bloody_sunday

Πράγματι, χάνεται ένα πολύ σημαντικό τμήμα της εμπειρίας του course με αυτά, όπως και η διδακτική του ικανότητα μιας και είναι σχεδιασμένο να χτίζει πάνω σε αυτά που ασκήθηκες προηγουμένως... Από την άλλη καταλαβαίνω πως και τα σκέτα course notes μπορούν να είναι χρήσιμα. Πάντως, δεν συμφωνώ πως το certificate που παίρνει κάποιος δεν έχει ιδιαίτερη αξία. Αναλόγως με τον εργοδότη, μπορεί να έχει διόλου ευκαταφρόνητη αξία (ας μην ξεχνούμε το τεράστιο εύρος από ωραιότατα πανεπιστημιακά courses πολλών και αρκετά εξειδικευμένων αντικειμένων, ελάχιστα εκ των οποίων είναι και τα σχετικά με μουσική).

Μπορούμε να διαβάζουμε πραγματικά reviews από μέλη του Νόιζ αντί να βλέπουμε παραπομπές σε βίντεο που θα μπορούσαμε να βρούμε και μόνοι μας? Οι τίτλοι αυτών των σχετικά πρόσφατων θρεντς είναι μάλλον αποπροσανατολιστικοί, και η χρησιμότητά τους σχεδόν μηδενική πέρα της ψιλοκουβεντούλας (που θα μπορούσε να γίνει και χωρίς βίδεο). Πχ. εγώ ως κάτοχος Novation και υποστηρικτής της, έκανα κλικ και ήρθα εδώ περιμένοντας να διαβάσω γνώμες από πρώτο χέρι για το εν λόγω συνθ, και να ρωτήσω διάφορα τον ιδιοκτήτη...

Διάβασες το παρόν θρεντ από την αρχή? Αυτά τα νούμερα είναι τεράστια... έτσι όπως τα είδα, ακόμη και μόνο με δυο courses αν έχεις part-time δουλειά ίσα-ίσα προλαβαίνεις τα απαραίτητα εβδομαδιαία assignments. Με full-time δουλειά, και μόνο ένα θα σου φάει αρκετούτσικο χρόνο από το ΣΚ.

Ξέχασα να σημειώσω μερικά πραγματάκια για το ανωτέρω pdf, όπως είχα πει. Εν είδει "δείγματος", περιέχει μικρά αποσπάσματα από βιβλία της ύλης διάφορων επιμέρους online courses του Berklee, όπως Copyright Law, Music Publishing 101, Writing Lyrics to Music, Music Marketing, Orchestration κλπ. Τα περισσότερα είναι βασικού επιπέδου αλλά ορισμένα εξ αυτών εξακολουθούν να είναι πολύ ενδιαφέροντα, όπως πχ. το εξής απόσπασμα από το Music Publishing: Θα έκανα attach το pdf αλλά μάλλον δεν επιτρέπεται λόγω copyright. Με ένα τυπικό registration, σε ένα λεπτό θα βρίσκεται στο desktop σας.

Kαλοσύνη σου, και το Coursera δεν είναι δυστυχώς όσο γνωστό θα έπρεπε να είναι. Για περισσότερα, σε παλιότερα θρεντς όπως: http://www.noiz.gr/index.php?topic=197819.0

Με βάση αυτά που γράφεις, το πρόβλημα βρισκόταν στην κεφαλή και όχι στο πετάλι και κάποιο τυχόν πρόβλημα "συμβατότητάς" του (κάτι τέτοιο δεν υφίσταται), οπότε δεν έχει σχέση με το παρόν θέμα "πετάλια vs. πεταλιέρα"... το οποίο έχω σχολιάσει κι εγώ πολλές φορές στο παρελθόν, και δεν θεωρώ σκόπιμο να ξαναγράψω τα ίδια υπέρ και κατά του καθενός, ειδικά μιας και είναι "εύκολο" θέμα στο οποίο οι περισσότεροι έχουν μια άλφα εμπειρία.

