bloody_sunday

Αυτό το σχεδιαγραμματάκι που βλέπεις στην φωτό του 1ου ποστ πάνω στο Boss EQ είναι τυπικό για τα μεσαία που σηκώνει. Ένα parametric filter θα το κάνει αυτό πιο καλά. Όταν είχα το Maestro Parametric Filter, το χρησιμοποιούσα σε ένα μεσαίο Q (εύρος επιλογής συχνοτήτων), όχι στην πολύ "πλατιά" επιλογή αλλά ούτε και στην πολύ "στενή", με το κέντρο του mids bump περίπου - αν θυμάμαι καλά - στα 450Hz και με "σήκωμα" γύρω στα 10dB. Mε το Ultimate Octave πριν από αυτό σε καθαρό ενισχυτή είναι σχεδόν instant πρώιμοι Queens. To SFT της Catalinbread είναι επίσης καλή επιλογή για τέτοια "βρωμιά". Το Maestro βγαίνει σήμερα και σαν κλώνος από την Stone Deaf στην Βρετανία, όμως και άλλα parametrics θα κάνουν την ίδια δουλειά: μια ελαφρά προσομοίωση static wah τόνου - κλασσικά παραδείγματά του το "Money for Nothing" των Dire Straits και πολλά solos του... Κerry King των Slayer (btw είχα ένα βιντεάκι την ώρα που έπαιζαν στην σκηνή σε φεστιβάλ, δείχνοντας έναν μαστουρωμένο Homme στο backstage κρατώντας μια κιθάρα να τον μιμείται και να τον κοροϊδεύει ανελέητα - κρίμα που δεν το ανέβασα στο Youtube, και τώρα δεν το βρίσκω πουθενά γμτ). O Ηomme έχει μιλήσει τα τελευταία χρόνια αρκετά για αυτό το συγκεκριμένο midrange, το οποίο λατρεύει, απεχθανόμενος τα πρίμα. Παραδέχεται βέβαια πως χωρίς πρίμα είσαι χαμένος στο mix, αλλά το midrange αυτό το κυνηγάει - για αυτό άλλωστε και παίζει πάρα πολύ συχνά (μετά το Songs for the Deaf) με hollows ή semi-hollows, των οποίων η ελαφρά "κουφίλα" ;D με μπόλικο gain (τύπου amp overdrive) και downtuning σε ντο βοηθάει πολύ.

Το είχες δει στο ντοκιμαντεράκι "Fuzz: the sound that revolutionized the world". Bασικό μέρος του ήχου του δεν ήταν ποτέ, και δεν το έχω δει ποτέ σε λάιβ. Ένα απλό μπουστάκι (Kwsta esena koitaw) πάνω στους Ampegs ήταν, δίνοντας ένα soft clipping όταν το τερματίζεις πάνω στις ήδη παραμορφωμένες λυχνίες που... υποφέρουν με καμιά 30ριά-35ριά dB που βγάζει στο max (που το αποκλείω να το είχαν στο max γιατί θα "αγρίευαν" πάρα πολύ οι Ampegs και το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ τζιτζίκι).

