Alex Raptakis

Πτυχίο από ωδείο είναι και του Νάκα, αλλά ως προς τι να είναι πιο "δυνατό" που λες? Στο δημόσιο (πχ μουσικό σχολείο) δε νομίζω να μπαίνεις με πτυχίο ωδείου. Τώρα αν θες να διδάξεις και συ σε ωδείο ή ιδιαίτερα, τότε νομίζω εξαρτάται από το όνομα του καθηγητή περισσότερο, και από προσωπικές διασυνδέσεις.

Πολύ τα χαίρομαι αυτά τα τυπάκια, πραγματικά.

Είμαι τόσο μυστήριος ε? Μάλλον θέμα για άλλο νήμα αλλά, είναι γενικά γνωστό το πρόγραμμα? Έχουμε ακούσει κάτι γι αυτό?

Θα μαζέψω πληροφορία και θα σας πω! Το πρόγραμμα είναι Film Scoring, και προς το παρόν ξέρω ότι λέει το site. Δύο χρόνια, μια φορά τη βδομάδα. Ελπίζω να αξίζει τον κόπο.

Το να σε τοποθετίσουν στο 5ο με τέρμα το 8ο, ε δε το λες και αρχάριος, ειδικά όταν μιλάμε για κάποιον αυτοδίδακτο. Αυτό σημαίνει ότι έχεις αντίληψη, "αυτί", και το σημαντικότερο από όλα - ξέρεις να δουλεύεις μόνος σου και βγάζεις αποτέλεσμα. Μη ρίχνεις τον εαυτό σου. Αγκάλιασε αυτό που έχεις καταφέρει και θα καταφέρεις ακόμη περισσότερα, να είσαι σίγουρος. Για να "ξεφύγεις" όμως σίγουρα θα χρειαστείς καθηγητή, ο οποίος θα είναι καθοδηγητής σε αυτό το ταξίδι. Η Jazz έχει πολύ βάθος και δυσκολία. Θέλει πολλές θεωρητικές γνώσεις (ίσως πιο πάνω δε πάει), φαντασία, και σίγουρα ταχύτητα σκέψης και εκτέλεσης. Ακόμα όμως και σε ωδείο να πας, πάλι ατομικό δεν είναι το μάθημα? Έτσι νομίζω, μπορεί όμως να κάνω και λάθος. Σίγουρα το ωδείο θα σε φέρει με άτομα του κύκλου, θα φτιάξεις μουσικές παρέες, θα σχηματίσετε γκρουπάκια (είτε λογω προγράμματος είτε λόγω παρέας) και από κει και πέρα οι πιθανότητες είναι μόνο με το μέρος σου. Στα ιδιαίτερα ίσως να έχεις λίγο παραπάνω επικοινωνία με τον καθηγητή, και ίσως μια πιο προσωποποιημένη σχέση. Αλλά εγώ το ωδείο θα διάλεγα. Έχω ένα πολύ καλό φίλο που έκανε μεταπτυχιακό Jazz αυτοσχεδιασμό στο Νάκα στην Αθήνα, και είναι πολύ ευχαριστημένος (και είναι και πολύ καλός). Του μένει μόνο να κάνει την τελική συναυλία για να πάρει το πτυχίο (που πήρε παράταση λόγω Covid και απόστασης μιας και πλέον μένει Κρήτη). Επίσης ψιλοάσχετο, σήμερα έκλεισα συνάντηση στου Νάκα για τέλος του μήνα, για άλλο πρόγραμμα όμως. Εγώ σου εύχομαι καλό ταξίδι! Είναι δύσκολο και δίχως τέλος, αλλά είναι όμορφο και για μένα αναντικατάστατο!

Ε καλά $4,199 δεν το λες και σπέσιαλ τιμή για Majesty. Ίσως δε θέλουν να βγάλουν σε κανονική παραγωγή το fan fret της υπόθεσης, ιδιαίτερα σε 8άρι. Σίγουρα ο πιο κερδισμένος είναι ο Petrucci...

Είναι μια καλή προσπάθεια, θυμάμαι και την πρώτη εκδοχή που μοιράστηκες. Νομίζω πως υπάρχουν θεματάκια στη μείξη, κυρίως στα φωνητικά. Μου ακούγονται σαν να έχει γίνει ηχογράφηση από τηλέφωνο - δεν έχει καθόλου λεπτομέρια, ιδιαίτερα στις ψηλές συχνότητες. Τα ντουπλαρισμένα φωνητικά ("Κραυγή") μου ακούγονται πολύ πρόχειρα και είναι αρκετά δυνατά, πρέπει να γίνει καλύτερος διαχωρισμός. Το μπάσο μου φάνηκε λίγο ψηλά, και λίγο αδιάφορο στον ήχο (ακούγεται πολύ clean και ίσως να μη ταιριάζει τόσο) - αλλά είναι προσωπική άποψη. Υπάρχουν και μικρά προβληματάκια timing στις κιθάρες, όπως στο 0:40 και στα σόλο.