Το ότι τα επιμέρους πεταλάκια και οι περίπλοκοι αυτοματισμοί της σύνδεσής τους είναι πιο επιρρεπή σε ατυχίες και μικροατυχήματα, και πιο δύσκολα και χρονοβόρα σε troubleshooting το πιστεύω κι εγώ σύμφωνα με την πείρα μου. Όμως: Θα σου πω το εξής: μια φορά που ήμασταν σε μεγάλη σκηνή του εξωτερικού και είχαμε αυστηρά μόνο 15-20 λεπτά να στήσουμε, να σετάρουμε, να συνδέσουμε (μόνοι μας-εννοείται χωρίς κανέναν roadie!) ΚΑΙ να κάνουμε soundcheck τρεις ενισχυτές, τρεις πεταλιέρες, δυο πλήκτρα, κονσολίτσα, ντραμς, φωνητικά, φλάουτο και stylophone με ανεξάρτητο εξωτερικό preamp, όλα πήγαν ρολόι. Επίσης, όλα τα σετάπ ήταν προκαθορισμένα από τις πρόβες μας, και το ότι ένα πεταλάκι δεν... συνεργάζεται με ένα κεφάλι (??!?) θα πρέπει να είναι η πρώτη φορά που το ακούω ever, οπότε τείνω να πιστέψω πως τα παιδιά δεν είχαν πείρα και έκαναν πολλά χονδροειδή λάθη, τουτέστιν το παράδειγμα είναι αρκετά extreme και μη αντιπροσωπευτικό μιας μέσης κατάστασης.

Ρε συ Waterfall... ΠΑΛΙ τα ίδια για τα Moog? ;D Πήρες κανονάκι για high score και πας με τα χίλια να το... μηδενίσεις? Eιλικρινά τώρα, πόσες φορές έχουν απαντηθεί ένα προς ένα αυτά τα γραφικά που παπαγαλίζεις, και για πόσο ακόμη θα το κάνεις ποντάροντας στο ότι οι περισσότεροι έχουν βαρεθεί να απαντούν καν? Βρίσκεσαι ήδη στο λεξικό της αμερικανικής αργκό σαν τρανταχτό παράδειγμα του λήμματος "hater"...

Υπάρχει και η ακριβώς αντίθετη άποψη: πως από τη στιγμή που πάψει να παίζει ρόλο βιοποριστικό, ο καλλιτέχνης απαλλάσσεται από την υποχρέωση να φτιάξει κάτι που πρέπει να πουλήσει όσο γίνεται περισσότερο, με όσο μεγαλύτερο appeal προς την μάζα, κάτι που τον αλλοτριώνει και ευτελίζει το αποτέλεσμα. Συμφωνώ για την αφοσίωση και το χρόνο που είναι απαραίτητο να επενδυθεί (περισσότερος επαγγελματικά αντί ερασιτεχνικά), αλλά δεν ισχύει στο 100% των περιπτώσεων, μιας και το ταλέντο και η τύχη μπορούν να προσφέρουν τεράστια shortcuts αντί της σκληρής δουλειάς προς την επιτυχία (χωρίς να σημαίνει πως η σκληρή δουλειά δεν απαιτείται ούτε τότε - είπαμε... shortcuts). Και το ανωτέρω είναι άστοχο παράδειγμα, γιατί στη μια περίπτωση μιλάς για ένα καλλιτεχνικό έργο και στην άλλη ιατρικό που βασίζεις την ζωή σου.