Όχι, δεν διαλέγει ό,τι ακούγεται πιο χάλια. Απλά έχει πλήρη συναίσθηση της αξίας ενός οποιουδήποτε εργαλείου για τον τελικό ήχο που έχει στο γεμάτο φαντασία μυαλό του, το οποίο εξασκήθηκε πολύ στους Vultures (πχ. πολλές από τις επιλογές του διαμορφώθηκαν από την θέλησή του μερικά guitar parts να ακούγονται σαν... κραυγές ζώων, όπως πχ. στο "Elephants"). Aυτό που μάλλον έχεις ακούσει και που μπερδεύεις είναι, στο όνομα της χρήσης οποιουδήποτε κουφού οργάνου ή ενισχυτή τώρα τελευταία, η αγάπη του στους ενισχυτές... Gorilla (ναι, ΑΥΤΟΥΣ τους Gorilla που ξέρετε). Είναι κλασσικό παράδειγμα της απαράμιλλης προσωπικότητας που μπορεί να έχει κάτι τόσο "χάλια" σε ένα πολύ ευφάνταστο ηχητικά άλμπουμ. Όσο για το αν είναι κρυψίνους ή όχι για τον ήχο του, παλιότερα όντως ήταν (σε σημείο να παραπληροφορεί επίτηδες σε συνεντεύξεις, ή να σπάει πλάκα μαζί με τον Oliveri), από την αρχή των Kyuss μέχρι περίπου την εποχή του Lullabies. Έδινε ελάχιστες λεπτομέρειες επειδή δεν ήθελε να τον δουν ποτέ σαν πρότυπο κιθαριστικού ήχου, και επειδή είχε δουλέψει πάρα, μα πάρα πολύ τον ήχο του (σε συνεργασία αρχικά με τους γίγαντες Chris Goss και Joe Barresi) και δεν ήθελε να τον προσφέρει απλόχερα προς αντιγραφή σε μια στρατιά από κλώνους (όπως για παράδειγμα κάνει το σάιτ του Gilmourish). Αυτό ήταν και ένας από τους λόγους που δεν είχα δει ποτέ πολύ ζεστά το θέμα του σάιτ που ήθελα να φτιάξω για αυτόν και τον ήχο του, μιας και το σέβομαι και το καταλαβαίνω απόλυτα. Αυτό μετά άλλαξε, ειδικά μετά την έναρξη της ενασχόλησής του με την στουντιακή παραγωγή και την περίοδο των Vultures. Aπό τότε έχουν βγει αρκετές συνεντεύξεις του στο Guitarist, στο Guitar World, στο Sound on Sound κλπ. που εξηγεί αρκετά πράγματα για τα νέα του σετάπ (όχι όμως και για τα παλιά), όπως και για τις τεχνικές που ακολουθεί στο στούντιο και τις δουλειές του μαζί με τους Arctic Monkeys, στα νέα του άλμπουμ κλπ.

Το ανωτέρω σετάπ είναι φτιαγμένο επίτηδες για να αποδίδει πολλούς και διαφορετικούς ήχους. Το κύριο EQ shaping το κάνουν δυο στάδια: το Bossάκι και τα διακοπτάκια στους Ampegs που χρησιμοποιεί (έχουν εξαιρετικά λεπτομερή παραμετροποίηση στο midrange - περισσότερες πληροφορίες αργότερα). Και τα δυο βρίσκονται μετά τα dirt. Όσον αφορά τα φίλτρα πριν τα δυο πετάλια Fulltone, μερικές φορές χρησιμοποιούνται σε εισαγωγές ή σε κομμάτια που ακούγεται ένα μεγάλο bass cut (πχ. στην εισαγωγή του "Millionaire" ή στα riffs του "How to Handle a Rope"), ή μερικές φορές σαν always on για να γίνει ακόμη πιο "μεσαδούρικος" ο ήχος από τον neck humbucker που προτιμά συνήθως (ο οποίος είναι λίγο "λάσπη" και προσπαθεί να του δώσει λίγο definition με μια έμφαση στα μεσοϋψηλά, προσπαθώντας να ακούγεται κάπως σαν στατικό wah). Τα φίλτρα πριν τα dirt έχουν πιο διακριτική επίδραση, αλλά προσωπικά πάντα τα τοποθετούσα μετά. Γενικά το κάνει σε μια προσπάθεια να διατηρήσει τον πολύ προσωπικό του ήχο, τον οποίο τον χαρακτήριζα παλιά "the stoner's woman tone" (κατά τα πρότυπα του παλιού EQ του "woman tone" του Clapton), πριν το γυρίσει σε πολύ διαφορετικά μονοπάτια. Όταν ξεκίνησε στους Vultures, μεγάλωσε αρκετά την πεταλιέρα του και πρόσθεσε τα Moog, σε μια προσπάθεια να φτιάξει έναν ήχο που κατά τα λεγόμενά του τον θέλει να έχει λίγο από το ρρρρρρρριννγκ μιας... ξυριστικής μηχανής. Σημειωτέον πως το Fat Boost το έχει σεταρισμένο να δίνει σε unity gain το δικό του clipping, πολύ ήπιο αλλά και πολύ... fat. Aυτό "γλυκαίνει" κάπως και το Ultimate Octave, το οποίο γενικά είναι ένα από τα πιο "καθαρόαιμα" πετάλια Homme. Aλλά βεβαίως, όλα αυτά αλλάζουν συνεχώς μιας και πειραματίζεται διαρκώς. Σημειώνω επίσης πως το Maestro Parametric Filter δεν το είχε πάντοτε εκεί - μια από τις πολλές αλλαγές αυτού του σετάπ είναι πως το τοποθετούσε always on πάνω στον Ampeg του, πριν το input και στο τέλος της αλυσίδας των πεταλιών (ο Ampeg μερικές φορές ήταν καθαρός και μερικές λίγο έως αρκετά βρώμικος).