Οι Majesty έχω ακούσει ότι είναι από τα καλύτερα και πιο καλοφτιαγμένα όργανα εκεί έξω. Κρίμα που θα βγάλουν μόνο 100, είμαι σίγουρος ότι θα πουλούσε αρκετά. Και αυτό το χρώμα... ουφ...

Το ζητούσαν στα σχόλια και το έκανε ε? Φοβερός. Φαίνεται να έχει μάθει να ακούει. Για "λάθη" δε σχολιάζω, ο ίδιος ο Lars δε το παίζει ακριβώς το ίδιο Οκ, όλο και κάπου θα το χει ακούσει αλλά θα ήταν τόσο στο background που δε παίζει να το έχει αποθηκεύσει. Επίσης είναι διαφορετικό να ακούς κάτι μια φορά και να πρέπει να παίξεις ακριβώς το ίδιο, με το να πρέπει να δημιουργήσεις (μάλλον γι αυτό δεν έκανε και οδηγό). Πολλά respect πάντως, πολύ καθαρός, και φοβερός ήχος.

Αρχικά έλεγα θα του βάλουν καμια ροκιά... με κανένα περίεργο κόψιμο και πολύ είναι. Εξεπλάγην με το one-take. Αλλά όχι και μέρες ολόκληρες :P Tο κομμάτι έχει πολλές ρυθμικές επαναλήψεις και κλασσικά ζυγά μέτρα (8-16), οπότε οι αλλαγές είναι αρκετά αναμενόμενες. Το πολύπλοκο "riff" του ρεφραίν επαναλαμβάνεται αρκετά, ειδικά προς το τέλος, οπότε με το μυαλό που έχει το επεξεργάστηκε γρήγορα. Ειδικά αν είσαι έμπειρος στο συγκεκριμένο στυλ, δεν είναι τίποτα τρομερό. Εμένα με εντυπωσίασε περισσότερο το flow που έχει ο τύπος. Το να μη κάνεις ούτε ένα λαθάκι, να μεταφράσεις αυτό που έχεις στο μυαλό σου και να σου βγει τέλεια σε ένα take. Αυτό είναι το τρελό για μένα.

Σήμερα έπαιξα μετά από καιρό, τζάμαρα λίγο και έβγαλα φούσκες... Τις έσκασα και αύριο λογικά θα μπορέσω να σολάρω!

Μετά από μια γρήγορη αναζήτηση, βλέπω ότι - εκτός από κάποιες εμφανισιακές διαφορές, το XLS είναι περισσότερο Reference, δηλαδή έχει ένα πολύ φλατ προφίλ για να είναι όσο πιο ακριβές και κοντά στην πραγματικότητα γίνεται. Το XLII φαίνεται να έχει ένα προφίλ προσαρμοσμένο περισσότερο στα φωνητικά και στην κλασσική μουσική, με περισσότερη ευαισθησία στις ψηλές συχνότητες. https://www.akg.com/on/demandware.static/-/Sites-masterCatalog_Harman/default/dw5c67d4bb/pdfs/AKG_CutSheet_C414&C414XLII_072516.pdf http://cdn.recordinghacks.com/images//graphs/akg/C414B_frequency_comparison.png

Αν όχι η καλύτερη, από τις καλύτερες παραγωγές σου φίλτατε ΣΦ!

Έχεις δίκιο, ακούγεται φάση για χαπάκωμα, γι αυτό προσπάθησα αργότερα να πω ότι οκ δεν είναι ΤΟΣΟ τραγικά όλα. Οι περισσότερες σκέψεις έγιναν μέσα στην καραντίνα που όντως η φάση ήταν πολύ κακή. Είναι που μου μπαίνει η ιδέα που είπες αλλά σε απόλυτη μορφή - προκειμένου να ξεχωρίσω πρέπει να θυσιάσω ακόμα και αυτή τη μικρή κοινωνική ζωή που έχω. Εκεί μάλλον πρέπει να βρω τη δύναμη και την πειθαρχεία να τα ισορροπίσω όλα χωρίς να επαναλλάβω τα λάθη του παρελθόντος. Υπερβολικά δύσκολο να αναγνωρίσεις ότι πάει να σε καταβάλλει ο ελιτισμός, και μπράβο που το λες. Θέλει κότσια να αφήσεις τον εγωισμό σου πίσω. Εγώ με τα μυαλά που κουβαλάω είμαι στην άλλη άκρη βέβαια, νομίζω ότι είμαι τρόμπας και δεν αξίζω τίποτα, όσο καλά λόγια και αν μου λένε. Είναι κάτι που πρέπει να μάθω να διαχειρίζομαι, και από τις δύο πλευρές.