Xιλιοσυζητημένο αλλά πάντοτε καυτό θέμα με μεγάλα debates. Πράγματι, πρέπει να το δουν σαν μια μέθοδο που προσφέρει exposure (συγγνώμη για τα ενίοτε φτωχά ελληνικά μου - δεν μου αρέσει να πετάω εξυπνακίστικες αγγλικούρες). Και αυτή υπάρχει σοβαρή περίπτωση να ενισχύσει τα έσοδα αντί να τα μειώσει, μιας και οι σοβαροί μουσικόφιλοι θα προχωρήσουν σε αγορά μόνο κατόπιν δοκιμής. Πχ. http://arstechnica.com/tech-policy/2009/01/dutch-government-study-net-effect-of-p2p-use-is-positive/ Επίσης, η απώλεια εσόδων που ισχυρίζονται οι μεγαλοκαρχαρίες και οι ενώσεις τους (MPAA, RIAA κλπ) δεν εννοείται αλλά πρέπει να αποδεικνύεται με πολύ συγκεκριμένα επιχειρήματα και δεδομένα που να μπορούν να σταθούν σε δικαστήριο, κάτι που δεν γίνεται, και που αποτελεί μια από τις κύριες αιτίες που οι δίκες αυτές χάνονται (μια άλλη είναι ο υπερβάλλων ζήλος τους που φτάνει σε σημείο κατασκοπευτικού ελέγχου της πληροφορίας, και παραβίασης προσωπικού απορρήτου χρηστών με απαίτηση δεδομένων από τους internet service providers, που κι εκεί έχουν φάει τα μούτρα τους, πχ. με τις πρόσφατες περιώνυμες περιπτώσεις των SOPA, PIPA και ACTA που ναυάγησαν μετά από παγκόσμια κατακραυγή). Για εμένα το "ζουμί" βρίσκεται κυρίως εδώ: Όσο κι αν το νέο μοντέλο αυτό ωθεί τους καλλιτέχνες περισσότερο προς το performing, το licensing και την online διάθεση για τα κύρια έσοδά τους (αφού πια οι περισσότεροι παραδέχονται πως η παραδοσιακή, παλιομοδίτικη δισκογραφία είναι σχεδόν νεκρή), αυτό το σχόλιο συνοψίζει το κλασσικό στάτους αδικίας που ισχύει με διαφορετικές μορφές από την πρώτη στιγμή που τα studios γιγαντώθηκαν αρκετές δεκαετίες πριν.

Δεν υπάρχει "σωστή" σειρά παρά μονάχα αυτή που σε βοηθάει καλύτερα να πετύχεις τους ήχους που επιθυμείς. Προσωπικά θα έβαζα το τρέμολο κάπου μετά το delay, γιατί με το ανάποδο το εφφέ ψιλοχάνεται. Kάτι που συμφωνεί και με το ηχητικό γούστο του μπαρμπαFender που αν δεν απατώμαι πάντα έβαζε το τρέμολο μετά το reverb στους ενισχυτές του. Για περισσότερα, ψαχτήρι (πχ. http://www.noiz.gr/index.php?topic=195343.5). Το pitch shifter θα το έβαζα ή αμέσως μετά τα drives ή στην αρχή, αν το fuzz δεν έχει "αντιρρήσεις". Aρκετοί διάσημοι παίκτες με pitch shifters όπως πχ. ο White, o Μοrello κλπ. το βάζουν πριν τα drives (Whammy πριν το Muff για τον White και πριν τον ενισχυτή για τον Morello). Aν και υπάρχουν εξαιρέσεις (το POG μετά το Muff για τον White, τα POG και Whammy μετά το Fulltone Ultimate Octave για τον Josh Homme κλπ).

Πάμε πολύ μακριά... μεγάλη ιστορία που την είχαμε συζητήσει λίγο πριν 3-4 χρόνια. Συλλεκτικό και περίεργο συνθ με μηχανή σύνθεσης προερχόμενη από υπολογισμούς neural networks (με τα οποία είχα ασχοληθεί παλιότερα στο διδακτορικό μου), και με μπόλικα προβληματάκια. Η προσωπική μου επιλογή για ένα digital-and-proud-of-it χωρίς να λοξοκοιτάει προς αναλογικίλες προς άγραν αγοραστών θα ήταν όντως ένα Elektron, το οποίο θα ικανοποιούσε και την δίψα μου για gear πέραν των συνηθισμένων. Ή κάτι στο πιο compact, πιο περίεργο και πιο πρωτότυπο όπως το Teenage Engineering OP1.

Nαι, συμβαίνουν. Απλά απέφυγε να ξαναδιαβάσεις όσα έγραψες εδώ όταν σου συμβεί (που το απεύχομαι). Κι εγώ, και άλλοι ξέρουμε αρκετές τέτοιες παρόμοιες ιστορίες (πχ. ο SF αν θυμάμαι καλά θα πει για τον Κυριάκο των Δ. Κρίνων που είχε ξεχάσει μια αγαπημένη του vintage 335 σε ένα ταξί κλπ)

24e στο πλησιέστερό μου Fnac, 17e εδώ: http://www.amazon.de/gp/product/1444761161/ref=olp_product_details?ie=UTF8&me=&seller= και 9 λίρες (10.6e) εδώ: http://www.amazon.co.uk/Doctor-Sleep-Shining-Book-2/dp/1444761161/ref=tmm_hrd_title_0 Tελικά υπάρχει στο Amazon τώρα, γιατί μου το έβγαζε unavailable.

