεσα τον ήχο, άσχετα εάν τον επηρεάζουν. Dream guitar δεν το βλέπω ως μία κιθάρα με τον dream ήχο μου, αλλά μια κιθάρα στα μέτρα μου, που μπορεί να δώσει τα μέγιστα για να βοηθήσει/υποστηριξει τον ηχο που θα δώσουν οι μαγνήτες. Άρα μας ενδιαφερει η σχεδίαση και το look, μετά η εργονομία, και τέλος η ποιοτητα κατασκευής (και τα specs) να είναι τέτοια που θα δώσει τα μέγιστα στον ήχο που θα επιλέξουμε. Το τι ήχο θα έχει, το κοιτάζει κάποιος σε δεύτερο χρόνο, δηλαδή τη διάταξη μαγνητών, τύπο μαγνητών κλπ. Σε ένα οργανο, οι μαγνήτες είναι το 90% του ήχου, και σε ένα rig, η κιθάρα δεν είναι ούτε 10% του τελικού ήχου. Αρα, ο ήχος δεν θα μπορούσε να αποτελεί προτεραιότητα πάνω στη σύλληψη της ιδέας για κατασκευή κιθάρας. Η ευχαρίστηση κατα το παίξιμο είναι που σε κάνει καλύτερο κιθαρίστα, και την ευχαρίστηση έρχεται όταν βλέπεις και αγγίζεις ένα όργανο. Εάν το ακούσεις και έχει και καλό ήχο, είναι το ίδανικο. Δεν υποτιμώ τον ήχο, βέβαια. Με καλή κατασκευή, σωστή συνδεσμολογία και ένα σετ μαγνητών που να καλύπτει τις ανάγκες του παίχτη, τον ήχο τον φέρνεις εκεί που θες, σε δεύτερη φάση. Εκ των προτέρων γνωρίζεις τι θέλεις, αλλά ξεκινάς με το οπτικό πάντα...

εμένα μ αρέσει που τα κομμάτια του Σπύρου είναι γενικώς in your face, πως να το πω, λίγο "φαίνονται" χύμα, ριγμένα μέσα στην κατσαρόλα χωρίς πολλή σκέψη, ενώ στην πραγματικότητα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Θα συμφωνήσω λίγο για τα πλήκτρα. Θα ήθελα ένα leslie effect με φρένο και γκάζι. Τώρα δίνει μια μονοτονία που είναι πολύ κυρίαρχη και τραβάει την προσοχή. Γενικά ως συνήθως δηλώνω ικανοποίηση το σόλο ...μακρύ δεν είναι. Όσο πρέπει είναι

Τον λάτρευα απλά ακούγοντας τον. Τώρα που τον γνώρισα κι από κοντά, ακόμα περισσότερο.

Κατ' αρχήν χίλια "ευχαριστώ" αγαπητέ @Flotzen. Η αλήθεια είναι ότι κάπως έτσι ξεκίνησε, αλλά στην πορεία με ρούφηξε μέσα. Τελείως. Θα τα γράψω αναλυτικά αύριο ή μεθαύριο.

Επιτέλους ... ΤΕΛΟΣ στο μυθιστόρημα. Αν θέλετε, μπορείτε να γράφετε από κάτω του ότι θέλετε. Όποιος θέλει λοιπόν, είναι ελεύθερος να γράφει πια ποστ κάτω από το τελευταίο ποστ του μυθιστορήματος. Κάποια από τις επόμενες μέρες, θα γράψω πώς εγώ το βίωσα όλο αυτό, γιατί ήταν πρωτόγνωρο για μένα. Και πολύ έντονο.

Λιγο πιο ομορφο βεβαια με το νατσουραλ χρωμα, τα νερα και τις ριγες

Έ εντάξει μην φανταστείς και κάτι πολύ καλύτερο.... Ευχαριστώ Andrew!

