Πίνακας συμμετοχής

Τα προσωπικά αντικείμενα του καθενός που αποκτήθηκαν μετά κόπων και βασάνων ποτέ δεν θα έχουν την ίδια αξία σε αυτούς που τα ''κληρονόμησαν''. Αλλιώς ''πονάς'' για ένα αντικείμενο που αγωνίστηκες οικονομικά για να το αποκτήσεις και αλλιώς για κάτι που απλά κληρονόμησες και το βρήκες έτοιμο.

Ας επιστρέψουμε στο θέμα και να μιλήσουμε και για κσύλα. Σαπούνι σε έπιπλο. Μαόνι. Το εσωτερικό του κουτιού άνοιγει και φαίνεται φωτό από το μπαρμπέρικο του Scapicchio. .

Δεν συμφωνω. Ή τουλαχιστον αυτο δεν ισχυει σε ολες τις περιπτωσεις. Αν αυτος που κληρονομει εχει γνωση τι λαμβανει, μπορει να το πονεσει το ιδιο, μονο και μονο για την αξια του (οχι χρηματικη) κι ας μη το πληρωσε.

Όσοι δε γουστάρετε καινούρια όργανα, να τα αγοράζετε και να τα δίνετε σε εμάς που δεν έχουμε πρόβλημα. Θα σας τα παλιώνουμε για καμιά 20αριά χρόνια και μετά θα σας τα επιστρέφουμε.

απεχθανομαι τις καινουργιες κιθαρες , δεν εχουν "ζωη" μεσα τους συνηθως....

Μπήκες όμως να πάρεις το μάτι σου

Εγω φταιω. Σας ζητώ συγνώμη. Ζητώ συγνώμη από όλους 🫎

Το θέμα για μένα είναι επίκαιρο καθώς χρειάστηκε να μετακομίσω σε μικρό σπίτι, όπου δεν χωρούσαν απο τη μια όλα μου τα υπάρχοντα αλλα και γιατί μεγάλωνε και το ποσό που θα χρεωνόμουν για τη μεταφορά. Και ετέθησαν κάποια θέματα. Τι θα κάνω τα βινύλια... τα CD και τα βιβλία που είναι τα βαρύτερα και ίσως λιγότερο χρησιμοποιούμενα αντικείμενα μου. Αμ... το παλιό μου σύστημα hi-fi που ήταν μια μελετημένη συλλογή κομματιών; Όσο υλικά και αν φαίνονται σε κάποιους, αυτά είναι ένα μεγάλο μέρος της ζωής και της παιδείας μου. Οπότε αν ήθελα να θυμάμαι κάτι όσο ζω, σίγουρα μου είναι χρήσιμα, γιατί είμαι εγώ. Αν μπω στη διαδικασία να τα αναζητήσω. Ίσως τώρα που νομίζω πως εχω περισσότερο χρόνο. Για το μετά, δεν με αφορά. Οι κιθάρες, ενισχυτές και το home studio είναι κάποιας σεβαστής αξίας. Ο γιός μου δεν ακολούθησε και δεν γνωρίζει την αξία τους. Μπορεί όμως να τα γκουγκλάρει. Ελπίζω. Το φιλοσοφικό θέμα που προκύπτει όσο μαζεύονται τα χρόνια στη πλάτη, δεν είναι τι θα γίνει με τα υλικά. Τι θα γίνει με τη συσσωρευμένη γνώση και εμπειρία που παίρνουμε μαζί. Επαγγελματική και μη. Πόσα χρόνια παλεύαμε να παίξουμε σωστά το Smoke on the water... Τι ποσοστό μένει πίσω στα παιδιά μας. Για να προχωρήσουν παραπέρα πατώντας πάνω τους. Άσχετα τι είναι σωστό ή λάθος απο αυτά, είναι μια καλή αρχή. Αλλά όσο περνάει ο καιρός μου φαίνεται πως είναι ένα μικρό ποσοστό που μεταδίδεται. Ισως για καλό ή κακό, δεν ξέρω. Νομίζω πως η ζωή είναι ένα mandala απο άμμο που με μεγάλη υπομονή και τέχνη δημιουργούν οι βουδιστές μοναχοί, για εβδομάδες και μετά... το σβήνουν.