Ναι, εποχές λίγο μετά το Songs for the Deaf και το Lullabies. Δυο SIB γιατί τα χρησιμοποιεί σε διαφορετικά τραγούδια, και ορισμένες φορές το πρώτο μαζί με το δεύτερο για πιο "πλούσιους" ήχους, πχ. σε μερικές εισαγωγές. Παλιότερα στους Kyuss έπαιζε με ένα απλό Boss DD2, ενώ από την εποχή των Vultures άρχισε να χρησιμοποιεί επίσης κατά κόρον και ένα Boss RE20.

Καλά!!! :P Θα γράψω κάτι ψιλά προσεχώς... για τι ακριβώς? Για τις κιθάρες του? Για τους ενισχυτές? Μάλλον και για τα δυο... (εννοείται με μερικές πιο insider's info από αυτά που υπάρχουν στο web, πολλά εκ των οποίων είναι και ανακριβή)

Πρώτα απ'όλα, γιατί η σνομπαρία? Εδώ κάθε μέρα γίνονται άλματα προόδου σε κάθε τεχνική προσομοίωσης, ξεγελώντας ακόμη και πολύ έμπειρα αυτιά διάσημων παραγωγών, και θα κολλήσουμε εκεί? Κατά δεύτερον, όπως σημειώθηκε έχει ξαναγίνει στο παρελθόν. Όπως και έχει ξανασυζητηθεί, τουλάχιστον μια φορά: http://www.noiz.gr/index.php?topic=195074.5

Παρακαλω φιλοσ ελπιζω να βοηθησα! ;D

Iδού ένα σχεδιάγραμμα μαζί με settings πεταλιών του Homme που είχα φτιάξει κάποια χρόνια πριν. Είχα μανία με το σετάπ του από την εποχή των Kyuss, και είχα κάνει πολύ μεγάλη και πολυετή έρευνα την οποία σχεδίαζα να την παραθέσω σε ένα σάιτ τύπου Gilmourish, αλλά δυστυχώς ποτέ δεν είχα τον χρόνο να το φτιάξω. You never know, though. Σημειώνω πως είναι ενδεικτικά, πως αλλάζουν συνεχώς, πως ο ήχος εξαρτάται πέρα από τον ίδιο τον Homme και πάρα πολύ από τον συνδυασμό κιθάρας-ενισχυτή-μεγαφώνων-ηχογράφησης κλπ κλπ. Απλά το παραθέτω ως αφορμή πειραματισμών για το δικό σας στυλ. (Μη με βάλετε να αναλύσω τα setups του, υπάρχουν άπειρες πληροφορίες ονλάιν και σε παλαιότερες συζητήσεις εδώ και αλλού. Επίσης, το ανωτέρω δεν αφορά εποχές προ του Songs for the Deaf που ήταν πολύ μινιμαλιστικές, ούτε τις τελευταίες που έχει βάλει POG, διάφορα πετάλια Moog, octavers της Boss κλπ., και δεν περιλαμβάνει ούτε το Rotovibe (και το τιουνεράκι της Boss) που χρησιμοποιεί σχεδόν ανελλιπώς από τους Kyuss)

Καλώς ήρθες Γιάννη. Συζητημένο εκατομμύρια φορές το θέμα, κι εδώ και αλλού, αλλά αν θέλει κάποιος να το κουβεντιάσει, γιατί όχι? O τίτλος του θρεντ σου είναι έξυπνος γιατί νομίζω πως θες να πεις για το "μπαστάρδεμα" των δυο τεχνολογιών. Κατά τη γνώμη μου, η εκμετάλλευση των δυνατών στοιχείων της καθεμιάς και το πάντρεμά τους φέρνει τα καλύτερα αποτελέσματα, αλλά είναι δυστυχώς πολύ εύκολο να φτάσει κάποιος σε αστείους αφορισμούς και ανυπόστατες γενικεύσεις. Ποιο είναι το λινκ της διάλεξης στο Youtube?