Ειχα καιρο να πετυχω κατι τοσο ασχημο αλλα σημερα πραγματικα αυτη η κιθαρα με εκανε να θελω να βγαλω τα ματια μου. Travis Bean TB-3000 "The Wedge". Ο Travis Bean ειχε γενικα πολυ ενδιαφερουσες ιδεες, με πιο γνωστη την χρηση αλουμινιου για το μανικι της κιθαρας, ιδεα που μετα καθιερωσε και ο (πρωην) συνεργατης του Kramer. Oι "τυπικες" Travis Bean ηταν ηδη γνωστες για το βαρος τους (koa wood + αλουμινιο, quelle surprise) οποτε εδω μπορω να υποθεσω μονο οτι ο Bean ειδε την Flying V και σκεφτηκε "but what if we upped the ΓΜΟΥΜΟΥΤΣΑ factor". https://www.retrofret.com/product.asp?ProductID=11104&name=Travis-Bean-TB3000-Wedge-Solid-Body-Electric-Guitar-1978

Μα και εγώ έχω κάνει τέτοια. Καλό είναι που σε χαλαρώνει και επιμένω πως είσαι και αξιέπαινος. Μπράβο!!!!!!

Το χω εκκρεμότητα....δεν γίνεται θα το κάνω. Μέγα λάθος, δεν πήρα clone τον σκληρό του ...ενω εβλεπα ότι είναι στα τελευταία του. Έστω να καταφέρω να βάλω dos......αν όχι windows 95. Πλάκα μου κάνεις; Η καλλίτερη ψυχοθεραπεία, να ανασταίνεις παλιά μηχανήματα. Θενκς ένυ γουέι....

Και ένα ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος. Όχι να τα λαίμαι κι αφτά

To έφτιαξαν ναι. Στα 22H2 μια χαρα κανεις drag and drop στο taskbar.

Φίλε dimsonic πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως ανήκεις σε μια γενιά που φεύγει. Μπορεί να ήταν η καλύτερη που υπήρξε, αν κι εγώ σαν συνομήλικος δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Γέρασες και όσο κι αν είσαι οξυδερκής δεν μπορείς να ακολουθήσεις γιατί σου φαίνονται φτηνά και υποδεέστερα. Ακόμα και στον Πετρίδη που διδάσκει ιστορία πλέον. Όπως και στην προηγούμενη γενιά. Σκέφτηκες τι κοινό έχεις με τα άτομα που ρωτάς; Ένα βολεμένος συνταξιούχος με τα παιχνίδια του δεν μπορεί να ταυτιστεί μ' ένα φοιτητή ή δίκαια θυμωμένο άνεργο που τώρα ανακαλύπτει σιγά σιγά πως λειτουργεί ο κόσμος και μόνο φαντάζεται τι μπορεί να του ξημερώσει αύριο. Μπορείς να διασκεδάζεις με τον ίδιο τρόπο; Με τα ίδια πράγματα; Έχεις τα ίδια διλήμματα ή μήπως τα ίδια ακούσματα; Μεγάλωσες στο ίδιο περιβάλλον μήπως; Ο άλλος πριν μιλήσει είχε τον αντίχειρα στο κινητό κι έβλεπε βίντεο πριν δει βιβλίο. Τι κοινό έχεις εσύ που έχεις γεμίσει το σπίτι σου με συσκευές και αποκτήσεις μουσικής που δεν αποχωρίζεσαι και ακούς βραχέα; Όλα αυτά υπάρχουν σε ένα κινητό με σύνδεση στο ίντερνετ. Κι από εκεί ενημερώνεται και ακούει μουσική. Πως μπορεί να σου απαντήσει ένας τριαντάρης και να ταυτιστείτε; Για home recording ίσως, γιατί μελετάς και έχεις έμπειρα αυτιά. Για τη μουσική σου χμ... μπορεί να σε σεβαστεί. Αλλά για όλα τα υπόλοιπα η κοινωνία άλλαξε. Φιλικά, ο συνομήλικος.

