bloody_sunday

Kαταλαβαίνω... Το δύσκολο με αυτή την υπόθεση είναι πως η επιλογή είναι πολύ προσωπική, και δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν όλα αυτά προς δοκιμή. Εγώ πχ. έχω βρει τεράστιες διαφορές σε ακουστικά για ακρόαση μουσικής, τις οποίες τις διαπίστωσα μόνο κατόπιν προσεκτικής δοκιμής πολλών μοντέλων ταυτόχρονα και δίπλα-δίπλα (μάλιστα, πολλά από τα ακριβά και πολυδιαφημιζόμενα ήταν ΕΝΤΕΛΩΣ μάπα, και αναρωτιέμαι πώς γίνεται να έχουν τόσο φτωχή απόδοση και να τα βλέπεις να μοσχοπουλιούνται, ειδικά ως trendy accessories στην νεολαία που προφανώς δεν έχει ιδέα για το αν πράγματι ακούγονται καλά ή όχι σχετικά με άλλα). Πάντως, είναι ένα κομμάτι της αγοράς gear που το "γουρούνι στο σακί" δυστυχώς πολλές φορές πρέπει να το υποστείς, χωρίς να μπορείς να βασιστείς σε user reviews λόγω της αυξημένης υποκειμενικότητας: το ένα μπορεί να είναι καλό αλλά καθόλου άνετο, το άλλο πολύ "συντηρητικό" αλλά άνετο, το άλλο να το εξυμνούν bass junkies, το άλλο πάνω στα 15 λεπτά να κουράζει το αυτί, το άλλο με πρίμα που ο ένας θα πει "φτωχά" και ο άλλος "ήπια και γλυκά" κλπ. κλπ.

Όλα αυτά (εκτός από τα Ultrasone που δεν τα θυμάμαι καθόλου) έχουν χιλιοσυζητηθεί σε εκατοντάδες προηγούμενα θρεντς του Νόιζ... γενικά το θέμα των ακουστικών είναι ένα από τα καλύτερα documented εδώ. Reading material for days.

Fuzz σε κουτάκι από... βαφτίσια (και μάλιστα ΑΥΤΟ): θεός. :D @Αuditory: Tσέκαρε οπωσδήποτε το Ampeg-style που σου είπα, το VT Bass. Eίναι αυτό, και να πώς τα πάει direct σε κάρτα ήχου με πεταλιέρα (με fuzz) από πίσω του: Mε τα ίδια πετάλια, το British (Marshall): youtube.com/watch?v=RAgi-MW3lrA To California (Mesa): youtube.com/watch?v=d-wBN6KErcg Το Blonde (Fender): youtube.com/watch?v=nneS4DWIPV4 To Liverpool (Vox): youtube.com/watch?v=INd2iJLRSaw To Fuzz Tool Jr δεν καταλαβαίνω τι κάνει. Ένα απλό φαζάκι δεν είναι? Συνήθως τα Ge είναι ευαίσθητα στις αλλαγές θερμοκρασίας, ενώ τα Si όχι. Επίσης, όπως λες ένα τμήμα της τέχνης του να φτιάχνεις σήμερα φαζάκια σε μεγάλη κλίμακα όπως αυτά της Dunlop/MXR (πλην όμως πολύ ποιοτικά), είναι αυτό ακριβώς το consistency, ενώ στα 60s/70s καλό ήταν πχ. τυχαία ένα στα πέντε. Οικονομικότερη λύση, ωραιότατη ηχητικά και που εύκολα θα βρεις από 2ο... πόδι είναι το MXR Classic 108. Δεν έχω παίξει EJ με αυτό, αλλά με λίγη τέχνη και φαντασία μπορεί να βγάλει πολλούς χαρακτηριστικούς ήχους. Το Fulltone 70, όσες φορές κι αν το έχω δοκιμάσει (αρκετές, με διαφορετικές κιθάρες και ενισχυτές), ακουγόταν χάλια. Σε μερικούς αρέσει μιας και πιθανόν να ταιριάζει περισσότερο με τα σετάπ τους, αλλά προσωπικά δεν θα το έπαιρνα ακόμη κι αν μου το χάριζαν... Το 69 (Ge) ίσως σου αρέσει περισσότερο, αλλά δεν έχω δοκιμάσει την νέα έκδοση, μόνο την παλιά που είχα για αρκετά χρόνια (και που το καιρό που ήταν discontinued και η τιμή του σκαρφάλωνε, ως γνήσιος βλαξ το πούλησα για ψίχουλα).