Eίναι ένας συνδυασμός & συγχρονισμός χρήσης του διαφράγματος μαζί με την επαφή της γλώσσας με το μπροστινό τμήμα του ουρανίσκου, που ενόσω φυσάς αυτή μπλοκάρει πλήρως την εκπνοή μέχρι την στιγμή που θα την αποσύρεις απότομα προς τα κάτω. Χωρίς την γλώσσα μπορείς να έχεις απότομα φυσηματάκια από το διάφραγμά σου, αλλά δεν θα έχουν την κοφτερή ατάκα του στακάτο. Aπό βιβλία, σούπερ κλασσικό & εξαιρετικό για την βελτίωση της άνεσης των δαχτύλων σου, της αναπνοής και για την ταχύτητα του παιξίματος: http://www.amazon.com/Gammes-Arpeges-Exercices-Arpeggios-Exercises/dp/0046181652 Άλλη κλασσική μέθοδος: http://www.amazon.com/Methode-Complete-Flute-Taffanel-Gaubert/dp/B004G5DSOK Πολύ καλό για ρόλο "ξεσκονίσματος" στο επίπεδό σου (αν το κατάλαβα καλά)... και πολύ ωραία κομμάτια: https://archive.org/details/imslp-etudes-for-flute-op41-andersen-joachim (δωρεάν) Kλασσικό, και όχι δύσκολο από πλευράς τεχνικής αλλά αρκετά έως πολύ challenging εκφραστικά και ερμηνευτικά (χρειάζεσαι απαραίτητα δάσκαλο για να σε καθοδηγήσει): http://www.boosey.com/shop/prod/Telemann-Georg-Philipp-Canonic-Sonatas-6-2-Flutes-Book-CD/910981 (ααααχ... με πήγες 23 χρόνια πίσω :'( )

http://www.noiz.gr/index.php?topic=183178.0

Δεν θυμάμαι το τι είχα πει την προηγούμενη φορά που το συζητούσα... το είχα ψάξει και περισσότερο το θέμα. Πολλοί παράγοντες παίζουν ρόλο, πχ. εκείνη η εμπέδηση μπορεί να μην παρουσίαζε ιδιαίτερο πρόβλημα, προερχόμενη από τους συγκεκριμένους μαγνήτες του & αλλοιωμένη μέσα από τα καλώδια μεγάλης χωρητικότητας που χρησιμοποιούσε κλπ. Ή το wah εκείνο μπορεί συμπτωματικά να είχε κατάλληλο output buffer, ή να ψιλοϋπήρχε πρόβλημα αλλά τελικά να βοήθησε/συνέβαλλε στο mellowing και στην διαμόρφωση του χαρακτηριστικού του ήχου, ή να διόρθωσε αργότερα το πρόβλημα ο τεχνικός του (Roger Mayer) κλπ.

Όταν λες πως δεν έχεις βγάλει άκρη, εννοείς με το Foxrox retrofit? Πως το έχεις δοκιμάσει με τρία διαφορετικά wah και δεν κάνει αυτά που υπόσχεται? Αν ναι, τότε όχι, αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Αν λες πως απλά το πρόβλημα παρουσιάζεται βάζοντας τρία διαφορετικά wah μπροστά από το Fuzz Face, τότε ναι, αυτό που διαπιστώνεις είναι φυσιολογικό. Όπως είπα και παραπάνω, το γιατί συμβαίνει αυτό θα το διαβάσεις στο online manual του Foxrox (λινκ θα βρεις στην ανωτέρω σελίδα).

To θέμα έχει αναλυθεί εκτενώς σε παλιότερα θρεντς. Υπάρχουν buffers που μπορούν να διορθώσουν τα προβλήματα του wah πριν από ένα fuzz, χωρίς να το τρελάνουν. Ειδικά για αυτόν τον σκοπό είναι πχ. το http://www.foxroxelectronics.com/FWR.html Το πώς δουλεύει & ποιο πρόβλημα διορθώνει, όπως και οδηγίες εγκατάστασης, αναφέρονται στο online manual. Σε μερικά wah νομίζω πως προσφέρεται ήδη ενσωματωμένο. Άλλοι πάλι δεν αντιμετώπιζαν πρόβλημα με το wah μπροστά από fuzz, όπως πχ. ο Χέντριξ.

Tι να το κανεις το ταπερ, παρε μια λαδοκολα να καμεις δουλεια φιλος!