Rihanna σ'αγαπαωωωωωωωωωωω

Έχω το μαλλί μου τη τρομερή τη ράστα, με θέλουν αρχηγό ούλιοι στην επανάστα, ένα πράμα λαιμαι...

Αυτοί που αναφέρεις (και οι ΑΒΒΑ που απαξίωσες νωρίτερα), ανέβηκαν στην εκτίμηση του κόσμου πριν τις πλατφόρμες. Πάντως θα πω κάτι ΒΑΣΙΚΟ: αν κάποιος είναι αποφασισμένος πως δεν πρόκειται να αλλάξει γνώμη με τίποτε, ακόμη και όταν δικτυακοί του φίλοι, του υποδεικνύουν ευγενικά πως κάνει λάθος, τότε καλό είναι να μη συμμετέχει σε δημόσιες συζητήσεις. Διότι, αν δεν αλλάζει γνώμη ότι και να του πουν, τότε συμμετέχει στη δημόσια συζήτηση με την ψευδο-πεποίθηση ότι ΔΙΔΑΣΚΕΙ τους άλλους και τότε κινδυνεύει να τον ρωτήσουν το εξής κλασσικό ερώτημα: Ποιος;

Αφτά να τα πεις στον φίλο μας (you know who) που θέλει να έρθει η... επανάσταση Ακόμα και εκεί έξω έπεσε λαίμαι...

Να τα μας.... Επί την ευκαιρία όμως τέσσερις γωνίες έχει το δεκάρικο-δεκάευρω

Συμφωνούμε εδώ 100%. Ο Σουηδός για μένα μετά το '95 δεν έχει πει απολύτως τίποτα. Πλέον δεν τον ακούω συχνά, αλλά αν ερχόταν στην πόλη μου θα έτρεχα, γιατί αποτελεί μεγάλο μέρος της ζωής μου. Εδώ και κάνα χρόνο έχω παρατήσει την πένα (εννοώντας την τρέλα για alt.picking κλπ) και παίζω μόνο Mayer, Richie Kotzen και σιγά σιγά λίγο slide με κομμάτια Ariel Posen. Αν μου το έλεγες αυτό όταν είχα πρωτομπεί στο noiz θα νόμιζα ότι τρολάρεις. Έτσι είναι η ζωή.

Μήλα-πορτοκάλια (στην καλύτερη των περιπτώσεων) αυτή η σύγκριση αγαπητέ μου gvour. Ο χοντρούλης μας αρέσει/δε μας αρέσει, το πήγε μπροστά το είδος του. Δεν το κάνεις αυτό χωρίς τραγούδια. Νομίζω είναι άδικο να συγκρίνουμε κάποιον με κατά κύριο λόγο instrumental δισκογραφία, με κάποιον που έγραψε τραγούδια μέχρι και για Katy Perry/Taylor Swift. Άλλοι κόσμοι, αλλά που στη δική μου ψυχή έχουν παρόμοια σημασία. Για να το πω και αλλιώς. Θυμάμαι ακριβώς πού ήμουν και τι έκανα όταν άκουσα πρώτη φορά το Rising Force. Τινάχτηκε το κεφάλι μου στον αέρα, συνειδητοποίησα τι είναι δυνατό, άναψαν λαμπάκια, κλπ. Προσπάθησα όσο μου επέτρεψε η ιδιοσυγκρασία μου, ποτέ δεν πλησίασα εκεί. Από την άλλη, με Mayer ερωτεύτηκα, χώρισα, έφαγα καψούρες. Δεν είμαστε ένα μονολιθικό κατασκεύασμα, όλα αυτά μπορούν να συνυπάρχουν. Και συνεχίζω:

Ξέρω, ξέρω, δεν είχε καν γεννηθεί στα 60s, τι να μας πει...