Ναι αλλά οι Deep Purple .... Ρε συ ηρέμησε. Πώς αρπάζεται έτσι;

Καμία σχέση... Για εμένα ήταν θέμα αλλαγής «φιλοσοφίας» όσον αφορούσε τα κούτσουρα. Στις αρχές ('80s, '90s) ήθελα το καινούργιο, το "μοντέρνο", αυτό που ήταν της (νεανικής) εποχής μου. Fender, Gibson ήταν για... ηλικιωμένους. Οι tele δε, ήταν κιθάρες για τελειωμένους γέροντες. Τότε ήταν εποχή για Charvel, Jackson, Kramer, floyd, super star κλπ... Στα Fender από μπάσα μόνο P, καθότι τα Jazz ήταν για τρόφιμους... γηροκομείου Όμως τα χρόνια πέρασαν και τα μυαλά (καθώς και τα μουσικά γούστα) άλλαξαν ή για να το πω καλύτερα, διευρύνθηκαν... Πολύ καιρό τώρα, το μάτι μου (κατά κύριο λόγο) πέφτει μόνο σε κούτσουρα δεκαετίας '80 και κάτω. Και τελικά καταλήγεις από εκεί που ξεκίνησες...

To γνωστό θέμα όταν είσαι στην πιάτσα για δεκαετίες.Κάτι σου θυμίζει,κάπου το έχεις ξανακούσει. Χρειάζονται νέα πράγματα για να σε εκπλήξουν ευχάριστα παλιοί καλλιτέχνες,ακόμα κι αν μιλάμε για τέρατα όπως οι δύο κύριοι...Ήχος,ύφος,συνεργασίες που δεν τις περιμένεις. Οπότε εντάξει.Καλούτσικο και μέχρι εκεί.

https://www.aliexpress.com/item/1005006436590075.html Εκτίμησα

Tι κομματάρα θυμήθηκες...

Αυτο μονο για κουρεμα σβερκο και φαβοριτες το εχω

παρε τηλ. τον Gabojo οτι θες φτιαχνει , εχω παιξει με παρα πολλους Dynasonic μαγνητες και δεν υπαρχουν καλυτεροι απο τους δικους του.

Σε ποιόν θα πάνε , οκ. Θα τον ενδιαφέρουν όμως ή θα τα πετάξει από το παράθυρο;

Εγώ αυτό που ξέρω σχετικά με το Νάκα είναι η προσωπική εμπειρία που είχα στο κεντρικό κατάστημα στη Ναυαρίνου, όποτε πήγα να δοκιμάσω εξοπλισμό αλλά και σε τηλεφωνικές επικοινωνίες με το online shop για διάφορους λόγους. Οι άνθρωποι είναι άψογοι παντού. Ευγένεια, επαγγελματικότητα, γνώση, συναδελφικό κλίμα. Και εγγύηση για την τιμή ότι αν βρεις το προϊόν στον Τόμαν φθηνότερο, σου το δίνουν στην τιμή του Τόμαν. Τις πρώτες φορές που πήγα, αισθάνθηκα ότι βρίσκομαι σε άλλη χώρα, ειδικά έχοντας την εμπειρία των έως τότε μικρών συνοικιακών μουσικομάγαζων που συνήθως σε κοιτούσαν με μισό μάτι όταν ζητούσες να δοκιμάσεις κάτι και προσπαθούσαν να σου πασάρουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες και σε τιμές για γέλια. Με άλλα λόγια, ο Νάκας έχει σωστό, μελετημένο business plan, προφανώς με προτεραιότητα τον σεβασμό στον πελάτη. Και κατάφερε να χτυπήσει και τις τιμές του Τόμαν ενώ αυτή τη στιγμή, το μόνο που του λείπει είναι το μεγάλο στοκ, το οποίο και ελπίζω σύντομα να αποκτήσει. ' Οπότε όσον αφορά το αρχικό ερώτημα: Δεν υπάρχει καμία επεκτατική στρατηγική-πολιτική, όπως λες. Υπάρχουν σωστά μυαλά που πήρα τα ηνία μιας επιχείρησης και την αναπτύσσουν, όπως γίνεται με όλες τις υγιείς επιχειρήσεις. Και προφανώς είναι προς όφελος των μουσικών και της αγοράς. Δηλαδή έχεις ένα κατάστημα με σοβαρή ποικιλία προϊόντων, άψογη αντιμετώπιση του πελάτη και τιμές online ευρωπαϊκού καταστήματος. Τι άλλο θέλουμε ως μουσικοί/καταναλωτές;