Θενκς! Πώς σου φαίνεται μέχρι στιγμής? Περισσότερες λεπτομέρειες χωρίς spoilers? Αμάν με αυτούς τους εκδοτικούς οίκους που τα best sellers τα βγάζουν πρώτα σε hardback... συνεχώς η ίδια ιστορία. Αφού δεν θέλω να πληρώσω άχρηστα έξτρα για hardback... αν ήμουν βιβλιοφετιχιστής έστω, αλλά σπάνια... Eν τω μεταξύ, το ενδιαφέρον στο "Shining" (και κατά προέκταση στο "Doctor Sleep") έχει αναζωπυρωθεί τώρα τελευταία από το ντοκυμαντέρ http://en.wikipedia.org/wiki/Room_237 που έκανε πρόσφατα μια μικρή βόλτα από τις κινηματογραφικές αίθουσες, και που τώρα θα είναι λογικά διαθέσιμο σε ψηφιακή μορφή. Δυστυχώς, από ότι ακούω αναλώνεται (κυρίως, όχι 100%) σε μερικές παρατραβηγμένες Λιακοπουλικές θεωρίες συνομωσίας για κρυφά μηνύματα που υποτίθεται πως είχε βάλει εμβόλιμα ο Κιούμπρικ, αλλά ίσως αξίζει να το τσεκάρετε. Πάντως, αν δείτε αυτό το κλασσικό (με handheld camera από την 17χρονη τότε κόρη του Κιούμπρικ στην διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας), μάλλον θα είστε καλυμμένοι: http://www.youtube.com/watch?v=VcGO07rqRxA

Το διάβασε κανείς? Θέλω να το παραγγείλω από το Amazon, αλλά η ζήτηση είναι τόσο μεγάλη που μερικές φορές εξαφανίζεται.

Νταξ ρε παιδιά... υπερβολικό σχόλιο για λεπτομέρεια. Δείτε το δάσος, όχι το δάχτυλο...

Restoring people's faith in humanity... :)

Δεν είπα πως ΠΡΕΠΕΙ να κλιπάρουν τα... μικρόφωνα, τα preamps ή οτιδήποτε άλλο. Έθιξα παράγοντες που μπορεί να δημιουργήσουν άνετα clipping ακόμη και σε ένα γομάρι όπως έναν plexi, και επεσήμανα πως υπάρχει ΚΙΝΔΥΝΟΣ τα μικρόφωνα, τα tapes και τα preamps να κλιπάρουν σε τέτοιες θηριώδεις εντάσεις που λες πως είχες (αν δεν το είχες προσέξει). Που και για αυτές, για εκείνους που για τον ένα ή τον άλλο λόγο τις θέλουν ΚΑΙ στο στούντιο (ναι, όντως υπάρχουν, σημειώνω πριν ξαναβάλεις την κασέτα), υπάρχουν μέτρα αντιμετώπισης του φαινομένου. Και όσο για το αν τελικά κλίπαραν και τα preamps σε desks (ελαφρά και κυρίως - όχι αποκλειστικά όμως - τα λαμπάτα), πoλλές φορές ήταν και είναι ένα μέσο που ηθελημένα (ή αθέλητα, παλιά) χρησιμοποιείται από πολλούς για να πετύχουν έναν ήχο, ή να βελτιώσουν κάποιον άλλο. Ο άνθρωπος πέρασε από διάφορα στάδια αλλαγής του ήχου του, πολλά εκ των οποίων είχαν ΗΘΕΛΗΜΕΝΑ σετάπ που να ΕΥΝΟΟΥΝ την παραμόρφωση των Marshall (σχετικά ελαφριά στο threshold του clipping σύμφωνα με τις δυναμικές και το vol. knob, και όχι την κλασσική over the top) αντί να την καταπολεμούν. Είχα γράψει μερικές λεπτομέρειες μια από τις προηγούμενες φορές που έπαιζε πάλι η... κασέτα. Δεν θα κάτσω καν να χάσω χρόνο ψάχνοντας για λινκ παραπομπής. Απλά θα υπενθυμίσω (για όποιον έχει αμφιβολίες) πως δεν τα έχω βγάλει από το κεφάλι μου, αλλά από διάφορες πολύ αξιόπιστες πηγές (και όχι ιντερνετικό ραδιοαρβύλα), δυο εκ των οποίων είναι και τα βιβλία "A History of Marshall" του Michael Doyle και το "Guitar Rigs" του Dave Hunter. Μερικές σελίδες τους νομίζω πως είναι διαθέσιμες δωρεάν στo Google Books ή στο Amazon. Ναι ω Γιόντα... ως πτωχό, ανώριμο και ΑΠΕΙΡΟ παιδάκι περίμενα να μου το μάθεις εσύ.