Ασε να λενε Μπαμπη.Οι τυποι σκοτωνουν.Εδω που τους ειδαμε λαιβ καταλαβαμε γιατι τους θεωρουν τοσο "μεγαλη" λαιβ μπαντα. Ο Costello ηταν μεγας παικτης και τραγουδιστης.Μια κατηγορια μονος του. Καθε που τον ακουω μου παιρνει το κεφαλι. Εσυ εισαι αληταρας και το ξερουμε. Απο τα καλυτερα κομματια που εγραψαν/γραφτηκαν ποτε. Ξερω ειμαι υπερβολικος αλλα............

Μη παίρνεις και όρκο :) Ειδικά αν είναι Fender ,τα μισά "c" profiles των ΑΟ είναι στην πραγματικότητα D shapes 70s....

η old school προσέγγιση της παραγωγής είναι δεδηλωμένη πρόθεση του Σπύρου αλλά νομίζω ότι η σχετική ανισορροπία του mix οφείλεται και σε ανεπαρκές monitoring σε συνδυασμό με την συνειδητή αδιαφορία του στην απόκτηση ιδιαίτερης τεχνικής κατάρτισης (αν και έχει βελτιώσει κατά πολύ την συχνοτική επεξεργασία)... κανονικά θα έπρεπε να με ενοχλεί ως ακροατή... το ειδικό βάρος της καλλιτεχνικής του έκφρασης όμως επισκιάζει οποιαδήποτε τεχνική αδυναμία... JJ rules έτσι απλά...

Είναι πολλά που θέλω να γράψω, αλλά θα προσπαθήσω να τα συμπτύξω όσο γίνεται. Το κομμάτι για μένα είναι μια μπαλάντα που είναι κάτι ανάμεσα σε Clapton και Beatles, με κάποια μικρά ψήγματα Waits σε κάποια γυρίσματα (τα καθαρά II-V). Έχει και κάποια blues στοιχεία ακριβώς σ' αυτά τα σημεία που θυμίζει Waits. Από εκεί και πέρα, κάποιες σκόρπιες σκέψεις. - Η παραγωγή είναι καθαρά trademark JJ. Αυτό γουστάρει αυτό παίζει, έτσι το ακούει. - Αντιμετωπίζω το κομμάτι σαν demo, και δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στο μπασοτύμπανο που μου φαίνεται καθαρά διεκπεραιωτικό, ίσα να ακουστεί το κομμάτι με "μπάντα" δηλαδή. - Περίμενα το μεγάλο σόλο αλλά δεν ήρθε ποτέ. Το κομμάτι έχει πλούσια αρμονική πληροφορία, και ο σολίστας "πρέπει" να την ακολουθήσει. Δεν θα είχε νόημα εδώ να παίξει σε ένα μικρό μέρος της αρμονίας, το θέμα είναι να την επεξεργαστεί στο μεγαλύτερο μέρος της, και πολύ καλά κάνει. - Το παίξιμο και ο ήχος της κιθάρας είναι άλλο ένα trademark JJ, take it or leave it. I will take it anytime, and i rest my case. Αν δεν το καταλάβατε, όλο το κομμάτι είναι ένα trademark JJ, και μου άρεσε πολύ.

Λοιπόν εγώ το άκουσα σούπερ ευχάριστα και δε με ενόχλησε απολύτως τίποτα. Ίσα ίσα που μας δημιούργησε (στο σαλόνι μου) μια όμορφη ατμόσφαιρα που οδήγησε σε όμορφες περιπτύξεις Η δε φωνή, ενώ ισορροπούσε επικίνδυνα, τελικά μου άφησε και αυτή μια ωραία και γήινη επίγευση, κάτι το οποίο γενικά μου λείπει σε άλλα τραγούδια (όχι άλλες αψεγάδιαστες και λουσατες παραγωγές!) Μου έδινε την αίσθηση ότι κάποιος καθόταν λίγο παραπέρα και σα να μη τρέχει τίποτα έπαιζε/πρόβαρε. Ο δε ήχος της κιθάρας..... hats off. υγ: μη κόψεις τίποτα