Aν μου έδιναν ένα σεντ για κάθε φορά που άκουγα αυτό τον μύθο, θα κερνούσα παιχνίδια γκολφ τον Μπιλ Γκέιτς... Όχι, δεν πληρώνουμε μόνο το "όνομα". Πληρώνουμε το κόνσεπτ, την υλοποίησή του, τον σχεδιασμό, την έρευνα και ανάπτυξη, τα πρωτότυπα, την κατασκευή, το support και εν τέλει το περιθώριο κέρδους που μια εταιρία οφείλει ως αρχή να μεγιστοποιεί, συνυπολογίζοντας βεβαίως όλα της τα έξοδα (φορολογικά, στελέχωση, παραγγελίες υλικών, αμοιβές, διακίνηση κλπ. κλπ.). Στοιχειώδεις αρχές μάρκετινγκ που ως συνήθως χάνονται μεταξύ τσιγάρου και φραπόγαλου...

Έχω δει παρόμοια πεταλο-εγχειρήματα να δουλεύουν αρκετά στο εξωτερικό με το Kickstarter... δεν ξέρω αν και πόσο θα πιάσει στην Ελλάδα, αν και οποιοσδήποτε άνθρωπος με καλές, φρέσκες ιδέες και όρεξη για δουλειά έχει πάντα την συμπάθειά μου και τις ευχές μου για καλή επιτυχία!

Όπως προαναφέρθηκε, τα fuzz είναι εξαιρετικά ιδιόρρυθμα πετάλια που μονάχα υπό ορισμένες συνθήκες θα αναδείξουν τον καλύτερό τους εαυτό. Είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο ειδικά τα παλιότερα σχέδια τύπου Fuzz Face και Tonebender να ακούγονται σαν... τσίριγμα γατιού που υποφέρει από βρογχίτιδα αν δεν συνοδεύονται από την κατάλληλη κιθάρα με τους κατάλληλους μαγνήτες στον κατάλληλο ενισχυτή με το κατάλληλο μεγάφωνο, βρισκόμενα στο κατάλληλο σημείο (σχεδόν πάντα αμέσως μετά την κιθάρα) κλπ. κλπ. Προσωπικά δεν το αποκλείω να ακουστούν καλά με ένα amp sim πετάλι σαν τα Character της Tech 21, αλλά δεν το θεωρώ και πολύ πιθανό. Και αν ο πρώτος στόχος θα ήταν απλά να ακουστούν καλά, το να πλησιάσει κάποιος τον ήχο του EJ μοιάζει με μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Όμως, υπό τις δεδομένες συνθήκες πάντως που κάποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει να αγοράσει ενισχυτή, θα δοκίμαζα ή το φεντεροειδές της Tech 21, ή το μαρσαλοειδές. Kαι το τύπου Ampeg, αν και αρχικά για μπάσο, έχει πολύ καλά amp-less αποτελέσματα με κιθάρα και πετάλια. Πιθανότατα το Giggity της Voodoo Labs να βοηθούσε, γιατί έχει μια πολύ ωραία απόκριση που θυμίζει λίγο το "ψιλοχαλάρωμα" του τελικού ενός λαμπάτου και το softening του eq που προσφέρουν απάνω στα fuzz (o Santiago της Voodoo Labs είναι και τρελός παίκτης και φανατικός θαυμαστής του Johnson). Ιδού μαζί με το Dunlop fuzz του EJ: Aν και υπάρχουν άπειρες λύσεις για fuzz face, ο Johnson τα προτιμά με ένα πολύ συγκεκριμένο biasing και τρανζιστοράκια, την οποία συνταγή κάθισε και υλοποίησε με την Dunlop μετά από άπειρα πρωτότυπα που του έφτιαξαν. Επομένως, μάλλον θα κοιτούσα κατευθείαν αυτό χωρίς να μπλέξω στο χάος των boutique (κοίτα και παλιότερα θρεντς που τα έχουμε συζητήσει): PS. Τώρα είδα πως παρέθεσες ήδη ένα από αυτά τα βίντεο. Δεν πειράζει, ξαναδες το. ;D Είναι πολύ καλή καταγραφή των μικροδιαφορών που μπορεί να υπάρξουν στα Fuzz Faces σύμφωνα με το biasing και τα εκάστοτε τρανζιστοράκια. Το κόκκινο προσωπικά δεν μου αρέσει καθόλου (το έχω δοκιμάσει σε διαφορετικούς ενισχυτές και πάντα το θεωρούσα φτωχό), το Hendrix το θεωρώ πολύ καλό, και τα άλλα δυο του Bonamassa και του Johnson δεν έχουν περάσει ακόμη από τα... πόδια μου.