Ο Νάκας είναι το μεγαλύτερο μαγαζί στην Ελλάδα, με πολύ ανεπτυγμένο δίκτυο πωλήσεων. Έχει ανταγωνιστικό πλέονεκτημα έναντι των -μικρότερων~ ανταγωνιστών του, και είναι φυσιολογικό να έχει συνεργασία με τις μεγαλύτερες και περισσότερες εταιρίες. Ο έντονος ανταγωνισμός μεταξύ εταιριών, πάντα, είναι προς όφελος του καταναλωτή/μουσικου. Έτσι λειτουργεί η αγορά, γενικότερα. Υπάρχει διαρκής εξέλιξη. Και μην ξεχνάς ότι ο ανταγωνισμός δεν είναι μόνο εγχώριος. Έχει και ένα Thomman, επίσης, να ανταγωνιστεί.

https://www.musicradar.com/news/epiphone-gibson-custom-shop-electric-acoustic-guitars

Που αλλού?

Πέστα! Λοιπόν μάγκες, όσοι ξυρίζονται με Mach3 να μείνουν, όλοι οι υπόλοιποι τον Μπέο!

ή

16 μήνες συνολικά εγώ μεν, 6 εκ των οποίον (βαρύς χειμώνας) σε τάγμα ανεπιθυμήτων και εγώ δε

Επιβεβαιώνω, ήμασταν μαζί τότενες στο Βιετνάμ, μάλιστα ακούγαμε σμοκ ον δε γότερ, όταν ξυρίζαμε το κιτρινιάρη τον Χο Τσι Μινχ. Άλλες εποχές

Δεν πρόλαβε να τη δει να γίνεται διάσημη στις Ευρώπες. Αν και αντιπαθώ την κουλτούρα που πρεσβεύει αυτή η κοπέλα, αυτά είναι άσχημα νέα, δεν θα χαρεί το πανηγύρι και η ίδια έτσι που της τα έφερε, Συλλυπητήρια

133.000 χιλιόμετρα έχει....ακόμα δεν άνοιξε η μηχανή του

Στ αριστερά ο Ίαν Γκίλαν με DP και δεξά ο Ιαν Γκίλαν με Ρακιτζή

Πάντως στο θέμα έχουν παρεισφρήσει σαμποτούρς οι οποίοι φιτιλιάζουν το κλίμα χωρίς να έχουν δικαίωμα δεδομένου ότι ξυρίζονται με playmobil και μπαϊγκόν.

Χμμ... αυτό ακούγεται ενδιαφέρον και career opportunity... Κάτι σαν "maturist" μουσικών οργάνων ή κάτι σχετικό

Βέβαια σήμερα η ημέρα είχε δυσάρεστες ειδήσεις για την κοπέλα... https://www.protothema.gr/life-style/article/1483229/marina-satti-pethane-o-pateras-tis/

Και εγώ δεν συμφωνώ. Αυτό το αμάξι το είχε ο πατέρας μου...και το είχε ένα στάδιο πριν πάει για σκράπ. Το 1983 είχαμε πάει μαζί να το παραλάβουμε. Του το πήρα με το ζόρι γιατί ήταν 79 ετών τότε και ήταν δημόσιος κίνδυνος.... και το έκανα εργοστασιακό

ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Κι εγω εκει κοντα. Απο τα 80's. Μια καινουργια κιθαρα (μοντελο του 79) αγορασα το 1984 κι αλλη μια (μοντελο του 84) το 1985, γιατι μου κλεψανε την πρωτη. Την δευτερη την πουλησα. Μονο μεταχειρισμενες εχω τωρα. .