Χαίρομαι που βοήθησα! Τύφλα να'χουν οι αγγελίες. Έτσι πρέπει να κλείνονται τα ντιλς: από το φόρουμ. Ο Γιαμέθ το είδε αυτό και φοβήθηκε πως θα φαληρίσουν οι αγγελίες, γι'αυτό το κλείδωσε. Αλλά τι περιμένεις φιλωσ? Διαπλοκή παντού. Αυτά τσιρίζει και η Ζωάρα αλλά δεν την ακούει κανείς. Ακούς εκεί "πήγαν να την συνθλίψουν". Καλό κι αυτό. Πώς να συνθλίψεις το επικό megatroll εξολοθρευτή του ΤΣΙΡΙΖΑ; Eίναι αδύνατον. Μετά από πυρηνική καταστροφή, θα απομείνουν δυο αρθρωτά εξάποδα: οι κατσαρίδες και η Ζωάρα. Και στο τέλος, μόνο η Ζωάρα. Ακόμα και η ραδιενέργεια θα την αποφεύγει. @octapus: δυστυχώς η ανθρώπινη υπόστασή μας αποτελεί εμπόδιο στην βίωση κάθε πιθανού κβαντικού ενδεχομένου, κι έτσι η απόλαυση του φαινομένου Μαρτάκης περιορίζεται μονάχα στην μοναδική πραγματικότητα του παρόντος, και όχι στις άπειρες που υπάρχουν. Είναι πραγματικά κρίμα που δεν μπορούμε να την πολλαπλασιάσουμε στο άπειρο μιας και δυστυχώς η ανθρώπινη υπόστασή μας αποτελεί εμπόδιο στην βίωση κάθε πιθανού κβαντικού ενδεχομένου, κι έτσι η απόλαυση του φαινομένου Μαρτάκης περιορίζεται μονάχα στην μοναδική πραγματικότητα του παρόντος, και όχι στις άπειρες που υπάρχουν. Είναι πραγματικά κρίμα που δεν μπορούμε να την πολλαπλασιάσουμε στο άπειρο μιας και δυστυχώς η ανθρώπινη υπόστασή μας αποτελεί εμπόδιο στην βίωση κάθε πιθανού κβαντικού ενδεχομένου, κι έτσι η απόλαυση του φαινομένου Μαρτάκης περιορίζεται μονάχα στην μοναδική πραγματικότητα του παρόντος, και όχι στις άπειρες που υπάρχουν.Είναι πραγματικά κρίμα που δεν μπορούμε να την πολλαπλασιάσουμε στο άπειρο μιας και δυστυχώς η ανθρώπινη υπόστασή μας αποτελεί εμπόδιο στην βίωση κάθε πιθανού κβαντικού ενδεχομένου, κι έτσι η απόλαυση του φαινομένου Μαρτάκης περιορίζεται μονάχα στην μοναδική πραγματικότητα του παρόντος, και όχι στις άπειρες που υπάρχουν.Είναι πραγματικά κρίμα που δεν μπορούμε να την πολλαπλασιάσουμε στο άπειρο μιας και δυστυχώς η ανθρώπινη υπόστασή μας αποτελεί εμπόδιο στην βίωση κάθε πιθανού κβαντικού ενδεχομένου, κι έτσι η απόλαυση του φαινομένου Μαρτάκης περιορίζεται μονάχα στην μοναδική πραγματικότητα του παρόντος, και όχι στις άπειρες που υπάρχουν. Είναι πραγματικά κρίμα που δεν μπορούμε να την πολλαπλασιάσουμε στο άπειρο μιας και δυστυχώς η ανθρώπινη υπόστασή μας αποτελεί εμπόδιο στην βίωση κάθε πιθανού κβαντικού ενδεχομένου, κι έτσι η απόλαυση του φαινομένου Μαρτάκης περιορίζεται μονάχα στην μοναδική πραγματικότητα του παρόντος, και όχι στις άπειρες που υπάρχουν.

Ο Μαρτάκης αναλόγως με την ενεργειακή του κατάσταση, δηλαδή αν είναι στα χάι του ή αν έχει τα μπλουζ, αλλάζει και μορφή μεταξύ σωματιδιακής ή κυματικής. Αλλά ως αναγνωρισμένη παγκόσμια σταθερά είναι παντού, και έχει υπάρξει παντού σε όλα τα πιθανά ενδεχόμενα του πολυσύμπαντος, παρελθοντικά και μελλοντικά. Με άλλα λόγια, προϋπήρχε, υπάρχει και θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Ίσως μάλιστα μαζί με τον Θεό να αποτελεί την μοναδική παγκόσμια (και ας μου επιτραπεί να πω πανανθρώπινη, αγαπητοί φίλοι) σταθερά που παρακάμπτει το ενδεχόμενο της μη ύπαρξής του. Ούτως ή άλλως, κατά μια ευρέως αποδεκτή έννοια ο Μαρτάκης είναι θεός. Είναι ο Θεός? Αυτό εξαρτάται από τις προσωπικές θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός.