Σε ευχαριστώ για την πρόταση, αλλά δεν με ενδιαφέρει... είναι καθαρά ένα κομμάτι της μουσικής τεχνολογίας που αποδεικνύει κατ' εξοχήν την αξία του στο "γήπεδο" και όχι στο εργαστήριο. Να μου πεις να μετρήσουμε noise floor από ένα μικρόφωνο, ευαισθησίες, εμπεδήσεις κλπ. να πω oκ, αλλά την... εργαστηριακή ανάλυση ενός treble booster την θεωρώ παντελώς άχρηστη (θηλυκά πάντα).

Λοιπόν... ποτέ μην είσαι τόσο σίγουρος, ειδικά σε ένα τόσο εξειδικευμένο φόρουμ όπως αυτό (και με καλό επίπεδο I might add). Σου εγγυώμαι πως σε overdriven ενισχυτή σε καλές εντάσεις (όχι απαραίτητα μεγάλες), ένα parametric filter με 15-20db ρυθμισμένο σε μέτριο Q (όχι υπερβολικά στενό γιατί θα ακούγεται σαν static wah, εκτός αν το θες έτσι), με την κατάλληλη έμφαση σε upper mids περιοχές άνω των 400-500 Ηz θα έχει απειροελάχιστες διαφορές με ένα treble booster, το οποίο θα προσθέτει μεν ενίοτε λίγο grit δικό του αλλά χωρίς αυτό να ακούγεται και τόσο κάτω από τις πιο συνηθισμένες περιπτώσεις που αναζητούμε ένα τέτοιο "σΜπρώξιμο". Αυτό του Jam αν δεν απατώμαι είναι κλώνος (λίγο πιο παραμετροποιήσιμος) του Rangemaster που προαναφέρθηκε.

Aυτά των Nirvana τα ψιλοξέρω, thanx anyway... Marillion δυστυχώς δεν έχω καθίσει να ακούσω προσεκτικά ποτέ (ούτε Mission που επίσης πάντοτε ήθελα να κάτσω να ασχοληθώ, αν και αυτούς τους έχω δει λάιβ και με ενθουσίασαν). Από chorus μου αρέσει η πολύ ελαφριά χρήση, ενίοτε και λίγο πιο πολύ αλλά και σε rhythm, και σε σόλο (πχ. Eric Johnson ή Petrucci), αν και η ζημιά του καρακιτσαριού chorus του Purple Rain κρατάει ακόμη μετά από... αιώνες! ;D @gadget: θα έλεγα το Small Clone... υπάρχουν και άλλα κλασσικά (πχ. κλώνοι του Βoss CE1 ή γκιλμουρικού CE2), όμως το Small Clone έχει κάτι το πιο indie-αλήτικο επάνω του, και ίσως το ηχόχρωμά του σου φανεί πιο έντονο (όπως φτιάχτηκε να είναι).

O πιο γεμάτος και σφιχτός ήχος δεν προέρχεται σκέτα από την έμφαση στις ψηλές (κάτι τέτοιο όντως θα έκανε τον ήχο να "ξύνει" αρκετά). Προέρχεται από το boost που γίνεται πάνω σε έναν κάπως muddy και παραμορφωμένο (ελαφρά ή βαρΓιά) ενισχυτή, κυρίως βρετανικού ψιλοdark turn-me-up τύπου χωρίς master volume, μιας και πρωτοφτιάχτηκε για να δώσει σαφήνεια σε overdriven Marshall plexis. Περισσότερες λεπτομέρειες σε παλαιότερα θρεντ για treble boosters που έχουμε αναλύσει το θέμα. Εκεί θίγεται και το ότι υπό ορισμένες συνθήκες ταιριάζει και σε άλλους ενισχυτές και δη combo, όπως πχ. overdriven Vox (χαρακτηριστικός ήχος Brian May με το treble booster του Cornish). Δεν βασίζονται όλα στο Rangemaster. To Rangemaster ήταν απλά το δημοφιλέστερο σχέδιο, εκ του οποίου προήλθαν οι περισσότερες παραλλαγές. Επίσης, το τι τρανζιστοράκια φοράει είναι σημαντικό μονάχα αν το booster βασίζεται σε αυτά για την χροιά του και για ένα ελαφρό clipping που παρέχει. Αν έχεις ένα άλλο που βασίζεται περισσότερο στο eq (πχ. ένα graphic eq ή parametric filter) και όχι στο κλασσικό Rangemaster, δεν έχει καμία σημασία - μπορεί να μην έχει καν τρανζιστοράκια Ge.