Απίστευτο μου φαίνεται. Έπαιξα λιγάκι και μου φαίνεται τρελό. Νομίζω το μόνο που του λείπει είναι ένα A/B σύστημα για να συγκρίνεις δύο πετάλια στα γρήγορα. Αν είχε και download sample θα ήταν ακόμη καλύτερο, αλλά εκεί παίζει το θέμα - ηχογραφείς αυτό που θες και δε παίρνεις το πετάλι ποτέ

Το pre-chorus ( 1:08 + 2:16) λίγο μου φαίνεται ότι τραβάει πολύ. Δε θα το έκανα 4άρι πολύ. Την πρώτη φορά θα το έκανα διπλό και ίσως τη δεύτερη ένα πιο "δυνατό" μονό με κάτι πιασάρικο (είτε riff είτε drum fill). Επίσης η μελωδική γραμμή (πάλι στο pre-chorus) είναι λίγο αδύναμη όταν τραγουδάει συνέχεια τη μπασογραμμή.

Ωραία τα λόγια, η μουσική και η εναρμόνιση πολύ απλές. Η ντουμπλαρισμένη φωνή το χαλάει πολύ για μένα, και γενικά η ένταση της φωνής ακούγεται να είναι πολύ πρόχειρα μειξαρισμένη. Χρειάζεται σίγουρα compression, και προσωπικά θα έβαζα και λίγο βάθος με κάποιο verb.

Νομίζω τα λόγια μου έχουν παρεξηγηθεί αρκετά, μάλλον λόγω του γραπτού κειμένου μιας και είναι αδύνατο να δείξεις τη σωστή έμφαση σε κάτι τόσο μεγάλο. Σε καμία περίπτωση δεν απορρίπτω τις απόψεις σας, και σίγουρα όλα αυτά που λέτε τα ασπάζομαι και τα αποθηκεύω. Αλλά. Δεν είμαι δυστυχησμένος ρε παιδιά... Δεν είναι τόσο δα δραματικά τα πράγματα. Στην πραγματικότητα εδώ και δύο χρόνια ζω την καλύτερη* περίοδο της ζωής μου (*συγκριτικά πάντα). Δε περιμένω να γίνω μέγας και τρανός για να είμαι ευτυχυσμένος, ούτε θέλω να βγαίνω κάθε μέρα, να γυρνάω και να καλοπαιρνάω, ούτε καν. Δεν έθεσα ποτέ κάτι τέτοιο και δε βρίσκω καμία προσωπική ευχαρίστηση σε όλα αυτά. Απλά δε μου αρέσει η δουλειά που κάνω (όπως πάρα πολλοί άλλοι), και ψάχνω τρόπους να κάνω κάτι γι αυτό. Δε θέλω ούτε παραπάνω χρήματα να παίρνω, ούτε να πετύχω κάποιο επίτευγμα, ούτε να είμαι ο καλύτερος, ούτε κάτι παρόμοιο. Δεν έθεσα κάτι τέτοιο. Αλλά ομολογώ ότι έχετε πει πολύ όμορφα πράγματα επί του θέματος. Πολύ απλά, 1ον, έχω βαρεθεί το να μην είμαι μέτριος σε ότι κάνω και λίγο με απογοητεύει, προφανώς γιατί έχω ξεκινήσει πολλά και ποτέ δεν επένδυσα αρκετό χρόνο σε ένα. Και επειδή τώρα έχω την απόλυτη ελευθερία να το κάνω, ψάχνω να δω τι και πώς. Θέλω να μάθω όλα τα όργανα, θέλω να συνεχίσω τη σύνθεση και - γιατί όχι - να την κυνηγήσω επαγγελματικά, θέλω να μπω σε μπάντα αλλά δε ξέρω τι θα κάνω σε αυτή, κτλ. Και 2ον, επειδή είμαι εσωστρεφής χαρακτήρας που του αρέσει το μέσα περισσότερο από το έξω (για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν έχω αναλύσει), έχω μικρό κοινονικό κύκλο και η μοναξιά μου πέφτει δύσκολη μετά από τόσα χρόνια. Έχω φίλους, βγαίνω έξω, περνάω πολύ καλά, ψυχοθεραπεύομαι, απλά και εδώ ψάχνω το ένα βήμα παραπάνω. Και αυτό το ένα βήμα για μένα αγνοεί το ότι ο μέσος άνθρωπος δε καταφαίρνει και πολλά. Δε βαδίζω με τη λογική του μέσου, γι αυτό και δε μου αρέσει η μετριότητα. Κυνηγάω το να μην είμαι μέσα στο 99,99%, άσχετα αν εν τέλει γίνει ή όχι. Μου αρκεί και το 0,1% και το 1%, και το 10% που λέει ο λόγος.