Δεν το αναφέρω, όχι. Ήξερα ότι ήθελα 2 διπλούς με χαμηλό output και όσο πιο καθαρούς γίνεται, με PAF προσανατολισμό αλλά προς μοντέρνο και όχι τέρμα vintage στυλ. Αφού ήμουν σίγουρος για αυτό, κατέληξα στους Suhr μετά από πολλές ώρες στο YouTube και σε διάφορα forums. Από εκεί και πέρα, η συνδεσμολογία είναι ό,τι περισσότερο μπορούσα να πάρω από 2 διπλούς. Η εμφάνιση έχει τόση σημασία όση και το playability και όση και το ηχητικό αποτέλεσμα. Αφού τη φτιάξαμε από αρχή, ήθελα να δείχνει, να παίζει και να ακούγεται όπως ακριβώς θέλω. Και, κακά τα ψέματα, αν καταλήξεις στην κατηγορία των μαγνητών, πχ low ή high output, humbuckers, single coils ή P90, οι αποκλίσεις είναι τόσο μικρές που διορθώνεις με equalizer.

Εγω πάλι διαβάζω διαφορετικές και παράλληλες συζητήσεις. Streaming. Μου αρέσει σαν ακροατής αυτή η "απόκτηση" και ακρόαση μουσικής, συγκριτικά με τα παλιά καλά δισκάδικα; Pros and cons. Δισκογραφικές και κάτοχοι πνευματικών δικαιωμάτων Γιατί κυκλοφορούν η παύουν κάποιες εκδοχές παλιότερων άλμπουμ; Ποιά η ηθική που τις διέπει; Και τα δύο ενδιαφέροντα θέματα προς συζήτηση. Αλλά για να απαντήσω πιο ξεκάθαρα στο αρχικό ποστ, ο μουσικός δεν κολλάει πουθενά στα παραπάνω. Διότι ο μουσικός έχει συνάψει συμβόλαιο με μονοψήφιο ποσοστό εσόδων με κάποια ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΗ εταιρία, απο την οποία λαμβάνει ότι του αναλογεί απο τις πωλήσεις που κάνει η εταιρία σε πλατφόρμες, streaming και όποια online δισκάδικα. Δηλαδή αν πουλήσει 10 ευρώ το άλμπουμ ένα δισκάδικο, η δισκογραφική θα πάρει τα 7 (για να έχει και έσοδο το κατάστημα) και αυτή θα αποδώσει το μονοψήφιο ποσοστό (π.χ. 5%) του 7, στον μουσικό σύμφωνα με το συμβόλαιο του. Το δισκάδικο ή η πλατφόρμα streaming δεν φέρει καμία ευθύνη για το πως και πόσο θα πληρωθεί ο μουσικός. Δεν είναι μεσάζοντες αλλά λιανοπωλητές. Γι αυτό λέω πως τώρα πλέον υπάρχει η δυνατότητα να φύγουν οι μεγαλοκαρχαρίες δισκογραφικές του IFPI απο τη μέση και είτε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας (σύνθεση, εκτέλεση, ηχογράφηση, διανομή, προβολή!) με όποιο βαθμό επιτυχίας ή αν δεν μπορούμε (και δίκαια) να απευθυνθούμε σε μια ανεξάρτητη, μικρή εταιρία για ένα πιο δίκαιο μοίρασμα.

Supercos-dr.

Ο σκοπός είναι να παίζει το σόλο και να γουστάρεις, και να λες τι κάνει το άτομο και τα έσπασε ο κιθαρίστας, και να πίνεις τα διάφορα στην υγειά του καθώς αυτός τα χώνει και χτυπιέται και τελειώνοντας σπάει την κιθάρα στο πάτωμα και της βάζει φωτιά. Στο φλωροκομματο που έβαλε σόλο ο μουσιας πάλι, είναι τόσο ξενερωτη η φάση, τόσο φλωρικη, που καλύτερα να εβαζε φωτιά στην κιθάρα πριν παίξει.

Όχι, 2-3 παίζω όλες κι’ όλες.