Aηδίες... :P :P Aν εννοείς το Nevermind, και εγώ το ακούω τώρα σε remastered version, και αναρωτιέμαι αν ακουγόταν όντως τόσο καθαρό και τότε. Ίσως μάλιστα είναι υπερβολικά καθαρό και hi-fi. Οι κιθάρες μάλλον μου φαίνονται περισσότερο panned, λίγο πιο 3D, και τα φωνητικά ειδικά είναι πολύ γυαλισμένα, και ορισμένες φορές ακούγονται κάπως μυστηριωδώς ξεκάρφωτα από το mix. Πρέπει να ψάξω για σύγκριση ένα βινύλιο original κοπής, όπως τον καιρό που το πρωτοάκουσα (τις πρώτες μέρες που είχε βγει). Σόρι για το οφτόπικ...

Kατάλαβα... ;D Kανένα πρόβλημα!! Παίξε κομμάτια από Siamese Dream τουλάχιστον... (αν και εκεί νομίζω πως πρωταγωνιστεί άλλο chorus, αλλά χωρίς αυτό να λέει και κάτι).

Με γεια σου! :) Μάλλον επιβάλλεται το 1ο κομμάτι που θα παίξεις με αυτό να είναι το Come As You Are, ως μάλλον το γνωστότερο κομμάτι στο οποίο χρησιμοποιήθηκε...

Όπως έχουμε πει πενήντα χιλιάδες φορές (αλλά όπως λες κι εσύ η επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως), αυτή είναι μια αποπροσανατολιστική υπεραπλούστευση του θέματος με αποσπασματικές δόσεις αλήθειας, με μια μονάχα από τις παραμέτρους της το γεγονός πως πολλοί ωραιότατοι ενισχυτοί ΔΕΝ παίζουν καλά σε εντάσεις δωματίου, και πως έχουν μια "ωφέλιμη" περιοχή που συσχετίζεται με το μεγάφωνο, το wattage, το master volume (ή την απουσία του), το αν είναι κόμπο ή ποια καμπίνα φέρει κλπ κλπ.

Τι εννοείς πως χάνεται η χαρακτηριστική χροιά της 335? Προσωπικά δεν θα έλεγα πως συμβαίνει αυτό... ίσα-ίσα που καθώς το σκάφος διεγείρεται περισσότερο από την μεγαλύτερη τάση πιο βαρΓιών χορδών, περισσότερη τριατριανταπεντίλα® ;D υπάρχει. Ίσως να βρεις τη λύση με κάποιο hybrid set ή φτιάχνοντας ο ίδιος ένα, αναλόγως με τη συγκεκριμένη διάμετρο χορδών που προτιμάς. Πχ. θα μπορούσες να βάλεις τις μι και λα από 10ρες και τις ρε, σολ, σι και μι από 11ρες (για πιο ντελικάτα, λιγότερο boomy μπάσα & πιο fat πρίμα), ή το ακριβώς ανάποδο (για πιο πλήρη μπάσα και πιο εύκολα bends, πχ. ολόκληρου τόνου). Εγώ θα πήγαινα σε φουλ 11ρες ή hybrid 12ρες για να καταφέρνω πού και πού και κανένα bend ημιτονίου στις ψηλές, και με μέτριο action (αντιπαθώ το τρίξιμο όταν του ψιλοδίνω να καταλαβαίνει, αλλά και πάλι καμία κιθάρα μου δεν την έχω ως riff machine).

α) Απειροελάχιστες διαφορές άνευ ουσίας. β) Aν διαπιστώσει κάποιος phase cancellation, απλά αντιστρέφει το wiring στο ένα μεγάφωνο, έτσι δεν είναι?

Όπως και να έχει το πράγμα, όντας κυρίως ακουστικός κιθαρίστας και με την πλειοψηφία των λάιβ μου τα τελευταία 15 χρόνια με ακουστική, και έχοντας δοκιμάσει προσεκτικά όλες τις μάρκες και διαμέτρους που μπορώ να βρω, σε καμία περίπτωση δεν θα χαρακτήριζα τις 11ρες "ελαφριές", ακόμη και για χρήση σε καθαρά ακουστική κιθάρα και όχι στην πρίζα. Θα τις χαρακτήριζα πως έχουν μάλλον την ιδανική ισορροπία διαμέτρου, πρίμων και άνεσης για συχνό και πολύωρο παίξιμο με πολλά μπαρέ, με προσωπική προτίμηση τις phosphor bronze.