oh really? Και με τι μεγάφωνα το έκανες αυτό με τον plexi? Παραμόρφωναν εύκολα ή όχι? Και με τι μετασχηματιστή? Ήταν γομάρι ή ένας από του παλιού τύπου που δεν σήκωναν πολλά-πολλά? Και γιατί καρφί και όχι με κάποιο boost? Kαι με ποια στρατ? Τι output είχε? Πώς έκανες την καταγραφή του ήχου? Κλιπάριζαν τα μικρόφωνα λόγω της μεγάλης έντασης? Ή ο προενισχυτής? Ή η ταινία στην οποία γινόταν η καταγραφή? Καταλαβαίνεις πως οι κρίκοι στους οποίους μπορεί να υπεισέλθει το clipping είναι τόσοι πολλοί, και πολύ βολικά τους αγνοείς... (ακριβώς τα ίδια πράγματα που έγραφα στα παλιά θρεντς του Χέντριξ, αλλά και αυτά βολικά ξεχάστηκαν...)

Για όνομα, δεν είπα κάτι τέτοιο πάνω σε αυτό, απλά με παραξένεψε λίγο το γιατί έβαλες επίτηδες buffer πριν το Fuzz Face... μιας και είναι γενικά γνωστό πως αντενδείκνυται. Νομίζω μάλιστα πως ένα από τα προβλήματα που προκύπτουν ακούγεται σε ένα από τα ανωτέρω βίντεο (τσίριγμα, κακή απόκριση με το vol. knob της κιθάρας κλπ).

Μπροστά από ΠΟΛΥ βρώμικο ενισχυτή, ναι, όπως ήδη έγραψα κατά πάσα πιθανότητα θα ακουστεί χάλια. Όμως εννοείται (προφανώς όχι σύμφωνα με την αιώνια... κασσέτα που κλασσικά ξαναπαίζεις) πως δεν ήταν ΟΛΟΙ καθαροί, αλλά και ψιλοβρώμικοι έως όχι-και-τόσο-ψιλοβρώμικοι.

Να ρωτήσω... γιατί έβαλες πετάλι με buffer πριν το Fuzz Face? Aφού είναι γνωστό πως επειδή δεν λαμβάνει την εμπέδηση που θέλει να βλέπει (κατευθείαν από low ή mid output passive μαγνήτες, τοποθετημένο αμέσως μετά την κιθάρα ή έστω μετά από wah), προκύπτουν διάφορα ηχητικά προβλήματα?

Δεν υπάρχει "σωστό" και "λάθος". Πριν εφευρεθούν οι λούπες, επί καμιά 30ριά-40ριά χρόνια όλοι έβαζαν τα delays και echoes μπροστά από ενισχυτές που "βρώμιζαν" φυσικά, και τα αποτελέσματα τα ακούμε κάθε μέρα στα πιο επιτυχημένα (ή και λιγότερο επιτυχημένα) tracks της εποχής. Για το σκοπό του, πιθανόν να πάρει καλύτερα αποτελέσματα με την αλλαγή της σειράς που λες, καθώς επιτρέπει να ακουστεί το ΜΕΓΑΛΟ gain διαφορετικά και κατά τους περισσότερους, καλύτερα.

To διάβασες? Τι λέει?