φιλοσ μερικα μπαινουν κι απο αλο ινπουτ

Δε νομίζω πως θα ήταν φρόνιμο να προχωρήσουμε σε λεπτομερή ανάλυση του "outfit" της κατερινε, όπως και μερικών πολύ συγκεκριμένων κακών επιλογών της παρουσίας στο βίντεο, γιατί θα χαρακτηριστούμε σεξιστές, εγκάθετοι κλπ. Kαι το τι "αυθεντικό" και "διαφορετικό" έχει ένα χιλιοπαιγμένο στυλ δεν το καταλαβαίνω, αν και αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως μπορεί κάλλιστα να είναι καλοπαιγμένο, groovy και εν τέλει απολαυστικό (που το κομμάτι γενικά το "έχει"). Πάντως ρε παιδιά αν έχει μουσική, ας μας δώσει λίγη γιατί μάλλον την χρειαζόμαστε... ;D

Σχετικό: http://www.geekosystem.com/fat-cat-art/

Βump κι εδώ... τις κοπέλες τις ξαναείδα πρόσφατα, και έχουν βελτιωθεί πολύ, ενσωματώνοντας και άλλα όργανα στα κομμάτια τους. Έπαιξαν σχεδόν ολόκληρο τον καινούργιο τους δίσκο που νομίζω πως θα βγει τον Γενάρη - πολύ καλά, περισσότερο ώριμα και "ψαγμένα" κομμάτια που ακολουθούν κάπως πιο περίπλοκες φόρμες από τα προηγούμενά τους, χωρίς όμως να χάνουν το στυλ της κοριτσίστικης αθωότητάς τους. Ραχοκοκαλιά τους παραμένει το δυνατό rhythm section της χαλαρής μπασίστριας και κυρίως της καταπληκτικής ντράμερ. Νομίζω πως το άλμπουμ θα ακουστεί αρκετά και θα τα πάει πολύ καλά. Σίγουρα άξιο προσοχής.

Bump... είχα δει τους Black Dub πριν από 2-3 χρόνια και είχα εντυπωσιαστεί - σίγουρα μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ. Ξαναείδα την Trixie Whitley λάιβ, χωρίς τον Lanois. Βρίσκεται πια σε στρατοσφαιρικό επίπεδο. Πώς γίνεται να έχει βελτιωθεί ΑΚΟΜΗ περισσότερο? I mean.. what's the limit? Δυναμικές φωνής κορυφαίες, masterclass φρασεολογίας, jazzy groove ακόμη και σε ροκ κομμάτια, άψογη τονικότητα και έλεγχος, φοβερή σκηνική παρουσία, πανέμορφη, φιλική και χαμογελαστή προς το κοινό αλλά και με μια διακριτικότητα & "εσωτερικότητα" στα πιο σκοτεινά trippy της κομμάτια, οι συνθέσεις της πολύ ωραίες, backing μπάντα που πετάει... σπίτσλες. Τόσο νέα, και με άνεση, όρεξη και μαεστρία που θα ζήλευαν βετεράνοι. Aν σας δοθεί η ευκαιρία να την δείτε, μην την χάσετε (όπως και την εκπληκτική και εξίσου νέα και ταλαντούχα - πλην όμως εντελώς διαφορετικού στυλ - Chelsea Wolfe ως support στους Russian Circles, που επίσης με εντυπωσίασε).

H μπάντα και το παίξιμο πολύ ωραία, ατμοσφαιρικά και δεμένα. Η κοπέλα, αν και άνετη και συντονισμένη με τους υπόλοιπους, παίζει πολύ στο γήπεδο Winehouse, με την οποία η σύγκριση είναι μοιραία και ακούγεται περισσότερο ως wannabe Winehouse clone παρά ως ικανή να αφήσει το δικό της στίγμα, όπως οφείλει. Η δικιά μου άποψη είναι πως πρέπει να προσπαθήσει να διαφοροποιηθεί κάπως...

Kι εμένα η επαφή ενός γυμνού βύσματος με την Pedaltrain ήταν που μου έψησε το πετάλι...