...ε όχι δα. Έχουν πολύ σαφή διαφορά αίσθησης και... σκληρότητας. Κι εγώ που είμαι φαν των βαρΓιών χορδών γενικώς, 12ρες σε ακουστικές μονάχα στο τσακίρ κέφι βάζω πού και πού, και δεν τις συνηθίζω. Βρίσκω τον ιδανικό συμβιβασμό σε 11ρες, ή 11ρες hybrid με ορισμένες διαμέτρους από 12ρες.

http://www.noiz.gr/index.php?topic=183164.0 +100!

Όχι. Σκέψου το παράδειγμα που σου έφερα. Έχεις δυο τενόρους (κλωνοποιημένους!). Τραγουδούν ταυτόχρονα. Θα παράγουν ευρύτερο συχνοτικό φάσμα από αυτό του ενός? Όχι, δεν διαιρείται το επίπεδο έντασης (και όχι ο ήχος). Με 20db από το ένα και 20db από το άλλο θα πάρεις κάτι ελαφρά παραπάνω, αλλά όχι 40. Δεν θυμάμαι να σου πω πώς γίνεται η πρόσθεση. Η ταλάντωση εξαρτάται μεν από την μάζα που συντονίζεται (όχι μόνο από την επιφάνεια), αλλά η συνεισφορά στην τελική ένταση είναι μηδαμινή μπροστά στα db που βγάζουν τα μεγάφωνα.

Και εσύ ντε προσπαθείς να συμβουλευτείς την αντιπροσωπεία για το κόστος και τη διαθεσιμότητα ενός τόσο στοιχειώδους και εύκολα διαθέσιμου εξαρτήματος όσο πχ. μια βίδα? Είναι σαν να τους προκαλείς να κάνουν... Guinness book fail record. ;D

"Περισσότερες συχνότητες"? Ούτε αυτό συμβαίνει με ένα έξτρα πανομοιότυπο μεγάφωνο. Το τι εννοείς "διαιρείται και δεν πολλαπλασιάζεται" δεν το καταλαβαίνω. Όσον αφορά στην καμπίνα, ο όγκος της θα είναι όντως μεγαλύτερος και ο αέρας εσωτερικά υποθέτω πως θα διεγείρεται από περισσότερη ενέργεια μιας και θα υπάρχουν δυο μεγάφωνα αντί για ένα, αλλά και πάλι αυτό δεν μεταφράζεται ακριβώς στο ότι θα "ταλαντεύεται περισσότερο" (προσδιόρισέ το ακριβώς αυτό για να συννενοηθούμε). Και ούτε "περισσότερο ήχο" βγάζει... (βασικά τι εννοείς "περισσότερο ήχο"?)

Tα 2 μεγάφωνα δεν θα σου εξασφαλίσουν περισσότερο headroom από το ένα. Αν το μεγάφωνο είναι το ίδιο, θα παραμείνει ίδιο και το headroom. Μονάχα η ένταση θα είναι κατά τι μεγαλύτερη (σκέψου αναλογικά πόσο δυνατότερα ακούγονται δυο τενόροι αντί για έναν).

Πέρνα πρώτα από το ψαχτήρι - όλοι αυτοί έχουν συζητηθεί κατά κόρον. Ή αλλιώς πήγαινε στο Google και γράψε site:noiz.gr kosmikh_agaph (όπου "kosmikh_agaph" βάζεις όποια λέξη θες για ψάξιμο στο φόρουμ).

Ότι κοροϊδευόμαστε, πολύ πιθανόν - όταν πχ. γράφεις πως είναι αποδεδειγμένο ιστορικά πως ένα συγκεκριμένο rhythm παίξιμο δεν θα... είχε αναπτυχθεί ποτέ αν υπήρχαν δυο μαγνήτες και όχι ένας. Το ότι η απλότητα ενός σετάπ σε ωθεί προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση φρασεολογίας και τεχνικής, είναι πολύ φυσικό & εννοείται πως το αποδέχομαι. Το ότι μια από αυτές τις κατευθύνσεις είναι πιο "αγνή", "παρθένα" ή "καλύτερη" / "χειρότερη" από κάποια άλλη βασισμένη σε πιο elaborate setups (ενισχυτών, εφφέ ή και τα δυο), βεβαίως και όχι.