Ωραία τα λόγια, αλλά είναι σαν να λες σε κάποιον με παθολογικό άγχος - μην αγχώνεσαι. Επίσης, είναι δύσκολο, αλλά ξαναλέω ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν έχουμε τις ίδιες προτεραιότητες, και δε λειτουργούν όλα με τον ίδιο τρόπο. Όχι δηλαδή ότι πρέπει οπωσδήποτε να κάνω καριέρα στη μουσική (ή οπουδήποτε αλλού) για να είμαι ευτυχισμένος, ούτε καν, δε είπα ποτέ αυτό. Απλά αυτή τη στιγμή είναι το μόνο πράγμα που θέλω - και το μόνο που περνάει άμεσα από το χέρι μου. Χρόνο για μένα έχω, απλά ψάχνω το πώς να τον αξιοποιήσω προκειμένου να βελτιώσω όσα περνάνε από το χέρι μου. Αυτός ήταν και ο σκοπός του νήματος δηλαδή...

Μα νομίζω από εκεί ξεκίνησε η όλη συζήτηση, περί απολυτότητας και προτιμήσεων, επιλογών κτλ. Σε Ό,ΤΙ λες συμφωνώ κάθετα, έχεις απόλυτο δίκιο, απλά τα γνωρίζω αυτά - όχι γιατί είμαι ξερόλας, αλλά γιατί έφαγα πολλά χρόνια στο να τα βρω και να αναπτυχθώ. Που να βλεπες όπως ήμουν κάτι χρόνια πριν. Καλά κάνεις και τα λες όμως. Το έξω δε το πολυσκέφτομαι, γιατί είμαι πάντα με ανθρώπους που θέλω να είμαι. Είμαι πάντα όσο πιο αληθινός γίνεται, δε λέω ποτέ ψέμματα, και (πλέον) ξέρω τι θέλω. Απλά ξαναλέω, τυχαίνει να είμαι απαιτητικό άτομο, Ζητώ πολλά, κυρίως από τον εαυτό μου βέβαια. Έχω πάψει όμως να πιέζομαι εσωτερικά. Το έκανα για χρόνια και δε μου βγήκε σε καλό. Αν το συνέχιζα, αυτή τη στιγμή δε θα μιλούσαμε.

Εγώ του δίνω το benefit of the doubt που λένε και στο χωριό μου και λέω ότι μπορεί πραγματικά κάποια πράγματα να είναι τυχαία. Υπάρχουν πάρα πολλά φαινόμενα στη φύση που δε τα χω βγάλει απ'το μυαλό μου, τα οποία μπορεί να μην επιβιώνουν για πολύ, αλλά η διάρκεια να είναι αρκετή για τη ζωή ενός ατόμου. Το σκέφτομαι κάπως σαν το πώς γίνεται κάποιος να είναι (πολύ) έξυπνος και ποιος όχι. Όμως και με το ίδιο σκεπτικό μπορώ και να συμφωνίσω μαζί σου γιατί το δίνω στον εαυτό μου, και σίγουρα δεν έχω λόγο να μη σε πιστέψω. Από την άλλοι οι παράγοντες είναι αμέτρητοι. Ακόμη και αν εντοπίσεις το πρόβλημα ή την πηγή, η ψυχοθεραπεία δε σε βοηθά να τα λύσεις ή να τα παρακάμψεις, αλλά να τα αποδεχτείς και να τα ελέγξεις (ειδικά αν μιλάμε για βλαβερές συνθήκες). Σίγουρα δεν υπάρχει μαγικό φίλτρο που να σε κάνει να αλλάζεις προτιμήσεις, πεποιθήσεις, θέλω και πιστεύω. Εκτός αν μιλάμε για λοβοτομή. Το ότι έχω πχ OCD μπορεί να περιοριστεί, αλλά δε θα απαληφθεί ποτέ. Προσωπικά, όσες συνεδρίες και να εχω κάνει, είτε ομαδικές είτε ατομικές, είτε με επαγγελματίες, είτε με φίλους, δεν οδήγησε πουθενά. Ωστόσο, δεν είναι ΤΟΣΟ δα τραγικά τα πράγματα όσο μπορεί να ακούγονται, όχι πλέον δηλαδή. Μέσα μου νιώθω πολύ καλά, και έξω δε θα καταλάβει κάποιος το αντίθετο. Απλά είμαι ένα πολύ απαιτητικό άτομο με ιδιαίτερα θέλω και πιστεύω.