Κύριοι, δικαιοδοτείται ο Καταρράκτης να είναι στον παρόν νήμα διότι ακούγει και προγκ, καλλιτέχνικώς συμβατό τόσο με το ξύρισμα όσο και με το μη-ξύρισμα.

αρα ΔΕΝ ξυριζεσαι, εχεις γενια και απλα τα τριμαρεις ή στην καλυτερη τα παιρνεις χωρις το guard και φαινεσαι σαν μια μερα αξυριστος. Οποτε τι στο ΔΙΑΤΑΝΟ θες σε αυτο το thread?

Αναζητείται κάποιος μεγαλύτερος.

Από τη δισκογραφική εταιρεία Fontana, το σωτήριον έτος 1969, το παρακάτω διαχρονικό αριστούργημα.

.... Ένα τόσο σοβαρό θέμα....

Το σώμα μου το ξυριζα με phillips body groom οταν το επιδεικνυα γυμνασμένο άρτια και μαυρισμένο παλιά. Δεν έβαζα baby oil αλλά έβαζα λάδι για μαύρισμα. Τώρα δεν το ξυριζω γιστι είμαι χοντρός και νιώθω μεγάλος για τέτοια. Βαρέθηκα μετά το 2018. Εδω αρχίζω να βαριέμαι την τεχνολογία. Σε κάνα δυο χρόνια δεν θα μπαίνω ούτε στο noiz. Φτάνει πια. Μουσική τεχνολογία από πιτσιρικάς για χόμπι. Πόσο άλλο πια. Ε?

Αιωνία αυτού η μνήμη...

Καλησπερα παιδια! Τελικα πεσαμε ολοι εξω. Παρακατω ακολουθει αποδειξη οτι το κομματι τελικα ειναι "progressati" metal. (ειδα που λεγατε για synths και ειπα να τα πεταξω ολα εξω,για να μην υπαρχουν τετοιοι προβληματισμοι :p) https://www.youtube.com/watch?v=co_uFlqYpew https://www.instagram.com/p/C5JScU5O5hb/

από τα 12 μου και ένθεν δεν έλειψε ποτέ από τις playlist μου (δυστυχώς εδώ κομμένο) συν ότι το είχα σαν παράδειγμα πολλές φορές στο studio όταν προσπαθούσα να βοηθήσω τραγουδιστές να απαλλαγούν από την μέγγενη του mic effect... από τα τραγούδια που μόνο ηθοποιός (και μάλιστα καλός) μπορεί να "ερμηνεύσει" στο όλον δίνοντας αξεπέραστα τον ορισμό του ανεπιτήδευτου πάθους... το βρήκα και ολόκληρο αν και αξίζει να βλέπει κανείς τον Bécaud και τις εκφράσεις του όταν το τραγουδάει...

Αυτό φαινομενικά σου κάνει τη ζωή εύκολη με γρήγορο ξύρισμα αλλά στην πραγματικότητα σου κάνει κακό γιατί γυρνάει τις τρίχες προς τα μέσα.

"Αγαπητό μου παιδί, τώρα που έχω φύγει από το μάταιο κόσμο, θα ήθελα να προσέξεις ιδιαίτερα τον πράσινο τρίφτη που είναι κάτω από το νεροχύτη, δίπλα στις θρούμπες. Μπορεί σε άλλους να φαίνεται ένας απλός τρίφτης, αλλά να ξέρεις ότι κάποτε έσωσε τη ζωή μου, καθώς είχαμε τσακωθεί με τη μάνα σου και είχα μείνει μόνος στο σπίτι με ένα πακέτο μακαρόνια και λίγη μυτζήθρα. Καίτοι μας είχαν κόψει το νερό, πήρα τον τρίφτη και βγήκα στο δρόμο αναζητώντας υποψήφιο αγοραστή. Δεν βρήκα, αλλά με λυπήθηκε ο κυρ. Φώτης από το καφενείο στη γωνία και μου έδωσε λίγο ψωμί και ένα μπουκαλάκι ούζο, τα οποία με στυλώσανε μέχρι να της περάσουνε τα νεύρα και να γυρίσει."