Συμφωνώ και επαυξάνω, μόνο που ανέφερα πριν ότι ήδη έχω πάει, και μάλιστα όταν ξεκίνησα να πηγαίνω ήταν αρκετά χειρότερη φάση στη ζωή μου. Διαφωνώ στο ότι όλα έχουν λόγο ύπαρξης. Όχι πάντα. Το μυαλό, οι ορμόνες, οι ψυχολογία, και ότι μας περιβάλλει, δεν είναι απόλυτα ελεγχόμενα, ούτε υπάρχει μαγική θεραπεία για όλα. Κάποια τα αποδέχεσαι και μαθαίνεις απλά να τα διαχειρίζεσαι. Νομίζω όμως ξεφεύγει το θέμα, πολύ. Όπως και να 'χει, ευχαριστώ για όλες τις απόψεις.

Αν και ακούγεται έτσι, δεν είπα ποτέ αυτό. Και αυτό που λέω δε το λέω από εγωιστική άποψη, αλλά από αυτογνωστική. Έτσι "έτυχε" να είμαι, και έχω προσπαθήσει να το αλλάξω αλλά δε γίνεται, μόνο χειρότερα τα έκανε τα πράγματα. Πες το τύχη, πες το γονίδιο, DNA, δεν έχει σημασία. Είμαι ένας παντελώς άσχετος χαρακτήρας από όλη μου την οικογένεια, αλλά και τους φίλους μου. Κατά υπερβολικά μεγάλα ποσοστά δε μοιάζω σε κανέναν που έχω γνωρίσει, και δε το διάλεξα ποτέ. Γιατί κάποιος να διαλέξει να είναι τόσο ιδιότροπος σε σημείο να μη μπορεί να είναι ευχαριστημένος με τίποτα? Είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβει κάποιος που δε το ζει. Βέβαια κάθε ένας είναι διαφορετικός και ζει με το δικό του μοναδικό τρόπο. Δεν κρίνω το τι κάνουν οι άλλοι και περνάνε καλά, ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει (αρκεί φυσικά αυτό που κάνει να μην έχει αρνητικές συνέπιες στους υπόλοιπους).

Πριν λίγες βδομάδες, για 2 μήνες σερί δε με έπαιρνε χρονικά, όχι. Σε ένα πιο "κανονικό" πλαίσιο ο χρόνος με παίρνει, πάντα μπορούμε να βρούμε λίγο χρόνο, ειδικά αν είναι για το καλό μας. Απλά κάθε φορά που κάνω κάτι τέτοιο, σκέφτομαι σε φάση "θα μπορούσα να ήμουν σπίτι να γράφω μουσική". Άσε που αν βγω "για να ανοίξω πόρτες" (και μόνο) θα το δω σαν έμμεση εκμετάλλευση από μέρους μου... Μη ρωτάς γιατί, τέτοιος είμαι. Γενικά όμως δεν είναι οι 1-2 ώρες τη βδομάδα, είναι το τι θα κάνω εκείνη την ώρα. Δεν έχω βρει κάτι που να είναι έστω "οκ" για να το κάνω. Είμαι ανοιχτός σε προτάσεις. Βέβαια βαριέμαι πολύ εύκολα και σίγουρα όσο περνάει η ώρα η ψυχολογία μου πέφτει δραματικά, γιατί υποσυνείδητα βλέπω ότι δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Πάλι μη ρωτάς γιατί... Σίγουρα δε μπορώ να πατήσω ένα κουμπί και να αλλάξει. Απλά συμβαίνει. Κανείς δε θέλει να μη περνάει καλά. Είμαι απόλυτος, αρκετά, γιατί έχω περάσει από πολλά και πλέον ξέρω πολύ καλά τι ψάχνω. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαι και κλειστός, αυτά τα δύο δεν σχετίζονται άμεσα. Πιο πίσω έγραψα μάλιστα ότι πιέζω τον εαυτό μου να μη λέω όχι. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι θα κάνω ότι μου πουν ή ότι μου κατέβει στο κεφάλι.